Μind Control -Δολοφόνοι μιας χρήσης

Με το τέλος του πολέμου έγινε φανερό πως το OSS δεν επαρκούσε και χρειαζόταν μια κεντρική υπηρεσία πληροφοριών, η οποία θα λειτουργούσε καλύτερα στο μεταπολεμικό περιβάλλον. Το OSS έπαψε επισήμως τη δράση στις 20 Σεπτεμβρίου του 1945. Ο Ψυχρός Πόλεμος, που μόλις άρχιζε, απαιτούσε μια νέου είδους υπηρεσία πληροφοριών με πολλές δραστηριότητες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας. Έτσι, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1947 δημιουργήθηκαν η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (National Security Agency ή NSA) και η CIA (Central Intelligence Agency).

Με τη νομική κάλυψη που της προσέφερε το National Security Act του 1947, ηCIA αναμείχθηκε σε πάρα πολλά επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν πάνω σε ανθρώπους, με γνώμονα δήθεν το «εθνικό συμφέρον». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η CIA ήταν πλέον αρκετά ανεξάρτητη και ισχυρή, ώστε να μη φοβάται τίποτε. Οι κρουνοί των κρατικών χρηματοδοτήσεων άρχισαν να ρέουν άφθονοι και η CIA ξεκίνησε την επιχορήγηση διαφόρων ερευνητικών ινστιτούτων για την πραγματοποίηση μυστικών πειραμάτων ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το ενδιαφέρον της CIA προς αυτή την κατεύθυνση αυξήθηκε εκθετικά, όταν έγινε γνωστό πωςοι Σοβιετικοί επιδείκνυαν έντονη δράση στους τομείς της παραψυχολογίας, της τηλεπάθειας, της εξωαισθητήριας αντίληψης και της παρακολούθησης εξ αποστάσεως. Την ίδια περίοδο κατέφθαναν αναφορές πως στην άλλη πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος είχε ανακαλυφθεί ένα «ναρκωτικό της αλήθειας», που είχε «φανταστικά αποτελέσματα». Η CIA δεν άργησε να περάσει στην αντεπίθεση.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ BLUEBIRD, ARTICHOKE KAIMKULTRA: ΣΤΟΧΟΣ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ!

Το κλειδί για την επίτευξη των πειραμάτων Mind Control, που θα έλυνε τα χέρια της CIA, ήταν η ανακάλυψη μιας ισχυρής ψυχοτρόπου ουσίας, που θα έφερνε την επανάσταση στο χώρο τον χημικών ναρκωτικών. Στις 16 Απριλίου του 1943, σ’ ένα προάστιο της ελβετικής πόλης Βασιλεία, όπου βρισκόταν η καρδιά και τα εργαστήρια της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz, ο 37χρονος Ελβετός χημικός δρ. Άλμπερτ Χόφμαν (Albert Hofmann) ανακάλυψε τυχαία το LSD(Lysergic Acid Diethylamide), που σύντομα θα γινόταν το αγαπημένο ναρκωτικό της CIA.

Βασιζόμενη στο LSD η CIA ξεκίνησε το 1950 το φιλόδοξο ΠρόγραμμαBluebird, το οποίο εστιάζονται σε πέντε στόχους: Στην ανάπτυξη ενός τρόπου προστασίας απέναντι στο ενδεχόμενο απόσπασης πληροφοριών από πράκτορες της CIA. Στην ανάπτυξη ειδικών ανακριτικών τεχνικών για κρατουμένους. Στην ανακάλυψη τρόπων για την ενδυνάμωση της μνήμης. Στην εγκατάσταση αμυντικών μέσων για την προστασία του προσωπικού της υπηρεσίας από τον εχθρικό έλεγχο. Τέλος, στην επιθετική χρήση των αντισυμβατικών τεχνικών, όπως η ύπνωση και τα ναρκωτικά.

Το Πρόγραμμα Bluebird τον Αύγουστο του 1951 μετονομάστηκε σεΠρόγραμμα Αγκινάρα (Project Artichoke), το οποίο με τη σειρά του περιλάμβανε πειράματα πάνω σε τεχνικές ανάκρισης, πειράματα χρήσηςLSD, Sodium Pentothal και ύπνωσης. Μολονότι η CIA ισχυρίστηκε πως το Πρόγραμμα Αγκινάρα σταμάτησε στα τέλη του 1953, εντούτοις υπάρχουν πολλά αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που παρέχουν πληροφορίες ότι το σχέδιο για την ανάπτυξη «ειδικών ανακριτικών τεχνικών» συνεχίστηκε για πολλά χρόνια αργότερα.

