Η μάσκα ως δείγμα ήττας και υποταγής

Η Μάσκα: Τὸ ἔμβλημα τῆς ἐποχῆς τοῦ κοροναϊοῦ. Δεῖγμα ἥττας καὶ ὑποταγῆς.

Εἶδα κάπου στὶς σελίδες την φωτογραφία του Γ. Παπανδρέου με μάσκα στα έδρανα της Βουλής καὶ ἡ ἀντίδρασίς μου ἦταν νὰ σχολιάσω: «Once μαλάκας, always μaλάκας».

Ὁ Χρῆστος ὅμως μοῦ ἀπάντησε: «καθόλου μαλάκας δεν είναι σε πληροφορώ καλλιεργώντας τόσα χρόνια το προφίλ του ραν ταν πλαν μας έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι χαμηλής διανοητικής ικανότητας για να τον λυπόμαστε ενώ το 2010 μια χαρά την έκανε την δουλειά και δεν εννοώ το μνημόνιο, εννοώ τον αγωγό που ακύρωσε».

Ἐξηγῶ λοιπὸν τί συμβαίνει;

Ἐπειδὴ δὲν ἔχω λόγο οὔτε καὶ συμμετοχή στὴν πολιτεία, μεταχειρίζομαι τὴν τακτικὴ τῆς διακωμωδήσεως. Ὅταν δὲν ἔχω ἄλλο τρόπο ἀντιδράσεως καταφεύγω σὲ αὐτόν μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ διεγείρω τὸ νευρικό σύστημα τῶν συμπολιτῶν μου μὲ ἐπιδίωξη τὴν κατάργηση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ποὺ ὑποθάλπει τὰ ἐν λόγῳ σκουλήκια.

Ἐσὺ Χρῆστο ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὄντας παρομοίως ἀδύναμος, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι νὰ ἀντιδράσῃς σὲ αὐτὴν τὴν κοινοβουλευτικὴ δικτατορία ποὺ ὀνομάζουν γιὰ τὸ εὔηχον: «δημοκρατία», προσπαθεῖς νὰ μετατοπίσῃς τὸ ἑστιακὸ κέντρο ἀπὸ τὸ συγκεκριμένο ἄτομο μεταθέτοντας τὴν εὐθύνη – συμπεριλαμβάνοντας καὶ ἑαυτοὺς μας εὐγενικῷ τῷ τρόπῳ – σὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι οἱ πραγματικοὶ ὑπεύθυνοι. Αὐτοὶ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔκαναν δυνατὴ τὴν παρουσία αὐτοῦ τοῦ ἐλεεινοῦ στὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας, δηλαδὴ τοὺς ψηφοφόρους. Λοιπὸν συμφωνοῦμε ἐπὶ τῆς οὐσίας.

Πρόσεξε ὅμως πῶς ἔχουν τὰ πράγματα: αὐτὸ ποὺ ἀπομένει σὰν αἴσθηση ἀπὸ τὴν διαδικασία ἐπικοινωνίας ποὺ εἴχαμε μεταξύ μας εἶναι ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ θεωρούμεθα ὑπεύθυνοι διότι ἀφοῦ ὑποτίθεται ἀντιλαμβανόμαστε καλύτερα, ἔπρεπε νὰ κάνουμε κάτι γιὰ νὰ εἶχε ἀποφευχθῇ αὐτὴ ἡ συμφορά. Ἂν κι αὐτὸ ἔχει μία σωστὴ κοινωνικὴ βάση διότι προστατεύει τὸ σύνολο, ἐνέχει στοιχεῖα αὐτοτιμωρίας τὰ ὁποῖα ἔχουν προέλθει ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἔχει δομηθεῖ ὁ χαρακτῆρας μας ἀπὸ τὴν παιδική μας ἡλικία. Ἀπὸ πολὺ μικροὺς μᾶς μάθαιναν ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, συνεπῶς πρέπει νὰ κάνουμε κάτι γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦμε. Αυτό είναι το παραμύθι της ἐξορίας τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας ἀπὸ τὸν παράδεισο. Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα του χριστιανικού δόγματος.

Κατόπιν ἦλθαν οἱ πολιτικοὶ καὶ ἄρχισαν νὰ μᾶς κουνοῦν τὸ δάκτυλο ἐπειδὴ δὲν φροντίζουμε ὅπως πρέπει καὶ ὅσο πρέπει τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες συνανθρώπους μας, ὥστε σὲ συνέχεια μὲ τὴν ἀρχικὴ ἐνοχή, ἡ ὁποία κατοχυρώνεται μὲ τὴν γέννησή μας, νὰ συνεχίσῃ νὰ ἐπιδρᾶ ὥς ἐπιπρόσθετη ἐνοχή, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν φορά ἡ ἐξιλέωση εἶναι πιὸ ἄμεση. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι χρήματα, τὴν ἐργασία μας καὶ τὴν περιουσία μας. Σε αυτή την γραμμή ο θρασύτατος συνταγματολόγος κ. Βενιζέλος ο ἐμπνευστὴς τοῦ ΕΝΦΙΑ ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ φορολογία γίνεται στὸ «εἰσόδημα» καὶ ΟΧΙ στὴν ἰδιοκτησία

Τὸ μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται πλέον, εἶναι ἡ καθοδήγηση αὐτῆς τῆς εὐθύνης-ἐνοχῆς τὴν ὁποία ἀναλαμβάνουν τὰ μέσα «ἐνημερώσεως» τὰ ὁποῖα καὶ εἴδαμε νὰ χρηματίζονται σὲ κοινὴ θέα, μὲ ἀναίδεια, γιὰ τὸν παράνομο ἐγκλεισμό μας μὲ τὴν κατασκευασμένη «κρίση» τοῦ κορωναϊοῦ.

Κατατρομοκράτηση τοῦ κόσμου ἀπὸ κυβερνήσεις καὶ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως.

Ζητοῦν λοιπὸν τὴν ἐπιπλέον προσφορά μας γιὰ τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες. Τὴν κρίσιμη ὅμως ἐκείνη στιγμή, οἱ περισσότεροι ἀστοχοῦν νὰ συνδέσουν τὸ γεγονός, δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ εὐθύνη ἐκείνων ποὺ ἔχουμε ἐπιφορτίσει ἐμεῖς γιὰ τὸ συγκεκριμένο ἔργο καὶ ποὺ εἶναι οἱ πολιτικοί. Τότε, οἱ ἔχοντες ἄγνοια τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπίνως ἐπιδιώκουν τὴν αὐτο-προβολή τους, ἀρχίζουν νὰ διαλαλοῦν τὴν «ἀλληλεγγύη» βρίσκοντας μία εὔκολη διέξοδο στὸ δύσκολο ἔργο τῆς πραγματώσεώς τους.

Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται εὔκολα, διότι τὰ θεμέλια ἔχουν τοποθετηθεῖ ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία καὶ τώρα βρίσκουν ἕναν τρόπο νὰ «ἐξιλεωθοῦν» μέσῳ τῆς ὑποβολῆς τῆς αὐτο-τιμωρίας, νὰ θέτουν τοὺς ἑαυτοὺς τους αὐθαιρέτως ὑπόλογους γιὰ τὴν κατάσταση κάποιων ἄλλων, κάτι ποὺ τοὺς ἔχουν ὑποδείξει τὰ μέσα «ἐνημερώσεως». Ἡ διεργασία αὐτὴ βέβαια γίνεται στὸν χῶρο τοῦ ὑποσυνειδήτου καὶ δὲν περνάει μέσα ἀπὸ μηχανισμοὺς ἀνεπτυγμένης λογικῆς στὸν βαθμὸ ποὺ ἔχει ἐπιτευχθεῖ μέχρι σήμερα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μὲ τοὺς ἑλιγμοὺς γέμισαν λαθρομετανάστες τὴν Ἑλλάδα προκαλῶντας τὴν εὐαισθησία τῶν ἐν ἀγνοίᾳ διατελούντων πολιτῶν.

Εἰσαγωγὴ δυνάμει τρομοκρατῶν αὐθαιρέτως, ἀπὸ τὶς παράνομες κυβερνήσεις τοῦ Σύριζα καὶ τῆς Νέας Δημοκρατίας, χωρὶς τὴν σύμφωνη γνώμη τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Η διαχείριση τῆς μόνιμης ἐνοχῆς, καταστέλλει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, τὴν ἐξαντλεῖ καὶ ἔτσι μπορεῖ νὰ τὴν ἐκμεταλλευτῇ καὶ νὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ σὰν «τροφή», διότι ἀπομυζᾶ τὸ παραγόμενο ἔργο της.

Οἱ δημιουργίες τῶν θρησκειῶν πέραν τῆς δημιουργίας μίας ἀπαραίτητης βάσεως πάνω στὴν ὁποία χτίστηκαν οἱ κοινωνίες, προσέφερε δυστυχῶς καὶ τὴν γνώση τῆς χειραγωγήσεως καὶ τὴν ὁποία φυσικὰ δὲν ἄφησαν ἀνεκμετάλλευτη αὐτοὶ ποὺ συνειδητοποίησαν τὸν «πακτωλὸ» ποὺ προσέφεραν σὰν ἀναπόφευκτη συνέπεια ὅλες οἱ θρησκεῖες. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατηύθυναν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ πολέμους, περιπέτειες καὶ καταστροφές, ἐνῷ στὰ τελευταία χρόνια μετέφεραν ἐντέχνως τὴν δομὴ τῶν θρησκειῶν στὴν πολιτικὴ προσφέροντας ἕνα εὐκολόπεπτο πρότυπο, τὸ ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι καλοδέχτηκαν ἐξ αἰτίας τῆς θρησκευτικῆς τους παιδείας.

Αὐτὰ εἶναι πράγματα τὰ ὁποῖα διαχειρίζονται οἱ γνωστὲς ἐγκληματικὲς ὀργανώσεις «ΜΚΟ», αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ ῥόλος τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ στὴν χώρα μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος τῆς χειραγωγήσεώς μας. Ὅσοι λοιπὸν ἔχουν ἄγνοια καλοῦνται νὰ ἐπιλέξουν πολιτικὸ προσωπικό, ἀφοῦ τοὺς περάσουν στὸ ἀδύναμο καὶ νωθρὸ μυαλό τους, ὅτι εἶναι καθῆκον τους νὰ συμμετέχουν στὴν «πολιτεία», διανθίζοντας μάλιστα τὸ ἀφήγημά τους νὰ μὲ μερικὲς σκόρπιες ἀρχαῖες ῥήσεις γιὰ νὰ συμπεριλάβουν στὸ μαντρὶ τοὺς ἡμιμαθεῖς ἑλληνοπρεπεῖς ἀδιάβαστους καὶ ἔτσι ὁ ἀδύναμος ἐγκέφαλός τους νὰ κάνῃ αὐτόματα τὴν σύνδεση τοῦ καθήκοντος μὲ τὴν «ἐξιλέωση» τὴν ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας, ἐνῷ σπεύδει ταχέως νὰ ἀποσείσῃ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ἀπὸ τοὺς ὤμους του.

Ὅμως ὅταν φθάσει στὴν στιγμὴ τῆς ἐπιλογῆς, ἐπειδὴ δὲν διαθέτει γνώσεις, ἐπιλέγει ὅ,τι εἶναι πιὸ «ζωντανὸ» στὸ μυαλό καὶ τὴν πρόσφατη μνήμη του. Ἐκεῖ εἶναι ποὺ μπαίνουν στὸ παιχνίδι οἱ ἄλλες ἐγκληματικὲς ὀργανώσεις τῶν μέσων «ἐνημερώσεως» οἱ ὁποῖες ἔντεχνα τοῦ ἔχουν ὑποδείξει τὸν ἑκάστοτε ὑποψήφιο. Καὶ αὐτὸν ψηφίζει.

Ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια ποὺ ἀρνοῦνται πεισματικὰ νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ ἀνόητοι ψηφοφόροι αὐτοῦ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος.

Οἱ ψηφοφόροι αὐτοί, εἶναι περίπου 2,5 ἑκατομμύρια ἑλληνόφωνοι, ποὺ ἀποτελοῦν μία μειονότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἡ ὁποία ὅμως μὲ τὴν χειραγώγηση τῶν ἐκλογικῶν νόμων ἐμφανίζεται στὸ κοινὸ μέσῳ τῶν τηλεοράσεων καὶ ἐφημερίδων, μὲ ποσοστὰ κοντὰ στὸν μισὸ πληθυσμὸ τῆς Ἑλλάδος. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο λένε ὅτι ἐπιτυγχάνουν πλειοψηφία, συνεπῶς ἡ δημοκρατία ἐξυπηρετεῖται. Οἱ ψηφοφόροι ἔχοντας διέλθει αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ διεργασία καὶ ἐφ ὅσων διὰ μέσου αὐτῆς ἀποσείουν τὴν εὐθύνη τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἀπὸ ᾽πάνω τους, ἐξυπηρετοῦν τὴν αὐτο-πραγμάτωσή τους καὶ ἐπιτυγχάνουν προβολὴ μὲ τὴν υἱοθέτηση τῶν τακτικῶν, συνηθειῶν καὶ ἐκφορᾶς λόγου τῶν δημοσιογράφων, δὲν προτίθενται νὰ ἀλλάξουν ἕνα τόσο περιεκτικὸ «πακέτο» ὀφελῶν καὶ ἔτσι πεισματικὰ ἐπιμένουν νὰ συμμετέχουν στὶς παράνομες ἐκλογὲς ἐνῷ τελευταίως νὰ δηλώνουν τὸ ὅμοιον φορῶντας μάσκες ποὺ εἶναι τὸ «ἔμβλημα» τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωναϊοῦ.

Η Μάσκα: Τὸ ἔμβλημα τῆς ἐποχῆς τοῦ κοροναϊοῦ. Δεῖγμα ἥττας καὶ ὑποταγῆς.

Στὸν σχολιασμὸ ποὺ διημείφθη καὶ ποὺ εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ σὰν διαφωνία μεταξύ δύο φίλων στὸ κοινωνικὸ δίκτυο, ἐὰν τύχαινε νὰ ἤμασταν πιὸ φορτισμένοι, θὰ βρίζαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐνῷ κατὰ βάσιν συμφωνοῦμε. Αὐτὸ τώρα εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγαπημένου σπὸρ τῶν ἡγεμόνων, γνωστὸ ὥς διαίρει καὶ βασίλευε, «divite et impera ἢ Divide and Rule» καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρόπους ποὺ ἐπιτυγχάνεται εἶναι αὐτὸς ποὺ περιγράψαμε.

Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ᾽ ὄψιν, ἐὰν συγκεντρώσετε τὴν προσοχή σας στὸν τρόπο ποὺ σᾶς ἀντιμετωπίζουν οἱ πολιτικοί, θὰ ἐκπλαγεῖτε ἀπὸ τὴν συχνότητα τῶν κατηγοριῶν ποὺ ἐξαπολύουν ἐναντίον σας προσφέροντάς σας πολλαπλὲς ἐνοχὲς καὶ αὐξάνοντας τὸ ἄγχος σας ἐπιτυγχάνοντας τὴν ἀποσταθεροποίησή σας.

Τὸ ἄγχος κι ο φόβος, ἀποσταθεροποιούν καὶ κάνουν τὸν ἄνθρωπο πιὸ εὔκολα διαχειρίσιμο.

Τώρα ἔχουν ἐξαπολύσει μία παγκόσμια ἐπίθεση ὅπου κατηγορεῖσθε γιὰ ἀμέλεια καὶ ὀλιγωρία ἐὰν δὲν φορᾶτε τὸ σύμβολο τῆς ὑποταγῆς σας -τὴν μάσκα- διότι ὅπως σᾶς λένε δὲν εἴσαστε κοινωνικὰ εὐαίσθητοι καὶ κάνετε κακὸ στοὺς συνανθρώπους σας οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοί, θρῆσκοι καὶ ψηφοφόροι κι ἐσεῖς ἀντιδραστικοὶ καὶ διασπαστικοὶ γιὰ τὴν ἠρεμία τῆς κοινωνίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ θὰ ἀποβάλλεστε ἀπὸ κάθε κρατική, δημόσια ἢ ἰδιωτικὴ ἐπιχείρηση ἡ ὁποία ἔχει σκοπὸ νὰ ὑποστηρίζῃ τὶς κοινωνίες τῶν «καλῶν» ἀνθρώπων.

Ἔτσι αὐτομάτως ἔχουν πολώσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ μία προπαγάνδα ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ τὰ ἐξῆς ἄκρα:

Καλὸς ἄνθρωπος, θρησκευόμενος, πολιτευόμενος, ψηφοφόρος, μασκοφόρος, ὑπὲρ τῆς ἀποστειρωμένης ζωῆς σὲ κάθε της ἔκφανση καὶ στὸν ἀντίποδα τοποθετοῦν τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους, τοὺς διασπαστικοὺς ποὺ ἀρέσκονται στὴν ἀνυπακοή, δὲν συμμετέχουν στὴν συλλογικότητα τῆς ἐκλογῆς ἀντιπροσώπων τους καὶ δὲν ὑπακούουν στὶς ἐντολὲς τοῦ κράτους ποὺ προσπαθεῖ γιὰ τὸ καλὸ ὅλων μας.

Ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔχουν κάνει εἶναι μία ἐπιλογὴ θέσεων τῶν ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν θετικῶν γιὰ τὴν πρώτη περίπτωση, τῶν ἀρνητικῶν δὲ γιὰ τὴν δεύτερη.

Τί θὰ ἔλεγε ὁ ἀντίλογος γιὰ τὴν πρώτη κατηγορία: Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει ἕναν ὑποδεέστερο τρόπο ζωῆς ὁ ὁποῖος εἶναι συρρικνωμένος οὐσιαστικὰ καὶ πνευματικά, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ παράδειγμα πρὸς μίμηση καὶ δὲν ἐξασφαλίζει διαχρονικότητα ἢ ἀλλιῶς δὲν παράγει γονίδια τὰ ὁποῖα ὑπόσχονται ἐπιβίωση. Ἡ φύση δὲν λυπᾶται καθόλου γιὰ τὴν ἐξαφάνιση τῶν κακῶν γονιδιωμάτων.

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν τὶς ἐπιταγὲς τῶν πολιτικῶν εἶναι κατὰ κανόνα οἱ ἀνασφαλεῖς διότι δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν ἀπὸ μόνοι τους, ἀμόρφωτοι διότι στεροῦνται τῶν δυνατοτήτων νὰ κατανοήσουν τὸν τρόπο ποὺ χειραγωγοῦνται ἐπειδὴ δὲν ἔχουν γνωσιακὸ ὑπόβαθρο, φυγόπονοι διότι ἀποφεύγουν τὴν σκέψη τὴν ὁποία ἔχουν ἀναθέσει σὲ ἄλλους καὶ ἀρνοῦνται νὰ σκεφθοῦν ἀκόμη καὶ ἐπὶ ποινῇ θανάτου, συμφεροντολόγοι διότι προσπαθοῦν νὰ ταχθοῦν ὑπὲρ τῶν κρατούντων τὴν ἐξουσία, ἐγωϊστὲς διότι δὲν ἐπιδέχονται διαφορετικῆς γνώμης ἀκόμη κι ἐὰν στηρίζεται μὲ ἀκλόνητα ἐπιχειρήματα, παραλόγως φοβισμένοι ἀπὸ τὰ γραφόμενα σὲ βιβλία τὰ ὁποῖα τοὺς ἔχουν πεῖ ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν θεὸ τὸν ὁποῖο δὲν γνωρίζουν καὶ οὐδεὶς πρὶν ἢ μετὰ πρόκειται νὰ γνωρίσῃ, μνησίκακοι διότι ἐνδομύχως ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ ἀντίθετοι μὲ αὐτοὺς δὲν δεσμεύονται καὶ δὲν περιορίζονται ἀπὸ τὶς πολλαπλὲς δεσμεύσεις τῶν ἰδίων κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ τὸ ξεπεράσουν, τοὺς μισοῦν, φοβισμένοι ἐπίσης διότι διατηροῦν τὸ ἀγελαῖο ἔνστικτο τὸ ὁποῖο τοὺς προσφέρει λανθασμένα τὴν ὁμαδικὴ προστασία.

Ἡ ἀγέλη δὲν εἶναι ἀγαπημένη μεταξύ της ὅπως νομίζουν οἱ περισσότεροι. Εἶναι μία συμβίωση ἀτομικοῦ συμφέροντος ὅπου τὸ κάθε ζῶο εὔχεται καθημερινὰ τὸν θάνατο ἑνὸς ἄλλου ζώου τῆς ἀγέλης. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὶς ὀργανωμένες κοινωνίες, ἄσχετα ἐὰν προβάλλεται ἡ ἀλληλεγγύη σὰν δικαιολογία.

Κατ᾽ οὐσίαν αὐτὸ τὸ ἔνστικτο ἐνῷ εἶναι ποταπὸ καὶ ἀηδές, πλὴν ὅμως εἶναι τὸ πλέον ἰσχυρό, ἔχει ὥς ἐξῆς: Παρά του ὅτι φαίνεται νὰ δείχνῃ κοινωνικότητα καὶ συνεργασία, εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο· βρίσκεται ἐκεῖ γιὰ νὰ «πουλήσῃ» τὸν σύντροφό του στὴν πρώτη εὐκαιρία ποὺ θὰ ὑπάρξῃ ἀπειλή, μὲ τὸ νὰ κρύβεται μέσα στὴν ἴδια τὴν ἀγέλη.

Σκεφτεῖτε ἕνα κοπάδι μὲ βουβάλια ὅταν τοὺς ἐπιτίθεται ἕνα λιοντάρι. Ἡ ἐπιβίωση τοῦ καθενὸς ἔγκειται στὴν ἀπόκρυψή του μέσα στὸ κοπάδι ὅπου ἐλπίζει τὸ λιοντάρι νὰ πιάσῃ κάποιο ἄλλο ἀντὶ γι᾽ αὐτὸ. Ἡ τέλεια συντροφικότητα καὶ συνεργασία δὲν εἶναι αυτή;

Στοὺς ψηφοφόρους καὶ μασκοφόρους λοιπὸν ἰσχύει τὸ ἴδιο, ὅπου ἐλπίζουν ἡ «δαγκάνα» τοῦ νόμου νὰ «πιάσῃ» κάποιον ἄλλο πρῶτα κι αὐτὸς νὰ προλάβῃ νὰ διαφύγῃ, γι᾽ αὐτὸ ἀφομοιώνονται μὲ γλοιώδη τρόπο μέσα στὸ πλῆθος τῶν «καλῶν» διότι ὅπως φαίνεται θὰ εἶναι οἱ τελευταῖοι ποὺ μὲ κάποιο τρόπο θὰ τοὺς ἐντοπίσῃ ἡ δαγκάνα. Θὰ πιάσῃ πρῶτα τοὺς κακοὺς καὶ μετὰ θὰ ἀρχίσῃ μὲ τοὺς καλούς, μέχρι τότε ἔχουμε καιρό, σκέφτονται.

Ὁ τρόπος αὐτὸς δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπολύτως ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ συντηροῦνται τὰ οἰκόσιτα ζῶα. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὰ φροντίζουν, τὸ κάνουν διότι θέλουν νὰ τὰ ἐκμεταλλευτοῦν παίρνοντας τὰ αὐγά τους (ἐργασία) καὶ στὸ τέλος νὰ τὰ καταναλώσουν κάποια ἡμέρα στὸν φοῦρνο μὲ πατάτες (μείωση ἰατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως καὶ σταμάτημα παροχῶν ποὺ σημαίνει εὔρωστο ταμεῖο μὲ λιγώτερες συντάξεις), παρομοίως, ταΐζουμε τὰ πρόβατα καὶ τὰ φροντίζουμε μὲ ἀγάπη διότι προσφέρουν τὸ μαλλί, (ἐργασία) καὶ στὸ τέλος σουβλιστὸ τὸ Πάσχα, ὁμοίως μὲ τὴν προηγουμένη περίπτωση. Παρομοίως μὲ τὴν ἀγελάδα μὲ ὅλες τὶς προσφορὲς αὐξημένες Τὰ οἰκόσιτα ἔχουν αὐτὴν τὴν μοῖρα.

Φροντίζονται γιὰ νὰ τοὺς πάρουν τὸ ἔργο καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή, ὅπως ἀκριβῶς γίνεται στὶς συναθροίσεις ποὺ λέγονται «πόλεις», ἀντὶ γιὰ φάρμα.

Στὴν ἄλλη πλευρὰ βρίσκονται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπιλέξει διαχρονικὸ τρόπο ἐπιβιώσεως, αὐτοὶ ποὺ ἔχουν δίψα γιὰ ζωή, αὐτῶν ποὺ τὰ γονίδια βρίσκονται διαθέσιμα γιὰ ἀναπαραγωγὴ ἀφοῦ τῶν ἄλλων καταναλώνονται γιὰ γεύματα τῶν ἁρπακτικῶν καὶ μοιραῖα ἀδειάζουν τὴν λίμνη τῶν διαθεσίμων γονιδίων γιὰ ἐξέλιξη. Ἔτσι ἡ φύση μὲ τὸν τρόπο της εὐνοεῖ τὸ ἱκανότερο εἶδος ἐνῷ ἀφήνει τὸ προηγούμενο νὰ πεθάνῃ χωρὶς καμμία ἀναστολή.

Ἐδῶ ἀξίζει νὰ σημειώσουμε τὴν προ-κατασκευασμένη καὶ μελετημένη ὑστερία γιὰ ἀνατροπὴ τοῦ τρόπου σκέψεως ποὺ προάγουν οἱ ἐξτρεμιστὲς ἀριστεροὶ καὶ κάθε εἴδους νεωτεριστὲς ὅπου προσπαθοῦν νὰ σώσουν τὰ εἴδη ὑπὸ ἐξαφάνισιν καὶ μάλιστα ἀποσποῦν κονδύλια ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις τὰ ὁποῖα προέρχονται ἀπὸ χρήματα τῶν φορολογουμένων οἱ ὁποῖοι εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, δὲν ἔχουν συμφωνήσει νὰ διανέμουν τὸν πλοῦτο τους γιὰ τὴν ὑποστήριξη τέτοιων πρακτικῶν. Ἐὰν λοιπὸν ἡ ἴδια ἡ φύση ἔχει ἀποφασίσει νὰ ἐξαφανίσῃ αὐτὸ τὸ εἶδος, ὁ πολιτιστικὸς μαρξιστὴς ἀναλαμβάνει τὸν ῥόλο τοῦ θεοῦ προστάτου καὶ προσπαθεῖ νὰ σώσῃ τὸ εἶδος ὑπὸ ἐξαφάνισιν.

Ἐνῷ κάθε λογικὰ σκεπτόμενος ἄνθρωπος γνωρίζει ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ τὰ χρήματα, οἱ ἄνθρωποι τῆς πρώτης κατηγορίας ποὺ συντάσσονται μὲ τὸ ἀφήγημα τῶν τηλεοράσεων, ἐπιμένουν ὅτι πρόκειται γιὰ καλὴ πράξη. Τὸ εὐτράπελον εἶναι ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ταυτοχρόνως οἰκολόγοι καὶ λάτρεις τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἀγνοοῦν καὶ ἀπορρίπτουν τὸν τρόπο τῆς φύσεως σὲ αὐτὸν τὸν τομέα.

Οἱ οἰκολόγοι εἶναι ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀνόητοι ποὺ ἀγνοοῦν τοὺς νόμους τῆς φύσεως ἐνῷ ταυτόχρονα προσπαθοῦν νὰ ἀποκομίσουν κέρδη ἀπὸ τὴν ἀνόητη πρακτική τους. Εἶναι ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀριστεροί.

Ἡ δεύτερη κατηγορία λοιπόν ἀντιθέτως μὲ τὰ οἰκόσιτα ζῶα, βρίσκεται ἔξω στὴν πρόκληση καὶ τὴν λιγώτερη ἀσφάλεια, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο πιθανῶς νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιβιώσῃ περισσότερο· ἴσως ὄχι ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἡ βεβαιότης ἀπωλείας ὅπως τοῦ αὐτὴ τοῦ οἰκοσίτου. Σὲ αὐτὴν τὴν κατηγορία οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχονται παθητικὰ τὴν κάθε, ἐντολή, προτροπή, διαταγὴ ἢ ἄλλο εἶδος προσλήψεως ποὺ ἐπηρεάζει τοὺς ἴδιους διότι ἔχουν ἔντονη τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον τους καὶ βρίσκονται σὲ ἐγρήγορση γιὰ τὴν ἀναγνώριση κινδύνων, ἐνῷ προσαρμόζονται γρήγορα στὶς ἀλλαγὲς καὶ προσπαθοῦν νὰ ἐπιβιώσουν μέσα σὲ αὐτές. Ὅταν λοιπὸν κάποιος προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπιβάλλῃ ἕναν τρόπο, δὲν τὸν δέχονται ἐὰν δὲν τὸν κρίνουν καὶ δὲν πεισθοῦν γιὰ τὸ ὄφελος τοῦ προτεινομένου.

Ἐλεύθερα πλάσματα ποὺ ἐπιλέγουν τὴν ἐλευθερία τους καὶ δὲν φοβοῦνται τὶς προκλήσεις τοῦ περιβάλλοντός τους.

Δὲν εἶναι τὸ ἰσχυρότερο εἶδος ποὺ ἐπιβιώνει, οὔτε τὸ πιὸ ἔξυπνο, ἀλλὰ τὸ πιὸ εὐαίσθητο στὴν ἀλλαγή. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ κυρίως διαφορὰ μὲ τὴν προηγούμενη ὁμάδα ποὺ εἶναι ἡ ἀγαπημένη τῶν ἁρπακτικῶν.

Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν δέχονται τὴν μάσκα, ἁπλὰ δὲν ἔχουν πεισθεί γιὰ τὴν χρησιμότητα διότι ὑπάρχουν ἀντικρουόμενες ἀπόψεις καὶ θέσεις ἢ ἐπιβολὲς οἱ ὁποῖες ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΥΝ. Συνεπῶς ὄχι μόνον εἶναι ἀντιδραστικοί, ἀλλὰ εἶναι αὐτοὶ στοὺς ὁποίους πρέπει νὰ στηρίζονται ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι.

Οἱ δεινόσαυροι λένε ὅτι ἐξαφανίστηκαν ἀλλὰ στ᾽ἀλήθεια, ἔχουν ἐπιβιώσει σὰν τὸ πιὸ ταπεινὸ οἰκόσιτο ποὺ δὲν θυμίζει τίποτα ἀπὸ τὶς παλιές τους δόξες. Εἶναι οἱ σημερινές κότες ποὺ ἔχουν στὶς αὐλές στὰ χωριά.

Μέλλει νὰ δοῦμε σὲ τὶ θὰ μεταλλαχθῇ ὁ ἄνθρωπος.

@Tasos Paterakis / 25-07-2020

terrapapers.com