Ο Δαίμονας της Πίστης

Τι πραγματικά πιστεύετε; Το τεστ του Δαίμονα της Αλήθειας.

Κατά πόσο οι απόψεις σας εκφράζουν την αλήθεια; Τα κίνητρα που μπορεί να σας ωθήσουν να πείτε κάτι, το οποίο δεν πιστεύετε πραγματικά.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν απόψεις για την πολιτική, τα τρέχοντα γεγονότα, την θρησκεία, την κοινωνία, την ηθική και τον αθλητισμό, και ξοδεύουμε πολύ χρόνο εκφράζοντας αυτές τις απόψεις, είτε σε συνομιλία είτε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υποστηρίζουμε τις θέσεις μας και ενοχλούμαστε εάν αμφισβητούνται. Γιατί το κάνουμε αυτό; Η προφανής απάντηση είναι ότι πιστεύουμε ότι οι απόψεις που εκφράζουμε (δηλαδή, πιστεύουμε ότι είναι αληθινές), και θέλουμε να κάνουμε τους άλλους να τις πιστεύουν επίσης, επειδή είναι αληθινές. Θέλουμε να επικρατήσει η αλήθεια. Έτσι φαίνεται. Πιστεύουμε όμως ό,τι λέμε; Προσπαθείτε πάντα να αποδείξετε την αλήθεια όταν διαφωνείτε ή μήπως υπάρχουν άλλα κίνητρα;

Αυτά τα ερωτήματα μπορεί να φαίνονται παράξενα, ακόμη και προσβλητικά.

Υπαινίσσομαι ότι είστε ανειλικρινείς ή υποκριτές στις απόψεις σας; Όχι, τουλάχιστον δεν υπονοώ ότι το κάνετε συνειδητά. Αλλά μπορεί να επηρεάζεστε ασυνείδητα από ανησυχίες εκτός της αλήθειας. Σήμερα, οι περισσότεροι ψυχολόγοι συμφωνούν ότι οι γρήγορες, ασυναίσθητες ψυχικές διεργασίες (μερικές φορές ονομάζεται ‘Σύστημα 1’) διαδραματίζουν τεράστιο ρόλο στην καθοδήγηση της συμπεριφοράς μας. Αυτές οι διαδικασίες δεν θεωρούνται φροϋδικές, περιλαμβάνοντας καταπιεσμένες αναμνήσεις και επιθυμίες, αλλά ως συνηθισμένες, καθημερινές κρίσεις, κίνητρα και συναισθήματα που λειτουργούν χωρίς συνειδητή αντίληψη, όπως ένας νοητικός αυτόματος πιλότος.

Φαίνεται εύλογο ότι τέτοιες διαδικασίες καθοδηγούν μεγάλο μέρος της ομιλίας μας. Σε τελική ανάλυση, σπάνια σκεφτόμαστε τους λόγους για τους οποίους λέμε τι κάνουμε. Οι λέξεις απλά έρχονται στα χείλη μας. Αλλά αν τα κίνητρα πίσω από τα λόγια μας είναι ασυνείδητα, τότε πρέπει να τα εξάγουμε από την συμπεριφορά μας και ίσως να κάνουμε λάθος για το τι είναι. Και πάλι, αυτή δεν είναι μια επαναστατική ιδέα. Για αιώνες, δραματουργοί και μυθιστοριογράφοι έχουν απεικονίσει ανθρώπους που έχουν παραπλανηθεί σχετικά με τα δικά τους κίνητρα.

Είναι εύκολο να σκεφτούμε κίνητρα που μπορεί να μας ωθήσουν να εκφράσουμε μια άποψη που δεν πιστεύουμε πραγματικά. Ίσως θέλουμε να είναι αληθινή και να αισθανόμαστε καθησυχασμό όταν την υποστηρίζουμε (σκεφτείτε τους γονείς που επιμένουν ότι το αγνοούμενο παιδί τους είναι ακόμη ζωντανό, παρά την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων). Μπορεί να την συσχετίσουμε με άτομα που θαυμάζουμε και να την υποστηρίζουμε έτσι ώστε να είναι σαν αυτούς (σκεφτείτε πώς επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις απόψεις των διασημοτήτων).

Ίσως πιστεύουμε ότι θα τραβήξει την προσοχή πάνω μας και θα μας κάνει να φαινόμαστε ενδιαφέροντες (σκεφτείτε τους εφήβους που υιοθετούν προκλητικές απόψεις). Θα μπορούσαμε να την δηλώσουμε για να ταιριάξουμε και να κερδίσουμε κοινωνική αποδοχή (σκεφτείτε έναν φοιτητή από ένα συντηρητικό υπόβαθρο). Ή ίσως νιώθουμε ότι έχουμε καθήκον να την υπερασπιστούμε εξαιτίας της δέσμευσής μας σε κάποια θρησκεία ή ιδεολογία (μερικές φορές αποκαλούμε αυτή την στάση πίστη – πίστη στην θρησκευτική πλάνη).

Τέτοια κίνητρα θα μπορούσαν επίσης να ενισχυθούν από άλλους παράγοντες. Ως κοινωνία, τείνουμε να θαυμάζουμε ανθρώπους που εμμένουν στις αρχές τους. Έτσι, μόλις εκφράσουμε μια άποψη, για οποιονδήποτε λόγο, θα μπορούσαμε να αισθανθούμε (και πάλι, ασυνείδητα) ότι είμαστε πλέον δεσμευμένοι σε αυτήν, και πρέπει να εμμείνουμε σε αυτήν ως ζήτημα ακεραιότητας.

Ταυτόχρονα, θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μια συναισθηματική προσκόλληση στην άποψη, σαν μια προσκόλληση σε μια αθλητική ομάδα. Είναι τώρα η άποψή μας, αυτήν που έχουμε υποστηρίξει δημοσίως και θέλουμε να κερδίσει τους αντιπάλους της, μόνο και μόνο επειδή είναι δική μας. Με αυτόν τον τρόπο, ενδέχεται να έχουμε ισχυρή προσωπική δέσμευση για μια αξίωση, ακόμα κι αν δεν την πιστεύουμε πραγματικά.

Δεν υπονοώ ότι δεν καθοδηγούμαστε ποτέ από ανησυχίες για αλήθεια και γνώση (αυτό που οι φιλόσοφοι αποκαλούν επιστημονικές ανησυχίες), αλλά υποψιάζομαι ότι αυτά τα είδη συναισθηματικών και κοινωνικών παραγόντων παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο από ό,τι θέλουμε να σκεφτόμαστε. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε την ένταση με την οποία οι άνθρωποι υπερασπίζονται τις απόψεις τους και τον πόνο που νιώθουν όταν αυτές αμφισβητούνται;

Είναι κακό αν λέμε μερικές φορές πράγματα που δεν πιστεύουμε; Μπορεί να μην είναι. Οι στόχοι που ανέφερα – η αναζήτηση κοινωνικής αποδοχής, για παράδειγμα, ή η καλλιέργεια μιας αυτοεικόνας – δεν είναι απαραιτήτως κακοί, και δεδομένου ότι είναι ασυνείδητοι, είναι αναμφισβήτητο ότι δεν πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για αυτούς. Υπάρχουν όμως κίνδυνοι. Για να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους πρέπει να πείσουμε το κοινό μας ότι πιστεύουμε πραγματικά αυτά που λέμε.

Αν νομίσουν ότι λέγαμε κάτι απλώς για να τους δημιουργήσουμε μια εντύπωση, τότε δεν θα πετύχουμε να δημιουργήσουμε αυτήν την εντύπωση. Και όταν ο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε κάποια εντύπωση στον εαυτό μας (όπως οι γονείς που επιμένουν ότι το παιδί τους είναι ακόμη ζωντανό) πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας ότι το πιστεύουμε και αυτό. Κατά συνέπεια, ίσως χρειαστεί να υποστηρίξουμε τα λόγια μας με πράξεις, ενεργώντας σαν να πιστεύουμε αυτό που λέμε.

Εάν υπήρχε μια έντονη διαφορά ανάμεσα σε όσα είπαμε και κάναμε, η ανικανότητα μας θα ήταν προφανής. Με αυτόν τον τρόπο, οι ασυνείδητες επιθυμίες για αποδοχή, έγκριση και διαβεβαίωση μπορούν να μας οδηγήσουν να κάνουμε επιλογές βάσει των αξιώσεων για τις οποίες δεν έχουμε καλά αποδεικτικά στοιχεία, με προφανείς κινδύνους απογοήτευσης και αποτυχίας.

Υπάρχει λοιπόν κάποιος τρόπος να πείτε εάν πιστεύετε πραγματικά σε μια αξίωση; Φαίνεται ότι η συνειδητή σκέψη θα το διευθετούσε. Εάν σκέφτεστε συνειδητά τον ισχυρισμό, νομίζετε ότι είναι αλήθεια; Ακόμη και αυτή η διαδικασία, ωστόσο, μπορεί να είναι αναξιόπιστη. Πολλοί θεωρητικοί πιστεύουν ότι η συνειδητή σκέψη απλά μιλάει στον εαυτό μας στην εσωτερική ομιλία, οπότε μπορεί να καθοδηγείται από ασυνείδητα κίνητρα, όπως και η εξωτερική ομιλία.

Και, όπως ανέφερα, οι ασυνείδητες επιθυμίες μπορούν να μας ωθήσουν να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας, λέγοντας στον εαυτό μας ότι ένας ισχυρισμός είναι αληθινός, παρ’ όλο που δεν τον πιστεύουμε πραγματικά.

Παρ’ όλα αυτά, ένα πείραμα σκέψης μπορεί να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε ότι είναι αληθινό. Στην πραγματική ζωή, μπορεί να υπάρχουν λίγες συνθήκες στις οποίες η αλήθεια είναι η κυρίαρχη ανησυχία μας: η διατήρηση μιας παρηγορητικής άποψης ή η υπεράσπιση μιας ιδεολογίας λατρείας ή αυτοεκτίμησης μπορεί σχεδόν πάντα να είναι πιο σημαντική για εμάς από την αλήθεια.

Ας υποθέσουμε ότι σας ρωτάει ο τρομερός Δαίμονας της Αλήθειας – ένα πολύ ισχυρό ον που ξέρει την αλήθεια για κάθε θέμα και θα σας τιμωρήσει φρικτά αν δώσετε μια λανθασμένη απάντηση ή δεν απαντήσετε καθόλου. Εάν συνεχίσετε να υποστηρίζετε μια αξίωση όταν ο Δαίμονας της Αλήθειας σας ρωτά αν είναι αλήθεια, τότε την πιστεύετε πραγματικά, ναι, είναι αλήθεια. Αλλά αν δώσετε μια διαφορετική απάντηση υπό απειλή βασανιστηρίων από τον παντογνώστη Δαίμονα, τότε δεν πιστεύετε πραγματικά τον ισχυρισμό σας. Αυτό μας δίνει μια πρακτική δοκιμασία για την πίστη.

Φανταστείτε την κατάσταση που περιγράφετε όσο πιο έντονα μπορείτε και δείτε τι θα λέγατε για οποιαδήποτε από τις απόψεις σας.

Αλλά προσέξτε να μην εκφραστείτε απόλυτα για το θέμα σε περίπτωση που αρχίσετε να λέτε στον εαυτό σας αυτό που θέλετε να ακούσετε.

***
@Keith Frankish / edwhellas.gr

terrapapers.com