Το σπήλαιο στο όρος Αιγάλεω, έκρυβε αρχαία “κλειδιά”

Ταύρος με τα μεγάλα κέρατα (το μεγαλύτερο έχει ύψος 65 εκατοστών!) είναι ευδιάκριτος στο πέτρινο τοίχωμα και φωτογραφήθηκε με τη χρήση ειδικών φωτισμών από τον…. Νϊκο Μπουντούκη, σε σπηλιά του όρους Αιγάλεω (δίπλα η είσοδος).
Ένα σπήλειο στο όρος Αιγάλεω κρύβει, σύμφωνα με ερασιτέχνη ερευνητή, το κλειδί για την κατανόηση των αρχαίων μυστηρίων, καθώς είναι κατάγραφο από βραχογραφίες, ορατές μόνον με φωτορυθμικές μεθόδους
Μια μορφή ταύρου, ένας αίγαγρος με μακριά κέρατα, ψάρια, ανδρικά και γυναικεία πρόσωπα και σώματα, φίδια, μια κεφαλή αρκούδας, ένας οφθαλμός, είναι μερικά μόνο από τα ανάγλυφα και εξάρματα που, όπως υποστηρίζει ένας ερασιτέχνης ιστοριοδίφης, ανακαλύφθηκαν κρυμμένα σαν μαγική εικόνα στον άμορφο βράχο μιας σπηλιάς στο Αιγάλεω.

Ένα μικρό βραχώδες σπήλαιο γεμάτο παράξενες βραχογραφίες ανακάλυψε το 1997 στο Όρος Αιγάλεω κοντά στην Ιερά Οδό ο δημοσιογράφος – κειμενογράφος Νίκος Μπουντούκης. Δεν ειδοποίησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το μελέτησε μόνος του. Επέκτεινε τις έρευνές του και σε άλλα αρχαία λατρευτικά σπήλαια της Αττικής και κατέληξε σε μια υπόθεση – πρόταση της ερμηνείας τους: Ότι όλα αυτά τα λαξεύματα έχουν χαρακτήρα μυστικό, ότι είναι έργα μιας ειδικής ιερής τέχνης, της «μυστικής βραχογραφίας».
Ο τρόπος λάξευσης, υποστηρίζει ο κ. Μπουντούκης, απαιτεί από τον τεχνίτη να έχει φωτορυθμιστικές γνώσεις. Η μυστική βραχογραφία αποκαλύπτεται ως μια εικόνα θρησκευτική, ένα σύμβολο χθόνιας λατρείας μόνο σ’ αυτούς που μπορούσαν να τη διακρίνουν κάτω από ειδικές συνθήκες – φωτισμού, φυσικού ή τεχνητού, απόστασης, γωνίας θέσης. «Οι εικόνες αυτές υπάρχουν μόνο τη στιγμή της αποκάλυψής τους στον πιστό». Αντίθετα, οι αμύητοι βλέπουν ακανόνιστα, άμορφα ή τυχαία σχήματα χωρίς κανένα νόημα.
Οι άνθρωποι πάντα «έβλεπαν ζωόμορφα και ανθρωπόμορφα σχήματα στα βράχια και ιδιαίτερα στους σταλακτίτες. Στην Κρήτη, μάλιστα, είναι διακριβωμένο ότι τα σκοτεινά σπήλαια και οι σταλακτίτες τους αποτέλεσαν τόπους και αντικείμενο λατρείας κατά τη Μινωική Εποχή.»
«Στη μελέτη του ο κ. Μπουντούκης υποστηρίζει ότι οι βραχογραφίες εξυπηρετούσαν ανάγκες της λατρείας σε μη σταλακτιτικά σπήλαια και εξαπλώθηκαν και στην Αττική από την Κρήτη.
Οι βραχογραφίες του σπηλαίου στο Όρος Αιγάλεω δεν μπορούν να χρονολογηθούν – αφού είναι λαξευμένες απευθείας στον φυσικό βράχο. Ο κ. Μπουντούκης όμως επικαλείται στην «ιστορική», όπως την ονομάζει, μελέτη του πέντε άξονες για να υποστηρίζει την αρχαιότητά τους:
Αρχαία κείμενα που αναφέρονται σ’ αυτό το είδος τέχνης, τις ομοιότητες και διαφορές τους με τη σταλακτιτική λατρευτική παράδοση, σύγκριση με τα σπηλαιόμορφα αναθηματικά ανάγλυφα, τον εντοπισμό παρόμοιων βραχογραφιών και σε άλλα σπήλαια της Αττικής, επισημάνσεις της αρχαιολογικής έρευνας και το πλήθος οστράκων και λύχνων. Ανεξάρτητα από την αξία των επιχειρημάτων πάντως, είναι ενδεδειγμένη μια αρχαιολογική ή σπηλαιολογική αυτοψία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.
Μια νέα ματιά. «Αν αρχίσουμε να ξετυλίγουμε τον μίτο, τότε οδηγούμαστε σε εκπληκτικές απεικονίσεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία και εντός και εκτός σπηλαίου», παρατηρεί ο Νίκος Μπουντούκης. «Η πρόθεση του λαξευτή είναι φανερό πως στοχεύει να τον μυήσει (σ.σ.: τον επισκέπτη) και να του υποβάλει επίσης μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, μέσα από την οποία το άμορφο της ύλης σχηματοποιείται και μάλιστα παύει να υπάρχει πια γι’ αυτόν. Οι σχηματοποιήσεις αυτές δευτερευόντως και μόνο φαίνεται πως υπηρετούν εικαστικές ανάγκες. Στην ουσία είναι εκδηλώσεις του θείου που υπάρχει μέσα στο στερεό, στο αδρανές, στο άψυχο. Συνιστούν δηλαδή υπέρτατη έκφανση της θεοποιημένης και γι’ αυτό ζώσης ύλης, με την προσωποποιημένη πλέον εμφάνιση των πνευματικών οντοτήτων».