Το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που εν πολλοίς θεωρείται υπεύθυνο για την κλιματική αλλαγή, δεν είναι το κύριο αέριο του θερμοκηπίου. Το κύριο αέριο του θερμοκηπίου είναι το νερό στην αέριά του κατάσταση, δηλαδή οι υδρατμοί. Αυτοί έχουν το 98% της επίδρασης στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, αφού οι συγκεντρώσεις τους στην ατμόσφαιρα βρίσκονται έως 100 φορές και -κατά μέσον όρο- τουλάχιστον 50 φορές μεγαλύτερες από το CO2. Επιπρόσθετα καλύπτουν μεγαλύτερο εύρος μηκών κύματος απορρόφησης της υπέρυθρης ακτινοβολίας απ’ ό,τι το CO2.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη απάτη περί της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Αποσιωπούνται σκόπιμα, όχι μόνον η ηλιακή δραστηριότητα, οι επιπτώσεις στο κλίμα από τις διαφοροποιήσεις στην κλίση του άξονα περιστροφής της γης, της ελλειψοειδούς τροχιάς της γύρω από τον ήλιο και μια σειρά άλλοι παράγοντες επηρεασμού του κλίματος. Αλλά επίσης, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο (απολύτως φυσικό) φαινόμενο του θερμοκηπίου, αποσιωπάται η παρουσία των υδρατμών. Όλες οι μετρήσεις τους, τα μοντέλα και τα συμπεράσματα που προβάλλονται, γίνονται επί ξηρού αέρα. Δηλαδή, χωρίς ίχνος υγρασίας και υδρατμών. Έτσι, αναβαθμίζεται το CO2 ως κύριο αέριο του θερμοκηπίου. Αλλά αυτό δεν είναι επιστήμη, είναι κομπογιαννιτισμός! Ωστόσο πάντα η προπαγάνδα στον κομπογιαννιτισμό στηρίζονταν. Και στην άγνοια κι ευπιστία των περισσοτέρων.
Το λειώσιμο των πάγων
Σε επίρρωση των παραπάνω έρχεται η «παραφιλολογία» περί λειώσιμου των πάγων στην Ανταρκτική που θα μας πνίξουν. Ωστόσο, αυτό είναι αστείο ακόμη και να το υποθέσει κανείς!
Και είναι αστείο, αφού η μέση ετήσια θερμοκρασία στην Ανταρκτική (σταθμός Βοστόκ) είναι μείον 58 βαθμοί Κελσίου, ενώ έχουν καταγραφεί θερμοκρασίες ακόμη και στους -93 βαθμούς!
Ακόμη και στα παράλια της ηπείρου, που προσεγγίζουν τον ανταρκτικό κύκλο στην ανατολική της πλευρά, 2.000 Χλμ μακριά από τον Νότιο Πόλο, η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι αρκετοί βαθμοί κάτω από το μηδέν.
Πέραν του γεγονότος των τεραστίων ποσοτήτων λανθάνουσας θερμότητας που θα απαιτούσε να απορροφήσει η τήξη τέτοιων τεραστίων όγκων πάγου, η οποία θα ήταν δυνατό να οδηγήσει σε ψύχρανση της ατμόσφαιρας κατά πολλούς βαθμούς. Ο πάγος λειώνει -ως γνωστόν- σε θερμοκρασίες από 0 βαθμούς και πάνω. Για να αρχίσουν να λειώνουν οι πάγοι της Ανταρκτικής θα πρέπει να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία της ατμόσφαιρας κατά δεκάδες βαθμούς (κι όχι για έναν ή δύο βαθμούς που μας απειλούν οι κλιματολάγνοι), που πλέον δεν θα μπορεί να επιβιώσει κανείς. Με αυτόν τον τρόπο μόνον και στη Ανταρκτική η μέση θερμοκρασία θα φτάσει στο μηδέν και ίσως θα παραμένει υψηλότερη από αυτό για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, διασφαλίζοντας και υπερκεράζοντας το λανθάνον θερμικό φορτίο που απαιτεί η τήξη. Και πάλι ίσως χρειαστούν ακόμη κι αιώνες για να λειώσουν ολοσχερώς οι πάγοι και να πνίξουν τα παράλιά μας, που όμως εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διαπιστώσουμε ότι θα συμβεί, διότι θα έχουμε αποδημήσει κυριολεκτικά τσουρουφλισμένοι.
