Δεν ήταν μάχη.
Δεν ακούστηκαν εκρήξεις ούτε σειρήνες.
Η πόλη απλώς… άλλαξε.
Ξύπνησα το πρωί και όλοι έκαναν το ίδιο πράγμα: περπατούσαν αργά, με τα μάτια στραμμένα στο κενό, ψιθυρίζοντας την ίδια φράση ξανά και ξανά.
Δεν την καταλάβαινα. Ήταν σαν σπασμένη γλώσσα, ένας ήχος που τρεμόπαιζε στον αέρα.
Μα κάθε φορά που τον άκουγα, το μυαλό μου πάλευε να τον αποδεχθεί, σαν να έπρεπε να τον θυμηθώ.
Στην αγορά, οι έμποροι δεν πουλούσαν πια.
Στα καφενεία δεν μιλούσαν· απλώς κοιτούσαν τα ποτήρια τους, σαν να περίμεναν διαταγές να πέσουν μέσα από τον πάτο τους.
Στο σχολείο, τα παιδιά δεν έπαιζαν.
Έγραφαν όλα την ίδια πρόταση στον πίνακα, χωρίς να κοιτάζουν την κιμωλία.
Πήγα στον σταθμό για να ζητήσω βοήθεια.
Οι στρατιώτες με χαιρέτησαν μηχανικά και είπαν την ίδια φράση.
Δεν ήταν άνθρωποι εκείνη τη στιγμή — ήταν δέκτες.
Κι έπειτα το ένιωσα κι εγώ.
Μια λέξη που μπήκε στο στόμα μου χωρίς να την καλέσω.
Ένα σπασμένο νόημα που ήθελε να κυλήσει στη γλώσσα μου.
Πάλεψα να το καταπιώ, να το πνίξω, μα η φωνή μου το ψιθύρισε:
«…δεχτείτε την εκδοχή…»
Δεν ξέρω ποια εκδοχή.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη.
Ξέρω μόνο ότι η πόλη αυτή δεν χάθηκε από φωτιά ή σίδερο.
Χάθηκε από πληροφορία.
Σαν κάποιος να κατέβασε νέο λειτουργικό στον συλλογικό νου τους.
Κι ίσως, όταν φύγω από εδώ, να μην είμαι πια σίγουρος αν αυτές οι λέξεις είναι δικές μου.
Stranger…
Greek