Η συνωμοσία εναντίον της ψυχρής σύντηξης και η δολοφονία του Γιουτζίν Μάλοβ

Περίπου στις 11 ένα βράδυ του Μαΐου, η Demetrese Granger έφτασε οδικώς σε μια λευκή, διώροφη κατοικία στο Norwich του Κονέκτικατ, που είχε μια πινακίδα «Ενοικιάζεται», χωμένη στο φρεσκοκομμένο γρασίδι.

Ο «Τεχνίτης» ήταν από μια τις τελευταίες κατοικίες που στέκονταν στον καταπράσινο δρόμο, ο οποίος πλημμύριζε με εμπορικά κέντρα και τα fast-food εστιατόρια.

Μια ώρα νωρίτερα, η Granger ερευνούσε το αν θα μισθώσει το ακίνητο. Μίλησε τηλεφωνικά με τη σύζυγο του ιδιοκτήτη, Joanne, που της είπε ότι ο σύζυγός της καθάριζε ακόμα το σπίτι. «Πήγαινε εκεί», ενθάρρυνε η Joanne την πιθανή ενοικιάστρια.

Όταν η Granger βγήκε από το φορτηγάκι της εκείνο στο δροσερό βράδυ στην Νέα Αγγλία, ένα απαλό φως κάλυψε το δρόμο. Και εκεί, ξαπλωμένο ανάσκελα, βρήκε έναν άνδρα ξυπόλητο, με πυκνή, μαύρη γενειάδα. Φορούσε ένα λευκό μπλουζάκι και χακί παντελόνι και ήταν γεμάτος αίματα.

Η Granger επέστρεψε στο φορτηγάκι της και κάλεσε το 911. «Δεν κινείται», είπε στον τηλεφωνητή. «Μοιάζει να είναι νεκρός».

Περίπου δυο μίλια μακρύτερα, ο ντετέκτιβ James Curtis βρισκόταν στο πάρκινγκ του Αστυνομικού Τμήματος του Norwich, έτοιμος να επιστρέψει σπίτι, όταν ανακοινώθηκε από τον ασύρματο μια ανθρωποκτονία στην οδό Salem Turnpike 119.

Ο πρώην αξιωματικός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης δεν ανησύχησε ιδιαίτερα. «Δεν φάνηκε να υπάρχει κάτι το εξωφρενικό σε αυτό», λέει. «Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα».

Σύντομα, έμαθε τρία στοιχεία σχετικά με το θύμα: Το όνομά του ήταν Γιουτζίν Μάλοβ (Eugene Mallove -φωτό), ήταν 56 ετών και αν και ιδιοκτήτης του σπιτιού, ζούσε σχεδόν τρεις ώρες μακρύτερα στο Bow του New Hampshire.

Κρίνοντας από την κατάσταση του άνδρα που ξυλοκοπήθηκε, μαχαιρώθηκε και είχε 32 σχισίματα στο πρόσωπο του, ο Curtis ήταν σχεδόν βέβαιος ότι, ανεξάρτητα από το κίνητρο, ο φόνος έγινε για προσωπικές διαφορές. «Το πρόσωπό του», θυμάται ο Curtis, «έμοιαζε σαν να είχε περάσει από μηχανή του κιμά».

Αυτό συνέβη το 2004. Για τα επόμενα 11 χρόνια, το ερώτημα «Ποιος σκότωσε τον Μάλοβ;» θα οδηγούσε τον Curtis σε ένα μονοπάτι που δεν περίμενε ποτέ. Ο Μάλοβ, ανακάλυψε ο ντετέκτιβ, ήταν ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές της ψυχρής σύντηξης στον κόσμο.

«Είναι επιστήμη πολύ πάνω από την νοημοσύνη μου», λέει ο Curtis. Ωστόσο, η ψυχρή σύντηξη δεν είναι απλά μια πολύπλοκη μορφή πυρηνικής ενέργειας. Είναι επίσης εξαιρετικά αμφιλεγόμενη.

Οι υποστηρικτές την θεωρούν το άγιο δισκοπότηρο της ενέργειας, το κλειδί για να σωθεί η Γη από την περιβαλλοντική καταστροφή. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι μπορεί να μην είναι καν εφικτή- και ότι όλοι οι ισχυρισμοί ότι έχει ήδη επιτευχθεί είναι μια τρέλα της περιθωριακής επιστήμης.

Η κατανόηση του Μάλοβ, και του τί σήμαινε ο θάνατός του, απαιτούσε να βουτήξει σε έναν κόσμο γνώσης και ίντριγκας, όπου ο επιστήμονας είχε κάποτε πολεμήσει και ακμάσει.

Ένα βροχερό, γκρίζο απόγευμα τον Νοέμβριο του 2015, ο Curtis, ένας 48χρονος με γκρίζα μαλλιά και μπλε φωτεινά μάτια, οδηγεί στο σημείο του Norwich απ’όπου ξεκίνησε η έρευνά του. Λέει: «Πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το δρομάκι».

Ο Μάλοβ πέθανε εκεί που είχε περάσει πολλές νεανικές νύχτες κοιτώντας τ’ αστέρια. Το μοναχοπαίδι ενός υδραυλικού και μια καθηγήτριας μαθηματικών, μεγάλωσε στην οδό Salem Turnpike, καταβροχθίζοντας τα μυθιστορήματα του Arthur C. Clarke (πχ. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος») και εκτοξεύοντας πυραύλους Estes στον ουρανό.

Η εξερεύνηση του διαστήματος δεν ήταν απλώς μια κούφια περιέργεια, αλλά το μέσο μέσω του οποίου ο Μάλοβ κατανόησε τη θέση του στο σύμπαν.

Όταν ήρθε η ώρα να πάει στο κολέγιο τη δεκαετία του 1960, ο Μόλοβ πήγε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (MIT), το οποίο καυχιόταν για το πρώτο αεροναυτικό πρόγραμμα της χώρας.

Το ακαδημαϊκό περιβάλλον του ταίριαζε. Έγινε πρόεδρος της Πυραυλικής Ομάδας (Rocket Team) του σχολείου και διενεργούσε δοκιμές καυσίμων υψηλής ισχύος στο υπόγειο του κτιρίου των Μηχανικών.

(Τα καυσαέρια ξέραναν κατά λάθος τα φυτά αζαλέας που βρίσκονταν απ’έξω). Όσο κοντύτερα μπορούσε να βρεθεί στην επιστήμη, τόσο το καλύτερο. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με φίλους στο Cape Canaveral, ο Μάλοβ (φωτό) έπεισε τους φύλακες ότι ήταν φίλος του φημισμένου πυραυλικού επιστήμονα Wernher von Braun – αρχιτέκτονα του πυραύλου V-2 της ναζιστικής Γερμανίας και του Αμερικανικού Saturn V- για να βγάλει φωτογραφίες στο εσωτερικό. «Ο Τζιν ήταν ονειροπόλος», θυμάται ο συμμαθητής και φίλος του, Dean Musgrave.

Ο Mallove αργότερα αφηγούταν την εποχή που σπούδαζε αεροναυπηγική και αστροναυτική μηχανική. «Δεν υπήρχαν μελλοντικοί αστροναύτες στην τάξη μας», έγραφε σ’ ένα δοκίμιο που περιέχεται στο αναμνηστικό βιβλίο για την επανένωση της τάξης του μετά από 25 χρόνια, «αλλά πολλοί από εμάς εργάστηκαν στο έδαφος για να βοηθήσουν την επέκτασή μας στο διάστημα».

Αφού πήρε διδακτορικό στις περιβαλλοντικές επιστήμες υγείας στο Χάρβαρντ, ο Μάλοβ εργάστηκε σε επιχειρήσεις που εξέταζαν εναλλακτικές μεθόδους προώθησης διαστημοπλοίων, προκειμένου να εκτοξεύσουν ανθρώπους στ’άστρα.

Ωστόσο, η εργαστηριακή ζωή αποδείχθηκε πολύ απομονωτική. Ο Μάλοβ συνειδητοποίησε ότι η κλίση του δεν ήταν η επιστήμη της μηχανικής, αλλά το να μεταδίδει τις τελευταίες τάσεις, τεχνολογίες και ανακαλύψεις στο ευρύ κοινό.

Αφού συνεισέφερε σε έντυπα όπως η Washington Post και το MIT Technology Review, ο Μάλοβ έπιασε την πρώτη του πλήρους απασχόλησης δημοσιογραφική δουλειά στη «Φωνή της Αμερικής».

«Ξεκίνησα την καριέρα μου στην επιστήμη γράφοντας όχι με λίγες θυσίες, απλά και μόνο επειδή μου άρεσε να γράφω περισσότερο και πίστευα ότι θα μου έδινε μεγαλύτερη εμβέλεια», θυμόταν αργότερα.

Το 1987, η επαγγελματική του ζωή διέγραψε πλήρη κύκλο όταν έγινε κύριος επιστημονικός συντάκτης στο Γραφείο Ειδήσεων του MIT (MIT News Office), μόλις 70 μίλια μακριά από το σπίτι του στο New Hampshire.

Ο Μάλοβ «πίστευε στην νέα τεχνολογία», θυμάται ο Musgrave. «Δεν καταλαβαίναμε ότι ο πλανήτης ήταν άνω-κάτω μέχρι ν’ανακατευτεί με την ψυχρή σύντηξη».

Αν υπήρχε μια μέρα που άλλαξε την πορεία της ζωής του Μάλοβ, ήταν πιθανότατα η 23η Μαρτίου 1989, όταν οι ηλεκτροχημικοί Martin Fleischmann και B. Stanley Pons (φωτό) εμφανίστηκαν σε μια αίθουσα γεμάτη δημοσιογράφους στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα.

Οι διοπτροφόροι επιστήμονες με τα σκούρα κοστούμια περιέγραψαν πώς χρησιμοποιώντας κάτι ισοδύναμο με μπαταρία αυτοκινήτου, κατόρθωσαν να λειτουργήσουν ένα ηλεκτρικό ρεύμα μέσω μιας καθόδου από παλλάδιο, ενός σπάνιου μετάλλου, σε ένα βάζο βαρέως ύδατος (ΥΓ.1) . Η θερμοκρασία του νερού είχε αυξηθεί από τους 30 στους 50 βαθμούς Κελσίου, μένοντας εκεί για σχεδόν 4 ημέρες.

Το γεγονός ότι οι ηλεκτροχημικοί είχαν απελευθερώσει θερμότητα συμπιέζοντας άτομα μεταξύ τους δεν ήταν καινούργια ιδέα. Για δεκαετίες, οι επιστήμονες μοχθούσαν σε κυβερνητικά και πανεπιστημιακά εργαστήρια για την πυρηνική σύντηξη χρησιμοποιώντας ακριβό εξοπλισμό για να δημιουργήσουν θερμοκρασία εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου- μιμούμενοι τη διαδικασία που τροφοδοτεί με ενέργεια τον ήλιο και τ’ αστέρια.

Οι Fleischmann και Pons, ωστόσο, είχαν επιτύχει πυρηνική αντίδραση σε θερμοκρασία δωματίου, πάνω σ’ ένα τραπέζι. Ο Μάλοβ, όπως και άλλοι επιστήμονες και ερευνητές σε ολόκληρο τον κόσμο, συγκλονίστηκε από αυτό που άκουγε: Η ομάδα είχε ανακαλύψει την ψυχρή σύντηξη.

Η δυναμική της φθηνής διαδικασίας να βάλουν «ένα αστέρι σε βάζο», όπως έγινε γνωστή, ήταν τεράστια. Εάν αναπαραχθεί σε εμπορική κλίμακα, η απεριόριστη, χωρίς άνθρακα πηγή ενέργειας θα μπορούσε να ελευθερώσει τον πλανήτη από το ζυγό των ορυκτών καυσίμων.

Ειρωνικά, μόλις δώδεκα ώρες μετά την ανακοίνωση των Fleischmann και Pons, η Exxon Valdez μόλυνε με εκατομμύρια γαλόνια πετρελαίου την θάλασσα ανοικτά της Αλάσκας. Οι New York Times αποκάλεσαν την ψυχρή σύντηξη «την μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την φωτιά». Το Time (φωτό) και το Newsweek αναφέρθηκαν στους δύο ηλεκτροχημικούς ως «το θερμοδυναμικό δίδυμο».

Ενώ ο Τύπος ανήγγειλε την ανακάλυψη, ορισμένοι επιστήμονες ήταν επιφυλακτικοί. «Ας υποθέσουμε ότι σχεδιάζετε αεριωθούμενα (σ.σ: jet) αεροπλάνα και στη συνέχεια ακούτε ξαφνικά στο CBS News ότι κάποιος έχει εφεύρει μια μηχανή αντι-βαρύτητας», δήλωσε ο Ian Hutchinson, ερευνητής σύντηξης στο MIT, στο Philadelphia Inquirer λίγο μετά την ανακοίνωση.

«Έτσι αισθάνομαι … πολύ δύσπιστος». Άλλοι πρότειναν ότι εάν οι Fleischmann και Pons τα είχαν καταφέρει πραγματικά, δεν θα ζούσαν. Τα τρισεκατομμύρια των αντιδράσεων που απαιτούνται για την επίτευξη ψυχρής σύντηξης, λέει ο Robert McCrory, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Rochester, θα είχε περιλούσει τους ηλεκτροχημικούς, και οποιονδήποτε άλλον στην αίθουσα, με θανατηφόρα ακτινοβολία.

Ωστόσο, πυρηνικοί επιστήμονες από τα κοντινά ΜΙΤ και Stanford- όσο και από μακριά, από το Πανεπιστήμιο Kossuth Lajos της Ουγγαρίας και το Εργαστήριο Rutherford Appleton της Αγγλίας- αγωνίζονταν να επαναλάβουν το πείραμα.

Η δουλειά του Μάλοβ ήταν να καταγράφει αυτή την καταιγιστική δράση. «Όλοι όσοι ασχολούνταν με την θερμή σύντηξη έκαναν ένα μικρό πείραμα στο υπόγειο… για να δουν αν υπήρχε κάτι» λέει ο Ron Parker, ο οποίος διηύθηνε το Plasma Fusion Center του MIT από το 1988 έως το 1993. (Σήμερα είναι γνωστό ως Plasma Science and Fusion Center).

Στο Texas A&M και στο Εθνικό Εργαστήριο Brookhaven, οι ερευνητές επιβεβαίωσαν τις παρατηρήσεις από τη Γιούτα- αλλά δεν βρήκαν ίχνη ακτινοβολίας. Χωρίς αυτά, δεν ήταν σίγουροι τι ακριβώς προκάλεσε την υπερβολική θερμότητα.

Αυτό αμφισβητούσε τον ισχυρισμό των Fleischmann και Pons ότι το πείραμά τους «θα μπορούσε να αποδοθεί μόνο σε μια πυρηνική διαδικασία». Ωστόσο, οι κριτικές των εργαστηρίων δεν έμοιαζε να επηρεάζουν τις δυνατότητες χρηματοδότησης που βρίσκονταν ήδη σε εξέλιξη.

Το νομοθετικό σώμα της Γιούτα δημιούργησε ένα συμβουλευτικό συμβούλιο σύντηξης ενέργειας (Fusion Energy Advisory Council) και διέθεσε 5 εκατομμύρια δολάρια για έρευνα στη ψυχρή σύντηξη στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. Η σχολή στράφηκε στο Κογκρέσο για άλλα 25 εκατομμύρια δολάρια.

Στο MIT, μια ομάδα επιστημόνων δεν ήταν αισιόδοξη για το μέλλον της ψυχρής σύντηξης. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν καν σίγουροι ότι υπήρξε ποτέ. Στους δύο μήνες που ακολούθησαν τους ισχυρισμούς από την Γιούτα, το MIT κυνηγούσε το πείραμα των Fleischmann και Pons, προσπαθώντας μάταια να το επαναλάβουν.

Ανήσυχο, το MIT δίνει μια αποκλειστική συνέντευξη στην Boston Herald. Η επικεφαλίδα γράφει: «Κεραυνός από το MIT παγώνει την ανακάλυψη της σύντηξης». Το άρθρο ανέφερε ότι ο Parker απέρριψε το έργο τους ως «επιστημονική σαβούρα» και ότι οι Fleischmann και Pons είχαν παραποιήσει τα αποτελέσματα.

«Όλα όσα έχω εντοπίσει ήταν ψεύτικα», δήλωσε ο Parker στην εφημερίδα, «και νομίζω ότι οφείλουμε στην επιστημονική κοινότητα να αρχίσουμε να αποκαλύπτουμε αυτούς τους τύπους». Η βάση των ευρημάτων τους δημοσιεύθηκε δύο μήνες αργότερα σε μια Έκθεση 67 σελίδων από το κέντρο σύντηξης του MIT.

Οι κυβερνητικοί φορείς των Η.Π.Α. επανέλαβαν στη συνέχεια τις απόψεις του πανεπιστημίου. Το Νοέμβριο του 1989, το Υπουργείο Ενέργειας ανακοίνωσε ότι δεν είχε βρει στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ψυχρή σύντηξη οδηγεί σε χρήσιμες πηγές ενέργειας, παρά το γεγονός ότι «παραμένουν άλυτα ζητήματα που μπορεί να έχουν ενδιαφέρουσες επιπτώσεις».

Το Υπουργείο δήλωσε ότι δεν θα δημιουργήσει προγράμματα ή ερευνητικά κέντρα σ’αυτό το πεδίο. «Είναι νεκρό», ανέφερε ο συντάκτης του Nature, John Maddox, «και θα παραμείνει νεκρό για πολύ καιρό». Ωστόσο, ο Μάλοβ (φωτό) δεν ήταν διατεθιμένος να το θάψει.

Βέβαιος ότι η θερμή σύντηξη κάποτε θα τροφοδοτούσε συστήματα προώθησης για περιορισμένα ταξίδια, ακόμα και για διαστημικά, ο Μάλοβ δεν μπορούσε να απορρίψει την ενεργειακή προοπτική της ψυχρής σύντηξης στη Γη.

Αφού το Plasma Fusion Center εξέδωσε την απορριπτική έκθεσή του, στα χέρια του Μάλοβ έπεσαν κάποιες από τις εργαστηριακές σημειώσεις που χρησιμοποιήθηκαν κατά την έρευνά του κέντρου. Δύο δοκιμές, ειδικότερα, τράβηξαν την προσοχή του.

Απ’ό,τι καταλάβαινε, οι ερευνητές του MIT εντόπισαν υπερβολική θερμότητα στις 10 Ιουλίου 1989, επαναλαμβάνοντας με επιτυχία σημαντικά στοιχεία του πειράματος της Γιούτα. Τρεις μέρες αργότερα, τα δεδομένα αυτά, όπως ισχυρίστηκε, είχαν αλλοιωθεί.

Στην τελική έκθεση της σχολής, η οποία έτυχε να χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Ενέργειας, το Plasma Fusion Center είχε διαπράξει «κατά την άποψή μου επιστημονική απάτη», δήλωσε αργότερα ο Μάλοβ.

Όσον αφορά τους συναδέλφους του, ο Μάλοβ υπέθεσε ότι το εργαστήριο ανέφερε επίτηδες εσφαλμένα ευρήματα για να διαφυλάξει τη δική του χρηματοδότηση, υπονοώντας ότι η έρευνα για την ψυχρή σύντηξη θα αφαιρούσε χρήματα που είχαν ήδη διατεθεί για την θερμή σύντηξη.

«Γινόταν όλο και περισσότερο πεπεισμένος ότι όχι μόνο λειτουργούσε η ψυχρή σύντηξη», λέει ο Parker, «αλλά και ότι εγώ και οι συνάδελφοί μου παραποιούσαμε τα δεδομένα για να δείξουμε ότι δεν λειτούργησε».

Το 1991, ο Μάλοβ έκανε επίσημη καταγγελία προς τον πρόεδρο του MIT, Charles Vest, ζητώντας τη διεξαγωγή έρευνας. Πεπεισμένος ότι η ψυχρή σύντηξη δεν έπρεπε να ξεγραφτεί τόσο γρήγορα και σίγουρα όχι για το προσωπικό όφελος των επιστημόνων, ο Μάλοβ άρχισε να καταγράφει στενά τη διαμάχη πάνω σ’αυτό το ζήτημα.

Θα αποτελούσε το υλικό του βιβλίου του “Fire from Ice: Searching for the Truth Behind the Cold Fusion Furor” («Φωτιά από Πάγο: Ψάχνοντας την αλήθεια πίσω από την κατακραυγή για την ψυχρή σύντηξη» -φωτό).

Τελικά, ο Vest υποστήριξε τα συμπεράσματα της ομάδας του Parker και αρνήθηκε να διερευνήσει τους ισχυρισμούς του Μάλοβ. Ωστόσο, για κάποιους εκτός του MIT, οι ανησυχίες του Μάλοβ δεν φαίνονταν τόσο παράλογες.

Όταν δημοσιεύθηκε το βιβλίο του το 1991, ανάμεσα στους πρώτους αναγνώστες ξεχώριζαν αξιοσημείωτοι σύμμαχοι, μεταξύ των οποίων ο βραβευμένος με Νόμπελ Julian Schwinger, το μέλος του Ιδρύματος MacArthur, Frank Sulloway και ο φυσικός Henry Kolm, συνιδρυτής του Εθνικού Μαγνητικού Εργαστηρίου Francis Bitter του MIT, που αποκάλεσε το έργο «αριστούργημα επιστημονικής τεκμηρίωσης».

Ο εργοδότης του Μάλοβ δεν εξέδωσε επίσημη απάντηση. Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Στις 7 Ιουνίου 1991, ο Μάλοβ παρέδωσε επιστολή παραίτησης στους διευθυντές του γραφείου ειδήσεων, επικρίνοντας το ίδρυμα.

Ανέφερε: «Είμαι περήφανος που είμαι αποφοίτος του MIT, αλλά είμαι εξοργισμένος, ντροπιασμένος και έκπληκτος για το τι συνέβη εδώ. Η πιο εμφανής αντίδραση του MIT στην ψυχρή σύντηξη μέχρι στιγμής… ήταν μια φοβερή αλαζονεία και μισαλλοδοξία, σε συνδυασμό με ενέργειες που έχουν εμποδίσει σημαντικά την κατανόηση του φαινομένου εδώ και αλλού».

Οι σκεπτικιστές στο τέλος θα ηττηθούν, επέμενε. «Είναι μόνο θέμα χρόνου… και μπορεί να συμβεί νωρίτερα από ό,τι πιστεύουν πολλοί». Έτσι, ο Μάλοβ μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε από την πανεπιστημιούπολη για πάντα.

Ο ντετέκτιβ Curtis ανακάλυψε ότι ο Μάλοβ δεν έκοψε ποτέ τους συναισθηματικούς δεσμούς που είχε με το πανεπιστήμιο όπου σπούδασε. Στην πραγματικότητα, μετά τη δολοφονία του, η σύζυγος του Μάλοβ ήταν σίγουρη ότι το ογκώδες χρυσό δαχτυλίδι του MIT είχε αφαιρεθεί από το δάχτυλό του εκείνο το φρικτό βράδυ του Μαϊου.

Όπως είχε κάνει φτερά και το Dodge minivan του, μοντέλο του 1993. Αλλά μόλις αυτά τα αντικείμενα δηλώθηκαν ότι είχαν κλαπεί, βρέθηκαν. 24 ώρες μετά την ανθρωποκτονία, ένας από τους συναδέλφους του Curtis είδε το van του Μάλοβ παρκαρισμένο έξω από το Foxwoods Resort Casino, περίπου 15 μίλια από το ακίνητο που νοίκιαζε στο Norwich.

Όσον αφορά το δαχτυλίδι, η οικογένεια του Μάλοβ (φωτό) το ανακάλυψε στο σπίτι του στο New Hampshire. Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία, η αστυνομία εξέταζε το κοινό για λεπτομέρειες.

Δύο ημέρες μετά τη δολοφονία, εμφανίστηκε ένας μάρτυρας, ισχυριζόμενος ότι είδε έναν λευκό άνδρα με μπαντάνα να οδηγεί το όχημα του Μάλοβ έξω από το Mohegan Sun, ένα άλλο καζίνο κοντά στο Foxwoods. Ο μάρτυρας αργότερα υπέδειξε τον 39χρονο Joseph Reilly ανάμεσα σε άλλους υπόπτους.

Ο Reilly και ο φίλος του, Gary McAvoy, συνελήφθησαν δύο ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάλοβ για κλοπή οχήματος στο κοντινό Groton του Connecticut. Σύμφωνα με την αστυνομία, όταν εντόπισαν τους άνδρες, ο Reilly είχε γρατζουνιές στα χέρια του και κάτι που έμοιαζε με αίμα στο πουκάμισό του.

Αυτές οι λεπτομέρειες προκάλεσαν υποψίες ανάμεσα στους ερευνητές όταν ένα δείγμα τρίχας που πάρθηκε από το van του Μάλοβ, τους οδήγησε στο 42-χρονο McAvoy. Αυτό ήταν που περίμεναν όλοι οι ερευνητές: οι McAvoy και Reilly κατηγορήθηκαν για την δολοφονία τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2005, αντίστοιχα.

Καθώς η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο, ο Curtis δεν μπορούσε να κρύψει την υποψία ότι «κάτι δεν ήταν σωστό», όπως λέει. Δεν υπήρχαν αρκετά απτά στοιχεία που να συνδέουν τον Reilly ή τον McAvoy με τον Μάλοβ.

Τον Νοέμβριο του 2008, το προαίσθημά του αποδείχθηκε σωστό, όταν οι συνήγοροι υπεράσπισης διαπίστωσαν ότι το κρατικό εργαστήριο εγκληματολογίας είχε κάνει λάθος. Ενώ το δείγμα της τρίχας ανήκε στον McAvoy, δεν βρέθηκε ποτέ στο van του Μάλοβ.

Αντίθετα, πάρθηκε από το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο McAvoy όταν συνελήφθη. Οι κατηγορίες εναντίον του McAvoy και του Reilly κατέπεσαν. Η χήρα του Μάλοβ, Joanne, δήλωσε σε τοπική εφημερίδα ότι «αρρώστησε η καρδιά» της οικογένειας όταν έμαθε τα νέα.

Περίπου πέντε χρόνια μετά την αποκρουστική δολοφονία του Μάλοβ, ο Curtis επέστρεψε στο αρχικό σημείο.

Αφού ο Μάλοβ (φωτό) αποχώρησε από το MIT τον Ιούνιο του 1991, δεν άργησε να καταστρώσει ένα σχέδιο για το επαγγελματικό του μέλλον. Αποφάσισε να ξεκινήσει ένα περιοδικό που να καταγράφει την ψυχρή σύντηξη και άλλες εξελίξεις στην ενέργεια.

Αυτή η πρωτοβουλία σήμαινε ότι έπρεπε να αναζητήσει οικονομική υποστήριξη. Για τα βγάλει πέρα εν τω μεταξύ, ο Μάλοβ συμβούλευε ιδιωτικές ερευνητικές εταιρείες ψυχρής σύντηξης στις Ηνωμένες Πολιτείες και συμφώνησε να διδάξει Επιστήμες σε γυμνάσιο του Bow, μιας παραλίμνιας πόλης 7.500 κατοίκων όπου ζούσε με τη σύζυγο και τα δύο παιδιά τους, τον Ethan και την Kimberlyn, τότε 12 και 16, αντιστοίχως.

Θυμίζοντας τις προπτυχιακές του ημέρες στο MIT, ο Μάλοβ μετέτρεψε το υπόγειο της οικογένειάς του σε αυτοσχέδιο εργαστήριο και το άνοιξε σε φίλους και συναδέλφους που εργάζονταν σε διάφορα πειράματα ψυχρής σύντηξης και χαμηλής ενέργειας.

Η Kimberlyn θυμάται να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια για να βρει τον πατέρα της, μηχανές να βουίζουν γύρω του και αυτόν να στήνει δεξαμενές νερού για δοκιμές ψυχρής σύντηξης. Ξέμπαρκοι ερασιτέχνες επιστήμονες πηγαινοέρχονταν όποτε αυτοί γούσταραν.

Λέει: «Ένιωθε τόσο έντονα ότι οι άνθρωποι έπρεπε να είναι ανοιχτόμυαλοι για την πιθανή ενέργεια του μέλλοντος». Υπήρχε ο «ατημέλητος τύπος» που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να πάρει ενέργεια από τον «αιθέρα» και ένας «άλλος τύπος» που κοιμόταν μερικές φορές στο υπόγειο με κάποιο είδος «συσκευής παρακολούθησης», λέει η Κίμπερλιν, ακόμα μπερδεμένη για το τι σήμαιναν όλα αυτά τα πειράματα.

Οι μήνες περνούσαν χωρίς ο Μάλοβ να σημειώνει πρόοδο όσον αφορά το περιοδικό του. Ίσως απελπισμένος, έγραψε μια επιστολή στον παιδικό του ήρωα, Arthur C. Clarke (εφευρέτη και συγγράφεα επιστημονικής φαντασίας, γνωστό για το βιβλίο του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος»), την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Του έγραφε: «Όντας ο ανοιχτόμυαλος επιστήμονας που είστε, ίσως δεν είναι αργά για να σας διαφωτίσω για τις αμφιβολίες που μπορεί να έχετε αποκτήσει από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την ψυχρή σύντηξη. Είναι περιττό να πούμε ότι εάν η ψυχρή σύντηξη είναι πραγματική, όπως είμαι πεπεισμένος ότι είναι, το φαινόμενο μπορεί να έχει δραματική επίδραση στο διαστημικό ταξίδι».

Χωρίς να το γνωρίζει ο Μάλοβ (φωτό), ο Clarke δεν ήταν μόνο υπέρμαχος της ψυχρής σύντηξης, αλλά είχε επίσης εξαγριωθεί από το «παιχνίδι της ψυχρής σύντηξης», όπως έγραφε στο περιοδικό Nature, αποκαλώντας τον πόλεμο εναντίον της ως «ίσως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της επιστήμης».

Τον Ιανουάριο του 1992, ο Clarke απάντησε στην επιστολή εκφράζοντας την υποστήριξή του στον Μάλοβ. Τρία χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1995, όταν εκδόθηκε το περιοδικό «Άπειρη Ενέργεια» (Infinite Energy), ο Clarke έγραψε το δοκίμιο “Welcome” (καλωσήρθατε).

«Παρότι ο τίτλος του μπορεί να κατακριθεί από λογικής άποψης» έγραφε ο Clarke, «δεν μπορώ πραγματικά να σκεφτώ κάποιον καλύτερο». Ο Clarke εξακολουθούσε να χρηματοδοτεί το περιοδικό μέχρι τον θάνατό του το 2008.

Ο Μάλοβ προσέλαβε την Christy Frazier για να τον βοηθήσει στην επιμέλεια της διμηνιαίας έκδοσης. Οι σελίδες του Infinite Energy, σύμφωνα με την Frazier, περιελάμβαναν τα πάντα, από τεχνικά άρθρα και εφευρέσεις μέχρι σχετικά νέα και εκδηλώσεις στον τομέα της ενέργειας.

«Ήμουν ενθουσιασμένη με το πώς άφησε ο Τζιν (σ.σ: Gene, υποκοριστικό του Eugene Mallove) μια σημαντική θέση και ακολούθησε αυτό», λέει η Frazier. Ο Μάλοβ είχε εμπιστοσύνη στη δύναμη του γραπτού λόγου, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της βιομηχανίας για να χρηματοδοτήσουν την επιστήμη.

Τα ξένα κράτη ήταν πιο δεκτικά στη δυνητική πηγή ενέργειας. Στην Ιαπωνία, το Υπουργείο Διεθνούς Εμπορίου και Βιομηχανίας διέθεσε το 1992 25 εκατομμύρια δολάρια στην έρευνα για την ψυχρή σύντηξη.

Στη Γαλλία, οι Pons και η Fleischmann βρήκαν το σπίτι για το έργο τους, στο Ινστιτούτο Ερευνητικής Προόδου του Minoru (Minoru Research Advancement) , που ανήκει στην Aisin Seiki Co., κατασκευαστή εξαρτημάτων αυτοκινήτου.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντίθετα, η έρευνα ήταν στα χέρια περίπου δώδεκα ιδιωτικών εργαστηρίων και αυτοσχέδιων εγκαταστάσεων, όπως το περίφημο υπόγειο του Μάλοβ.

Ο Μάλοβ (φωτό) κατέγραφε αυτή την νέα βιομηχανία στο περιοδικό Infinite Energy (Άπειρη Ενέργεια). Με ελάχιστο ανταγωνισμό, το έντυπό του έγινε σημείο αναφοράς για τους υποστηρικτές της ψυχρής σύντηξης.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘90, ορισμένοι επενδυτές με βαθιές τσέπες άρχισαν να εμφανίζονται, οσφριζόμενοι πιθανές επιχειρηματικές ευκαιρίες. Εάν η ψυχρή σύντηξη αποδεικνυόταν πραγματική, δεν ήθελαν να χάσουν το χρηματικό όφελος.

Όταν αυτοί οι επενδυτές ορμούσαν στις πολλά υποσχόμενες ιδέες, συχνά παρέμεναν ανώνυμοι, προσέχοντας να μην αμαυρώσουν τη φήμη τους επενδύοντας στην «περιθωριακή επιστήμη».

Το 1998, ένα τεύχος του Infinite Energy προσγειώθηκε στα χέρια ενός ανώνυμου δωρητή-άγγελου, ο οποίος αποφάσισε ότι ήθελε να χρηματοδοτήσει το περιοδικό του Μάλοβ. Και όχι μόνο αυτό, ο συνταξιούχος μηχανικός λογισμικού έδωσε στον εκδότη επιπλέον 50.000 δολάρια για τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για την ψυχρή σύντηξη. «Φάνηκε να έχει καλό επιστημονικό μυαλό» θυμάται η Frazier..

Με αυτά τα νέα μέσα, ο Μάλοβ μετέφερε ολόκληρη την ομάδα του σε μια αποθήκη, που έγινε η έδρα του περιοδικού Infinite Energy και ενός εργαστηρίου με τρεις τεχνικούς πλήρους απασχόλησης.

Μεγάλα πτυσσόμενα τραπέζια με υπολογιστές, ενυδρεία, κουβάδες, σωλήνες και άλλα εργαλεία γέμιζαν το κατά τ’ άλλα γυμνό τσιμεντένιο γραφείο . «Έμοιαζε με αίθουσα Επιστημών γυμνασίου», θυμάται ο Jed Rothwell, ένας μηχανικός λογισμικού που σύχναζε στο εργαστήριο.

Επιστήμονες και ερευνητές μπαινόβγαιναν μέρα και νύχτα, λέει η Frazier. Σύμφωνα με το στυλ του Μάλοβ, όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι να χρησιμοποιήσουν δωρεάν τον χώρο, ανεξάρτητα από την εμπειρία και την εκπαιδευτική καταγωγή τους.

Ο Ken Rauen, ο χημικός μηχανικός που επέβλεπε το εργαστήριο, θυμάται ότι υπήρχε «πολύ κυνήγι αγριόχηνας», αλλά και μερικές επιτυχίες επίσης. Ο καταρτισμένος χημικός μηχανικός, Les Case, πειραματιζόταν με μια διαδικασία που αποκαλούσε καταλυτική σύντηξη.

Γέμισε ένα δοχείο από ατσάλι, το οποίο ονόμαζε «μπάλα ποδοσφαίρου», με άνθρακα, παλλάδιο και συμπιεσμένο δευτέριο (ΥΓ.2) Όταν θερμανθεί σωστά, θεώρησε, θα δημιουργούσε ένα φαινόμενο του τύπου των Pons-Fleischmann (φωτό -ο Μάλοβ με τον Fleischmann).

Το πείραμα του Case τράβηξε την προσοχή του Wired. Ο συγγραφέας, Charles Platt, έγραψε κριτική για το Infinite Energy με ένα μείγμα δέους και αμφιβολίας. «Θαμμένες ανάμεσα σε υπερβολικούς ισχυρισμούς, ήταν σχολαστικές εργασίες από πιστοποιημένους επιστήμονες», έγραψε το 1998.

«Το αποτέλεσμα ήταν σχιζοφρενικό, όπως μια σύγκρουση ανάμεσα στο American Journal of Physics και το Weekly World News». Ο Μάλοβ εκλάμβανε τέτοιες συγκρίσεις με χιούμορ.

«Κάποιοι μπορεί να με βλέπουν σαν τον χαρακτήρα του Richard Dreyfuss στην ταινία “Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου” (με τον οποίο μπορεί να έχω κάποια επιφανειακή εξωτερική ομοιότητα), που σχεδίασε εντατικά τον Πύργο των Διαβόλων (Devils Tower) του Wyoming στο καθιστικό του με εκατοντάδες κιλά πουρέ- ενώ αγωνιζόταν να αποδεχτεί αυτά που είχε δει», έγραψε στο Infinite Energy. «Θεός φυλάξοι»!

Ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός συναδέλφων του Μάλοβ δεν γελούσε. Πίστευαν ότι τα πάθη του έπλητταν την αξιοπιστία του. Μεταξύ εκείνων που προσπάθησαν να μεταπείσουν τον Μάλοβ, λέγοντάς του να αποστασιοποιηθεί από τους άλλους υποστηρικτές της ψυχρής σύντηξης, ήταν ο Edmund Storms, τότε πυρηνικός χημικός στο Εθνικό Εργαστήριο του Los Alamos.

«Του έλεγα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για το τι μιλάνε», θυμάται ο Storms, «και σαφώς δεν ήταν πολύ λογικοί». Οι παλιοί φίλοι του Μάλοβ δεν ήταν οι μόνοι που είχαν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους με τον εκδότη. Οι επενδυτές-άγγελοί του είχαν επίσης αρχίσει να γίνονται νευρικοί.

Το 2002, μετά από μόλις τέσσερα χρόνια υποστήριξης, ο βασικός ανώνυμος δωρητής του Μάλοβ σταμάτησε να χρηματοδοτεί το Infinite Energy. Ο Μάλοβ διατήρησε το συντακτικό προσωπικό, αλλά έκλεισε το εργαστήριο, απολύοντας τους υπαλλήλους του.

Η εύρεση νέων εσόδων ήταν πρόκληση. Με την ψυχρή σύντηξη να μην έχει ακόμη επιτευχθεί, ο κόσμος έχανε την ελπίδα του στην πιθανότητα να υπάρχει. «Ήταν δύσκολο για τον Τζιν», θυμάται ο Rauen.

«Εργαζόμασταν τόσο σκληρά προσπαθώντας να πείσουμε τον κόσμο ότι η ψυχρή σύντηξη μπορούσε να λειτουργήσει, αλλά οι επικριτές έλεγαν απλώς: “Θα την πιστέψω αν μπορέσεις να ζεστάνεις την κούπα του καφέ μου”».

Ανησυχώντας για τις μελλοντικές του προοπτικές, ο Μάλοβ (φωτό) μίλησε με το γιο του, Ethan, για την ανάγκη ενός «εφεδρικού σχεδίου». Το σπίτι που μεγάλωσε ο Μάλοβ στο Norwich παρέμενε άδειο και η οικογένειά του τον έπεισε να το διαθέσει στην αγορά για να έχει κάποιο εισόδημα.

Δεν έκανε πίσω, λέγοντας ότι ήθελε να το νοικιάσει μέχρι να φτάσει σε μια τιμή πώλησης που θεωρούσε αντάξια . «Μεγάλωσε [εκεί] σκεπτόμενος το μέλλον», λέει ο Ethan. «Είχε συναισθηματικό δέσιμο με το σπίτι».

Τον Μάιο του 2003, ο Μάλοβ νοίκιασε το σπίτι στην Patricia και τον Roy Anderson και τον γιο τους, Chad Schaffer, για 1.000 δολάρια το μήνα. Αυτό το εισόδημα βοηθούσε στα προσωπικά έξοδα, αλλά δεν έκανε πολλά για το περιοδικό που ο Μάλοβ προσπαθούσε να σώσει.

Αφού πολιόρκησε τους συναδέλφους του ζητώντας χρηματοδότηση, ένας νέος ευεργέτης – ένας πλούσιος συνταξιούχος του οποίου ο γαμπρός έδειχνε ενδιαφέρον για την ψυχρή σύντηξη- εμφανίστηκε, δίνοντας περίπου 100.000 δολάρια ετησίως για να κρατήσει το έντυπο ζωντανό.

Ο δωρητής, ο οποίος επίσης επιθυμούσε να μείνει ανώνυμος, επέμενε να δημιουργήσει ο Μάλοβ ένα μη κερδοσκοπικό εγχείρημα, το New Energy Foundation, με σκοπό να παρέχει επιχορηγήσεις σε ερευνητές.

Ο Μάλοβ υποστήριζε ότι όσο περισσότερο βρισκόταν σε δημόσια θέα, τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα να συναντηθούν οι δρόμοι του με άλλους χρηματοδότες. Ξεκίνησε να εμφανίζεται στο “Coast to Coast”, μια ραδιοφωνική εκπομπή στα AM που ασχολείται με τα παραφυσικά φαινόμενα, για να προασπίσει αυτό που χαρακτήριζε ως «πραγματικά αξιοσημείωτη άπειρη πηγή ενέργειας».

Πρόσθετα χρήματα δεν ήρθαν, όμως στις αρχές του 2004 ο Μάλοβ (φωτό) άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους ενοικιαστές του στο Norwich. Οι Andersons είχαν απλήρωτο το ενοίκιο του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου. Περίπου εκείνη την εποχή, δημοσίευσε μια ανοικτή επιστολή στην ιστοσελίδα του Infinite Energy ζητώντας οικονομική υποστήριξη.

Έγραψε: «Εάν τυχαίνει να είστε ένας από εκείνους που πιστεύουν ότι “όλα είναι καλά στο σπίτι της επιστήμης” και ότι μπορείτε να βασιστείτε στο ότι η “επίσημη επιστήμη” θα κάτσει ήσυχα και θα αναζητά πάντα την αλήθεια -ακόμη και σε θέματα κεντρικής, πρωταρχικής σημασίας για την ευημερία της ανθρωπότητας- κάνετε μεγάλο λάθος και θα μπορούσα να σας το αποδείξω με μια περιληπτική τεκμηρίωση».

Συνέχισε: «Αλλά ως πρώτο βήμα, πρέπει να σκεφτείτε την ευρύτερη ιστορία της επιστήμης, η οποία είναι γεμάτη με επαναστατικά άλματα και αλλαγές παραδείγματος».

Τον Μάρτιο του 2004, οι Andersons παρέλειψαν και πάλι να πληρώσουν το ενοίκιο τους. Είχαν επίσης αρχίσει να παρκάρουν τα’ αυτοκίνητά τους στο γκαζόν. Το σπίτι, φοβόταν ο Μάλοβ, γινόταν ένα ερείπιο, κάτι που δεν θα βοηθούσε στα οικονομικά προβλήματά του.

Συνεργαζόμενος μ’ένα δικηγόρο, ξεκίνησε διαδικασία έξωσης της οικογένειας. Εκείνο τον μήνα, ο Μάλοβ έλαβε ένα νέο που περίμενε όλα αυτά τα χρόνια της επαγγελματικής του θυσίας: Το Υπουργείο Ενέργειας ανακοίνωσε ότι θα επανεξετάσει τα τελευταία ευρήματα στην έρευνα της ψυχρής σύντηξης.

«Δεν θα ‘πρεπε ποτέ να γίνει πόλεμος στην ψυχρή σύντηξη, αλλά έγινε», δήλωσε ο Μάλοβ στο Deseret News. «Και αυτό τελειώνει, ένα τέλος που στριγγλίζει…. Αυτό είναι μια σημαντική πρόοδος».

Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, λέει ο Curtis, ο Μάλοβ (φωτό) βρισκόταν σε καλή διάθεση στις αρχές της άνοιξης του 2004. Στις 14 Μαΐου ο εκδότης επιβιβάστηκε στο πράσινο minivan του, με το “INFNRG” να είναι διακοσμημένο με οικόσημο στις πινακίδες και με αυτοκόλλητα Infinite Energy κολλημένα στον προφυλακτήρα, και οδήγησε από το Bow μέχρι το Norwich. «Πήγε εκεί», λέει η Frazier, «για να ξεκαθαρίσει το χάος».

Όταν ο McAvoy και ο Reilly βγήκαν εκτός κάδρου το 2008, ο Curtis επέστρεψε στην υπόθεση. Οδήγησε από τη Μασαχουσέτη στην Πενσυλβάνια, σταματώντας κατά τη διαδρομή για να πάρει καταθέσεις από ανθρώπους με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή ο Μάλοβ όλα αυτά τα χρόνια: πρώην υπαλλήλους του περιοδικού, πυρηνικούς επιστήμονες, διανοούμενους εχθρούς. Αλλά ο ντετέκτιβ δεν είχε πολλή τύχη στην εύρεση στοιχείων.

Τον Μάιο του 2009, ο Curtis έκανε την απογευματινή βάρδια όταν η Jill Sebastian, μια νέα μητέρα τριών παιδιών από το Norwich, ήρθε στο αστυνομικό τμήμα. Ήθελε να μιλήσει για τον φίλο του συντρόφου της, τον Chad Schaffer, ο οποίος ήταν ένας από τους ενοικιαστές του Μάλοβ.

Ο Schaffer είχε επισκεφτεί πρόσφατα το σπίτι της με τη φίλη του, την Candace Foster. Συζητώντας με το ζευγάρι, η Sebastian είχε αναφερθεί σε μια διαφημιστική πινακίδα που ενημέρωνε για αμοιβή 50.000 δολαρίων για πληροφορίες σχετικά με τον επιστήμονα που σκοτώθηκε εκεί κοντά.

Σαφώς αναστατωμένος, ο Schaffer έφυγε από το δωμάτιο με την Foster. «Δεν ξέρουν τίποτα», πήρε τ’αυτί της Sebastian να λέει η Foster. «Δεν υπάρχει τίποτα για ν’ ανησυχείς». Δεν ήταν μόνο αυτό. Η Sebastian είπε στον Curtis ότι θυμήθηκε ότι είδε ματωμένα ρούχα στο σπίτι του Schaffer τον Μάιο του 2004, κοντά στο διάστημα που σκοτώθηκε ο Μάλοβ (φωτό).

Πέντε χρόνια νωρίτερα, στην κορυφή της έρευνάς του, ο Curtis είχε ανακρίνει τον Schaffer, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν στο Norwich τη νύχτα της δολοφονίας. Ήταν στο Mystic του Κοννέκτικατ, μια γραφική παραλιακή πόλη, και είχε δείξει στον Curtis μια απόδειξη από το οδικό ταξίδι του για να αποδείξει το πού βρισκόταν.

Τίποτα απ’όσα άκουσε ο Curtis δεν έδειχναν ότι ο πρώην ενοικιαστής συμμετείχε στη δολοφονία, οπότε δεν τον ερεύνησε περαιτέρω. «Κάθε μέρα κάνουν έξωση σε ανθρώπους», λέει ο Curtis, «και δεν σκοτώνουν τον σπιτονοικοκύρη τους».

Μετά την επίσκεψη της Sebastian, ο Curtis πέρασε δύο μήνες εξετάζοντας όλα τα φυσικά στοιχεία που είχε, κοιτάζοντας για ώρες την μία φωτογραφία από τον τόπο του εγκλήματος μετά την άλλη.

Έψαξε κάθε στοιχείο που πιθανόν να είχε ξεφύγει σ’αυτόν και τους συνάδελφους του. Επέστρεψε σε μια φωτογραφία του κάδου που χρησιμοποίησε ο Mάλοβ για να πετάξει τ’αντικείμενα των Andersons από το σπίτι.

Στο γρασίδι, ο Curtis είδε ένα μπρελόκ που είχε το σχήμα ενός μικροσκοπικού ήλιου με το όνομα “Brittany” γραμμένο σε αυτό. Είχε καταχωρηθεί ως αποδεικτικό στοιχείο εδώ και πολύ καιρό, αλλά οι ερευνητές δεν είχαν εντοπίσει ποτέ τον ιδιοκτήτη.

Ο Curtis παρατήρησε κάτι περίεργο: Υπολείμματα από κομμένο γρασίδι κάλυπταν ένα λάστιχο ποδηλάτου, σκουπίδια, τα πάντα στην αυλή -εκτός από τα κλειδιά. «Αυτά τα κλειδιά τοποθετήθηκαν εκεί μετά το κόψιμο του γρασιδιού», σκέφτηκε ο Curtis. Με άλλα λόγια, πιθανότατα έπεσαν εκεί μετά το θάνατο του Μάλοβ.

Ο Curtis έφερε την Foster, τη φίλη του Schaffer, για να την ανακρίνει τον Ιούνιο του 2009. Της έδειξε το μπρελόκ. «Αυτά είναι τα κλειδιά του Chad», είπε. Η Brittany, εξήγησε, ήταν το όνομα του μωρού που είχε με μια προηγούμενη φίλη του.

Όταν ο Curtis και ένας συνάδελφός του αργότερα ανέκριναν τον Schaffer, επέμενε στην ιστορίας που είχε πει έξι χρόνια νωρίτερα. Ήταν στο Mystic, επανέλαβε. Μόνο που αυτή τη φορά, είπε στον Curtis μια πολύ διαφορετική εκδοχή των γεγονότων.

Είχε επιστρέψει στο Norwich το απόγευμα πριν τη δολοφονία του Μάλοβ (φωτό -ο Μάλοβ με τη συζυγό του). Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, ο Schaffer είπε στους αξιωματικούς, ότι ο ξάδερφός του είχε παρατηρήσει ότι ο Mallove έξω από το σπίτι που τους νοίκιαζε, πετούσε στα σκουπίδια τα υπάρχοντα των εκδιωχθέντων ενοικιαστών.

Τηλεφώνησε στην Patricia Anderson, η οποία κάλεσε αμέσως το γιο της. «Σου λέω εδώ και εβδομάδες να πας εκεί και να καθαρίσεις τα σκατά σου από το σπίτι», κατσάδιασε τον Schaffer. «Πρέπει να πας εκεί, να το αναλάβεις και να το διορθώσεις». Ο Schaffer είχε καλέσει στον 30χρονο ξάδερφό του, Mozelle Brown, για να τον βοηθήσει.

Ο Schaffer επέμενε στον Curtis ότι ο ίδιος και ο Brown είχαν πάει στο σπίτι μόνο για να μαζέψουν τα πράγματά τους. Όταν έφτασαν οι δυο τους, ο Schaffer ισχυρίστηκε ότι ο Μάλοβ τους αποκάλεσε «ένα μάτσο αράπηδες».

Ο Curtis πίεσε περισσότερο με τις ερωτήσεις του και ο Schaffer παραδέχτηκε τελικά ότι είχε ρίξει μια μπουνιά στον Μάλοβ, ενώ ο Brown τον χτύπησε σοβαρά. Ο Schaffer είπε ότι ο ξάδερφός του έχασε την ψυχραιμία του και έσπασε την τραχεία του Μάλοβ, κάτι που τελικά προκάλεσε το θάνατό του.

Οι δυο τους πήραν την Foster από το σπίτι της –μια σκόπιμη ενέργεια, εικάζει ο Curtis, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να την κάνουν συνεργό τους στο έγκλημα για να μην καταθέσει εναντίον τους- και επέστρεψαν στο σπίτι για να κλέψουν το όχημα του Μάλοβ. Ήλπιζαν να σκηνοθετήσουν το τόπο του εκλήματος ως ληστεία.

Στις 20 Απριλίου 2012, ο Schaffer παραδέχτηκε την ενοχή του στην κατηγορία για ανθρωποκτονία πρώτου βαθμού και συνέργεια σε ληστεία τρίτου βαθμού και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 25 ετών. (Ο γιος του Μάλοβ, ο Ethan, την αποκαλεί «απίστευτα μικρή ποινή για τον τρομακτικό τρόπο με τον οποίο διαπράχθηκε αυτό το έγκλημα»).

Τον Ιανουάριο του 2015, ο Brown καταδικάστηκε για δολοφονία και συνωμοσία για τη διάπραξη δολοφονίας σε ποινή φυλάκισης 58 ετών. Η Foster, η οποία είχε ήδη εκτείσει πέντε χρόνια στη φυλακή εν αναμονή της δίκης, δήλωσε ένοχη στις κατηγορίες παρεμπόδισης δίωξης και παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων. Έχει τώρα πέντε χρόνια αναστολή.

Σήμερα, η ψυχρή σύντηξη είναι γνωστή ως «Πυρηνικές Αντιδράσεις Χαμηλής Ενέργειας» (Low Energy Nuclear Reactions -LENR). Συνεχίζει να αγωνίζεται για την αναγνώριση και να παράγει επιστημονικό δράμα. Τον Απρίλιο του 2016, οι LENR ήταν στις ειδήσεις ​​όταν ο Ιταλός μηχανικός Andrea Rossi κατέθεσε αγωγή κατά της Industrial Heat, μιας επενδυτικής και ερευνητικής εταιρείας.

Ο Rossi (φωτό), δημιουργός του Energy Catalyser ή E-Cat, μιας μικρής συσκευής που παράγει πλεονάζουσα ενέργεια, πέρα ​​από την κατανάλωσή της, ισχυρίζεται ότι η Industrial Heat συμφώνησε να του καταβάλει 100 εκατομμύρια δολάρια – 11,5 εκατομμύρια δολάρια έπρεπε να καταβληθούν μετά την πρώτη 24ωρη δοκιμή- για να ακολουθήσει μια μυστική μακροχρόνια δοκιμή της τεχνολογίας.

Η εταιρεία δεν κατέβαλε ποτέ τα μετρητά. Ο Rossi ισχυρίστηκε ότι η Industrial Heat έκλεψε την πνευματική του ιδιοκτησία. Η Industrial Heat δήλωσε σε ένα δελτίο τύπου ότι «εργάστηκε για περισσότερο από τρία χρόνια για να τεκμηριώσει τα αποτελέσματα που ισχυριζόταν ο κ. Rossi για την τεχνολογία E-Cat -όλα αυτά χωρίς επιτυχία».

Άλλες εξελίξεις στον τομέα δεν ήταν τόσο θεατρικές. Τον Νοέμβριο του 2014, ο Bill Gates επισκέφθηκε τον κορυφαίο κόμβο στην Ιταλία για την έρευνα LENR, τον Ιταλικό Εθνικό Οργανισμό για τις Νέες Τεχνολογίες, την Ενέργεια και την Αειφόρο Οικονομική Ανάπτυξη, όπου ενημερώθηκε για τις τελευταίες δραστηριότητες στην ψυχρή σύντηξη.

Σύμφωνα με το συνηθισμένο μοτίβο, μετά τη συνάντηση δεν ανακοινώθηκε τίποτα σημαντικό. Το προηγούμενο έτος, τον Σεπτέμβριο του 2013, το Υπουργείο Ενέργειας ζήτησε προτάσεις LENR στο πλαίσιο ενός χρηματοδοτικού σχεδίου ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων που υπάγεται στην Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνητικών Προγραμμάτων-Ενέργειας (Advanced Research Projects Agency-Energy) . Μέχρι σήμερα, δεν έχει δαπανηθεί ούτε μια δεκάρα σ’αυτό το εγχείρημα.

Παρόλο που αυτές οι πρόσφατες εξελίξεις φαίνεται να επιμηκύνουν τον κατάλογο των ιστορικών αποτυχιών των LENR, ο Μάλοβ θα μπορούσε να τις αποτιμήσει ως κέρδη της βιομηχανίας. Γι’ αυτόν, η απόλυτη επιτυχία για τους επιστήμονες ήταν να «λάβουν σοβαρά υπόψη την αιώνια πρόκληση της επιστήμης να μην ακολουθεί το φθαρμένο μονοπάτι, αλλά να πάει εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και ν’ αφήσει ένα ίχνος».

Οι συνεισφορές του συνεχίζονται. Το Infinite Energy, το οποίο ταλαιπωρήθηκε από την οικονομική καταιγίδα του 2008, όταν πολλά άλλα έντυπα δεν ταλαιπωρήθηκαν, εξακολουθεί να καταφτάνει σε γραμματοκιβώτια ανθρώπων σε 21 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Το Ίδρυμα Νέας Ενέργειας χρηματοδοτεί την έρευνα στον τομέα αυτό και έχει λάβει περισσότερα από 1 εκατομμύριο δολάρια από κεφάλαια δωρητών από την έναρξή του.

Σήμερα, μόνο τα πινέλα και τα δέντρα παραμένουν στο κομμάτι γης που ήταν κάποτε το σπίτι που μεγάλωσε ο Μάλοβ στην οδό Salem Turnpike, το οποίο κατεδαφίστηκε τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται από ένα κοντινό McDonald’s.

Ο Curtis εξακολουθεί να περνά καμιά φορά από το παλιό σπίτι του Μάλοβ. Γ’αυτόν, το ακίνητο είναι κάτι περισσότερο από το σημείο μιας εξιχνιασμένης δολοφονίας. Ο Curtis αναρωτιέται ποια μπορεί να ήταν η κληρονομιά του Μάλοβ στην παγκόσμια ενέργεια αν δεν είχε πεθάνει. «Δεν θα μάθουμε ποτέ», λέει.

ΥΓ.1: Το βαρύ ύδωρ έχει μοριακό τύπο D2O, ή 2H2O αντί για το γνωστό H2O που έχει το νερό. Λόγω της σπουδαίας ιδιότητας που έχει το βαρύ ύδωρ να μειώνει την ενέργεια των νετρονίων, χρησιμοποιείται κυρίως στους πυρηνικούς αντιδραστήρες ως επιβραδυντής.

Στις 19 Νοεμβρίου 1942 οι Βρετανικές ειδικές δυνάμες επιχείρησαν ανεπιτυχώς –τότε- να καταστρέψουν το χημικό εργοστάσιο στο Τέλεμαρκ της Νορβηγίας (φωτό) που παρήγαγε βαρύ ύδωρ για την Ναζιστική Γερμανία που είχε καταλάβει την συγκεκριμένη χώρα από το 1940.

Το βαρύ ύδωρ χρειαζόταν για να λειτουργήσει ο πυρηνικός αντιδραστήρας που ήταν σχεδόν έτοιμη να κατασκευάσει η Γερμανία για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Η επιχείρηση των Βρετανών ονομάστηκε «Επιχείρηση Πρωτοετής Φοιτητής» (Operation Freshman).

ΥΓ.2: Δευτέριο ή υδρογόνο-2, γνωστό και ως βαρύ υδρογόνο, (μοριακός τύπος D ή ²H), είναι το ένα από τα δύο σταθερά ισότοπα του υδρογόνου.

ΥΓ.3: Έχουμε ήδη αναφερθεί στους πολύ ύποπτους θανάτους του Stanley Meyer που εφηύρε το αυτοκίνητο που έκαιγε νερό, και του Philip Taylor Kramer, του επιστήμονα που εργαζόταν πυρετωδώς πάνω σε ένα σύστημα επικοινωνίας που ξεπερνούσε την ταχύτητα του φωτός χρησιμοποιώντας βαρυτικά κύματα και μαγνητικά σωματίδια.

Προηγουμένως, είχε εργαστεί ως «ειδικός μηχανικός» στο σύστημα διεύθυνσης των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων MX για λογαριασμό του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και είχε διατελέσει μπασίστας των Iron Butterfly.

thetruth.gr