Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη !

Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη !

«Η ευφυία του Διαβόλου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέσα στην πλειάδα των “ανταρσιών” που ήδη ξεπροβάλλουν από το Ηνωμένο Ανθρώπινο Σύμπαν, όλες εκτός από ΜΙΑ τον εξυπηρετούν. Σε οποιαδήποτε “ανταρσία” – πρέπει να το τονίσουμε αυτό – ο Διάβολος βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά.

Συνειδητοποιούμε τη διάσταση της δύναμής του όταν καταλάβουμε ότι σε θέματα “κυριαρχίας”
βρισκόμαστε τουλάχιστον δύο παρτίδες πίσω»

Μωρίς Νταντέκ

ΕΞ ΟΝΥΧΩΝ ΤΟΝ (ΧΑΜΑΙ)ΛΕΟΝΤΑ

– το ακόμη ανεξήγητο του Κόσμου – το ένα ζώο που τρώει το άλλο – οι φρικαλεότητες του Κολοσσαίου – η λέπρα που σαπίζει το σώμα ζωντανό – οι στρατιές των ταλαίπωρων ευνούχων – οι αμέτρητοι νεκροί στα θεμέλια του Μεγάλου Σινικού Τείχους – οι μαζικές ανθρωποθυσίες των Αζτέκων για να μη σβήσει ο ήλιος – οι αφόρητοι πόνοι της γέννας – οι μέχρις εσχάτων πόλεμοι μελισσών και σφηκών και διαφόρων «φυλών» μυρμηγκιών – τα οστά από τους ελέφαντες του στρατού του Αννίβα στα παγωμένα ύψη των Άλπεων – τα βρώμικα οικογενειακά μυστικά – οι απανθρακωμένοι αγκαλιασμένοι νεκροί της Πομπηίας

– τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρών της επιδημίας του Μαύρου Θανάτου στην Ευρώπη και η αλλοφροσύνη των ζωντανών – το μέλι του έρωτα που γίνεται κεντρί κι ο πόλεμος των δύο φύλων – οι Βίκινγκς που λεηλατούσαν ανελέητα επί αιώνες την Ευρώπη – τα εκατοντάδες μαρτυρικά θύματα του Κυανοπώγωνα – η αιματοβαμμένη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου – οι χιλιάδες παλουκωμένοι του Βλαντ Τέπες – ο ακούραστος Εκατονταετής Πόλεμος – τα 30 και πλέον εκατομμύρια πτώματα των αιμοσταγών ορδών των Μογγόλων

– τα φρικαλέα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης και οι καμένοι ζωντανοί για «μαγεία» – το εφιαλτικό δουλεμπόριο – το σύνδρομο του Ιάγου: «τι θα ήμουν αν δεν κατηγορούσα;» – οι 500.000 νεκροί της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα στις παγωμένες στέπες της Ρωσίας – οι έντεκα κατακρεουργημένες γυναίκες από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη – τα 6 εκατομμύρια νεκρών Κονγκολέζων του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου – οι στρατιώτες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χωμένοι για τέσσερα χρόνια μέσα στα λασπωμένα ορύγματα σαν τα ποντίκια

– το σύνδρομο της Μήδειας – το αποτρόπαιο φαινόμενο Χίτλερ – ο κομμουνιστικός τρόμος, οι Δίκες της Μόσχας και τα γκούλαγκ – η φράση του Στάλιν, «ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική» – η αιώνια κι αιματηρή βεντέτα υαινών και λιονταριών – η πρωτοφανής βαρειά βιομηχανία θανάτου των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – το τοπίο μετά την τιτάνια μάχη του Κουρσκ – η πυρηνική Αποκάλυψη στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι – τα 50 εκατομμύρια νεκροί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – οι αναρίθμητες βασανισμένες κι ακρωτηριασμένες στρατιές των πειραματόζωων – τα δεκάδες θύματα του δολοφόνου-κανίβαλου Αντρέι Τσικατίλο – κλπ., κλπ., κλπ. – Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη!

Λοιπόν, ας εντοπίσουμε εξ ονύχων τον υπερβατικό (χαμαι)λέοντα, τον Κοσμικό Δυνάστη.

– Όνυξ I. Η Αλήθεια του Κόσμου είναι πολύ καλά κρυμμένη επειδή απλούστατα βρίσκεται σε κοινή θέα. Το κάθε έμβιο ον είναι περιορισμένο στην αντίληψη του τμήματος εκείνου της Πραγματικότητας που σχετίζεται άμεσα με την επιβίωση και την αναπαραγωγή του. Αυτός είναι και ο κόσμος του, ολόκληρο το υπόλοιπο φάσμα μένει εκτός των προσλαμβανουσών και των ενδιαφερόντων του. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον δήθεν εξελιγμένο κι ανώτερο άνθρωπο, με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις (οι οποίες συνήθως δεν αντέχουν το αβάσταχτο βάρος της αλήθειας και παραφρονούν ή αυτοκτονούν).

Ο άνθρωπος, βέβαια, έχει μια σαφώς πιο συνολική εικόνα του περιβάλλοντός του, αλλά αυτό που του συσκοτίζει συχνά τη σκέψη και την κρίση είναι η ανθρωποκεντρική αντίληψη (θρησκευτική ή επιστημονική) ότι είναι ποιοτικά εντελώς διαφορετικός και στην ανώτατη βαθμίδα από όλα τα υπόλοιπα όντα, ενώ στην ουσία είναι κι αυτός αναπόσπαστο μέρος του Γεωσυστήματος. Δεν αναρωτιέται ποτέ πώς δικαιολογείται αυτή η ανωτερότητα, όταν ολόκληρη η Ιστορία του, εκτός από τα θαυμαστά επιστημονικά και πολιτιστικά επιτεύγματα, βρίθει παράλληλα από πάσης φύσεως φρικιαστικές κι αποτρόπαιες πράξεις εντελώς ξένες στον «κατώτερο» κόσμο των ζώων.

– Όνυξ II. Το συνολικό Γεωσύστημα έχει ένα θεμελιώδες δομικό πρόβλημα: κάθε έμβιο ον για να επιβιώσει πρέπει να σκοτώσει και να φάει κάποιο άλλο. Στο επίπεδο του είδους του πρέπει να δώσει άλλη μια σθεναρή μάχη, για να ζευγαρώσει με τον κατάλληλο σύντροφο και να διαιωνίσει, με τον καλύτερο τρόπο, τα γονίδιά του, για να εξασφαλίσει μια ικανοποιητική θέση στην κοινωνική ιεραρχία, κλπ. Το Γεωσύστημα, λοιπόν, εξ ορισμού βάζει όλα τα όντα σε διαρκή ανταγωνισμό, αντιπαράθεση, κι αλληλοσπαραγμό. Ένας τόσο εφιαλτικός Κόσμος δεν μπορεί, φυσικά, να έγινε ούτε τυχαία (όπως υποστηρίζουν οι άθεοι υλιστές/επιστημονιστές), ούτε από κάποιον Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό (όπως υποστηρίζουν οι πιστοί μονοθεϊστές). Ο αποτρόπαιος επίγειος Κόσμος αντικατοπτρίζει μοιραία την αποτρόπαια φύση του αδιαμφισβήτητου Δημιουργού του.

– Όνυξ III. Επομένως, η εκδοχή «Πειραματικό Εργαστήριο Γη» είναι πιθανότατη, αν σκεφτεί κανείς τις πέντε μεγάλες μαζικές καταστροφές της ζωής στον πλανήτη (μετά από τις οποίες μια πληθώρα νέων ειδών εμφανίστηκε ταχύτατα) και τις δεκάδες μικρότερης κλίμακας. Επίσης, η επί πλέον διαπίστωση ότι όλα τα όντα είναι σε μια συγκρουσιακή κατάσταση μόνιμης έντασης και ποικίλων αρνητικών συναισθημάτων, αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο του «Γήινου Εκτροφείου Παραγωγής Αρνητικής Ενέργειας» κι εκμετάλλευσής του σε κάποιο ανώτερο επίπεδο, ασύλληπτο από εμάς (κι εδώ αρκεί να αναφέρουμε τις ανακαλύψεις της σύγχρονης Φυσικής, που μιλάει για την ύπαρξη περισσοτέρων διαστάσεων μη-αντιληπτών από μας, ώστε να αντιληφθούμε την περιορισμένη μας αντίληψη της Πραγματικότητας).

– Όνυξ IV. Η δεύτερη διαπίστωση, εκείνη του εκτροφείου (ούτως ή άλλως άμεση συνάρτηση της πρώτης), ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο άνθρωπος, που θεωρείται (και είναι, μέχρι νεωτέρας) το πιο εξελιγμένο είδος που εμφανίστηκε στη Γη, από τη μια πλευρά αναπτύσσοντας τον εφαρμοσμένο ορθολογισμό (Επιστήμη) έχει φτάσει σε απίστευτα τεχνολογικά επιτεύγματα, κι από την άλλη αδυνατεί να διευθετήσει ορθολογικά κάποια απλά καθημερινά θέματα κοινωνικής συμβίωσης. Από τις απαρχές της εμφάνισής του η αγαπημένη του ασχολία φαίνεται να είναι η αντιπαράθεση με τους ομοίους του, η οποία συχνότατα φτάνει στην αιματηρή και φονική εκείνη σύγκρουση που λέγεται «πόλεμος».

Επίσης, οι ανεξήγητες και κακόβουλες πράξεις του (πιθανότατα υποβολιμιαίες), σε ένα πολύ εκτεταμένο φάσμα δραστηριοτήτων, συνηγορούν σαφώς υπέρ της εκδοχής του «Εκτροφείου Παραγωγής Αρνητικής Ενέργειας»: κακοποίηση ζώων, χρησιμοποίησή τους σε αποτρόπαια θεάματα «ψυχαγωγίας», σε πολέμους, τεράστια ποικιλία σεξουαλικών διαστροφών, βιασμοί, σεξουαλική κακοποίηση και δολοφονίες γυναικών και παιδιών (συχνά δικών του), φρικτά βασανιστήρια για φυλετικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές διαφορές ή και συχνά μόνο για «διασκέδαση», παράλογοι πόλεμοι και γενοκτονίες, κλπ. – που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες στον «κατώτερο» ζωικό κόσμο. Ακόμη και για την ικανοποίηση θεοτήτων που υποτίθεται ότι ζουν σε έναν διαφορετικό, ανώτερο, υπερβατικό χώρο, επιλέγονται συστηματικά αιματηρές θυσίες ζώων κι ανθρώπων. Όλα αυτά συνθέτουν ένα άκρως αφύσικο σκηνικό που καταλήξαμε να θεωρούμε αποκλίνων κι ενοχλητικό μεν αλλά και παράλληλα (σχεδόν) φυσιολογικό.

Ουσιαστικά η Επιστήμη δεν έχει εξηγήσει επαρκώς όλη αυτή τη διαστροφή, τη σαδιστική και τη δολοφονική μανία του ανθρώπου, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με κανένα από τα δύο βασικά ένστικτα (επιβίωση, αναπαραγωγή), αντιθέτως μάλιστα, φαίνεται να έχει ως απώτερο σκοπό τη συνεχή κι αναίτια πρόκληση αρνητικών συναισθημάτων (πόνου, φόβου, τρόμου, απόγνωσης, οργής, κλπ.) και συνεχείς (αυτο)καταστροφικές συμπεριφορές.

– Όνυξ V. Ένα άλλο σημαντικό και πανάρχαιο ερώτημα είναι εκείνο της ελεύθερης βούλησης. Ακόμη κι αν οι ιδέες περί μιας συμπαντικής αναγκαιότητας (πεπρωμένο, μοίρα, ειμαρμένη) ήταν επί αιώνες διαδεδομένες σε πολλούς λαούς, η ιδέα ότι ο άνθρωπος διαθέτει ελεύθερη βούληση και είναι κύριος της ζωής του παραμένει ανυποχώρητη, κυρίως στη Δύση την μετά τον Διαφωτισμό περίοδο. Εδώ, αρκεί να θέσει κανείς το βασικό και καίριο ερώτημα για να διαφανεί η ψευδαίσθηση αυτής της αντίληψης: «Δεν διαλέγουμε τα δύο βασικά στοιχεία της ζωής μας, τη γέννηση και τον θάνατο, και νομίζουμε ότι στο ενδιάμεσο διάστημα έχουμε ελευθερία επιλογών;» Όπως επίσης δεν διαλέγουμε την οικογένεια στην οποία θα γεννηθούμε, τη φυλή, τον λαό και τη χώρα, την ιστορική περίοδο.

Για να μην αναφέρουμε και τις «μοιραίες συμπτώσεις», από τις οποίες καθοδηγείται συχνά η ζωή μας, το ανεξήγητο της ερωτικής έλξης, κλπ. (Υπάρχουν βέβαια και οι εκδοχές των ανατολικών μονοθεϊσμών ότι όντως εμείς επιλέγουμε την εκάστοτε ενσάρκωσή μας, ανάλογα με την οφειλή που πρέπει να ξεπληρώσουμε, αλλά δεν φαίνονται και πολύ πειστικές. Ποιος θα άφηνε αυτόβουλα την ουράνια νιρβάνα για να ενσαρκωθεί σε μια περιοχή που σπαράσσεται από λιμούς, πολέμους, επιδημίες, κλπ., και «να ξεπληρώσει κάρμα»;).

– Όνυξ VI. Επίσης, πολλοί παλιότεροι αλλά και σύγχρονοι φιλόσοφοι κι επιστήμονες ασχολούνται με τη διερεύνηση της πιθανότητας ο Κόσμος μας να είναι ένα είδος εικονικής πραγματικότητας (αγνώστων λοιπών στοιχείων) ή μια γιγάντια προσομοίωση μέσα σε ένα υπερυπολογιστή κάποιου ανώτερου εξωανθρώπινου πολιτισμού. Η πιθανότητα να ισχύει αυτή η εκδοχή επιβεβαιώνεται από πολλές ενδείξεις που προϋποθέτουν κάποιους εξωγενείς παράγοντες.

Η πρώτη είναι ότι το Σύμπαν δεν έχει υλική υπόσταση αλλά ενεργειακή (η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέργεια). Η Αστροφυσική απέδειξε ότι ουσιαστικά ζούμε σε έναν άμορφο ωκεανό από ενέργεια και η εικόνα του Κόσμου που έχει κάθε έμβιο ον σχηματίζεται βάσει των αισθητηριακών ερεθισμάτων που προσλαμβάνει με τον βιολογικό του εξοπλισμό και την περαιτέρω επεξεργασία τους. Οπότε, κάθε είδος ζει στη δική του ιδιαίτερη σήραγγα πραγματικότητας κι έχει ελάχιστη ή καμία αντίληψη όλων των υπολοίπων. Στον άνθρωπο αυτή η ιδιαιτερότητα κατακερματίζεται ακόμη περισσότερο, δεδομένου ότι και το κάθε άτομο ζει στη δική του προσωπική σήραγγα πραγματικότητας, γεγονός που καθιστά τόσο δύσκολη την επικοινωνία, τη συνεννόηση, και την ομαδική δράση.

Η δεύτερη είναι οι συμπτώσεις. Η ίδια η ζωή στη Γη αναδύθηκε χάρη σε μια απίστευτη σειρά «συμπτώσεων» οι οποίες αν δεν συνέτρεχαν απλώς δεν θα είχε εμφανιστεί. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζουν οι καθοριστικές συμπτώσεις, τόσο σε ατομικά όσο και σε συλλογικά ιστορικά γεγονότα (συχνά αλλάζουν την πορεία μιας ζωής, την έκβαση μιας μάχης, τον ρου της Ιστορίας).

Η τρίτη είναι το φαινόμενο της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Αν σκεφτεί κανείς το μυστήριο μιας και μόνο ανθρώπινης επινόησης, όπως είναι η γλώσσα, δεν μπορεί παρά να μείνει εμβρόντητος. Μια ομάδα πιθηκανθρώπων αρχίζει ξαφνικά να περιγράφει με ήχους το περιβάλλον της, τις πράξεις της, τα συναισθήματά της, τις σκέψεις της, διάφορες αφηρημένες έννοιες, μετά «κλειδώνει», για σταθερότητα, τον κάθε διαφορετικό ήχο με το σημαινόμενό του, επινοεί συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες για ακριβέστερη χρήση της γλώσσας, και τέλος εφευρίσκει το αλφάβητο για να μπορεί να διατηρεί στον χρόνο, μέσω ενός υλικού υποβάθρου, όλα αυτά που θέλει να εκφράσει με τον κώδικα της γλώσσας.

Τώρα, αν βάλουμε και την απίστευτη, μέσα στον χωροχρόνο, πλειάδα και όλων των υπόλοιπων εφευρέσεων, με αποκορύφωμα την πρωτοφανή κι επιταχυνόμενη τεχνολογική έκρηξη που παρατηρείται στη Δύση, κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, είναι πασιφανές ότι όλα αυτά δεν μπορεί να είναι δημιούργημα του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως θέλουμε να πιστεύουμε – ειδικά όταν έχει πλέον αποδειχτεί ότι η σκέψη δεν ρέει από τον εγκέφαλο όπως η χολή από το ήπαρ.

Εξ άλλου, αυτό το επιβεβαιώνουν και πολλοί επιστήμονες, αναφέροντας ότι νοιώθουν πως οι ιδέες για τις ανακαλύψεις και τις εφευρέσεις τους συχνά τους έρχονται σαν επιφοίτηση από κάποιον άγνωστο υπερβατικό χώρο, και μάλιστα σε στιγμές που δεν ασχολούνται καν με το συγκεκριμένο θέμα. Ολόκληρη η εμφάνιση και η εξέλιξη του Γεωσυστήματος, συμπεριλαμβανομένου του φαινομένου «άνθρωπος» αφήνει να διαφαίνεται σαφώς η ύπαρξη κάποιου εγγενούς λογισμικού ή κάποιων εξωγενών παρεμβάσεων.

– Όνυξ VIΙ. Το πανάρχαιο θρησκευτικό συναίσθημα στον άνθρωπο, ύστερα από μια αρχική φάση πολυθεϊσμού (καλοί και κακοί θεοί), σταθεροποιήθηκε στους πέντε μεγάλους σύγχρονους μονοθεϊσμούς (ινδουισμός, βουδισμός, ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός). Η διαφορά τους με τον «δημοκρατικό» πολυθεϊσμό, όπου το άτομο μπορούσε να επικαλεστεί τις καλές θεότητες για να αντιπαλέψει τις κακές, είναι ότι τώρα είναι στο έλεος μιας και μοναδικής θεότητας, η οποία του μεταθέτει την αποκλειστική ευθύνη για το χάλι της ζωής στη Γη (ας μη ξεχνάμε ότι και η κατ’ εξοχήν κακή οντότητα, ο Σατανάς, είναι κι αυτή δημιούργημα του Θεού).

Γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον ο άνθρωπος ο οποίος, είτε κάποτε εξέπεσε εξ ουρανού στον κόσμο της ύλης για να ξεπληρώσει ασαφείς και μυστηριώδεις «καρμικές οφειλές» μέσω των διαδοχικών μετενσαρκώσεων (ινδουισμός, βουδισμός), είτε εξ αιτίας του «θανάσιμου αμαρτήματος» να παρακούσει τον Δημιουργό του (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός). Για το γεγονός ότι όλα τα όντα – και όχι μόνον ο άνθρωπος – είναι παγιδευμένα σε ένα αιματηρό παιχνίδι συνεχούς αντιπαλότητας, που ακυρώνει εξ αρχής κάθε έννοια «ηθικής», δεν δίνεται καμία ικανοποιητική εξήγηση.

Αντιθέτως, αντηχούν παράλογες φράσεις που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα: «Όλα είναι Ένα», «Η ζωή είναι ιερή», «Ο Θεός είναι αγάπη», «η Αλήθεια είναι μέσα μας», κλπ. Αποτέλεσμα αυτής της μονοθεϊστικής επικράτησης της ενοχοποίησης του ανθρώπου είναι να μην εστιάζει πλέον αυτός στο γενικό πλάνο της ζωής στον πλανήτη, ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να φτάσει στην Αλήθεια και να εξεγερθεί ενάντια στον Δυνάστη του, αλλά να αυτομαστιγώνεται μαζοχιστικά στον βωμό του για «ανήθικη συμπεριφορά», ζητώντας συγνώμη, έλεος, και άνωθεν χαρισματική σωτηρία.

Επίσης, μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι ότι όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες απαγορεύουν με τιμωρία την εθελούσια έξοδο από τον επίγειο θάλαμο βασανιστηρίων δια της αυτοκτονίας, οι ανατολικές με πιο επώδυνη μετενσάρκωση και οι άλλες με αιώνια τιμωρία στο πυρ της Κολάσεως. Προφανώς ο Κακός Ποιμένας θυμώνει πολύ όταν κάποιο παγιδευμένο ζώο καταφέρνει να δραπετεύσει, με αυτόν τον απελπισμένο τρόπο, από το εφιαλτικό εκτροφείο του.

Στη μόνη περίπτωση που περιγράφεται αρνητικά ο Άρχων του Κόσμου τούτου είναι στον Γνωστικισμό. Αλλά κι εκεί δεν του αποδίδεται κακή πρόθεση αλλά άγνοια κι ανικανότητα, λόγω κατωτερότητας σε σχέση με τον Αληθινό Θεό, τη δημιουργία του οποίου προσπάθησε ατυχώς να μιμηθεί, σπινθήρας του οποίου υπάρχει μέσα μας, διατηρώντας έτσι τη δυνατότητα σωτηρίας.

Το ερώτημα πώς το Ανώτερο άφησε κάτι υποδεέστερο να του κλέψει ένα τμήμα της θεϊκής ουσίας του και να φτιάξει έναν ατελή κόσμο δυστυχίας ενσωματώνοντάς το εκεί και γιατί μετά δεν επενέβη διορθωτικά, για την αποκατάσταση της θεϊκής συμπαντικής τάξης, απαντάται από τον Γνωστικισμό με έναν τρόπο αρκετά δαιδαλώδη, μυθιστορηματικό, κι ελάχιστα πειστικό. Ωστόσο, πρέπει να του αποδοθούν τα εύσημα για την όντως θεμελιώδη διαπίστωση, «στραβά αρμενίζουμε επειδή στραβός είναι ο γιαλός».

– Όνυξ VIII. Η διαπίστωση ότι ο Κόσμος μας διαθέτει ένα θεμελιώδες δομικό πρόβλημα που τον μετατρέπει μοιραία σε αιματηρό σφαγείο, στρέφοντας τα όντα όλα εναντίον όλων είναι αδιαμφισβήτητη κι εμφανώς πέρα από ουσιαστικές παρεμβατικές δυνατότητες του ανθρώπου. Το γεγονός όμως ότι συχνά ο άνθρωπος εντείνει εθελοντικά αυτή την κατάσταση, δημιουργεί επί πλέον ενδείξεις για το αφύσικο του Κόσμου κι ερωτήματα για την αυτόβουλη κι αυτεξούσια φύση της «κορωνίδας» των όντων.

Από αρχαιοτάτων χρόνων ο πόνος και ο τρόμος ζώων κι ανθρώπων ήταν η μεγαλύτερη και πιο διαδεδομένη μορφή διασκέδασης. Εμβληματική εικόνα αυτής της ανεξήγητης «ψυχαγωγίας» αποτελεί το ρωμαϊκό Κολοσσαίο, μέσα στην αρένα του οποίου έβρισκαν, επί αιώνες, μαρτυρικό θάνατο αναρίθμητα ζώα και άνθρωποι, προς τέρψη κι απόλαυση των συνωστισμένων θεατών. Ακόμη και σήμερα, σε πολλές χώρες, επιβιώνουν απομεινάρια αυτής της αρρωστημένης μορφής απόλαυσης: ταυρομαχίες, κυνομαχίες, κοκορομαχίες, κλπ.

Η άλλη ένδειξη έχει σχέση με μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις του ανθρώπου και το σημαντικότερο, ίσως, μέσο επηρεασμού των μαζών, την τηλεόραση. Στις αρχές του 21ου αιώνα βρίσκεται σχεδόν μέσα σε κάθε σπίτι των 7,5 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη. Κι ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων (με ποιοτικές ταινίες, μουσικές, ντοκυμαντέρ, κι εκπομπές), αντιθέτως εκβάλλει καθημερινά (τόσο με τα δελτία ειδήσεων όσο και με τις σειρές και τις ταινίες) μια αποτρόπαια παλίρροια εικόνων που έχουν σχέση με τα χαμηλότερα ένστικτα του ανθρώπου: σεξουαλικές διαστροφές, βασανισμοί, εγκλήματα, δολοφονίες, ναρκωτικά, κλπ. Σε αναλογία, μπορούμε να πούμε ότι η τηλεόραση είναι το ηλεκτρονικό Κολοσσαίο του σύγχρονου κόσμου.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να διασκεδάζει με καταστάσεις τις οποίες ο ίδιος δεν θα ήθελε με τίποτα να ζήσει, να βλέπει όχι μόνο χωρίς ενόχληση αλλά και με απόλαυση αρρωστημένες κι οδυνηρές ιστορίες – τις οποίες συχνά μιμείται και στην αληθινή ζωή; (Η ψυχολογική εξήγηση της ασφάλειας που αισθάνεται, ως θεατής αλλότριων μαρτυρίων, κλπ., έχει σαφώς κάποια όρια). Και αυτή η συνισταμένη, δεδομένου ότι συντελεί στην πρόκληση αρνητικών συναισθημάτων στους τηλεθεατές (φόβος, αγωνία, αηδία), συνηγορεί υπέρ της εκδοχής «Εκτροφείο Παραγωγής Αρνητικής Ενέργειας».

Παρανυχίδες. Υπάρχουν πολλές αποχρώσες ενδείξεις αυτής της ακραίας Γνωστικής εκδοχής του Κόσμου μας, πολλά ίχνη αόρατων εξωγενών παραγόντων, αναφέρουμε δειγματοληπτικά μερικές από αυτές.

– Οι πάσης φύσεως συμπτώσεις, που ήδη αναφέραμε, και οι οποίες κονιορτοποιούν τον νόμο των πιθανοτήτων και οδηγούν στο περί του αντιθέτου συμπέρασμα.

– Η μυστηριώδης «άνωθεν προστασία» που φαίνεται να απολαμβάνουν συχνά αποτρόπαιοι δικτάτορες (Χίτλερ, Στάλιν, Πολ Ποτ, Κάστρο, κ.ά). Είναι γνωστό ότι πολλοί από αυτούς γλύτωσαν από βέβαιο θάνατο κι από πολλές απόπειρες δολοφονίας (το απόλυτο ρεκόρ φαίνεται να κατέχει ο Κάστρο: πάνω από 635 αναφέρουν οι μυστικές υπηρεσίες της Κούβας).

– Η περίφημη «τύχη του πρωτάρη» που έχουν όσοι παίζουν για πρώτη φορά τυχερά παιχνίδια, λες κι αυτό γίνεται για να εθιστούν έτσι στον τζόγο και να καταστραφούν στη συνέχεια, με μαθηματική ακρίβεια, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα.

– Η σαδιστική φύση της ερωτικής σχέσης: η αρσενικότητα στον άντρα και η θηλυκότητα στη γυναίκα, εμποδίζουν τα δύο φύλα να έχουν ανθρώπινες σχέσεις και δημιουργούν τα γνωστά προβλήματα συμβίωσης – κυρίως μόλις η αρχική αποβλακωτική επίδραση του έρωτα εξασθενήσει.

– Η τυφλή προσήλωση με την οποία οι άνθρωποι επιδίδονται σε καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές πράξεις.

– Οι μολυσματικές ιδεοληψίες (θρησκείες, ιδεολογίες) που κυριεύουν τους ανθρώπους και προκαλούν συχνά εκατόμβες θυμάτων.

– Το γεγονός ότι κάθε απόπειρα βελτίωσης των κοινωνικών δεινών καταλήγει συστηματικά σε απείρως χειρότερα αποτελέσματα (κλασική περίπτωση η στυγνή κομμουνιστική δικτατορία του Πολ Ποτ η οποία, μέσα σε πέντε χρόνια, έσπειρε τον απόλυτο τρόμο στην Καμπότζη και προκάλεσε τον θάνατο 2 εκατομμυρίων ανθρώπων – το ¼ του συνολικού πληθυσμού).

– Η διαπίστωση ότι το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνολογία, η οποία αντί να απελευθερώσει την ανθρωπότητα, έκανε ένα κομμάτι των εργαζομένων ακόμη πιο εξαρτημένο από το οικονομικό σύστημα παραγωγής αγαθών, καταδίκασε ένα άλλο στην ανεργία και την ανέχεια, και συντελεί τα μέγιστα στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη.

– Οι θεμελιωδώς ανόητες κι εντελώς ατεκμηρίωτες ανθρώπινες αντιλήψεις που έχουν καταστροφικά αποτελέσματα στη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη: το κέρατο του ρινόκερου θεραπεύει την αντρική ανικανότητα, το αλκοολούχο απόσταγμα φιδιού τονώνει τον οργανισμό, οι χαυλιόδοντες του ελέφαντα είναι ένα πολύτιμο υλικό.

– Η ανεξήγητη χαρά που νοιώθουν οι άνθρωποι όταν γεννούν κι άλλους σκλάβους σε αυτό το αποτρόπαιο στρατόπεδο συγκέντρωσης: «τα παιδιά είναι ευλογία Θεού», «τα παιδιά είναι χαρά», «χωρίς παιδιά η ζωή δεν έχει νόημα».

– Η καθημερινή ανεξήγητη εφαρμογή από χιλιάδες γονείς της λαϊκής ρήσης, «δουλειά δεν είχε ο Διάβολος πηδούσε τα παιδιά του».

Κλπ., κλπ., κλπ…

Κατακλείδα: Επομένως, όλα δείχνουν ότι η φύση της Αλήθειας είναι η αλήθεια της Φύσης: εντελώς Αφύσικη.

Όλα δείχνουν ότι «ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι αλλού» (ουσιαστικά παντού).

Λανθασμένες εκτιμήσεις μιας κατάστασης οδηγούν μοιραία σε λανθασμένες κι αποτυχημένες στρατηγικές και «λύσεις». Παράδειγμα, οι απανταχού αναρίθμητες αποτυχημένες επαναστάσεις και τα αποτυχημένα οικονομικο-κοινωνικά πειράματα, τα οποία ωστόσο συνεχίζουν να γοητεύουν τους ανθρώπους. Για όσο διάστημα η ανθρωπότητα δεν θα συνειδητοποιεί ότι είμαστε κατάδικοι σε ένα είδος τεχνητού κι αποτρόπαιου κάτεργου το οποίο καταλήξαμε να θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό, για όσο διάστημα δεν θα κατανοεί ότι εντελώς ανεξήγητες και φρικαλέες πράξεις, ντεσιμπέλ παράνοιας, αναίτια βουνά πτωμάτων και ποταμοί αίματος μπορούν να εξηγηθούν από οικονομικο-κοινωνικές θεωρίες περί «συμφερόντων» κι «εξουσίας», από ψυχολογικές αναλύσεις περί «ασυνείδητου», «υποσυνείδητου», «παιδικών τραυμάτων», «ψυχικών ασθενειών», κλπ.

δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να αρχίσει η ύστατη επανάσταση και η υπέρτατη τιτάνια μάχη, της οποίας η έκβαση δεν είναι καθόλου δεδομένη: εκείνη της εξέγερσης των δημιουργημάτων ενάντια στον παντοδύναμο Δημιουργό τους!