Ανατομία Ενός Ψέματος

Από το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ “1984”

Μία ολοκληρωμένη ανάλυση του κλασικού δυστοπικού μυθιστορήματος «1984» του Άγγλου συγγραφέα Τζορτζ Όργουελ, αναγκάζει κάποιον να σκεφτεί, μεταξύ άλλων, πώς θα μπορούσαν να έχουν συμβεί (μέχρι το 1984) σχεδόν τα 3\4 όλων αυτών που αναφέρονται μέσα στο συγκεκριμένο βιβλίο; Σε αυτό το έργο που γράφτηκε το 1948, συνολικά αναφέρονται 137 προβλέψεις. Γιατί άραγε αυτές οι ζοφερές προφητείες «έγιναν η πρόζα της ζωής στον 21ο αιώνα» και επιπλέον, το πιο σημαντικό, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων ανθρώπων αντιλαμβάνεται και αποδέχεται αυτές τις αλλαγές ως κάτι φυσιολογικό, ως φυσικό επακόλουθο ή ακόμη και επιθυμητό; Ως δηλαδή ένα είδος «νέας κανονικότητας”;

Φυσικά, σε ορισμένες από τις πτυχές του, όπως η συνολική επιβολή του ορισμού τρανσέξουαλ, η κριτική θεωρία των φυλών, το μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα, η προώθηση της τεχνητής νοημοσύνης (AI), οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, τα φάρμακα και τα ψηφιακά νομίσματα – η νεωτερικότητα αποδείχθηκε ακόμη πιο “δροσερή” από τις φαντασιώσεις του Όργουελ, αν και πριν από τις «τηλεοπτικές οθόνες» τα «εγκλήματα της σκέψης» δεν είχαν φτάσει ακόμη σε μαζική κλίμακα.

Ειδικότερα, η «ανάγνωση του μυαλού» που βασίζεται σε σύγχρονες τεχνολογίες γίνεται ήδη πραγματικότητα: τα «μεγάλα δεδομένα» της σύγχρονης ΄μαγνητικής τομογραφίας΄ του εγκεφάλου των ανθρώπων, που έχουν τον τρόπο αντίληψης πληροφοριών, καθιστούν δυνατή την αποκωδικοποίηση των ανεξάρτητων σκέψεών τους με υψηλή ακρίβεια και δημιουργούν αντίστοιχα κείμενα .

Δηλαδή, ο κόσμος μας κινείται πραγματικά στο μονοπάτι που χάραξε ο Όργουελ. Τι οφείλεται όμως αυτό; Σε ατύχημα, στον μυστικισμό ή στην υλοποίηση σχεδίων ορισμένων κοινωνικών δομών όπως το «βαθύ κράτος», το οποίο είναι παρόμοιο του «εσωτερικού κόμματος», που αναφέρεται στο μυθιστόρημα «1984».

Φυσικά, η κατανόηση του ανθρώπου ως «σύνθετης βιολογικής μηχανής», προικισμένη με την ελεύθερη βούληση και το χάρισμα της δημιουργικότητας, είναι έννοιες ανταγωνιστικές και θεμελιωδώς ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Αλλά ο κόσμος μας, όπως φαίνεται, είναι δομημένος ασύμμετρα, μη ισορροπημένος, και ως εκ τούτου δεν έχει ακόμη εκμηδενιστεί ή καταρρεύσει σε μια «μαύρη τρύπα»· οι διαδικασίες αύξησης του χάους και της εντροπίας σε αυτόν δεν είναι καθόλου απόλυτες στην φύση τους.

Αλλά δεν χρειάζεται να περιμένουμε τέλεια αρμονία στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Από αυτήν την άποψη, τα είδη της ουτοπίας και της δυστοπίας δεν είναι μόνο κατοπτρικές εικόνες, αλλά συχνά (σχεδόν πάντα) αποδεικνύονται οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τα σχέδια τα οποία αξίζει να εξεταστούν και να μελετηθούν προσεκτικά. Μέσα σε αυτά είναι το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ «1984», μάλιστα όχι τόσο ως μυθιστόρημα, αλλά ως «ένα είδος εγχειριδίου για την κοινωνιολογία, την πολιτική οικονομία, την ανθρωπολογία, καθώς και την μεταφυσική και την φιλοσοφία της ιστορίας, με έντονη εσχατολογική χροιά .”

Η δυστοπία του Όργουελ, παραδόξως, αρχίζει να συνειδητοποιείται πλήρως και να βρίσκει την πρακτική της ενσάρκωση στο σήμερα. Ο Πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) Klaus Schwab αποκάλεσε αυτές τις επαναστατικές αλλαγές “Great Reset.” “Υπέροχος ο νέος κόσμος” του Klaus Schwab και μοιάζει πολύ με τον κόσμο που περιγράφει ο George Orwell στο μυθιστόρημα “1984”.

Στο μυθιστόρημα αυτό μια από τις βασικές έννοιες είναι η «Διπλή Σκέψη» (Doublethink). Αναφέρεται σε μια κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, η οποία αποδέχεται ταυτόχρονα δύο αμοιβαία αντιφατικές πεποιθήσεις ως σωστές. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η συχνά αντικρουόμενη λογική, που οφείλεται κυρίως στις προσωπικές αναμνήσεις, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με την αίσθηση της πραγματικότητας.

Το Doublethink είναι το πρότυπο σκέψης και συνείδησης τόσο μεταξύ της κορυφαίας κομματικής ελίτ, όσο και των εξωτερικών μελών της. Αυτό το πρότυπο δεν ισχύει για την πλειοψηφία της κοινωνίας – τους λεγόμενους προλετάριους. Οι προλετάριοι πρέπει να είναι σε ημι-ζωική κατάσταση, δεν πρέπει να σκέφτονται τίποτα απολύτως – εκτός από το πώς θα εξασφαλίσουν την ικανοποίηση των ελάχιστων αναγκών τους στην ζωή.

Ο κύριος χαρακτήρας του μυθιστορήματος, ο Ουίνστον Σμιθ, μέλος του εξωτερικού κόμματος και υπάλληλος του Υπουργείου Αγάπης, που έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το βιβλίο του Γκόλντσταϊν «The Theory and Practice of Oligarchic Collectivism», το οποίο είναι απογορευμένο στην χώρα του, την Ωκεανία. Αποκαλύπτει τις λεπτομέρειες του τι είναι το doublethink αναφέροντας:

«Doublethink είναι η ικανότητα να διατηρείς ταυτόχρονα δύο αντιφατικές πεποιθήσεις. Ο διανοούμενος του κόμματος ξέρει προς ποια κατεύθυνση να αλλάξει τις αναμνήσεις του, επομένως, συνειδητοποιεί ότι εξαπατά την πραγματικότητα· ωστόσο, με την βοήθεια του doublethink, διαβεβαιώνει τον εαυτό του ότι αυτή η πραγματικότητα παραμένει ανέγγιχτη. Αυτή η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, διαφορετικά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με ακρίβεια, αλλά πρέπει επίσης να είναι και ασυνείδητη, διαφορετικά θα υπάρχει ένα αίσθημα ψέματος, άρα και ενοχή.

Το Doublethink είναι η βασική στρατηγική του κόμματος Ingsoc, δεδομένου ότι το κόμμα χρησιμοποιεί σκόπιμη εξαπάτηση, κρατώντας σταθερά την πορεία προς τους στόχους του, και αυτό απαιτεί πλήρη ειλικρίνεια. Να πει ένα σκόπιμο ψέμα και ταυτόχρονα να το πιστέψει, να ξεχάσει κάθε γεγονός που έχει καταστεί ενοχλητικό και να το ανασύρει από λήθη μόλις χρειαστεί ξανά, να αρνηθεί την ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας και να λάβει υπόψη την πραγματικότητα που αρνείται – όλα αυτά είναι απολύτως απαραίτητα Ακόμα και όταν χρησιμοποιείς την λέξη «διπλή σκέψη», είναι απαραίτητο να καταφύγει στην διπλή σκέψη. Γιατί χρησιμοποιώντας αυτή τη λέξη παραδέχεται ότι εξαπατά την πραγματικότητα. Άλλη μια πράξη διπλής σκέψης και την σβήνει από την μνήμη σου. και ούτω καθεξής επί άπειρον, με το ψέμα πάντα ένα βήμα μπροστά από την αλήθεια. Τελικά, χάρη στην διπλή σκέψη του κόμματος ήταν δυνατό να σταματήσει η πορεία της ιστορίας».

Όπως φαίνεται από το παραπάνω απόσπασμα, το doublethink μπορεί να απαιτεί σημαντική προσπάθεια από ένα άτομο, ώστε να μπορεί εύκολα και γρήγορα να αναδιαμορφώσει την συνείδησή του στις μεταβαλλόμενες στάσεις του κόμματος, έτσι ώστε να μην βιώσει εσωτερική δυσφορία. Αυτό στο οποίο πίστευε ένας άνθρωπος χθες (ή μάλλον, έμαθε και συνήθισε να πιστεύει), σήμερα πρέπει να ξεχάσει εντελώς και να αρχίσει να πιστεύει σε κάτι νέο, ακόμα κι αν αυτό το νέο πράγμα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο από το παλιό. Αυτό που, για παράδειγμα, θεωρήθηκε άσπρο χθες, θα πρέπει να θεωρείται μαύρο σήμερα. Ταυτόχρονα, ένα άτομο δεν πρέπει απλά να προσποιείται ότι είναι, αλλά και να το αντιλαμβάνεται ως μαύρο.

Στο μυθιστόρημα, αυτή η ικανότητα αναδιαμόρφωσης εκφράζεται με την λέξη “άσπρο-μαύρο”, που είναι και η λέξη κλειδί. Όπως πολλές λέξεις της νέας διαλέκτου, αυτή η λέξη περιέχει δύο αντιφατικές έννοιες. Όταν εφαρμόζεται σε έναν αντίπαλο, σημαίνει την συνήθεια να υποστηρίζεις ευθαρσώς ότι το μαύρο είναι άσπρο, για να αντιφάσκεις με το προφανές. Και σε σχέση με ένα μέλος του κόμματος, υποδηλώνει μια πιστή προθυμία να αποκαλείς το μαύρο ως λευκό εάν το απαιτεί η πειθαρχία του κόμματος.

Επιπλέον, αυτό αναφέρεται επίσης στην ικανότητα του να πιστεύεις ότι το μαύρο είναι άσπρο, και επιπλέον, να ξέρεις ότι το μαύρο είναι άσπρο και να ξεχνάς ότι σκεφτόσουν οτιδήποτε άλλο. Έτσι, ένα σημαντικό βοήθημα στην ανάπτυξη της ικανότητας των μελών του κόμματος να κυριαρχούν στην διπλή σκέψη είναι μια νέα διάλεκτος ή μια νέα ομιλία. Για να μπει επιτέλους το doublethink στην ζωή των πολιτών, είναι απαραίτητο να αναπτύσσουν με συνέπεια τις ικανότητές τους.

Στο πρώτο στάδιο, θα αποκαλούν το άσπρο μαύρο και το αντίστροφο γιατί το κόμμα το απαιτεί από αυτούς. Και η μη συμμόρφωση με αυτήν την οδηγία οδηγεί σε τιμωρία. Μέχρι να τοποθετηθεί στα μπουντρούμια του Υπουργείου Αγάπης.

Στο δεύτερο στάδιο, θα πιστεύει ήδη ότι το μαύρο είναι άσπρο και το αντίστροφο. Η πίστη είναι η εμπιστοσύνη στην ύπαρξη του αόρατου. Ένα άτομο εξακολουθεί να βλέπει ότι το μαύρο είναι μαύρο και το άσπρο είναι άσπρο, αλλά εμπιστεύεται την γνώμη του κόμματος περισσότερο από το δικό του όραμα. Και αρχίζει να πιστεύει ότι το όραμα του κόμματος είναι σωστό και το δικό του είναι λάθος.

Στο τρίτο στάδιο, γνωρίζει ήδη ότι χθες ήταν μαύρο και σήμερα είναι λευκό (ή το αντίστροφο). Ακούει με τα αυτιά του τι λέει το κόμμα, και τα μάτια του προσαρμόζονται αμέσως και βλέπουν τι λέει το κόμμα. Είναι ήδη «ορατός» και βλέπει τα πάντα μέσα από τα μάτια του κόμματος. Και επομένως, δεν πιστεύει πια, αλλά ξέρει.

Ο υψηλότερος βαθμός κυριαρχίας της τέχνης της διπλής σκέψης δεν είναι μόνο να βλέπεις και να γνωρίζεις, αλλά και να ξεχνάς αυτά που άκουσε και μάλιστα είδε ένα άτομο χθες. Πρέπει να είναι σίγουρος ότι το μαύρο ήταν πάντα μαύρο και το λευκό ήταν πάντα άσπρο. Μια φορά κι έναν καιρό έλεγαν σε ένα άτομο ότι για να είναι τέλειος έπρεπε να αναπτύξει την μνήμη του· τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πολύ πιο δύσκολο έργο: να μπορεί να σβήσει από την μνήμη του ό,τι δεν ανταποκρίνεται στις οδηγίες του κόμματος. .

