Το ραδιονικό *κουβερτάκι*

Καλημέρα σας,

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία του 60χρονου αδελφού μου, ο οποίος είναι άτομο με νοητική υστέρηση (ΑΜΕΑ).

Πριν από οκτώ χρόνια περίπου, σε έναν βροχερό δρόμο, (κατηφόρα), γλίστρησε και έπεσε, με αποτέλεσμα να χρειαστεί επέμβαση στον ισχίο στο ΚΑΤ.
Λόγω της ιδιαιτερότητας της περίπτωσης του, ο διευθυντής της κλινικής που ανέλαβε την εγχείρηση, έδειξε ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα, ώστε να επιτευχθεί το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα με την τοποθέτηση τριών βιδών μέσα στο ισχίο.

Το δεύτερο ατύχημα (Ιούνιος 2025):

Πριν από τρεις μήνες, περίπου μέσα στον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, ο αδελφός μου γλίστρησε και έπεσε ξανά, χτυπώντας στο ίδιο σημείο, με αποτέλεσμα να έχει αφόρητους πόνους και να μην μπορεί να το πατήσει. Χρειάστηκε να καλέσουμε γιατρούς στο σπίτι για λήψη ακτινογραφιών.

Δύο ορθοπεδικοί, αφού μελέτησαν τις ακτινογραφίες, διέγνωσαν «κατεστραμμένο ισχίο», με τον έναν από αυτούς να προτείνει νέα επέμβαση – ολική αρθροπλαστική – η οποία θα απαιτούσε τουλάχιστον 6μηνη ακινησία και άλλο τόσο χρόνο περίπου για αποκατάσταση, σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης.

Ενώ προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της κατάστασης και να αποφασίσουμε πώς θα την αντιμετωπίσουμε, πρότεινα στη μητέρα μου να του χορηγεί σαν αρχή μια αλοιφή παυσίπονη, που της έδωσα, τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, για περιστατικά πόνου. Αξίζει να *σημειωθεί* ότι ο αδελφός μου δεν μπορούσε να κινηθεί αυτόνομα λόγω των πόνων, και μετέβαινε ακόμα και στην τουαλέτα με τη βοήθεια της μητέρας μας, και με δύο πατερίτσες.
Περίπου μία εβδομάδα μετά το συμβάν, και αφού είχαμε ήδη τις γνωματεύσεις των γιατρών, επικοινώνησα με τον φίλο μου, τον Νίκο, στον οποίο και ζήτησα να κάνει ότι μπορούσε για να μας βοηθήσει. Του ζήτησα, ειδικότερα, να μας φτιάξει αυτό το μικρό «κουβερτάκι», όπως το αποκαλεί, με τα περίπου είκοσι νομισματάκια φορτισμένα με ραδιονική συχνότητα και δόνηση, ελπίζοντας σε μια πιθανή βοήθεια. Ο Νίκος ανταποκρίθηκε αμέσως και μου το έστειλε την επόμενη κιόλας ημέρα.
Το παρέδωσα στη μητέρα μου, ώστε να το φοράει ο αδελφός μου όσο το δυνατόν περισσότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και το βράδυ στον ύπνο.
Το αποτέλεσμα ήταν αμέσως αισθητό: ο αδελφός μου έδειχνε πιο ήρεμος όταν το φορούσε. Σχεδόν το πολύ μέσα σε μια ακόμη εβδομάδα, πήγαινε στην τουαλέτα χωρίς τη βοήθεια της μητέρας μας και με μία μόνο πατερίτσα.

Τρεις μήνες αργότερα, δηλαδή την προηγούμενη εβδομάδα, όταν επαναλάβαμε τις ακτινογραφίες, η απάντηση από το διαγνωστικό κέντρο ήταν: «Δεν βλέπουμε κάτι ανησυχητικό, και ούτε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα».

Σημαντική διευκρίνιση από τον γιατρό:
Σκοπεύω να πάω με το CD  που μας έδωσαν, και να επισκεφθώ τον δεύτερο από τους γιατρούς, έναν εξαιρετικό επιστήμονα και άνθρωπο, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, για να ακούσω και τη δική του άποψη.
Όταν είχε δει τις αρχικές ακτινογραφίες, ο ίδιος γιατρός μου είχε πει: «Γιατί να τον ταλαιπωρήσεις σε αυτή την ηλικία;» Όταν τον ρώτησα τι εννοούσε, μου απάντησε: «Είναι μεγάλος, 85+ ετών. Θα ταλαιπωρηθεί άδικα…». Αφού του εξήγησα ότι ο αδελφός μου είναι 60 ετών και άτομο με αναπηρία, μου είπε: «Αυτό εξηγεί τα πάντα. Τα οστά αυτών των ανθρώπων, λόγω της κατάστασής τους (ΑΜΕΑ) αλλά και της έλλειψης άσκησης, είναι πολύ πιο «γερασμένα» από ό,τι φαίνονται». Έτσι, χωρίς να το γνωρίζω, βλέποντας μόνο τις ακτινογραφίες, νόμιζα ότι αφορούσε άνθρωπο ηλικίας άνω των 85 χρονών. Η συμβουλή του ήταν: «Αφήστε τον έτσι χωρίς εγχείρηση και ας δούμε στο τρίμηνο την πορεία της κατάστασης, οπότε και θα το συζητήσουμε ξανά».

Η τρέχουσα κατάσταση:
Σήμερα, τρεις μήνες μετά, ο αδελφός μου είναι πιο ζωντανός, πιο κεφάτος και περπατάει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Βέβαια, κουτσαίνει ελαφρώς, αφού εδώ και 3-4 χρόνια το εγχειρισμένο του πόδι έχει μαζέψει κατά περίπου τρία εκατοστά λόγω της προηγούμενης επέμβασης. Αυτό του προκαλεί ανισοσκελία και μικρή αστάθεια, παρόλο που του έχουμε φτιάξει παπούτσια με αντιστάθμιση ύψους πέλματος. Ωστόσο, ορισμένες φορές, είτε από βιασύνη είτε από απροσεξία – αν για παράδειγμα πατήσει σε μια λακκούβα – υπάρχει ο κίνδυνος νέας πτώσης. Αυτό ακριβώς συνέβη και τώρα, μετά από 8 χρόνια από την πρώτη επέμβαση, και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να μην του ξανασυμβεί.

Η προσωπική μου αντίληψη:

Πιστεύω βαθιά μέσα μου , ότι  η συγκεκριμένη *ραδιονική ενέργεια* από το ραδιονικό «κουβερτάκι» που δημιούργησε ο Νίκος, με τη σωστή (φόρτιση – δόνηση ) που είχε, και η συνεχής χρήση του για περίπου δύο μήνες, έκαναν τη μεγάλη διαφορά. Ο ίδιος ο αδελφός μου μας έλεγε: «Δεν πονάω».

Οπότε και στο δίμηνο πάνω δεν το ξανά χρησιμοποίησε.

Έτσι, αφού πλέον διαπιστώσαμε ότι δεν θα  το χρειαζόταν πάλι, το αφαιρέσαμε τελείως και το επέστρεψα στον Νίκο, με την ελπίδα ότι ίσως χρειαστεί για κάποιον άλλον συνάνθρωπό μας που μπορεί να το έχει ανάγκη.

Κ.