Ο Πύργος της Βαβέλ
Η γενικευμένη υποχρέωση να φοράτε μάσκα είναι το σύμβολο της κατάρρευσης των συλλογικών και ατομικών συνόρων, εκείνων που οριοθετούν τα κράτη, αλλά και εκείνα που επιτρέπουν, μέσω της διάκρισης ενός εξωτερικού και ενός εσωτερικού, του σχηματισμού «ενός ατομικού και συλλογικού υποκειμένου.
.. Αφαιρώντας κάθε μοναδικότητα και επιβάλλοντας “απουσία γλώσσας, αδυνατότητα ομιλίας” [14], χτίζει έναν νέο πύργο της Βαβέλ.( σσ. από τη σύγχυση γλωσσών στην α-γλωσσία, στην αλαλία, στην γλωσσική αποστασιοποίηση, μια νέα λεκτική παρεμπόδιση επικοινωνίας, φράσοντας το μέσο εκφοράς του λόγου ταπεινώνει το Λόγο υποβαθμίζοντας τον. Δια της σύγχυσης των γλωσσών επέρχεται η εγκατάλειψη του Πύργου της Βαβέλ και δια της παρεμπόδισης των γλωσσών εγκαθίσταται η αποδόμηση του κοινωνικού Εποικοδομήματος ή η αναδόμηση ενός νέου Πύργου Βαβέλ σε καφκικά πρότυπα). Παραγγέλνει ένα «κεκλεισμένο λέγειν/περίκλειστο λόγο» επειδή χρειάζεται να μιλήσουν δύο χείλη που χωρίζονται το ένα από το άλλο. Έτσι, η μάσκα covid επιτρέπει την εγκατάσταση μιας νέας μοναδικής οικουμενικότητας της ανθρώπινης κατάστασης, όπου «κανείς δεν διακρίνεται από όλους τους άλλους».
Τα σύνορα είναι συστατικά της ατομικής και κοινωνικής φαντασίας. Είναι αυτό που καθιστά δυνατή την κατασκευή νοήματος. Εδώ στην πανδημία, με την κατάργηση της διαμεσολαβητικής τους λειτουργίας, οι «φανταστικοί θεσμοί της κοινωνίας», οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, απενεργοποιούνται και μετατρέπονται στο αντίθετο. Αντί να ορίζουν ένα όριο και να είναι ένας αναστολέας ενάντια στην πανίσχυρη δύναμη της εξουσίας, γίνονται μια απλή ζώνη μετάδοσης για τις διαταγές της. Μειώνονται σε μια πράξη εθελοντικού αυτο-ακρωτηριασμού ως έκφραση ενός αρχαϊκού superego, το οποίο μπορούμε, όπως ο Lacan, να χαρακτηριστεί ως άσεμνο. [15]
Χωρίς ένα σαφώς προσδιορισμένο κέντρο λήψης αποφάσεων, η χρήση μάσκας γίνεται αμέσως παγκόσμια υποχρέωση. Αν και αφαιρεί τα πολιτικά όρια, αφαιρεί επίσης τυχόν διαχωρισμό μεταξύ του εαυτού και των άλλων. Η παγκοσμιοποίηση της «πανδημίας» διαγράφει κάθε διαφορά, παρουσιάζει μια εικονική εξαφάνιση του έθνους κράτους και σβήνει το άτομο, ως νομική και ψυχική οντότητα. Έτσι, σε όλα τα επίπεδα, υπάρχει μια συγχώνευση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, δηλαδή η εγκατάσταση μιας γενικευμένης ψύχωσης, που οδηγεί τους ανθρώπους και τα άτομα να συναινέσουν στην καταστροφή τους.
Έτσι, η χρήση της μάσκας κορώνας οδηγεί σε μη διάκριση του εγώ και του μη εγώ, του υποκειμένου και του αντικειμένου. Στερούμενη από την ικανότητά του για διάκριση, το άτομο δεν μπορεί να ονομάσει το πραγματικό. Από αυτήν την α-διαφοροποίηση προκύπτει μια συγχώνευση με τα ίδια τα πράγματα. Η μάσκα κόβιντ επιτρέπει έτσι την εγκατάσταση μιας σχιζοφρενικής δομής, όπου το άτομο ταυτίζεται με τα αντικείμενα της ομιλίας. Γίνεται η μάσκα του.
“Δώστε ουσία” στην πανδημία ή δώστε νόημα στο “χωρίς νόημα”.
Ο Ντοστογιέφσκι μας υπενθύμισε, στους αδελφούς Καραμάζοφ, ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο είναι η εγκατάλειψη της ύπαρξής του, [16] για να την προσφέρει στην εξουσία. Εδώ, στη διαχείριση της «πανδημίας», η παραίτηση των πληθυσμών προκύπτει από την καταστροφή των φανταστικών θεσμών της κοινωνίας και τη σχέση τους με τη συμβολική τάξη. Αυτά τα σώματα όπως η ένωση, η οικογένεια, η εκκλησία, ο τύπος, η νομική δύναμη …, οι οργανώσεις που αποτελούν άμυνα ενάντια στην απόλυτη εξουσία και που αποτελούν τη βάση του κοινωνικού δεσμού, είναι σήμερα, όχι μόνο απενεργοποιημένες, αλλά ανατρέπονται . Δεν αποτελούν πλέον σώμα, αλλά, αντίθετα, επηρεάζονται από τη διαδικασία δυσανάλογης κοινωνίας και κινητοποιούνται στον «πόλεμο για την υγεία». Το άτομο ή το κοινωνικό σώμα δεν είναι παρά μια σάρκα που χαρακτηρίζεται από τον λόγο της εξουσίας, από τη συνάντηση με την «απόλυτη ευχαρίστηση», που χαρακτηρίζει την ψυχωτική δομή. [17]
Εγκαθιστώντας μια τομή με τον άλλο και με τον εαυτό του, η μάσκα κόβιντ εκτελεί διπλή διάσπαση. Είναι πάνω απ ‘όλα μια «παράσταση». Έτσι, τα μέσα δεν στρεβλώνουν την πραγματικότητα, την κατασκευάζουν. [18] Δημιούργησαν μια διαδικασία σύγχυσης. Ο κόσμος στη συνέχεια συρρικνώνεται σε μια «παράσταση» που ανακαλεί την απόλαυση. [19] Αυτή δεν δίνει το νόημα αλλά αποκαλύπτει το αδιανόητο, άσχετο.
Έτσι, η απόλαυση, εκτός νοήματος κι εκτός σώματος γίνεται εθιστική. Ο αυτοματισμός της επανάληψης επιβάλλεται στην αρχή της πραγματικότητας. Καθιερώνει μια απόλαυση του τραύματος που, ως μηχανή επανάληψης, έχει ως αποτέλεσμα να εξαλείψει κάθε εμφάνιση ενός θέματος, είτε ατομικό είτε συλλογικό. Εξαιρούμενο από το Άλλο, το σώμα μειώνεται στην ανατομική του πραγματικότητα και γίνεται μια απλή υποστήριξη για την κίνηση του θανάτου.
Επομένως, το να φοράς μάσκα είναι μια συγκατάθεση των πληθυσμών στην καταστροφή τους, μια αποδοχή να παραδώσουμε τα σώματά μας, όπως καταθέτουμε τα όπλα μας. Το σώμα πρέπει να εξαφανιστεί, ώστε να ( μπορεί να ) εμφανιστεί η «πανδημία».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Η Σύγχρονη Βαβέλ!!
Είναι επίσης μια κατάφαση στο θάνατο του ομιλούντος υποκειμένου και είναι αποδοχή της σύλληψης του είναι από την εξουσία. Η μάσκα ενεργεί ως μάρκα που ενσαρκώνει την ασθένεια. Εδώ, τα άτομα δεν έχουν πλέον ένα σώμα, αλλά είναι ένα σώμα, αυτό της «πανδημίας», καθώς ήταν το σώμα των θυμάτων των επιθέσεων του Charlie Hebdo,χάρη στον ασπασμό τους στο slogan « Je suis Charlie .[20]
Η χρήση της μάσκας κόβιντ,..βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος «υγείας». Η λειτουργία της είναι η αποσύνθεση του συμβολικού σώματος, η εξόντωση αυτού που μας κάνει ανθρώπους.…Είναι ένα φετίχ που αντικαθιστά όλους τους συμβολισμούς.
από τους: Jean-Claude Paye, Tülay Umay (απόσπασμα από άρθρο του mondialisation 13/4/21 με τίτλο: Coronavirus. Ceci n’est pas un masque !)Το mondialisation.ca είναι η γαλλόφωνη εκδοχή του global research)
Notes :
14 Stéphane Zagdanski, « La tour de Babel », Parolesdesjours.free.fr,drive.google.com
15 Martine Coenen, Op. Cit, p.88.
16 Lire : Jean-Claude Paye, Tülay Umay, « Coronavirus : Une nouvelle inquisition », 9 décembre 2010, mondialisation.ca
17 Didier Moulinier, Dictionnaire de la perversion , L’Harmattan 2002. p.76.
18 Conférence de Philippe Meirieu, « Les enfants de cinéma » – Rencontre nationale Ecole et cinéma- Octobre 2004, enfants-de-cinema.com
19 Jacques Lacan a d’abord introduit, dans le champ de la psychanalyse, le terme de jouissance en rapport avec son usage juridique, à savoir la jouissance d’un bien se distinguant de sa nue propriété. Lacan apportera ensuite un redéfinition de cette pulsion de mort freudienne comme étant une pulsation de jouissance, et une pulsation de jouissance qui insiste au moyen et dans la chaîne signifiante inconsciente. Lacan replace donc toute l’affaire de la jouissance au cœur même du champ et de la fonction de la parole et le langage.
20 Tülay Umay, « Je suis Bruxelles », le 1ier avril 2016, mondialisation.ca
21 Dixit Elio di Rupo, ancien premier ministre belge, lavenir.net
22 Johannes Lohmann, « Le rapport de l’homme occidental au langage, consience et forme inconsciente du duicours », Revue Philosophique de Louvain, quatrième série, Tome 72, N°16, 1974, pp. 721-766, persee.fr
23 Dictionnaire des risques , sous la direction de Ives Dupont ,Armand Colin, introduction , p.7
24 Jean-François Courtine, « Réduction, construction et destruction. D’un dialogue à trois: Natorp, Husserl, Heidegger, Archéo-Logique, 2013, cairn.info;
25 Candy Hoffmann, « Le sacré chez Georges Bataille », communication, lettres et sciences du langage, Vol.5, N°1-Août 2011, p. 74, Université de Montréal et Université Paris IV-sorbonne, clsl.recherche.usherbrooke.ca
26 David Le Breton, « Masquer », présentation de Le Breton D., Des visages. Essai d’anthropologie, Métailié, Paris, 1992, each.usp.br
27 Ibidem.
28 Jean-Jacques Tyszler, « La pulsion de mort », EPhEP, Cours Histoire et Psychopathologie de J-J.Tyszler, le 16octobre 2014, gnipl.fr/pdf
29 Jean-François Courtine, Op. Cit., p.574.
30 Daniel Sibony, « La pandémie corona, petit journal d’idées », le 28 avril 2020, pileface.com , pileface.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek