«HΞΕΙΣ AΦΗΞΕΙΣ ΟYΚ EΝ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ»: ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΝΤΠ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης,
τέως Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
«Όταν υπάρχει σύγχυση, ο κυβερνητικός έλεγχος μεγαλώνει».
Την συγκεκριμένη φράση έγραψε ο Άλντους Χάξλεϋ στον Πρόλογό του για τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο1. Τον κανόνα της εφαρμόζουν πιστά οι σημερινοί διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, οι οποίοι από την ημέρα κήρυξης της πανδημίας του κορωνοϊού προέβησαν σε δηλώσεις και εφήρμοσαν μέτρα που ήσαν απολύτως αντιφατικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αρχική δήλωση ότι οι μάσκες είναι περιττές ή και επικίνδυνες, την οποία, όμως, διαδέχθηκε η υποχρεωτική μασκοφορία στους κλειστούς χώρους, και αργότερα η υποχρεωτική καθολική μασκοφορία σε κλειστούς και ανοικτούς χώρους (“μάσκα παντού”).
Κάποιες αντιφάσεις είναι τόσο κραυγαλέες που γεννούν την εύλογη υπόνοια ότι η διαχείριση της παρούσας υγειονομικής κρίσης αποτελεί στην ουσία πνευματικό πόλεμο ενάντια στην κοινή λογική, η οποία φαίνεται ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα θύματά του.
Διότι ποιος μπορεί να δεχθεί ως πειστικό (και άρα ως ισχυρό) έναν κανόνα Δικαίου που επιτάσσει την χρήση μάσκας σε όποιον εισέρχεται και κινείται όρθιος σε ένα εστιατόριο, όχι όμως και σε όποιον κάθεται («όρθιος κολλάει, καθιστός δεν κολλάει»);
Συναφές παράδειγμα αντιφατικής διαχείρισης ήταν π.χ. η υποχρεωτική μασκοφορία για τους σερβιτόρους, όχι όμως και για τους πελάτες· άρα, όταν σερβίρεις κολλάς, όταν όμως σερβίρεσαι δεν κολλάς!
Πέραν τούτων, η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική για τους επιβάτες αστικών, όχι όμως και υπεραστικών λεωφορείων, ενώ προδήλως αντιφατική ήταν και η προτροπή των «ειδικών» προς τον κόσμο να αερίζει τους κλειστούς χώρους, ώστε να ανανεώνεται η ατμόσφαιρα με καθαρό αέρα, ενώ για μεγάλα χρονικά διαστήματα η μασκοφορία ήταν υποχρεωτική ακόμη και στους ανοικτούς χώρους. Άρα, το αντιφατικό μήνυμα ήταν:
Όταν είσαι σε κλειστό χώρο, άνοιγε πόρτες και παράθυρα για να μπαίνει καθαρός αέρας, αλλά όταν περπατάς στον καθαρό αέρα φόρα μάσκα, διότι ο αόρατος εχθρός μπορεί να σου επιτεθεί από το πουθενά!
Αυτές οι αντιφάσεις, αλλά και πολλές άλλες, δεν προκλήθηκαν τυχαίως. Το ιατροφασιστικό καθεστώς εφήρμοσε –και εξακολουθεί να εφαρμόζει σταθερά– την ψυχολογική μέθοδο της σύγχυσης, προκειμένου να υπνωτίσει τους αποδέκτες των αντιφατικών μηνυμάτων και να μεγιστοποιήσει τον κυβερνητικό έλεγχο.
Είναι αποκαλυπτική η εξήγηση που καταγράφεται στο «Μανιφέστο Συνωμοσίας» ([Manifeste conspirationniste], μτφ.: Μ. Ξανθός, Οι εκδόσεις των συναδέλφων, Αθήνα 2022, σελ. 185) –ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για την ορθή ερμηνεία της εποχής του κορωνοϊού– σχετικά με τις συνέπειες που επιφέρει η μέθοδος της σύγχυσης. O ανώνυμος Γάλλος συγγραφέας του παρατηρεί:
«Πρόκειται για έναν τρόπο να καταστεί η πραγματικότητα μη αφομοιώσιμη από το άτομο, […] ώστε να γίνει προσωρινά παράδοξη, να μην είναι δυνατό να της αποδοθεί νόημα. Η κατάληξη είναι μια κατάσταση έκστασης, όπου το άτομο προσπαθεί τόσο πολύ να νοηματοδοτήσει ό,τι συμβαίνει, που οι ικανότητές του για απόκριση κορέννυνται. Έτσι βυθισμένο, αναπτύσσει έντονη δίψα για σαφήνεια, μια ανάγκη να λάβει επιτέλους ένα ξεκάθαρο νόημα. Θα γίνει λοιπόν πιο δεκτικός στις υποβολές του υπνωτιστή».
Και, ακολούθως, αναρωτιέται (ό.π., σελ. 187):
«Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, εδώ και δύο χρόνια, υποβαλλόμαστε συστηματικά σε διαδοχικά ερεθίσματα φόβου, που στοχεύουν στο να δημιουργήσουν μια κατάσταση πειθήνιας παλινδρόμησης, μια μεθοδική συρρίκνωση του κόσμου μας, με αντιφατικές εντολές που επιδιώκουν να μας καταστήσουν επιρρεπείς στην υποβολή; Άραγε, όλα αυτά δεν έχουν ως στόχο να [προκαλέσουν] μια κατάσταση υπαρξιακής αντίφασης που μας καθιστά ευάλωτους σε οποιοδήποτε πλήγμα;».
Ανάμεσα στα παραδείγματα αντιφατικής διαχείρισης που μνημονεύει ο ανωτέρω ανώνυμος συγγραφέας συγκαταλέγονται τα εξής (ό.π., σελ. 187/188):
-«Φροντίστε ο ένας τον άλλον / Αποφύγετε την επαφή με τους άλλους».
-«Μείνετε σπίτι / Πηγαίνετε στη δουλειά».
-«Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο / αλλά μπορεί να μας ξεφύγει ανά πάσα στιγμή».
-«Εμβολιαστείτε / αλλά το εμβόλιο δεν σας προστατεύει».
-«Ο ιός είναι φοβερά επικίνδυνος / Σκοτώνει μόνο τους ηλικιωμένους, τους παχύσαρκους-διαβητικούς-καρδιοπαθείς».
-«Σας κακομεταχειριζόμαστε / Είναι για το καλό σας».
-«Έχετέ μας εμπιστοσύνη / Σας χειραγωγούμε».
-«Στοχεύουμε στην ανοσία της αγέλης / Δεν υπάρχει ανοσία της αγέλης».
Η προαναφερθείσα ψυχολογική μέθοδος της σύγχυσης (η λογική της αποτυπώνεται περίφημα και στη φράση «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», ενώ είναι προσφιλής και στους ανακριτές, οι οποίοι υποδύονται τον «καλό και τον κακό μπάτσο») μπορεί να εξηγήσει περίφημα και τις προφανώς εσκεμμένες παλινωδίες (αυτές προκαλούνται από αντιφατικές δηλώσεις είτε του ιδίου προσώπου, όπως του υπουργού υγείας, είτε περισσότερων προσώπων που συνεργάζονται στο πλαίσιο της κυβερνητικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης) σε ό,τι αφορά το ζήτημα της επιστροφής των εν αναστολή ευρισκομένων υγειονομικών στην εργασία τους.
Οι διφορούμενες φράσεις που διατυπώνονται κατά τον τύπο του γνωστού χρησμού της Πυθίας «ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις»2 –στα έτη 2021-2022 το ερώτημα που υποβάλλεται νοερώς στην «εσωτερική Πυθία» κάθε πολίτη-οπλίτη είναι αν, μετά τον εμβολιασμό του κατά του «αόρατου εχθρού», θα επιστρέψει αλώβητος από το «πολεμικό μέτωπο»– στοχεύουν στην νοητική αποδιοργάνωση των βασανισμένων υγειονομικών μαρτύρων και στο σπάσιμο του ηθικού τους, ώστε κάποιοι εξ αυτών να αναγκασθούν να υποκύψουν στις βουλές του ιατροφασιστικού καθεστώτος, κραυγάζοντας με οργή:
«Φτάνει πια, δεν αντέχουμε άλλο, κάντε μας την ένεση να ησυχάσουμε επιτέλους!».
Πάντως, το πιο κραυγαλέο παράδειγμα αντιφατικών δηλώσεων εξακολουθεί στα τέλη του 2022 να είναι εκείνο που αφορά τη χρήση της μάσκας:
Ενώ, όπως προαναφέρθηκε, στην αρχή η χρήση της είχε κριθεί περιττή ή ακόμη και επικίνδυνη, εν συνεχεία θεσπίσθηκε η υποχρεωτική χρήση μονής μάσκας παντού, έπειτα, σε κάποιες περιπτώσεις, προβλέφθηκε η υποχρεωτική χρήση και δεύτερης μάσκας, βαδίζοντας δε προς τον τρίτο χρόνο κορωνοϊού η χρήση μονής μάσκας διατηρήθηκε ως υποχρεωτική σε λίγες μόνο περιπτώσεις εσωτερικών χώρων.
Μολονότι, λοιπόν, ο ιατρός Ν. Καπραβέλος, Διευθυντής Β΄ ΜΕΘ Νοσοκομείου Παπανικολάου και φανατικός υποστηρικτής των δρακόντειων υγειονομικών μέτρων, στις 25.7.2022 είχε δηλώσει ότι «οι μάσκες κακώς καταργήθηκαν, η τέταρτη δόση δεν έχει γίνει από πολλούς», στα μέσα Νοεμβρίου 2022 ομολόγησε ότι:
«Το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει εξασθενήσει, δεν έχει εκπαιδευτεί τα τελευταία τρία χρόνια, λόγω του κορωνοϊού και των προφυλάξεων, και τώρα που φαίνεται ότι ξαναβγαίνουμε με όρους κανονικότητας στην κοινωνία, είμαστε λίγο απροστάτευτοι ακόμη και στα ίδια στελέχη των εντεροϊών ή των άλλων ιογενών αναπνευστικών λοιμώξεων – έγκυες γυναίκες, ακριβώς λόγω των προφυλάξεων που έχουν πάρει, δεν έχουν μεταδώσει τα κατάλληλα αντισώματα στα παιδιά»3.
Εν τέλει όμως, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων, με επιστολή προς τον υπουργό υγείας (18.11.2022) ζήτησε την καθολική εφαρμογή προστατευτικής μάσκας στους κλειστούς χώρους, με το επιχείρημα ότι:
«Οι νέες μεταλλάξεις της Όμικρον, που οδηγούν σε συχνές επαναμολύνσεις, σε συνδυασμό με την αυξημένη νοσηρότητα, τόσο του ιού της γρίπης αλλά και άλλων αναπνευστικών ιών, που οδηγούν σε αυξημένη προσέλευση παιδιών στα νοσοκομεία, ανησυχούν ιδιαίτερα τους παιδιάτρους» (την 1.11.2022 υπέρ της ίδιας ανάγκης είχε ταχθεί και ο Ν. Καπραβέλος)!
Συμπέρασμα:
Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε την βαρουφάκεια μέθοδο της δημιουργικής ασάφειας (ας θυμηθούμε την περίφημη δήλωση του Γ. Βαρουφάκη τον Φεβρουάριο του 2015, όταν σχολίαζε την συμφωνία με τους δανειστές4). Στην εποχή του κορωνοϊού υφιστάμεθα την μέθοδο της αποδιοργανωτικής ασάφειας που εφαρμόζεται από τους καμουφλαρισμένους βασανιστές-διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης.
Για να κρατήσουμε, επομένως, το μυαλό μας στην θέση του, είναι απολύτως απαραίτητο να γνωρίζουμε τους κανόνες του «ψυχολογικού παιχνιδιού».
Ο ελληνικός τίτλος του αμερικανικού θρίλερ «Μην εμπιστεύεσαι κανέναν» (αυθεντικός τίτλος: Cold Light of Day, 2012) ας γίνει το εσωτερικευμένο δόγμα των σύγχρονων πολιτών που από άμαχοι καλούνται να γίνουν μαχητές σε έναν μεταφορικώς νοούμενο «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού», που, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, μπορεί να έχει πέρα ώς πέρα πραγματικές επιπτώσεις στην υγεία τους.
Σημειωτέον ότι ο καθημερινός υπνωτιστής των Ελλήνων πολιτών, δηλ. η τηλεόραση, φροντίζει κάθε χρόνο να τους εκπαιδεύει στον υβριδικό ρόλο του «άμαχου-μαχητή»:
Κάθε τηλεθεατής που παρακολουθεί τα “Survivors” καλείται να εξοικειωθεί με την ιδιότητα του «μαχητή» και να αγωνιστεί ενάντια στην ομάδα των «διασήμων».
Η λέξη «μαχητής» έχει εξ ορισμού μιλιταριστικό σημαινόμενο και άρα δεν θα ήταν άστοχο να θεωρηθεί ότι προετοιμάζει κατάλληλα το υποσυνείδητο του υπνωτιζόμενου τηλεθεατή, ώστε να αποδεχθεί ασμένως το προσκλητήριο συμμετοχής του ως «άμαχου-μαχητή» στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού».
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι «μαχητές» δεν έχουν να πολεμήσουν στην πραγματικότητα εναντίον του «αόρατου εχθρού», αλλά εναντίον όλων εκείνων των διάσημων και πρόθυμων υπηρετών της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που έχουν βαλθεί να του αποδιοργανώσουν τον νου μέσω της συστηματικής σύγχυσης και ασάφειας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27.11.2022, σελ. 08β/24.
1.Μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1980 σελ. 18.
2.Παροιμιώδης έκφρασις, χαρακτηρίζουσα το ασαφές, το διφορούμενον, προελθούσα εκ τινος χρησμού του Μαντείου των Δελφών, δοθέντος προς τον καταφυγόντα εις αυτό πολεμιστήν, ίνα πληροφορηθή εάν θα επανήρχετο εκ του πολέμου· ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις. Η ερμηνεία εξαρτάται εκ της τοποθετήσεως του κόμματος, προ του ου ή μετ’ αυτό, οπότε η πρόγνωσις μεταβάλλεται από θετικής εις αρνητικήν.
3
4.https://www.tovima.gr/2018/03/10/opinions/dimioyrgiki-asafeia-texnasma-i-ergaleio-synennoisis/
kvathiotis.substack.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Πάρα πολύ ωραίο άρθρο. Η μόνη αντίρησή μου είναι στο: ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις. Δεν περιέχει ασάφεια γιατί αν το οὐκ είναι με κ στο τέλος δεν υπάρχει κόμμα γιατί η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν οπότε το οὐ παίρνει κ και γίνεται οὐκ, ενώ αν δεν έχει κ και είναι οὐ υπάρχει κόμμα (στιγμιαία παύση δηλαδή σαν να υπάρχει κόμμα γιατί οι αρχαίοι δεν είχαν σημεία στίξης).