ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΖΟΦΕΡΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

«ΕΙΝΑΙ Ο (ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟΣ) ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ!»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Ως γνωστόν, το 2009 η Νέα Τάξη Πραγμάτων, μαζί με το λόμπι των φαρμακευτικών εταιρειών σε φόντο προθερμαινόμενου ιατροφασισμού-υγειοναζισμού, είχαν επιχειρήσει να οργανώσουν τον μαζικό (διάβαζε: ΝΑΖΙκό) εμβολιασμό των πολιτών διαφόρων κρατών κατά της γρίπης Η1Ν1.

Μάλιστα, η Ελλάδα είχε αγοράσει σχεδόν διπλάσιο αριθμό εμβολίων από τον πληθυσμό της.

Στην επιχείρηση συμμετείχαν δύο βασικοί πρωταγωνιστές της σημερινής υγειονομικής διαχείρισης: οι κ.κ. Τσιόδρας και Κοντοζαμάνης, οι οποίοι εικονίζονται σε μια αμαρτωλή φωτογραφία εκείνης της εποχής, ένθεν και ένθεν του τότε Υπουργού Υγείας Δ. Αβραμόπουλου.

Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε μετά βεβαιότητος αν η αποτυχημένη προσπάθεια υλοποίησης του μαζικού εμβολιασμού ήταν προσχεδιασμένη.

Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι ο κορωνοϊός βαπτίσθηκε εσκεμμένα «αόρατος εχθρός», ώστε να ξεκινήσει ένας ψευτοπόλεμος που θα κατέληγε στην μαζική χρήση του (δήθεν) υπερόπλου των καινοφανών εμβολίων από την πλευρά των πολιτών-οπλιτών, τότε είναι πολύ λογικό να έπρεπε να γίνει μια προσομοίωση της οιονεί στρατιωτικής «επιχείρησης ελευθερία» in vivo και όχι in vitro.

Η προσομοίωση αυτή θα έπρεπε, βεβαίως, να βρίσκεται σε ικανή χρονική απόσταση από την επίσημη εμβολιαστική πρεμιέρα, προκειμένου να έχει αποδυναμωθεί η μνήμη των πειραματόζωων σε σχέση με την προηγηθείσα πρόβα τζενεράλε.

Παρότι, όμως, ο ελληνικός λαός ευτύχησε να έχει ελεύθερη πρόσβαση στη φωτογραφία με τους νεοταξίτικους «τρεις καμπαλέρος» εκείνης της –κατά τα φαινόμενα– πρόβας τζενεράλε (φωτογραφία που διακινήθηκε ευρέως στο Διαδίκτυο), το φρεσκάρισμα της μνήμης απεδείχθη ανεπαρκές μπροστά στη δύναμη του τρόμου που τα σατανικά μυαλά κατάφεραν να διασπείρουν στον πληθυσμό για την εχθρική επέλαση του αόρατου κορωνοϊού.

Πέρα από την οπτική υπενθύμιση, στην αφύπνιση του πολίτη θα μπορούσαν να συμβάλουν οι εξαιρετικά επίκαιρες αναφορές του Μπογιόπουλου από το βιβλίο του «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»1, οι οποίες μας οδηγούν σε χρήσιμα συμπεράσματα για τον παρεμφερή τρόπο διαχείρισης της σημερινής υγειονομικής κρίσης. Ο συγγραφέας εφιστά την προσοχή του αναγνώστη στα εξής:

Η λεγόμενη «πανδημία» από τον ιό της «γρίπης των χοίρων» χρησιμοποιήθηκε το 2009 ως παγκόσμιο φόβητρο για την ενθυλάκωση από τις φαρμακοβιομηχανίες, που παρήγαγαν και διένειμαν τα αντιικά εμβόλια, ενός ποσού που κυμάνθηκε περί τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η όλη επιχείρηση, που προέβλεπε τη μετατροπή του πληθυσμού της γης σε παγκόσμιο πειραματόζωο κατανάλωσης εμβολίων ανέλεγκτων ως προς τις συνέπειές τους στον ανθρώπινο οργανισμό, αποδείχτηκε ότι δεν σκόπευε στην αντιμετώπιση της «γρίπης των χοίρων», αλλά επρόκειτο για μια χειρίστης μορφής «διαφθορά των χοίρων».

Ο Μπογιόπουλος συνεχίζει:

Ένα χρόνο αργότερα, και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2010, ο Γερμανός επιδημιολόγος Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικών Ζητημάτων, Υγείας και Οικογένειας της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, δήλωσε: «Η γρίπη των χοίρων ως τέτοια δεν υπάρχει, ο δε μεγάλος πανικός που δημιουργήθηκε χωρίς λόγο συμφέρει μόνο τους εκπροσώπους των εργαστηρίων εκπόνησης εμβολίων και τους παραγωγούς τους».

Όπως αποκαλύφθηκε, σημαίνοντα στελέχη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που αντικατέστησαν τον όρο «επιδημία» με τον όρο «πανδημία», και έδωσαν έτσι το πράσινο φως για την κερδοσκοπία των φαρμακοβιομηχανιών επί τη βάσει ενός τεχνητά προκληθέντος πανικού, συνεργάζονταν με τις εταιρείες παραγωγής των εμβολίων.

Με αφορμή τον κορωνοϊό, ο Βόνταργκ εξέδωσε βιβλίο υπό τον τίτλο «Κάλπικες Πανδημίες» και υπότιτλο «Επιχειρήματα ενάντια στην κυριαρχία του φόβου»2, στο οποίο εξηγεί γιατί ζούμε πλέον υπό το καθεστώς μιας άνωθεν επιβληθείσας πανδημικής δικτατορίας (Pandemie-Putsch)3, ηνιοχούμενης από την μαφία των εμβολίων καθώς και από μια τεχνο-ελίτ· ο ίδιος κάνει λόγο και για εμβολιοδικτατορία (Impf-Diktatur)4.

Υποστηρίζει ότι η διαχείριση της παρούσας υγειονομικής κρίσης αποτελεί ένα τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ότι οι εκμεταλλευτές του κορωνοϊού δεν ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγεία, αλλά για την αύξηση του πλούτου τους και την επέκταση των μονοπωλίων και της εξουσίας τους που θα προέλθουν από το εμπορικό παιχνίδι με την ασθένεια5.

Εύστοχα παρατηρεί ο Βόνταργκ ότι, αυτή τη φορά, η ανάληψη της εξουσίας από τη δικτατορική ελίτ των δισεκατομμυριούχων του Νταβός δεν απαιτούσε τη χρήση στρατού. Το νέο μέσο της κατάκτησης των λαών ήταν ο φόβος για τους ιούς.

Επειδή δεν τους πιάνει το ανθρώπινο μάτι, αποτελούν μιαν αόρατη απειλή (εξού και το παρατσούκλι «αόρατος εχθρός» που δόθηκε στον κορωνοϊό κατ’ απομίμηση εκείνου που είχε δοθεί στην Αλ Κάιντα), η οποία είναι εν δυνάμει πανταχού παρούσα. Έτσι, οι παγκόσμιοι κατακτητές μας δεν χρειάσθηκε να κάνουν τίποτε άλλο από το να επιδοθούν σε καθημερινή κρουσματολαγνεία, ώστε οι περισσότεροι πολίτες να υποκύψουν τρομαγμένοι στις εντολές των υγειονομικών διαχειριστών. Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου δύσκολο να αρχίσει ο κόσμος να κρατά αποστάσεις και να διατρανώνει την υποταγή του φορώντας μάσκες6.

Για να διατηρήσουν την πίεση και να μη χάσουν τον έλεγχο, οι ελεγχόμενες κυβερνήσεις των κρατών ανήγαγαν τα ηλεκτρονικά πιστοποιητικά σε όρο άσκησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών, οι οποίοι διχοτομήθηκαν αυθαιρέτως σε πρώτης και δευτέρας κλάσεως, δηλ. σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Συνεπώς, εφαρμόσθηκε για μία ακόμη φορά το διαβολικό δόγμα divide et impera (διαίρει και βασίλευε)7.

Εξίσου εύστοχη είναι η παρατήρηση του Βόνταργκ ότι στις αρχές της πανδημίας υπήρχε μεγάλη διάσταση ανάμεσα στη δραματική παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ (βλ. ιδίως τις εικόνες από την περίφημη εκατόμβη νεκρών του Μπέργκαμο) και στην πραγματικότητα, όπως τη βίωναν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους:

Οι γείτονες και οι συνάδελφοι δεν αρρώσταιναν μαζικά, δεν κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας πολλοί άνθρωποι που είχαν έκδηλα συμπτώματα κορωνοϊού, ενώ στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων βρίσκονταν λιγότεροι άνθρωποι απ’ ό,τι τις αντίστοιχες κρύες ημέρες προηγούμενων ετών και οι κλίνες ήταν άδειες περισσότερο από ποτέ άλλοτε8.

Στο βιβλίο του Βόνταργκ ο αναγνώστης θα βρει μια σπουδαία πληροφορία, η οποία ρίχνει περισσότερο φως στα πρόσωπα που διαδραματίζουν σήμερα σημαντικό ρόλο για την υλοποίηση των σχεδίων της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο συγγραφέας σημειώνει9:

Οι ολιγάρχες που προώθησαν την εμπορική ιδέα της κορωνοϊκής πανδημίας δεν προέρχονται μόνο από τους χώρους της οικονομίας, της επιστήμης, των ΜΜΕ και της πολιτικής, αλλά και από το Βατικανό.

Ο Πάπας Φραγκίσκος στηρίζει τη «Μεγάλη Επανεκκίνηση» μέσω του «Συμβουλίου για τον Συμπεριληπτικό Καπιταλισμό» (Council for Inclusive Capitalism), το οποίο ιδρύθηκε από την Lynn Forester de Rothschild.

Στόχος του Συμβουλίου είναι –υποτίθεται– η δημιουργία ενός κόσμου που θα είναι περισσότερο:

δίκαιος

συμμετοχικός-συμπεριληπτικός (inclusive)

ανθεκτικός (resilient)

βιώσιμος (sustainable)

Καρμπόν ορολογία χρησιμοποιεί και ο Klaus Schwab στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Συμμετοχικός Καπιταλισμός. Καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών»10, όπου μιλά για:

«συστημικές αλλαγές που θα ήταν αναγκαίες για τα επόμενα 50 ή 75 χρόνια, ώστε να υπάρξει η εγγύηση ενός κόσμου πιο δίκαιου, βιώσιμου και ανθεκτικού για τις μελλοντικές γενιές».

Σημειωτέον ότι το προαναφερθέν Συμβούλιο διοικείται από τους λεγόμενους «Φύλακες» (The Guardians), οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την υλοποίηση του σχεδίου για τον «Συμπεριληπτικό/συμμετοχικό Καπιταλισμό». To σύνθημα-καραμέλα της συμπεριληπτικότητας/συμμετοχικότητας είναι:

«δεν αφήνουμε κανέναν πίσω» (leaving no-one behind)

Εν τούτοις, ο όρος συμπεριληπτικός/συμμετοχικός καπιταλισμός ενέχει εσωτερική αντίφαση, αποτελεί δηλαδή μια contradictio in adiecto. Διότι ένας καπιταλισμός από τη φύση του βασίζεται στην ελευθερία της αγοράς/των συμβάσεων: ο καθένας κοιτά το τομάρι του.

Πώς μπορεί, λοιπόν, ένας εκ φύσεως «φιλοτομαριστικός καπιταλισμός» να έχει ως αποστολή του να ανεβάσει στα βαγόνια του τραίνου της υποτιθέμενης πράσινης ανάπτυξης κάθε επιβάτη, ανεξαρτήτως φύλου, χώρας, χρώματος, οικονομικών δυνατοτήτων κ.λπ.;

Υπό το πρίσμα μιας πατερναλιστικής μηδενικής ανοχής, η συμπεριληπτικότητα θα σήμαινε ότι μια κυβέρνηση δεν ανέχεται, για το καλό των υπηκόων της, να μείνει ούτε ένας εκτός παιχνιδιού και εν τέλει απροστάτευτος. Όλοι πρέπει να χωρέσουν, ακριβέστερα: να στοιβαχτούν σαν ζώα-πρόβατα επί σφαγή μέσα στο τραίνο του συμπεριληπτικού καπιταλισμού. Όλοι, πλην μίας κατηγορίας: των αρνητών-αμφισβητιών του δρομολογίου που πρόκειται να εκτελέσει η αμαξοστοιχία.

Εδώ εντάσσονται π.χ. οι ανεμβολίαστοι, αυτά τα δήθεν φοβερά και τρομερά μιάσματα που τολμούν να σκέφτονται μόνο το τομάρι τους και όχι το κοινό καλό, αλλά και οι αρνητές της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, η συσσώρευση των οποίων (σύμφωνα πάντοτε με το αφήγημα των νεοταξιτών) μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον πλανήτη και έτσι, κάποια στιγμή, να οδηγήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα στον αφανισμό.

Δείτε πόσο σατανικά σχεδιάζεται η θεωρία πάνω στην οποία στηρίζεται η προβαλλόμενη ανάγκη για καθολικό εμβολιασμό:

Αφού πλέον ο καπιταλισμός μεταλλάχθηκε από φιλοτομαριστικό σε συμπεριληπτικό/συμμετοχικό, η αμαξοστοιχία που έχει ορισθεί να κυλήσει πάνω στις ράγες της Ατζέντας 21 και 2030, περνώντας από τους σταθμούς «Ανθεκτικότητα» / «Βιωσιμότητα» / «Πράσινη Ανάπτυξη» κ.ο.κ. δεν ανέχεται τους φιλοτομαριστές αρνητές!

Κοντολογίς:

Συμπεριληπτικός/συμμετοχικός καπιταλισμός και φιλοτομαριστές αρνητές είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.

Γι’ αυτό όσοι επιμένουν να αντιστέκονται στα νεοταξίτικα σχέδια του ζοφερού μέλλοντος θα εκπαραθυρωθούν από την αμαξοστοιχία για να υποστούν τον κοινωνικο-οικονομικό αποκλεισμό τους από έναν νέο (αντιφατικό και, κατά τούτο, αλλοπρόσαλλο) τύπο κοινωνίας που επιβάλλεται σταδιακά, αλλά πάντως ταχύτατα, με δικτατορικό τρόπο.

Ανάμεσα στους «Φύλακες» συγκαταλέγονται τα ακόλουθα πρόσωπα:

ο Kenneth Frazier, Διευθυντής της φαρμακοβιομηχανίας Merck (είχε εκμεταλλευτεί την εμφάνιση του Ebola στη Δ. Αφρική για να θέσει σε κυκλοφορία εμβόλια γενετικής τεχνολογίας)

ο Alex Gorsky, Διευθυντής της φαρμακοβιομηχανίας Johnson & Johnson

o Rajiv Shah, επί πολλά χρόνια συνεργάτης του Bill & Melinda Gates Foundation και σημερινός Πρόεδρος του Ιδρύματος Ροκφέλερ

και πολλά άλλα ηχηρά ονόματα11.

Οι προαναφερθέντες όροι (συμμετοχικός, συμπεριληπτικός, ανθεκτικός, βιώσιμος) αλλά και πλήθος άλλων (π.χ. ευημερία, πράσινη-αειφόρος ανάπτυξη, ανθρακικό αποτύπωμα κ.λπ.) ανήκουν σε μια φετιχιστική ορολογία των οπαδών της Νέας Τάξης Πραγμάτων που υλοποιούν το περιεχόμενο της «Ατζέντας 21 των Ηνωμένων Εθνών: Βιώσιμη Ανάπτυξη» (United Nations Agenda 21: Sustainable Development).

