Τό δίκαιον θά ήταν ν’ αφήσει τά δημιουργήματα νά θεωθούν αλλά κάτω από προϋποθέσεις καί μέχρι τινός βαθμού βάσει δικαίου πάντοτε… Λοιπόν, έκαμε ελευθέρας βουλήσεως τούς αγγέλους αλλά υπό τόν όρον νά είναι δίκαιοι καί δίκαιος σημαίνει νά εξυμνείς Τόν Θεόν! δηλαδή τούς έκαμε εξ’ αρχής αγίους καί ελευθεροβουλήτες… Ήτοι νά γεννηθούν άγιοι αλλά νά συνεχίσουν νά είναι άγιοι κατ’ επιλογήν ή κατ’ επιλογήν νά παύσουν νά είναι άγιοι.. Είναι τά μοναδικά δικαιώματα τών αγγέλων καί βασικές ιδιότητες συνάμα, τό νά είναι άγιοι καί ελευθεροβουλήτες… Η αγιοσύνη καταργείται από τήν ελεύθερη βούληση καί αποκτάται ή αξιώνεται ή επαναποκτάται καί επαναξιώνεται μόνον διά μέσω τής ελευθέρας βουλήσεως… Εντούτοις, Ό Κριτής καί Διακριτής εάν κάποιος αξίζει τήν αγιοσύνη όταν τήν έχει ή τήν επαναξίζει όταν τήν έχασε είναι Ό Θεός ήτοι Αυτός οπού είναι Ό Ίδιος Η Άκτιστη Δικαιοσύνη καί ός τήν παραχωρεί σέ κτίσματα Τού!… Μέ άλλα λόγια τό σύνθημα: «θά τό έχεις άν τό αξίζεις, ό,τι καί άν αξίζεις…»….
Οί διαβόλοι είναι αγγέλοι όπως κάθε άλλον άγγελον μέ ελευθέραν βούλησιν καί αποφάσισαν νά μήν δοξολογούν Τόν Θεόν, αλλά συνάμα… δέν απαίτησαν μέχρι εδώ, αλλά νά δοξολογούνται όπως Ό Θεός καί νά τούς δοξολογεί Ό Θεός. θυμηθείτε τήν ανήθικη πρόταση τού σατανά νά τόν προσκυνήσει Ό Χριστός καί νά τού παραχωρήσει εξουσία είς κάθε βασίλειον καί πόλιν, αφού προηγουμένως σέ μία εικόνα μέ άπειρες εικόνες μέσα, Τού έδεξε ότι ήλεγχε όλους τούς ηγεμόνες τής οικουμένης…
Τό ερώτημα είναι θά ήταν δίκαιον Ό Θεός νά μήν δημιουργήσει ελεύθερες οντότητες; Καί επ’ αυτού, έτερον ερώτημα, θά ήταν δίκαιον αυτές οί οντότητες νά είχαν απεριόριστη ελευθερία; Καί τρίτον, θά ήταν δίκαιον η ελευθερία ώς ελευθεροπραξία καί ελευθεροβουλία νά ήταν άκριτη, αδίκαστη, ανεξέλεγκτη;… Τό δεύτερον καί τό τρίτον είναι αυταπαγγέλτως αυτονόητα! Τό πρώτον είναι τό πολύ δύσκολον είς τό ν’ απαντηθεί…
Δημιουργείς κάτι επειδή είναι άδικον νά μήν τό δημιουργήσεις αλλά από τήν στιγμήν οπού τό δημιουργείς εντάσσεται είς τήν παλαίστρα τής επιβίωσης ή νά πρέπει νά σ’ υπηρετεί διηνηκώς… Καί τό κυριότερον τό δημιουργείς καί από τήν ώρα τής δημιουργίας τού εισέρχεται σ’ έναν αγώνα δρόμου νά καταφέρει νά ψυχοσωθεί καί άν δέν τά καταφέρει θά ψυχοχαθεί…
