Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω.
Οι νύχτες έχουν γίνει όλες ίδιες· ένας μακρύς, σιωπηλός διάδρομος, όπου οι σκέψεις δεν μου ανήκουν.
Μιλούν μέσα μου φωνές που δεν έχουν πρόσωπο.
Μερικές φορές είναι απαλές, με πείθουν ότι όλα είναι καλά.
Άλλες φορές είναι κοφτερές, με κάνουν να αμφιβάλλω για κάθε μνήμη μου.
Προχθές θυμήθηκα ένα παιδικό μου παιχνίδι… το άγγιξα, το έσφιξα στα χέρια μου.
Μα όταν το ξανακοίταξα, δεν υπήρχε.
Οι υπόλοιποι με κοιτούσαν σαν να παραμιλώ.
Ίσως το παιχνίδι να μην υπήρξε ποτέ. Ίσως η μνήμη μου να είναι απλώς ένα αρχείο που κάποιος ξαναγράφει κάθε νύχτα.
Κι έτσι αρχίζω να φοβάμαι: μήπως αυτό που πολεμάμε δεν είναι εχθρός με όπλα, αλλά με λέξεις.
Μήπως το Μαύρο Ρεύμα δεν πίνει μόνο το σώμα μας, αλλά πίνει την ίδια μας τη βεβαιότητα.
Κι αν χαθεί η βεβαιότητα… τι μένει;
Στο στρατόπεδο λένε πως η συνείδηση είναι το τελευταίο οχυρό.
Αλλά βλέπω πώς καταρρέει σιωπηλά, χωρίς εκρήξεις, χωρίς μάχες.
Ένας ένας οι άνθρωποι γύρω μου γίνονται κούφια δοχεία, γεμάτα σκέψεις που δεν είναι δικές τους.
Κι εγώ;
Δεν ξέρω πια αν αυτές οι λέξεις που γράφω είναι δικές μου ή αν τις υπαγορεύει το ίδιο το Σκοτάδι, απλώς για να γελάσει με την αδυναμία μας.
Αν είναι πόλεμος, δεν έχει μέτωπα ούτε στρατούς.
Είναι ένας πόλεμος που ξεκινά μέσα στο κεφάλι.
Κι ίσως να έχει ήδη χαθεί, πριν καν καταλάβουμε ότι πολεμάμε.
Stranger ..
Greek
Ουδείς γνωρίζει το αληθές όλα είναι ένα ψέμα ανακατεμένο με αλήθειες. Ναι αυτό θέλει να χαθεί η μνήμη και να αλειωθει το χτες. Η αντίσταση στο δρόμο της ψυχής είναι η αφοβία και η πίστη. Ψάχνω σε σημάδια να βρώ το χτες και το αύριο να χτίσω. Αμφιβολία αναζήτηση και μόχθου καθημερινά να αρνηθεί η ύλη την αλήθεια και η ένωση του μαύρου, άσπρου και του φωτεινού σε μία οδό. Ναι οι στιγμές μας είναι ο δρόμος που βλέπουν καθαρά στο αύριο αφήνω το χτες στο ντουλάπι με σφραγισμένο το κλειδί να μην μπορεί να αλλάξει το σήμερα
ειιιιι τιποτα δεν χανεται πολεμος ειναι και μαχες δινονται, αν ο στρατιωτης παει στη μαχη ετσι σιγουρα χανει … υπαρχει μεριμνα υπαρχει προστασια