Στην επίμαχη ορολογία εμπεριέχονται λέξεις-κλειδιά (buzz-words) που χρησιμοποιούνται συστηματικώς δίκην μαϊντανού, για να σαγηνεύουν τη μάζα χάρη στο ωραιοποιημένο περιτύλιγμά τους.

Μοιάζουν με δολώματα που αποσκοπούν στη δημιουργία γενιτσάρων της καμουφλαρισμένης παγκόσμιας δικτατορίας, αλλά στην πραγματικότητα έχουν ανάποδη σημασία:

Όσα μέτρα προπαγανδίζονται στο όνομα των στόχων που αναλύονται στις νεοταξίτικες ατζέντες είναι βέβαιον ότι θα έχουν ως αποτέλεσμα την εξαθλίωση των λαών.

Η Rosa Koire, στο βιβλίο της «Behind The Green Mask: U.N. Agenda 21»12, εξηγεί ότι:

H «Ατζέντα 21» ανατρέχει στο 1970, αλλά κατ’ ουσίαν ενεργοποιήθηκε το 1992 κατά τη Θερινή Σύσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στο Ρίο ντε Τζανέιρο (γνωστή και ως Συνδιάσκεψη του Ρίο για το περιβάλλον)13. Ακρογωνιαίος λίθος της Ατζέντας 21, όπως και της Ατζέντας 2030 (η οποία πήρε τη σκυτάλη από την πρώτη), είναι ακριβώς η ανθεκτικότητα στα διάφορα δεινά που είτε βρίσκονται εν εξελίξει, όπως π.χ. η πανδημία του κορωνοϊού, είτε αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον. Εδώ ανήκουν κάθε λογής κρίσεις που θα βαίνουν παράλληλα με την παρούσα υγειονομική ή θα την διαδεχθούν: η κλιματική κρίση, η ενεργειακή κρίση, η επισιτιστική κρίση κ.λπ.

Όλες αυτές οι κρίσεις είναι στενά συνυφασμένες με ένα πολεμικό σκηνικό, κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς νοούμενο. Γι’ αυτό, δεν επιλέγεται τυχαία η ρητορική της καταπολέμησης της εκάστοτε απειλής-μπαμπούλα:

Tα μεν κράτη καλούνται να αμυνθούν συντονισμένα απέναντι σε αυτές τις σφόδρα απειλητικές κρίσεις, καθοδηγούμενα από κάποια παγκόσμια ελίτ, οι δε πολίτες καλούνται να συνεργασθούν, ώστε να σταθούν όρθιοι, δηλαδή ανθεκτικοί (!) μπροστά στην καραδοκούσα ή ήδη ενσκήψασα λαίλαπα.

Όπως, όμως, προσφυώς επισημαίνουν οι Eileen Derolf και Jan van Helsing στο βιβλίο τους με τίτλο «Θα αφανίσουμε τη μισή ανθρωπότητα – και θα το κάνουμε γρήγορα»14, η ανθεκτικότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία προϋποθέτει να παραχωρηθεί από τους πλούσιους και τους εύρωστους μέρος του πλούτου ή του πλεονάσματός τους στους φτωχούς και ευάλωτους. Με άλλα λόγια, επιδιώκεται η επιβολή μιας μορφής σοσιαλισμού, ο οποίος, όμως, όπως διδάσκει η ιστορία, ποτέ δεν καρποφόρησε.

Δικαίως καταλήγουν οι Derolf και Helsing στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη αντίληψη είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική, διότι, υπό το πρόσχημα της βοήθειας των φτωχών και των ευάλωτων, θα επιχειρηθεί η ανάληψη του απόλυτου ελέγχου όλων των πολιτών.

Ταυτοχρόνως, το σοσιαλιστικό πνεύμα διαχείρισης ολόκληρου του πλανήτη έχει και μια άλλη, πολύ επικίνδυνη διάσταση, την οποία ήδη γευτήκαμε από τον τρόπο αντιμετώπισης της παρούσας υγειονομικής κρίσης:

Επί δύο χρόνια, ο στόχος της ανθεκτικότητας υπηρετήθηκε μονόπλευρα υπέρ του κοινωνικού αγαθού της δημόσιας υγείας. Αντιθέτως, τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, καθώς και η αξία του ανθρώπου, θυσιάσθηκαν ελαφρά τη καρδία στον βωμό του κοινού καλού. Έτσι, η ανθεκτικότητα που ευαγγελίζονται μονότονα οι σωτήρες δεν συμπεριλαμβάνει ό,τι αποτελεί πυλώνα ενός Συντάγματος.

Με την ίδια λογική αναμένεται ότι θα επιχειρηθεί η καταπολέμηση και των λοιπών κρίσεων:

Όπως, λοιπόν, επί τη βάσει του σοσιαλιστικού-κολλεκτιβιστικού σχεδιασμού, κάθε πολίτης οφείλει να παραδίδει το μπράτσο του για τρύπημα, προκειμένου να χτισθεί το τείχος ανοσίας, έτσι θα αξιωθεί από αυτόν να σταματήσει να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του ή να τρώει κρέας επειδή πρόκειται για συνήθειες που σωρευτικά επιβαρύνουν δραματικά το περιβάλλον και, εν τέλει, τον πλανήτη.

Το σύνθημα «κάθε εμβόλιο μετράει» θα προσαρμοσθεί ως εξής: «κάθε κλείσιμο του διακόπτη, είτε του αυτοκινήτου είτε του στομαχιού, μετράει»!

Εν τέλει, φαίνεται να δικαιώνεται ο Michael Walzer, ο οποίος σημειώνει15:

«Η “κατάσταση ανάγκης” και η “κρίση” είναι κοινότοπες λέξεις, που χρησιμοποιούνται για να προετοιμάσουν τη σκέψη μας για πράξεις κτηνωδίας».

Δεδομένου ότι ζούμε στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο μιας διαρκούς κατάστασης εξαίρεσης που έχει μετατραπεί σε κανονικότητα (!), αξίζει να αναρωτηθούμε:

Άραγε πόσες κτηνωδίες μπορούν να αντέξουν οι λαοί χορεύοντας συνεχώς στους ρυθμούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων υπό τους ήχους αλλεπάλληλων πολεμικών (με την κυριολεκτική ή την μεταφυσική σημασία του όρου) εμβατηρίων;
1

Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το «Χρέος» της ανατροπής τους. Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των Μνημονίων, εκδ. Ημεροδρόμος, Αθήνα 2018, σελ. 151.
2

Wodarg, Falsche Pandemien. Argumente gegen die Herrschaft der Angst, εκδ. Rubicon, München 2021.
3

Wodarg, ό.π., σελ. 343 (βλ. και σελ. 308, 335).
4

Wodarg, ό.π., σελ. 364.
5

Wodarg, ό.π., σελ. 281.
6

Wodarg, ό.π., σελ. 343.
7

Wodarg, αυτόθι.
8

Wodarg, ό.π., σελ. 344.
9

Wodarg, ό.π., σελ. 309.
10

Μτφ.: Α. Αλαβάνου, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 2022, σελ. 11
11

Wodarg, ό.π., σελ. 310.
12

Santa Rosa 2011, σελ. 15 επ.
13

Η Διάσκεψη του Ρίο αποκαλείται και «Συνάντηση Κορυφής της Γης». Σε αυτήν τέθηκαν οι βάσεις για πολλές βασικές διεθνείς συμφωνίες σχετικά με το περιβάλλον:

Ατζέντα 21 — Σχέδιο δράσης για τη βιώσιμη ανάπτυξη

Διακήρυξη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη

Δήλωση Αρχών για τα Δάση

Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές

Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιοποικιλότητα

Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης.
14

Wir töten die halbe Menschheit – und es wird schnell gehen, Amadeus Verlag, Fichtenau 2020, σελ. 59 επ.
15

Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, εκδ. Ιωλκός, Αθήνα 2008, σελ. 377.

antipagkosmiopoihsh.gr

ΠΗΓΗ