Το παράξενο σύμπαν

Όταν οι αστρονόμοι μελετούν διάφορα αντικείμενα, εμείς συμπεραίνουμε πως αυτά υπάρχουν. Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ουράνιο τόξο. Υπάρχει στα αλήθεια; Περίπου. Το ουράνιο τόξο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακτίνες φωτός που συγκλίνουν προς τα μάτια μας. Δεν είναι συμπαγές. Δεν δημιουργεί σκιά. Τα χρώματά του όμως είναι αληθινά, έτσι δεν είναι;

Τα χρώματα είναι ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί. Από μόνα τους δεν έχουν οπτικά χαρακτηριστικά. Όταν κάποιος δεν κοιτάζει, ούτε το ουράνιο τόξο ούτε και ο Άρης έχουν χρώμα. Εμείς αντιδρούμε σε αόρατα ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα. Οι αμφιβληστροειδείς και το μυαλό μας δημιουργούν τα χρώματα. Δεν υπάρχουν από μόνα τους.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα στερεά. Όταν ακουμπάμε μια πέτρα, τα δάχτυλά μας αντιλαμβάνονται τις ηλεκτρικές απωθητικές δυνάμεις μεταξύ των μορίων της πέτρας και των δικών μας.

Την θεωρούμε στερεή επειδή δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε ούτε να δούμε μέσα της. Δεν μπορούμε όμως ποτέ να αγγίξουμε κάτι στερεό. Αντ’ αυτού, νιώθουμε ενεργειακά πεδία.

Τα τηλεσκόπια μας μεταφέρουν πέρα από τις τοπικές μας ψευδαισθήσεις, μόνο και μόνο για μας αποκαλύψουν νέες μεγαλύτερες.

Είναι ο Ήλιος μας πραγματικά κίτρινος όπως αναφέρεται στα βιβλία;

Σε καμία περίπτωση. Οι αστροναύτες τον περιγράφουν λευκό σαν το χιόνι. Το κιτρινωπό χρώμα που αντιλαμβανόμαστε εμείς προκύπτει από την απορρόφηση ενός μέρους του φάσματος του μπλε χρώματος από την ατμόσφαιρά μας και μας δίνει το μπλε του ουρανού (ΟΡΓΟΝΗ). Τα εναπομείναντα κυρίαρχα χρώματα –το πράσινο και το κόκκινο– συνδυάζονται και δημιουργούν το κίτρινο.

Και οι κόκκινοι γίγαντες;

Είναι στ’ αλήθεια κόκκινοι; Κοιτάξτε τον Betelgeuse. Το χρώμα του είναι κίτρινο-πορτοκαλί. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει κάποιον κόκκινο γίγαντα που να είναι στην πραγματικότητα κόκκινος.

Και το φεγγάρι μας όταν βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα φαίνεται τεράστιο. Αυτή η ψευδαίσθηση δημιουργείται από την ατμόσφαιρά μας, η οποία το «μεγαλώνει» όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος; Όχι. Τα φαινόμενα απατούν, γιατί το φεγγάρι είναι στην πραγματικότητα μικρότερο όταν βρίσκεται στον ορίζοντα επειδή είναι στην μεγαλύτερή του απόσταση από εμάς.

Και να, τώρα ένας μετεωρίτης διασχίζει τον ουρανό – μόνο που στην πραγματικότητα δεν τον είδατε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να δει ένα αντικείμενο σε μέγεθος μήλου που βρίσκεται 110 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα είναι υπερθερμασμένα αέρια που περιβάλλουν το αντικείμενο.

Ρίξτε μια ματιά και στο Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα (Μ42) όπως φαίνεται σε φωτογραφίες από μεγάλα τηλεσκόπια.

Επειδή οι φωτογραφίες αυτές δεν αλλάζουν τα πραγματικά χρώματα, αυτό θα έβλεπαν οι αστροναύτες αν ταξίδευαν τα 1.500 έτη φωτός που μας χωρίζουν και το κοιτούσαν από κοντά. Σωστά; Όχι ακριβώς.

Ένα νεφέλωμα που εμφανίζεται γκρι σε ένα ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο (όπως το Μ42), θα εμφανιζόταν με το ίδιο χρώμα από κοντά. Ο λόγος: Καθώς κάποιος πλησιάζει ένα νεφέλωμα αερίων, αυτό τείνει να διασκορπίζεται κι έτσι η πυκνότητα ανά τετραγωνική μοίρα είναι ελάχιστη. Ο αμφιβληστροειδής σας εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την ικανότητά του για νυχτερινή όραση, η οποία είναι ασπρόμαυρη.

Οι γαλαξίες και τα νεφελώματα δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλύψουν τα πραγματικά τους χρώματα στους επισκέπτες. Είναι λοιπόν τα χρώματα πραγματικά ή όχι;

Οι αστρονόμοι έχουν μια μεγάλη ιστορία κατά την οποία φαντάζονται όλων των ειδών τα αντικείμενα τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.

Το σύμπαν είναι ένας παράξενος χώρος. Όσο τα χρόνια περνούν, ολοένα και περισσότερες ανακαλύψεις οδηγούν στην συνειδητοποίηση του πόσο μικρή είναι η Γη μέσα στο απέραντο σύμπαν που μας περιβάλει. Ένα σύμπαν γεμάτο πράγματα γνωστά και άγνωστα, στο οποίο πολλές φορές λαμβάνουν χώρα περίεργα γεγονότα που δεν έχουν εξηγηθεί.

Μικρές μαύρες τρύπες: Διασκορπισμένες σε όλο το ηλιακό μας σύστημα, υπάρχουν χιλιάδες μικρές μαύρες τρύπες που έχουν το μέγεθος ενός ατομικού πυρήνα. Ονομάζονται επίσης, κβαντικές μηχανικές μαύρες τρύπες ή μίνι μαύρες τρύπες. Πρόκειται ουσιαστικά για αρχέγονα υπολείμματα του πρώιμου σύμπαντος που επηρεάζουν τον χωροχρόνο διαφορετικά, λόγω της στενής τους σχέσης με μια πέμπτη διάσταση. Ανά τα χρόνια έχουν υπάρξει δημοφιλείς ανησυχίες σχετικά με τις μίνι τρύπες. Ανησυχίες που κυρίως αφορούν τα σενάρια για το τέλος του κόσμου. Ωστόσο, τέτοιες κβαντικές τρύπες συνήθως εξατμίζονται αμέσως, είτε εντελώς, είτε αφήνοντας ένα αδύναμο υπόλειμμα. Πολλοί επιστήμονες λένε πως δεν υπάρχουν μαύρες τρύπες.

Κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων: Πρόκειται για ένα είδος ακτινοβολίας. Μία αρχέγονη ακτινοβολία που έχει απομείνει από το Bing Bang, κατά το οποίο λένε πως δημιουργήθηκε το σύμπαν. Το συγκεκριμένο φαινόμενο εντοπίστηκε το 1960 σαν θόρυβος ραδιοφώνου που φαινόταν να προέρχεται από όλο το διάστημα. Το κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων θεωρείται ένα από τα καλύτερα αποδεικτικά στοιχεία για την θεωρία του Bing Bang. Οι πρόσφατες μετρήσεις υπολογίζουν την θερμοκρασία του στους -270 βαθμούς Κελσίου.

Σκοτεινή ύλη: Ονομάστηκε έτσι διότι δεν φαίνεται να αλληλεπιδρά με το μαγνητικό πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι δεν απορροφά, αντανακλά ή εκπέμπει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και επομένως, είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι η σκοτεινή ύλη αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ύλης στο σύμπαν. Θεωρείται πως καλύπτει περίπου το 85% της ύλης του σύμπαντος και το 27% της συνολικής πυκνότητας μάζας. Η παρουσία της υπονοείται από μια ποικιλία αστροφυσικών παρατηρήσεων. Μεταξύ αυτών είναι και οι βαρυτικές επιδράσεις της που δεν μπορούν να εξηγηθούν από τις θεωρίες της βαρύτητας, εκτός αν υπάρχει περισσότερη σκοτεινή ύλη από ότι μπορεί να φανεί. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι η σκοτεινή ύλη είναι άφθονη στο σύμπαν και έχει ισχυρή επιρροή στην δομή και στην εξέλιξή του.

Εξωπλανήτες: Εξωπλανήτης θεωρείται αυτός που βρίσκεται έξω από το ηλιακό σύστημα. Τα πρώτα πιθανά στοιχεία εξωπλανητών εντοπίστηκαν το 1917 αλλά δεν είχαν αναγνωριστεί. Το 1992 έγινε η πρώτη επιβεβαίωση. Από την 1η Μαΐου του 2021 θεωρείται επίσημα πως υπάρχουν 4.719 εξωπλανήτες, σε 3.490 συστήματα, 772 από τα οποία έχουν παραπάνω από έναν πλανήτη. Μπορεί να υποτεθεί ότι υπάρχουν στον γαλαξία μας 11 εκατομμύρια δυνητικοί εξωπλανήτες κατοικήσιμου μεγέθους, όπως αυτό της Γης. Το γεγονός αυτό εντείνει τις αναζητήσεις για μια δεύτερη Γη. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας θα αποκαλύψει τελικά έναν κόσμο παρόμοιο με τον δικό μας.

Κύματα βαρύτητας: Τα κύματα βαρύτητας είναι παραμορφώσεις στον ιστό του χωροχρόνου οι οποίες προβλέπονται από την θεωρία της σχετικότητας. Τα βαρυτικά κύματα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός στο σύμπαν. Λόγω της αδυναμίας τους, οι επιστήμονες αναμένουν να εντοπίσουν εκείνα που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια κολοσσιαίων κοσμικών γεγονότων. Τα κύματα αυτά δημιουργούνται σε ένα ρευστό μέσο, ή στην διεπαφή μεταξύ δύο μέσων, όταν η δύναμη της βαρύτητας προσπαθεί να αποκαταστήσει την ισορροπία. Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας διεπαφής είναι αυτή μεταξύ της ατμόσφαιρας και του ωκεανού, η οποία προκαλεί κύματα ανέμου. Όταν αυτά παράγονται από τον αέρα και εφάπτονται στην επιφάνεια του νερού, προκύπτουν το τσουνάμι και οι παλίρροιες των ωκεανών.

Γαλαξιακός κανιβαλισμός: Όπως συμβαίνει και στην ζωή στην Γη, οι γαλαξίες μπορούν να τρώνε ο ένας τον άλλον και να εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου. Η Ανδρομέδα, για παράδειγμα, τρώει ήδη έναν από τους δορυφόρους του γαλαξία. Πάνω από 12 συστάδες αστεριών είναι διάσπαρτες σε όλη την Ανδρομέδα και αποτελούν υπολείμματα προηγούμενων «γευμάτων». Η σύγκρουση της Ανδρομέδας με τον γαλαξία μας θα λάβει χώρα σε περίπου 3-4 δις χρόνια. Οι γαλαξίες όπως τους γνωρίζουμε δεν θα επιβιώσουν. Στην πραγματικότητα το ηλιακό μας σύστημα θα ξεπεράσει τον γαλαξία μας. Επί του παρόντος, η Ανδρομέδα και ο γαλαξίας απέχουν περίπου 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός. Η κατανόηση του γαλαξιακού κανιβαλισμού βοηθάει στο να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μεγαλύτερη εικόνα για την πιθανότητα ύπαρξης ενός άλλου πλανήτη, όπως η Γη.

Νετρίνο: Τα νετρίνα είναι ηλεκτρικά ουδέτερα, ουσιαστικά στοιχειώδη σωματίδια, χωρίς μάζα, που μπορούν να περάσουν απρόσκοπτα μίλια μόλυβδου. Μερικά από αυτά, περνούν από το σώμα μας αυτή την στιγμή. Αυτά τα σωματίδια παράγονται στις εσωτερικές πυρκαγιές των υγρών αστεριών, καθώς και από τις εκρήξεις των σουπερνόβα, των αστεριών που πεθαίνουν. Τα νετρίνα περνούν συνήθως από την κανονική ύλη χωρίς εμπόδια και ανιχνεύονται.

Quasars: Αυτοί οι φωτεινοί φάροι – πυρήνες λάμπουν από τις άκρες του φωτεινού σύμπαντος. Θυμίζουν στους επιστήμονες το νηπιακό χάος στο σύμπαν. Τα Κβάζαρ απελευθερώνουν περισσότερη ενέργεια στο σύνολο τους από ότι εκατοντάδες γαλαξίες. Είναι ένα αστρικό αντικείμενο, μία υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, που περιβάλλεται από αέριο δίσκο αύξησης και έχει δισεκατομμύρια φορές την μάζα του Ηλίου. Η ισχύς τους είναι τεράστια και τα ισχυρά Κβάζαρ έχουν φωτεινότητα χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από τον Γαλαξία.

Η ενέργεια του ενεργού κενού και η σκοτεινή ενέργεια: Η σκοτεινή ενέργεια φαίνεται να συνδυάζεται με το κενό του διαστήματος. Είναι μια εγγενής ιδιότητα του κενού. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερος είναι ο όγκος του χώρου, τόσο περισσότερη είναι και η σκοτεινή ενέργεια. Το κενό αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι κενό. Αυτό σημαίνει ότι το κενό υπόκειται σε διακυμάνσεις των πεδίων που το διαπερνούν. Η κβαντομηχανική μας λέει ότι δεν υπάρχει κενός χώρος. Ακόμη και το πιο τέλειο κενό, γεμίζει στην πραγματικότητα από ένα σύννεφο σωματιδίων τα οποία φεύγουν και ξεθωριάζουν αμέσως.

Η κλίση του Ουρανού: Πρόκειται για έναν γίγαντα αερίου του εξωτερικού ηλιακού συστήματος. Ο Ουρανός έχει μια κλίση στο πλάι και περιστρέφεται με αυτόν τον τρόπο για λόγους που οι επιστήμονες δεν μπορούν να εξηγήσουν. Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι στα αρχαία χρόνια είχε υποστεί κάποιο είδος τιτανικών συγκρούσεων.

Τα ηφαίστεια στον Άρη: Στον πλανήτη Άρη, στο παρελθόν, κάτι προκάλεσε τον σχηματισμό και την έκρηξη τεράστιων ηφαιστείων. Το Olympus Mons, το μεγαλύτερο ηφαίστειο που έχει ανακαλυφθεί στο ηλιακό σύστημα, έχει ύψος 25 χλμ. Τα ηφαίστεια στον Άρη μπορούν να αναπτυχθούν σε τεράστια μεγέθη λόγω της βαρύτητας που είναι ασθενέστερη σε σχέση με αυτή της Γης. Υπό συζήτηση βρίσκεται το ενδεχόμενο του αν ο Άρης διαθέτει ένα παγκόσμιο τεκτονικό σύστημα πλάκας και αν είναι ενεργός.

Η Αφροδίτη και οι δυνατοί άνεμοι: Η Αφροδίτη είναι ένας πλανήτης με περιβάλλον υψηλής θερμοκρασίας και υψηλής πίεσης στην επιφάνειά του. Δέκα από τα πιο βαριά θωρακισμένα διαστημόπλοια της Σοβιετικής Ένωσης, κατάφεραν να παραμείνουν μόλις λίγα λεπτά στην επιφάνειά του, όταν προσγειώθηκαν εκεί την δεκαετία του ’70. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι ανώτεροι άνεμοι του ρέουν 50 φορές πιο γρήγορα από την περιστροφή του πλανήτη. Οι άνεμοι του τυφώνα της Αφροδίτης φαίνονται να γίνονται ισχυρότεροι με την πάροδο του χρόνου.

Το μεγάλο κόκκινο σημείο του Δία συρρικνώνεται: Εκτός του ότι αποτελεί τον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος, ο Δίας φιλοξενεί επίσης και την μεγαλύτερη καταιγίδα. Πρόκειται για το γνωστό, μεγάλο κόκκινο σημείο που έχει παρατηρηθεί από τηλεσκόπια ήδη από το 1600. Κανείς δεν ξέρει ακόμα γιατί η καταιγίδα μαίνεται εδώ και αιώνες. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρατηρηθεί ένα άλλο μυστήριο, το σημείο αυτό γίνεται μικρότερο.

Ο Ποσειδώνας εκπέμπει περισσότερη θερμότητα σε σχέση με αυτήν που παίρνει από τον Ήλιο: Ο Ποσειδώνας απέχει πολύ από την Γη. Ο γαλάζιος πλανήτης εκπέμπει περισσότερη θερμότητα από ότι λαμβάνει. Είναι παράξενο, δεδομένου ότι βρίσκεται μακριά από τον Ήλιο. Οι επιστήμονες ψάχνουν την απάντηση γιατί πιστεύουν ότι η τεράστια διαφορά θερμοκρασίας θα μπορούσε να επηρεάσει τις καιρικές διαδικασίες στον πλανήτη.

Ο Ουρανός έχει ένα σπασμένο φεγγάρι: Η Miranda είναι ένα από τα πιο περίεργα φεγγάρια στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Δυστυχώς, μόνο μία φορά την είδαν οι επιστήμονες, μέσω του Voyager 2 που έφτασε κοντά της το 1986. Έχει περίεργα χαρακτηριστικά, αιχμηρά όρια που χωρίζουν κορυφογραμμές, κρατήρες και άλλα. Είναι πιθανό ότι το φεγγάρι αυτό θα μπορούσε να έχει τεκτονική δραστηριότητα, αλλά το πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε ένα σώμα 500 χλμ., αποτελεί μυστήριο. Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι για το πως προέκυψε η επιφάνειά του. Ίσως, συνθλίφθηκε και συνενώθηκε ξανά ή ίσως κάποιοι μετεωρίτες έπληξαν την επιφάνεια του και προκάλεσαν προσωρινά τήγματα.

Ο Τιτάνας έχει υγρό κύκλο: Ένα από τα πιο παράξενα φεγγάρια στο σύστημα του Κρόνου είναι ο Τιτάνας, ο οποίος φιλοξενεί έναν υγρό κύκλο που κινείται μεταξύ ατμόσφαιρας και επιφάνειας. Ο Τιτάνας έχει λίμνες γεμάτες με μεθάνιο και αιθάνιο, γεγονός που θυμίζει τα χημικά γεγονότα που συνέβαιναν στην Γη πριν εμφανιστεί ζωή.

Ο Άρης έχει ποικίλες ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρά του: Το μεθάνιο είναι μία ουσία που παράγεται από την ζωή, όπως τα μικρόβια, αλλά και από φυσικές διεργασίες, όπως η ηφαιστειακή δραστηριότητα. Το γεγονός ότι εξακολουθεί να κυμαίνεται τόσο πολύ στον Άρη, παραμένει μυστήριο. Στον συγκεκριμένο πλανήτη, έχουν βρεθεί διάφορα επίπεδα μεθανίου, γεγονός που καθιστά δύσκολη την χαρτογράφηση της προέλευσης αυτής της ουσίας.

Η εξαγωνική καταιγίδα του Κρόνου: Το βόρειο ημισφαίριο του Κρόνου μαστίζεται από μία εξαγριωμένη εξαμηνιαία καταιγίδα, που ονομάζεται «εξάγωνο». Το σχήμα της αποτελεί μυστήριο. Είναι γνωστό, ωστόσο, πως αυτό το εξάγωνο έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους τυφώνες και υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια.

Ο πλανήτης Θεία: Οι επιστήμονες πιστεύουν πως κάποτε δεν ήμασταν οι μόνοι που βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Η Γη είχε έναν όμοιο πλανήτη στο μέγεθος του Άρη που ονομαζόταν Θεία και ήταν 60 μοίρες πιο μπροστά ή πιο πίσω από τον πλανήτη μας. Πριν από περίπου 4.533 δις χρόνια, ο πλανήτης Θεία, συγκρούστηκε με την Γη. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πλανήτη απορροφήθηκε. Ένα μεγάλο μέρος του, σε συνδυασμό με υλικά από τον πλανήτη μας, δημιούργησαν την Σελήνη.

Κι άλλα παράδοξα

Η μέρα δεν έχει 24 ώρες. Ο πραγματικός χρόνος που χρειάζεται ο πλανήτης για να περιστραφεί γύρω από τον άξονά του, είναι 23 ώρες, 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα.

Το όνομα ‘Γη’ προέρχεται από τους Αγγλοσάξονες και συγκεκριμένα από τη λέξη «Erda» που σημαίνει έδαφος ή χώμα.

Πάνω από το 90% των ωκεανών παραμένει ανεξερεύνητο. Υπάρχουν σχεδόν 25 εκατομμύρια θαλάσσια άγνωστα είδη.

Ο Ποσειδώνας είναι τόσο ελαφρύς και αραιός που θα μπορούσε να επιπλεύσει στην επιφάνεια της θάλασσας.

Αν θέλαμε να μετρήσουμε τα αστέρια θα χρειαζόμασταν 3.000 χρόνια. Και αυτό μόνο για τα αστέρια του δικού μας Γαλαξία.

Ο Δίας περιστρέφεται τόσο γρήγορα που η διάρκεια της ημέρας του είναι μόλις 9 ώρες και 55 λεπτά.

Το Σινικό τείχος δεν είναι η μόνη ανθρώπινη κατασκευή που φαίνεται από το διάστημα. Πράγματα που έχουν χρωματισμούς σε αντίθεση με το έδαφος φαίνονται εξίσου καλά, ίσως και περισσότερο.

Ο William Herschel που ανακάλυψε τον πλανήτη Ουρανό, πίστευε πως κάτω από τα υποτιθέμενα Ηλιακά φωτεινά νέφη υπήρχε ένα προστατευτικό στρώμα. Κάτω απ’ αυτό υπήρχαν χαρούμενα ανθρωποειδή πλάσματα.

Ο Harlow Shapley μίλησε εκ μέρους πολλών αστρονόμων όταν το 1920 δήλωσε πως μακρινοί γαλαξίες δεν υπάρχουν. Όλα αυτά τα σπειροειδή αντικείμενα, επέμενε, είναι απλά μικρά κοντινά νέφη αερίων.

Η περίεργη κίνηση του Ποσειδώνα έκανε τους επιστήμονες να ψάχνουν για τον μυστηριώση Πλανήτη-Χ για περίπου μισό αιώνα. Ο Πλούτωνας που ανακαλύφθηκε αργότερα, δεν ήταν αυτός που έψαχναν. Ο Πλανήτης-Χ ήταν φανταστικός. Οι ιδιαιτερότητες του Ποσειδώνα ήταν απλά ένα λάθος.

Το 340 π.κ.ε. ο Ηρακλείδης είπε πως ο πλανήτης μας περιστρέφεται. Η ιδέα του ήταν απορριπτέα για περίπου 2.000 χρόνια. «Αν η Γη περιστρεφόταν», έλεγαν οι ανόητοι, «όταν κάποιος πηδήξει, θα προσγειωθεί σε διαφορετικό μέρος».

Ο κατάλογος με τα «σίγουρα» αντικείμενα, τα οποία όμως δεν υπάρχουν, είναι ατελείωτος. Οι αστρονόμοι του 10ου αιώνα δήλωναν πως τα νεφελώματα αποτελούνται από μια εξωτική ουσία με το όνομα «nebulium» (σε ελεύθερη μετάφραση: «νεφέλιουμ»).

Οι άνθρωποι πίστευαν πως η Αφροδίτη είναι ένα όμορφο και άνετο μέρος. Και μέχρι περίπου δώδεκα χρόνια πριν, όλοι οι αστρονόμοι ήξεραν πως η διαστολή του Σύμπαντος μειωνόταν.

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η Γη είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Ο Νεύτωνας πίστευε στην αλχημεία. Ο Κέπλερ στην αστρολογία. Ο Αϊνστάιν λανθασμένα απέρριψε τις περίεργες ιδιότητες των ζευγών σωματιδίων. Ο Χόκινγκ είπε πως ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη σαν να ήθελε να αποδείξει πως αυτό γίνεται.

Καθώς οι επιστήμες εξελίσσονται με φρενήρη ρυθμό, πολλοί λένε πως δεν θα αργήσει η εποχή που θα βρεθεί μια «Ενοποιημένη Θεωρία των Πάντων». Το πιο πιθανό είναι πως η γνώση θα αποκτάται με εκρήξεις και παρακάμψεις θεωριών. Τα λάθη και οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίσουν να υφίστανται ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Και τα παιδιά θα μεγαλώσουν μαθαίνοντας πως μερικές από τις τωρινές ιερές ‘βεβαιότητες’ θα διαλυθούν όπως κάθε βεβαιότητα που σέβεται τον εαυτό της…

***
terrapapers.com