Μαθαίνουμε γιατί σύντομα θα τα βρούμε μπροστά μας – Πως επιβιώσαμε τις πρώτες μέρες της επανάστασης στην Αίγυπτο

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός
Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στην Αθήνα συναντήθηκα με μια παρέα διαδικτυακών φίλων, μεταξύ των οποίων ήταν και ένας Έλληνας που είχε γεννηθεί στην Αίγυπτο, όπου κατοικούσε μέχρι το 2011 στην Αλεξάνδρεια, στο τμήμα της πόλης όπου κατοικούν εύποροι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων.

Από αυτόν τον άνθρωπο του ζήτησα να μου διηγηθεί την προσωπική του εμπειρία, την οποία σας παραθέτω αυτούσια, με σκοπό να μπορέσουμε και εμείς να καταλάβουμε τι θα μπορούσε να γίνει στη χώρα μας, όταν το ρέμπελο ξεσηκωθεί :

Ήμουν από πολύ ευκατάστατη οικογένεια και ζούσαμε σε μια απο τις καλύτερες περιοχές της Αλεξάνδρειας Αιγύπτου. Επί καθεστώτος Μουμπάρακ η οικογένεια μου θα μπορούσα να πω ότι ήταν απο τις ευεργετημένες, αφού μας είχε δοθεί άδεια εμπορίου με το εξωτερικό. Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος του Αιγυπτιακού λαού πεινούσε και ήταν χωρίς εργασία ή με εργασία που δεν τους εξασφάλιζε ούτε τα προς το ζην. Όπως περίπου τείνει να γίνει και στην Ελλάδα στις μέρες μας. Ουσιαστικά αυτό που γίνεται τώρα στην Ελλάδα, δηλαδή η ύπαρξη πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών και ενδιάμεσα οι δημόσιοι υπάλληλοι, στην Αίγυπτο ήταν η καθημερινή μας πραγματικότητα για πολλά χρόνια. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έζησα διαφορετική κατάσταση.

Την 25 Ιανουαρίου 2011, η μέρα που ονομάστηκε “Η μέρα της Οργής” ξεκίνησε κυρίως από το Κάιρο η επανάσταση της Αραβικής Άνοιξης ενάντια στο καθεστώς. Στον κόσμο έγινε γνωστή ως η επανάσταση της πλατείας Ταχρίρ.

Τις πρώτες 3-4 μέρες για εμάς στην Αλεξάνδρεια δεν άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Οι δουλειές, δουλειές και η ρουτίνα, ρουτίνα.

Τα πράγματα όμως καταλάβαμε ότι δεν πάνε καλά τρεις μέρες μετά. Το μεσημέρι της 28ης Ιανουαρίου ο Πρόεδρος Μουμπάρακ σε ένα διάγγελμα του ανακοίνωσε την επιβολή στρατιωτικού νόμου, με απαγόρευση διαδηλώσεων και κυκλοφορίας. Τότε με τον πατέρα μου κοιταχτήκαμε στα μάτια. Καταλάβαμε ότι πλέον όλα αλλάζουν στην Αίγυπτο.

Ο πατέρας μου είχε φίλους αστυνομικούς που ψώνιζαν από το μαγαζί μας, τους πήρε τηλέφωνο και έμαθε ότι τα πράγματα στην πρωτεύουσα ήταν πολύ άσχημα. Στα κανάλια και στα ραδιόφωνα δεν άκουγες τίποτα, ενώ το ίντερνετ είχε ουσιαστικά διακοπεί. Τα κοινωνικά δίκτυα είχαν ανασταλεί και η ενημέρωση ήταν 100% κατευθυνόμενη. Μόνο όμορφα τραγούδια έπαιζαν όλοι οι σταθμοί και οι ειδήσεις πράγματα άσχετα.

Το Σαββάτο το πρωί 29/1 μάθαμε πρώτη φορά για τα δυσάρεστα. 70+ νεκροί, χιλιάδες τραυματίες στο Κάιρο. Ταυτόχρονα είδαμε να μαζεύονται μουσουλμάνοι και στην δική μας πόλη. Μέχρι και την Παρασκευή υπήρχαν μικρές συγκεντρώσεις κυρίως έξω από χώρους προσευχής.

Από την Παρασκευή το βράδυ ο πατέρας μου σήκωσε εμένα και τον αδελφό μου και έναν ακόμη Έλληνα υπάλληλο μας και πήγαμε στο μαγαζί. Ότι υπήρχε σε τρόφιμο το πήραμε μέσα στη νύχτα και το μεταφέραμε σε ένα γειτονικό χωριό όπου έμεναν οι γονείς της Αιγύπτιας συζύγου του υπαλλήλου μας. Πήραμε τα πάντα, ακόμα και στο σπίτι αφήσαμε τρόφιμα για 1-2 μέρες. Τελικά μπορώ να πω σήμερα ότι αυτό μας έσωσε.

Το Σαββάτο το βράδυ άρχισαν οι μουσουλμάνοι να χτυπούν τα δημόσια κτίρια (δημαρχεία, εφορία, αστυνομικά τμήματα) και τα ξημερώματα χτύπησαν μέχρι και τα προξενεία των ΗΠΑ, του Ισράηλ, της Γερμανίας και άλλων χωρών. Ήταν πλέον θέμα χρόνου.

Προς το μεσημέρι μια ομάδα 50 μουσουλμάνων ήρθε και στην συνοικία μας. Προηγουμένως μάθαμε για λεηλασίες σε σουπερ μαρκετ, σε μικρά καταστήματα τροφίμων, στη μεγάλη λαϊκή αγορά. Σειρά είχαν τα σπίτι των πλουσίων.

Στο δικό μας σπίτι μπήκαν αργά το απόγευμα. Βρήκαν τα λιγοστά τρόφιμα. Έδεσαν εμάς τους άνδρες. Ευτυχώς τις γυναίκες από νωρίς ο πατέρας μου τις έδιωξε. Σε άλλα σπίτια έγιναν πράγματα που ούτε η ιστορία δεν θα τολμήσει να γράψει. Οι φωνές ακούγονταν μέχρι το πρωί.

Μετά από 3 ώρες μας παράτησαν και έφυγαν. Πήραν από το σπίτι τα πάντα. Μέχρι και τα έπιπλα ξεσήκωσαν.

Μετά από 4 ώρες ήρθε ένας φίλος στο σπίτι και μας έλυσε. Τότε άρχισε ο αγώνας μας.

Επειδή δεν είμαστε σκουρόχρωμοι, αμέσως ήμασταν στόχος. Όλη τη νύχτα, ξημερώνοντας Κυριακή περπατούσαμε από στενό σε στενό. Είχαμε μαζί μας μόνο 1 μπουκάλι νερό. Ευτυχώς δεν ήταν καλοκαίρι.

Στόχος ήταν μέχρι το πρωί να διανύσουμε μια απόσταση 2 χλμ περίπου. Αστεία απόσταση θα μου πεις… Πίστεψε με όμως οριακά φθάσαμε μετά από 6,5 ώρες περπάτημα. Εκεί ήταν το σπίτι ενός Αιγύπτιου εργάτη μας. Ο άνθρωπος μας φιλοξένησε μέχρι το βράδυ. Μας έβαλε σε ένα υπόγειο, χωρίς φως χωρίς τίποτα και ήμασταν σκεπασμένοι με χράμια.

Το βράδυ πήραμε 2-3 μπουκάλια νερό και μερικούς ξηρούς καρπούς και φύγαμε. Το χωριό ήταν σε απόσταση 35 χιλιομέτρων. Έπρεπε να βγούμε από την πόλη και τότε μόνο θα είχαμε ευκαιρία να φθάσουμε με ασφάλεια.

Όλη τη νύχτα περπατούσαμε. Τώρα ήμασταν στα προάστια και δεν είχαμε πλέον τόσο πρόβλημα. Τουλάχιστον ήμασταν όρθιοι και το βήμα πλέον ήταν πιο γοργό. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν ότι πλέον δεν υπήρχε άλλο ασφαλές “καταφύγιο”. Στην περιοχή αυτή δεν γνωρίζαμε κανέναν. Ευτυχώς λίγο πριν το ξημέρωμα ο αδελφός μου βρήκε ένα υπο κατάρρευση κτίριο. Εκεί βγάλαμε τη μέρα μας.

Τα ξημερώματα της Τρίτης φθάσαμε επιτέλους στο χωριό. Ήταν η μέρα που ακούσαμε για την παραίτηση Μουμπάρακ. Η μέρα που άρχισε ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο κόσμος πλέον πεινούσε πολύ. Γιατί οι δουλειές για 7 ημέρες είχαν σταματήσει. Ούτε στα χωράφια δεν πήγαιναν. Όλοι είτε συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, είτε είχαν λουφάξει.

Μετά όλοι είχαν βγει στο πλιάτσικο.

Ευτυχώς εκεί που ήμασταν δεν ήρθε κανείς… Μείναμε για ένα μήνα, μέχρι που ο πατέρας μου φρόντισε να μπούμε στο πλοίο που είχε έρθει να μας φέρει στην Ελλάδα.

Ανταλλάξαμε τα τρόφιμα που μας περίσσευαν με χρυσό και δολάρια. Ευτυχώς ο πατέρας μου πάντα κρατούσε αρκετά χρήματα σε δολάρια, γιατί αυτά μας βοήθησαν να πατήσουμε στα πόδια μας όταν γυρίσαμε στην πατρίδα. Αυτό και οι οικογενειακοί δεσμοί με τα ξαδέλφια μας εδώ, που μας έδωσαν ένα δωμάτιο να μείνουμε μέχρι να τακτοποιηθούν τα ελληνικά χαρτιά μας και να βγούμε για να βρούμε δουλειά.