Πως κατασκευάστηκαν τα μεγαλιθικά μνημεία. Δεύτερο μέρος. Υγροποίηση βράχων.

Οι απανταχού αρχαιολόγοι φοβούνται να μιλήσουν για κάτι που δεν ταιριάζει με την συμβατική ιστορία, για να μην τους θεωρήσουν γραφικούς ή ακόμη και τρελούς και χάσουν την θέση τους.
Αναρωτιέμαι γιατί τόση υποκρισία.

Ευτυχώς όμως δεν έχουν χαθεί όλα τα ευρήματα και κάποια από αυτά έχουν ξεφύγει από την προσοχή τους, φροντίζοντας όμως να τα γελοιοποιήσουν στα μάτια του πλήθους. Αυτό είναι και το βασικό όπλο τους για να μας κρατάνε ναρκωμένους και να παίζουν τα παιχνίδια τους στις πλάτες μας. Παιχνίδια που η ανθρωπότητα έχει πληρώσει, στην κυριολεξία, με το αίμα της τόσους αιώνες.

Η αρχαία γνώση υπήρχε. Γνώση που κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό από τα τότε ιερατεία και με το πέρας του χρόνου χάθηκε για πάντα. Μόνο με την πρόοδο της επιστήμης και της έρευνας καταφέραμε να ανακαλύψουμε ένα μικρό τμήμα αυτής της γνώσης των αρχαίων που και πάλι όμως δεν είναι αρκετό για να κατανοήσουμε πλήρως το μέγεθος της.

Υπάρχουν αναφορές που κάνουν λόγω για τεχνικές, που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να κατασκευαστούν τα μεγαλιθικά μνημεία, τόσο παράξενες και μυθικές που διαταράσσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στον θρύλο και την πραγματικότητα. Η υγροποίηση των βράχων είναι μία τέτοια παράξενη αναφορά που όμως θα μπορούσε να εξηγήσει πλήρως τον τρόπο που κατασκεύαζαν οι αρχαίοι όλα αυτά τα κολοσσιαία κατασκευάσματα χωρίς τα ενδιάμεσα κενά που δεν μπορεί να εξηγήσει η σύγχρονη συμβατική αρχαιολογία.

Η πρώτη αναφορά για την χρήση κάποιου άγνωστου υγρού που μόλις έρθει σε επαφή με έναν βράχο τον μετατρέπει σε εύπλαστη ύλη, έρχεται από “κάποιον” συνταγματάρχη Π.Χ. Φώσσετ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η μία ομάδα από Αμερικανούς μηχανικούς ορυχείων είχε ανακαλύψει σε τάφο στο Σέρρο ντε Πάσχο ένα σφραγισμένο δοχείο, που όταν έσπασε κατά λάθος, το υγρό που περιείχε χύθηκε πάνω σε έναν βράχο κάνοντας τον εύπλαστο σαν τον πηλό, ενώ επανήλθε στην φυσιολογική του μορφή όταν το υγρό εξατμίστηκε.

Τι ήταν όμως αυτό το υγρό που βρέθηκε στον τάφο δεν θα μάθουμε ποτέ. Αν η αναφορά του συνταγματάρχη είναι αληθινή και δεν είχε σκοπό να εντυπωσιάσει, τότε σίγουρα μπορούμε να κάνουμε λόγο για αρχαία άγνωστη τεχνολογία ή μέρος αρχαίων μυστικών που χάθηκαν στη λήθη του χρόνου. Θα μπορούσε όμως η παραπάνω αναφορά του συνταγματάρχη να τεκμηριωθεί και επιστημονικά; Ευτυχώς που κάποιοι επιστήμονες έχουν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν σθεναρά το κατεστημένο δημοσιεύοντας κάποιες πολύ σημαντικές μελέτες τους που απλά επιβεβαιώνουν και επιστημονικά αυτό που χρόνια τώρα φωνάζει μία χούφτα “φαντασμένων” ερευνητών: Ο κόσμος μας δεν είναι αυτό που θέλουν να βλέπουμε.

Επιστήμονες, λοιπόν, από το πανεπιστήμιο του Ντρέξελ ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της πενταετούς έρευνας τους πάνω στους ογκόλιθους της μεγάλης πυραμίδας. Κάνοντας χρήση υψηλής τεχνολογίας, ανακάλυψαν ότι κάποιοι από τους ογκόλιθους που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή, είναι κατασκευασμένοι από ένα μείγμα που θυμίζει το σημερινό τσιμέντο και όχι από ασβεστόλιθο. Στο συμπέρασμα αυτό βοήθησαν μικρές λεπτομέρειες στους αρμούς των ογκόλιθων, καθώς και το γεγονός πως οι συγκεκριμένοι ογκόλιθοι περιέχουν περισσότερο νερό και φυσαλίδες στο εσωτερικό τους απ΄ ότι οι κοινοί ασβεστολιθικοί ογκόλιθοι. Επιπλέον η δομή του υλικού που καλύπτει την πυραμίδα είναι άμορφη. Όμως οι ιζηματογενείς βράχοι σπάνια, ή ποτέ, δεν εμφανίζουν άμορφη δομή. Δεδομένου λοιπόν του γεγονότος ότι οι πυραμίδες αποτελούνται από πέτρα που δεν υπάρχει στην περιοχή, οι επιστήμονες σκέφτονται ότι οι πέτρες κατασκευάστηκαν όπως ακριβώς το τσιμέντο, από ένα μείγμα ασβεστόλιθου, ασβέστη, κιμωλίας και νερού ή ότι με κάποιον άγνωστο τρόπο μικρές σε μέγεθος ασβεστολιθικές πέτρες έλειωσαν και πλάσθηκαν μαζί με νερό, όπως ο πηλός, σχηματίζοντας τους τεράστιους ογκόλιθους που αποτελούν το σύνολο της πυραμίδας.

-Πως κατάφεραν με απλοϊκά εργαλεία να πετύχουν την τέλεια συναρμογή των ογκόλιθων;
-Γιατί δεν έχει βρεθεί ποτέ ούτε ένα χάλκινο καλέμι από αυτά που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν για να σκαλίσουν τους ογκόλιθους;
-Πως γίνετε να πελεκίσουν ένα τόσο τεράστιο όγκο πέτρας με ένα τόσο μαλακό υλικό όπως ο χαλκός;
-Πως κατάφεραν οι εργάτες να μεταφέρουν τους τεράστιους ογκόλιθους από χιλιόμετρα μακριά και να τους τοποθετήσουν στην κορυφή της πυραμίδας;

Απαντήσεις φυσικά για τα παραπάνω δεν θα πάρουμε ποτέ. Είναι πολύ πιο εύκολο το να γελοιοποιήσεις μία έρευνα, παρά να προσπαθήσεις να απαντήσεις στα αναπάντητα.

Όταν διάβασα για πρώτη φορά την παραπάνω έρευνα διαπίστωσα έκπληκτος πως παρόμοια τεχνική “φυσικού τσιμέντου” έχει χρησιμοποιηθεί και στην Ελλάδα. Διάφορα αρχαία κτίσματα έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιο υλικό αλλά ως συνθετικό μέσο για την ένωση των βράχων. Στο αρχαίο υδραγωγείο της Καμείρου στην Ρόδο χρησιμοποιήθηκε παρόμοιο υλικό ως εσωτερικό επίχρισμα για να καταστεί αδιάβροχο, αλλά και πληθώρα γεφυρών χρησιμοποιούν παρόμοιο υλικό για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Το υλικό αυτό, γνωστό ως κονίαμα, χρησιμοποιούνταν και κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας με την ονομασία “κουρασάνι”. Διάφορα υλικά αναμεμειγμένα όπως ασβέστης, ξερά χόρτα, τρίχες ζώων, ασβεστόλιθος και ασπράδια αυγών απαρτίζουν την σύσταση του υλικού που χρησιμοποιούνταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ως αδιαβροχοποιητικό υλικό και συναντάτε σε πολλά κτίσματα και γέφυρες σε όλη της Ελληνική επικράτεια και έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το υλικό που χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες στα δικά τους κτίσματα.

Μελετώντας όμως κάποιες αναφορές θησαυροκυνηγών για ένα περίεργο υλικό που συναντούν σε κρύψεις θησαυρών κατασκευασμένες από Βούλγαρους κομιτατζήδες, διαπίστωσα ότι το υλικό αυτό αν και μοιάζει με το προαναφερθέν “κουρασάνι¨έχει περισσότερες ομοιότητες με το υλικό, που σύμφωνα με την έρευνα του πανεπιστημίου του Ντρέξελ, χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των ογκόλιθων της μεγάλης πυραμίδας.

Στην περιοχή της Μακεδονίας και της Θράκη όπου έδρασε το Βουλγαρικό κομιτάτο, χρησιμοποίησε ένα υλικό, πάλι με την ονομασία ¨κουρασάνι¨, αλλά εντελώς διαφορετικό από αυτό που αναφέρω παραπάνω. Το εν λόγω υλικό μιμούνταν τόσο αποτελεσματικά την όψη, την υφή και την δομή βράχων που πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβεις την διαφορά του τεχνητού από το φυσικό πέτρωμα. Σκοπός της χρήσης του ήταν η κάλυψη εισόδων σπηλαίων, τούνελ ή σχισμών βράχων που είχαν αποθέσει τους θησαυρούς που έκλεβαν από Ελληνικά χωριά, με σκοπό να μην είναι ορατά αυτά τα σημεία από αυτούς που δεν ανήκαν στην ληστοσυμμορία.

Το υλικό αυτό κατασκευαζόταν από πετρώματα ίδια με αυτά που ήθελαν να μιμηθούν την δομή και την όψη τους, με αποτέλεσμα όταν έρθουν σε επαφή το ρευστό πέτρωμα με το γνήσιο πέτρωμα, να μην παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ τους. Από τις λίγες πληροφορίες που υπάρχουν γύρω από το θέμα, γνωστό είναι μόνο το γεγονός πως χρησιμοποιούσαν θρυμματισμένη πέτρα και ασπράδια αυγών. Υπήρχαν σίγουρα και άλλα υλικά που έπαιρναν μέρος στο τελικό μείγμα, δυστυχώς όμως δεν έχει διασωθεί καμία πληροφορία γι αυτά.

Αυτό το μείγμα μπορούσε να πλάθεται με ευκολία και όταν στέγνωνε αποκτούσε πολύ μεγαλύτερη σκληρότητα από την κοινή πέτρα, χωρίς όμως να διαφέρει αισθητά από αυτή. Άνθρωποι που ήρθαν σε επαφή με αυτό το υλικό και προσπάθησαν να το σπάσουν, επιβεβαιώνουν ότι είναι αδύνατον να τρυπηθεί αλλά λειώνει αργά όταν έρθει σε επαφή με ισχυρή φωτιά, βγάζοντας πυκνούς μαύρους καπνούς.

Όσο παράξενο και αν είναι αυτό το υλικό, φαίνεται πως κρύβει κάποιο μυστικό που “ίσως” και να είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το μυστικό της κατασκευής όλων αυτών των μεγαλιθικών κτισμάτων. Φανταστείτε πόσο εύκολα θα μπορούσαν να κατασκευαστούν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα εάν δεν χρειαζόταν να κοπούν από το λατομείο και να μεταφερθούν χιλιόμετρα μακριά οι ογκόλιθοι. Πόσο εύκολη θα ήταν η κατασκευή εάν δεν σπαταλιόταν χιλιάδες εργατοώρες στην κοπή και στο σμίλευμα τους και απλά μετέφεραν μικρές σε μέγεθος πέτρες, τις “ρευστοποιούσαν” και τις χύτευαν σε μεγάλα καλούπια δίπλα ακριβώς από εκεί που θα ήθελαν να τις τοποθετήσουν.