Απόρρητη Αναφορά 22/Ω – “Τα Χρονικά Ρήγματα”

Δεν ξέρω σε ποια μέρα γράφω.
Δεν ξέρω καν αν γράφω στο παρόν ή σε μια μνήμη που δεν ανήκει σε μένα.

Σήμερα, στην περίπολο, είδα τον ορίζοντα να διπλώνει σαν καθρέφτης.
Μπροστά μου, ο δρόμος ήταν στεγνός· μα το βήμα μου άφηνε πατημασιές σε λάσπη.
Έσκυψα να τις κοιτάξω και κατάλαβα ότι δεν ήταν δικές μου.
Ήταν βήματα κάποιου άλλου που είχε περπατήσει τον ίδιο δρόμο… σε άλλη εποχή.

Ο Πέτροβ ορκίστηκε πως άκουσε κανονιές από πόλεμο του 19ου αιώνα.
Ο Σορέν έτρεξε γιατί είπε ότι είδε στο βάθος τανκς που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα.
Κι εγώ… εγώ είδα για μια στιγμή τον εαυτό μου, γερασμένο, να μου κάνει νόημα να γυρίσω πίσω.

Ο χρόνος εδώ δεν κυλάει.
Σχίζεται.

Δεν ξέρω αν τα ρήγματα είναι έργο του Μαύρου Ρεύματος ή αν ο ίδιος ο χρόνος προσπαθεί να μας προειδοποιήσει.
Μα νιώθω ότι η συνείδησή μας είναι το πεδίο όπου παίζεται το παιχνίδι.
Όταν η Μαυρίλα χακάρει την πληροφορία, δεν αλλάζει μόνο τι πιστεύουμε.
Αλλάζει και πότε το πιστεύουμε.

Έτσι εξηγούνται οι πόλεμοι που επαναλαμβάνονται, τα λάθη που γίνονται ξανά και ξανά.
Δεν είναι ιστορία — είναι βρόχος.
Και μέσα στον βρόχο, οι άνθρωποι ξεχνούν ότι μπορούν να σπάσουν τον κύκλο.

Ίσως να γράφω αυτά τα λόγια ξανά και ξανά, αιώνες τώρα.
Ίσως να τα διαβάζεις ήδη στο μέλλον, νομίζοντας ότι είναι καινούρια.
Μα δεν είναι.
Είναι το ίδιο μήνυμα, χαμένο στον λαβύρινθο του χρόνου:

Αν χάσουμε τη συνείδηση, χάνουμε το κλειδί.

Stranger…