Το πρώτο βήμα για να βγούμε από το μαντρί είναι να καταλάβουμε ότι μας έχουν κλείσει μέσα

Από τη γέννησή μας κιόλας μας μαντρώνουν: η περίφημη κοινωνικοποίηση δεν είναι παρά η εκπαίδευσή μας να λειτουργούμε σύμφωνα με τους κανόνες που Αυτοί επέβαλαν, και η μεγάλη μαεστρία είναι να μην τολμούμε καν να τους αμφισβητήσουμε.

Όταν είμαστε μικροί μας εκπαιδεύουν στους ρόλους που πρέπει ν’ αναλάβουμε μεγαλώνοντας, και αυτό το ονομάζουν «παιχνίδι»: τα αγόρια παίζουν με πιστόλια και πόλεμο, αφού αναλώσιμο υλικό προορίζονται να γίνουν στα πεδία των μαχών που στήνουν Αυτοί, ενώ τα κορίτσια περιποιούνται τις κούκλες τους και παίζουν με τα κουζινικά τους, αφού μανάδες και νοικοκυρές πρέπει να γίνουν μεγαλώνοντας, για να γεννήσουν με τη σειρά τους καινούργιους αναλώσιμους και δούλους.

Ή τουλάχιστον αυτό γινόταν μέχρι πρότινος, πριν οι παγκοσμιοποιητές αποφασίσουν να διαστρέψουν τα φύλα και να κάνουν την ανθρωπότητα ερμαφρόδιτη μέσω της ομοφυλοφιλίας και του τρανσεξουαλισμού, που πλέον περνάει ως «υπεύθυνη επιλογή», «ανθρώπινο δικαίωμα», «ελευθερία», «ασυμβίβαστη ανεξάρτητη κίνηση», γενικώς κατά την αμερικάνικη έκφραση είναι «κουλ» και γι’ αυτό πρέπει με το στανιό να επιβληθεί, με αλλαγή νομοθεσίας και εκ νέου επιμόρφωση του πληθυσμού.

Κατά τα κοινώς λεγόμενα, μας δουλεύουν!

Χρόνια και χρόνια τώρα!

Μας χειραγωγούν και μας μεταχειρίζονται σαν τις μαριονέτες τους, ή στην καλύτερη περίπτωση, σαν νήπια που χρειάζονται συνεχή καθοδήγηση, μέχρι να μεγαλώσουν, που δεν θα μεγαλώσουν γιατί δεν τα αφήνουν Αυτοί!

Η καλύτερη, φυσικά, τεχνολογική ανακάλυψη που βοήθησε άριστα τα σχέδιά τους είναι η τηλεόραση, ένα τέλειο όργανο προπαγάνδας και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, όσο αντικειμενική μπορεί να είναι αυτή.

Εκπέμπει εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, σερβίρει προμαγειρεμένη τροφή με υλικά δικής τους επιλογής, και αδρανοποιεί σε πολύ γρήγορο χρόνο την κρίση και την αντίληψη, ενώ καταστρέφει άριστα τα εγκεφαλικά κύτταρα εκφυλίζοντάς τα με το χρόνο.

Άλλωστε είναι γνωστός ο υπνωτιστικός της ρόλος και ο τρόπος που επιδρά στην πτώση των εγκεφαλικών κυμάτων από βήτα σε άλφα, όπου τα παντός είδους μηνύματα χτυπούν κατευθείαν στο στόχο, δηλ. το υποσυνείδητο.

Άλλο τους όργανο ο κινηματογράφος, τον βάπτισαν και έβδομη τέχνη, χωρίς καμία αντοχή στο χρόνο όμως, αφού μετά τα πρώτα είκοσι χρόνια λειτουργίας του άρχισε να επαναλαμβάνεται για να φτάσουμε στην εποχή μας, που είναι η εποχή των «ριμέικ», των χιλιοειπωμένων, βαρετών ιστοριών και του τρίπτυχου αχαλίνωτη βία-σεξ-σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.

Τι να πούμε και για το χρηματοοικονομικό σύστημα; Τις περίφημες οικονομικές φιλοσοφίες και παραφιλολογίες; Τους οικονομολόγους με περγαμηνές και βραβεία που λένε τα αυτονόητα με στόμφο; Τις τελωνειακές, νομισματικές και τραπεζικές ενώσεις; Τις μηχανές που τυπώνουν χρήμα; Τους κανόνες χρυσού και τα διασυνδεδεμένα νομίσματα;

Το χρηματιστήριο και τις άυλες αξίες; Το εικονικό και πλαστικό χρήμα που δεν αντιστοιχεί σε τίποτα υπαρκτό και δια των αισθήσεων μετρήσιμο;

Όταν Αυτοί θέλουν ανοίγουν τη στρόφιγγα και «λεφτά υπάρχουν», «δουλειές υπάρχουν», «ανάπτυξη υπάρχει», εμφανίζονται πακέτα αφιλοκερδούς βοήθειας, φιλικά δάνεια από τους σύγχρονους ναούς που λέγονται τράπεζες, κρατικές επιδοτήσεις, κίνητρα και παροχές για να γίνουν εργοστάσια, βιομηχανίες, προϊόντα, να προσληφθούν εργαζόμενοι, να δοθούν μισθοί και συντάξεις, να κινηθεί η αγορά, ν’ αλλάξουν χέρια, τέλος πάντων τα χρήματα (που Αυτοί τυπώνουν στις μηχανές τους, άρα καθορίζουν και την ποσότητά τους).

Και όταν κρίνουν ότι ήρθε η ώρα να γίνουν νέες μοιρασιές και ανακατατάξεις στη συμπαντική ροή (γιατί το παίζουν και Θεοί μεταξύ άλλων), κλείνουν τη στρόφιγγα και σταματάνε τα χρήματα, οι δουλειές, η εργασία, το φαγητό.

Και ξέρουν μια χαρά να το νομιμοποιούν και να το σερβίρουν ως «αναγκαίο κακό» στη μάζα που σε κατάσταση, πλέον, αφασίας από την προηγούμενη εποχή καλοπέρασης και ευμάρειας παρακολουθεί το δημοσιογράφο του συστήματος να μιλάει κουνώντας τους το δάχτυλο σε μια οθόνη (αυτό κι αν είναι παράλογο, να περνούν οι άνθρωποι πιο πολύ ώρα με μια οθόνη παρά με άλλους ανθρώπους).

Πότε φταίει ένας «πόλεμος», πότε φταίει μια «δημοσιονομική κρίση», πότε «ένα τεράστιο χρέος δανεισμού», όπου κανείς δεν ζητάει ευθύνες από κανένα πώς δημιουργήθηκε και αν είναι όντως πραγματικό, που επιβάλλουν τη λήψη επαχθών πλην, όμως, «αναγκαίων μέτρων» για το καλό μας, για να μας σώσουν, Αυτοί που επίτηδες μας έφεραν σε θέση απελπισίας για να εμφανίζονται μετά ως «Σωτήρες».

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά εδώ και χρόνια, πλέον η γνώση και η διάδοσή της δεν μπορεί να αναχαιτιστεί, και σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στο διαδίκτυο που αποτελεί μια εναλλακτική πηγή πληροφόρησης από τη «μέινστριμ» πονηριά της τηλεόρασης και των εντύπων.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: «τι μπορούμε να κάνουμε;».

Και η απάντηση είναι, ίσως:

«Καταρχήν να συνειδητοποιήσουμε ότι μας γεννάνε και μας μεγαλώνουν σε ένα μαντρί, όπου η έννοια της ελευθερίας είναι πολύ σχετική, αφού τα περισσότερα πράγματα απ’ όσα νομίζουμε ότι επιλέγουμε, στην πραγματικότητα είναι προαποφασισμένα για’ μας από Άλλους, αλλά ακόμη και αυτά που θεωρούμε ως «τυχαία», «μοιραία» ή «συμπτώσεις» κάθε άλλο παρά «τυχαία» είναι».

Για να βγούμε από το μαντρί πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι μας έχουν κλείσει μέσα, και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο…

Κατά πόσο ορίζουμε τις ζωές μας, ακόμη και τον θάνατό μας;

Μόνο όταν βγούμε από το μαντρί θα μπορέσουμε να καταλάβουμε!

Εκάτη