Η βασική ιδέα σε όλες αυτές τις ασκήσεις δεξιοτήτων διπλής σκέψης είναι το «ψέμα». Φυσικά, μια τέτοια λέξη δεν θα έπρεπε πλέον να υπάρχει, αλλά όταν οι ηγέτες των κομμάτων μετά την επανάσταση (περίπου την δεκαετία του 1950) κατασκεύασαν το όργανο της «διπλής σκέψης», εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν αυτήν την παλιά και ωμή λέξη. Στο παραπάνω απόσπασμα λοιπόν από το βιβλίο «The Theory and Practice of Oligarchic Collectivism» εμφανίζεται αυτή η λέξη,η οποία είναι και το ταμπού του κόμματος: «Θα υπάρχει ένα αίσθημα ψέματος». «Να λες σκόπιμα ψέματα και να πιστεύεις σε αυτό ταυτόχρονα». «…και το ψέμα πάντα (πηγαίνει) ένα βήμα μπροστά».

Υπήρχαν στιγμές που οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν την λέξη «ψέμα». Όχι από άποψη κριτικής, αλλά για την προπαγάνδα της ως το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στον αγώνα για την εξουσία και, γενικά, για μια «θέση στον ήλιο». Έτσι, ο Γερμανός φιλόσοφος Friedrich Nietzsche, στο βιβλίο του «Human, All Too Human», πρότεινε ότι «όσοι απέχουν από το ψέμα μπορούν να το κάνουν μόνο λόγω των δυσκολιών που συνδέονται με την διατήρηση ενός ψέματος». Αυτό είναι σύμφωνο με την γενική του φιλοσοφία, η οποία κατηγοριοποιεί (ή ταξινομεί) τους ανθρώπους ανάλογα με την δύναμη και την ικανότητα. Έτσι, κάποιοι λένε την αλήθεια μόνο από αδυναμία. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε πρέπει να είναι επαγγελματίας ψεύτης.

Άρα, η ουσία της «διπλής σκέψης» είναι το ψέμα. Είναι ένα ψέμα που πρέπει να πιστέψουν όλοι οι «αληθινοί» πολίτες. Οι ερευνητές του έργου του Όργουελ λένε ότι πολλά από αυτά που περιγράφονται στο μυθιστόρημα «1984» αντιγράφηκαν από τον συγγραφέα από το Τρίτο Ράιχ. Συμπεριλαμβανομένης της κομματικής προπαγάνδας του Γκέμπελς. Η Γερμανοαμερικανίδα φιλόσοφος Hannah Arendt στο βιβλίο της «The Banality of Evil. Eichmann in Jerusalem» γράφει:

«Η γερμανική κοινωνία, αποτελούμενη από ογδόντα εκατομμύρια ανθρώπους, προστατεύτηκε από την πραγματικότητα και τα γεγονότα με τα ίδια μέσα, την ίδια αυταπάτη. Ψέματα και βλακεία που έγιναν η ουσία της νοοτροπίας της, του Άιχμαν (ένας από τους ηγέτες του Τρίτου Ράιχ – Β.Κ.), αλλά η πρακτική της αυταπάτης ήταν σε τέτοιο βαθμό περιεκτική, σχεδόν μετατρεπόμενη σε ηθική προϋπόθεση για την επιβίωση, που ακόμη και τώρα, δεκαοκτώ χρόνια μετά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος, όταν οι περισσότερες από τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες των ψεμάτων του έχουν ήδη ξεχαστεί, μερικές φορές είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς ότι η υποκρισία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος του γερμανικού εθνικού χαρακτήρα».

Στο μυθιστόρημα «1984» η ναζιστική προπαγάνδα βελτιώνεται και τοποθετείται πιο ψηλά, σε ένα ποιοτικά διαφορετικό επίπεδο. Για να πιστέψουν τα μέλη του κόμματος στα ψέματα, πρέπει να αντιλαμβάνονται τις ψεύτικες ιδέες ως δικές τους.

Στην πραγματικότητα, τα ψέματα γεννιούνται από τα πιο εκλεκτά μελη του «εσωτερικού κόμματος» (όπως ο ήρωας του μυθιστορήματος), και στο μυθιστόρημα αποκαλούνται «αθάνατος συλλογικός εγκέφαλος». Όμως το ψέμα που γεννιέται αμέσως, σχεδόν αυτόματα, εγκαθίσταται στο μυαλό εκατομμυρίων απλών κομματικών μελών, που στο μυθιστόρημα αποκαλούνται τα «χέρια» του κόμματος.

Η «διπλή σκέψη» που περιγράφει ο Όργουελ μπορεί να ονομαστεί και αυταπάτη, αφού το «αληθινό» μέλος του κόμματος πιστεύει ότι η ψευδής ιδέα είναι προϊόν του ίδιου του του εγκεφάλου. Η αυταπάτη ήταν πάντα εγγενής στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έμαθε να εξαπατά πριν από πολύ καιρό, όταν εκδιώχθηκε από τον παράδεισο, όπου με την σειρά του εξαπατήθηκε από το δελεαστικό φίδι. Αυτή ήταν η πρώτη εξαπάτηση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό ήταν ένα μάθημα για τον “έκπτωτο” άνθρωπο. Πόσο καταστροφικές μπορεί να είναι οι συνέπειες τόσο της ίδιας της εξαπάτησης, όσο και της προθυμίας του κάθε ανθρώπου να αποδεχθεί την εξαπάτηση των άλλων.

Έτσι, σε όλη την ιστορία, η ανθρωπότητα εξαπατούσε τον ίδιο της τον εαυτό, όντας στις ψευδαισθήσεις της επίγειας λογικής, της ορθολογικής διακυβέρνησης, της ειρήνης και της ευθύνης.

Σύμφωνα με τους ειδήμονες όλων των εποχών, η αποδοχή της εξαπάτησης κάποιου άλλου βασίζεται ασφαλώς στην αυταπάτη, όπως και η αυταπάτη βασίζεται στην εξωτερική εξαπάτηση. Αυτή είναι η πολύπλοκη διαλεκτική της εξαπάτησης και της αυταπάτης. Ο κόσμος των ψεμάτων έχει την δική του ιεραρχία. Μερικοί στοχαστές προσπαθούν να χαράξουν μια λεπτή γραμμή μεταξύ εξαπάτησης και αυταπάτης. Άλλοι λένε ευθέως πως η εξαπάτηση και η αυταπάτη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σε αναφορές των στοχαστών, σχετικά με το ποιος είναι πιο εύκολο να εξαπατηθεί, εσείς ή οι άλλοι, κάποιοι είπαν ότι είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις τους άλλους παρά να εξαπατήσεις τον εαυτό σου. Έτσι, ο Όσκαρ Ουάιλντ είπε: «Είναι τόσο εύκολο να πείσεις τους άλλους. Είναι τόσο δύσκολο να πείσεις τον εαυτό σου». Τον επαναλαμβάνει ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας Leonid Nikolaevich Andreev: “Και τι είδους μεγάλος ψεύτης είναι που ξέρει πώς να εξαπατά μόνο τους άλλους; Πες ψέματα στον εαυτό σου για να το πιστέψεις – αυτό είναι τέχνη!” («Ημερολόγιο του Σατανά») .

Όμως ο αρχαίος Έλληνας Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας του 4ου αιώνα π.Χ. Δημοσθένης πίστευε, αντίθετα, ότι είναι πιο εύκολο να εξαπατήσει κανείς τον εαυτό του, ότι ένα άτομο είναι επιρρεπές στην αυταπάτη. Κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είπε το ίδιο πράγμα: «Τίποτα δεν μας εξαπατά περισσότερο από την γνώμη μας». Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ ακολούθησε την ίδια άποψη «Δεν εξαπατάμε κανέναν τόσο έξυπνα και δεν μας παρακάμπτουμε με κολακείες όπως εμείς οι ίδιοι». Ο Φρίντριχ Νίτσε τον επαναλαμβάνει: «Ο πιο συνηθισμένος τύπος ψέματος είναι όταν εξαπατούν τον εαυτό τους: το να εξαπατήσουν τους άλλους είναι μια σχετικά εξαιρετική περίπτωση» («Αντίχριστος. A Damnation to Christianity»).

Αλλά ο πιο σύγχρονος Angel de Coitiers στο βιβλίο του “The Little Princess” μιλά επίσης για την τάση του ανθρώπου στην αυταπάτη: “Το ψέμα βοηθά στην ύπαρξη, αλλά σκοτώνει την ζωή. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα – να μην πεις ψέματα στον εαυτό σου”. Ο Stephen King στο It αναφέρει ότι «Λέμε καλύτερα ψέματα στον εαυτό μας». Αλλά όλοι οι στοχαστές πίστευαν ότι η αυταπάτη είναι η υψηλότερη και πιο επικίνδυνη μορφή εξαπάτησης. Ο Άγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς είπε εν συντομία «Δεν υπάρχει χειρότερη εξαπάτηση στον κόσμο από την αυταπάτη».

Παρεμπιπτόντως, ένα άτομο συχνά φθάνει στην αυταπάτη, προσπαθώντας να προστατεύσει τον εαυτό του από τις σκληρές πραγματικότητες της ζωής και να βυθιστεί σε μια “διαφορετική πραγματικότητα”. Εδώ είναι τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου Francois de La Rochefoucauld, «Οι άνθρωποι είναι απαρηγόρητοι όταν εξαπατώνται από τους εχθρούς τους ή προδίδονται από τους φίλους τους, αλλά συχνά βιώνουν ευχαρίστηση όταν εξαπατούν ή προδίδουν τον εαυτό τους».

Ο Τολστόι βυθίζει τον αναγνώστη στην λεπτή διαλεκτική της εξαπάτησης και της αυταπάτης. Στο μυθιστόρημα “Anna Karenina”, ο ήρωας Katavasov υποστηρίζει: “… τώρα το ένα ήμισυ των ικανοτήτων του στοχεύει στην εξαπάτηση του εαυτού του και το άλλο – στο να το δικαιολογήσει την εξαπάτηση.” Και ιδού τα λόγια της πρωταγωνίστριας του μυθιστορήματος, Άννα Καρένινα: «… όλοι έχουμε δημιουργηθεί για να υποφέρουμε, όλοι το ξέρουμε αυτό και όλοι βρίσκουμε τρόπους να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας. Και όταν δείτε την αλήθεια , τι να κάνω?”

Στον σημερινό (2023) κόσμο, η «διπλή σκέψη» έχει ήδη ξεπεράσει πολλές φορές τις απάτες και τις αυταπάτες που απεικονίζονται στο μυθιστόρημα «1984». Ανά τον κόσμο σήμερα υπάρχουν πολλές μορφές εκδήλωσης και αποχρώσεις της οργουελικής διπλής σκέψης στο επίπεδο ενός μεμονωμένου ατόμου: πονηριά, υποκρισία, διπροσωπία, αμφισημία, διττότητα, αμφιθυμία, γνωστική ασυμφωνία, διάσπαση του νου (σχιζοφρένεια) , διχασμένη προσωπικότητα, κομφορμισμός, ανεκτικότητα, μισές αλήθειες και άλλα. Στην πολιτική και την δημόσια ζωή, το doublethink μπορεί να εκδηλωθεί με την μορφή του οπορτουνισμού, του φαρισαϊσμού, του νομικού μηδενισμού, των διπλών σταθμών, της παραχάραξης της ιστορίας κ.λπ.

Συμπερασματικά

Οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου όγκου χρημάτων δεν έχουν γίνει ακόμη οι κύριοι του κόσμου, αλλά πλησιάζουν σε αυτόν τον στόχο τους. Σημαντική προϋπόθεση για έναν επιτυχημένο αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία είναι η μυστικότητα. Ως εκ τούτου, τα βασικά στοιχεία από την ομάδα των ιδιοκτητών αυτών και των «βοηθών» τους κρατούνται μυστικά. Και στον πολιτικό στίβο βλέπουμε μόνο κάποιους δημόσιους «βοηθούς» των «ιδιοκτητών του χρήματος». Αυτοί είναι ο Henry Kissinger (πέθανε τον Νοέμβριο του 2023 σε ηλικία 101 ετών), ο Zbigniew Brzezinski (πέθανε το 2017), ο ζωντανός Klaus Schwab (πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ), ο George Soros (διάσημος χρηματοοικονομικός κερδοσκόπος και επικεφαλής του ταμείο «Open Society»*), ο Jacques Attali (διάσημος χρηματοδότης, συγγραφέας, εκπρόσωπος της φυλής Rothschild) καθώς και κάποιοι άλλοι.

Φυσικά, κάποια από τα ονόματα μεμονωμένων εκπροσώπων της ομάδας των «ιδιοκτητών» βρίσκουν τον δρόμο τους στον χώρο των πληροφοριών, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Για παράδειγμα, το όνομα του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ενός τραπεζίτη, δισεκατομμυριούχου, που έφυγε από την ζωή το 2017 σε ηλικία 102 ετών, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στην οικοδόμηση ενός ενιαίου παγκόσμιου κράτους και μιας ενιαίας παγκόσμιας κυβέρνησης. Με πρωτοβουλία του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ειδικότερα, ιδρύθηκε το 1968 η Λέσχη της Ρώμης, με σκοπό την προώθηση της παγκοσμιοποίησης σε «επιστημονική» βάση.

Το 1973, δημιούργησε έναν ακόμη υπερεθνικό οργανισμό – την “Τριμερή Επιτροπή”. Μέσω αυτής, οι «ιδιοκτήτες» μπόρεσαν να επιλύσουν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά ζητήματα διορισμού των ανθρώπων που «χρειάζονταν» σε βασικές θέσεις στην Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία.

Μεταξύ των “φωτισμένων” «ιδιοκτητών» είναι και ο Μπέρναρντ Μπαρούχ (1870–1965), ένας δισεκατομμυριούχος και οικονομικός επιχειρηματίας που κρύφτηκε πίσω από συμβουλευτικές θέσεις αρκετών Αμερικανών προέδρων (από τον W. Wilson μέχρι τον D. Eisenhower). Ο Μπαρούχ έπρεπε να θυσιάσει την εμπιστευτικότητα του για να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα τους Αμερικανούς προέδρους και να διασφαλίσει την σαφή εφαρμογή των σχεδίων των «ιδιοκτητών», για την προετοιμασία και την διεξαγωγή δύο παγκόσμιων πολέμων και μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Γενικά, οι «ιδιοκτήτες» έχουν πολύ καλή προστασία όσον αφορά τις πληροφορίες τους, κάτι που φυσικά τους βοηθάει πολύ στην προώθηση του σχεδίου τους για την κατάληψη της παγκόσμιας εξουσίας. Μέσω των δημοσίων εκπροσώπων (τους «βοηθούς» και «πράκτορές» τους) απαιτούν και επιτυγχάνουν την μέγιστη «διαφάνεια» από τα κράτη, τις επιχειρήσεις και τους μεμονωμένους πολίτες, ενώ παραμένουν αόρατοι σε όλους. Γι’ αυτό ονομάζονται «ο κόσμος στα παρασκήνια».

Μερικοί από τους «βοηθούς» των «ιδιοκτητών χρημάτων» ενεργούν επίσης εμπιστευτικά. Συχνά έχουν μια επίσημη βάση για αυτό, όπου φυλάσσονται τα κρατικά μυστικά, τα εμπορικά μυστικά, όποιοι ανήκουν σε ειδικές υπηρεσίες κ.λπ. Οι «ιδιοκτήτες» μαζί με τους «βοηθούς» τους («πράκτορες») σχηματίζουν μια μυστική οργάνωση, που σήμερα ονομάζεται «βαθύ κράτος»…

***

Έχουμε γράψει επανειλημμένως στο terrapapers.com αλλά και στην θρυλική πλέον miastala.com πως μπορείς να γίνεις Αιτία (Δύναμη) και να μην σε ακουμπάνε αυτά τα δυστοπικά μέτρα είναι απαραίτητο να διευρύνεις την οπτική και τον ορίζοντα του ΝΟΥ σου (όχι του μυαλού). Να βάλεις στην ζωή σου, Ποιότητα κι Αισθητική. Αυτά τα στοιχεία στα προσφέρουν πλούσια και σε αφθονία η υψηλή καλλιτεχνία κάθε είδους, όπως και τα περίχωρα κάθε οριακά κλειστού κύκλου. Ζώντας έξω από το κουτί, έξω από τις σκιές στον τοίχο μπορείς (κατά μονάς) να κερδίσεις το παιχνίδι και του ελέγχου σκέψης αλλά και να ζήσεις σαν ανεξάρτητος άνθρωπος. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το κατορθώσεις, αν το ‘εγώ’ σου το ‘χεις υπό έλεγχο.

@Ηώ Αναγνώστου / 2022

terrapapers.com