ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η “ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ” (GPPP);
Του Iain Davis
Η Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (Global Public-Private Partnership – GPPP) είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο ενδιαφερόμενων κεφαλαιούχων και των εταίρων τους.
Αυτή η συλλογικότητα ενδιαφερομένων (οι καπιταλιστές και οι εταίροι τους) περιλαμβάνει παγκόσμιες επιχειρήσεις (συμπεριλαμβανομένων των κεντρικών τραπεζών), φιλανθρωπικά ιδρύματα (πολυεκατομμυριούχοι φιλάνθρωποι), δεξαμενές σκέψης πολιτικής, κυβερνήσεις (και τις υπηρεσίες τους), μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιλεγμένα ακαδημαϊκά & επιστημονικά ιδρύματα, παγκόσμιες φιλανθρωπικές οργανώσεις, τα εργατικά συνδικάτα και άλλους επιλεγμένους “ηγέτες σκέψης”.
Η GPPP ελέγχει την παγκόσμια χρηματοδότηση και την παγκόσμια οικονομία. Καθορίζει την παγκόσμια, εθνική και τοπική πολιτική (μέσω της παγκόσμιας διακυβέρνησης) και στη συνέχεια προωθεί αυτές τις πολιτικές χρησιμοποιώντας τις εταιρείες των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης (MSM), οι οποίες είναι επίσης “εταίροι” εντός του GPPP.
Συχνά αυτές οι πολιτικές σχεδιάζονται από τις δεξαμενές σκέψης πριν υιοθετηθούν από τις κυβερνήσεις, οι οποίες είναι επίσης εταίροι της GPPP. Η κυβέρνηση είναι η διαδικασία μετατροπής της παγκόσμιας διακυβέρνησης της GPPP σε σκληρή πολιτική, νομοθεσία και νόμο.
Σύμφωνα με το σημερινό μοντέλο της εθνικής κυριαρχίας της Βεστφαλίας, η κυβέρνηση ενός έθνους δεν μπορεί να θεσπίσει νομοθεσία ή νόμο σε ένα άλλο.
Ωστόσο, μέσω της παγκόσμιας διακυβέρνησης, η GPPP δημιουργεί πολιτικές πρωτοβουλίες σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες στη συνέχεια μεταδίδονται στους ανθρώπους σε κάθε έθνος.
Αυτό συνήθως συμβαίνει μέσω ενός ενδιάμεσου διανομέα πολιτικής, όπως το ΔΝΤ ή η IPCC, και οι εθνικές κυβερνήσεις στη συνέχεια θέτουν σε εφαρμογή τις συνιστώμενες πολιτικές.
Η τροχιά της πολιτικής καθορίζεται διεθνώς από τον εγκεκριμένο ορισμό των προβλημάτων και των προδιαγεγραμμένων λύσεών τους. Μόλις το GPPP επιβάλει τη συναίνεση διεθνώς, το πλαίσιο πολιτικής έχει καθοριστεί.
Στη συνέχεια, οι εταίροι του GPPP συνεργάζονται για να διασφαλίσουν την ανάπτυξη, εφαρμογή και επιβολή των επιθυμητών πολιτικών. Αυτό είναι το συχνά αναφερόμενο “διεθνές σύστημα βασισμένο σε κανόνες”.
Με αυτόν τον τρόπο το GPPP ελέγχει πολλά έθνη ταυτόχρονα χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στη νομοθεσία. Αυτό έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι καθιστά εξαιρετικά δύσκολη οποιαδήποτε νομική αμφισβήτηση των αποφάσεων που λαμβάνονται από τους πιο υψηλόβαθμους εταίρους του GPPP (πρόκειται για μια αυταρχική ιεραρχία).
Η GPPP αναφέρεται παραδοσιακά στο πλαίσιο της δημόσιας υγείας και συγκεκριμένα σε διάφορα έγγραφα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), συμπεριλαμβανομένων εκείνων των οργανισμών του, όπως
ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ).
Στο έγγραφό του “Συνδέοντας για την υγεία” του 2005, ο ΠΟΥ, σημειώνοντας τι σήμαιναν οι αναπτυξιακοί στόχοι της χιλιετίας για την παγκόσμια υγεία, αποκάλυψε την αναδυόμενη GPPP:
“Οι αλλαγές αυτές συνέβησαν σε έναν κόσμο αναθεωρημένων προσδοκιών σχετικά με το ρόλο της κυβέρνησης: ότι ο δημόσιος τομέας δεν διαθέτει ούτε τους οικονομικούς ούτε τους θεσμικούς πόρους για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις τους και ότι απαιτείται ένας συνδυασμός δημόσιων και ιδιωτικών πόρων…
Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κουλτούρας ασφάλειας και συνεργασίας είναι ζωτικής σημασίας…Οι απαρχές μιας παγκόσμιας υποδομής υγείας έχουν ήδη δημιουργηθεί.
Οι τεχνολογίες της πληροφορίας και των επικοινωνιών έχουν ανοίξει ευκαιρίες για αλλαγές στην υγεία, με ή χωρίς τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να πρωτοστατούν…
Οι κυβερνήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον και να επενδύσουν στην ισότητα, την πρόσβαση και την καινοτομία”.
Ο αναθεωρημένος ρόλος των κυβερνήσεων σήμαινε ότι δεν ήταν πλέον πρωτοπόρες. Οι παραδοσιακοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν χάραζαν πλέον πολιτική, αλλά άλλοι εταίροι του GPPP. Η εθνική κυβέρνηση είχε υποβιβαστεί στη δημιουργία του ευνοϊκού περιβάλλοντος της GPPP με τη φορολόγηση του κοινού και την αύξηση του δημόσιου δανειακού χρέους.
Αυτό είναι ένα χρέος που οφείλεται στους ανώτερους εταίρους της GPPP. Αυτοί είναι επίσης οι δικαιούχοι των δανείων και χρησιμοποιούν αυτή την κωμικοτραγικά λανθασμένα αποκαλούμενη “δημόσια επένδυση” για να δημιουργήσουν αγορές για τους ίδιους και την ευρύτερη GPPP.
Οι ερευνητές Buse & Walt 2000 προσφέρουν μια καλή επίσημη ιστορία της ανάπτυξης της έννοιας της GPPP. Υποστηρίζουν ότι ήταν µια απάντηση στην αυξανόµενη απογοήτευση για το σχέδιο των Ηνωµένων Εθνών στο σύνολό του και στην αναδυόµενη συνειδητοποίηση ότι οι παγκόσµιες επιχειρήσεις ήταν όλο και περισσότερο το κλειδί για την εφαρµογή της πολιτικής.
Αυτό συσχετίζεται με την ανάπτυξη της έννοιας του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών, η οποία διαδόθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1970.
Οι Buse & Walt περιέγραψαν πώς τα GPPP σχεδιάστηκαν για να διευκολύνουν τη συμμετοχή της νέας γενιάς εταιρειών. Οι οντότητες αυτές είχαν αναγνωρίσει την ανοησία των προηγούμενων καταστροφικών επιχειρηματικών πρακτικών τους.
Ήταν έτοιμες να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να επανορθώσουν. Αποφάσισαν ότι θα το πετύχαιναν αυτό συνεργαζόμενες με την κυβέρνηση για την επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων. Αυτές οι υπαρξιακές απειλές καθορίστηκαν από το GPPP και τους επιλεγμένους επιστήμονες, ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους που χρηματοδοτούσαν.
Οι δύο ερευνητές εντόπισαν μια σημαντική ομιλία στο Νταβός, που εκφώνησε ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν στο WEF το 1998, ως σηματοδοτούσα τη μετάβαση σε ένα μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης βασισμένο στο GPPP:
“Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν μεταμορφωθεί από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε εδώ στο Νταβός. Ο Οργανισμός έχει υποστεί μια πλήρη αναθεώρηση την οποία έχω περιγράψει ως “ήσυχη επανάσταση”…
Έχει επέλθει μια θεμελιώδης αλλαγή. Τα Ηνωμένα Έθνη κάποτε ασχολούνταν μόνο με κυβερνήσεις. Τώρα πια γνωρίζουμε ότι η ειρήνη και η ευημερία δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς εταιρικές σχέσεις στις οποίες συμμετέχουν κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί, η επιχειρηματική κοινότητα και η κοινωνία των πολιτών… Η δουλειά των Ηνωμένων Εθνών αφορά τις επιχειρήσεις του κόσμου”.
Οι Buse & Walt υποστήριξαν ότι αυτό σηματοδοτούσε την άφιξη ενός νέου τύπου υπεύθυνου παγκόσμιου καπιταλισμού. Όπως θα δούμε, οι επιχειρήσεις δεν είδαν έτσι αυτή τη ρύθμιση. Πράγματι, οι Buse και Walt αναγνώρισαν γιατί η GPPP ήταν μια τόσο δελεαστική προοπτική για τους παγκόσμιους γίγαντες των τραπεζών, της βιομηχανίας, της χρηματοδότησης και του εμπορίου:
“Οι μεταβαλλόμενες ιδεολογίες και οι τάσεις της παγκοσμιοποίησης ανέδειξαν την ανάγκη για στενότερη παγκόσμια διακυβέρνηση, ένα ζήτημα τόσο για τον ιδιωτικό όσο και για τον δημόσιο τομέα. Υποθέτουμε ότι τουλάχιστον ένα μέρος της υποστήριξης των GPPPs απορρέει από αυτή την αναγνώριση και από την επιθυμία του ιδιωτικού τομέα να συμμετέχει στις παγκόσμιες διαδικασίες λήψης ρυθμιστικών αποφάσεων”.
Η σύγκρουση συμφερόντων είναι προφανής. Αναμένεται απλώς να δεχτούμε, χωρίς αμφισβήτηση, ότι οι παγκόσμιες εταιρείες δεσμεύονται να θέτουν ανθρωπιστικούς και περιβαλλοντικούς σκοπούς πάνω από το κέρδος. Υποτίθεται ότι ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης υπό την ηγεσία της GPPP είναι κατά κάποιο τρόπο επωφελές για εμάς.
Η πίστη σε αυτό απαιτεί σημαντικό βαθμό αφέλειας. Πολλές από τις εταιρείες-μέτοχους έχουν καταδικαστεί ή έχουν λογοδοτήσει δημόσια για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Σε αυτά περιλαμβάνονται εγκλήματα πολέμου. Η προφανής παθητική συμφωνία της πολιτικής τάξης ότι αυτοί οι “εταίροι” θα πρέπει να καθορίζουν αποτελεσματικά την παγκόσμια πολιτική, τους κανονισμούς και τις προτεραιότητες δαπανών μοιάζει με παιδική ευπιστία.
Αυτή η αφέλεια είναι, από μόνη της, μια παρωδία. Όπως έχουν επισημάνει πολλοί ακαδημαϊκοί, οικονομολόγοι, ιστορικοί και ερευνητές, η επιρροή των επιχειρήσεων, ακόμη και η κυριαρχία τους στο πολιτικό σύστημα αυξάνεται εδώ και γενιές. Οι εκλεγμένοι πολιτικοί ήταν για πολύ καιρό οι κατώτεροι εταίροι σε αυτή τη συμφωνία.
Με την άφιξη των GPPP γινόμασταν μάρτυρες της γέννησης της διαδικασίας για την επισημοποίηση αυτής της σχέσης, της δημιουργίας μιας συνεκτικής παγκόσμιας τάξης. Από τότε οι πολιτικοί απλώς τηρούν το σενάριο. Δεν το έγραψαν οι ίδιοι.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και διακυβέρνησης στο παγκόσμιο πλαίσιο. Η κυβέρνηση διεκδικεί το δικαίωμα, ίσως μέσω μιας οιονεί δημοκρατικής εντολής, να καθορίζει την πολιτική και να θεσπίζει νομοθεσία (νόμο).
Οι υποτιθέμενες δυτικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, οι οποίες δεν είναι καθόλου δημοκρατίες, είναι ένα μοντέλο εθνικής διακυβέρνησης όπου εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αποτελούν την εκτελεστική εξουσία που θεσπίζει τη νομοθεσία. Για παράδειγμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτό επιτυγχάνεται μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Ίσως το πιο κοντινό πράγμα σε αυτή τη μορφή εθνικής κυβέρνησης σε διεθνή κλίμακα είναι η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Έχει μια ισχνή αξίωση δημοκρατικής λογοδοσίας και μπορεί να εκδίδει ψηφίσματα τα οποία, ενώ δεν δεσμεύουν τα κράτη μέλη, μπορούν να δημιουργήσουν “νέες αρχές” που μπορεί να γίνουν διεθνές δίκαιο όταν αργότερα εφαρμοστούν από το Διεθνές Δικαστήριο.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι πραγματικά παγκόσμια “κυβέρνηση”. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν την εξουσία να θεσπίζουν νομοθεσία και να διαμορφώνουν νόμους. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι “αρχές” του μπορούν να γίνουν νόμος είναι μέσω δικαστικής απόφασης. Η μη δικαστική εξουσία να δημιουργούν νόμους επιφυλάσσεται στις κυβερνήσεις και η νομοθετική τους εμβέλεια εκτείνεται μόνο στα εθνικά τους σύνορα.
Λόγω των συχνά βεβαρημένων σχέσεων μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων, η παγκόσμια κυβέρνηση αρχίζει να γίνεται ανέφικτη. Τόσο με τη μη δεσμευτική φύση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ όσο και με το διεθνές τζόκεϊ για γεωπολιτικό και οικονομικό πλεονέκτημα, δεν υπάρχει επί του παρόντος κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε παγκόσμια κυβέρνηση.
Υπάρχει το πρόσθετο πρόβλημα της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Οι περισσότεροι πληθυσμοί δεν είναι έτοιμοι για μια μακρινή, μη εκλεγμένη παγκόσμια κυβέρνηση. Οι άνθρωποι γενικά θέλουν η πολιτική τάξη να έχει περισσότερη δημοκρατική λογοδοσία, όχι λιγότερη.
Η GPPP θα ήθελε σίγουρα να διοικήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά η επιβολή με φανερή βία είναι πέρα από τις δυνατότητές της. Ως εκ τούτου, έχουν χρησιμοποιήσει άλλα μέσα, όπως η εξαπάτηση και η προπαγάνδα, για να προωθήσουν την έννοια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Ο πρώην σύμβουλος της κυβέρνησης Κάρτερ και ιδρυτής της Τριμερούς Επιτροπής Zbigniew Brzezinski αναγνώρισε πώς αυτή η προσέγγιση θα ήταν ευκολότερο να εφαρμοστεί. Στο βιβλίο του “Between Two Ages: Americas Role In The Technetronic Era, έγραψε:
“Αν και ο στόχος της διαμόρφωσης μιας κοινότητας των ανεπτυγμένων εθνών είναι λιγότερο φιλόδοξος από τον στόχο της παγκόσμιας κυβέρνησης, είναι πιο εφικτός”.
Τα τελευταία 30 χρόνια έχουν σχηματιστεί πολυάριθμα GPPP, καθώς η έννοια της παγκόσμιας διακυβέρνησης έχει εξελιχθεί. Σημαντικό σημείο καμπής αποτέλεσε η έκθεση του WEF για τη διακυβέρνηση με πολλούς εμπλεκόμενους φορείς. Με τη δημοσίευση το 2010 του Everybody’s Business: Strengthening International Cooperation in a More Interdependent World, το WEF περιέγραψε τα στοιχεία της μορφής της παγκόσμιας διακυβέρνησης με τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων μερών.
Δημιούργησαν τα Συμβούλια Παγκόσμιας Ατζέντας τους για να συζητούν και να προτείνουν πολιτικές που καλύπτουν πρακτικά κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Το WEF δημιούργησε ένα αντίστοιχο όργανο παγκόσμιας διακυβέρνησης για κάθε πτυχή της κοινωνίας μας. Από τις αξίες και την οικονομία μας, μέχρι την ασφάλεια και τη δημόσια υγεία μας, τα συστήματα πρόνοιας, την κατανάλωση, την πρόσβαση στο νερό, την επισιτιστική ασφάλεια, την εγκληματικότητα, τα δικαιώματά μας, τη βιώσιμη ανάπτυξη και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό σύστημα, τίποτα δεν έμεινε ανέγγιχτο.
Ο εκτελεστικός πρόεδρος του WEF, Klaus Schwab, διευκρίνισε ποιος ήταν ο στόχος της παγκόσμιας διακυβέρνησης:
“Σκοπός μας ήταν να τονώσουμε μια στρατηγική διαδικασία σκέψης μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων μερών σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους οι διεθνείς θεσμοί και ρυθμίσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν στις σύγχρονες προκλήσεις… οι κορυφαίες αρχές του κόσμου εργάστηκαν σε διεπιστημονικά, πολυμετοχικά Συμβούλια Παγκόσμιας Ατζέντας για να εντοπίσουν τα κενά και τις ελλείψεις στη διεθνή συνεργασία και να διατυπώσουν συγκεκριμένες προτάσεις βελτίωσης…
Οι συζητήσεις αυτές διεξήχθησαν στις περιφερειακές συνόδους κορυφής του Φόρουμ κατά τη διάρκεια του 2009, καθώς και στην πρόσφατη ετήσια συνάντηση του Φόρουμ το 2010 στο Νταβός-Κλόστερς, όπου πολλές από τις αναδυόμενες προτάσεις δοκιμάστηκαν με υπουργούς, διευθύνοντες συμβούλους, επικεφαλής ΜΚΟ και συνδικάτων, κορυφαίους ακαδημαϊκούς και άλλα μέλη της κοινότητας του Νταβός…
Η διαδικασία του Παγκόσμιου Ανασχεδιασμού παρείχε ένα άτυπο εργαστήριο εργασίας ή μια αγορά για μια σειρά καλών πολιτικών ιδεών και ευκαιριών συνεργασίας…
Επιδιώξαμε να διευρύνουμε τις συζητήσεις για τη διεθνή διακυβέρνηση… ώστε να αναλάβουμε πιο προληπτική και συντονισμένη δράση για όλο το φάσμα των κινδύνων που συσσωρεύονται στο διεθνές σύστημα.”
Μέχρι το 2010 το WEF είχε αναλάβει να ξεκινήσει τη διαδικασία του παγκόσμιου ανασχεδιασμού. Προσδιόρισαν τις διεθνείς προκλήσεις και πρότειναν τις λύσεις. Ευτυχώς για την GPPP, οι προτάσεις τους σήμαιναν για την ίδια περισσότερο έλεγχο και ευκαιρίες συνεργασίας. Το WEF επεδίωξε να πρωτοστατήσει στην επέκταση αυτής της διεθνούς διακυβέρνησης.
Σε ένα μόνο παράδειγμα, το 2019 η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ανακοίνωσε τη συνεργασία της με το WEF για την ανάπτυξη μελλοντικών επιχειρηματικών, οικονομικών και βιομηχανικών κανονισμών.
Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου είχε δεσμευτεί να υποστηρίξει ένα ρυθμιστικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε από τις παγκόσμιες εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια θα ρυθμίζονταν από τους ίδιους κανονισμούς που είχαν σχεδιάσει.
Το WEF δεν έχει κανενός είδους εκλογική εντολή. Κανείς από εμάς δεν έχει καμία δυνατότητα να επηρεάσει ή έστω να αμφισβητήσει τις κρίσεις τους και παρόλα αυτά εργάζονται σε συνεργασία με τις υποτιθέμενες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μας, και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς του GPPP, για τον επανασχεδιασμό του πλανήτη στον οποίο όλοι ζούμε.
Ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων βρίσκεται στην καρδιά της GPPP. Ουσιαστικά σφετερίζεται τη δημοκρατική διακυβέρνηση (ή όποια άλλη κυβέρνηση) τοποθετώντας τις παγκόσμιες εταιρείες στο κέντρο της λήψης αποφάσεων.
Παρά το γεγονός ότι δεν αντλούν εξουσία από κανέναν άλλον εκτός από τους ίδιους, οι ηγέτες του GPPP υιοθετούν τη δική τους σύγχρονη ερμηνεία του “θεϊκού δικαιώματος των βασιλιάδων” και κυβερνούν απόλυτα.
Τον Ιανουάριο του 2021 το WEF μίλησε για το πώς βλέπει τον καπιταλισμό των συμμετόχων:
“Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του μοντέλου των ενδιαφερομένων μερών σήμερα είναι ότι τα διακυβεύματα του συστήματός μας είναι πλέον πιο ξεκάθαρα παγκόσμια…
Αυτό που κάποτε θεωρούνταν ως εξωτερικότητες στη χάραξη εθνικής οικονομικής πολιτικής και στη λήψη ατομικών εταιρικών αποφάσεων θα πρέπει τώρα να ενσωματωθεί ή να εσωτερικευτεί στις λειτουργίες κάθε κυβέρνησης, εταιρείας, κοινότητας και ατόμου.
Ο πλανήτης είναι… το κέντρο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και η υγεία του θα πρέπει να βελτιστοποιείται στις αποφάσεις που λαμβάνουν όλοι οι άλλοι ενδιαφερόμενοι”.
Το GPPP θα επιβλέπει τα πάντα. Κάθε κυβέρνηση, όλες τις επιχειρήσεις, τις λεγόμενες κοινότητές μας (όπου ζούμε) και τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Δεν είμαστε εμείς η προτεραιότητα. Η προτεραιότητα είναι ο πλανήτης. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται το WEF.
Ο κεντρικός έλεγχος ολόκληρου του πλανήτη, όλων των πόρων του και όλων όσων ζουν σε αυτόν είναι το βασικό ήθος του GPPP. Δεν χρειάζεται να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του GPPP, δεν χρειάζεται να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Δηλώνεται ξεκάθαρα στην εισαγωγή της πρωτοβουλίας Great Reset του WEF:
“Για να βελτιώσει την κατάσταση του κόσμου, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ξεκινά την πρωτοβουλία The Great Reset.. Η κρίση του Covid-19.. αλλάζει ριζικά το παραδοσιακό πλαίσιο λήψης αποφάσεων.
Οι ασυνέπειες, οι ανεπάρκειες και οι αντιφάσεις των πολλαπλών συστημάτων -από την υγεία και τα οικονομικά μέχρι την ενέργεια και την εκπαίδευση- είναι πιο εκτεθειμένες από ποτέ. Οι ηγέτες βρίσκονται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι..
Καθώς εισερχόμαστε σε ένα μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας για τη διαμόρφωση της ανάκαμψης, η πρωτοβουλία αυτή θα προσφέρει πληροφορίες που θα βοηθήσουν στην ενημέρωση όλων εκείνων που καθορίζουν τη μελλοντική κατάσταση των παγκόσμιων σχέσεων, την κατεύθυνση των εθνικών οικονομιών, τις προτεραιότητες των κοινωνιών, τη φύση των επιχειρηματικών μοντέλων και τη διαχείριση των παγκόσμιων κοινών.”
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το WEF είναι μόνο ένας από τους πολλούς οργανισμούς-εταίρους του GPPP. Ωστόσο, έχουν ίσως ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή όσον αφορά τις δημόσιες σχέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ψευδοπανδημίας.
Αντίθετα με τις ελπίδες των Buse & Walt, βλέπουμε μια αναδυόμενη παγκόσμια, εταιρική δικτατορία, όχι μια φροντίδα για τη διαχείριση του πλανήτη.
Η GPPP θα καθορίσει τη μελλοντική κατάσταση των παγκόσμιων σχέσεων, την κατεύθυνση των εθνικών οικονομιών, τις προτεραιότητες των κοινωνιών, τη φύση των επιχειρηματικών μοντέλων και τη διαχείριση των παγκόσμιων κοινών.
Δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για κανέναν από εμάς να συμμετάσχει είτε στο σχέδιό τους είτε στην επακόλουθη διαμόρφωση της πολιτικής.
Ενώ, θεωρητικά, οι κυβερνήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να εφαρμόζουν την πολιτική του GPPP, η πραγματικότητα είναι ότι το κάνουν. Οι παγκόσμιες πολιτικές αποτελούν μια αυξανόμενη πτυχή της ζωής μας στη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή.
Ο µηχανισµός µετατροπής των πρωτοβουλιών πολιτικής GPPP, πρώτα σε εθνική και στη συνέχεια σε περιφερειακή και τελικά σε τοπική πολιτική, µπορεί να προσδιοριστεί µε σαφήνεια εξετάζοντας τη βιώσιµη ανάπτυξη.
Το 1972 η ιδιωτικά χρηματοδοτούμενη, ανεξάρτητη πολιτική δεξαμενή σκέψης της Λέσχης της Ρώμης (ΚτΡ) δημοσίευσε το βιβλίο Τα όρια της ανάπτυξης.
Όπως είδαμε με την εξάπλωση της ψευδοπανδημίας, η ΕτΠ χρησιμοποίησε μοντέλα υπολογιστών για να προβλέψει τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετώπιζε ολόκληρος ο πλανήτης: την “παγκόσμια προβληματική”.
Οι προσφερόμενες απόψεις τους προέρχονταν από την παραγγελία του συστημικού δυναμικού “μοντέλου World3” του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT).
Αυτό υπέθετε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα εξαντλούσε τους φυσικούς πόρους και θα μόλυνε το περιβάλλον σε σημείο που θα συνέβαινε αναπόφευκτα η “υπέρβαση και η κατάρρευση”.
Αυτό δεν αποτελεί επιστημονικό “γεγονός” αλλά μάλλον ένα προτεινόμενο σενάριο. Μέχρι στιγμής, καμία από τις προβλέψεις που έγιναν δεν έχει επαληθευτεί.
Το επιστημονικό και στατιστικό πηγαινέλα σχετικά με τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται στο βιβλίο “Όρια στην ανάπτυξη” είναι πλούσιο. Ωστόσο, αγνοώντας όλες τις αμφιβολίες, το μοντέλο World3 εγκαταστάθηκε σταθερά στο κέντρο του πολιτικού περιβάλλοντος της βιώσιμης ανάπτυξης.
Το 1983 συγκλήθηκε η Επιτροπή Brundtland από τον πρώην πρωθυπουργό της Νορβηγίας Gro Harland Brundlandt και τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Javier Pérez de Cuéllar. Και οι δύο ήταν μέλη της Λέσχης της Ρώμης.
Βασιζόμενοι στις εξαιρετικά αμφισβητήσιμες υποθέσεις του μοντέλου World3, ξεκίνησαν να ενώνουν κυβερνήσεις από όλο τον κόσμο για να ακολουθήσουν πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης.
Το 1987 η Επιτροπή δημοσίευσε την Έκθεση Brundtland, γνωστή και ως “Το κοινό μας μέλλον”. Κεντρικό σημείο της ιδέας της βιώσιμης ανάπτυξης, που περιγράφεται στην έκθεση, ήταν ο έλεγχος (μείωση) του πληθυσμού.)
Αυτή η πολιτική απόφαση, να απαλλαγούμε από τους ανθρώπους, κέρδισε διεθνή αναγνώριση και βραβεία για τους συγγραφείς.
Οι υποκείμενες παραδοχές για αυτές τις προτάσεις πολιτικής δεν αμφισβητήθηκαν καθόλου δημοσίως. Η ακαδημαϊκή και επιστημονική συζήτηση μαίνεται, αλλά παρέμεινε σχεδόν εντελώς ανεκμετάλλευτη.
Όσο γνώριζε το κοινό, οι επιστημονικές υποθέσεις και εικασίες ήταν αποδεδειγμένο γεγονός. Είναι πλέον αδύνατο να αμφισβητήσει κανείς αυτές τις αναπόδεικτες υποθέσεις και τα προφανώς ανακριβή μοντέλα χωρίς να κατηγορηθεί για “άρνηση του κλίματος”.
Αυτό οδήγησε στους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας και τελικά, το 2015, έδωσαν τη θέση τους στην πλήρη υιοθέτηση των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ- SDGs) από τα Ηνωμένα Έθνη,
Με τη σειρά τους, αυτοί μεταφράστηκαν σε κυβερνητική πολιτική. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ανακοίνωσε με υπερηφάνεια τη δέσμευση της πολιτικής Net Zero για τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης το 2019.
Οι SDGs είχαν ήδη αντίκτυπο σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο σε κομητείες, πόλεις, κωμοπόλεις και δήμους σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Σχεδόν κάθε συμβούλιο σε ολόκληρη τη χώρα έχει ένα “σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης”.
Ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε για τις παγκόσμιες απειλές που μπορεί να αντιμετωπίζουμε ή να μην αντιμετωπίζουμε, η προέλευση και η πορεία διανομής της πολιτικής που προκύπτει είναι ξεκάθαρη.
Μια ιδιωτικά χρηματοδοτούμενη, παγκοσμιοποιητική δεξαμενή σκέψης ήταν ο κινητήριος μοχλός μιας πολιτικής ατζέντας που οδήγησε στη δημιουργία ενός παγκόσμιου πλαισίου πολιτικής, το οποίο υιοθετήθηκε από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο και το οποίο έχει επηρεάσει τις κοινότητες σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γης.
Οι SDGs είναι μόνο ένα από τα πολυάριθμα παραδείγματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης του GPPP σε δράση. Ο ρόλος του εκλεγμένου πολιτικού σε αυτή τη διαδικασία είναι αμελητέος. Απλώς χρησιμεύουν για να εφαρμόζουν και να πωλούν την πολιτική στο κοινό.
Δεν έχει σημασία ποιον εκλέγετε, η πορεία της πολιτικής καθορίζεται σε επίπεδο παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτή είναι η δικτατορική φύση της GPPP και τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο δημοκρατικό.
—————–
Δικτυογραφία
What is the “Global Public-Private Partnership”? – OffGuardian
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek