Όλοι είμαστε…. άπληστοι
Δεν έχουμε όρια, δεν καταλαβαίνουμε από κόκκινες γραμμές και φυσικά δεν μας ευχαριστεί σχεδόν τίποτα. Ζούμε σε μια εποχή που το να έχεις μία δουλεία η οποία θα σου προσφέρει ένα καλό επίπεδο ζωής, φίλους να σε περιτριγυρίζουν και έναν άνθρωπο να σε αγαπά θα έπρεπε να νιώθεις ο «πλουσιότερος» άνθρωπος του κόσμου, εμείς θέλουμε ακόμα περισσότερα. Είμαστε άπληστοι όχι μόνο στη ζωή αλλά ακόμα και στα όνειρά μας.
Ζηλεύουμε όσους έχουν τα πολλά, θα δίναμε και τη ζωή μας για να μπορέσουμε να τα αποκτήσουμε και εμείς και ποτέ δεν κοιτάμε όσους δεν έχουν τίποτα και παλεύουν απλά να ζήσουν μία ακόμα μέρα, να δουν έστω για ένα ακόμα πρωινό την ανατολή του ήλιου και τη δύση του.
Η απληστία, όμως, δεν σταματά στη ζωή μας, αγγίζει και μολύνει ακόμα και τα όνειρά μας. Πριν από λίγες μέρες με το τζακ ποτ του λαχείου είχαμε εκστασιαστεί. Όλη την ώρα στην δουλειά, χτίζαμε πολυεθνικές εταιρίες που θα στεγάζονταν σε ουρανοξύστες και θα είχαν φυσικά και προσωπικό υπόγειο πάρκινγκ για τον καθένα μας. Ταξιδέψαμε μόνο για δύο μέρες, έτσι για να πάρουμε μια ανάσα από την δουλεία στις Μαλδίβες και αντί να πάμε για σκι στα Καλάβρυτα, τα δικά μας το χιονοπέδιλα είπαμε ότι μπορούσαν να κάνουν σκι μόνο στις Άλπεις γιατί έτσι κάνουν οι εκατομμυριούχοι σαν εμάς. Τα όνειρα, όμως, μαζί φυσικά με την απληστία μας, διαλύθηκαν. Επιστρέψαμε στην πραγματικότητα, συνεχίσαμε να γράφουμε κείμενα και το βράδυ μας περίμενε στο κάτω δεξιά στενό από το γραφείο το αυτοκίνητό μας και πουθενά κανένα ιδιωτικό αεροσκάφος.
Ακόμα και στα θα μας, στους κρυφούς μας πόθους και στα θέλω μας δεν αναφέραμε ποτέ ότι θέλουμε υγεία, χαμόγελα και να μπορούμε να ζούμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι. …μας λες λοιπόν και άπληστους… και όχι μόνο εμάς αλλά και σένα, που αν είσαι ειλικρινής θα παραδεχθείς ότι και εσύ έτσι σκέφτεσαι.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Αυτά όλα ίσχυαν και για εμάς πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Τώρα που ψάχνουμε για δουλειά και δεν υπάρχει ουτε για δείγμα έχουμε δει τον κόσμο αλλιώς. Αυτό ελπίζω τουλάχιστον. Βρήκαν κάποιες αξίες το σωστό τους μέγεθος αλλά έχουμε αρκετή δουλειά ακόμα.
Εγω παιζω λοττο τακτικα δε ξερω γιατι ισως απο συνηθειο δε περιμενω μια καλυτερη ζωη τα λεφτα δε φερνουν την ευτηχια αλλα βοηθανε οσους τα χρειαζονται.
Οποτε μπορουμε να κανουμε μια συμφωνια.(οχι οπωσδηποτε στο κατοχικα κυριως σε αυτον που εγραψε το αρθρο)
Σε περιπτωση που πιασω το λοττο.
Εσυ θα μου δωσεις αυτο που εγραψες
"να έχεις μία δουλεία η οποία θα σου προσφέρει ένα καλό επίπεδο ζωής, φίλους να σε περιτριγυρίζουν και έναν άνθρωπο να σε αγαπά"
Κι εγω θα σου δωσω οτι κερδη μου δωσει το λοττο ετσι θα ειμαστε και οι 2 ευχαριστημενοι..
Για μενα τα αγαθα που δεν αγοραζονται αξιζουν περισσοτερο..
(Φυσικα και δε μπορεις να μου τα δωσεις αλλα υποθετικα μιλαμε παντα και βαση επιθημιων.)
Αλλα ειναι ολα μια υποθεση στο τι περιπου αναζηταμε απο αυτη τη ζωη ο καθε ενας εχωντας διαφορετικα ονειρα κι επιθημιες
Οντος ειμαστε ολοι απληστοι γιατι αναζηταμε αυτο που δε μπορουμε να εχουμε..
Ασωτος
ΕΙΔΑΤΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΛΕΙ ΦΟΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.
Το άρθρο μιλάει για Ονειροπόλους και όχι για Άπληστους….