Οι αρχαίες μυθολογίες είναι οι αρχαίες θρησκείες και οι σημερινές θρησκείες δεν είναι παρά οι σημερινές μυθολογίες. Μία προσεκτική ματιά σ’ αυτές δείχνει όχι μόνο ότι όλες τους κρύβουν σημαντικές αλήθειες αλλά και ότι συνδέονται μεταξύ τους…
Και ότι τελικά όλες μαζί αποτελούν την απόκρυφη ιστορία του ουρανού και της γης, ενώ η κάθε μία από αυτές δεν είναι παρά ένα μέρος της ιστορίας αυτής. Η μόνη αναλήθεια, όσον αφορά αυτές, η οποία όμως οφείλεται στη λανθασμένη ερμηνεία των κειμένων που τις αποτελούν, είναι ότι οι θεοί στους οποίους αναφέρονται δεν είναι η ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός αλλά οι άγγελοί του.
Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ
«Οι σύμμαχοι του `Ηλου, του Κρόνου όπως αλλιώς ονομάζεται, Ελωείμ ονομάστηκαν και ως Κρόνιοι αυτοί έζησαν την εποχή του Κρόνου».
Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική Προπαρασκευή, βιβλίον 1, κεφάλαιον 11
ΓΙΑΧΒΕ
Ο Θεός των Ισραηλιτών ονομάζεται Γιαχβέ ή Ιεχωβά. Ο Γιαχβέ είναι οντότητα και αυτό φαίνεται στην Παλαιά Διαθήκη από τα σημεία «Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 8», «Γένεσις, κεφάλαιον 11, στίχος 5» και «Γένεσις, κεφάλαιον 18, στίχοι 20-21»: «Τότε άκουσαν τον θόρυβο που έκανε ο Κύριος ο Θεός, καθώς περπατούσε στον κήπο το δειλινό και κρύφτηκαν απ’ αυτόν ο Αδάμ και η γυναίκα του ανάμεσα στα δέντρα του κήπου» (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 8), «Κατέβηκε, λοιπόν, ο Κύριος να δει την πόλη και τον πύργο που έχτιζαν οι άνθρωποι» (Γένεσις, κεφάλαιον 11, στίχος 5), «Είπε, λοιπόν, ο Κύριος, ‘‘Η άσχημη φήμη των Σοδόμων και των Γομόρρων διαδόθηκε πολύ και η αμαρτία τους είναι πολύ βαριά. Θα κατεβώ, λοιπόν, να εξακριβώσω αν αληθεύουν όλες αυτές οι διαδόσεις που έφτασαν ως εμένα’’» (Γένεσις, κεφάλαιον 18, στίχοι 20-21).
Το ότι ο Γιαχβέ είναι οντότητα φαίνεται επίσης και από το ότι είναι ανθρωποκτόνος, θυμώνει και αλλάζει γνώμη, δεν είναι ελεήμων και τιμωρεί, είναι εκδικητικός και απειλεί, οργίζεται και ευχαριστείται με θυσίες ζώων: «Ο Μωυσής τους είπε, ‘‘Ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, προστάζει να ζωστεί καθένας σας το σπαθί του και να διασχίσετε το στρατόπεδο, από τη μία είσοδο ως την άλλη και να σκοτώσετε καθένας τον αδελφό του, τον φίλο του και τον συγγενή του’’. Οι Λευίτες εκτέλεσαν τη διαταγή του Μωυσή και θανατώθηκαν από τον λαό εκείνη την ημέρα περίπου τρεις χιλιάδες άνδρες. Τότε ο Μωυσής τους είπε, ‘‘Σήμερα τελέσατε την πράξη καθιέρωσής σας στον Κύριο, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε ο καθένας τον υιό του και τον αδελφό του και ο Κύριος σας ευλόγησε’’» (`Εξοδος, κεφάλαιον 32, στίχοι 27-29), «Ο Σαμουήλ ήρθε στον Σαούλ και του είπε, ‘‘Εμένα έστειλε κάποτε ο Κύριος να σε χρίσω βασιλιά στο λαό του, τον Ισραήλ. Τώρα, λοιπόν, άκουσε τα λόγια του Κυρίου, θα τιμωρήσω τους Αμαληκίτες, λέει ο Κύριος των ισραηλιτικών δυνάμεων, γι’ αυτό που έκαναν στους Ισραηλίτες, να τους κλείσουν τον δρόμο, όταν εκείνοι έβγαιναν από την Αίγυπτο. Πήγαινε, λοιπόν, τώρα να χτυπήσεις τους Αμαληκίτες και να καταστρέψεις εντελώς κάθετί που έχουν, μην τους λυπηθείς. Θα εξοντώσεις άνδρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βόδια και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια’’» (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 15, στίχοι 1-3), «‘‘Είδα τί είναι ο λαός αυτός’’, συνέχισε ο Κύριος. ‘‘Είναι λαός απείθαρχος. `Ασε με, λοιπόν, τώρα, να ξεσπάσει ο θυμός μου πάνω τους και να τους αφανίσω και θα κάνω να προέλθει από εσένα ένα μεγάλο έθνος’’. Ο Μωυσής όμως προσπάθησε να καταπραΰνει τον Κύριο, τον Θεό του και είπε, ‘‘Γιατί, Κύριε, να ξεσπάσει ο θυμός σου πάνω στον λαό σου, που τον έβγαλες από την Αίγυπτο με τη μεγάλη σου δύναμη και με ενέργειες τόσο δυναμικές; Γιατί να πουν οι Αιγύπτιοι ότι τους έβγαλες με κακό σκοπό από την Αίγυπτο, για να τους θανατώσεις στα βουνά και να τους εξαφανίσεις στη γη; Ας σταματήσει ο φλογερός θυμός σου, άλλαξε γνώμη για το κακό που θέλεις να κάνεις στο λαό σου. Θυμήσου τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τους δούλους σου, που τους υποσχέθηκες να τους δώσεις τόσο πολλούς απογόνους, όσα τ’ αστέρια τ’ ουρανού και σ’ αυτούς τους απογόνους να δώσεις ολόκληρη αυτή τη χώρα, για ιδιοκτησία παντοτινή’’. `Ετσι, ο Κύριος άλλαξε γνώμη για το κακό που είπε ότι θα έκανε στο λαό του» (`Εξοδος, κεφάλαιον 32, στίχοι 9-14), «Σύντομα τώρα την οργή μου θα την αδειάσω πάνω σας και θα εξαντλήσω εναντίον σας τον θυμό μου, θα σας κρίνω ανάλογα με τα έργα σας και θα σας τιμωρήσω για όλες τις βδελυρές σας πράξεις. Δεν θα σας δείξω επιείκεια ούτε θα σας σπλαχνιστώ» (Ιεζεκιήλ, κεφάλαιον 7, στίχοι 8-9), «Εάν όμως απορρίψετε τους νόμους μου, εάν δεν με υπακούσετε και δεν τηρήσετε όλες αυτές τις εντολές μου, εάν αθετήσετε τη διαθήκη μου, τότε κι εγώ θα σας τιμωρήσω» (Λευιτικόν, κεφάλαιον 26, στίχοι 14-15), «Οργίστηκε, λοιπόν, ο Κύριος εναντίον τους και έφυγε» (Αριθμοί, κεφάλαιον 12, στίχος 9), «Θα προσφέρετε ολοκαύτωμα στον Κύριο δύο μοσχάρια, ένα κριάρι και επτά αρσενικά αρνιά ενός έτους» (Αριθμοί, κεφάλαιον 28, στίχος 19), «Αυτή είναι θυσία ολοκαυτώματος που η ευωδιά της ευχαριστεί τον Κύριο» (Λευιτικόν, κεφάλαιον 1, στίχος 9).
Το ότι ο Γιαχβέ είναι κοσμική οντότητα φαίνεται και από το Βιβλίο του Ησαΐα, καθώς αναφέρεται σ’ αυτό ότι έρχεται με το στράτευμά του από άλλο πλανήτη, που βρίσκεται στις άκρες του διαστήματος, για να ερημώσει τη Γη (κεφάλαιον 13, στίχοι 4-5): «Ο Κύριος του Σύμπαντος επιθεωρεί το στράτευμα που είναι έτοιμο για μάχη. `Ερχονται από γη μακρινή, από τις άκρες του ουρανού, ο Κύριος και το στράτευμά του για να ερημώσουν όλη την οικουμένη».
Ο Θεός των Ισραηλιτών σε κάποια σημεία στην Παλαιά Διαθήκη μιλάει στον πληθυντικό: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση» (Γένεσις, κεφάλαιον 1, στίχος 26), «Τώρα πια ο άνθρωπος έγινε σαν ένας από εμάς» (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 22). Οι Πάπες, ως αντιπρόσωποι του Θεού στη Γη, και οι βασιλείς, οι οποίοι κυβερνούσαν «ελέω Θεού», μιμήθηκαν τον Θεό των Ισραηλιτών, γι’ αυτό και οι υπόλοιποι άνθρωποι απευθύνονταν σ’ αυτούς στον πληθυντικό και οι ίδιοι μιλούσαν για τον εαυτό τους επίσης στον πληθυντικό. Και από το γεγονός αυτό προέκυψε αργότερα ο πληθυντικός ευγενείας.
Ο Θεός των Ισραηλιτών μιλάει στον πληθυντικό γιατί στο εβραϊκό πρωτότυπο της Γενέσεως δεν αναφέρεται ως Γιαχβέ αλλά ως Ελοχίμ. Ως Γιαχβέ αναφέρεται αργότερα από τον Μωυσή. Η λέξη Ελοχίμ ή Ελωείμ είναι ο πληθυντικός της λέξης «Ελ» και σημαίνει «Φωτεινοί». Ελοχίμ ή Ελωείμ ονομάζονται οι υιοί του Ελ. Το όνομα Ελ που σημαίνει «Φωτεινός» είναι ένα από τα ονόματα του Γιαχβέ: «Ο Ελ είναι ο Θεός του Ισραήλ» (Γένεσις, κεφάλαιον 33, στίχος 20), «Εγώ είμαι ο Ελ, ο Θεός του πατέρα σου» (Γένεσις, κεφάλαιον 46, στίχος 3). Οι υιοί του Γιαχβέ δεν είναι παρά οι άγγελοί του, αφού στην Παλαιά Διαθήκη οι άγγελοι αποκαλούνται και υιοί του Γιαχβέ (κεφάλαιον 6, στίχοι 1-2): «`Οταν άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί επάνω στη γη και απέκτησαν θυγατέρες, είδαν οι υιοί του Θεού, τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους εκείνες που τους άρεσαν».
Οι ονομασίες Ελοχίμ και `Ελληνες έχουν κοινή προέλευση. Ελλάς (σέλας = φως + λάας = λίθος) σημαίνει φωτεινός λίθος. Οι ονομασίες Ελοχίμ και `Ελληνες έχουν κοινή προέλευση γιατί σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Ολύμπιοι προήλθαν από τη γενιά των Τιτάνων, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Κρόνος, για τους οποίους ο Ευσέβιος Καισαρείας λέει (Ευαγγελική Προπαρασκευή, βιβλίον 1, παράγραφος 11): «Οι σύμμαχοι του `Ηλου, του Κρόνου όπως αλλιώς ονομάζεται, Ελωείμ ονομάστηκαν και ως Κρόνιοι αυτοί έζησαν την εποχή του Κρόνου». Επίσης, ο Ευσέβιος Καισαρείας λέει (Ευαγγελική Προπαρασκευή, βιβλίον 4, κεφάλαιον 17): «Οι Φοίνικες ονομάζουν τον Κρόνο Ηλ». Το όνομα Ηλ, το οποίο προέρχεται από το όνομα `Ηλος, είναι ένα από τα ονόματα του Γιαχβέ. Στο έργο του Ευάγριου Ποντικού (345-399 μ.Χ.) «Εις το ΠΙΠΙ» διαβάζουμε: «Με δέκα ονόματα από τους Εβραίους ονομάζεται ο Θεός: Αφενός από κάποιους λέγεται Αδωνάι, που είναι το Κύριος, άλλο είναι το Ιά, που αυτό στην ελληνική γλώσσα άλλαξε στο Κύριος. Κάτι άλλο πάλι εκτός από αυτά είναι το τετραγράμματο, που δεν προφέρεται από τους Εβραίους, το οποίο καταχρηστικώς καλείται από αυτούς Αδωνάι, και από εμάς Κύριος. Και αυτό λένε πως ήταν γραμμένο πάνω στο χρυσό πέταλο που υπήρχε πάνω στο μέτωπο του αρχιερέα σύμφωνα με αυτό που είχε ειπωθεί στον Νόμο, ‘‘Αποτύπωμα σφραγίδας αγίασμα στον Κύριο, ΠΙΠΙ’’. Και τα υπόλοιπα ονόματα είναι αυτά: Ηλ, Ελωείμ, Αδών, Σαβαώθ, Σαδδαΐ, Αιϊέ εσεριέ και αυτά τα τρία που έχουμε γράψει προηγουμένως, τα οποία είναι το τετραγράμματο, που γράφεται με τα γράμματα ιώθ, χε, ουάβ, ηθ. ΠΙΠΙ, ο Θεός. Το όνομα που τίθεται στον Κύριο και δεν εκφωνείται γράφεται με τέσσερα στοιχεία: με το ιώθ, με το χε, με το ουάβ και με το ηθ. Στο μέσο αυτών παρεντίθεται μετά τα πρώτα δύο γράμματα ένα γράμμα από τους Εβραίους που καλείται σεν, που σημαίνει «δόντια», έτσι όπως είναι η λογική σειρά του λόγου των πέντε γραμμάτων: Αυτή είναι η αρχή, δόντια, μέσα σε αυτή, ο ζωντανός. Τα τέσσερα στοιχεία ερμηνεύονται, το ιώθ ως αρχή, και με το χε αυτή, και με το ουάβ μέσα σε αυτή και με ηθ ο ζωντανός». Το όνομα `Ηλος είναι συγγενικό του `Ηλιος και σημαίνει ότι και το όνομα Ελ, δηλαδή «Φωτεινός». Επομένως, ο Κρόνος, που ονομάζεται επίσης Ηλ ή `Ηλος, είναι ο επικεφαλής των Ελοχίμ ή Ελωείμ, δηλαδή ο Γιαχβέ!
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ιερή ημέρα του Γιαχβέ είναι το Σάββατο και Saturday σημαίνει «η ημέρα του Κρόνου», από το Saturn, που είναι το όνομα του Κρόνου στα λατινικά, και το day, που σημαίνει ημέρα.
Ο Γιαχβέ, όπως φαίνεται από το Βιβλίο της Εξόδου, αυτοχρίστηκε «Θεός» (`Εξοδος, κεφάλαιον 20, στίχοι 2-3): «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε έβγαλα από την Αίγυπτο, τον τόπο της δουλείας. Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από εμένα». Στην ελληνική μυθολογία περιγράφεται το πώς ο Κρόνος πήρε την εξουσία και έγινε θεός του Σύμπαντος πριν ανατραπεί από τον Δία: Ο Ουρανός έσμιξε με τη Γη και από την ένωση αυτή γεννήθηκαν οι Τιτάνες. Οι Τιτάνες δηλαδή προήλθαν από την ένωση ουράνιου και γήινου γενετικού υλικού. `Οταν ο Ουρανός, όμως, πήγε να σμίξει με τη Γη για μία ακόμη φορά, ο Κρόνος του έκοψε τα γεννητικά όργανα ώστε να πάρει αυτός την εξουσία του Σύμπαντος.
Η ανάμνηση της αποκοπής των γεννητικών οργάνων του Ουρανού από τον Κρόνο διατηρείται μέσω της περιτομής που όρισε ο Γιαχβέ στον Αβραάμ (Γένεσις, κεφάλαιον 17, στίχοι 10-11): «Αυτή είναι η διαθήκη μου που θα τηρείτε: Κάθε αρσενικό παιδί σας θα περιτέμνεται. Θα κάνετε την περιτομή κι αυτή αποτελεί σημείο της διαθήκης ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσάς».
Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Οι θεοί σε αρκετές περιπτώσεις έπαιρναν υλική μορφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής απόσπασμα από το Βιβλίο της Γενέσεως (κεφάλαιον 18, στίχοι 1-15): «Ο Κύριος παρουσιάστηκε στον Αβραάμ, κοντά στη Δρυ Μαμβρή, ενώ αυτός καθόταν στο άνοιγμα της σκηνής του κατά το μεσημέρι.
»Σήκωσε τα μάτια του και είδε τρεις άνδρες να στέκονται απέναντί του. Αμέσως έτρεξε να τους προϋπαντήσει και τους προσκύνησε ως τη γη. ‘‘Κύριέ μου’’, είπε, ‘‘αν έχω την εύνοιά σου, μην προσπεράσεις τον δούλο σου. Ας φέρουν λίγο νερό να πλύνετε τα πόδια σας, και μετά μπορείτε ν’ αναπαυθείτε κάτω από το δέντρο. Θα φέρω και λίγο ψωμί να πάρετε δύναμη, και μετά μπορείτε να πηγαίνετε. Περάστε λοιπόν από τον δούλο σας’’. Εκείνοι απάντησαν, ‘‘Κάνε όπως είπες’’. Τότε ο Αβραάμ έτρεξε στη σκηνή και είπε στη Σάρρα, ‘‘Πάρε γρήγορα τρεις γαβάθες αλεύρι εκλεκτό, ζύμωσέ το και κάνε πίττες’’. Μετά έτρεξε στα βόδια, πήρε ένα μοσχάρι τρυφερό και καλό, το έδωσε στον υπηρέτη, κι εκείνος το ετοίμασε στα γρήγορα. Πήρε ακόμα βούτυρο, γάλα και το μοσχάρι που είχε ετοιμάσει και τα έβαλε μπροστά στους άνδρες. Αυτός στεκόταν απέναντί τους κάτω από τα δέντρα κι εκείνοι έτρωγαν.
»Τότε ρώτησαν τον Αβραάμ, ‘‘Πού είναι η Σάρρα, η γυναίκα σου;’’ Αυτός απάντησε, ‘‘Εκεί, στη σκηνή’’. Κι ο Κύριος είπε, ‘‘Του χρόνου τέτοια εποχή θα ξανάρθω και η γυναίκα σου, η Σάρρα, θα έχει υιό’’.
»Η Σάρρα τα άκουσε όλα αυτά, γιατί στεκόταν από πίσω του, στο άνοιγμα της σκηνής. Ο Αβραάμ και η Σάρρα ήταν γέροντες προχωρημένης ηλικίας, και η Σάρρα δεν είχε πια περίοδο. Η Σάρρα λοιπόν γέλασε κρυφά καθώς σκεπτόταν, ‘‘Αφού γέρασα, είναι δυνατόν να έχω ορμές; Κι ο άνδρας μου είναι κι αυτός γέροντας’’. Αλλά ο Κύριος είπε στον Αβραάμ, ‘‘Γιατί γέλασε η Σάρρα; Γιατί αμφιβάλλει ότι θ’ αποκτήσει υιό τώρα που γέρασε; Τίποτα δεν είναι αδύνατον για τον Κύριο! `Οταν την ίδια εποχή ύστερα από έναν χρόνο θα ξανάρθω σπίτι σου, η Σάρρα θα έχει υιό’’. Η Σάρρα, επειδή φοβήθηκε, αρνήθηκε και είπε, ‘‘Δεν γέλασα’’. Αλλά εκείνος της είπε, ‘‘Κι όμως, γέλασες’’».
Οι Ολύμπιοι όταν έπαιρναν υλική μορφή έτρωγαν αμβροσία και έπιναν νέκταρ. Η αμβροσία και το νέκταρ ήταν ουσίες που χάριζαν την αιώνια νεότητα και την αθανασία. Επί πλέον οι Ολύμπιοι στον κήπο των Εσπερίδων είχαν φυτέψει ένα δέντρο με χρυσά μήλα, τα οποία χάριζαν κι αυτά την αιώνια νεότητα και την αθανασία. Αλλά και οι Ελοχίμ στον κήπο της Εδέμ είχαν φυτέψει το δέντρο της ζωής, που όποιος έτρωγε από τους καρπούς του γινόταν αθάνατος. Γι’ αυτό και είχαν απαγορεύσει οι Ολύμπιοι να φάει κανείς από τους καρπούς του δέντρου που είχαν φυτέψει στον κήπο των Εσπερίδων, όπως είχαν απαγορεύσει και οι Ελοχίμ να φάει κανείς από τους καρπούς του δέντρου που είχαν φυτέψει στον κήπο της Εδέμ. Σύμφωνα με τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας τα μήλα των Εσπερίδων ήταν γενετικά τροποποιημένοι καρποί που χάριζαν την αιώνια νεότητα και την αθανασία:
ΟΛΥΜΠΙΟΣ = ΑΜΒΡΟΣΙΑ + ΝΕΚΤΑΡ = 900
ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ = 1718
ΟΙ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΚΑΡΠΟΙ = 1718
Στα εβραϊκά κείμενα γίνεται λόγος για επτά ουρανούς. Στον τρίτο ουρανό είναι ο Παράδεισος, όπου βρίσκεται ο κήπος της Εδέμ: «Ο Δεσπότης των όλων που καθόταν πάνω στον άγιο θρόνο του, αφού άπλωσε τα χέρια του, πήρε τον Αδάμ και τον παρέδωσε στον αρχάγγελο Μιχαήλ, λέγοντάς του, ‘‘Οδήγησέ τον στον Παράδεισο μέχρι το ύψος του τρίτου ουρανού’’» (Απόκρυφος Αποκάλυψις Μωυσέως, 37), «Ξέρω έναν άνθρωπο πιστό, ο οποίος πριν από δεκατέσσερα χρόνια ανυψώθηκε μέχρι και τον τρίτο ουρανό. Δεν ξέρω αν ήταν με το σώμα του ή χωρίς το σώμα, αυτό ο Θεός το ξέρει. Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος, που αν ήταν με το σώμα ή χωρίς το σώμα δεν το ξέρω, ο Θεός το ξέρει, μεταφέρθηκε ξαφνικά στον Παράδεισο κι άκουσε λόγια που δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος» (Προς Κορινθίους Β΄, κεφάλαιον 12, στίχοι 2-4).
Οι Ελοχίμ δημιούργησαν τον άνθρωπο και τον έβαλαν στον κήπο της Εδέμ για να τον προσέχει (Γένεσις, κεφάλαιον 2, στίχος 15): «Πήρε, λοιπόν, ο Κύριος ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε μέσα στον κήπο της Εδέμ για να τον καλλιεργεί και να τον προσέχει». Στον κήπο της Εδέμ, εκτός από το δέντρο της ζωής, υπήρχε και το δέντρο της γνώσης του καλού και του πονηρού, που όποιος έτρωγε από τους καρπούς του άνοιγαν τα μάτια του και γινόταν σαν θεός. Τα μήλα του δέντρου αυτού ήταν γενετικά τροποποιημένοι καρποί που ενεργοποιούσαν πλήρως τον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να γίνεται αυτός που τα έτρωγε σαν θεός, δηλαδή υπεράνθρωπος:
Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ = 1965
Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ = 1965
ΤΟ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΝ ΜΗΛΟΝ = 1965
Οι Ελοχίμ ανησυχούσαν μήπως ο άνθρωπος εξελιχθεί και γίνει σαν κι αυτούς, γι’ αυτό και του απαγόρευσαν να φάει από τους καρπούς του δέντρου αυτού (Γένεσις, κεφάλαιον 2, στίχος 17): «Από το δέντρο της γνώσης του καλού και του πονηρού να μη φας, γιατί την ίδια μέρα που θα φας απ’ αυτό, εξάπαντος θα πεθάνεις». Ο άνθρωπος όμως παράκουσε, με αποτέλεσμα να συμβεί αυτό για το οποίο ανησυχούσαν οι Ελοχίμ. Γι’ αυτό, τότε, οι Ελοχίμ λένε (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 22): «Τώρα πια ο άνθρωπος έγινε σαν ένας από εμάς». Και εξαιτίας αυτού που συνέβη, έντυσαν τον Αδάμ και την Εύα με δερμάτινους χιτώνες (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 21): «Ο Κύριος ο Θεός έφτιαξε για τον Αδάμ και τη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες και τους έντυσε». Οι δερμάτινοι χιτώνες ήταν σαρκικά σώματα. Γι’ αυτό και ο Γιαχβέ, λίγο πριν ενδυθούν ο Αδάμ και η Εύα με δερμάτινους χιτώνες, λέει στη γυναίκα (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 16): «Θ’ αυξήσω κατά πολύ τη θλίψη και τους πόνους της κυοφορίας σου και με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου». Ενώ στον άνδρα (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 19): «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, ώσπου να ξαναγυρίσεις στη γη από την οποία προήλθες, διότι χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις». Ο άνθρωπος αρχικά είχε ενεργειακό σώμα, καθώς δημιουργήθηκε κατά την εικόνα και την ομοίωση των Ελοχίμ (Γένεσις, κεφάλαιον 1, στίχος 26): «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση». Οι Ελοχίμ ως αγγελικά όντα έχουν ενεργειακό σώμα, καθώς τα αγγελικά όντα ως φωτεινά όντα υπάρχουν υπό μορφή φωτονίων. Η παρακοή του ανθρώπου προς τους Ελοχίμ, όμως, είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του. Ο άνθρωπος ξέπεσε στις φυσικές και διανοητικές ανάγκες του σαρκικού σώματος. `Ετσι, οι Ελοχίμ, περιόρισαν τις δυνατότητές του, με αποτέλεσμα να μην είναι απειλή πλέον γι’ αυτούς.
`Οταν ο άνθρωπος έγινε σαν τους Ελοχίμ εξορίστηκε από την Εδέμ γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να γίνει αθάνατος (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 22): «Τώρα πια ο άνθρωπος έγινε σαν ένας από εμάς στο να γνωρίζει το καλό και το πονηρό. Υπάρχει, λοιπόν, κίνδυνος ν’ απλώσει το χέρι του και να φάει από το δέντρο της ζωής και να ζήσει αιώνια». Και καθώς οι Ελοχίμ εξόρισαν τον άνθρωπο, έβαλαν στα ανατολικά της Εδέμ τα Χερουβίμ και το πύρινο περιστρεφόμενο ξίφος για να φυλάνε τον δρόμο που οδηγούσε στο δέντρο της ζωής (Γένεσις, κεφάλαιον 3, στίχος 24).
Ο άνθρωπος θα λυτρωθεί κατά την ανάσταση των νεκρών, όταν θα γίνει σαν τους αγγέλους που έχουν ενεργειακό σώμα με την απελευθέρωσή του από το σαρκικό. Ως προς την περίπτωση το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον αναφέρει (κεφάλαιον 20, στίχοι 27-36): «Πλησίασαν (τον Ιησού) μερικοί από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δεν δέχονταν ότι υπάρχει ανάσταση και τον ρώτησαν, ‘‘Διδάσκαλε, ο Μωυσής μας έδωσε γραπτή εντολή, εάν κάποιου πεθάνει ο αδελφός, ο οποίος είναι παντρεμένος αλλά άτεκνος, να πάρει ο αδελφός του τη χήρα και να κάνει απογόνους για τον νεκρό αδελφό του. `Ηταν, λοιπόν, επτά αδελφοί. Ο πρώτος παντρεύτηκε μία γυναίκα και πέθανε άτεκνος. Την πήρε και ο δεύτερος τη γυναίκα και πέθανε κι αυτός άτεκνος. Επίσης την πήρε και ο τρίτος. Το ίδιο και οι επτά, πέθαναν χωρίς ν’ αφήσουν παιδιά. Τελευταία απ’ όλους πέθανε και η γυναίκα. Αυτή, λοιπόν, σε ποιόν απ’ όλους αυτούς θα ανήκει στην ανάσταση; Αφού την είχαν πάρει γυναίκα τους και οι επτά’’. Ο Ιησούς τότε τους απάντησε, ‘‘Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον αιώνα, παντρεύονται και παντρεύουν. `Οσοι όμως αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς τον αιώνα εκείνο, ούτε θα παντρεύονται ούτε θα παντρεύουν. Κι αυτό, γιατί δεν θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος, σαν υιοί της αναστάσεως που θα είναι, διότι είναι ισάγγελοι και υιοί του Θεού’’». Επίσης το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον αναφέρει (κεφάλαιον 22, στίχος 30): «Τον καιρό της ανάστασης ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες έρχονται σε γάμο, αλλά είναι όλοι όπως οι άγγελοι του Θεού στον ουρανό». Τα ίδια αναφέρει και η Απόκρυφη Αποκάλυψη του Ιωάννη (παράγραφος 11): «Κάθε άνθρωπος θα αναστηθεί χωρίς σώμα, όπως σας είπα, ότι, ‘‘Τον καιρό της ανάστασης ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες έρχονται σε γάμο, αλλά είναι όλοι όπως οι άγγελοι του Θεού’’».
586 π.Χ. Το 586 π.Χ. η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε από τους Βαβυλωνίους.
+ 390 Το 586 π.Χ. ήταν το 390ο έτος από τον θάνατο του Σολομώντα
και τη διαίρεση του βασιλείου του σε βόρειο και νότιο
(Ιεζεκιήλ, κεφάλαιον 4, στίχος 5).
976 π.Χ. Το 976 π.Χ. πέθανε ο Σολομώντας και διαιρέθηκε το βασίλειό του σε
βόρειο και νότιο.
+ 40 Το 976 π.Χ. ήταν το 40ο έτος της βασιλείας του
Σολομώντα (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 11, στίχος 42).
1016 π.Χ. Το 1016 π.Χ. ο Σολομώντας έγινε βασιλιάς του Ισραήλ.
1012 π.Χ. Το 1012 π.Χ. ήταν το 4ο έτος της βασιλείας του Σολομώντα και το
έτος όπου άρχισε η ανοικοδόμηση του ναού των Ισραηλιτών.
+ 480 Το 1012 π.Χ. ήταν το 480ο έτος από την έξοδο των Ισραηλιτών από
την Αίγυπτο (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 6, στίχος 1).
1492 π.Χ. Το 1492 π.Χ. ήταν το έτος της εξόδου των Ισραηλιτών από την
Αίγυπτο.
+ 430 Το 1492 π.Χ. ήταν το 430ο έτος από την είσοδο του Ιακώβ στην
Αίγυπτο (`Εξοδος, κεφάλαιον 12, στίχος 40).
1922 π.Χ. Το 1922 π.Χ. ήταν το έτος της εισόδου του Ιακώβ στην Αίγυπτο.
+ 130 Το 1922 π.Χ. ο Ιακώβ ήταν 130 ετών (Γένεσις, κεφάλαιον 47, στίχος
9).
2052 π.Χ. Το 2052 π.Χ. γεννήθηκε ο Ιακώβ.
+ 60 Το 2052 π.Χ. ήταν το 60ο έτος του Ισαάκ (Γένεσις, κεφάλαιον 25,
στίχος 26).
2112 π.Χ. Το 2112 π.Χ. γεννήθηκε ο Ισαάκ.
+ 100 Το 2112 π.Χ. ήταν το 100ο έτος του Αβραάμ (Γένεσις, κεφάλαιον
21, στίχος 5).
2212 π.Χ. Το 2212 π.Χ. γεννήθηκε ο Αβραάμ.
+ 70 Το 2212 π.Χ. ήταν το 70ο έτος του Θάρα (Γένεσις, κεφάλαιον 11,
στίχος 26).
2282 π.Χ. Το 2282 π.Χ. γεννήθηκε ο Θάρα.
+ 29 Το 2282 π.Χ. ήταν το 29ο έτος του Ναχώρ (Γένεσις, κεφάλαιον 11,
στίχος 24).
2311 π.Χ. Το 2311 π.Χ. γεννήθηκε ο Ναχώρ.
+ 30 Το 2311 π.Χ. ήταν το 30ο έτος του Σερούχ (Γένεσις, κεφάλαιον
11, στίχος 22).
2341 π.Χ. Το 2341 π.Χ. γεννήθηκε ο Σερούχ.
+ 32 Το 2341 π.Χ. ήταν το 32ο έτος του Ραγαύ (Γένεσις, κεφάλαιον
11, στίχος 20).
2373 π.Χ. Το 2373 π.Χ. γεννήθηκε ο Ραγαύ.
+ 30 Το 2373 π.Χ. ήταν το 30ο έτος του Φαλέγ (Γένεσις, κεφάλαιον
11, στίχος 18).
2403 π.Χ. Το 2403 π.Χ. γεννήθηκε ο Φαλέγ.
+ 34 Το 2403 π.Χ. ήταν το 34ο έτος του `Εβερ (Γένεσις, κεφάλαιον
11, στίχος 16).
2437 π.Χ. Το 2437 π.Χ. γεννήθηκε ο `Εβερ.
+ 30 Το 2437 π.Χ. ήταν το 30ο έτος του Σαλά (Γένεσις, κεφάλαιον 11,
στίχος 14).
2467 π.Χ. Το 2467 π.Χ. γεννήθηκε ο Σαλά.
+ 35 Το 2467 π.Χ. ήταν το 35ο έτος του Αρφαξάδ (Γένεσις, κεφάλαιον
11, στίχος 12).
2502 π.Χ. Το 2502 π.Χ. γεννήθηκε ο Αρφαξάδ.
+ 2 Ο Αρφαξάδ γεννήθηκε 2 έτη μετά τον κατακλυσμό του Νώε
(Γένεσις, κεφάλαιον 11, στίχος 10).
2504 π.Χ. Το 2504 π.Χ. έγινε ο κατακλυσμός του Νώε.
+ 600 Το 2504 π.Χ. ήταν το 600ο έτος του Νώε (Γένεσις, κεφάλαιον 7,
στίχος 11).
3104 π.Χ. Το 3104 π.Χ. γεννήθηκε ο Νώε.
+ 182 Το 3104 π.Χ. ήταν το 182ο έτος του Λάμεχ (Γένεσις, κεφάλαιον
5, στίχος 28).
3286 π.Χ. Το 3286 π.Χ. γεννήθηκε ο Λάμεχ.
+ 187 Το 3286 π.Χ. ήταν το 187ο έτος του Μαθουσάλα (Γένεσις,
κεφάλαιον 5, στίχος 25).
3473 π.Χ. Το 3473 π.Χ. γεννήθηκε ο Μαθουσάλας.
+ 65 Το 3473 π.Χ. ήταν το 65ο έτος του Ενώχ (Γένεσις, κεφάλαιον 5,
στίχος 21).
3538 π.Χ. Το 3538 π.Χ. γεννήθηκε ο Ενώχ.
+ 162 Το 3538 π.Χ. ήταν το 162ο έτος του Ιάρεδ (Γένεσις, κεφάλαιον 5,
στίχος 18).
3700 π.Χ. Το 3700 π.Χ. γεννήθηκε ο Ιάρεδ.
+ 65 Το 3700 π.Χ. ήταν το 65ο έτος του Μαλελεήλ (Γένεσις,
κεφάλαιον 5, στίχος 15).
3765 π.Χ. Το 3765 π.Χ. γεννήθηκε ο Μαλελεήλ.
+ 70 Το 3765 π.Χ. ήταν το 70ο έτος του Καϊνάν (Γένεσις, κεφάλαιον
5, στίχος 12).
3835 π.Χ. Το 3835 π.Χ. γεννήθηκε ο Καϊνάν.
+ 90 Το 3835 π.Χ. ήταν το 90ο έτος του Ενώς (Γένεσις, κεφάλαιον 5,
στίχος 9).
3925 π.Χ. Το 3925 π.Χ. γεννήθηκε ο Ενώς.
+ 105 Το 3925 π.Χ. ήταν το 105ο έτος του Σηθ (Γένεσις, κεφάλαιον 5,
στίχος 6).
4030 π.Χ. Το 4030 π.Χ. γεννήθηκε ο Σηθ.
+ 130 Το 4030 π.Χ. ήταν το 130ο έτος του Αδάμ (Γένεσις, κεφάλαιον
5, στίχος 3).
4160 π.Χ. Το 4160 π.Χ. οι Ελοχίμ δημιούργησαν τον Αδάμ και την Εύα.
Από τον Αδάμ και την Εύα προήλθαν οι Ισραηλίτες, τους οποίους επέλεξε ο Γιαχβέ ως εκλεκτό λαό του με την υπόσχεση να τον ακολουθήσουν (`Εξοδος, κεφάλαιον 19, στίχοι 4-6): «Είδατε τα όσα έκανα στους Αιγυπτίους και πώς σας σήκωσα πάνω σε φτερούγες αετού και σας έφερα κοντά μου. Τώρα, αν πραγματικά θελήσετε ν’ ακούσετε τα λόγια μου και να φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε δικοί μου, μόνο εσείς, απ’ όλους τους άλλους λαούς. Στην εξουσία μου είναι ολόκληρη η Γη, αλλά εσείς θα είστε για μένα βασίλειο ιερέων και έθνος ξεχωριστό». Το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος δημιουργήθηκε από τους Ολυμπίους, χιλιάδες χρόνια πριν τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας από τους Ελοχίμ.
ΝΕΦΕΛΙΜ
Το βιβλίο της Γενέσεως μιλάει για γίγαντες που γεννήθηκαν από την ένωση των Ελοχίμ με τις θυγατέρες των ανθρώπων (κεφάλαιον 6, στίχοι 1-4): «`Οταν άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί επάνω στη γη και απέκτησαν θυγατέρες, είδαν οι υιοί του Θεού, τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους εκείνες που τους άρεσαν. Τότε είπε ο Κύριος, ‘‘Δεν θα παραμείνει το ζωοποιό πνεύμα μου στους ανθρώπους για πάντα, γιατί είναι σαρκικοί. Η ζωή τους θα διαρκεί μόνο εκατόν είκοσι χρόνια’’. Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στη γη οι γίγαντες, απόγονοι των υιών του Θεού από την ένωσή τους με τις θυγατέρες των ανθρώπων». Οι γίγαντες αυτοί στο εβραϊκό πρωτότυπο της Γενέσεως αναφέρονται ως Νεφελίμ. Νεφελίμ σημαίνει «Εκπεσόντες». Στο Βιβλίο του Ενώχ διευκρινίζεται ότι δεν ενώθηκαν όλοι οι Ελοχίμ με τις θυγατέρες των ανθρώπων, αλλά μόνο διακόσιοι από αυτούς. Τα ονόματα των αρχηγών των διακοσίων Ελοχίμ που ενώθηκαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων είναι σύμφωνα με το Βιβλίο του Ενώχ (παράγραφος 6, στίχος 7): «Σεμιαζά, ο αρχηγός τους, Αραθάκ, Κιμβρά, Σαμμανή, Δανιήλ, Αρεαρώς, Σεμιήλ, Ιωμιήλ, Χωχαριήλ, Εζεκιήλ, Βατριήλ, Σαθιήλ, Ατριήλ, Ταμιήλ, Βαρακιήλ, Ανανθά, Θωνιήλ, Ραμιήλ, Ασεάλ, Ρακιήλ, Τουριήλ».
`Οταν οι Ισραηλίτες έφτασαν στη Χαναάν, μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, είδαν γίγαντες. Οι γίγαντες αυτοί ήταν οι Νεφελίμ, που ήταν γνωστοί και ως Ανακίμ γιατί κατάγονταν από έναν μεγάλο πολεμιστή που τον έλεγαν Ανάκ (Αριθμοί, κεφάλαιον 13, στίχοι 25-33): «Αφού εξερεύνησαν τη χώρα για σαράντα ημέρες, γύρισαν στον Μωυσή, στον Ααρών και σ’ ολόκληρη την ισραηλιτική κοινότητα στην έρημο Φαράν, στην Κάδης. Τους έδωσαν την αναφορά τους και τους έδειξαν τους καρπούς της χώρας. ‘‘Πήγαμε στη χώρα που μας έστειλες’’, είπαν στον Μωυσή. ‘‘Είναι πράγματι μία χώρα όπου ρέει γάλα και μέλι. Να και οι καρποί της. Αλλά ο λαός που κατοικεί εκεί είναι δυνατός. Οι πόλεις είναι οχυρωμένες και πολύ μεγάλες. Είδαμε εκεί και τους απογόνους του Ανάκ, τους γίγαντες. Οι Αμαληκίτες κατοικούν στο νότιο τμήμα της χώρας, οι Χετταίοι, οι Ιεβουσαίοι και οι Αμορραίοι κατοικούν στα βουνά, ενώ οι Χαναναίοι κατοικούν στα παραθαλάσσια και στις όχθες του Ιορδάνη’’. Ο Χάλεβ όμως καθησύχασε τον λαό που ήταν γύρω στον Μωυσή και τους είπε, ‘‘Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να καταλάβουμε αυτή τη χώρα! Το δίχως άλλο θα νικήσουμε’’. Οι άνδρες όμως που είχαν πάει μαζί του έλεγαν, ‘‘Δεν μπορούμε να επιτεθούμε σ’ αυτόν τον λαό, γιατί είναι ισχυρότερος από μας’’. `Αρχισαν, λοιπόν, να διαδίδουν στους Ισραηλίτες φοβερά πράγματα σχετικά με τη χώρα που είχαν εξερευνήσει, ‘‘Η χώρα που πήγαμε να εξερευνήσουμε’’, έλεγαν, ‘‘είναι μία χώρα που κατατρώει τους κατοίκους της και όλοι όσους είδαμε εκεί είναι άνδρες μεγαλόσωμοι. Είδαμε ακόμα εκεί γίγαντες, τους απογόνους του Ανάκ, από τη γενιά των γιγάντων! Εμείς νιώθαμε σαν ακρίδες μπροστά τους, αλλά και στα δικά τους μάτια έτσι φαινόμασταν».
Οι γίγαντες εξολοθρεύτηκαν από τους Ισραηλίτες και όσοι απόμειναν έμειναν για λίγο στη χώρα των Φιλισταίων μέχρι που τους εξολόθρευσαν κι αυτούς λίγο αργότερα οι Ισραηλίτες. `Ενας απ’ αυτούς ήταν και ο Γολιάθ, που το ύψος του ήταν περίπου τρία μέτρα: «Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς του Ναυή πήγε και εξολόθρευσε τους Ανακίμ που ζούσαν στα βουνά, στη Χεβρών, στη Δεβείρ και στην Ανάβ και σ’ ολόκληρη την ορεινή περιοχή του Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του Ανάκ στη χώρα των Ισραηλιτών, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στη Γαθ και στην Ασδώδ» (Ιησούς του Ναυή, κεφάλαιον 11, στίχοι 21-22), «Τότε βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων, ένας μονομάχος πολεμιστής, που ονομαζόταν Γολιάθ, από τη Γαθ, που το ύψος του ήταν έξι πήχεις και μία σπιθαμή» (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 17, στίχος 4), «`Εγινε, όμως, και πάλι πόλεμος στη Γαθ. Εκεί ήταν ένας γίγαντας εξαδάκτυλος στα χέρια και στα πόδια. Συνολικά είχε εικοσιτέσσερα δάκτυλα» (Βασιλειών Β΄, κεφάλαιον 21, στίχος 20).
ΠΗΓΗ
….Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek