“Jack Ryan: Shadow Recruit”: Το Χόλυγουντ μοστράρει ανακαινισμένη την Ρωσοφοβία

Αυτό το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Alternative Right τον Φεβρουαρίου του 2014 και αναδημοσιεύεται τώρα υπό το φως των πρόσφατων ανησυχητικών εντάσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας (με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης σε μεγάλο βαθμό να είναι συνένοχοι στην δηλητηριώδη ανανεωμένη ρωσοφοβία) και τη πιθανότητα να ξεσπάσει ένας γενικευμένος πόλεμος (ή και ακόμα χειρότερα) στη Συρία, εάν γίνει πρόεδρος η Χίλαρι Κλίντον.

Του Andy Nowicki / ΚΟ
Η ταινία “Jack Ryan: Shadow Recruit” (Τζακ Ράιαν: Πρώτη Αποστολή) του 2014, με τους Κένεθ Μπράνα, Κρις Πάιν, Κίρα Νάιτλι και Κέβιν Κόστνερ, δεν είναι κάποια φοβερή ή έστω καλή ταινία, αλλά αποδεικνύει το γεγονός ότι πλέον, έχουμε μια απόπειρα, καθοδηγούμενη από ορισμένες ισχυρές και με επιρροή αμερικανικές ομάδες πίεσης, δημιουργίας ενός νέου Ψυχρού Πολέμου με τη Ρωσία.

Η ταινία που κυκλοφόρησε (σίγουρα όχι τυχαία) ακριβώς πριν από την έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι, ένα γεγονός που πυροδότησε την αντίδραση των «προοδευτικών» / λίμπεραλ δυτικών κατά της Ρωσίας του Πούτιν, προσπαθεί να αναβιώσει την σωβινιστική ξενοφοβία (συγκεκριμένα ρωσοφοβία) αυτών των αγαπημένων αντί-σοβιετικών ταινιών της δεκαετίας του ’80 –κινηματογραφικών αριστουργημάτων όπως το ‘Red Dawn’, ‘Rocky IV’, ‘Iron Eagle’ και ‘Rambo: First Blood, Part II’, μεταξύ άλλων ενώ, επίσης, προσπαθεί να αναγάγει μπλα-μπλα αντι-ρωσισμούς ως κάτι εντελώς εύγευστο για τους λίμπεραλ του 21ου αιώνα, χωρίς, την ίδια στιγμή, να αποξενώνει τους εν γένει συντηρητικούς fans του Tom Clancy.
[Ο Tom Clancy (1947 – 2013) είναι Αμερικάνος συγγραφέας επιτυχημένων πολιτικών θρίλερ, ιδιαίτερα γνωστός για τα ψυχροπολεμικά σενάριά τους. Ο “Jack Ryan” είναι ήρωας των βιβλίων του Clancy. Τέσσερις ταινίες, πριν το “Shadow Recruit”, έχουν θέμα τους τον πράκτορα Jack Ryan. Στο “Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη” (1990) στον ρόλο του Jack Ryan ήταν ο Alec Baldwin. Στο “Patriot Games” (1992) ήταν ο Harrison Ford. Στο “Clear and Present Danger” (1994) ήταν πάλι ο Harrison Ford και στο “The Sum of All Fears” (2002) ήταν ο Ben Affleck].

Έτσι, όσον αφορά το κομμάτι της προπαγάνδας, στο ‘Jack Ryan’ έχουμε το νεοσυντηρητισμό και το νεοφιλελευθερισμό να ενώνονται σε μια νέα παθιασμένη αγκαλιά, σαν σιαμαία, στο να καταγγέλλουν έναν εχθρό μεγάλο και αρκετά τρομακτικό ώστε και οι δυο τους να μισούν, να φοβούνται και να απεχθάνονται: δηλαδή, το μετα-σοβιετικό Κρεμλίνο, το οποίο, σύμφωνα με την ταινία, απειλεί να διεκδικήσει εκ νέου την κυριαρχία που είχε στο παρελθόν, με πολλά μέσα, και στρατευμένους που διεισδύουν στο έδαφος των ΗΠΑ για να λυγίσουν και να καταστρέψουν την αμερικανική οικονομία και να εκτελέσουν συγκλονιστικά τρομοκρατικά χτυπήματα στη Νέα Υόρκη, που θα κάνουν εκείνο της 11η Σεπτεμβρίου να μοιάζει σαν μια απλή επιδρομή προσκόπων.

Το ‘Shadow Recruit’ δείχνει επίσης προκλητικά και απερίφραστα μια φιλο-αμερικανική στάση, απεικονίζοντας θετικά όλες τις γραφειοκρατικές εκδηλώσεις της αμερικάνικης κυβέρνησης. Η CIA, το FBI και η NSA είναι οι καλοί εδώ. Κανένα σημάδι διαφθοράς ή υποκρισίας δεν υπάρχει στην κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών. Αντίθετα, το κακό κρύβεται μέσα στους τοίχους άθικτων υπέρλαμπρων πύργων μιας νέας, αναζωογονημένης και ευημερούσας μετα-κομμουνιστικής Μόσχας, όπου ένας αδίστακτος ολιγάρχης που ονομάζεται Victor Cherevin (Μπράνα) σχεδιάζει, με τη συνενοχή των προϊσταμένων του στην κυβέρνηση, να «κάνει την Αμερική να αιμορραγεί».
Ο τρυφερά όμορφος ηθοποιός Chris Pine είναι η τελευταία ενσάρκωση του Jack Ryan, αντικαθιστώντας τον εξίσου βαρετό Ben Affleck του “The Sum of All Fears” / ‘Απόλυτος Κίνδυνος’ (2002) (όπου εκεί οι κακοί ήταν ευρωπαίοι νεο-ναζί) και αυτή τη φορά γύρω από το νεαρό έχουμε έναν καθοδηγητή, τον Thomas Harper, έναν βετεράνο πράκτορα της CIA που τον υποδύεται ο πάντα θεαματικά μειλίχιος Kevin Costner. Αυτό το συμπαθητικούλι, νωχελικά ηρωικό και εντελώς χωρίς ενδιαφέρον δίδυμο πρέπει να δράσει για να σταματήσει τον πολύ πιο ζωντανό, πανούργο, και μάγκα κακοποιό Μπράνα από το να ξεκινήσει μια τρομακτική επίθεση στο -πού αλλού;- κάτω Μανχάταν.

Όπως το ‘Sum of All Fears’ του 2002, έτσι και το ‘Shadow Recruit’ έχει εξυγιανθεί και έχει εμβολιασθεί με άφθονη πολιτική ορθότητα, προφανώς για την προστασία μας. Η ταινία του 2002 κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά την 9/11, αλλά οι θανατηφόροι, αδίστακτοι καλά οργανωμένοι τρομοκράτες δεν ήταν φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι από την Μέση Ανατολή, αλλά … λευκοί Ευρωπαίοι νεοναζί (!!!) Ομοίως, το ‘Shadow Recruit’ απεικονίζει ένα σενάριο στο οποίο τα μυστικά μέλη ενός δολοφονικού θύλακα τρομοκρατών που σχεδιάζει μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στη Wall Street, είναι επίσης αφοσιωμένοι ενορίτες σε μια αμερικανική ενορία … της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι “εμπνέονται” από κήρυγμα του ορθόδοξου ιερέα. Ο ίδιος δε ο σατανικός εγκέφαλος της επίθεσης (Μπάνα), εμφανίζεται ως αφιερωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος, σε μία σκηνή που με ευλάβεια κάνει τον σταυρό του σε ορθόδοξη εκκλησία, ενώ η όλη σκηνή της αποχώρησής του με το μαύρο παλτό και την επιβλητική ψαλμωδία, παραπέμπει μάλλον σε… αντίχριστο (εδώ έχουμε και σαφή επίθεση του Χόλυγουντ προς την Ορθοδοξία – δες κι εδώ).

Θυμηθείτε ποια μεγάλη ταινία του Χόλυγουντ δείχνει τον «κακό» που ετοιμάζει τρομοκρατικό χτύπημα (και όχι τον μαχόμενο στην πατρίδα του κατά του ξένου εισβολέα, όπως δείχνουν ταινίες για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν) να προσεύχεται στον Αλλάχ σε κάποιο τζαμί!… [Δες το αναλυτικό Hollywood VS Πραγματικότητα – Γιατί ποτέ οι “κακοί” στις ταινίες δεν είναι ισλαμιστές;]  

Αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία, όπως και όλες οι χριστιανικές ομολογίες, απαγορεύουν την αυτοκτονία, και ως εκ τούτου, ένας άνθρωπος που ανατινάζει τον εαυτό του, σκοτώνοντας χιλιάδες αθώους πολίτες, εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ένας πιστός και αφοσιωμένος χριστιανός (σε αντίθεση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, όπου τέτοιου είδους τζιχαντιστές συνήθως θεωρούνται ως «δίκαιοι μάρτυρες»), αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι, ακόμη και αν ένα τέτοιο γεγονός ήταν θεολογικά δυνατόν, δεν υπάρχει απολύτως κανένα ιστορικό προηγούμενο για οποιαδήποτε τέτοιο φαινόμενο!

Το να προβάλεις μια τέτοια κατάσταση ως εύλογη είναι κάτι ανησυχητικά ηλίθιο και κρύβει προφανώς παιδιάστικη πολιτιστική άγνοια, που μοιάζει πολύ με την περιβόητη σκηνή στο «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» (Indiana Jones and the Temple of Doom, 1984 – βλέπε φώτο κάτω), όπου βλέπουμε  μια αίθουσα δεξιώσεων γεμάτη ομιλούντες ασυνάρτητα Ινδουιστές να εορτάζουν τρώγοντας ζωντανά χέλια και κατεψυγμένους εγκεφάλους πιθήκων (!) ενώ οι λευκοί Αμερικάνοι καλεσμένοι τους κοιτάζουν τρομοκρατημένοι (δες κι εδώ). Όπως και σε εκείνη την γελοία σκηνή της ταινίας του Spielberg, αυτή η πτυχή του σεναρίου του ‘Shadow Recruit’ δείχνει μια υπέρτατη και ηθελημένη αδιαφορία για την πραγματικότητα από την πλευρά των δημιουργών του.  
Πάντως το νόημα είναι ξεκάθαρο: «Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτούς τους βρωμερούς Ρώσους! Αυτοί είναι πρόθυμοι ακόμη και να θυσιάσουν τη ζωή τους για να μας νικήσουν! Είναι ξένοι και έχουν κάτι ανατριχιαστικά θρησκευτικά ήθη και έθιμα που είναι προφανώς ξένα προς τον δικό μας τρόπο ζωής, είναι διεφθαρμένοι, αλκοολικοί, σεξιστές, σαδιστές και μοιχοί και εκτός των άλλων μιλούν και αστεία… και αν δεν υπήρχε το εξαίρετο έργο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, σίγουρα θα μας βασάνιζαν και θα μας δολοφονούσαν όλους!