Οι παγετώνες της Ανταρκτικής, λοιπόν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αδιαφορώντας για την αύξηση του CO2 στην ατμόσφαιρα κι αν αυτή οφείλεται στον άνθρωπο ή όχι. Θα καλύπτουν τη στεριά της Ανταρκτικής σε χιλιόμετρα ύψους, μέχρις ότου οι ίδιες γεωλογικές μεταβολές που μετέτρεψαν μια εύκρατη ήπειρο, δεκάδες εκατομμύρια χρόνια πριν, σε παγωμένη έρημο, ωθώντας την προς τον πόλο, την ωθήσουν κάποτε ξανά βορειότερα και σε μεγάλη απόσταση από τον πόλο.
Ο καπιταλισμός και η αριστερά της «αποανάπτυξης»
Είναι, όμως, απορίας άξιον, το πως άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι αριστεροί και δηλώνουν κομμουνιστές, ενστερνίζονται την μεγαλύτερη επιστημονική απάτη που υπήρξε ποτέ μετά τα θέσφατα της Ιεράς Εξέτασης, μιλώντας για εδώ και τώρα «αποανάπτυξη», τασσόμενοι πίσω από γελοιωδέστατους δήθεν αντικαπιταλιστικούς ακτιβισμούς, που μοχλεύονται επιτηδείως από το «σύστημα».
Ανεξάρτητα το πως φαντασιώνεται ο καθένας την κομμουνιστική κοινωνία, δεν έχουμε μέχρι τώρα δείγματα για το πως αυτή θα μπορεί να λειτουργεί, οδηγώντας τους ανθρώπους στην ευτυχία. Το πλησιέστερο καθεστώς σε μια τέτοια κοινωνία, υπήρξε -κατά τεκμήριο- ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ και των «δορυφόρων» της.
Δεν νομίζω, ότι οι άνθρωποι εκεί είχαν ιδιαίτερες ευαισθησίες και δεν ακολούθησαν παράλληλους αναπτυξιακούς δρόμους με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, μολύνοντας και καταστρέφοντας εξ ίσου, αν όχι περισσότερο το περιβάλλον. Ενώ η Κίνα που ακόμα ομνύει στο όνομα του κομμουνισμού είναι -σήμερα που μιλάμε- η πιο ρυπογόνος χώρα του πλανήτη.
Έτσι, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα υπερβαίνει κατά πολύ τον καπιταλισμό και τις ανάγκες του, όπου πραγματικά θα βρίσκει πάντα τρόπους να σου πουλήσει ακόμη και το σκοινί που θα τον κρεμάσεις. Προς το παρόν, μας έχει όλους κρεμασμένους ανάποδα και μας πουλάει «πράσινα» φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αφού είναι της… μόδας, και οι περισσότεροι πάντα πρόθυμοι να καταναλώσουν ό,τι τους σερβίρεται, επενδύοντάς το μάλιστα ιδεολογικά. Οι «αριστεροί» έχασαν ολοκληρωτικά τη μάχη της υποτιθέμενης κοινωνικής αλλαγής, προσαρμόζοντάς την εμμονικά ο καθένας στα δικά του μέτρα και σταθμά, και βρίσκουν τώρα καταφύγιο -δήθεν σωτηρίας- στην οικολογία και τα «αφηγήματά» της. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο.
Ωστόσο, είναι η ίδια η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για εξέλιξη και πρόοδο καθυποτάσσοντας τα πάντα γύρω του, έστω και μέσα από τη «δημιουργική» καταστροφή. Έτσι ξεφύγαμε από τις σπηλιές και φτάσαμε στο σημερινό επίπεδο πολιτισμού και τεχνολογικής έκρηξης, παρά τα απολύτως υπαρκτά αδιέξοδα που έχουν προκληθεί.
Ο πρωτόγονος «λουδιτισμός»
Ας μας πει κάποιος, από τους οπαδούς της «αποανάπτυξης» πως θα μπορούσε να ζήσει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς θέρμανση, ή χωρίς διυλιστήρια καθαρισμού του νερού και εκτεταμένα δίκτυα διανομής μέχρι και την τελευταία βρύση του σπιτιού του. Χωρίς μέσα μεταφοράς, χωρίς δίκτυα επικοινωνιών, χωρίς φάρμακα κτλ. Όλα αυτά όμως απαιτούν ενέργεια. Πολλή ενέργεια! Πόθεν; Πως;
Ας μας πει κάποιος πως ο ίδιος έχει δικαίωμα στην τηλεόραση, το κινητό και το ιδιωτικό αυτοκίνητο, στη πρόσβαση σε εξελιγμένα συστήματα υγείας και φάρμακα. Ενώ αυτό το δικαίωμα πρέπει να το στερηθεί ο Μπαγλαντεσιανός, ή ο Σομαλός, ή οποιοσδήποτε άλλος στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, που είναι και οι περισσότερες, στο όνομα της προστασίας του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή. Μήπως επειδή ο «δυτικάνθρωπος» έχει βαρεθεί τη ζωή του και ψάχνει να βρει «φυγές» που θα δικαιολογούν την ύπαρξή του;
Η απάντηση είναι ακριβώς, ότι οι αρνητικές συνέπειες, από την αλόγιστη και ασύδοτη ανάπτυξη μετά τη βιομηχανική επανάσταση, όποιες κι αν είναι αυτές, θα μειωθούν, ή θα εξαλειφθούν ολοσχερώς, ακριβώς τόσο μέσω της επιβολής κανόνων, όσο και κυρίως μέσω της τεχνολογικής προόδου, που προϋποθέτει κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας, κι όχι μέσα από έναν πρωτόγονο «λουδιτισμό».
Οι ελίτ και η χειραγώγηση των μαζών μέσω της απάτης
Εάν σήμερα στρεφόμαστε κατά της κλιματικής απάτης είναι ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Ότι μέσω της εξαπάτησης, οι κοινωνίες προετοιμάζονται ψυχολογικά και ιδεολογικά. Όχι για την εφαρμογή κανόνων και περιορισμού των επιπτώσεων της ανάπτυξης με τη σταδιακή και ισορροπημένη υιοθέτηση νέων τεχνολογιών και βελτίωσης των παλαιοτέρων, αλλά για κάτι πολύ πιο σημαντικό και καταστροφικό των κοινωνιών και του πολιτισμού. Δηλαδή, πέραν της τεράστιας κερδοσκοπίας γύρω από τις νέες «πράσινες» τεχνολογίες, μέσω της κλιματικής τρομοκρατίας, και των θεωριών της «αποεπένδυσης» και της «πράσινης» ανάπτυξης επιχειρείται η ευρύτερη προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών, που υπήρξε ποτέ.
«Αποεπένδυση» και «πράσινη» ανάπτυξη υπέχουν τεράστια κόστη (90 τρις δολλάρια κατά τον ΟΗΕ), για τη βίαιη αλλαγή του μοντέλου και μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού που αυξάνει -τάχα- απειλητικά. Για να γίνει αυτό επιβαρύνονται οι κοινωνίες (παράλληλα με τους διάσπαρτους αιματηρότατους, όμως, πολέμους) με βαρύτατες φορολογίες κι άλλα μέσα, έτσι ώστε αυτές να μετατραπούν σταδιακά -συμβαίνει ήδη- σε άβουλες μάζες νομάδων τροφοσυλλεκτών. Μέσω, επίσης, της πλήρως απελευθέρωσης της διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων. Το τελευταίο στο όνομα ενός φάλσου (falso = ψεύτικο, fake) ανθρωπισμού. Διότι, όλα αυτά που συμβαίνουν πάνε μαζί, ακολουθώντας έναν περίπου αυτοματοποιημένο δρόμο προς όφελος αποκλειστικά μιας μικρής παγκόσμιας ελίτ, που συγκεντρώνει σταδιακά ολοένα και περισσότερο πλούτο, αλλά κυρίως εξουσία, που κανείς δεν θα είναι πλέον σε θέση να την αμφισβητεί.
Γκλομπαλισμός έναντι πατριωτισμού
Είναι λυπηρό το παράδοξο, αλλά όχι πια ακατανόητο, το πως η αριστερά, σύρθηκε από πίσω και αποτελεί σήμερα τον κύριο στυλοβάτη αυτής της εκτρωματικής μετεξέλιξης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Γι’ αυτό και οι λαοί, ενστικτωδώς, της γυρίζουν παντού την πλάτη.
Διότι, η παραδοσιακή κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας έχει πάρει τα χαρακτηριστικά και εκφράζεται μεταξύ πατριωτισμού και γκλομπαλισμού.
Είτε αυτό γίνεται αντιληπτό, είτε όχι.
Έστω και αν αυτή η βασική διαίρεση σήμερα διατυπώθηκε τελικά δημόσια και με απόλυτη παρρησία και διαύγεια, από έναν κατ’ εξοχήν εκφραστή των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο της οξυμένης ενδοκαπιταλιστικής αντίθεσης στην εποχή μας. Τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ!
Πηγή: Αιρετικές Ιδέες του Όθωνα Κουμαρέλλα
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
nikosxeiladakis.gr
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek