Το κλειδί πάντως για έναν πιθανό νέο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν βρίσκεται πλέον στην Ευρώπη αλλά στην ανατολική Ασία. Από μερικές απόψεις η σημερινή Ασία θυμίζει με τρομακτικό τρόπο την Ευρώπη πριν το 1914. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καταδικασμένη να υποστεί μια τραγική επανάληψη της ευρωπαϊκής αυτοκαταστροφής, αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ως περιοχή είναι εύθραυστη -πρόκειται για μια συμπαγή μάζα που περιμένει να δεχτεί τον απρόσμενο αντίκτυπο μιας ενέργειας που θα πυροδοτήσει μια καταστροφική αλυσιδωτή αντίδραση.
Naval honour guards stand as they wait for a review on China’s aircraft carrier “Liaoning” in Dalian,
Liaoning province, September 25, 2012.
China’s first aircraft carrier was delivered
and commissioned to the Navy of the Chinese People’s Liberation Army on Tuesday
after years of refitting and sea trials.
Η σημερινή Ασία προσιδιάζει την Ευρώπη του 1914, αλλά μια Ευρώπη γεμάτη με πυρηνικά όπλα, με ανερχόμενες υπερδυνάμεις και με τέσσερα δισεκατομμύρια κατοίκους! Ως ανερχόμενη δύναμη, η Κίνα θυμίζει την αυτοκρατορική Γερμανία, η οποία φθονούσε τη Μεγάλη Βρετανία, εχθρεύονταν τη Γαλλία και περιφρονούσε τη Ρωσία. Σήμερα η Κίνα, φθονεί τον παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ και τις παρεμβάσεις της στην περιοχή του Pacific Rim, εκνευρίζεται με την Ιαπωνία, συμπεριφέρεται με συγκαταβατικότητα στην Ινδία και απορρίπτει τη Ρωσία.
Αυτό δε σημαίνει όμως πως η Κίνα βιάζεται να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο, με αφορμή κάποιες βραχονησίδες ή για τα «ευρασιατικά Βαλκάνια» (τις χώρες της κεντρικής Ασίας). Είναι πολύ μεγάλη και πολύ πυκνοκατοικημένη για να ρισκάρει τα πάντα μ’ έναν επιθετικό πόλεμο. Αντίθετα γνωρίζει πως ο χρόνος εργάζεται γι’ αυτήν. Με την αυτοπεποίθηση ενός αργόσυρτου παγετώνα η Κίνα γίνεται κάθε χρόνο όλο και ισχυρότερη, σε λίγα χρόνια θα είναι η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο, ενώ είναι ήδη δεύτερη σε αμυντικές δαπάνες παγκοσμίως. Αυτό που επιθυμεί η Κίνα είναι η ειρηνική διείσδυση και η τελική επικράτησή της, κυρίως στο πεδίο της οικονομίας, εξαιτίας του μεγέθους της -κάτι το φυσιολογικό δηλαδή. Με άλλα λόγια το σενάριο της «Κόκκινης Αυγής» (Red Down), δηλαδή μιας κινεζικής εισβολής στην Αμερική, που λανσάρουν τελευταία και οι ταινίες του Χόλιγουντ, δεν είναι και το πιο επιθυμητό σενάριο για την Κίνα.
Ούτε φυσικά και η Ρωσία επιθυμεί να προκαλέσει μια μετωπική σύγκρουση με τη Δύση και τις ΗΠΑ με αφορμή την ανατολική Ουκρανία. Αυτό που επιθυμεί η Ρωσία είναι να επανακτήσει κάποιον έλεγχο και μια «ζώνη ασφαλείας» στο λεγόμενο εγγύς εξωτερικό της, δηλαδή στις χώρες που κάποτε άνηκαν στη Σοβιετική Ένωση, ώστε να μην αισθάνεται περικυκλωμένη. Δεν επιθυμεί να απολέσει την αγορά της Ευρώπης, όπου κατευθύνεται και το 70% των εξαγωγών της. Επιθυμεί αντίθετα να την σέβονται ως ισότιμο εταίρο, αναγνωρίζοντας την πολύτιμη συνεισφορά της στη νίκη κατά του φασισμού. Γι’ αυτό κι εκνευρίζεται όταν οι ΗΠΑ την αντιμετωπίζουν περιφρονητικά ως δύναμη «δεύτερης κατηγορίας». Αλλά αυτός δεν είναι ο λόγος η Ρωσία, με το τεράστιο πυρηνικό της οπλοστάσιο, να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Το φιλοπόλεμο Νεο-συντηρηρικό λόμπι των ΗΠΑ
Έτσι οι περισσότερες υποψίες για την έναρξη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου πέφτουν αναπόφευκτα, στη σημερινή πλανητική υπερδύναμη: την Αμερική. Άλλωστε η ιδέα του μονοπολικού κόσμου, με την Αμερική μοναδική υπερδύναμη, ταιριάζει γάντι στα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα, που αλωνίζουν τον πλανήτη μας. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, είχε μια συμπεριφορά μεταξύ αυτοκρατορικής αλαζονείας και ιεραποστολικής προσήλωσης στην παγκόσμια διάδοση της Δημοκρατίας. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται θα έλυναν.
Δημιούργησαν μια σειρά από αχρείαστους πολέμους (π.χ. οι βομβαρδισμοί της Σερβίας το 1999 και η επέμβαση στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003) και μια σειρά από αμερικανοκίνητες κρίσεις (Λιβύη, Συρία, Ουκρανία κ.α.), που οδήγησαν σε αποσταθεροποίηση τεράστιες περιοχές και σε ένταση των σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτή η πολιτική οδήγησε και σε τερατογεννέσεις, όπως οι Μουντζαχεντίν του Αφγανιστάν και οι Τζιχαντιστές του ISIS του Ιράκ, που είναι έμμεσα δημιουργήματα της Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με τον Paul Craig Roberts, πρώην υφυπουργό Οικονομικών επί προεδρίας Ρόναλντ Ρέιγκαν: «Ισχυρά κέντρα των ΗΠΑ πιέζουν για ταυτόχρονη επίθεση κατά της Ρωσίας και της Κίνας!» Νεο-συντηρητικά λόμπι, τα οποία προηγουμένως είχαν ωθήσει τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους, σε αυτοκρατορική προβολή της αμερικανικής ισχύος πιστεύουν πως η ιστορία έχει διαλέξει τις ΗΠΑ ως το κράτος που θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο, πως δεν υπάρχει εναλλακτικό πολιτικό ή οικονομικό σύστημα στο Αμερικανικό, και πως αυτή η επιλογή της ιστορίας δίνει στις ΗΠΑ την ευθύνη να ασκεί την ηγεμονία της σε ολόκληρο τον κόσμο. «Η Ιστορία διάλεξε τις ΗΠΑ. Ξέρετε, στον μαρξισμό, η Ιστορία επιλέγει το προλεταριάτο. Στη νεο-συντηρητική ιδεολογία, την Ουάσιγκτον», υποστηρίζει ο Paul Craig Roberts.
Κι αυτή η ηγεμονία μπορεί να εξασφαλιστεί κυρίως με δύο τρόπους: Ο ένας είναι η απεριόριστη ισχύ που δίνει στις ΗΠΑ το ανεξέλεγκτο τύπωμα δολαρίων που τους επιτρέπει να εξοπλίζουν τις ένοπλες δυνάμεις τους με ταχύτατους ρυθμούς, και ο άλλος είναι η δυνατότητα να προβάλουν τη στρατιωτική τους ισχύ σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη και η αποφασιστικότητά τους να διεξαγάγουν νικηφόρους πολέμους, ακόμη και με πυρηνικά αν χρειαστεί! Ναι, αυτό πιστεύουν οι Αμερικανοί νεο-συντηρητικοί, που διατηρούν στενές σχέσεις και με το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ, ενώ αρκετοί από αυτούς είναι και Εβραίοι στην καταγωγή ή έχουν διπλή υπηκοότητα (Ισραηλινή-Αμερικανική) και στενούς δεσμούς με το Ισραήλ. Γι’ αυτούς οποιαδήποτε άμεση επίθεση στο Ισραήλ ισοδυναμεί με επίθεση στο ίδιο το αμερικανικό έδαφος και άρα αιτία πολέμου, ακόμη και με πυρηνικά αν χρειαστεί!
Πρέπει να σημειωθεί επίσης πως για πρώτη φορά από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η ιαπωνική κυβέρνηση του Shinzo Abe, ενέκρινε την κατάργηση νομικού άρθρου που απαγόρευε στις στρατιωτικές δυνάμεις της Ιαπωνίας να πολεμήσουν έξω από τα σύνορα της χώρας. Πλέον η χώρα μπορεί να συμμετάσχει στρατιωτικά σε δραστηριότητες του ΟΗΕ, των ΗΠΑ, κυρίως στις επιχειρήσεις ειρήνης αλλά και στην ανάμειξη στις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» της κινεζικής θάλασσας -κάτι που ανησυχεί ιδιαίτερα το Πεκίνο. Σύμφωνα με τους Κινέζους η Ιαπωνία έχει βεβαρυμένο παρελθόν ύπουλων επιθέσεων, όπως έχει πράξει τα τελευταία εκατό χρόνια κατά της Κίνας, της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Ωστόσο, σύμφωνα με την China Daily: «Οι ΗΠΑ ελπίζουν ότι η κλιμάκωση των εντάσεων στην Ασία θα φρενάρει την άνοδο της ισχύος της Κίνας, αναφέρει η εφημερίδα ζητώντας «την αποκάλυψη των διαβολικών προθέσεων των ιαπώνων συντηρητικών».