Τον Απρίλιο του 1953 δημιουργήθηκε το Πρόγραμμα MKDELTA, το οποίο αποσκοπούσε στη μελέτη των βιοχημικών ουσιών σε μυστικές επιχειρήσεις και τη χρήση τους για σκοπούς εξάντλησης και δυσφήμισης των χρηστών τους. Την ίδια περίπου περίοδο εμφανίστηκε και το Πρόγραμμα MKNAOMI με σκοπό την ανάπτυξη τεχνικών εξουδετέρωσης φονικών χημικών ουσιών, την ανάπτυξη τεχνικών για τη διασπορά αυτών των ουσιών και τη δοκιμή των επιπτώσεων αρκετών ναρκωτικών σε ζώα και ανθρώπους. Το MKNAOMI, που λειτούργησε από το 1952 μέχρι το 1970, αποτέλεσε ουσιαστικά ένα πρόγραμμα βιολογικού πολέμου της CIA.

Υπήρχε ωστόσο ένα ακόμη πιο φιλόδοξο πρόγραμμα της CIA, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως το κατεξοχήν σχέδιο που αποσκοπούσε στη διαχείριση και στον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς: το MK-ULTRA. Το MK-ULTRA ξεκίνησε στις 13 Απριλίου του 1953 και στράφηκε εξ αρχής στην έρευνα και ανάπτυξη χημικών, βιολογικών και ραδιολογικών υλικών καθώς και στη χρησιμοποίησή τους σε συγκαλυμμένες επιχειρήσεις με σκοπό τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς ύπαρξής του (έλαβε τέλος το 1964) το MK-ULTRA συμπεριέλαβε, εκτός των άλλων, τη χρήση ακτινοβολίας, ηλεκτροσόκ, ουσιών και παραστρατιωκών συσκευών με σκοπό πάντα τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Το MK-ULTRA, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν οι Αμερικανοί πρόεδροι μέχρι τη δεκαετία του 1970, περιελάμβανε τρεις φάσεις. Η πρώτη φάση ήταν η αναζήτηση κατάλληλων ουσιών και υλικών για δοκιμές. Η δεύτερη φάση ήταν η διεξαγωγή εργαστηριακών πειραμάτων σε ανθρώπινα «πειραματόζωα» και η τρίτη φάση ήταν η εφαρμογή αυτών των ουσιών σε πραγματικές συνθήκες, δηλαδή σε ανθρώπους που δεν ήταν εθελοντές και συμμετείχαν εν αγνοία τους σ’ αυτά τα πειράματα

Μολονότι τα περισσότερα έγγραφα του Προγράμματος MK- ULTRA καταστράφηκαν από τον δρ. Σίντεϊ Γκότλιμπ (Sidney Gottlieb), που ήταν επικεφαλής του προγράμματος για αρκετά χρόνια, εντούτοις διασώθηκαν αρκετά ντοκουμέντα ώστε να αποκαλύψουν πολλές άγνωστες πτυχές του. Με βάση λοιπόν κάποια άκρως απόρρητα έγγραφα, που στη συνέχεια αποχαρακτηρίστηκαν, το MK-ULTRA περιελάμβανε 149 υποπρογράμματα, ορισμένα εκ των οποίων περιελάμβαναν έρευνες πάνω στην ύπνωση, στις επιδράσεις των ναρκωτικών, στην ψυχοθεραπεία, στους ανιχνευτές ψεύδους, στον «ορό της αλήθειας», στην παθογένεια και στην τοξικότητα ορισμένων ουσιών, στις σταγόνες που προκαλούν αναισθησία καθώς και στις μυστικές δοκιμές και χορηγήσεις ναρκωτικών.

Κάποιες από αυτές τις έρευνες λάμβαναν χώρας πάνω σε ανύποπτα θύματα. Υπάρχουν μάλιστα και έγγραφα που αποκαλύπτουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικές με τη χρησιμοποίηση ανύποπτων ατόμων ως άβουλους υπηρέτες της CIA ή ως προγραμματισμένους «δολοφόνους μιας χρήσης», που ενεργοποιούνταν μέσω μιας κωδικής φράσης ή κάποιου ειδικού ηλεκτρομαγνητικού σήματος. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος η CIA εφάρμοσε ακόμη και μεθόδους σβησίματος της μνήμης κι επαναπρογραμματισμού του εγκεφάλου, προκειμένου το θύμα να προσφέρει τις υπηρεσίες του χωρίς καν να το γνωρίζει!

«Μόλις σκότωσα τον Τζον Λένον».

Παρόμοια περίπτωση φαίνεται πως ήταν και ο νεαρός Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν (Mark David Chapman), ο οποίος στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 συνάντησε και σκότωσε τον Τζον Λένον, τον πιο διάσημο τραγουδιστή και στιχουργό των Beatles. Μετά τη δολοφονία του πιο διάσημου «σκαθαριού» ο Τσάπμαν, αδιαφορώντας για τον πανικό γύρω του, πήγε σε μια καφετέρια και άρχισε να διαβάζει ατάραχος το βιβλίο που κουβαλούσε μαζί του (το The Catcher in the Rye του J. D. Salinger). Όταν ο αστυνομικός, που τον συνέλαβε, τον ρώτησε οργισμένος: «Ξέρεις τι έκανες;», εκείνος απάντησε με μια απόκοσμη αταραξία στη φωνή του: «Μόλις σκότωσα τον Τζον Λένον».

Χρόνια αργότερα ο φυλακισμένος πλέον Τσάπμαν, που πίστευε πως ο Θεός του μιλούσε με παράξενη φωνή μέσα στο κελί του, εκμυστηρεύτηκε σ’ έναν δημοσιογράφο του BBC: «Άκουσα μια φωνή στο κεφάλι μου να λέει: “Κάνε το, Κάνε το, Κάνε το!” Ξανά και ξανά. Δεν θυμάμαι πως σημάδεψα. Πρέπει να το έκανα, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τι έκανα. Απλά τράβηξα τη σκανδάλη πέντε φορές. Δεν υπήρχε αίσθημα, ούτε θυμός, απλά μια νεκρή σιωπή στον εγκέφαλο». Σύμφωνα με τον ντετέκτιβ Άρθουρ Ό Κόνορ ο Τσάπμαν «ήταν σαν υπνωτισμένος». Μήπως τελικά κι ο Τσάπμαν ήταν θύμα «πλύσης εγκεφάλου», θύμα του Mind Control κι ένας ακόμη προγραμματισμένος «δολοφόνος μια χρήσης».

Ο Τσάπμαν, που καταγόταν από την Τζώρτζια, ήταν ένας Εβραίος που όμως προσχώρησε μόνος του στον χριστιανισμό. Ήταν βαθιά θρησκευόμενος, ήσυχος και μη βίαιος άνθρωπος. Παντρεύτηκε το 1979, στη Χαβάη, αλλά λίγο αργότερα χώρισε. Τότε ήταν που άρχισε να διακατέχεται από εμμονές, διάβαζε παθιασμένα το The Catcher in the Rye και ταυτίστηκε με τον ήρωα του βιβλίου, τον Χόλντεν Κάουλφιλντ (Holden Caulfield). Όταν βρισκόταν ακόμη στη Χονολουλού ο Τσάπμαν φαίνεται πως προμηθεύτηκε το όπλο με το οποίο θα σκότωνε τον Λένον. Η απόφαση μέσα του είχε ληφθεί, απλά χρειαζόταν κάποιον ή κάτι για να την «ενεργοποιήσει».

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Φέντον Μπρέσλερ (Fenton Bresler): «Ο Τσάπμαν είναι θύμα, όπως και ο ίδιος ο Λένον, εκείνων που ήθελάν να σκοτώσουν τον Λένον». Γιατί όμως η CIA να θέλει το θάνατο του Λένον; Η αλήθεια είναι πως ο Λένον ήταν ενοχλητικός και μιλούσε πολύ στους δημοσιογράφους. Κάποτε είχε δηλώσει δημοσίως: «Θα πρέπει να μην ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε τη CIA και το Στρατό για το LSD. Αυτοί ανακάλυψαν το LSD για να ελέγχουν το λαό, αλλά αυτό που έγινε ήταν να μας δώσει ελευθερία»

Ο Λένον ήταν επικίνδυνος, γιατί ήταν πολύ δημοφιλής στη νεολαία και μιλούσε πολύ για τα ναρκωτικά, για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και για τον ύπουλο ρόλο των μυστικών υπηρεσιών. Γι’ αυτό και βρισκόταν στο στόχαστρό τους. Για πρώτη φορά ο Λένον προσέλκυσε την προσοχή του FBI τον Ιανουάριο του 1969, όταν ένας ειδικός πράκτορας ανέφερε στον Έντγκαρ Χούβερ (Edgar Hoover), ότι το διάσημο «σκαθάρι» συμμετείχε σε μια αντιπολεμική διαδήλωση στο New Heaven του Κονέκτικατ.

Η διαδήλωση αυτή συνέπεσε με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του Λένον με τίτλο Two Virgins, στο εξώφυλλο του οποίου αυτός και η Γιόκο Όνο ποζάριζαν γυμνοί! Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Λένον συμμετείχε σε πολλές διαδηλώσεις και πολιτικές δραστηριότητες, οι οποίες στρέφονταν κυρίως κατά της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στο Βιετνάμ. Έτσι, ο φάκελος που διατηρούσε το FBI για τον Λένον «πάχυνε» με την πάροδο των ετών και έφθασε στις 288 σελίδες.

Το 1972 ανέλαβε δράση εναντίον του και η CIA, με παρακολούθηση τηλεφώνων και άλλες παρενοχλήσεις από μυστικούς πράκτορες. Την ίδια εποχή υπήρξε και η σκέψη της απέλασης του ενοχλητικού Λένον από τις ΗΠΑ, ως γνωστόν, ο τραγουδιστής, ήταν Βρετανός υπήκοος και διέμενε τα τελευταία χρόνια στη Νέα Υόρκη. Ο Λένον ήξερε λοιπόν ότι κινδύνευε, όπως άλλωστε και πολλά άλλα ροκ ινδάλματα της εποχής του, που τελικά «εξουδετερώθηκαν» με τη βοήθεια της ηρωίνης. Γι’ αυτό και είχε δηλώσει σχετικά στο δημοσιογράφο Πολ Κράσνερ (Paul Krassner): «Άκου, αν οτιδήποτε συμβεί στη Γιόκο ή σε μένα, δεν θα είναι ατύχημα».

Λίγους μήνες μετά το φόνο που διέπραξε, ο Τσάπμαν δήλωσε πως «σκότωσα τον Λένον για να κερδίσω την προσοχή και να προωθήσω αυτό το βιβλίο». Ωστόσο ο Τσάπμαν δεν ήταν φανατικός αναγνώστης του J. D. Salinger και δεν είχε εκφράσει ποτέ τον ενθουσιασμό του για το συγκεκριμένο βιβλίο μέχρι την ημέρα του φόνου. Γι’ αυτό και ο Φέντον Μπρέσλερ υποστήριξε τη θεωρία πως το βιβλίο αυτό ήταν απλώς μια «διανοητική σκανδάλη», ένας «κώδικας ενεργοποίησης» του ψυχο-προγραμματισμένου Τσάπμαν, ώστε να σκοτώσει τον Λένον.

Και μια τελευταία ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Τόσο ο Τσάπμαν, όσο κι Σιρχάν Σιρχάν, πριν διαπράξουν τις δολοφονίες τους, παρακολουθούνταν από τον ίδιο ψυχολόγο! Μακάβρια σύμπτωση ή απλώς και οι δύο αποτελούσαν μέλη της ίδιας γενιάς ψυχο-προγραμματισμένων «δολοφόνων μιας χρήσης», που κατασκεύασε η CIA με τεχνικές Mind Control;

Ο κόσμος του Mind Control είναι σκοτεινός, γεμάτος μυστικά πειράματα, άγνωστες τεχνολογίες, ψυχεδελικές ουσίες, εμφυτεύματα μικροτσιπ, συνωμοσίες μυστικών υπηρεσιών, και αμέτρητες ανατριχιαστικές ιστορίες με θύματα ανύποπτους ανθρώπους. Τα πειράματα Mind Control, που έγιναν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, απλώς προαναγγέλλουν το οργουελιανό μέλλον που μας πλησιάζει: «Τρέξτε, ανόητοι, το μέλλον είναι ήδη πίσω σας. Το 1984 άρχισε να οικοδομείται από το 1914»  Κλεάνθης Γρίβας.

@Γιώργος Στάμκος, MIND CONTROL: O ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΝΟΥ, εκδόσεις ΆΓΝΩΣΤΟ, 2005

terrapapers.com