Κρυφή Αναφορά Μ/13 – Η Σφραγίδα στο Σκοτάδι

Ο άνεμος της ερήμου φυσούσε σαν κουρασμένος θεός, σέρνοντας μαζί του ψιθύρους από πέτρες, στάχτες και προσευχές που δεν είχαν απαντηθεί. Η Βαβυλώνα δεν κοιμόταν ποτέ∙ οι πύλες της έμοιαζαν με στόματα θεριών που ζητούσαν φόρο αίματος, και οι κήποι της, που κάποτε τραγουδούσαν για την αγάπη, τώρα έμοιαζαν με σιωπηλά κοιμητήρια.

Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ ο Νεότερος — ένας άνδρας με βλέμμα που θύμιζε λεπίδα αστακού, σκληρό και άγρυπνο, έψαχνε τον τρόπο να γίνει θεός. Δεν του έφταναν οι πύργοι, οι κατακτήσεις, οι στρατιές∙ ζητούσε την αθανασία. Ζητούσε τη φωτιά που καίει χωρίς να σβήνει.

Γι’ αυτό πίεζε τον Αζουραμπάν, τον αρχιερέα των Χαλδαίων, έναν άνδρα που το πρόσωπό του ήταν γεμάτο χαρακιές, σαν τον χάρτη των άστρων που διάβαζε κάθε νύχτα. Στα μάτια του Αζουραμπάν κατοικούσε κάτι πιο βαθύ από πίστη: η παράνοια της γνώσης που δεν έχει επιστροφή.

—«Θέλω τη δύναμη που ούτε οι θεοί δεν τολμούν να ονομάσουν», είπε ο βασιλιάς, σπάζοντας μια κύλικα με κρασί που κύλησε στο δάπεδο σαν αίμα.
—«Υπάρχουν πράγματα, Μεγαλειότατε, που δεν κατοικούν στο φως ούτε στο σκοτάδι. Είναι… ανάμεσα», τόλμησε να πει ο αρχιερέας, μα η φωνή του έτρεμε.
—«Τότε φέρε μου το Ανάμεσα», απάντησε ο βασιλιάς, «ή θα γίνεις κι εσύ ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς».

Η τελετή στήθηκε στις υπόγειες αίθουσες του ναού του Μαρντούκ. Οι τοίχοι έσταζαν πίσσα και μύριζαν χάλκινο ιδρώτα. Κεριά καμένα στο μισό σχημάτιζαν κύκλους και τρίγωνα, ενώ τα ονόματα των παλιών θεών είχαν γραφτεί ανάποδα σε πλάκες από άργιλο.

Ο Αζουραμπάν, ντυμένος με χιτώνα από λινό βαμμένο στο αίμα των πρώτων γεννημένων αμνών, άπλωσε τα χέρια του. Στο κέντρο του κύκλου, ένα δοχείο με μαύρο υδράργυρο κυμάτιζε σαν ζωντανό. Ψίθυροι ξεχύθηκαν απ’ το στόμα του: λέξεις που δεν υπήρχαν στις γλώσσες των ανθρώπων, λέξεις-κλειδιά που μιλούσαν κατευθείαν στα θεμέλια του κόσμου.

Και τότε, για πρώτη φορά, άνοιξε η ρωγμή.

Δεν ήταν φως ούτε σκοτάδι∙ ήταν ένα υγρό σκοτάδι, σαν ρεύμα που κυλούσε κόντρα στην ίδια την πραγματικότητα. Το Μαύρο Ρεύμα. Ένα κομμάτι του εισέβαλε στο δωμάτιο, σέρνοντας μαζί του θραύσματα άλλων διαστάσεων: πρόσωπα χωρίς μάτια, φωνές που μιλούσαν όλες μαζί, σκιές που έσταζαν από την οροφή σαν μελάνι.

Ο βασιλιάς τρελάθηκε από χαρά. Γέλασε με ήχο που θύμιζε σπασμένα κόκαλα.
—«Να το! Αυτό είναι το δώρο μου, η σκάλα μου προς το θείο!»

Μα ο Αζουραμπάν γνώριζε. Είδε πως το Ρεύμα χρησιμοποιούσε τη συνείδηση των ανθρώπων για να υφάνει πραγματικότητα. Δεν μπορούσε να κατοικήσει μόνο του∙ χρειαζόταν ψυχή, χρειαζόταν τον Δημιουργό μέσα στον άνθρωπο. Οι κλώνοι, οι άψυχοι, οι άδειοι, δεν είχαν καμία αξία για αυτό. Μόνο οι εμψυχωμένοι ήταν η γέφυρα.

Έτσι ο αρχιερέας το σφράγισε με σύμβολα που μόνον οι εκλεκτοί θα γνώριζαν: τρίγωνα με κύκλους μέσα, αριθμούς που αν προφέρονταν ανάποδα άνοιγαν ξανά την πύλη, ονόματα θεών κομμένα στη μέση. Τα παρέδωσε σαν «δώρο» στον βασιλιά, μα μέσα του έτρεμε: ήξερε πως έβαλε το πρώτο λιθαράκι στο μεγαλύτερο χάος που θα γνώριζε ποτέ η ανθρωπότητα.

Η τελετή τελείωσε. Το Μαύρο Ρεύμα, μικρή σταγόνα ακόμα, είχε πλέον «βαφτιστεί». Είχε όνομα, είχε δρόμο, είχε γεύση εξουσίας.

Κανείς δεν μίλησε. Κανείς δεν τόλμησε να αναρωτηθεί. Μα όλοι κατάλαβαν ότι η Σφραγίδα είχε μπει — και δεν θα έσπαγε ποτέ.

Αιώνες μετά, κάποιοι άλλοι θα μιλούσαν για «πειράματα», για «επιταχυντές σωματιδίων», για «νέες μορφές ενέργειας». Μα στην πραγματικότητα, τίποτα δεν ήταν νέο. Ήταν μόνο η ίδια Σφραγίδα, ξανά και ξανά.

Stranger..