Σού είπα θά γίνεις καί σέ βλέπω αποσβωλημένο νά είσαι πιά από καιρό αυτό που δέν πρέπει νά είσαι

Σού είπα θά γίνεις καί σέ βλέπω αποσβωλημένο νά είσαι πιά από καιρό αυτό που δέν πρέπει νά είσαι

Σέ βλέπω νά μήν καταλάβεις αυτά που σού λέγω…

Νά μήν έχεις εμπειρία από τά χωράφια αυτά….

Σέ βλέπω καταρρακωμένο νά πλήττεις μέ τήν περιπέτεια αντί νά παιδοφυλλοπετάς….

Είναι επειδή έχασες καί χάθηκες από τό πεδίο στό τοπίο μέ παιδί…

Έγινες κότζαμ ενήλικας… χωρίς ίχνος ανθρωπιάς…. Χωρίς ίχνος ελευθερίας έξω από αυτή που καθορίζει η ψευτιά τούς καί η αντιψευτιά τούς που δήθεν τούς πολεμά…

Έχασες τήν επαφή μέ τή γή, αυτό είναι όλο… Όλο τό μυστικό νήμα είναι νά αγκαλιάσεις ώς ευομόκεντρος πρόσμυτα τήν γήν, τήν γήν σού, τήν γήν τών προγόνων σού, τήν γήν τών απογόνων σού, τήν γήν που σού έδωσε Ό Θεός ν’ αγιάσεις καί όχι τό τερατουργημένο επίτευγα τής τεχνολογίας μετά από βιασμό καί παραβίαση τής ομορφιάς τής γής…

Γίνε σαλίγγαρος μέ τροχούς, σαλίγγαρος μέ φτερά, ταξείδεψε τό τροχόσπιτο σού μαζύ σού σέ κάθε γωνιά… Γίνε ό εξερευνητής σού αγάπα τόν αυτοεξερευνητή σού μέσα στήν αυτοκυβέρνηση τής αυτοκατασκήνωσης σού…

Ενώθου μέ όλους τούς όμοιους σαλίγγαρους χτίσε τήν σαλιγγαρούπολη στή φύση, μπροστά καί πίσω από τόν βοριά…

Νά τρίβεσαι στήν γή νά τήν χαϊδεύεις νά τήν αγαπάς, μέ σκληρούς κόπους αλλά ελεύθερους κραδασμούς, μακρυά από τά κακά, κοντά στά φυσικά καλά….

Ένα τροχόσπιτο μία συνουσία ένα ζευγάρι…. μακρυά από τά φακκίρικα τεχνητά… Ψηλά στήν γή χαμηλά στά γάργαρα νερά, νύχτα καί μέρα νά προσεύχεσαι μέ τήν αγιασμένη ομορφιά…

Νά ηλιάζεσαι στούς κήπους τής όρεξης…

Κολύμπα μακρυά από τήν συγκέντρωση τών ομόκεντρων κύκλων τής μαύρης τρύπας τής παραδιαστημικής σκλαβιάς, φύγε σάν κάστορας, πήδα σάν βάτραχος, πέτασε σάν γερανός νοθευμένος μέ άλπατρος, βυθίστου στά παράξενα ψάρια τής λησμονιάς…

Στά ωκεάνια ελεύθερα πυθμένια πουλιά….

Κάνε ό,τι πρέπει νά κάνεις νά μήν είσαι μέρος τούς νά μήν είσαι ορεχτικό καί γεύμα τούς, νά μήν τούς είσαι τίποτε…

Νά μήν τούς υπάρχεις πιά… νά μήν είσαι διαβατήριο τούς ούτε σημείο αναφοράς τούς…

Τό αγρίμι έβλεπε από ψηλά ήξερα τόν λάκκο που θά πέσουμε κ’ εμείς γελούσαμε τρανταχτά γιά τήν οπισθοδρομική ή μάλλον σταθερή τού αντοχή στήν εύκαλλη Ιδιοτοπία…

Τό αγρίμι μάς βλέπει ξανά… ήθελαν καί τάπαθαν αυτά θά πάθαιναν αργά ή γρήγορα τά χαζότερα από τά πλάσματα…

Μουρμουρίζει εσωτερικά!

Πάντοτε εσωτερικά! Καί σύ γύρισες τούς «κύκλους» τής γνώσης καί δέν έμαθες ούτε τά πειό επιφανή, εμφανή καί προφανή νά προσμετράς…

Τούς γύρισες τούς ψευδοκύκλους στά ψεύτικα…. μέ τήν φαντασίας τής ψευδαίσθησης καί τήν ψευδαίσθηση τής προαποπλανημένης προπαραπλανημένης προκατάληψης ότι είσαι σπουδαίος….

Γι’ αυτό δέν είσαι σπουδαίος επειδή είσαι προκαταλημμένος ότι είσαι σωστός…

Είσαι ό πειό σωστός άνθρωπος μέσα τά ψέματα σού καί αυτό σέ βολεύει δήθεν μία χαρά, κι’ αυτό σέ «βολεύει» καί παραβολεύει καί διαβολεύει «μία χαρά». Μία «χαρά» κ’ εφτά τρομάρες που λέμε στά χωριά…

Φεύγει η ψευδοχαρά που σέ έδησε στίς τρομάρες, έρχοντε οί εφτά τρομάρες όχι ώς εφτά νάνοι αλλά ώς εφτά εφτά κυματιστά Τέρατα….

Φύγε μακρυά μήν ξανά γυρνάς είσαι ό στόχος στήν ομόκεντρη θάλασσας τούς.

Είσαι τό «τέρας» «τούς» καί είναι οί «Ποσειδώνες», αντιστράφηκαν οί «όροι» έγιναν τά σαθρά «καλά» καί τά καλά «μιαρά»….

Ποσειδώνας, υποτίθεται ό πόσει δούναι… υποτίθεται… αλλά ούτε στιγμή δέν τίθεται…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