Το μυστήριο των UFO

Βολίδες από τον ουρανό

Οι περισσότερες περιπτώσεις αποδίδονται σε φυσικά φαινόμενα και τεχνητές καταστάσεις. Οι παρατηρητές δεν ήταν σε θέση να τις εξακριβώσουν, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών παρατήρησης ή εξαιτίας της σπανιότητας του φαινομένου. Πολύ σπάνιοι είναι, για παράδειγμα, οι «σφαιρικοί κεραυνοί». Πρόκειται για αστραποβόλες σφαίρες από ιονισμένα ατμοσφαιρικά αέρια που σχηματίζονται σε μεγάλο υψόμετρο εξαιτίας συγκεκριμένων ηλεκτρικών πεδίων.

Πολλές φορές ο συναγερμός αφορά σε σύννεφα παράξενα φωτισμένα ή με ασυνήθιστο σχήμα. Ή, πάλι, πρόκειται για αντανακλάσεις του φωτός πάνω σε κρυστάλλους πάγου στην ατμόσφαιρα. Η πιο επιβλητική εντύπωση είναι εκείνη που δημιουργείται κατά την πτώση ενός υπερμεγέθους μετεωρίτη. Η βολίδα του σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται μεγαλύτερη από τη Σελήνη και η μεγάλη θερμότητα που δημιουργείται λόγω της τριβής του μετεωρίτη με την ατμόσφαιρα τον καθιστά λαμπρότερο κι από τον ήλιο. Καθώς πέφτει προς το έδαφος το χρώμα του αλλάζει, αφού καταναλώνονται σταδιακά τα χημικά στοιχεία που τον αποτελούν. Όταν φτάσει σε ύψος 50-10.000 μ., το τείχος του αέρα και η θερμοκρασία προκαλούν το σταδιακό διαμελισμό του και την τελική έκρηξή του.

Όμως, η φύση των Ούφο μπορεί να οφείλεται και σε ανθρώπινες ενέργειες. Οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει την παραγωγή «ιπτάμενων πτερύγων» με κινητήρες, τεχνολογία που οικειοποιήθηκαν οι Αμερικανοί.

Η επιστήμη ερευνά

Το 4% των παρατηρήσεων Ούφο παραμένει ανεξήγητο. Ο διάσημος αστρονόμος Καρλ Σαγκάν, που έγινε γνωστός για τις θεωρίες του περί ύπαρξης και άλλων κατοικημένων κόσμων, υποστήριζε ότι είναι αδύνατο να μας επισκεφτούν εξωγήινα όντα αφού οι διαστημικές αποστάσεις που πρέπει να καλυφθούν είναι τεράστιες. Ακόμα και το κοντινότερο σε μας αστέρι, το Άλφα του Κενταύρου, απέχει 4,4 έτη φωτός. Το γρηγορότερο διαστημόπλοιό μας θα χρειαζόταν 60.000 χρόνια για να φτάσει ως εκεί. Το απόλυτο όριο στο σύμπαν είναι η ταχύτητα του φωτός και κανένα διαστημόπλοιο, όσο τεχνολογικά προηγμένο κι αν ήταν, δε θα μπορούσε να την ξεπεράσει.

Σήμερα, όμως, αρκετοί φυσικοί πιστεύουν πως ίσως υπάρχει μια «κερκόπορτα» στο πρόβλημα αυτό: να «σκάψουμε» ένα διάδρομο διαφυγής στο χωροχρόνο που να ενώνει δύο σημεία του σύμπαντος, όπως δύο σημεία σε μία σήραγγα Η θεωρία για τους διαδρόμους αυτούς ή «σκουληκότρυπες» είχε διατυπωθεί ήδη από το 1916, από τον Λούντβιχ Φλαμ. Όμως μόλις πριν από λίγα χρόνια αντιληφθήκαμε πως θα μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε για να περάσουμε από το ένα άστρο στο άλλο μέσα σε λίγες ώρες, όπως τονίζουν ειδικοί της Διεθνούς Αστροναυτικής Ακαδημίας.

Όμως πώς είναι δυνατό να κρατήσουμε ανοιχτή μια τέτοια τρύπα, αρκετά μεγάλη ώστε να χωρά ένα διαστημόπλοιο; Εμείς στη Γη δε γνωρίζουμε ακόμα τον τρόπο, όμως ένας πολιτισμός πιο εξελιγμένος από το δικό μας ενδεχομένως να ήταν σε θέση να το καταφέρει. Μια άλλη δυνατότητα είναι αυτή του «διαστημοπλοίου Αλκουμπιέρ». Ο φυσικός Μιγκέλ Αλκουμπιέρ απέδειξε πως αν ήταν δυνατό σε μας να συμπιέσουμε το χωροχρόνο μπροστά από ένα διαστημόπλοιο και να τον διαστείλουμε πίσω του, τότε αυτό το διαστημόπλοιο θα μετακινούνταν σαν σανίδα του σερφ, αναπτύσσοντας μάλιστα ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός.

Εξωγήινοι στην Ελλάδα

Παράξενα περιστατικά και υποθέσεις περί εμφάνισης εξωγήινων έχουν αναφερθεί και στη χώρα μας. Ο Τύπος τις έχει καταγράψει σχεδόν όλες, ενώ άφθονες είναι και οι συνεντεύξεις με αυτόπτες μάρτυρες, λιγότερο ή περισσότερο αξιόπιστους. Πολλά από αυτά τα περιστατικά έχουν βρει μια λογική εξήγηση. Ένα ελάχιστο ποσοστό από τις καταγγελίες περί εμφάνισης Ούφο στην Ελλάδα παραμένει επιστημονικά ανεξήγητο – αν βέβαια θεωρηθούν άξιες έρευνας όλες οι μαρτυρίες. Η σύγχρονη ιστορία «στενών επαφών» ξεκινά στις 24 Οκτωβρίου του 1954, όταν ο γεωργός Ηλίας Κορομηλάς, 84 χρονών, κατήγγειλε επώνυμα στο αστυνομικό τμήμα της Βαδούσας Αιγίου ότι είδε ένα διαστημόπλοιο στον ουρανό. Από τότε μια μακρά σειρά ανάλογων περιστατικών και φαινομένων έχουν καταγραφεί στα αρχεία των πανεπιστημίων και του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Πόσο εύκολο είναι, στην πραγματικότητα, κάποιοι εξωγήινοι να διασχίσουν το αχανές διάστημα με διαστημόπλοια καταλήγοντας στην αστρική μας γειτονιά;

Αχανείς αποστάσεις

Σύμφωνα με τον αστροφυσικό κ. Διονύση Σιμόπουλο, διευθυντή του Ευγενίδειου Πλανηταρίου, οι διαστρικές αποστάσεις αποτελούν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Ο ίδιος διευκρινίζει: «Είναι αλήθεια ότι εκατομμύρια άνθρωποι σ´ ολόκληρο τον κόσμο πιστεύουν ακράδαντα στην πραγματικότητα ύπαρξης ιπτάμενων δίσκων και στη δυνατότητα εξωγήινων επισκέψεων από άλλα πλανητικά συστήματα. Φυσικά, το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει ζωή στο διάστημα, ότι κατά καιρούς θα πρέπει να έχουν ανθήσει διάφοροι πολιτισμοί στο σύμπαν και ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι το μοναδικό λογικό ον ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γαλαξιών, είναι κάτι που όλοι σχεδόν οι επιστήμονες αποδέχονται σήμερα σαν κάτι το πιθανό. Οι αποστάσεις όμως που μας χωρίζουν από τα άλλα άστρα και τους άλλους πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς είναι ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα.

Σκεφτείτε ότι, αν υποθέσουμε πως στο δικό μας Γαλαξία υπάρχουν αυτή τη στιγμή 1.000.000 διαστημικοί πολιτισμοί, τότε για να μπορέσει ένα και μόνο διαστημόπλοιο απ´ όλους αυτούς να φτάσει μία και μόνο φορά στη Γη, θα έπρεπε καθένας απ´ αυτούς να εκτοξεύει 1.000 διαστημόπλοια το χρόνο επί 250 χρόνια συνεχώς και προς όλες τις κατευθύνσεις. Έτσι, ακόμα κι αν κάποιοι εξωγήινοι κατορθώσουν να δημιουργήσουν την τεχνολογία εκείνη που θα τους επιτρέψει να καλύψουν την άβυσσο των διαστρικών αποστάσεων, οπωσδήποτε δε θα το έκαναν με τη βοήθεια των δεκάδων διαφορετικών μοντέλων Ούφο που κατά καιρούς αναφέρονται. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ένας εξωγήινος πολιτισμός βρισκόταν σε απόσταση χιλίων μόνο ετών φωτός από μας, μια απλή ανταλλαγή μηνυμάτων θα απαιτούσε την παρέλευση 2.000 χρόνων.