Άγιε μου Γιώργη αφέντη της ψυχής

Θυμήθηκα την γιαγιά μου που με κοίμιζε τα βράδια και μου μάθαινε:

“Άγιε μου Γιώργη Αφέντη μου κι Αφέντη Καβαλάρη
αρματωμένε με σπαθί και μ’ αργυρό κοντάρι
Θεριό έπεσε στη χώρα μου, σ’ ένα βαθύ πηγάδι
ανθρώπους το ταϊζανε κάθε πρωί και βράδυ
Μια μέρα δεν του πήγανε ανθρώπους να δειπνήσει
σταλιά νερό δεν άφησε τη χώρα να δροσίσει
Ο Αη – Γιώργης, όντας τ’ άκουσε, τρέχει να τη γλυτώσει
κι απ’ το βαρύ το θάνατο να την ελευθερώσει”

Δεν θυμάμαι το υπόλοιπο και πραγματικά στενοχωριέμαι, γιατί η γιαγιά μου έφυγε, κι εγώ πάντα αμελούσα να το γράψω σε χαρτί. Διάβασα όμως σήμερα σε κάποιο site για τη σχέση που έχει ο πραγματικός βίος του Αγίου Γεωργίου με το λαϊκό θρύλο που τον θέλει να προστατεύει και να ελευθερώνει μια βασιλοπούλα. Ήρθε λοιπόν στο νου μου ένας καθηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας που πάντα συνέδεε το χριστιανικό με το παγανιστικό, γιατί η φύση του ανθρώπου είναι μία, ενιαία, αμετάβλητη και οι ανάγκες, υλικές ή υπαρξιακές, πάντα οι ίδιες. Κι ας μην ξεχνάμε ότι στη θρησκεία και την ψυχή των Ελλήνων κυριαρχεί η σχέση, άρρηκτη πάντα, με τη φύση.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από κείμενο του Σπ. Νόνικα του 1994…

Μέσα από τις διαφορετικές της εκφράσεις η διαιώνια θρησκεία των Ελλήνων (Πελασγοελλήνων) είναι μία: H Φύση.
Οι βασικές της μορφές από την νεολιθική εποχή της 8ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι σήμερα έχουν κοινές ρίζες, που αρδεύονται από το απαράμιλλο κάλλος και θείο θαύμα της Ελληνικής Φύσεως. Η φύση που μας φιλοξενεί, η γη, η θάλασσα, ο αγέρας, τα βουνά, ο ήλιος και το στερέωμα είναι όλο πνεύμα. Ζούμε σε μία πνευματοποιημένη φύση για τους ορώμενους τα ορατά και τα αόρατα. Το συναίσθημα ξεχειλίζει και κατισχύει της κοινής λογικής.

Στα πλαίσια του φυσικού τούτου θείου δώρου, ήταν επόμενο να εμπεδωθεί το διαιώνιο λαϊκό θρησκευτικό συναίσθημα, όλων των εποχών, πέραν παντός δογματισμού και να ταυτιστεί με την διηνεκή γιορτή των χρωμάτων, του φωτός, των συναισθημάτων και της αυτόματης προσέγγισης του Θείου. Ο διαχρονικός άνθρωπος του τόπου μας αυτόνομα, ενστικτωδώς και κατά θείαν επιταγήν πέρασε από την φυσιολατρία της εποχής του αρχέτυπου, στην προσωποποίηση της Θεάς Γονιμότητας με τα αγαλματίδια της νεολιθικής εποχής. Ακολούθησε η άκρως ευαισθητοποιημένη Θεά – Γαία των εκπληκτικών κυκλαδίτικων ειδωλίων, για να επικυρωθεί και σφραγιστεί η κοινή Θρησκευτική και λατρευτική πορεία των Πελασγών – Προελλήνων με την ιερά ιστορία των Ελλήνων της Θεογονίας. Εδώ σαφώς το πρωταρχικό στοιχείο είναι η πανάρχαια Θεά Γαία και οι δισέγγονες Δήμητρα, Αθηνά, Άρτεμις και εκατοντάδες Μούσες και Νύμφες που εξέφραζαν την εξιδανικευμένη προσωποποίηση της φύσεως στην απέραντη πολλαπλότητά της.

Ο φανατισμός και η εμπάθεια έως καταστροφής των Γαλατοχριστιανών, κυρίως του 5ου μ.Χ. αιώνος, εναντίον κάθε “ελληνικού”, έχει εμποδίσει και εμποδίζει ακόμη να διακρίνουμε, ότι πίσω από την Ελληνική Ορθοδοξία κρύβεται και συνεχίζεται ζώσα η διαιώνια Θρησκεία της Φυσιολατρείας των Ελλήνων που πάντα θέλουν θηλυκού γένους τον Θεό τους.

Και επιμένουν να τον τιμούν και να τον εορτάζουν πανηγυρικά μέσα στην επανάσταση των λουλουδιών και της ανθοφορίας των χρωμάτων, της καλοκαιρινής συγκομιδής και του κατακλυσμιαίου καλοκαιρινού φωτός που είναι όλο πνεύμα.

Η Ορθοδοξία μέσα από το τυπικό και τελετουργικό και την μυστηριακή της μαγεία, διέσωσε αυτούσιο, ό,τι πανάρχαιο υπάρχει στις θρησκευτικές μας παραδόσεις από την νεολιθική και κλασσική εποχή, φτάνοντας στο σημείο όχι μόνο να προσωποποιήσει ιδανικά το θείο, αλλά και να το εξιδανικεύσει, δια της Παναγίας (και των Αγίων) σε ανώτατο βαθμό εξοικείωσης για τον άνθρωπο. Και όλα ταύτα μακράν του δογματικού χαρακτήρος του δυτικού Χριστιανισμού και των ευθυνών του για το σημερινό μας χάλι, όταν η ορθοδοξία ουδεμίαν συμμετοχή έχει.

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά.