Θεωρίες Συνομωσίας

Ήταν η πορεία της Ελλάδας προς την χρεοκοπία τυχαία ή προϊόν ενός μακρόπνοου σχεδίου; Και αν ισχύει το δεύτερο, από ποιους και γιατί;
Το καινούργιο τριετές πλάνο που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από το βήμα της Βουλής για να βγει η χώρα από την κρίση, είναι πραγματικά τόσο μεγαλόπνοο, που οι περισσότεροι το θεωρούν ακατόρθωτο. Μέσα στα επόμενα τρισήμισι χρόνια η Ελλάδα πρέπει να καταφέρει να εξοικονομήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 26 δις, από την μείωση των εξόδων του κράτους και να βρει άλλα 50 δις από αποκρατικοποιήσεις και πώληση δημόσιας περιουσίας.

Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης υποδέχτηκαν και αυτό το πρόγραμμα με την συνήθη τους αρνητική απαξία. Οι αγορές αντέδρασαν ακόμη χειρότερα. Τα σπρεντς ξεπέρασαν τις χίλιες μονάδες βάσεις, ανεβάζοντας το υποθετικό επιτόκιο που θα δανειζόταν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα από τις αγορές στο εξωπραγματικό 13% , ενώ τα ασφάλιστρα κινδύνων τα γνωστά CDS ξεπέρασαν τις 1150. Έτσι το μεγάλο ερώτημα παραμένει. Θα καταφέρει η Ελλάδα να γλυτώσεις τελικά την χρεοκοπία , ή θα αναγκαστεί τελικά να πάει σε κάποια αναδιάρθρωση που ακούγεται όλο και πιο πολύ τελευταία και που αν γίνει κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποτίθεται ότι θα είναι ελεγχόμενη. Η απλή επιμήκυνση πληρωμής όλου του ποσού του χρέους είναι μια διαφορετική περίπτωση αν είναι εθελοντική, δηλαδή με συναίνεση ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της.
Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; Πως η Ελλάδα που μεταπολεμικά θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα κράτος με αξιοπρεπείς ρυθμούς ανάπτυξης και ευημερίας, έχει φτάσει να περνάει την χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας, που αν τελικά δεν καταφέρει να τους ξεπεράσει, υπάρχει πιθανότητα να καταρρεύσει συνολικά, κάτι που δεν θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις στον πληθυσμό της χώρας, αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει και στον διαμελισμό της, κάτι που δεν αποκλείεται σ’ αυτούς τους περίεργους και επικίνδυνους καιρούς που ζούμε.
Και τελικά όλα αυτά γεννάνε και ένα επιπλέον ερώτημα: ήταν αυτή η πορεία της Ελλάδας προς την υπερχρέωση, μια τυχαία πορεία, το αποτέλεσμα μια σειράς λαθών και απληστίας κάποιων συμφερόντων, ή ήταν από την αρχή ένα οργανωμένο σχέδιο;
Καιν αν ναι από ποιους και γιατί; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Η Ελλάδα έχει τόσο κακή διοίκηση, τα τελευταία τριάντα και τόσο μεγάλα ποσοστά διαφθοράς σε κάθε κλάδο και στρώμα της οικονομίας και της κοινωνίας της, που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε και φτάσει και μόνη της στο χείλος του γκρεμού. Υπάρχουν όμως και στοιχεία-ενδείξεις και όχι αποδείξεις- που δείχνουν ότι κάλλιστα η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι και το θύμα μια μεγάλης συνομωσίας. Όλα όμως τα πάρα κάτω που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν μια πιθανή θεωρία συνομωσίας, δεν αποτελούν παρά ένα σενάριο, μια υπόθεση που θα μπορούσε να ισχύει όσο και να μην ισχύει. Γι αυτό και θα πρέπει να τα δούμε με αυτό το πρίσμα. Δηλαδή με το πρίσμα μιας υπόθεσης και όχι μιας βεβαιότητας. Είναι μια θεωρία και οι θεωρίες χωρίς αποδείξεις, δεν αποτελούν τίποτα πάρα πάνω από θεωρίες.

Αν λοιπόν η Ελλάδα έπεσε θύμα συνομωσίας, τότε αυτό το πλάνο θα έπρεπε να είχε αρχίσει να υπάρχει στα μυαλά ορισμένων από τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξεκινήσει την προετοιμασία τη δημιουργία του Ευρώ. Ένα καινούργιο παγκόσμιο νόμισμα, με την ισχύ που έδειχνε ότι θα μπορούσε να αποκτήσει το ευρώ, δεν είναι αστεία υπόθεση. Για την παγκόσμια οικονομία, αλλά και για τις περίφημες αγορές, ένα καινούργιο παγκόσμιο νόμισμα θα μπορούσε να επιφέρει «κοσμογονικές», στις παγκόσμιες συναλλαγές με απρόβλεπτες διακυμάνσεις και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ήταν και η ίδια εποχή που αυτό το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, χωρίς να το έχουν αντιληφθεί ακόμη καλά πολλοί, με τα καινούργια τραπεζικά προϊόντα γινόταν ένας παγκόσμιος παίκτης, καθώς εξ αιτία ακριβώς της παγκοσμιοποίησης τα υπέρογκα ποσά που ήταν διαθέσιμα για επενδύσεις σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, είχαν αρχίσει να αποκτούν, μεγαλύτερη ισχύ και από τις κυβερνήσεις υπερδυνάμεων. Η αποκάλυψη της δύναμης αυτού του συστήματος έχει γίνει φανερή στις μέρες μας, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει καθημερινά να έρχεται σε διάλογο με τις Αγορές- με Α κεφαλαίο- καθώς αυτές είναι που ρυθμίζουν την μοίρα, όχι μόνο μικρών κρατών με προβλήματα, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αλλά και σε συνάρτηση με την τύχη τους και την μοίρα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ.
Αν λοιπόν υπήρξε κάποια συνομωσία σε βάρος της Ελλάδας και ο σκοπός δεν ήταν μόνο να καταστεί όμηρος μόνο η ίδια η Ελλάδα, αλλά και το ίδιο το ευρώ. Είναι μια θεωρία, που θεωρητικά στέκει. Γιατί όμως να επιλεγεί η Ελλάδα; Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί όσοι είχαν συναλλαγεί με την Ελλάδα και με το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο της-δυο μεγέθη σε μεγάλη συνάρτηση- είχαν διαπιστώσει από πρώτο χέρι, ότι το πολιτικοοικονομικό σύστημα που διηύθυνε την Ελλάδα, ήταν τόσο διαβρωμένο και χωρίς αναστολές, που δεν θα δίσταζε να βουλιάξει ολόκληρη την Ελλάδα, αρκεί κάποιοι έβαζαν το ανάλογο τίμημα στην τσέπη τους. Διαφθορά υπάρχει παντού σε κάθε μέρος του κόσμου και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά η ευρωπαϊκή διαφθορά έχει και κάποιους κανόνες. Δεν ξεπερνά σε κάθε κρατική προμήθεια, ένα συγκεκριμένο ποσοστό, λογικό, που δεν προκαλεί. Το μέγεθος της ελληνικής διαφθοράς το συναντά κανείς , μόνο σε τριτοκοσμικές δικτατορίες. Πολλές φορές ότι αγοραζόταν από την Ελλάδα χρεωνόταν σε διπλάσιο κόστος από την πραγματική τιμή, με τεράστια ποσά να πηγαίνουν για μίζες. Και ότι επίσης οι Έλληνες πολιτικοί είχαν την πολύ μεγάλη αδυναμία, να «αγοράζουν» ψηφοφόρους, προσλαμβάνοντάς τους στο Δημόσιο και χρεώνοντας το κράτος Η Ελλάδα λοιπόν από ολόκληρη την Ευρώπη ήταν ο ιδανικός αδύναμος κρίκος.
Γύρω στο τέλος της δεκαετίας η τότε κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη προσέλαβε την Γκόλντμα Σακς ως σύμβουλο για να προετοιμάσει τη είσοδο της χώρας στη ΟΝΕ, στο ευρώ δηλαδή. Η Γκόλντμαν Σακς που δεν συμβούλευε εκείνη την εποχή μόνο την ελληνική κυβέρνηση αλλά και άλλες ευρωπαϊκές, με την περίφημη μέθοδο των σουάπς και άλλων οικονομικών εργαλείων κατάφερνε να κάνει «αόρατα» τα ελλείμματα. Και έτσι η Ελλάδα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας μπήκε στην ΟΝΕ και νόμισμά της έγινε το ευρώ. Εδώ όμως υπάρχει και μια σημαντική λεπτομέρεια. Αν αληθεύουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στις ελληνικές εφημερίδες, η Γκόλντμαν Σακς, είχε από τότε αρχίσει να επενδύει στην μελλοντική αδυναμία του ελληνικού κράτους να μειώσει τα ελλείμματα και να αποπληρώσει τα χρέη του. Μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια σίγουρα, σε σχέση με αυτή την θεωρία συνομωσίας. Η δεύτερη τετραετία Σημίτη, ήταν ολοκληρωτικά ατυχής. Ο κάθε Υπουργός είχε κάνει το Υπουργείο του προσωπικό του φέουδο και κανείς δεν έδινε λόγο σε κανέναν. Όταν Σημίτης παρέδωσε την εξουσία στον Κώστα Καραμανλή το ελληνικό χρέος είχε φτάσει ήδη τα 170 δις. Κανονικά τα καμπανάκια έπρεπε να είχαν αρχίσει να χτυπάνε από τότε. Αλλά περιέργως κανείς δεν ενδιαφερόταν. Στο εσωτερικό της χώρας όποιος έκανε λόγο για τους μελλοντικούς κινδύνους, χαρακτηριζόταν από το σύνολο σχεδόν του ελληνικού Τύπου ως «γραφικός» ή ως «ακραίος φιλελλεύθερος». Κιεδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι ευθύνες των Μέσων Ενημέρωσης είναι τόσο μεγάλες όσο και της πολιτικής για τη σημερινή μας κατάσταση. Εξ άλλου οι περισσότεροι από τους ιδιοκτήτες τους, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στο «μεγάλο πάρτυ». Η προσπάθεια του Σημίτη να βάλει κάποια τάξη στο ασφαλιστικό συνάντησε σφοδρή αντίδραση από παντού και απεσύρθη κακήν κακώς. Όπως άλλωστε και κάθε άλλη προσπάθεια εξυγίανσης. Ο Καραμανλής ανέβηκε στην εξουσία με συνθήματα την «καταπολέμηση της διαφθοράς» και την «επανίδρυση του κράτους», κάτι που σίγουρα δεν άρεσε σε πολλούς. Η φόρα του Καραμανλή που συμπεριελάμβανε και τις περίφημες δηλώσεις για τους «πεντε νταβατζήδες» δεν κράτησε πολύ. Μετά από εκείνη την περίεργη υπόθεση της παρακολούθησης κάποιων τηλεφώνων και μεταξύ αυτών του ίδιου του Καραμανλή, η οποία υπόθεση συμπεριελάμβανε και μια δολοφονία που εμφανίστηκε ως αυτοκτονία, ο Καραμανλής ουσιαστικά αδρανοποιήθηκε. Αν ανατρέξει κανείς στα δεδομένα εκείνης της εποχής θα δει ότι ο Καραμανλής πριν από εκείνη την υπόθεση, δεν έχει καμία σχέση με τον Καραμανλή μετά. Σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από τον κλοιό και να βρει καινούργιους διεθνείς συμμάχους ο Καραμανλής στράφηκε προς την Ρωσία και τον Πούτιν, με την υπογραφή της σύμβασης για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης.
Όσοι γνωρίζουν, λένε ότι με αυτήν την κίνηση είχε ήδη υπογράψει το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Το ότι η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2007, το οφείλει αποκλειστικά στον Ρουσόπουλο, που μετά από λίγο βρέθηκε κι αυτός εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Τα τελευταία δυο χρόνια της Νέας Δημοκρατίας η Ελλάδα ήταν εν πολλοίς ακυβέρνητη, ενώ η μεγάλη κρίση που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, επιβάρυνε ακόμη την κατάσταση. Από τις αρχές του 2009 όλοι οι σχετικοί και κυρίως το πολιτικό σύστημα γνώριζε ή έπρεπε να γνωρίζει τον γκρεμό που ανοιγόταν μπροστά. Κάποια ερωτήματα που γεννιούνται εδώ έχουν να κάνουν με το γιατί οι γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες εξακολουθούσαν να αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα, αφού τα ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας συνεχίζονταν και το χρέος είχε ήδη ξεπεράσει τα 200 δις. Η απάντηση όμως σ’ αυτό έχει δοθεί. Ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα δάνεια πήγαιναν για αγορές, κυρίως εξοπλισμούς από τις δυο αυτές χώρες. Από τότε όμως όλοι γνώριζαν πως η Ελλάδα είχε μπει στο κόκκινο, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν αυτή την πορεία. Ένα άλλο ερώτημα είναι το γιατί τα σπρεντς των ελληνικών ομολόγων και για ένα μήνα ακόμη μετά τη νίκη του Πασόκ εξακολουθούσαν να είναι ιδιαίτερα χαμηλά, κάνοντας εύκολο το δανεισμό και έτσι πιο βαθύ τον λάκκο που είχε πέσει η χώρα. Όταν ανέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου πιθανόν και να νόμιζε, ότι όλο και θα μπορούσαν να διορθωθούν τα πράγματα με κάποιον «μαγικό» τρόπο, όπως γινόταν πάντα. Έκανε λάθος όμως. Πολλοί λένε ότι έχασε χρόνο. Πιθανόν. Αλλά χρειαζόταν και ο απαραίτητος χρόνος για να χωνέψει το κοινό την μεγάλη σφαλιάρα που ερχόταν.
Και να μην ήταν θύμα κάποιας συνομωσίας όλη αυτή η πορεία προς ένα μη βιώσιμο χρέος, έγινε από τα τέλη ήδη του 2009 όταν άρχισαν να ανεβαίνουν τα σπρεντς. Για να είμαστε ακριβείς, από τότε η Ελλάδα έγινε στόχος. Και από τότε μέχρι σήμερα έχει μεταβληθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα «τζακ ποτς» παγκοσμίως. Τους τελευταίους μήνες επενδυθεί τεράστια ποσά πάνω στην πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας, που αν το σενάριο επαληθευθεί τα κέρδη θα ξεπεράσουν τα 100 δις ευρώ, κι αυτό αποτελεί σίγουρα μια πάρα πάνω δυσκολία στην από δω και πέρα πορεία. Είναι σίγουρο πως όσοι έχουν ποντάρει πάνω στην ελληνική χρεοκοπία θα κάνουν τα πάντα για να βγουν κερδισμένοι.
Είναι όμως αρκετό αυτό το σενάριο για να στηρίξει μια θεωρία συνομωσίας, που οδήγησε την Ελλάδα στα όρια της πτώχευσης. Όπως το δει κανείς. Από τότε που η Ελλάδα υπέγραψε το Μνημόνιο, ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού- με το δεδομένο ότι μια πτώχευση της Ελλάδας θα έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωζώνη-ενώ κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το τέλος αυτής της υπόθεσης. Σε σχέση με την Ελλάδα το σενάριο δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν ακόμη τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στο Ιόνιο και τα πετρέλαια στο Αιγαίο, ενώ διάφορα ακούγονται και για τα κοιτάσματα ουρανίου στη Θράκη. Από την άλλη μεριά υπάρχει και μια γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας εξ αιτίας της κρίσης στα αραβικά κράτη και αυτός ο ρόλος ενισχύεται και με την προσέγγιση με το Ισραήλ.
Είναι μια περίεργη εποχή με πολλά θέματα πάνω στο τραπέζι. Το σίγουρο είναι ότι αν η Ελλάδα αποτελεί θύμα κάποιας συνομωσίας, αυτοί που την σχεδίασαν γνωρίζουν και το τέλος της. Το κακό είναι πως δεν το γνωρίζουμε εμείς. Και ώσπου να το μάθουμε θα εξακολουθούμε να ακροβατούμε σε τεντωμένο σκοινί.


πηγη
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.