Προς Απο-αμερικανοποίηση και νέα ισορροπία δυνάμεων;
Για την ώρα ο πρόεδρος Ομπάμα δεν υιοθετεί τέτοιες επικίνδυνες απόψεις, αλλά αντίθετα μια πολιτική χαμηλών τόνων, προωθώντας την σταδιακή απεμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ από τα διάφορα μέτωπα που άνοιξε η διακυβέρνηση Μπους την προηγούμενη δεκαετία και στοίχισαν στους Αμερικανούς φορολογούμενους περισσότερα από 5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο το νεο-συντηρητικό λόμπι στις ΗΠΑ είναι πολύ ισχυρό, έχει διεισδύσει παντού και ειδικά στο Πεντάγωνο, προωθώντας την άποψη πως η Αμερική μπορεί να επικρατήσει σε μία στρατιωτική σύγκρουση με την Ρωσία και την Κίνα ακόμη και με πυρηνικά!
Σύμφωνα με τον Paul Craig Roberts ετοιμάζουν με μεθοδικότητα και υπομονή το όλο σενάριο και προετοιμάζουν μία σύγκρουση η οποία από την στιγμή που θα είναι νικηφόρα αυτομάτως «σβήνει» και το χρέος των ΗΠΑ προς την Κίνα και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία κλπ, το οποίο πλησιάζει τα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια σε ένα σύνολο 16 τρισεκατομμύρια χρέους!
Δεν είναι όμως σίγουρο πως οι Κινέζοι, οι Ρώσοι και οι άλλοι ανταγωνιστές των ΗΠΑ θα πέσουν στην παγίδα που τους ετοιμάζουν. Αντίθετα προσπαθούν να αξιοποιήσουν τα όποια οφέλη έχουν ακόμη από την αμερικανική παγκοσμιοποίηση, με την εκμετάλλευση των Δυτικών κεφαλαίων, της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας ώστε να δημιουργήσουν τη δική τους αυτοδύναμη βιομηχανική παραγωγή. Και ειδικά οι Κινέζοι το έχουν πλέον κατορθώσει σε μεγάλο βαθμό. Γι’ αυτό και το Πεκίνο έχει δηλώσει πως είναι πλέον καιρός να «απο-αμερικανοποιηθεί» ο κόσμος.
Και η Μόσχα δήλωσε πρόσφατα πως πρέπει να «απο-δολλαροποιήσουμε» το σύστημα πληρωμών. Έτσι προέκυψε κι αυτή τη μεγάλη ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας που θα είναι εκτός του δολαριακού συστήματος πληρωμών. Παρατηρούμε επίσης τις BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιο Αφρική) να συζητούν πως θα τακτοποιούν το μεταξύ τους άνοιγμα του εμπορικού ισοζυγίου στα δικά τους νομίσματα και να ιδρύουν δική τους Αναπτυξιακή Τράπεζα, πέρα από το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα.
Όλες αυτές είναι κινήσεις που αποκαθηλώνουν μακροπρόθεσμα την Αμερική από τον αυτοκρατορικό της θρόνο. Είναι ωστόσο διατεθειμένες οι ΗΠΑ να παραμείνουν αδρανείς ή θα φθάσουν ως τα άκρα προκειμένου να προστατέψουν το δολάριο; Ή μήπως τελικά δεν ενδιαφέρονται πλέον να προστατέψουν με οποιοδήποτε κόστος το δολάριο και έχουν αποδειχθεί σιωπηρά ένα νέο ανακάτεμα της τράπουλας;
Όλα αυτά θα κρίνουν αν ο κόσμος μας κινηθεί και πάλι στη τροχιά ενός νέου Μεγάλου Πολέμου ή απλά θα περάσει σε μια παροδική «ζώνη αναταράξεων» ώσπου να βρεθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων. Ένα πάντως είναι σίγουρο: Ο κόσμος δεν είναι περισσότερο ασφαλής σήμερα απ’ ότι ήταν για τους Ευρωπαίους το 1914. Γι’ αυτό και απαιτείται συνεχή επαγρύπνηση και δράση ώστε οι δυνάμεις που επιθυμούν να ξανασπρώξουν την ανθρωπότητα στην κόλαση ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου, να αφοπλιστούν άμεσα και να τεθούν στο περιθώριο. Να θυμόμαστε πάντα αυτό που είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα διεξαχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, πάντως ο Τέταρτος θα διεξαχθεί με πέτρες και ξύλα»
Γιώργος Στάμκος stamkos@post.com /περιοδικό ΖΕΝΙΘ
terrapapers.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek