Ανόργανα Όντα

Υπάρχουν διάφορα ‘συστήματα γνώσης’ τα οποία ερμηνεύουν την φύση της πραγματικότητας και δρουν προς αυτήν την κατεύθυνση με άμεμπτο και άψογο σκοπό. Με τον όρο γνωστικό σύστημα ορίζουμε τις διαδικασίες εκείνες που προσδιορίζουν την αντίληψη της καθημερινής ζωής, όπως η γνώση, η εμπειρία και η επιδέξια χρήση οποιασδήποτε συντακτικής δομής.

“O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς τη γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει. Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό.” Don Juan Matus

Ένα από αυτά τα συστήματα περιέγραψε ο ανθρωπολόγος Κάρλος Καστανέντα, σε μια σειρά βιβλίων, μετά την συνάντηση και την μύησή του από έναν Ινδιάνο σαμάνο μιας φυλής του Μεξικού και της ομάδας του, τον Δον Χουάν Μάτους. Η ερμηνεία που έδωσε ο Δον Χουάν στον Καστανέντα για την φύση και την λειτουργία της πραγματικότητας βασίζεται στις ανακαλύψεις των αρχαίων Τολτέκων και στις σκέψεις τους για την ζωή τον θάνατο και το σύμπαν.

Γι’ αυτούς, ο χρόνος, ο χώρος, η ύλη δεν ήταν παρά μία δυναμική διάταξη ενέργειας σε διάφορες παραλλαγές και εντάσεις. Ένα ενεργειακό γεγονός, το οποίο μπορούσαν να διαχειριστούν σχεδόν άμεσα με την δύναμη της θέλησής τους. Χάρη στην τρομερή ικανότητα συγκέντρωσης και εστίασης της προσοχής που ανέπτυξαν κατά την διάρκεια της ζωής τους, ήταν πραγματικά ικανοί να αντιληφθούν την ενέργεια όπως αυτή έρεε ελεύθερη στο σύμπαν, λυτρωμένη από τα δεσμά της ύλης, σαν καθαρή παλλόμενη ενέργεια. Αυτήν την διαδικασία την ονόμαζαν ενόραση (βλέπειν).

Ο πρωταρχικός σκοπός της πράξης του βλέπειν ήταν η αντίληψη και θέαση μιας πιο ολοκληρωμένης πραγματικότητας, που δεν μπορούσε να περιγραφεί με τους συνηθισμένους μηχανισμούς μορφοποίησης και επικοινωνίας. Μέσα σ’ αυτήν λοιπόν την κατάσταση της ενόρασης, το άτομο αντιλαμβάνεται την ρευστή φύση του, ελευθερώνεται από τις δομές της προσωπικότητας που του έχει επιβληθεί και δρα αυθύπαρκτα ως αυτό που είναι, ένα ενεργειακό ον που ταξιδεύει στο άπειρο.

“Είμαστε άνθρωποι και το πεπρωμένο μας είναι να μαθαίνουμε και να ανοίγουμε τα φτερά μας για ασύλληπτους νέους κόσμους. Ο πολεμιστής που βλέπει την ενέργεια γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τέλος στους νέους κόσμους που μπορεί να ανακαλύψει το βλέμμα μας.”

Το άπειρο για τους σαμάνους δεν ήταν μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια αλλά μια απτή περιοχή γεμάτη με πρακτικά ζητήματα μιας τάξης διαφορετικής από εκείνης της καθημερινής ζωής. Χάρη στην αυτοπειθαρχία και την αποφασιστικότητά τους ήταν ικανοί να να διατηρήσουν την αυτοτέλεια του στόχου τους και της συνείδησής τους ακόμα και μετά τον θάνατο. Μάλιστα μέσα από την επίπονη διαδικασία της Ανακεφαλαίωσης όλων των αξιομνημόνευτων περιστατικών της ζωής τους, προετοίμαζαν την είσοδό τους σ’ αυτήν ακριβώς την ευκρινή περιοχή που ονόμαζαν “ενεργός πλευρά του απείρου” και παρέδιδαν στον θάνατο την ανθρώπινη μορφή και όχι την ουσία τους.

“Τα ανθρώπινα όντα δεν είναι αντικείμενα, δεν διαθέτουν στερεότητα. Είναι στρογγυλά, φωτεινά όντα, είναι απεριόριστα. Ο κόσμος των αντικειμένων και η στερεότητα δεν είναι παρά ένα περιγραφικό σχήμα που δημιουργήθηκε για να τα βοηθήσει, να κάνει πιο εύκολο το πέρασμά τους από την γη.”…ή να τα υποδουλώσει…

Ο Δον Χουάν περιέγραψε την πρωταρχική δομή του σύμπαντος με όρους ενέργειας και έτσι την διαχειριζόταν. Έβλεπε μια απέραντη συσσώρευση ενεργειακών δεσμών που εκτείνονταν από και προς όλες τις κατευθύνσεις και μορφοποιούσαν τον κόσμο. Φωτεινά νήματα που πάλλονται και ακτινοβολούν από αυτό που ονόμαζε λάμψη ή φλόγα της συνείδησης, Το κάθε τι εκπορεύεται από αυτά τα πεδία σχηματίζοντας εστίες ενέργειας τις οποίες ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με την πράξη της ευθυγράμμισης ή αγκίστρωσης σε αυτά.

Οι άνθρωποι επίσης αποτελούνται από ένα ανυπολόγιστο αριθμό φωτεινών νημάτων σχηματίζοντας ένα κλειστό πλέγμα, που γίνεται φανερό ως μία σφαίρα φωτός. Μέσα στο φωτεινό αυτό κουκούλι ξεχωρίζει ένα λαμπρότερο σημείο, οι ίνες του οποίου όταν εκτείνονται και φωτίζουν ταυτόσημα ενεργειακά νήματα έξω από την σφαίρα, προκαλούν την πράξη της αντίληψης. Γι’ αυτό τον λόγο το σημείο αυτό το ονόμασαν σημείο συναρμογής της αντίληψης.

Το σημείο συναρμογής, στον σύγχρονο άνθρωπο, παραμένει κλειδωμένο σε μια και μόνο θέση λόγω της άκαμπτης εκπαίδευσης του και μετακινείται μόνο στον ύπνο του όταν αυτός βλέπει όνειρα. Μπορεί όμως να μετακινηθεί κατά βούληση τόσο σε άλλα σημεία στο εσωτερικό της σφαίρας, όσο και έξω από αυτήν, φωτίζοντας έτσι καινούργια ενεργειακά πεδία και κάνοντας αντιληπτούς τελείως διαφορετικούς κόσμους το ίδιο αντικειμενικούς και δεδομένους με αυτόν της συνήθους αντίληψης. Ουσιαστικά φωτίζοντας τις άγνωστες αλλά και τρομακτικές πτυχές του ασυνείδητου εαυτού.

Η πράξη αυτή ονομάστηκε όραση από τους σαμάνους, οι οποίοι ξεκλειδώνοντας την αντίληψη τους έμπαιναν σε νέους κόσμους για να πάρουν ενέργεια, δύναμη, λύσεις σε γενικά και ειδικά προβλήματα ή για να αντικρίσουν το ανείπωτο (Αετός). Ο στόχος τους ήταν να φωτίσουν όλες εκείνες τις δέσμες αντίληψης που είναι δυνατές για τον άνθρωπο και φτάνοντας σε μια κατάσταση πλήρους συνειδητότητας να αποδράσουν στο άπειρο με μόνο σκοπό την ελευθερία. Αυτό συνεπαγόταν ακόμα και ένα εναλλακτικό τρόπο θανάτου.

“Όταν βλέπονται ως πεδία ενέργειας, τα ανθρώπινα πλάσματα μοιάζουν σαν ίνες φωτός, σαν λευκοί ιστοί αράχνης, σαν πολύ λεπτά νήματα που απλώνονται από το κεφάλι ως τις πατούσες. Έτσι, στα μάτια του ενορατικού οι άνθρωποι μοιάζουν με αβγά από ίνες που κινούνται. Και τα άκρα τους μοιάζουν με φωτεινά νήματα, που ξεπηδούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο ενορατικός βλέπει ότι κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε επαφή με ό,τι τον περιστοιχίζει όχι μέσω των χεριών του, αλλά μέσω μιας δέσμης από μακριές, λεπτές ίνες που εκτινάσσονται από το κέντρο του υπογαστρίου του προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτές οι ίνες συνδέουν τον άνθρωπο με το περιβάλλον του. Διατηρούν την ισορροπία του, του προσφέρουν σταθερότητα.

Όταν ο πολεμιστής μαθαίνει να βλέπει, αντιλαμβάνεται ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα φωτεινό αβγό, άσχετα με το αν είναι ζητιάνος ή βασιλιάς, και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει οτιδήποτε -ή μάλλον, τι θα μπορούσε να αλλάξει σε αυτό το φωτεινό αβγό; Αλήθεια, τι; O πολεμιστής δεν ανησυχεί ποτέ για τον φόβο του. Αντίθετα, συλλογίζεται το θαύμα του να βλέπει κανείς την ροή της ενέργειας! Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά περιττά κι ασήμαντα.”

O σκοπός (intent), η πρόθεση του αγνώστου είναι εκείνη η συμπαντική δύναμη που σπρώχνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο να γνωρίσει, να γίνει κυνηγός της γνώσης και κατ’ επέκταση πολεμιστής. Ολόκληρη η εκπαίδευση του πολεμιστή, η κυριαρχία της συνείδησης, βασίζεται στο να λύσει τον γρίφο του σκοπού, του πνεύματος πίσω από τις σκέψεις και τις πράξεις του. Μια πράξη που καταλαμβάνει τον άνθρωπο και τον πιέζει ορμητικά να απελευθερωθεί από το παράδοξο του αφηρημένου, διεισδύοντας σ’ αυτό.

Οι σαμάνοι πάσχιζαν σε ολόκληρη την ζωής τους να συγκεντρώσουν αρκετή ενέργεια ώστε να αποδράσουν στο άπειρο, να γνωρίσουν απέραντους νέους κόσμους, όμορφους και συνάμα τρομακτικούς. Αυτή ήταν η προσταγή του πνεύματος την οποία ακολουθούσαν με άκαμπτη θέληση και δύναμη. Δεν υπήρχε περίπτωση απόκλισης του σκοπού αυτού αφού όλα τα σημάδια στο δρόμο τους οδηγούσαν σ’ αυτήν την μοναδική πράξη ελευθερίας. Ήταν ο μόνος ξεκάθαρος δεσμός ανάμεσα στο σύμπαν και την επιθυμία της καρδιάς τους!

“Ο συνδετικός κρίκος του μέσου ανθρώπου με το σκοπό (πνεύμα) είναι πρακτικά αδρανής και οι πολεμιστές ξεκινούν τον δρόμο τους εφοδιασμένοι με ένα κρίκο που είναι άχρηστος, επειδή δεν ανταποκρίνεται αυθόρμητα. Στην προσπάθειά τους να αναζωογονήσουν αυτό τον κρίκο, οι πολεμιστές χρειάζονται μια ανυποχώρητη, σφοδρή επιδίωξη, μια ειδική κατάσταση του νου που ονομάζεται άκαμπτος σκοπός.

Για τον πολεμιστή το πνεύμα είναι μια αφηρημένη έννοια επειδή το γνωρίζει χωρίς λόγια ή ακόμα και χωρίς σκέψεις. Είναι μια αφηρημένη έννοια επειδή δεν μπορεί να συλλάβει τι είναι το πνεύμα. Ωστόσο, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία ή επιθυμία να το κατανοήσει, ο πολεμιστής χειρίζεται το πνεύμα. Το εκφράζει, το προσκαλεί, εξοικειώνεται μαζί του και το εκφράζει με τις πράξεις του.

Το πνεύμα του πολεμιστή δεν είναι προετοιμασμένο για να καλοπερνά ή να μεμψιμοιρεί, ούτε για να χάνει ή να κερδίζει. Το πνεύμα του πολεμιστή είναι προετοιμασμένο μόνο για να αγωνίζεται, και κάθε αγώνας είναι η τελευταία μάχη του πολεμιστή πάνω στην γη. Έτσι, η έκβασή της ελάχιστη σημασία έχει γι’ αυτόν. Στην τελευταία του μάχη πάνω στην γη ο πολεμιστής αφήνει το πνεύμα του να πλανηθεί ελεύθερο και καθαρό. Και καθώς δίνει την μάχη του, ξέροντας ότι η θέληση του είναι άμεμπτη, ο πολεμιστής δεν σταματά να γελά!!”

Ο Καστανέντα, στην μαθητεία του με τον Δον Χουάν, επιχείρησε να αφεθεί στο άγνωστο διαλύοντας αρχικά το σκληρό περίβλημα του εγωισμού του. Κατάφερε μετά από επίπονες προσπάθειες να σταματάει τον εσωτερικό του διάλογο και μέσα στην σιωπή του νου να μην διαχέεται σε σκέψεις και συναισθήματα που σπαταλούσαν την ενέργεια του. Για τον σκοπό αυτό εισήχθηκε σε ένα σύστημα πρακτικών ασκήσεων και τεχνικών με στόχο ακριβώς να συγκεντρώνει περισσότερη εσωτερική σιωπή και ενέργεια και να ξεκλειδώνει κατά βούληση την αντίληψή του από την παγιωμένη θέση της.

Ο Δον Χουάν του τόνιζε ότι ο εγωισμός είναι που κάνει τον άνθρωπο προβλέψιμο, δυσκίνητο και άρα σίγουρο θύμα των αρπαχτικών δυνάμεων της φύσης. Οι άνθρωποι τυφλωμένοι από την αντανάκλαση του εγώ, δεν μπορούν να δουν την ζωή ως αυτό που είναι, ένα απέραντο μυστήριο ικανό να σε καταπιεί ή να σε ελευθερώσει… στην πραγματικότητα δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα του εαυτού τους. Έτσι λοιπόν προσπαθούσε να σπάσει τον εγωισμό του σοκάροντάς τον και φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την τρομερή πίεση του αγνώστου. Η μόνη επιλογή που είχε ήταν ή να συγκρατήσει την ενέργεια του και να δράσει ή να πεθάνει. Θα έπρεπε να γίνει ρευστός και απρόβλεπτος ακόμα και για το ίδιο του το μυαλό, το οποίο λειτουργούσε σαν παράσιτο στην προκειμένη περίπτωση.

“Μιλάμε ακατάπαυστα στους εαυτούς μας για τον κόσμο μας. Στην πραγματικότητα, με αυτό τον εσωτερικό διάλογο συντηρούμε τον κόσμο μας. Και όποτε ολοκληρώνουμε μια συζήτηση με τον εαυτό μας για εμάς τους ίδιους και τον κόσμο μας, ο κόσμος είναι πάντα όπως θα έπρεπε να είναι. Τον ανανεώνουμε, τον λαμπρύνουμε με ζωή, τον στηρίζουμε με τον εσωτερικό μας διάλογο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επίσης επιλέγουμε τα μονοπάτια μας καθώς μιλάμε στους εαυτούς μας. Έτσι, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες επιλογές, ξανά και ξανά, μέχρι την μέρα που πεθαίνουμε, επειδή ακριβώς επαναλαμβάνουμε τον ίδιο εσωτερικό διάλογο, ξανά και ξανά, μέχρι την μέρα που πεθαίνουμε. Ο πολεμιστής έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος και πάντα αγωνίζεται να σταματήσει αυτό τον εσωτερικό διάλογο.

Κάθε φορά που σταματά ο εσωτερικός διάλογος, ο κόσμος καταρρέει, και στην επιφάνεια έρχονται πρωτόγνωρες πλευρές του εαυτού μας, λες και τα λόγια μας τις κρατούσαν πριν φυλακισμένες. Ο βασικός πυρήνας της ύπαρξης μας είναι η μαγική πράξη της αντίληψης ότι είμαστε όντα φτιαγμένα από φως και δύναμη… παρ’ όλο που τείνουμε να το ξεχάσουμε. Το άγνωστο όμως μας το υπενθυμίζει στήνοντας παγίδες σε κάθε σημείο του χάρτη της ζωής μας και περιμένει να το αντιμετωπίσουμε μέσα στην λαμπρότητα του με άψογη συμπεριφορά. Αυτή είναι η πρόκληση του πολεμιστή και η λαχτάρα του πάνω σ’ αυτήν τη γη!

Κανείς δεν γεννιέται πολεμιστής, εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε προσωπικότητες -και μάλιστα αντιφατικές στο σύνολό τους- με την περιγραφή στον εαυτό μας. Προσωπικότητες και μάσκες δήθεν ευαισθησίας, που φοράμε για να εξομαλύνουμε την τρέλα μας και να εκλογικεύσουμε την αγριότητα της φύσης. Αντίθετα, το να είναι κανείς πολεμιστής, είναι μάλλον μια αέναη πάλη που διαρκεί μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ακόμα και τότε, δύσκολα παραδίδει τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος διακατέχεται από ένα πλήθος σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, οι οποίες θολώνουν το μυαλό του και τον απομακρύνουν από τον στόχο του να δράσει στο εδώ και τώρα, στο παρόν, στο μόνο πεδίο ουσιαστικά που έχει για να ξεφύγει από τους κύκλους της επανάληψης και της συνήθειας. Ο πολεμιστής, αντίθετα, με την εσωτερική σιωπή του και την αυτοκυριαρχία του, αντιλαμβάνεται κάθε στιγμή σαν πεδίο μάχης όπου πρέπει να δράσει άψογα, με πλήρη εγρήγορση, σαν να δίνει την τελευταία μάχη σε αυτή την ζωή. Είναι ο μόνος άξιος αντίπαλος απέναντι στον θάνατο. Ακόμα και στην ανάπαυλά του, δρα για να ανακατανέμει την ενέργεια που τυχόν έχει σπαταλήσει και η μόνη ευχαρίστηση που λαμβάνει είναι ο άμεμπτος σκοπός του για ελευθερία!

Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άνθρωπο και έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής δέχεται το κάθε τι σαν πρόκληση, ενώ ο μέσος άνθρωπος δέχεται το κάθε τι σαν ευλογία ή κατάρα. Τα ανθρώπινα όντα είναι δέκτες, αλλά ο κόσμος που λαμβάνουν και αντιλαμβάνονται είναι μια ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση που έχει δημιουργηθεί από τα περιγραφικά σχήματα που μεταφέρονται σ’ αυτούς από την στιγμή που γεννιούνται. Έτσι λοιπόν, στην ουσία ο κόσμος που η λογική τους θέλει να υποστηρίξει είναι ο κόσμος που έχει δημιουργηθεί από ένα περιγραφικό σχήμα και από τους δογματικούς και απαραβίαστους κανόνες του, που η λογική τους μαθαίνει να αποδέχεται και να προασπίζει.

Η λογική κάνει τα ανθρώπινα όντα να ξεχνούν ότι το περιγραφικό σχήμα είναι απλά και μόνο περιγραφικό και, προτού το καταλάβουν, έχουν εγκλωβίσει την συνολικότητα των εαυτών τους σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο σπάνια ξεφεύγουν στην διάρκεια της ζωής τους.”

Ο Δον Χουάν έκανε γνωστή στον Καστανέντα την ύπαρξη όντων που διαχειρίζονται την ανθρώπινη συνείδηση, πολλές φορές με ανελέητο και παρασιτικό τρόπο. Τα ανόργανα όντα -υπαρκτές σκεπτομορφές με συνείδηση του εαυτού τους- οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού τα χρησιμοποιούσαν ως συμμάχους για να ανταλλάξουν γνώσεις ή να πετύχουν ενεργειακούς άθλους συγκεντρώνοντας δύναμη. Πλήρωσαν όμως το τίμημα να χάσουν την ψυχή τους, εγκλωβισμένοι στον κόσμο αυτών των όντων. Πολλά από αυτά τα όντα λειτουργούσαν παρασιτικά, καταλαμβάνοντας το μυαλό του ανθρώπου και ρουφώντας την ενέργειά του σαν ξενιστές.

Ο Δον Χουάν έλεγε ότι μας έχουν δανείσει το μυαλό τους, το οποίο είναι μοχθηρό και βίαιο, και τρέφονται από τις εγωιστικές σκέψεις και τα συναισθήματα αυτολύπησης και αλαζονείας που τόσο κυριαρχούν στον μέσο άνθρωπο. Είμαστε στην κυριολεξία τροφή αυτού του ξένου καταπατητή, που μας έχει αφήσει ενέργεια μόνο για την αντανάκλαση του εγώ. Ο πολεμιστής, μέσα από την εσωτερική σιωπή του μπορεί να ενεργοποιήσει εκείνο το άγνωστο υπόστρωμα του εαυτού που είναι ικανό να πολεμήσει και να ελευθερωθεί απ’ αυτά τα όντα. Η τέχνη του πολεμιστή, εμπεριέχεται στον χειρισμό της συμπεριφοράς στην καθημερινή εγρήγορση και στον έλεγχο των ονείρων. Διακρίνει τους τύπους των πολεμιστών σε διώκτες και ονειρευτές, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την έμφυτη ικανότητα του καθενός.

Οι διώκτες ασκούν την τέχνη της παραφύλαξης -παρατήρησης του εαυτού έχοντας πλήρη συναίσθηση του ενεργειακού τους πεδίου σε σχέση με το περιβάλλον και τα άλλα όντα και αντλώντας το καλύτερο δυνατό από οποιαδήποτε υπαρκτή κατάσταση. Μαθαίνουν να μην παίρνουν ποτέ τους εαυτούς τους στα σοβαρά, μαθαίνουν να γελούν με τους εαυτούς τους. Δεν βιάζονται, έχουν απεριόριστη υπομονή. Δεν εξοργίζονται και δεν προσβάλλονται γιατί ξέρουν ότι έχουν αστείρευτες δυνατότητες βελτίωσης.

Οι ονειρευτές διαχειρίζονται τα όνειρα ασκώντας έλεγχο σ’ αυτά και προβάλλοντας συνειδητά αυτό που οι σαμάνοι ονόμαζαν ονειρικό εαυτό ή διπλό. Οι ονειρευτές εκπαιδεύονται να μετακινούν κατά βούληση το σημείο συναρμογής της αντίληψης, ενώ οι διώκτες να το σταθεροποιούν σε νέες θέσεις. Σκοπός του πολεμιστή και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι η συλλογή εμπειριών από αστρικά ταξίδια, ούτε η κατάχρηση της δύναμης. Σκοπός του είναι να κρυσταλλοποιήσει την ενέργεια του ώστε να μην διαλυθεί κατά την είσοδό του στο άγνωστο (Αετός).

“H τέχνη του ονειρέματος είναι η ικανότητα να χρησιμοποιεί κανείς τα κοινά του όνειρα και να τα μετασχηματίζει σε ελεγχόμενη επίγνωση μέσω μιας ειδικής μορφής προσοχής που ονομάζεται προσοχή του ονειρέματος.”

Ο μόνος τρόπος που θα’ πρέπει κάποιος να προσεγγίσει τις πύλες του ονείρου είναι ο τρόπος του πολεμιστή. Με αδιάσπαστη προσοχή και επίγνωση. Σαν να μπαίνει σε εμπόλεμη ζώνη, συγκεντρώνοντας την ενέργεια του, ώστε να χαρτογραφήσει τις άγνωστες περιοχές και να μην γίνει θύμα των αρπαχτικών δυνάμεων που καραδοκούν.

Μέσα στην απειρία των κόσμων, ο άνθρωπος είναι ενεργειακά προγραμματισμένος να αντιλαμβάνεται την αντανάκλαση μόνο ενός συγκεκριμένου κοσμοειδώλου, αυτού της φυσικής μας καθημερινής ζωής. Θεωρεί μάλιστα την υπόσταση αυτής της αντανάκλασης ως την μόνη δεδομένη, και την συντηρεί με τις ψευδαισθήσεις του, όντας κλειδωμένος σ αυτήν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν είναι παρά ένας μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα επάλληλων κόσμων, διατεταγμένων φρακταλικά, ο ένας μέσα στον άλλο σε μια σκοτεινή θάλασσα ενέργειας. Η αλληλοεισχώρησή τους δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα, αν αντιληφθεί τις ρωγμές αυτού του κοσμικού δικτύου, να περάσει μέσα απ’ αυτές και να γνωρίσει νέες σφαίρες εξίσου αληθινές και περιεκτικές, αλλά και επικίνδυνες! Δίνει όμως την δυνατότητα και σε κάτι “άλλο” να εισχωρήσει στον δικό μας κόσμο.

Για τους πολεμιστές του Δον Χουάν, η φύση αυτού του κόσμου, καθώς και του πλησίον αυτού, σαν δίδυμοι κόσμοι, αντίθετοι μα και συμπληρωματικοί, αντανακλούν κατά βάση μια φύση εχθρική και πανούργα. Αποτελούνται δε, εκτός από την ανθρώπινη επίγνωση και από όντα με διαφορετική ενεργειακή διάταξη. Τα όντα αυτά τα ονόμασαν ανόργανα λόγω της σχεδόν ασώματης δομής τους και επιχειρώντας μια συνδιαλλαγή μ’ αυτά μέσα από ονειρικές τεχνικές, αντιλήφθηκαν τον άμεσο κίνδυνο αυτής της συνύπαρξης. Είδαν, πως αυτά τα όντα, έχοντας συνείδηση οξύτερη αλλά το ίδιο εγωπαθή μ’ αυτή του ανθρώπου, επιχειρούσαν μια αδιάκοπη επικοινωνία με σκοπό την παρασιτική συμβίωση και τον έλεγχο. Κατάλαβαν επίσης ότι αποδίδοντας ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε απρόσωπες δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να τις τιθασεύσουν.

“Το σύμπαν πίσω από την δεύτερη πύλη είναι το πλησιέστερο στο δικό μας και το δικό μας σύμπαν είναι πολύ πανούργο και άκαρδο. Επομένως αυτά τα δύο δεν μπορεί να διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους. Το σύμπαν των ανόργανων όντων είναι πάντα έτοιμο να χτυπήσει. Το ίδιο όπως και το δικό μας. Γι’ αυτό πρέπει να πας στον κόσμο τους ακριβώς όπως θα διακινδύνευες να μπεις σε μια πολεμική ζώνη. Είναι τόσο ισχυρό και επιθετικό ώστε χρησιμεύει σαν φυσικό φίλτρο, ή πεδίο δοκιμασίας όπου οι ονειρευτές εξετάζονται για πιθανές αδυναμίες. Αν επιζήσουν των δοκιμασιών, μπορούν να συνεχίσουν για την επόμενη πύλη. Αν όχι, παραμένουν για πάντα παγιδευμένοι σ’ εκείνο το σύμπαν, σ’ ένα κόσμο σκιών!

“Η ενέργεια αυτών των ανόργανων όντων μας πιέζει και εμείς ερμηνεύουμε όπως μπορούμε αυτή την πίεση, ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση. Η πιο μετριοπαθής κίνηση που μπορεί να κάνει ένας μάγος είναι να εκτοπίσει αυτές τις οντότητες σε ένα αφηρημένο πεδίο. Όσο λιγότερες ερμηνείες κάνουν οι μάγοι, τόσο καλύτερη είναι η θέση τους.

Από τώρα και στο εξής, όποτε κι αν βρεθείς αντιμέτωπος με την αλλόκοτη θέα μιας άυλης παρουσίας, μείνε στην θέση σου και κοίτα την επίμονα και αμείλικτα. Αν είναι ανόργανο ον, η ερμηνεία που θα του έχεις δώσει θα πέσει σαν ξερό φύλλο απ’ το κλαδί. Κι αν δεν συμβεί τίποτα, δεν θα’ ναι άλλο παρά μια βαρετή και ενοχλητική παρέκκλιση του νου σου, που δεν είναι ο δικός σου νους στο κάτω κάτω.”

Μια από τις βασικές τεχνικές που ασκούσαν οι σαμάνοι για την είσοδό τους στο άπειρο ήταν η τέχνη του ονείρου, ο τρόπος που καληνύχτιζαν τον κόσμο! Θεωρούσαν τα όνειρα ως πλήρεις βιωματικές καταστάσεις στις οποίες η συνείδησή τους προβαλλόταν, κατόπιν πειθαρχημένης και άκαμπτης εγρήγορσης, σε άγνωστες περιοχές. Έχοντας ισχυροποιήσει την ενεργειακή τους διάταξη μέσα από επίπονες διαδικασίες εξισορρόπησης και ενδυνάμωσης, κατάφεραν να εισέρχονται σε αυξημένα επίπεδα συνείδησης, ταξιδεύοντας στους κόσμους χωρίς να διαλύονται ή να γίνονται θηράματα. Στην ουσία, μετασχημάτιζαν τα κοινά όνειρα, ασκώντας έλεγχο σ’ αυτά, σε εξερεύνηση και χαρτογράφηση νέων κόσμων.

Γνώριζαν βέβαια τους θανάσιμους κινδύνους, γι’ αυτό και δεν έπαιρναν τίποτα αψήφιστα στις ονειρικές τους αναζητήσεις. Δεν τις αντιμετώπιζαν σαν πεδίο απολαύσεων, ούτε φυσικά στόχευαν σε νέες ‘φιλικές’ σχέσεις με τους εκεί κατοίκους. Δεν είχαν σκοπό να εγκλωβιστούν σε μια νέα φυλακή αλλάζοντας απλά δεσμοφύλακες. Το συνειδητό όνειρο ήταν γι’ αυτούς μόνο μια μέθοδος, ένα χρήσιμο εργαλείο για να γνωρίσουν την ψευδαίσθηση της φυλακής, και να αποδράσουν στο άπειρο, γκρεμίζοντας τα όρια της αντίληψής τους.

Το να περάσει τις πύλες του ονείρου ο πολεμιστής, σήμαινε να ξυπνήσει μέσα στο όνειρο και να διατηρήσει την συγκέντρωση του στην εικόνα του ονείρου, κατά βούληση, χρησιμοποιώντας ένα επίπεδο προσοχής διαφορετικό απ’ αυτό της καθημερινής εστίασης. Αυτήν την ονειρική προσοχή ισχυροποίησαν οι πολεμιστές, αναδιανέμοντας τις φυσικές τους δραστηριότητες και ενέργειες σε νέες δυναμικές ροές, πριν εισχωρήσουν στο άγνωστο και μετασχηματίσουν τα κοινά τους όνειρα σε τέχνη. Στην ουσία, αυτό που πρόβαλαν εκεί έξω, δεν ήταν ο καλοαναθρεμμένος και τροφαντός εαυτός της καθημερινής ζωής, αλλά μια ενεργοποιημένη τοτεμική ύπαρξη ικανή για παρατήρηση, ιχνηλασία, αλλά και μάχη!

Στο ονείρεμα, η συνείδηση του ατόμου ανιχνεύεται από την ξένη επίγνωση και έλκεται προς αυτήν, πέφτοντας στην κυριολεξία στα δίχτυα της. Τα ανόργανα όντα, ζώντας σ’ ένα κόσμο επιβραδυνόμενο, χρονικά στατικό και ακίνητο, αναζητούν την κίνηση και την φλόγα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η τροφή τους. Στήνουν παγίδες και με το δέλεαρ της γνώσης και της δύναμης, προσκαλούν τους ανέμελους ταξιδιώτες στον κόσμο τους για να τους καλοπιάσουν, ικανοποιώντας όλες τους τις επιθυμίες, και να τους κρατήσουν για πάντα εκεί.

Λειτουργούν σαν αλιείς ψυχών που επιθυμούν την ζεστασιά της ανθρώπινης ζωής και προσπαθούν να την διδάξουν χρησιμοποιώντας φαντασμαγορικές προβολές. Οι άρχοντες αυτοί των ψευδαισθήσεων, στην ουσία, αγκιστρώνονται στα εσώτερα συναισθήματα των ονειρευτών και παίζουν μαζί τους ανελέητα. Δημιουργούν φάσματα για να ευχαριστήσουν τους ονειρευτές ή να τους τρομάξουν ρίχνοντάς τους σ’ ένα λαβύρινθο παρασκιάς!

Για τον Δον Χουάν, ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος της παρακμής των αρχαίων μάγων, η υπερβολική εμπιστοσύνη και αξία που έδωσαν σ’ αυτές τις προβολές. Πιστεύοντας πως τα όντα αυτά, σαν σύμμαχοι τους, είχαν τρομερή δύναμη, παρέβλεψαν το γεγονός πως δεν ήταν παρά ασήμαντη ενέργεια που προβαλλόταν μέσα απ’ τους κόσμους όπως σε κάποια κοσμική ταινία. Ο ίδιος ο Δον Χουάν κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο πηγαίνοντας να τα συναντήσει μερικές φορές και δεν ξαναπήγε ποτέ. Άλλωστε είναι στην επιλογή του κάθε ατόμου να “ζήσει” με συμβιωτικές οντότητες ή να ελευθερωθεί!

Ο Καστανέντα, τελικά ενέδωσε στις υποσχέσεις δύναμης των ανόργανων όντων και παρά τις προειδοποιήσεις, έπεσε στην παγίδα που περίτεχνα είχαν στήσει για να τον εγκλωβίσουν στον κόσμο τους. Η συνδυασμένη συνειδητότητα τους, αφού πρώτα κατανάλωσε την ενέργειά του εξαναγκάζοντάς τον σε συναισθηματικά ξεσπάσματα μέσα στο όνειρο, κατόπιν τράβηξε και την αδρανή υλική του μάζα. Χωρίς το ενεργειακό του σώμα ήταν απλά ένας όγκος οργανικής ύλης, εύκολο παιχνίδι στα χέρια μιας συνείδησης. Χρειάστηκε η ενέργεια όλων των πολεμιστών του Δον Χουάν, σαν ένα όχημα, να εισέλθει για να τον ανασύρει σχεδόν νεκρό. Από τότε ελκυόταν σαν μαγνήτης από την ξένη επίγνωση, ισορροπώντας ταυτόχρονα στους δύο κόσμους.

“Κατά την γνώμη των σαμάνων το σύμπαν είναι αρπαχτικό και οι μάγοι, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον, πρέπει να το λαβαίνουν υπ’ όψη τους στις καθημερινές μαγικές τους δραστηριότητες. Η συνειδητότητα είναι από την φύση της αναγκασμένη να αναπτύσσεται και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί είναι μέσ’ από πάλη, μέσα από συγκρούσεις ζωής και θανάτου.

Η συνειδητότητα των μάγων μεγαλώνει όταν εκτελούν την ονειρική διαδικασία. Την στιγμή που μεγαλώνει, κάτι εκεί έξω πληροφορείται το μεγάλωμά της, το αναγνωρίζει και κάνει μια προσφορά γι’ αυτήν. Τα ανόργανα όντα είναι οι πλειοδότες της δημοπρασίας γι’ αυτήν την καινούργια διευρυμένη συνείδηση. Οι ονειρευτές πρέπει να είναι συνέχεια σε επιφυλακή. Την στιγμή που αποτολμούν να βγουν σ’ αυτό το αρπαχτικό σύμπαν, αποτελούν λεία.“

Σίγουρα η περιοχή και το εύρος της ονειρικής ή αστρικής μας δραστηριότητας αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον και γοητευτικό πεδίο εξερεύνησης για φαινόμενα ακατανόητα και πως αυτά προβάλλονται στον ψυχικό και διανοητικό μας κόσμο. Εμείς προσπαθώντας να δώσουμε νόημα στα όνειρά ξεχνάμε μέσα στην αφέλεια μας ότι το ερμηνευτικό μας σύστημα είναι περιορισμένο και έτσι καταλήγουμε να αδιαφορούμε για αυτά ή απλά να τα βλέπουμε ως μια παθητική προέκταση της βιολογίας μας.

Η ονειρική επίγνωση όμως είναι γεμάτη από τις προβολές των συναισθημάτων μας και των επιθυμιών μας. Ένα σχεδόν άυλο, αλλά καθαρά λειτουργικό πεδίο. Μια αλληλένδετη πραγματικότητα με αυτήν της καθημερινής αντίληψης, που διεκδικεί, με μια σχεδόν ασυνείδητη ορμή να επιβάλλει τις σκεπτομορφές της, αποφεύγοντας όμως να γίνει άμεσα παρατηρήσιμη. Τα όνειρα δεν αντέχουν την παρατήρηση, η οποία τα αλλάζει. Μόλις το όνειρο, σαν κάτι ζωντανό και δραστήριο, νιώσει ότι ελκύει την προσοχή του ονειρευόμενου, εφευρίσκει νέες παγίδες για να τον τραβήξει πιο βαθιά. Ο ονειρευόμενος φυσικά χωρίς έλεγχο, αφήνεται να ταξιδεύσει και γίνεται έρμαιο από τα σώματα «αστρικών ιών» που προσκολλούνται στο κέλυφος της επίγνωσής του.

Το αστρικό σώμα είναι δομημένο και τροφοδοτείται από κραδασμούς που μορφοποιούνται γύρω από τα κατώτερα και ιδιοτελή ένστικτα της ενέργειάς μας. Δείχνει κρυφά γνωρίσματα του χαρακτήρα μας, εκφράζει φυσικές ιδιότητες, κλίσεις, κρυφές παθολογικές καταστάσεις. Άλλες πάλι φορές, πέρα από κάθε άλλη αιτία, εκφράζει άμεσες αισθήσεις της δεδομένης χρονικής στιγμής του ονείρου. Στάση σώματος, δυσφορία λόγω συνθηκών, αδυναμία του οργανικού σώματος εν γένη, που μειώνει το εύρος των δυνατοτήτων του ενεργειακού σώματος.

Γενικά όμως είναι ασχημάτιστο, στα όρια του αφηρημένου και του χαοτικού και χωρίς συγκεκριμένη εκπαίδευση, ελκύει και τις ανάλογες ιδιότητες από τις διαστάσεις που το περιβάλλουν. Επηρεάζεται εξαιρετικά εύκολα από προβολές όντων με διαφορετικές προθέσεις, που του παρουσιάζονται είτε σαν θεοί, δαίμονες, άγγελοι, ανάλογα με το δικό του ερμηνευτικό και ψυχολογικό υπόβαθρο πεποιθήσεων.

Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις μια αδύνατη ψυχή παρασύρεται προς τα κάτω, σε πυκνότερα νέφη της δημιουργίας και μαγνητίζει ομοιοδονούμενες τάσεις και μορφές. Αυτές την χρησιμοποιούν ως μεσάζοντα για τους δικούς στόχους. Έτσι το δηλητήριο διαχέεται μέσα από τέτοιες επικοινωνίες και σε άλλους αδρανείς νόες που βρίσκονται σε οργανική ή ψυχική πόλωση.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει σε ένα νου πολεμικό, πειθαρχημένο και ανεξάρτητο που αναγνωρίζει την ψευδαίσθηση των ίδιων του των επιθυμιών. Ο Robert Anton Wilson έλεγε:

“Όταν αντιμετωπίζεις αυτές τις δυνάμεις με φιλοσοφικό και επιστημονικό τρόπο και συλλογίζεσαι σχετικά με αυτές σε μια πολυθρόνα, αυτή η ορθολογική προσέγγιση είναι χρήσιμη. Τότε ωφελεί να θεωρείς τους θεούς, τις θεές και τους δαίμονες προβολές του ανθρώπινου νου ή ασυνείδητες πλευρές του εαυτού μας. Όμως κάθε αλήθεια ισχύει μόνο για έναν τόπο και έναν χρόνο και αυτή, όπως είπα, είναι μια αλήθεια της πολυθρόνας. Όταν αντιμετωπίζεις πραγματικά αυτές τις μορφές, η μόνη ασφαλής, πραγματιστική και λειτουργική προσέγγιση είναι να τις αντιμετωπίσεις ως πραγματικές, με ύπαρξη, βούληση και σκοπό ανεξάρτητο από τους ανθρώπους που τις επικαλούνται. Αν το είχε καταλάβει αυτό ο Μαθητευόμενος Μάγος, δεν θα είχε βρεθεί σε τόσους μπελάδες.”

Ο άνθρωπος πάντα είχε την ανάγκη για είδωλα και νομίζω ότι αυτός είναι και ο βασικός μηχανισμός της φυλακής του. Η αντανάκλαση της ουσίας σε άπειρα είδωλα και μορφές και η παγίωσή της μέσα στα διάφορα συστήματα πεποιθήσεων που ο ίδιος επινόησε. Έπαψε δηλαδή να λειτουργεί με το ένστικτο και αφέθηκε να προσδιορίσει αυτό που τον περιβάλλει μέσα από σύμβολα νοησιαρχίας ή πίστης. Ίσως, αν το ένστικτό του ήταν ενεργοποιημένο να κατανοούσε ότι η μόνη δράση απέναντι σ΄ αυτά τα όντα/ουσίες, είναι η μάχη ή η απόδραση απ’ τις δημιουργίες τους, όχι η επίκληση και σίγουρα όχι μια στάση μοιρολατρικής εξιλέωσης και αιώνιας επιστροφής στην σούπα της δημιουργίας. Η διατήρηση μιας ηρωικής ταυτότητας απέναντι σε δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές και τελείως ξένες προς την ανθρώπινη υπόσταση. Μια στάση που διακρίνει το άτομο απ’ τα πειθήνια και υποταγμένα ανθρωπάκια που αναζητούν ξεχασμένους θεούς να λατρέψουν.

Ο χώρος της μεταφυσικής και των μυήσεων άλλωστε είναι πρόσφορος και δίνει εκπαιδευτικά κίνητρα για τουριστικές επαφές με άλλες συνειδήσεις. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε έτσι κι αλλιώς όλοι μας, στην αιθερική σούπα, οπότε οτιδήποτε ξεπετάγεται στον κόσμο μας ή μέσα στο μυαλό μας είναι φιλικό και επιθυμητό. Ακόμα και οι παρανοητικές οντότητες, οι ψυχοσκώληκες και τα ανόργανα βαμπίρ που αναζητούν και αυτά την αγάπη μας. Πόσο ανόητος μπορεί να είναι κάποιος, που σε μόνιμη βάση, απροετοίμαστος, χωρίς στοιχειώδη εκπαίδευση και με άγνοια κινδύνου, επικαλείται για να δέσει το ανεξέλεγκτο. Μόνο ο Κθούλου ξέρει και οι βεντούζες του που έχουν κολλήσει στα μυαλά τους.

Ο Χ.Φ.Λάβκραφτ επίσης επισκέφθηκε τις ανεξιχνίαστες χώρες του άρρητου, δίνοντας την δική του τρομαχτική περιγραφή στον χώρο του ονείρου. Όνειρα που ξεπηδούν από τους εφιάλτες της αρχέγονης ύλης. Ο ίδιος θεωρούσε αποκλειστικά δικό του αυτό το πεδίο του αγνώστου, στο σημείο μάλιστα που κατέκρινε τους μεγάλους ψυχολόγους της εποχής του, για την βαρετή και μηχανιστική προσέγγισή τους στο θέμα.

Δεν έτρεφε καμιά συμπάθεια για τον Φρόυντ, τον μεγάλο ψυχολόγο της καπιταλιστικής εποχή. Τούτο το σύμπαν των “ανταλλαγών” και των “μεταβιβάσεων”, που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρέθηκες κατά λάθος στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου κάποιας εταιρίας, δεν είχε τίποτα το θελκτικό για εκείνον. Θεωρούσε παιδαριώδεις του συμβολισμούς του Βιεννέζου τσαρλατάνου, που θα κατέρρεαν με το πέρασμα του χρόνου. Λίγοι συγγραφείς χρησιμοποίησαν τόσο συστηματικά όσο αυτός τα προσωπικά τους όνειρα φέρνοντάς μας όμως άσχημα νέα από αυτούς τους τόπους. Ο Μισέλ Ουέλμπεκ, βιογράφος του Λάβκραφτ, γράφει:

“Είναι πράγματι πολύ πιθανόν να υπάρχουν κάποια άλλα όντα πέρα από την περιορισμένη εμβέλεια της αντίληψής μας. Άλλα πλάσματα, άλλες φυλές, άλλες έννοιες και μορφές διάνοιας. Κάποια απ΄ αυτά τα όντα μας ξεπερνούν κατά πολύ σε ευφυΐα και γνώση. Μια τέτοια είδηση, βέβαια δεν είναι απαραίτητα ευχάριστη. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα πλάσματα αυτά, όσο και αν διαφέρουν από μας, έχουν να επιδείξουν, με οποιονδήποτε τρόπο, κάποια πνευματική συγκρότηση; Τίποτα δεν μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι δεν διέπονται από τους οικουμενικούς νόμους του εγωισμού και της μοχθηρίας. Είναι γελοίο να φανταζόμαστε ότι στα πέρατα του σύμπαντος μας περιμένουν κάποια πλάσματα γεμάτα σοφία και καλοσύνη, έτοιμα να μας οδηγήσουν στην κατάκτηση της αρμονίας.

Αν θέλαμε να φανταστούμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο θα μας αντιμετώπιζαν σε περίπτωση που ερχόμασταν σε επαφή μαζί τους, θα πρέπει να σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τούτες τις “κατώτερες διάνοιες” που είναι για μας οι λαγοί και οι βάτραχοι. Στην καλύτερη περίπτωση μας χρησιμεύουν ως τροφή. Κάποτε και ίσως συχνά, τις σκοτώνουμε μόνο και μόνο για πλάκα. Αυτή είναι, μας προειδοποιεί ο Λάβκραφτ, η πραγματική εικόνα των μελλοντικών μας σχέσεων με τις ξένες διάνοιες. Ίσως κάποιες όμορφες ανθρώπινες ποικιλίες να καταλήξουν, τιμής ένεκεν, στο ανατομικό τραπέζι – κι αυτό είναι όλο και για μια φορά ακόμη, τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν θα έχει το παραμικρό νόημα.” Μισέλ Ουέλμπεκ, βιογράφος του Λάβκραφτ.

“Υπήρχαν σ’ εκείνα τα ταξίδια ανυπολόγιστοι τοπικοί κίνδυνοι – καθώς κι εκείνη η συγκλονιστική έσχατη απειλή που σκούζει άναρθρα και ακατανόμαστα έξω από το σύμπαν της τάξης, εκεί όπου κανένα όνειρο δεν μπορεί να φτάσει ποτέ – εκείνη η άμορφη πληγή του εσώτατου χάους που βλαστημά και αφρίζει στο κέντρο του απείρου – ο απέραντος δαιμονικός ηγεμόνας Αζαθόθ, που τ’ όνομά του κανένα στόμα δεν τολμά ν΄ αρθρώσει μεγαλόφωνα και ο οποίος ροκανίζει πεινασμένα στο κέντρο του απείρου σε κάποιες ασύλληπτες κι αφώτιστες αίθουσες πέρα από το χρόνο μέσα σ΄ έναν πνιχτό, φρενήρη ρυθμό από βδελυρά τύμπανα και το αχνό, μονότονο κλαψούρισμα από καταραμένους αυλούς – και στη συνοδεία αυτών των αποκρουστικών μπουμπουνητών και συριγμών χορεύουν αργά, αδέξια και αλλόκοτα οι γιγάντιοι Έσχατοι Θεοί, τυφλοί, βουβοί ζοφεροί και άμυαλοι. Οι άλλοι θεοί, η ψυχή και ο αγγελιοφόρος των οποίων είναι το έρπον χάος, ο Νυαρλαθοτέπ”… Λαβκραφτ ‘The Dream Quest of Unknown Kadath’

Η όλη εικόνα, που παραστατικά δίνει ο Λάβκραφτ, στοχεύει κατευθείαν, σαν μαύρη δίνη, τις συνεκτικές ιδιότητες που εναρμόζουν τον άνθρωπο, την ψυχή και το είναι του. Φτάνει σ ένα επίπεδο πέρα από οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης και αιτιοκρατίας. Εκεί όπου η γεωμετρία του χώρου και του μυαλού παρασύρεται και συστρέφεται σε αφύσικες γωνίες και καμπύλες. Σαν μια δομή που λιώνει, διαστρεβλώνοντας το γύρω διάστημα και ρουφιέται μέσα απ’ μια πύλη σε τόπους πέρα απ’ τον κόσμο, στο αρχέγονο και το άμορφο. Περιγράφει μια κατάσταση απρόσιτη και μακρινή που δεν παρεμβαίνει άμεσα στον ανθρώπινο κόσμο. Τον απειλεί όμως πίσω απ’ το παραπέτασμα της τρέλας και της καθέλιξης της ίδιας της δημιουργίας στην πρωτοζωϊκή ύλη.

Η κλασσική μέθοδος επιρροής, μετάδοσης και κατεύθυνσης της πληροφορίας μέσα στις συνειδήσεις των πιστών είναι η τεχνική των ονείρων. Στο όνειρο, η επίγνωση του καθενός μπορεί να σταλεί σαν κύμα και να ταξιδεύσει μέσα στις διαστάσεις…στον χώρο και τον χρόνο…ανασύροντας και τα ανάλογα δεδομένα στο πέρασμά του…αρκεί και ο ίδιος να είναι κάπως εξοικειωμένος σ’ αυτό το στροβίλισμα της ενέργειάς του.

Ανάλογα και από άλλες σφαίρες, μπορεί να δημιουργηθεί μια δινοτροπική εστία και ένα κύμα ή μια παραφυάδα από κάποιο σκοτεινό φορέα να εισχωρήσει μέσα απ’ τις ρωγμές…κατευθείαν στα κέντρα αντίληψης και στο νευρικό σύστημα του ονειρευόμενου. Σαν ένας διανοητικός ιός που αναδύεται απ’ τα βάθη για να κατσικωθεί στην δική μας πραγματικότητα.

“Είχε πει ότι η γεωμετρία του ονειρικού κόσμου ήταν αφύσικη, μη Ευκλείδεια, που υπαινισσόταν με αποκρουστικό τρόπο την ύπαρξη χώρων και διαστάσεων πέρα από τις δικές μας”…The Call of Cthulhu

Υπάρχει μια διαφορά, θεωρώ, στο να ερευνάς και να γνωρίζεις τα σύμβολα και τις ιδιότητες των θεών και με την επίγνωση αυτή ακριβώς, να τους απομυθοποιείς, χαράζοντας τον δικό σου δυναμικό δρόμο – απ’ το να αφήνεις να γιγαντώνονται στο νου σου παγιωμένες δυνάμεις και είδωλα. Θα σε κατασπαράξουν αφήνοντας ένα άδειο κέλυφος. Η τυπολατρική δυσκαμψία στην συγκεκριμένη περίπτωση δε αλυσοδένει τίποτα. Μπορεί όμως να παραδώσει οποιονδήποτε έλεγχο σε κάθε τι άμορφο, που επιδιώκει να εκτονωθεί και να ζήσει μέσα από ξένες αισθήσεις. Η ψυχανάλυση δεν κατάφερε να ελέγξει απόλυτα την άγνωστη και υποσυνείδητη πλευρά του ανθρώπου, όπως και η διανόηση τα ένστικτα.

Κάποιοι λοιπόν, σ’ αυτόν τον ευρύτερο μυστικό πόλεμο, επιχειρούν να συνάψουν συμμαχίες μέσα στην ομίχλη και να αποκτήσουν πρόσβαση στο δίκτυο της γνώσης. Δεν έχει σημασία πίσω από ποιά διδασκαλία ή ποιά μέθοδο αυτογνωσίας κρύβονται. Είτε στην πλευρά του χάους ή της τάξης. Είτε ακολουθούν το μονοπάτι των Μεγάλων Παλαιών. Είτε προσεγγίζουν το όλον μέσα από θεούς, αγγέλους, δαίμονες και λοιπά ψυχικά συμπλέγματα. Αυτή η πρόσβαση τους δίνει και την δύναμη να προωθήσουν την ατζέντα τους.

Η ταινία Inception (εμφύτευση ιδεών) πραγματεύεται την προβολή και εμφύτευση ιδεών (μιμίδια – memes) στο υποσυνείδητο των ανθρώπων μέσα απ’ την ονειρική διαδικασία. Εκπαιδευμένοι στο συνειδητό ονείρεμα ανιχνευτές, εισβάλουν στα βάθη του υποσυνείδητου, οικοδομώντας λεπτομερείς κόσμους για να εμφυτεύσουν διανοητικούς ιούς ή να εξάγουν πληροφορίες. Το ένα όνειρο διαδέχεται το άλλο σε ένα λαβύρινθο χωροχρονικής ασυνέχειας μέχρι τα βάθη του απόλυτου κενού. Οι ήρωες, σαν θεοί, έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν τεχνητούς κόσμους εικονικών προβολών, αλλά και να εγκλωβιστούν σ’ αυτούς χωρίς καμιά δυνατότητα διάκρισης του τι είναι αληθινό ή τι προέρχεται απ’ την δική τους συνείδηση.

Τα όνειρα στοιχειώνουν την πραγματικότητά μας ανασύροντας απ το ασυνείδητο εικόνες όμορφες αλλά και εφιαλτικές. Όντα από τα βάθη του ασάλευτου ύπνου μαγνητίζουν τους πιστούς, επιθυμώντας την επιστροφή τους εκεί που κάποτε βασίλευαν. Η θέληση και η λογική καταλύονται μπροστά στον τρόμο ασύλληπτων δυνάμεων και μην έχοντας στήριγμα και σκοπό επικαλούνται μέσα από ονειρικές λατρείες νέους και παλιούς προστάτες της γης και των άστρων.

Ο άνθρωπος, υποχείριο των επιθυμιών του, παραδίνεται σε μια ψευδαίσθηση δίχως τέλος. Η επιπόλαιη προβολή στα ψυχικά πεδία οριοθετεί και τον αντίστοιχο βαθμό κατάληψης και ελέγχου από την ξένη επίγνωση. Ο κίνδυνος του ονειρευτή που δεν έχει αφυπνιστεί από την πλάνη και ταξιδεύει στον λαβύρινθο της φαντασμαγορίας. Έρμαιο και όχι δημιουργός του κόσμου του. Αδρανής και απενεργοποιημένος. Κάτι φαίνεται έχει κλειδώσει τον κόσμο σε μια μαύρη φυλακή ονείρων και πάντα θα υπάρχουν φύλακες της γνώσης έτοιμοι να προσφέρουν γενναιόδωρα στις μάζες εύκολους τρόπους για αστρική υποβολή!

Τελικά πιστεύω το κοράκι που έκραζε nevermore σε ποίημα του Πόε πρέπει να ήταν το Τοτέμ του Δον Χουάν που φώναζε ΞΥΠΝΑ!

***
@Ηώ Αναγνώστου /miastala.com –terrapapers.com / 2009-2024