Τους κοιτούσα όλους γύρω μου και δεν έβλεπα τίποτα.
Χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες πρόσωπα, μα το ίδιο βλέμμα· άδειο, βυθισμένο σε μια σιωπή που δεν ήταν δική τους.
Μιλούσαν, μα οι λέξεις έβγαιναν σαν αντίλαλος.
«Αυτό είναι το σωστό», έλεγαν.
«Αυτό ήταν πάντα».
Κι εγώ ήξερα πως δεν ήταν.
Το βράδυ περπάτησα μόνος στα σοκάκια.
Οι τοίχοι έγραφαν συνθήματα που άλλαζαν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Στην αρχή: “Η ειρήνη είναι μνήμη”.
Λίγο αργότερα: “Η ειρήνη είναι λήθη”.
Στάθηκα εκεί, έκλεισα τα μάτια, και το σώμα μου πάγωσε· ήταν σαν κάποιος να έγραφε ξανά τον ίδιο τοίχο μέσα στο μυαλό μου.
Μα εγώ θυμόμουν.
Θυμόμουν τη μέρα που όλοι γελούσαμε.
Θυμόμουν το παιδί που έτρεξε στο ποτάμι και φώναξε το όνομά του.
Θυμόμουν ακόμα και τον φόβο πριν πέσει το σκοτάδι.
Αυτό δεν μπορούσαν να μου το πάρουν.
Όχι ακόμα.
Με φώναξαν τρελό.
Με έδειξαν με το δάχτυλο.
Κι όμως, ξέρω ότι είμαι ο μόνος που κρατά τον κόσμο όπως ήταν.
Ο μόνος που μπορεί να πει: «Αυτό που ζείτε δεν είναι δικό σας».
Ίσως αύριο με εξαφανίσουν.
Ίσως να ξυπνήσω κι εγώ με άδειο βλέμμα.
Μα αν κάποιος βρει αυτές τις γραμμές, ας θυμηθεί:
η μνήμη είναι το μόνο όπλο.
Κι όποιος τη χάνει, γίνεται κομμάτι της Μαυρίλας.
Stranger..
Greek
Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Καλημέρα και καλή Κυριακή.
Είναι μπερδεμένα και ακατανόητα… Έχεις κάνει μέτρηση πάνω σε αυτήν τη “μαύρη” ενέργεια ή ότι είναι αυτό τέλος πάντων; Αν υπάρχει όλο αυτό που λες δεν γίνεται τώρα αλλά γίνεται χιλιάδες χρόνια… Αν γίνεται πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε… Εμένα προσωπικά δεν με επηρεάζει)ίσως πιο παλιά αλλά όχι πλέον…)