ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ!

Οι βασικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Αγανάκτηση, οργή, εξαθλίωση, συνειδητοποίηση της κοροϊδίας, συνειδητοποίηση της αναποτελεσματικότητας των απανωτών πακέτων μέτρων. Υπάρχει μεγαλύτερη ωριμότητα, σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ελληνικού λαού και έντονη αίσθηση αδικίας και δουλέματος. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως όλα αυτά χρειάζονται κάποιον να τα οργανώσει, να τα συντονίσει, να εμπνεύσει το όποιο κίνημα, να κωδικοποιήσει τα αιτήματα, να σαλπίσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Και λέω δυστυχώς, διότι, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται κάποιος από τους υπάρχοντες φορείς να μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος. Παρά τις καλές προθέσεις, παρά τις όποιες σωστές επεξεργασίες και επισημάνσεις, παρά τις ορθές προβλέψεις, από δυνάμεις της Αριστεράς, δεν φαίνεται στον ορίζοντα η δύναμη εκείνη που θα μετατρέψει την οργή σε δύναμη αποτροπής, θα συμπυκνώσει τα σκόρπια αιτήματα σε γροθιά επιβολής.

Θα πει κάποιος ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό ισχύει. Αλλά για τι ακριβώς δεν είναι έτοιμος ο κόσμος; Για σοσιαλιστική επανάσταση, σίγουρα ναι. Δεν είναι έτοιμος. Για έξοδο από το ευρώ; Από ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ούτε γι αυτό είναι έτοιμος. Είναι όμως έτοιμος για πολλά άλλα. Και όπως και να έχει, ούτε το 1940, (το γνωστό αγαπημένο παράδειγμα όλων μας) ήταν έτοιμος να πάρει τα όπλα ενάντια στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή της παγκόσμιας ιστορίας. Αλλά τα πήρε. Και με κίνδυνο της ζωής του, όχι με κίνδυνο του μισθού του… μεγαλούργησε.

Προχτές το πρωί, συνταξιούχοι εισέβαλαν στο Υπουργείο Υγείας, το κατέλαβαν για λίγη ώρα και πολύ καλά έκαναν (και λίγα έκαναν). Δεν ήταν πάνω από 400 άτομα, από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου του ΚΚΕ. Οι εικόνες έκαναν τον γύρω του πλανήτη, και έπαιξαν και σε όλα τα βραδινά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών. Δύο παρατηρήσεις, σχετικές και με τις παραπάνω απόψεις.

Πρώτον, έπρεπε να ήταν χιλιάδες οι συνταξιούχοι που κατέλαβαν το υπουργείο και μαζί τους στην διάρκεια της ημέρας να συνέδραμαν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Είναι ανήκουστο να μην βρίσκει ο ανήμπορος και ο ηλικιωμένος βασικά φάρμακα, το 2012! Το ελληνικό κράτος στερεί βασικό δικαίωμα από πολίτες του. Είναι πρωτοφανής βία και κατά την γνώμη μου δικαιολογεί την όποια αντίδραση. Παρόλα αυτά ήταν μόνο 400, από τις συνήθεις δυνάμεις, που χρόνια τώρα με συνέπεια παλεύουν, ακόμη και αν τους αποκαλούν γραφικούς.

Δεύτερη παρατήρηση. Το ότι ήταν μόνο 400, δεν τους εμπόδισε να εκφράσουν με μαχητικό τρόπο, δίκαια αιτήματα, να φωνάξουν, να κάνουν σαματά, να σπάσουν πόρτες, να ανέβουν στους ορόφους και να αποκλείσουν το γραφείο υπουργού. Όλα αυτά έγιναν, χωρίς την μαζική συμμετοχή του υπόλοιπου κόσμου και χωρίς να είναι ώριμο το σύνολο, ή η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Έγινε όμως και ορθώς. Έγινε και έδωσε στίγμα, εντός και εκτός. Και το αποδέχτηκαν όλοι ως σωστό, γιατί, πολλές φορές δεν έχει σημασία η μαζικότητα, αλλά το δίκιο του αιτήματος και το γνήσιο της έκφρασής του. Δεν έχει σημασία πόσοι ήταν έξω από την πόρτα του υπουργείου, αλλά πόσοι από αυτούς που έλειπαν, συμφωνούσαν με αυτά που έκαναν αυτοί που ήταν εκεί. Μπορεί να μπούκαραν 400, αλλά είμαι σίγουρος, συμφωνούσαν με την πράξη εκατομμύρια ελλήνων.

Το παράδειγμα αυτό απαντά στους αρχικούς συλλογισμούς. Πέρα από τις σωστές στρατηγικές και τα οράματά για μια άλλη δίκαια κοινωνία. (Επίκαιρα όσο ποτέ), υπάρχει ανάγκη για μάχη ΤΩΡΑ, για αγώνα ΤΩΡΑ, για αποτελέσματα ΤΩΡΑ. Όχι όταν γίνουν εκλογές… Το σήμερα βάζει επιτακτικά θέματα, που δεν μπορεί κανείς σώφρων αριστερός, κανένας συνεπής αγωνιστής να παραγνωρίσει.

-Η οργάνωση ενός μαζικού δικτύου αλληλεγγύης, προς τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, με συσσίτια, γιατρούς, δασκάλους, πολιτισμό, συναισθηματική και ψυχολογική στήριξη, μπορεί να είναι ένας πρώτος τομέας δράσης.

-Ένα μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο, με απαντήσεις στο ιδεολογικό πεδίο αλλά ίσως και με ομάδες κρούσης, μπορεί να είναι ένα δεύτερο πλαίσιο δράσεων.

-Και η οργάνωση σειράς πολύμορφων αγώνων, δράσεων, μαχών για να μην περάσει ούτε μισό μέτρο από αυτά που ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι λύκοι και εκτελεί ο Σαμαράς και η υπόδουλη παρέα του, μπορεί και πρέπει να είναι ο τρίτος πόλος δράσεων.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι έτοιμο μεγάλο μέρος του λαού για αυτές τις δράσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανταποκριθεί, όταν γίνει ένα γνήσιο, μαζικό κάλεσμα, για επιβίωση και καλύτερη ζωή.