Επαναλαμβάνω ότι τα περισσότερα από αυτά είναι αδύνατον να αποφευχθούν ή να αλλάξουν σε ευρεία κλίμακα, επειδή είναι αναπόσπαστα δομικά στοιχεία του γεωσυστήματος (π.χ. η τροφική αλυσίδα). Πολλά από εκείνα που αφορούν τον άνθρωπο θα μπορούσαν όντως να αλλάξουν – και ιστορικά έγιναν πολλές προσπάθειες γι’ αυτό: εξεγέρσεις κι επαναστάσεις ενάντια σε άδικα και καταπιεστικά καθεστώτα, απελευθερωτικοί πόλεμοι από ξένο ζυγό, πόλεμοι ενάντια στη δουλεία, κινήματα χειραφέτησης των γυναικών, ειρηνιστικά κινήματα, φιλοζωικά-χορτοφαγικά κινήματα, κλπ.
Το μέγα παράδοξο και σχιζοφρενικό γεγονός είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπου το Καλό προσπαθεί να επιβληθεί και να αλλάξει μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, συχνά είναι υποχρεωμένο να υιοθετήσει τις μεθόδους του Κακού! Να σκοτώσει ή/και να φυλακίσει όλους εκείνους που αντιδρούν σε αυτή τη μεταρρυθμιστική διαδικασία, να επιβάλει για ένα χρονικό διάστημα μια αυταρχική διακυβέρνηση για να κατορθώσει να υλοποιήσει την απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας μέσω διαφόρων θεσμών (εκπαίδευση, ΜΜΕ, κλπ.) Αυτό παρουσιάζει το εξής σημαντικό πρόβλημα: σε μια πρώτη φάση, εφαρμόζοντας τέτοιες βίαιες κι αυταρχικές μεθόδους, χάνει την αίγλη του Καλού, μοιραία μολύνεται από το Κακό, εξισώνεται μαζί του! Από την άλλη, οι επιβιώσαντες υπερασπιστές της παλιάς τάξης πραγμάτων επωφελούνται από αυτή την παράδοξη κατάσταση και κατηγορούν το νέο καθεστώς ότι κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα (παραβλέποντας τις όποιες θετικές προθέσεις του)!
Η άλλη λυπηρή διαπίστωση είναι ότι, όντως, σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πρώην καταπιεσμένοι κι εκμεταλλευμένοι γίνονται οι νέοι καταπιεστές κι εκμεταλλευτές, και η Ιστορία επαναλαμβάνεται με μια απλή αντιστροφή ρόλων! Η μόνη περίπτωση όπου το Καλό νίκησε, δίχως να αναγκαστεί να υιοθετήσει μεθόδους του Κακού, ήταν η περίπτωση της απελευθέρωσης της Ινδίας από τον αγγλικό ζυγό, από τον χαρισματικό Μαχάτμα Γκάντι – αλλά και η νίκη εκείνη αμαυρώθηκε δυστυχώς στη συνέχεια από τη δολοφονία του Γκάντι και τον εμφύλιο Ινδουιστών-Μουσουλμάνων. (Εννοείται ότι εδώ αναφερόμαστε κυρίως στους δίκαιους αγώνες λαών, συγκεκριμένων πληθυσμών, επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων, μειονοτήτων, και όχι στην βίαιη και μαζική εφαρμογή αποτρόπαιων κοινωνικών πειραμάτων που εφαρμόστηκαν στον 20ο αιώνα, βασιζόμενα σε εντελώς ιδιοτελείς ή λανθασμένες ιδεολογίες: φασισμός, ναζισμός, κομμουνισμός).
Αυτός είναι, δυστυχώς, ο ιστορικά άχαρος και σχιζοφρενής ρόλος του Καλού, ο οποίος ουσιαστικά ακυρώνει και τις όποιες δυνατότητες αλλαγής της ανθρώπινης κοινωνίας προς το καλύτερο.-
@Δημήτρης Χορόσκελης
Αυτό είναι o «Επιτυχημένος Ψυχοπαθής»
Ο Cleckley περιγράφει τον «Επιτυχημένο Ψυχοπαθή» στο βιβλίο του «the mask of sanity» δίνοντας κάποια χαρακτηριστικά του.
> Ο παρατηρητής έρχεται αντιμέτωπος με μια πειστική μάσκα λογικής.
> Δεν είναι όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά αυτής της μάσκας άθικτα.
> Δεν μπορεί εύκολα, να διαπεραστεί από ερωτήσεις που κατευθύνονται προς τα βαθύτερα επίπεδα της προσωπικότητας.
> Ο εξεταστής, ποτέ δεν πετυχαίνει να στοχεύσει το χάος, που εμφανίζεται κατά την αναζήτηση, κάτω από την εξωτερική επιφάνεια, ενός Επιτυχημένου Ψυχοπαθή.
> Οι λογικές διεργασίες, διατηρούν την φυσιολογική πλευρά τους, κάτω από ψυχιατρικές έρευνες και τεχνικές δοκιμές, που έχουν σκοπό ν’ αποκαλύψουν στοιχεία διαταραχής.
> Οι εξετάσεις αποκαλύπτουν, όχι απλώς μια συνηθισμένη δισδιάστατη μάσκα, αλλά αυτό που φαίνεται να είναι μια σταθερή και ουσιαστική διαρθρωτική εικόνα μια υγιούς και ορθολογικής προσωπικότητας.
Θα μπορούσε τότε να θεωρηθεί, με την πλήρη κυριολεκτική έννοια του όρου, ως παράδειγμα του τι εννοούσε ο Trélat όταν προσδιόριζε τον εκφραστικό όρο, la folie lucide (Διαυγή Τρέλα). Επιπλέον, αυτή η δομή της προσωπικότητας σε όλες τις θεωρητικές καταστάσεις λειτουργεί κατά τρόπο φαινομενικά πανομοιότυπο με αυτό της κανονικής, υγιούς λειτουργίας. Οι λογικές διεργασίες σκέψης μπορούν να ειδωθούν σε πλήρη λειτουργία, ασχέτως το πόσο έχουν ενισχυθεί ή αντιμετωπίζονται υπό πειραματικές συνθήκες.
Ο Cleckley περιγράφει ένα άτομο που: «είναι σε θέση να μιμηθεί την ανθρώπινη προσωπικότητα, αλλά που αφήνει την εντύπωση ότι ‘κάτι δεν πάει καλά εκεί’. Έχει μια δομή προσωπικότητας που λειτουργεί κατά τρόπο φαινομενικά πανομοιότυπο με αυτό της κανονικής, υγιούς λειτουργίας, αλλά ακόμα και όταν όλα έχουν ειπωθεί και γίνει, έχουμε να κάνουμε εδώ, όχι με ένα ολοκληρωμένο άνθρωπο σε όλα, αλλά με κάτι που υποδηλώνει μια ευέλικτη κατασκευαστικά ανακλαστική μηχανή που μπορεί να μιμηθεί την ανθρώπινη προσωπικότητα τέλεια και αυτό κάνει, μέχρι το σημείο πού, κανείς που τον εξετάζει σε κλινικό περιβάλλον δεν μπορεί να διατυπώσει με επιστημονική ή αντικειμενική ορολογία γιατί, ή πώς, δεν είναι πραγματική προσωπικότητα»
Ο τύπος που αναφέρεται ως επιτυχημένος Ψυχοπαθής ή «Οργανική Πύλη» είναι «άνθρωποι» των οποίων οι ικανότητες της μίμησης των έμψυχων ανθρώπων, είναι τόσο ανεπτυγμένες, τόσο αναπόσπαστο μέρος του ποιοί είναι, που μπορούν ν’ ανακαλυφθούν μόνο μετά από χρόνια παρατήρησης, με οδυνηρά για την ψυχική υγεία ενός έμψυχου, παρ ότι τα χαρακτηριστικά τους είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ. Ο ψυχοπαθής που φτάνει στα ψυχιατρικά ιδρύματα ή στην καρέκλα του ψυχολόγου, είναι μια αποτυχημένη οργανική πύλη, με δυσλειτουργικό πρόγραμμα. Σε μερικές περιπτώσεις στο ντιβάνι του ψυχίατρου φτάνει κι ένας έμψυχος, μετά από αλόγιστη συναναστροφή, χωρίς έλεγχο, με τους Ο.Π. Δεν είναι άνθρωποι είναι μιμητές ανθρώπων. Είναι άλλο πράγμα οι ερπετοειδείς και το αλλότριο DNA που σουλατσάρει στον πλανήτη μας.
Ο Mouravieff λέει ότι: «Υυπήρχαν αρχικά δύο φυλές ανθρώπων που εξελίχθηκαν στη γη κι αυτές οι δύο φυλές, ενώ είναι σωματικά σχεδόν ταυτόσημες, ήταν πολύ διαφορετικές από άποψη ψυχής. Φαίνεται ότι ένας είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει μια ανώτερη κι ολοκληρωμένη ψυχή σε αυτή τη ζωή, σε σύγκριση με τους άλλους που ήταν άδεια δοχεία κι ήταν προορισμένοι να περιμένουν άλλη μια “στροφή του τροχού” ή έναν νέο κοσμικό κύκλο. Η Αδαμική φυλή είναι η φυλή που υπέστη την Πτώση, πράγμα που σήμαινε τη διακοπή της σύνδεσης μεταξύ των υψηλότερων κέντρων (η οποία δίνει την πρόσβαση στην ανώτερη γνώση/συνειδητότητα) και τα χαμηλότερα κέντρα (τα οποία διέπουν τη φυσική ύπαρξη) και τα οποία άφησαν τον Αδαμικό άνθρωπο στην ίδια παιδική χαρά, με τον προ-Αδαμικό άνθρωπο, στην πραγματικότητα κάνοντας όλους μας Οργανικές Πύλες, μέχρι να μάθουμε πώς ν’ αναπτύξουμε την ψυχή μας» όσοι από εμάς διαθέτουν ψυχή.
@Ιων Μαγγος /miastala.com 2009
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Ίσως όλος ο κόσμος να είναι στην πραγματικότητα ένα τσιμπούσι στο οποίο κάθε ζωντανός οργανισμός είναι προσκεκλημένος. Πρώτα, έρχεσαι σαν καλεσμένος. Αργότερα, προς το τέλος, είσαι μέρος του μενού. – David Suzuki