Οι προτεινόμενες από τον ΠΟΥ τροποποιήσεις των ΔΥΑ και η συνθήκη για την πανδημία θα δημιουργήσουν στρεβλά κίνητρα για την κήρυξη πανδημιών

Οι προτεινόμενες από τον ΠΟΥ τροποποιήσεις των ΔΥΑ(Διεθνών Υγειονομικών Κανονισμών) και η συνθήκη για την πανδημία θα δημιουργήσουν στρεβλά κίνητρα για την κήρυξη πανδημιών

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (“ΠΟΥ”) θα παρουσιάσει δύο νέα κείμενα προς έγκριση από το διοικητικό του όργανο, την Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας, στη Γενεύη στις 27 Μαΐου – 1 Ιουνίου.

Η νέα Συνθήκη για την Πανδημία χρειάζεται πλειοψηφία δύο τρίτων για την έγκρισή της και, εάν και εφόσον εγκριθεί, θα τεθεί σε ισχύ μετά από 40 επικυρώσεις. Οι τροποποιήσεις των Διεθνών Υγειονομικών Κανονισμών (“ΔΥΚ”) μπορούν να υιοθετηθούν με απλή πλειοψηφία και θα είναι δεσμευτικές για όλα τα κράτη, εκτός εάν κατέγραψαν επιφυλάξεις μέχρι το τέλος του περασμένου έτους. ο ΠΟΥ περιγράφει τους ΔΥΚ ως “ένα μέσο διεθνούς δικαίου που είναι νομικά δεσμευτικό” για τα 196 κράτη-μέλη του, συμπεριλαμβανομένων των 194 κρατών-μελών του ΠΟΥ, ακόμη και αν ψήφισαν κατά. Σε αυτό έγκειται η υπόσχεση και η απειλή της.

Το νέο καθεστώς θα μετατρέψει τον ΠΟΥ από τεχνικό συμβουλευτικό οργανισμό σε υπερεθνική αρχή δημόσιας υγείας που ασκεί οιονεί νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες επί των κρατών- θα αλλάξει τη φύση της σχέσης μεταξύ πολιτών, επιχειρήσεων και κυβερνήσεων στο εσωτερικό, καθώς και μεταξύ κυβερνήσεων και άλλων κυβερνήσεων και του ΠΟΥ διεθνώς- και θα μετατοπίσει τον τόπο άσκησης της ιατρικής πρακτικής από τη διαβούλευση γιατρού-ασθενούς στην κλινική σε γραφειοκράτες δημόσιας υγείας στις πρωτεύουσες και στην έδρα του ΠΟΥ στη Γενεύη και στα έξι περιφερειακά γραφεία του.

Από το καθαρό μηδέν έως τη μαζική μετανάστευση και τις πολιτικές ταυτότητας, η ελίτ της “εμπειρογνωμοσύνης” βρίσκεται σε συμμαχία με την παγκόσμια τεχνοκρατική ελίτ ενάντια στο εθνικό αίσθημα της πλειοψηφίας. Τα χρόνια του Κόβιντ έδωσαν στις ελίτ ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς να ασκούν αποτελεσματικό κοινωνικό έλεγχο και σκοπεύουν να το εφαρμόσουν σε όλα τα επίμαχα ζητήματα. Οι αλλαγές στην παγκόσμια αρχιτεκτονική διακυβέρνησης της υγείας πρέπει να κατανοηθούν υπό αυτό το πρίσμα. Αντιπροσωπεύουν τη μετατροπή του κράτους εθνικής ασφάλειας, διοίκησης και επιτήρησης σε ένα παγκοσμιοποιημένο κράτος βιοασφάλειας.

Οι τροποποιήσεις της ΔΥΑ θα επεκτείνουν τις καταστάσεις που συνιστούν κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, θα παραχωρήσουν στον ΠΟΥ πρόσθετες εξουσίες έκτακτης ανάγκης και θα επεκτείνουν τα κρατικά καθήκοντα για τη δημιουργία “βασικών ικανοτήτων” επιτήρησης για την ανίχνευση, την αξιολόγηση, την κοινοποίηση και την αναφορά γεγονότων που θα μπορούσαν να συνιστούν κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Η υπάρχουσα γλώσσα του “πρέπει” αντικαθίσταται σε πολλά σημεία από το επιτακτικό “πρέπει”, των μη δεσμευτικών συστάσεων με τις χώρες να “αναλαμβάνουν να ακολουθήσουν” τις οδηγίες. Και ο “πλήρης σεβασμός της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων” θα αλλάξει σε αρχές “ισότητας” και “συμμετοχικότητας” με διαφορετικές απαιτήσεις για πλούσιες και φτωχές χώρες, αιμορραγία οικονομικών πόρων και φαρμακευτικών προϊόντων από τις βιομηχανικές στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Με ένα μοντέλο χρηματοδότησης όπου το 87% του προϋπολογισμού προέρχεται από εθελοντικές εισφορές πλούσιων χωρών και ιδιωτών δωρητών όπως το Ίδρυμα Gates, και το 77% προορίζεται για δραστηριότητες που καθορίζονται από αυτούς, ο ΠΟΥ έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ένα σύστημα παγκόσμιας πατρωνίας της δημόσιας υγείας.

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λέει ότι η διαδικασία αυτή “καθοδηγείται δυσανάλογα από τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων και τις πολιτικές θέσεις των κυβερνήσεων υψηλού εισοδήματος που επιδιώκουν να προστατεύσουν τη δύναμη των ιδιωτικών φορέων στον τομέα της υγείας, συμπεριλαμβανομένης της φαρμακοβιομηχανίας”.

Τα θύματα αυτής της έλλειψης λογοδοσίας του Catch-22 θα είναι οι λαοί του κόσμου.

Μεγάλο μέρος του νέου δικτύου επιτήρησης σε ένα μοντέλο που χωρίζεται σε περιόδους πριν, κατά και μετά την πανδημία θα παρέχεται από ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα που θα επωφεληθούν από τις μαζικές εξετάσεις και τις φαρμακευτικές παρεμβάσεις. Το άρθρο 15.2 του σχεδίου συνθήκης για την πανδημία απαιτεί από τα κράτη να δημιουργήσουν “συστήματα αποζημίωσης για τραυματισμούς από εμβόλια χωρίς ευθύνη”, παρέχοντας ασυλία στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έναντι της ευθύνης, κωδικοποιώντας έτσι την ιδιωτικοποίηση των κερδών και την κοινωνικοποίηση των κινδύνων.

Οι αλλαγές θα αναθέσουν έκτακτες νέες εξουσίες στη ΓΔ και τους περιφερειακούς διευθυντές του ΠΟΥ και θα δώσουν εντολή στις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν τις συστάσεις τους. Αυτό θα οδηγήσει σε μια σημαντική επέκταση της διεθνούς γραφειοκρατίας στον τομέα της υγείας υπό τον ΠΟΥ. Για παράδειγμα, νέες επιτροπές εφαρμογής και συμμόρφωσης- θα μετατοπίσουν το κέντρο βάρους από τις κοινές θανατηφόρες ασθένειες σε σχετικά σπάνια πανδημικά ξεσπάσματα (πέντε, συμπεριλαμβανομένου του Covid τα τελευταία 120 χρόνια)- και θα δώσουν στον ΠΟΥ την εξουσία να κατευθύνει πόρους (χρήματα, φαρμακευτικά προϊόντα, δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας) στον ίδιο και σε άλλες κυβερνήσεις κατά παράβαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επιπλέον, το νέο καθεστώς στοχεύει στην εξάλειψη της διαφάνειας και του κριτικού ελέγχου, ποινικοποιώντας κάθε άποψη που αμφισβητεί την επίσημη αφήγηση του ΠΟΥ και των κυβερνήσεων, αναδεικνύοντάς τες έτσι σε δόγμα. Η συνθήκη για την πανδημία καλεί τις κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν τα “infodemics” της ψευδούς πληροφόρησης, της παραπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης, ακόμη και της “υπερβολικής πληροφόρησης”. Αυτό είναι λογοκρισία.

Οι αλλαγές αποτελούν μια προσπάθεια να εδραιωθεί και να θεσμοθετηθεί το μοντέλο πολιτικού, κοινωνικού και επικοινωνιακού ελέγχου που δοκιμάστηκε με μεγάλη επιτυχία κατά τη διάρκεια της ΚΟΒΙΔΑΣ. Η διαχείριση της πανδημίας κατά τη διάρκεια του covid και σε μελλοντικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης απειλούν ορισμένες από τις βασικές διατάξεις της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με την ιδιωτική ζωή, την ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης και τα δικαιώματα στην εργασία, την εκπαίδευση, την ειρηνική συνάθροιση και το συνεταιρίζεσθαι.

Το χειρότερο από όλα, θα δημιουργήσουν ένα στρεβλό κίνητρο: την άνοδο μιας διεθνούς γραφειοκρατίας της οποίας ο καθοριστικός σκοπός, η ύπαρξη, οι εξουσίες και οι προϋπολογισμοί θα εξαρτώνται από τις συχνότερες δηλώσεις πραγματικών ή αναμενόμενων κρουσμάτων πανδημίας.