Τό πρόβλημα δι’ ημάς δέν είναι άν πρέπει νά γεννηθούμε ή νά μήν γεννηθούμε, νά δημιουργηθούμε ή νά μήν δημιουργηθούμε, αλλά ότι μέ πάσαν πιθανότητα κάποιοι απ’ όσους δημιουργήθηκαν ή καί γεννήθηκαν θά κολλαστούν αιωνίως έστω καί δικαίως. Αλλά είναι δίκαιον νά υπάρχει η δυνατότητα καί η οργάνωση τής φύσης μέ τέτοιον τρόπον ώστε κάποιοι πάντοτε νά μήν σωθούν;… Διατί νά γεννηθούν αφού θά χαθούν; Καί, διατί νά γεννηθούν διά νά χαθούν, έστω καί έν δικαίω μέσα είς τήν παλαίστρα; Τό ζητούμενον είναι διατί νά ευρεθεί ό άνθρωπος υπό τό δυσάρεστον δίλημμα νά πρέπει νά συμμετέχει σ’ έναν τέτοιον δίλημμα;…
Εδώ τίθεται τό ερώτημα εάν οί ψυχές υπάρχουν πρίν κάν γεννηθούν έκτοτε ή από πολύ παλαιά καί πρέπει νά δοκιμαστούν διά νά φανεί τί αξίζουν καί σέ τί αξίζουν..; Εάν καταλάβατε βαθειά, εδώ τίθεται τό ερώτημα σέ τί χρησιμεύει η Δημιουργία; Ποία η ανάγκη καί σκοπιμότητα τής ύπαρξης τής Δημιουργίας;…
Η συνζήτηση αυτή πρέπει νά έχεις καταλάβει ήδη ότι είναι ατελεύτητη. Υπάρχουν αμέτρητα ερωτήματα τά οποία δέν διερωτήθηκες ποτέ καί δέν υποψιάστηκες ποτέ ότι υπάρχουν καί αφού ισχύει αυτόν τότε πώς μπορείς νά μάθεις ή προσεγγίσεις τήν αλήθεια ότι δέν γνωρίζεις τό μέγεθος τής άγνοιας σού;… Τά ερωτήματα είναι τό πέλαγος τής άγνοιας καί ό γνώστης τών αναπάντητων αποριών είναι ό πλέον συνειδητοποιημένος άνθρωπος, διότι τά αναπάντητα ερωτήματα μετράνε τό ύψος τής υπόστασης σού…
Εάν θέλεις νά μετρήσεις τήν φύση καί τό μέγεθος σού μέτρησε τήν άγνοια σού, όχι τήν γνώση σού, διότι εστιάζοντας είς τήν γνώση σού λησμονείς καί ξεχνάς τήν άγνοια σού καί αυτόν οπού σού μένει μέσα είς τό μυαλόν είναι τό ενσφαλμένον απατηλόν μέγεθος τής γνώσης ή αμφιγνώσης σού τό οποίον κατ’ επέκτασιν τό υποσυνείδητον καί υποσυναίσθητον συλλαμβάνουν ώς μέτρον ύψους τής αξίας σού… Η συνζήτηση αυτή δύναται νά τελειώσει λακωνικώς καί γενικώς μέ τήν συμπλήρωση 36,000 σελίδων αλλά θά περιοριστώ μέχρι εδώ πάρακατω…
Έναν νά έχεις υπόψιν, ότι αυτά οπού γνωρίζεις μέ λεπτομέρεια, είναι αυτά οπού σού κλείνουν τά μάτια σέ όσα δέν γνωρίζεις μέ λεπτομέρεια… Τήν λέξη λεπτομέρεια σού τήν έθεσα διά νά μήν νομίσεις ότι σού λέγω ότι είναι λανθασμένον νά νομίζεις ότι γνωρίζεις ότι υπάρχει Θεός ή δέν υπάρχει, ή ότι κανένας δέν γνωρίζει εάν τώ όντι υπάρχει Θεός ή όχι, οπού είναι έναν πολύ σοβαρόν θεώρημα… Κατ’ εμένα υπάρχει Θεός είναι βέβαιον, αλλά δέν γνωρίζουμε καί πολλές λεπτομέρειες καί κάθε λεπτομέρεια είναι μία κλεισμένη θύρα πρός μία άλλη λεπτομέρεια, μία βαφή η οποία σκέπασε μέ τό χρώμα τής μία άλλης βαφής λεπτομέρεια, αλλά συνάμα κάθε λεπτομέρεια οδηγεί σ’ άλλες λεπτομέρειες… Παντογνωσία είναι νά γνωρίζεις όλες τίς λεπτομέρειες από όλες τίς επόψεις… Κάθε λεπτομέρεια, κάθε γνώση λεπτομέρειας, είναι έναν ερώτημα, μία άνοιξη σέ καινούργιους άγνωστους διαδρόμους τής αλήθειας…
Λοιπόν, ποία η ανάγκη νά υπάρχει η Δημιουργία; Μήπως Ό Θεός ένοιωθε μοναξιά;… Μά εάν συμβαίνει τούτον τότε Ό Θεός έχει ατέλειες… Μήπως από οίκτον καί αγάπη νά υπάρχουν κι’ άλλοι; Τότε διατί αποθαίνουν καί μάλιστα μέ οικτρόν τρόπον τόσοι πολλοί καί διατί νά μήν είναι εξ’ αρχής αιώνιοι καί παραδεισένιοι όπως οί αγγέλοι; Διατί πρέπει ό άνθρωπος νά γίνει άγγελος μέσω τών θλίψεων ενώ ό άγγελος γεννήθηκε άγγελος έξ’ αρχής; Εντάξει, είναι μία Θεία Επιλογή! Αλλά διατί κάποιοι νά γεννηθούν διά νά μήν γραπτούν είς τό βιβλίον τής ζωής;… Ποίον είναι τό δίκαιον κριτήριον σ’ αυτόν; Μία απάντηση τήν οποία κοινοποίησα τακτικά είναι ότι Ό Θεός ώς καρδιογνώστης βλέπει τόν βίον, τήν πολιτεία, τίς επιλογές τινός ανθρώπου αναλόγως τής θέσης οπού ευρίσκεται εντός τού κόσμου αυτού καί κρίνει μέ απειροαλγόριθμους καί απειροαλγόρυθμους πώς θά δρούσε εάν ήταν είς τήν θέση κάθε άλλου ανθρώπου τού παρελθόντος, παρόντος καί μέλλοντος καί αφού καρδιογνώσει όλ’ αυτά συμψηφίζει τίς βαθμολογίες είς μία γενική τελική βαθμολογία καί κρίνει εάν πρέπει νά έχει γραπτεί είς τό βιβλίον τής ζωής πριχού κάν γεννηθεί, πριχού κάν υπάρξει!…
Όμως αυτόν δέν αρκεί… Η ελευθέρα επιλογή από κάθε θέση ανθρώπου τού κάθε άλλου ανθρώπου είναι κατανοητή, αυτόν οπού δέν είναι κατανοητόν, είναι διατί πρέπει ό άνθρωπος νά έχει ελευθέρα βούληση μέσα σ’ έναν δύσκολον αυτοεπιβιωτικόν περιβάλλον μέ κίδυνον νά ψυχοχαθεί διαπαντός; Είναι αυτόν αγάπη;… Είναι αυτόν δίκαιον; Είναι δίκαιον νά εγκλωβίζεις μία ψυχή είς τό νά κοπιάζει νά σωθεί μέσα από τούς λαβύρινθους τής αντίθετης πορείας από αυτόν οπού απαιτεί η επιβίωση καί η αρεσκεία;… Ήταν ανάγκη νά ήταν ωσαύτως/έτσι;…
Επιστρέφουμε είς τούς αγγέλους διά νά προσπαθήσουμε μέ αισιοδοξία αναμειγμένη μέ θλίψη καί λύπη τί μπορεί νά συμβαίνει…
Τό νόημα τής ευλογίας από Τόν Θεόν συνοψίζεται σέ αυτά τά λόγια: «σέ γεννάω ελεύθερον διά νά αποφασίσεις από μόνος σού νά γίνεις δούλος μού»… Σέ πολλούς δέν αρέσει αυτόν αλλά τώ όντι όστις γεννηθεί ελεύθερος καί δέν γίνει δούλος Τού Θεού από μόνος Τού ή μέσω τών συγκυριών καί Θείων Βουλών άλλη φορά επειδή σ’ επέλεξε ώς ιδιαίτερης αξίας μέ βάση τά Κριτήρια Τού, έν αγνοία σού περί τής ιδιαίτερης αξίας, μαχητικότητος, αγαθής προαίρεσης, δυνατότητας δι’ αγαθή προαίρεση, δικαιοσύνη, καλοσύνη, θά παρεκκλίνεις οπωσδήποτε είς τήν αδικία! Διότι είτε θά αυτολατρεύεται ή θά λατρεύεις κτίσματα, ηδονές, θεάματα, δυνάμεις, καί όχι Τόν Ίδιον Τόν Κτίστην όλων αυτών…
Η ελευθερία χωρίς όρους οδηγεί είς τήν καταστροφή όσον καί η ελευθερία υπό όρους, εάν οί όροι δέν είναι ν’ αγαπάς καί λατρεύεις Τόν Θεόν καί ν’ αγαπάς χωρίς νά λατρεύεις τόν πλησίον σού!…
Επειδή τά πάντα ρεί καί επειδή κανείς δέν είναι αυτοδύναμος μέ τήν έννοια ότι η δύναμη τού είναι αυτογενής καί ό ίδιος αυτογενής πρό πάντων τών αιώνων, χρειάζεται ανανέωση η οποία συμβοίζεται μέ τόν αριθμόν 9 ήτοι έν+νέα ήτοι αναγραμματισμός τού ένα καί πλήρης αναγραμματισμός «νά ένα»…
Εάν δέν ανανεώνεσαι από τήν καλύτερη ποιότητα ενέργειας τότε θά ανανεώνεσαι από οία δή ποτέ λάχει… Η ελευθερία είναι μία εξέγνοιαστη ανανέωση χωρίς επιλογή επανάληψης τής καλύτερης ποιότητος, κάτι τό οποίον είναι ψυχαναγκαστικόν καί εφαρμογή ανελευθερίας έστω έν μέρει…
Η καλύτερη ποιότητα ενέργειας είναι Ό Θεός! Κατά συνέπεια, διά ν’ ανανεώνεσαι μέ Θεόν πρέπει νά μήν είσαι ελεύθερος καί ό,τι τύχει έλαχε, αλλά δούλος Θεού! Τί σημαίνει δούλος Θεού; Σημαίνει δουλεύει διά Τόν Θεόν καί εφαρμόζει ό,τι απαιτεί Ό Θεός!… Τό νά εφαρμόζεις ό,τι απαιτεί Ό Θεός σημαίνει κάνεις τό θέλημα Τού Θεού καί τούτον εξυπακούεται, ότι τό θέλημα Τού Θεού έχει μέσα τού τήν ευλογία Τού Θεού! Άρα τέ, όστις θέλει ευλογία πρέπει νά κάνει τό θέλημα Τού Θεού διότι μόνον αυτόν έχει καί φέρει Τόν Θεόν καί αυτή δέν είναι μία πράξη ελευθερίας αλλά μία πράξη κατ’ επαναλήψει επιλογής. Δέν κάνεις ό,τι θέλεις αλλά ό,τι θέλει Ό Θεός… Η μοναδική περίπτωση νά λαμβάνεις ευλογία Θεού είναι νά μήν κάνεις ό,τι θέλεις αλλά ό,τι θέλει Ό Θεός καί κατ’ επέκτασιν νά καταφέρεις νά κάνεις θέλημα σού τό θέλημα Τού Θεού, τότε άγιασες!… Τό θέλημα σού πρέπει νά ευθυγραμμιστεί μέ Τόν Θεόν διά νά ευθυγραμμιστεί Ό Θεός μ’ εσένα… Αυτόν είναι τό μυστικότερον νόημα τού συμβόλου τών αλληλοεισερχόμενων τριγώνου κοινώς άστρον τού Δαυίδ… Κατεβαίνουν καί ανεβαίνουν αμφότεροι είς αλληλοσυναμφότερους ήτοι Ό Θεός είς τόν άνθρωπον καί ό άνθρωπος είς Τόν Θεόν!…
Τό θέλημα Τού Θεού δέν είναι πρώτον ή καί αυτόν καθεαυτόν νά τόν υμνολογείς αλλά νά αξίζεις νά σ’ ευλογεί καί διά ν’ αξίζεις νά σ’ ευλογεί πρέπει νά Τόν υμνολογείς! Ό,τι υμνολογείς έλκεις… διότι ό,τι υμνολογείς υπολογίζεις, αγαπάεις, θεωρείς δικαιότερον, θεωρείς ότι έχει τά δικαιώματα, θεωρείς ισχυρότερον, καλλότερον κ.ο.κ….
Ό Θεός επίσης γνωρίζει τό δίκαιον έναντι τού ελεύθερου, τό δίκαιον είναι νά υμνούν Αυτόν καί όχι τούς άλλους ή οιουσδήποτε άλλους εκτός καί εάν υμνούν άλλους επειδή αυτοί οί άλλοι υμνούν Τόν Θεόν καί τούς δείχνουν φόρον τιμής… Τό νά είσαι δούλος Θεού κυριολεκτικώς σημαίνει νά είσαι δούλος δικαίου… Τό νά είσαι δούλος τού εαυτού σού, τής ομάδας σού, τής ηδονής, τού χρήματος, τής φιλοδοξίας, σημαίνει είσαι δούλος κτίσματος ήτοι δούλος σ’ ανάξιον αυθέντη/αφέντη… Αυτόν είναι βλασφημία καί δέν εννοώ νά είσαι δούλος επειδή σέ σκλάβωσαν καί αθέλητης σκλαβιάς αλλά δούλος υπό θέληση… Ή δούλος Τού Θεού θά είσαι ή δούλος τών αρεσκειών σού καί ευθυγράμμιση μέ Τόν Θεόν σημαίνει η αρεσκεία σού νά είναι Ό Θεός!
Τό νά τηρούν αυτά τά προγράμματα οί αγγέλοι είναι πολύ κατανοητόν επειδή γνωρίζουν μέ πολλές αποδείξεις Τόν Θεόν… Ενώ τό νά λατρεύουν άλλους αγγέλους, διαβόλους καί εαυτούς, τούς είναι αδιανότη ύβρις…
Η διαφορά ανθρώπου καί διαβόλου είναι ότι ό δεύτερος γεννήθηκε κοντά είς Τόν Θεόν καί μ’ επιλογή τού βλακώδη μόνον μπορεί φύγει από τήν αλήθεια, ήτοι όταν λησμονήσεις τίς αδυναμίες τού επειδή τού προπαραχώρησε Ό Θεός πολλές δυνάμεις… Διά νά συμβεί αυτόν πρέπει ό άγγελος νά ξεχάσει τίς αδυναμίες καί τίς άγνοιες τού καί νά υπερεκτιμήσει τίς γνώσεις καί τίς δυνάμεις τού… Είναι ώς νά είσαι μία ζυγαριά καί νά λησμονείς τήν μία πλάστιγγα σού. Ποία ήταν η στιγμή οπού ό Εωσφόρος έπαθε αυτήν τήν σκοτοδίνη ώστε νά υπερεκτιμήσει εαυτόν καί νά υποτιμήσει διαυτομάτως Τόν Θεόν; Ό Θεός τόν δοκίμασε όπως καί κάθε άλλον άγγελον!… Η καταχρέωση έρχεται όταν μεγαλοποιείς τίς δυνατότητες τής επιχείρησης καί επειδή δέν ήσουν έτοιμος διά αντοχή είς τίς αντιξοότητες…
Εκεί οπού ήταν ό διάβολος καλείται ν’ ανεβεί ό άνθρωπος, αλλά επειδή δέν θά ήταν δίκαιον Ό Θεός ν’ αντικαταστήσει τό 10ον τάγμα αγγέλων έκ τού οποίου έπεσαν οί διαβόλοι αυτομάτως ή επειδή θέλει νά είναι υπερδίκαιον, έκανε τούς ανθρώπους διά ν’ ανεβούν σ’ αυτόν τό τάγμα από μόνοι τούς καί δικαιωματικώς. Όποιον τάγμα αγγέλων δέν υμνολογεί Τόν Θεόν απαλλάσσεται από τά καθήκοντα καί τίς θέσεις τού καί αντικαταστείτε είτε από Μετανοούντες, κάτι τό οποίον δέν έγινε από τούς διαβόλους καί η αντικατάσταση έρχεται από ανθρώπους, διότι αυτοί οπού μπορούν νά κερδίσουν έναν χώρον τόν οποίον είχαν έστω προδότες πρέπει νά τό αξίζουν μέ σαρκικές θυσίες… ευαρεστούσες Τόν Θεόν!
Διά νά είναι ακόμη δικαιότερον καί ό διάβολος νά μήν έχει κανέναν δίκαιον υπέρ τού, δικαιούται νά ρίψει οίον ανεβαίνει πρός τόν παράδεισον ή 10ον τάγμα καί δικαιούται ή εννοείται ότι ρίχνει κάποιον από τήν στιγμή οπού τόν κάνει νά μήν τηρεί τίς εντολές Τού Θεού, τόν κάνει δούλον τού καί παύει νά είναι δούλος Θεού…
Τό τίμημα θά τό πληρώσουν οί άνθρωποι οίτινες δέν θά δεχθούν ή δέν θά συνεχίσουν νά είναι δούλοι Θεού καί οί διαβόλοι… Επειδή επέλεξαν οί διαβόλοι νά πέσουν γεννήθηκαν οί ανθρώποι διά νά πέσουν ή ν’ ανεβούν… Όμως η δυνατότητα αυτή φαίνεται ότι αδικεί τούς ανθρώπους οίτινες εάν δέν γεννούνταν δέν θά χάνονταν… Ό Θεός προεπέλεξε ποίοι θά είναι δούλοι Τού καί ποίοι δούλοι καί υποχείρια δαιμόνων…
Διά νά εύρουμε δικαιολογία άλλη έστω υποθετικώς καί ακαδημαϊκώς πρέπει ν’ ανατρέξουμε σέ άλλες ατραπούς θρησκείας πέραν τής καθιερωμένης Ορθοδοξίας αλλά χωρίς αυτές νά μήν διακατέχονται από τίς ελλείψεις, παραλείψεις, ατέλειες, λάθη καί αμφιβολίες περί τού δικαίου τούς…
Μήπως οί άνθρωποι δέν θά τιμωρρούνται εσαεί; Κάτι τό οποίον υπαινίσσεται από τήν Καινή Διαθήκη αλλά καί από τόν Δαυίδ όταν λέγει ότι Ό Θεός δέν τιμωρρεί εσαεί, αλλά ίσως εννοεί όσους Τόν πιστεύουν ή δέν είναι φιλόκακοι έστω καί κακοί, δέν είναι φιλοδιάβολοι έστω καί διαβολοπαρμένοι…
Μήπως υπάρχει κύκλος επανενσάρκωσης μέχρι ό άνθρωπος νά περάσει τίς εξετάσεις ηθικής καί νά καταλήξει έν παραδείσω;… Φαίνεται πολύ λογικόν καί πολύ δίκαιον… αλλά χωρίς έλλειψη αγάπης…
Μήπως οί ψυχές είναι συγκεκριμένος αριθμός καί αποθαίνουν καί επανενσαρκώνονται διαρκώς χωρίς νά ξεπερνούν τόν συγκεκριμένον αριθμόν όπως λέγει κάποια παράδοση τού Ινδουϊσμού; Μά αυτόν τότε είναι ματαιοδοξία καί κενοδοξία;…
Μήπως Ό Θεός έκανε τήν Δημιουργία από ματαιοδοξία καί κενοδοξία;
Μήπως επιλέγει η ψυχή νά ενσαρκωθεί καί δοκιμαστεί;…
Ό Θεός έκτισε τήν Δημιουργία είς τίς βάσεις τής ελευθερίας. Η ύπαρξη αυτής εξυπακούει τήν ελευθέραν βούλησιν καί η ύπαρξη αυτής τής δεύτερης τήν επίτρεψη έκ Θεού καί δυνατότητα ελεύθερης πράξης ήτοι τού καλού καί τού κακού… Χωρίς καλόν καί κακόν καί τό δικαίωμα επιλογής ελευθερία δέν υπάρχει…
Συνάμα χωρίς ελευθερία δέν υπάρχει κακόν ή καλόν, διότι εάν προγραμματιστείς νά είσαι καλός ή κακός δέν είσαι ούτε καλός ούτε κακός ούτε βεβαίως ελεύθερος, αλλά μηχανή καί φυσικόν υλικόν ή άϋλον αγαθόν…
Συνεπώς, αυτόν τό τρίπτυχον ελευθερία, κακόν καί καλόν δέν μπορεί νά υπάρχει έναν λείπει έναν από αυτά… Τό καθένα επιτρέπει τήν ύπαρξη, κυκλοφορία καί επιλογή καί τών τριών… μαζύν ή ενός από τά τρία κάθε φορά…
Ασπούμε ότι υπήρχε μόνον τό καλόν καί η ελευθερία, τότε η ελευθερία σού θά ήταν μόνον η διάπραξη καλού αφού θά ήταν η μοναδική επιλογή καί τό καλόν σού θά ήταν μόνον η ελευθερία. Ομοίως καί άν υπήρχαν μόνον η ελευθερία καί τό κακόν… Σέ περίπτωση ύπαρξης καλού καί κακού χωρίς ελευθερία, τότε κανέναν έξ’ αυτών δέν θά υπήρχε, αλλά θά ήσαν έξ’ υπαρχής ουδέτερα ένεκα προελλείψεως επιλογής διά τής ελευθερίας… Τό νά υπάρχει μόνον ελευθερία είναι τό ίδιον αποτέλεσμα μέ τό νά υπάρχει μόνον καλόν, μόνον κακόν καί καλόν καί κακόν χωρίς ελευθερία…
Ελευθερία είναι όταν έχεις τήν δυνατότητα, τήν δυνατότητα επιθυμίας καί τό ελεύθερον δικαίωμα νά κάνεις τά αντίθετα… καί η ελευθερία υπάγεται ασυναίσθητα είς τήν Κρίση τής Διάκρισης καί τής ανταμοιβής μέ ό,τι ελευθεριακώς διέπραξες…
Είπαμε ότι Ό Θεός έκαμε τούς ανθρώπους παρότι πολλοί έξ’ αυτών θά ψυχαπωλειθούν… Μέ τήν ίδια λογική ό άνθρωπος τεκνοποιεί δίχως νά προεγνοιάζεται ή νά σκέπτεται ότι η ψυχή η οποία έν σωμάτι γέννησε μπορεί νά χαθεί. Υπό αυτήν τήν λογική οί πιστοί ανθρώποι είναι ανεύθυνοι, αλλά καί οί άγιοι οί οποίοι δέν τεκνοποιούν κατ’ επιλογήν καί ασκητεύουν καί αφιερώνονται είς Τόν Θεόν γεννήθηκαν από ανθρώπους οπού έδρασαν περίπου ανεύθυνα ή σκέττως ανεύθυνα…
Θά μπορούσε Ό Θεός αντί νά κάμει τόν άνθρωπον νά κάμει αγγέλους καί νά τούς βάλει κατευθείαν είς τό 10ον τάγμα αγγέλων άμα τή πτώση τών διαβόλων καί δίπλα τού όπως καί οί άλλοι αγγέλοι…
Συνεπώς, ό αυτοματισμός τής Δημιουργίας Τού η οποία είναι ό κύκλος καί τό κλειστόν κύκλωμα ήτοι ελευθερία, κακόν, καλόν ή ελευθερία άδικον, δίκαιον, προαπαιτεί διά νά είναι ελευθέρας βούλησης καί δικαιοσύνης τήν δημιουργία ανθρώπου… υπό τήν ελευθερία νά καταλήξει εσαεί ή διά μεγάλον χρονικόν διάστημα είτε είς τό κακόν είτε είς τό καλόν… Εννοώ ότι υπό άλλου επιπέδου ή καί διαφορετικού επιπέδου παλμικής αντίληψης, επειδή Ό Θεός είναι Άπειρος μέ συνάπειρη τήν Δημιουργία Τού αλλά μέ μία απειρότητα κτιστή αυτή, εκδηλώνεται η απειρότητα μέ ελευθερία πρός πάσαν κατεύθυνση καί η περικοπή ή καί παύση μίας κατεύθυνσης συνεπάγεται παύση ή προσβολή όλου τού συνόλου τής άπειρης ελεύθερης εκδήλωσης, συνεπώς έπρεπε νά γίνει άνθρωπος…
Εντούτοις, αυτή είναι μία τραγική στιγμή διά τούς ανθρώπους διότι η απώλεια μίας ανθρώπινης ψυχής ή οίας ψυχής μετά θάνατον συνεπάγεται μέ αποτυχία μεγαλύτερη από τήν επιτυχία εάν σωθούν εί δυνατόν όλοι οί υπόλοιποι ανθρώποι… Δέν είναι άσχετον ότι πολλοί Μοναχοί ψέλνουν εάν δέν σώσεις όλους ούτε κ’ εμάς νά σώσεις, ώς παράκκλιση καί αξίωση πρός Τόν Θεόν!… Οίδατε από πού αρχίσαμε καί πού φθάσαμε;…
Αρκετοί Έλληνες είχαν καταλάβει έστω ημισυνειδητώς αυτόν τό νόημα καί δή τό εξέφρασαν μέσω τής Τραγωδίας η οποία λέξη σημαίνει τού τράγου ωδή, ός συνειδητοποιεί τήν αδυναμία τού νά είναι άξιος νά σωθεί λόγω αντιφατικών καί κακών ή ασεβών έλξεων καί φιλαρεσκείας ήτοι αυτοφιλαρεσκείας καί συνάμα τήν συνειδητοποίηση ότι παγιδεύτηκε σέ μία άνευ προηγουμένου κατάσταση μέ επιλογές άν τά καταφέρει νά καταλήξει είς τά Ηλύσια Πεδία ή, είς τόν Άδην…
Επιβεβαίωση όλων αυτών είναι ότι οί Έλληνες πίστευαν ότι οί άνθρωποι καταλήγουν είς τόν Άδην ώς σκιές χωρίς προσωπικότητα φυλασσόμενες από τόν Κέρβερον, χωρίς δυνατότητα δραπέτευσης ή απελευθέρωσης καί έν συνεχεία Ό Χριστός έδωσε τά διαπειστευτήρια σέ αυτήν τήν πεποίθηση αφού διά πρώτη φορά ήνοιξε ό Παράδεισος μετά θάνατον Τού! Δηλαδή ένας άνθρωπος επειδή έμεινε αναμάρτητος καί τά κατάφερε επεδή συνάμα ήταν Θεός, άνοιξε ό Παράδεισος επειδή η ανθρώπινη σάρκα τού ελευθέρωσε διά τής ψυχής τού τό μονοπώλειον τής αδικίας τού Άδη, ήτοι τήν άνευ ελευθερίας κατάσταση τού Άδη ήτοι κακόν χωρίς ελευθερία καί καλόν…
Ό Άδης είναι η πραγματική σημασία τού σπηλαίου τού Σωκράτη, οπού ένας άνθρωπος ός είναι Θεάνθρωπος εξήλθε καί παρέσυρε απ’ εκεί μέσα πολλούς δίκαιους καί συγχωρημένους, κατά συνέπεια, ό μύθος ή αλληγορία αυτή ήταν προφυτεία…
Όπως ό ένας έσωσε τούς πολλούς καί οί πολλοί μπορούν νά σώσουν τόν έναν ή τούς περισσότερους. Η απαίτηση μέ αγάπη τών Μοναχών νά συσσωθούν όλοι οί ανθρώποι διά τό χαττήρι τής ηθικής δικαιοσύνης, πίστης καί αγάπης τούς, είναι σ’ εφαρμογή η έξοδος όλων τών φυλακισμένων από τό αδικόν σπήλαιον τού Σωκράτη, η απαίτηση τών δίκαιων νά σωθούν οί άδικοι, όπως Τού Χριστού πολλοί ενάδιοι = ενάδικοι = έν Άδει, η εφαρμογή τής παροιμίας: «γιά τό χαττήρι τής βασιλιτζιάς/βασιλικού πίνει η γλάστρα τό νερόν»…
Ό Αδάμαντος καί η Εύα δημιουργήθηκαν από Τόν Θεόν έν παραδείσω… Οί άλλοι οπού αναφέρνονται είς τήν στιχομυθία Θεού καί Κάϊν πιθανώς νά εξελίχθησαν από πιθήκους ή άλλα ζώα. Ίσως είναι αυτός ό λόγος οπού οί Ισραηλίτες καλούντο λαός Τού Θεού, επειδή έγιναν απευθείας από Τόν Θεόν καί όχι εμμέσως μέσω τής εξέλιξης άν καί η εξέλιξη Θεού δημιουργία είναι… Εντούτοις, όπως ό αγαπημένος καί ανώτερος άγγελος Τού Θεού ήταν ό Εωσφόρος καί αυτός διά προδοσίας αυτοέπεσε, ομοίως καί ό λαός Τού Θεού ή Ισραήλ συνάμα διά προδοσίας αυτοέπεσε… Αμφότεροι έγιναν κλέπται, υπερήφανοι, πλεονέκτες, οίτινες ήθελαν ν’ αρπάξουν τήν εξουσία καί περιουσία Τού Θεού…
Όσον διά τό άν νομίζετε ότι είμαι βλάσφημος καί αιρετικός σάς θυμίζω ότι ό Ιακώβ πάλαιψε μέ Τόν Θεόν καί νίκησε όπως αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, άν είναι δυνατόν, χαχαχαχα, απλώς εννοεί ότι Ό Θεός τού είπε κάποια ενσφαλμένη πληροφορία ή εντολή καί ό Ιακώβ από δικαιοχαρία είπε είς Τόν Θεόν ότι σφάλλει… καί Ό Θεός χάρηκε…
Τό δικαιότερον ίσως είναι όσοι πρέπει νά σωθούν νά σωθούν καί όσοι δέν είναι φιλάδικοι έστω καί άδικοι, νά αποθάνουν διά παντός χωρίς αισχρές κολλασμένες συνέπειες, ενώ οί φιλάδικοι είθε νά μήν έχουν ούτε αυτοί συνέπειες μετά θάνατον…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek