Διαφημίσεις
Το μυστικό κράτος της Ευρώπης ζητά… «γη και ύδωρ» και απειλεί την Ελλάδα με το εξωτερικό της χρέος.
Λάθος… Μέγα Λάθος.
Εδώ είναι… Σπάρτη και Αθήνα και Μακεδονία και Κρήτη και…
Συμβαίνει συχνά με τον άνθρωπο το εξής απλό φαινόμενο. Βλέπει άριστα τις “καμπούρες” των άλλων και δεν βλέπει καθόλου τη δική του.
Σήμερα στο παγκόσμιο “μικροσκόπιο” βρίσκεται η “καμπούρα” των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την “καμπούρα” των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική “ορατότητα” είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή “εικόνα” της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις “καμπούρες” των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο “καμπούρηδων” οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον “απέναντι” ως “είδωλο” δικό μας.
Σήμερα στο παγκόσμιο “μικροσκόπιο” βρίσκεται η “καμπούρα” των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την “καμπούρα” των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική “ορατότητα” είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή “εικόνα” της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις “καμπούρες” των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο “καμπούρηδων” οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον “απέναντι” ως “είδωλο” δικό μας.
Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, την οποία στη συνέχεια του κειμένου θα αιτιολογήσουμε. Οι Ευρωπαίοι, που σήμερα μας “μαλώνουν” για τις “σπατάλες” μας, είναι οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το εξωτερικό μας χρέος. Τα άπειρα χρήματα του εξωτερικού μας χρέους δεν μπήκαν σε κάποια ελληνικά “σεντούκια”. Ευρωπαϊκές τράπεζες τα έδωσαν και ευρωπαϊκές εταιρείες τα εισέπραξαν. “Πέρασαν” από την ελληνική οικονομία, αλλά δεν “στάθηκαν” σ’ αυτήν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας τα έδωσαν, ήταν οι ίδιοι που τα ξαναπήραν. Τώρα λοιπόν, που οι Βρυξέλες ζητούν “μέτρα”, είναι ευκαιρία να λύσουμε και τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν μεταξύ μας.
Αφού έκανε το λάθος ο “κλέφτης” και τα “τσιράκια” του να φωνάζουν, καλό είναι ο “νοικοκύρης” να πάρει το “χαρτί” και το “μολύβι”. Μας συμφέρει το “χαρτί” και το “μολύβι”, γιατί είμαστε θύματα μιας κατάστασης, που, αν δεν αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, μπορεί να μας καταστρέψει. Είμαστε μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και ως τέτοιοι θα λύσουμε τις όποιες διαφορές μας υπάρχουν με τους υπολοίπους. Κανένας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ενιαίας Ευρώπης, αλλά τα πάντα μέσα σ’ αυτήν πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης του αμοιβαίου σεβασμού και βέβαια της ισότητας μεταξύ των λαών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την …κατοχή μας από την Ευρώπη.
Αν κάποιοι Ευρωπαίοι εξέλαβαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να καταφέρουν να κάνουν με χρήματα αυτά τα οποία απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα όπλα, κάνουν λάθος και αυτό το λάθος σύντομα θα κληθούν να το πληρώσουν. Σ’ ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα του ευρώ και της σταθερότητας της ευρωζώνης έχουμε να πούμε σε όλους όσους διακατέχονται από “ευρωφοβίες” ότι αυτές δεν ευσταθούν. Κανενός ευρώ την ασφάλεια δεν θέτει σε κίνδυνο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια η οικονομία της Ελλάδας αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος της ευρωπαϊκής οικονομίας —περίπου το 3%— και άρα μπορεί να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και πάλι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, για τον λόγο ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει άμυνες. Άμυνες πολύ ισχυρότερες ακόμα και από αυτές των ΗΠΑ, των οποίων το δολάριο δεν απειλήθηκε από την “πτώχευση” ενός εκ των ισχυροτέρων “πυλώνων” της αμερικανικής οικονομίας, όπως είναι η Καλιφόρνια. Η Ευρώπη αποτελεί την πλουσιότερη αγορά του κόσμου και το νόμισμα του καταναλωτή είναι πάντα πιο ισχυρό από αυτό του πωλητή.
Ο δήθεν πανικός και οι υστερίες των Βρυξελών αποκαλύπτουν πολιτικές αγωνίες και όχι οικονομικές ανασφάλειες. Ποια είναι η κύρια αγωνία τους; Ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα αποκαλύψει τα εγκλήματά τους. Ότι μετά από έναν “μαραθώνιο” λεηλασίας των ασθενέστερων κρατών από τους ισχυρότερους εταίρους καταλήξαμε στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν γνωστό εκ των προτέρων, εφόσον είχε εξ’ αρχής δρομολογηθεί γι’ αυτόν τον λόγο. Περί αυτού πρόκειται. Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών των Βρυξελών ήταν η “κατάκτηση” των ασθενέστερων εταίρων από τους ισχυρότερους. Τώρα, με τις “υστερίες” κατά της Ελλάδας, απλά χτυπάνε το “σαμάρι” για ν’ ακούσει το “γομάρι”. Χτυπάνε τον ασθενέστερο, για ν’ ακούσουν και οι υπόλοιποι αδύναμοι. Χτυπάνε την Ελλάδα, για ν’ “ακούσει” η Ιταλία, η Ισπανία και τα άλλα τα “παιδιά”.
Τα εξωτερικά χρέη των κρατών κυρίως της Μεσογείου αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους λαούς τους. Λεηλατήθηκαν… και τώρα αυτοί, που τα λεηλάτησαν, φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν στήσει μια παράσταση “τρόμου” και ωμού εκβιασμού. Προκειμένου να μην αντιδράσουν, θα επιχειρήσουν να τους τρομοκρατήσουν με την “πτώχευσή” τους. Τα εξωτερικά χρέη των κρατών ήταν στην πραγματικότητα τα “ουίσκι” και τα “καθρεπτάκια”, που πούλησαν στους “Ινδιάνους”, προκειμένου να τους αφαιρέσουν τη γη τους. Ξαφνικά κυρίαρχοι λαοί βρέθηκαν να είναι “φιλοξενούμενοι” στις πατρίδες τους. “Φιλοξενούμενοι”, γιατί κάποιοι τραπεζικοί “βρικόλακες” τους αφαίμαξαν και στη συνέχεια τους αφαίρεσαν τις ίδιες τις πατρίδες τους.
Απλά και γνωστά πράγματα, τα οποία έχουν γίνει και στο παρελθόν και γι’ αυτόν τον λόγο τρομάζουν αυτούς που τα εφάρμοσαν. Το οικονομικό έγκλημα αυτού του τύπου, δηλαδή, δεν είναι μια καινούργια και άγνωστη πρακτική για το σύστημα. Η δημιουργία χρεών, προκειμένου να λεηλατηθούν ή να ελεγχθούν κράτη και λαοί, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος με τα τεχνητά χρέη ελέγχεται και λεηλατείται καθημερινά. Εξαιτίας των χρεών λιμοκτονούν λαοί σε πατρίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τους θρέψουν με μεγάλη άνεση. Με λίγη ανθρωπιστική “βοήθεια”, ένα τρακτέρ και μερικούς σπόρους, τούς αφαίρεσαν τις πατρίδες τους. Με λίγο “χαρτζιλίκι” διαφθοράς σε προδότες κυβερνήτες παραμένουν κατακτητές, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι φτωχοί λαοί έχουν χάσει τις πατρίδες τους.
Το μόνο πρωτότυπο —στην περίπτωση που αναφερόμαστε— είναι ότι αυτού του είδους την πολιτική την έκαναν εις βάρος “ανεπτυγμένων” κρατών. Κρατών, τα οποία ήταν μακριά από τη “ζούγκλα” και τα οποία με τα χρέη και τη διαφθορά φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο κέντρο της “ζούγκλας”. Άλωσαν κράτη, τα οποία μέχρι τώρα είχαν άμυνες και εξαιτίας της “ενοποίησης” τις έχασαν. Κράτη, τα οποία είχαν ισχυρές άμυνες μέσα στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών και εντασσόμενα μέσα σε ευρύτερα πλαίσια τις έχαναν. Είναι η ίδια εγκληματική τακτική που ακολούθησε η Δυτική Γερμανία εις βάρος της Ανατολικής. Τι έκαναν; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ευρώπης λεηλατήθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από τους “αδερφούς” του καπιταλιστές. Με την άνευ προστατευτικών δικλείδων ενοποίησή τους ο ισχυρός λεηλάτησε τον ανίσχυρο. Απαξιώθηκε η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας και ως εκ τούτου ο πληθυσμός της βυθίστηκε στην ανεργία. Η ανεργία απαξίωσε το ανατολικογερμανικό κεφάλαιο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Δυτικογερμανούς να το αρπάξουν τζάμπα. Υποκριτικές “βοήθειες” και υψηλότοκα δάνεια αναμίχθηκαν και έγιναν μια “μέγγενη”, η οποία έπνιξε το κράτος και τον λαό της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.
Σήμερα οι Ανατολικογερμανοί περιφέρονται στην ενιαία Γερμανία όμοιοι με τους φτωχούς λαθρομετάναστες. Άνεργοι και χωρίς καμία περιουσία, είτε ιδιωτική είτε συλλογική. Ξανθοί “Πακιστανοί” και “Ινδοί” μέσα σε μια πατρίδα, η οποία τους “ξεζούμισε” και τώρα πλέον δεν τους “θέλει”. Τους βύθισαν στα δάνεια, στερώντας τους όχι μόνον την περιουσία του παρελθόντος, αλλά και την ελπίδα να ανακάμψουν κάποτε στο μέλλον. Τα “αδέρφια” τους με τις λαμπερές “βιτρίνες” κατάπιαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην πατρίδα τους. Οι Ανατολικογερμανοί την “πάτησαν” όπως τα έντομα, που έλκονται από τους δυνατούς “λαμπτήρες” και πεθαίνουν όταν “αγγίζουν” το “όνειρό” τους. Σήμερα οι Δυτικοί αδερφοί τους αντιλαμβάνονται σαν πρόβλημα και σαν “παράσιτα”, που επιβαρύνουν την οικονομία τους. Την οικονομία των “ανεπτυγμένων”, που της στερούν πόρους.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπράξει ένα κράτος εις βάρος του υποτιθέμενου λαού του από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ποιος όμως το διέπραξε; Οι Γερμανοί εις βάρος Γερμανών; Το γερμανικό κράτος εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας Γερμανών; Όχι βέβαια. Γερμανία —δυστυχώς για τον λαό της— δεν υπάρχει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ελεύθερη Γερμανία. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία καθημερινά προσβάλει, ταπεινώνει και εξευτελίζει τον γερμανικό λαό για τις συλλογικές του ευθύνες σε ένα υποτιθέμενο “ολοκαύτωμα”. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία λεηλατεί καθημερινά τον γερμανικό λαό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Μια συμμορία Εβραίων, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αγωνίες ενός διχασμένου λαού και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.
Αυτή η συμμορία χρησιμοποίησε —για να φέρει εις πέρας τον σχεδιασμό της— τον πιο διεφθαρμένο Γερμανό του τελευταίου αιώνα. Τον κοιλιόδουλο Κολ. Τον χρησιμοποίησε και κατόπιν τον “παρόπλισε”, γιατί της ήταν άχρηστος. Ήταν πολύ βρόμικος και προκλητικός για ν’ αναλάβει να εκφράσει τη μελλοντική “επεκτατική” πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική έπρεπε να έχει χαμηλό “προφίλ” και γι’ αυτό επιλέχθηκε ένα “τίποτε” με το όνομα Μέρκελ. Αυτή η συμμορία, μετά το “πείραμα” της ενοποίησης της Γερμανίας, θέλησε —και το κατάφερε— να μεταφέρει την τεχνογνωσία της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό ακριβώς είναι το όλο θέμα. Με την απόλυτη ενοποίηση της Γερμανίας στην πραγματικότητα έγινε μια πρόβα τζενεράλε γι’ αυτά τα οποία θα έκαναν οι Εβραίοι στην ενιαία Ευρώπη.
Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης “οπλίστηκε” με εμπειρία από τις δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία και εκεί ακριβώς πόνταρε. Όπως “κρύφτηκε” πίσω από το κράτος και την οικονομία της Δυτικής Γερμανίας, για να “καταπιεί” την Ανατολική, έτσι “κρύφτηκε” πίσω από το κράτος της ενιαίας Γερμανίας, για να “καταπιεί” την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι, που εγκλημάτησαν εις βάρος των Γερμανών, επανέλαβαν τους εαυτούς τους και έκαναν τα ίδια εγκλήματα εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Ισχυροποιήθηκαν με τη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας και στη συνέχεια αυτήν την ισχύ τη χρησιμοποίησαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.
Η συμμορία αυτή δεν είναι αγνώστου “διαμονής”. Είναι “συμμορία” με γνωστό “ονοματεπώνυμο” και γνωστή “κατοικία”. Είναι η συμμορία που ελέγχει απόλυτα την οικονομία της εβραιοκρατούμενης γερμανικής οικονομίας. Η συμμορία της Deutsche Bank του Ιωσήφ Άκερμαν. Μια “συμμορία”, η οποία εξ’ αρχής βάδιζε με “σχέδιο”. Είχε απέναντι της τους νέους “Ινδιάνους”, οι οποίοι είχαν μια περιουσία που τους ενδιέφερε και είχε έτοιμα “καθρεπτάκια” και “ουίσκι”, για να τους ξεγελάσει. Σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της “κατάκτησης”, η επιθυμία τους είναι ν’ αποφύγουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους. Γι’ αυτό “χτυπάνε” την Ελλάδα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και τους υπόλοιπους.
Η τρομοκράτηση των λαών και των κρατών που λεηλατήθηκαν είναι το ζητούμενο αυτής της πολιτικής. Γιατί; Γιατί θέλουν να μας “πουλήσουν” τον τελικό σχεδιασμό της καταστροφής, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Θέλουν να μας “ρυθμίσουν” “χαριστικά” τα δάνεια και τα χρέη, προκειμένου να είμαστε “ευχαριστημένοι”. Προκειμένου να μην αντιδράσουμε για τη λεηλασία. Προκειμένου να μην ψάξουμε να βρούμε ποιοι ευθύνονται πραγματικά για τα υπέρογκα χρέη που “φορτωθήκαμε” και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, χρωστάει πάνω από μισό τρις ευρώ στο διεθνές και κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Πού πήγαν αυτά τα χρήματα; Τα πήραν οι Έλληνες και τα έβαλαν στα σεντούκια τους, λεηλατώντας τους πόρους και βέβαια τον “ιδρώτα” των υπολοίπων Ευρωπαίων; Τα μετέτρεψαν σε επενδύσεις και άρα σήμερα ζουν εξαιτίας των κερδών κεφαλαίων, τα οποία ανήκαν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Τι έγιναν δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων, που “επενδύθηκαν” στην Ελλάδα; Τα χρήματα δεν “χάνονται”. Τα χρήματα αφήνουν “ίχνη”. Από τη στιγμή που οι Έλληνες τα πήραν, κάπου υπάρχουν. Αν δεν τα έχουν οι ίδιοι, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι τα πήραν για λογαριασμό τους. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου. Η αναζήτηση των “ιχνών” του χρήματος. Είναι βέβαιον ότι υπάρχουν “ίχνη”. Τόσο μεγάλα ποσά είναι βέβαιον ότι θα έχουν τεράστια “ίχνη”.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν’ αρχίσουμε το “κυνήγι”. Η Ελλάδα και οι Έλληνες, όταν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη περιουσία. Μια περιουσία, η οποία μπορούσε να καταμετρηθεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν ήταν αφηρημένη. Υπήρχε η ατομική περιουσία των Ελλήνων και η συλλογική περιουσία των Ελλήνων. Ο λαός των Ελλήνων φημίζονταν εκείνη την εποχή για τις αποταμιεύσεις του. Φημιζόταν για την παθιασμένη προσκόλλησή του στην ακίνητη περιουσία του. Σε μια εποχή ευρωπαϊκής ακμής, κατά την οποία οι ισχυροί ευρωπαϊκοί λαοί “κατανάλωναν” την ακμή τους, οι Έλληνες “αποταμίευαν” με πάθος. Δεν είχαν την πολυτέλεια να αφεθούν στην ασφάλεια ενός συστήματος, που φρόντιζε για τα μέλη του. Αυτά, που έναν Γερμανό του τα “εγγυούταν” το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας, για τον Έλληνα ήταν κρυμμένα κάτω από το “μαξιλάρι” του.
Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες, ως λαός, είχαν και μια τεράστια συλλογική περιουσία. Περιουσία, την οποία δεν διέθεταν άλλοι λαοί σε συλλογικό επίπεδο. Περιουσία, η οποία προέκυψε από τις ιδιομορφίες των πολιτικοκοινωνικών δεδομένων που αφορούσαν την Ελλάδα. Περιουσία, που δημιουργήθηκε μέσα από συλλογικές θυσίες. Περιουσία, που σε άλλες χώρες —πολύ ισχυρότερες— ανήκε στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων, εφόσον δεν επιτρέπονταν στα κράτη να κάνουν επενδύσεις σε χώρους οι οποίοι ενδιέφεραν τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού να είναι τεράστια και αμύθητης αξίας.
Εταιρείες-κολοσσοί ανήκαν στους Έλληνες πολίτες. Εταιρείες όπως η ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΥΔΑΠ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, η Εθνική Τράπεζα, η Ολυμπιακή, οι οποίες, αν ανήκαν σε ιδιώτες, θα τους καθιστούσαν μεγιστάνες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εταιρίες πανάκριβες με κεφάλαιο όλων των τύπων και μορφών. Με άπειρο κεφάλαιο σε ακίνητη περιουσία —που απαιτούσαν οι υποδομές τους— αλλά και με κεφάλαιο σε έμψυχο δυναμικό, με το άρτια εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό τους. Τόνους χρήματος είχαν ξοδέψει οι Έλληνες όχι μόνον για να “χτίσουν” αυτές τις εταιρείες, αλλά και για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους.
Κοντά σ’ αυτό το κεφάλαιο υπήρχε και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου μυθικής αξίας. Η Ελλάδα, ως φυσικός χώρος, ήταν πάντα ένα από τα πιο γνωστά “φιλέτα” στον Πλανήτη. Ήταν ένα “οικόπεδο” στη μέση της Μεσογείου. Στη μέση του μέσου της Γης. Ένα ανεκμετάλλευτο “φιλέτο”, το οποίο περίμενε ανά πάσα στιγμή να αποδώσει χρυσάφι από την ανάπτυξή του. Ένα “φιλέτο”, του οποίου η εκμετάλλευση εκείνη την εποχή ήταν μηδενική και “εκφραζόταν” από τη γριά του rooms to let και από το καμάκι, που αναζητούσε το εύκολο σεξ. Το συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων, το οποίο αφορούσε την ακίνητη περιουσία του λαού, ήταν τερατωδών διαστάσεων. Το “μαγαζί” ήταν “γωνία” και ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ελληνικό λαό. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφία πολιτικοκοινωνικών δεδομένων.
Η σύγχρονη Ελλάδα προερχόταν από “απελευθέρωση” και δεν ήταν η τελική “μετάλλαξη” κάποιου φεουδαρχικού συστήματος, όπως συνέβαινε με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα. Δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης “διαπραγμάτευσης” μεταξύ λαού και “γαλαζοαίματων”, όπως συνέβαινε με τη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα βουνά, τα δάση ή οι ακτές της δεν ανήκαν σε κάποιους “γαλαζοαίματους”. Ανήκαν στον λαό της και ήταν αμύθητης αξίας. Μιας αξίας, η οποία ήταν “ορατή” για εκείνους που έβλεπαν τις οικονομικές εξελίξεις του τότε άμεσου μέλλοντος. Ήταν “ορατό” για τους γνωρίζοντες ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της επόμενης ημέρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη σαν ένας βαθύπλουτος κληρονόμος. Πανίσχυρη και με όλα τα δεδομένα να μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της. Είχε τεράστιο συλλογικό κεφάλαιο, είχε αποταμιευμένους πόρους και διάθεση να επενδύσει στην ανάπτυξή του. Ταυτόχρονα είχε και ένα άλλο προσόν, που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο εύκολη. Είχε “φθηνά” λειτουργικά. Είχε έναν κρατικό μηχανισμό πολύ “σφικτό” στα έξοδά του, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται “μίζερος”. Είχε ανύπαρκτη διαφθορά. Οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους στη χώρα και η διαφθορά τιμωρούνταν σκληρά, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτή στον βαθμό που να δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα.
Τι έγινε λοιπόν και μέσα σε λίγες δεκαετίες όλα αυτά άλλαξαν κατά τρόπο τραγικό για τους Έλληνες; Πώς δηλαδή ένας λαός, με “παράδοση” στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, εμφανίζεται “νταντέλα”; Ένας λαός, ο οποίος είχε υπό την κατοχή του δεκάδες τρισεκατομμύρια δραχμές σε καταθέσεις —τα οποία μεταφράζονταν σε δισεκατομμύρια του δολαρίου εκείνης της εποχής—, βρέθηκε να χρωστά άλλα τόσα και με την υπόλοιπη περιουσία του να έχει “χαθεί”. Τι απέγινε εκείνο το μυθώθες συλλογικό κεφάλαιο; Πώς ξαφνικά ο ΟΤΕ βρέθηκε υπό γερμανική ιδιοκτησία; Πώς ξαφνικά το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει γίνει κινέζικο και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας έγινε γερμανικό; Πώς βρέθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ξένων ατομικών ιδιοκτησιών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα; Πώς κατάφεραν οι πολυεθνικές του τουρισμού ν’ αποκτήσουν ιδιοκτησίες “πλακών” χιλιάδων στρεμμάτων πάνω στο “μπαλκόνι” του Αιγαίου;
Γιατί ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι των “τρεις κι εξήντα”, που δεν διαφθείρονταν όταν ήταν φτωχοί και είχαν ανάγκη τα χρήματα, άρχισαν να διαφθείρονται όταν έγιναν υψηλόμισθοι προνομιούχοι; Ποιοι εισέπραξαν εκείνα τα χρήματα της διαφθοράς;
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Καταλαβαίνει τον λόγο που κάποιοι στην Ευρώπη “φωνάζουν”; Φοβούνται μήπως οι Έλληνες “ξυπνήσουν” και “δουν” αυτά τα οποία δεν πρέπει …Δουν ότι για πέντε δρόμους, μερικές ψηφιακές συνδέσεις και υποβρύχια που “γέρνουν” έχασαν ολόκληρη την πατρίδα τους. Φοβούνται κάποιοι Ευρωπαίοι μην θυμώσουν οι Έλληνες και κάνουν αυτό το οποίο δεν τους συμφέρει. Φοβούνται μην κάνουν καταμέτρηση της ζημιάς και τους αποκαλύψουν. Φοβούνται τον “κερατά” και τώρα τον απειλούν και με “ξυλοδαρμό”.
Η αμερικανική “βιομηχανία”
των “καθρεπτών” και των “χαντρών”
και οι Εβραίοι “έμποροι”.
Η πρακτική, που ακολουθήθηκε για την “άλωση” της Ευρώπης, δεν είναι πρωτοφανής. Απλά πρέπει να έχει κάποιος γνώση του τι ακριβώς συνέβη και ποιος κρύβεται πίσω από τις μεθοδεύσεις. Το φαινόμενο της ήπιας “κατάκτησης”, μέσω χρηματοοικονομικών δεδομένων, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ. Οι ίδιες οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Με “καθρέπτες” και “χάντρες” κάποιοι αφαίρεσαν την πατρίδα των Ινδιάνων από την κατοχή τους. Οι “καθρέπτες” και οι “χάντρες”, που πήραν οι “μεθυσμένοι” Ινδιάνοι, ήταν αυτά που “νομιμοποίησαν” την παραμονή των Αγγλοσαξόνων στις ΗΠΑ. Κάποιοι δέχθηκαν να πάρουν “σκουπίδια” προς αντάλλαγμα κεφαλαίου και από τότε παραμένουν “κατακτημένοι”, χωρίς να υπάρχει επισήμως “κατακτητής”. Όλα νόμιμα. Υπήρχαν “αγοραστές” και όχι “κατακτητές”. Υπήρχαν “πωλητές” και όχι “κατακτημένοι”.
Οι Αμερικανοί, έχοντας εξοικειωθεί με αυτήν τη πολιτική, την εφάρμοσαν με την ίδια επιτυχία εναντίον όλων των εχθρών τους. Εναντίον όλων όσων θεωρούσαν απειλή για την “επιτυχία” τους. Τέτοιοι εχθροί ήταν και οι μαύροι των ΗΠΑ. Μετά την “απελευθέρωση” των ΗΠΑ από τους Βρετανούς, εχθροί της κοινωνίας τους έγιναν οι μαύροι. Οι μαύροι πρώην δούλοι. Η “απελευθέρωση”, δηλαδή, εμφάνισε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, το οποίο έπρεπε ν’ αντιμετωπιστεί γρήγορα και αποτελεσματικά, γιατί στην πραγματικότητα θα γυρνούσε “μπούμερανγκ” γι’ αυτούς που την επιχείρησαν. Θα γινόταν “απελευθέρωση” των πολλών Αμερικανών και άρα και των πολλών γηγενών Ινδιάνων και των πολλών μαύρων. Το πρόβλημα το αντιλήφθηκαν γρήγορα οι WASP. Οι κυρίαρχοι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ.
Ποιο ήταν αυτό το πρόβλημα; Ήταν πληθυσμιακά λίγοι, ήταν λευκοί και είχαν υπό την κατοχή τους το σύνολο του αμερικανικού κεφαλαίου. Απέναντί τους βρίσκονταν άνθρωποι “λευκοί” και “έγχρωμοι”, οι οποίοι δεν είχαν τίποτε, τους μισούσαν —λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς τους— και εποφθαλμιούσαν το κεφάλαιό τους. Τι έκαναν για ν’ αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα; “Κάλεσαν” συμμάχους, για να τους χρησιμοποιήσουν σαν “ασπίδα”. Συμμάχους, οι οποίοι θα τους βοηθούσαν να διατηρήσουν την κατοχή του κεφαλαίου τους. Συμμάχους λευκούς, ώστε να δημιουργήσουν μια κοινή πλατφόρμα φυλετικών συμφερόντων. Άνοιξαν δηλαδή τις “πόρτες” της μετανάστευσης επιλεκτικά. Στην πραγματικότητα “κάλεσαν” στις ΗΠΑ την λευκή αγραμματοσιά της Ευρώπης. Αυτοί οι λευκοί θα γίνονταν “ένα” με τους υπόλοιπους φτωχούς λευκούς των ΗΠΑ και θα υπερασπίζονταν τους κεφαλαιοκράτες λευκούς εναντίον των “απειλητικών” μαύρων.
Εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Πώς κοινοί εργαζόμενοι, έστω και λευκοί, δεν ταυτίστηκαν με τους μαύρους εργαζόμενους, ώστε να διεκδικήσουν κεφάλαιο; Πώς δηλαδή μόνον στις ΗΠΑ και πουθενά αλλού οι κοινοί εργαζόμενοι δεν αντέδρασαν στη μαζική είσοδο ξένων εργαζομένων στην πατρίδα τους; Ο πληθυσμός των φτωχών λευκών της Αμερικής δεν αντέδρασε σ’ αυτήν τη φιλομεταναστευτική πολιτική των κεφαλαιοκρατών ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ, γιατί πείστηκε ότι τον συμφέρει αυτή η πολιτική.
Οι φτωχοί λευκοί των ΗΠΑ δεν ήταν μόνον αγράμματοι, αλλά και ρατσιστές. Κάποιοι από αυτούς δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν ότι θα ερχόταν μια ώρα, που οι μαύροι θα ήταν ελεύθεροι και το χειρότερο …ότι θα εργάζονταν στα ίδια εργοστάσια με τους ίδιους και μάλιστα με τους ίδιους μισθούς. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι δεν πέρασαν μερικές δεκαετίες από σήμερα από την εποχή εκείνη, που οι λευκοί δεν ήθελαν να μετακινούνται με τα ίδια λεωφορεία με τους μαύρους. Δεν ήθελαν να μοιράζονται ούτε καν τις ίδιες τουαλέτες μ’ αυτούς.
Όταν δεν ανέχονται ισότητα σε τέτοια επουσιώδη και σχεδόν αστεία πράγματα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θεμελιώδη. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θέμα εργασίας, μισθοδοσίας και βέβαια εκπαίδευσης ή υγειονομικής περίθαλψης. Οι λευκοί Αμερικανοί ήταν ρατσιστές και το “φώναζαν”. Οι μαύροι ήταν εχθροί τους και τους το έδειχναν με όλους τους τρόπους. Ο ρατσισμός των ΗΠΑ ήταν “δομικό” στοιχείο της κοινωνίας τους και όχι αποτέλεσμα κακής κοινωνικής συμπεριφοράς. Στις ΗΠΑ υπήρχε ένας διχασμένος λαός κυρίων και δούλων και όταν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες —λόγω της βιομηχανικής εποχής— αναγκαστικά άλλαζαν, έπρεπε να διατηρηθούν οι προηγούμενες συνθήκες και αυτό επιτεύχθηκε μέσω ενός χρηματοοικονομικού “τρυκ”.
Εφόσον οι Αμερικανοί ήθελαν μια ενιαία τάξη εργαζομένων, η οποία έπρεπε αναγκαστικά να λειτουργεί ως τέτοια, αλλά και να φαίνεται ταυτόχρονα ότι δεν είναι τάξη “ίσων”, θα έπρεπε να βρουν μια λύση. Με τον ίδιο τρόπο, που “ξεγέλασαν” τους Ινδιάνους, θα ξεγελούσαν και τους Αμερικανούς εργαζομένους όλων των “χρωμάτων” και κυρίως τους λευκούς. Κάποιους θα “αδικούσαν” επειδή ήταν εχθροί και κάποιους θα “ευνοούσαν” επειδή ήταν “όμοιοί” τους λευκοί. Πώς θα τους ξεγελάσεις; Και πάλι με “καθρέπτες” και “χάντρες”. Θα χρησιμοποιήσεις και πάλι “σκουπίδια”, προκειμένου να “ευνοείς” αυτούς που θα τους τα δίνεις και να αδικείς αυτούς που θα τους τα στερείς. Άχρηστα “σκουπίδια”, που θα κάνουν ευτυχείς εκείνους που τα παίρνουν και ταυτόχρονα δεν θα απειλούν τις ισορροπίες της οικονομίας σου. Της οικονομίας, που στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή και λειτουργεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Η βιομηχανία, δηλαδή, και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ήταν τα δεδομένα που απειλούσαν με ομογενοποίηση μια διχασμένη κοινωνία “μαύρων” και “άσπρων” και αυτό όπως είπαμε δεν άρεσε σε κάποιους. Οι “άσπροι” ήθελαν να παραμείνουν κυρίαρχοι και ταυτίστηκαν με πρακτικές του συστήματος, που διατηρούσαν την κοινωνία τους “πολύχρωμη”. Οι “άσπροι” εργαζόμενοι ήθελαν να ξεχωρίζουν από τους μαύρους “εργαζόμενους” και αυτό γινόταν μόνον με χρηματοοικονομικά κόλπα. Με κόλπα, τα οποία θα προσέφεραν “εύνοιες” χωρίς κόστος για την οικονομική λειτουργία.
Αυτή ήταν η πολιτική των ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ στον χειρισμό των εργαζομένων. Έπαιζαν με τα χρήματα. Θα έδιναν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ στους λευκούς εργαζόμενους, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Για να ενθαρρύνουν τη μετανάστευση των λευκών προς τις ΗΠΑ, τους υπόσχονταν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Λογικό είναι αυτό, εφόσον εκεί τους καλούσαν για να τους εκμεταλλευτούν και όχι για να τους κάνουν συνεταίρους τους. Για να μην αντιδρούν οι τοπικοί λευκοί εργαζόμενοι, τούς υπόσχονται ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα. Κάθε νέο μεταναστευτικό “κύμα” θα έμπαινε ανάμεσα στους λευκούς Αμερικανούς και τους μαύρους Αμερικανούς. Κάθε νέο κύμα θα έκανε τους γηγενείς λευκούς πιο υψηλόμισθους και άρα “λευκότερους”. Γιατί; Γιατί θα ήταν λευκοί και άρα ανώτεροι από τους μαύρους. Λευκοί όμως, που δεν γνώριζαν αγγλικά και άρα θα μετέτρεπαν τους αγγλόφωνους λευκούς σε “ανώτερους” ενδιάμεσους μεταξύ των ιδίων και της εργοδοσίας.
Τα κόλπα, δηλαδή, ήταν για να “δουλεύουν” τους ευνοημένους και όχι για να αδικούν τους αδύναμους. Με αυτό το “τρυκ” συντηρήθηκε στην ουσία ένας εσωτερικός κοινωνικός “εμφύλιος”, ο οποίος διατηρούσε τους “κατακτημένους” υπό την εξουσία των “κατακτητών”. Ο “εμφύλιος”, που διατηρούσε τους μαύρους στη θέση των πρώην δούλων και τους λευκούς στη θέση των κυρίων. Ο “εμφύλιος” με το προκαταδικασμένο αποτέλεσμα, που παρακάμπτει εύκολα κάθε έννοια συνταγματικής τάξης περί ισότητας και δικαιοσύνης. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Μετά από την επιτυχή ήπια “κατάκτηση” των Ινδιάνων είχαν εφαρμόσει και την ήπια “υποδούλωση” τόσο των μαύρων “εχθρών” τους όσο και των λευκών “συμμάχων” τους.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τις ΗΠΑ και από τη δική τους “μήτρα” του χρήματος. Το χρήμα —και άρα το νόμισμα— στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα δεν ελέγχεται από το κράτος. Ελέγχεται από μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια επιχείρηση με το όνομα FED. Αυτή είναι η διαβόητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Αυτή είναι μια καθαρά ιδιωτική επιχείρηση και οι ιδιοκτήτες της δεν έχουν μόνον ονοματεπώνυμο, αλλά είναι και μιας συγκεκριμένης εθνικής καταγωγής. Είναι Εβραίοι. Εβραίοι είναι οι ιδιοκτήτες της και Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι κατά καιρούς εμφανίζονται να τη διαχειρίζονται. Εβραίος ήταν ο Γκρίνσπαν και Εβραίος είναι και ο διάδοχός του Μπενράνκε. Τα αφεντικά αυτών είναι οι ιδιοκτήτες αυτής της δήθεν “ομοσπονδιακής” τράπεζας.
Περισσότερο από το 50% των μετοχών της Federal Reserve Bank ανήκαν στις μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης …η National City Bank του Ροκφέλερ, η National Bank of Commerce, η First National Bank, η Chase National Bank και η Marine National Bank. Όταν η National City Bank του Ροκφέλερ συγχωνεύθηκε με την J.P. Morgan – First National Bank το 1955, ο όμιλος Ροκφέλερ έλεγχε το 22% των μετοχών της Federal Reserve Bank of New York. Κοντά στον Ροκφέλερ και ο έτερος συμμορίτης Ρότσιλντ. Βασικοί μέτοχοι της FED είναι η Lehman Brothers Bank της Νέας Υόρκης του συστήματος Ρότσιλντ. Η “Kuhn-Loeb bank” της Νέας Υόρκης. Η “New York Chase Manhattan Bank” των Ροκφέλερ. Η “Goldman-Sachs” της Νέας Υόρκης.
Συνιδιοκτήτες όμως αυτής της “αμερικανικής” τράπεζας δεν είναι μόνον “αμερικανικές” τράπεζες της εβραϊκής συμμορίας της Νέας Υόρκης. Συνιδιοκτήτες αυτής της “αμερικανικής” τράπεζας είναι και ξένες τράπεζες. Ξένοι δηλαδή αποφασίζουν για το αμερικανικό νόμισμα της αμερικανικής οικονομίας του αμερικανικού λαού. Κατά μια διαβολική “σύμπτωση” και αυτοί οι ξένοι μέτοχοι της εβραϊκής FED είναι επίσης εβραϊκά τραπεζικά ιδρύματα. Οι βασικοί μέτοχοι της Federal Reserve Bank είναι: 1. Οι Τράπεζες Rothchild του Λονδίνου και του Βερολίνου. 2. Η επενδυτική Τράπεζα των αδελφών Lazard του Παρισιού, (Lazard Brothers Bank, που ανήκει στο σύστημα Rothchild.) 3. Οι Τράπεζες Warburg Bank του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, που κι αυτές ανήκουν στο σύστημα Rothchild. 4. Η “Israel Moses Seif Bank” της Ιταλίας
Αυτό το εβραϊκό τραπεζικό κύκλωμα ήταν που άλωσε την αμερικανική οικονομία. Τι έκανε; Με “ανύπαρκτο” χρήμα “αγόρασε” τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Τύπωνε χρήμα και “αγόραζε” τις ΗΠΑ από τους ιδιοκτήτες τους. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε το αμερικανικό κεφάλαιο εις βάρος των Αμερικανών. Έδινε μέσω φτηνών δανείων χρήματα στους καταναλωτές και στη συνέχεια τα “μάζευε” μέσω των αμερικανικών επιχειρήσεων, τις οποίες το ίδιο χρηματοδοτούσε στις “επενδύσεις” τους. Στο τέλος έβαλε στο “χέρι” τόσο τους πολίτες αυτής της μεγάλης χώρας όσο και τις ίδιες τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Όλοι χρωστούσαν στους ίδιους ανθρώπους και όλων οι περιουσίες στην πραγματικότητα πέρασαν στα “χέρια” αυτών, που έπαιζαν το παιχνίδι του ψεύτικου χρήματος. Του ανύπαρκτου χρήματος.
Αυτό ήταν το colpo grosso των Εβραίων στις ΗΠΑ. Με ψεύτικα χρήματα “χρηματοδότησαν” την υπερκατανάλωση στις ΗΠΑ. Έδιναν καταναλωτικά δάνεια με τον τόνο στους καταναλωτές, προκειμένου να τους εντάξουν σε ένα υποτιθέμενο αμερικανικό “όνειρο”. Τζάμπα ήταν, εφόσον αυτοί έλεγχαν τις “μηχανές” που τα τύπωναν. Στο ένα πραγματικό δολάριο αυτοί τύπωναν δέκα και διαχειρίζονταν τα εννιά σαν να ήταν δικά τους. Τα ψεύτικα χρήματα διοχέτευαν στην αγορά και αγόραζαν πραγματικό κεφάλαιο μέσα από αυτήν. Αυτά τα οποία λέμε δεν είναι πρωτοφανή. Αν ψάξει κάποιος ελάχιστα στο ίντερνετ, θα δει άπειρες “καταγγελίες” γι’ αυτό το παιχνίδι των Εβραίων. Τόσο άπειρες και τόσο ακριβείς, που υποψιαζόμαστε ότι δίνονται από τους ίδιους τους Εβραίους, προκειμένου να τις εξουδετερώσουν. Η γνωστή εβραϊκή συνταγή της “απόκρυψης” μέσω της “αποκάλυψης”.
Έγινε τίποτε, επειδή καταγγέλθηκαν όλα αυτά; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί αυτό, το οποίο καταγγέλλεις, δεν έχει την παραμικρή αξία, αν δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί. Αν δεν γνωρίζεις πώς πρέπει να το σταματήσεις, προκειμένου να πάψει να λειτουργεί. Αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν θα το βρεις πουθενά στο ίντερνετ. Απλά πράγματα. Αν βρεις το πιστόλι του εγκληματία, μπορείς να τον σταματήσεις, όχι γιατί γνωρίζεις ότι είναι εγκληματίας, αλλά γιατί γνωρίζεις τη λειτουργία του πιστολιού. Αν ο ίδιος εγκληματίας εγκληματεί με μια “αγκινάρα”, δεν μπορείς να τον σταματήσεις, όχι πως δεν κατανοείς ότι είναι εγκληματίας, αλλά επειδή δεν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο γίνεται θανατηφόρα η “αγκινάρα”, επιτρέποντάς του να συνεχίζει τα εγκλήματά του.
Αυτή ακριβώς είναι η μέθοδος της “απόκρυψης” μέσω της “αποκάλυψης”. Δίνεις ακριβή στοιχεία για ένα πράγμα, το οποίο κανένας δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί. Του προσθέτεις ψέματα και μυστήριο και το αφήνεις να χαθεί ανάμεσα στα εκατομμύρια σενάρια συνομωσίας, που κατά καιρούς εμφανίζονται στον Πλανήτη. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς ακριβώς γίνεται το “έγκλημα”, δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις το “όπλο” του εγκλήματος. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί η FED υπέρ των εγκληματιών, δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις ότι ελέγχεται απόλυτα από τους Εβραίους. Στο ίντερνετ λοιπόν “κυκλοφορούν” πληροφορίες για το “όπλο” του εγκλήματος, ενώ σ’ αυτό το κείμενο θα δείξουμε πώς αυτό “λειτουργεί”. Στο ίντερνετ κυκλοφορούν πληροφορίες για τη FED, αλλά όχι για το “παιχνίδι” που αυτή η τράπεζα κάνει. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλά πράγματα, ενώ τα θεωρούμε γνωστά, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν άγνωστες συνέπειες.
Οι Εβραίοι λοιπόν έπαιξαν με “πέτσινο” χρήμα και κατόρθωσαν και αγόρασαν τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Αφαίρεσαν το αμερικανικό κεφάλαιο από τους ίδιους τους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ. Στην πραγματικότητα έκαναν στους Αμερικανούς ό,τι έκαναν οι ίδιοι οι Αμερικανοί στους Ινδιάνους. Οι Εβραίοι έδωσαν “καθρέπτες” και “χάντρες” στους Αμερικανούς και τους πήραν την πατρίδα. Έβαλαν στο “χέρι” την Τράπεζα που ελέγχει την κοπή νομίσματος και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν το πραγματικό κεφάλαιο της χώρας και βέβαια άρπαξαν το πραγματικό χρήμα, που κυκλοφορούσε στην αγορά.
Όμως, το “παιχνίδι” του χρήματος δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Αν δεν γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις, θα καταστραφείς. Αν δηλαδή δώσεις σε κάποιους άλλους ανθρώπους τη FED, δεν σημαίνει ότι θα κάνουν τα ίδια πράγματα με τους Εβραίους, επειδή έχουν τη δυνατότητα να “τυπώνουν” χρήματα. Αν βρεις σε ένα αεροδρόμιο ένα τζετ, δεν σημαίνει ότι μπορεί και να “πετάξεις”. Δεν αρκεί δηλαδή μόνον να “τυπώνεις” χρήματα. Δεν αρκεί να “σκορπάς” χρήματα. Πρέπει να μπορείς να τα “μαζεύεις” πριν αποκαλύψουν την απάτη.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα περί χρήματος. Το χρήμα είναι μια επινόηση του ανθρώπου, προκειμένου να βοηθήσει την οικονομία στη λειτουργία της και να απλοποιήσει τις συναλλαγές. Το κεφάλαιο παράγει τα προϊόντα και τα προϊόντα “μετρώνται” σε χρήμα, για να “πληρωθούν” τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι κεφαλαιοκράτες. Για να μην δίνεις ως κεφαλαιοκράτης τυροπαραγωγός τυρί ως αμοιβή στους εργαζόμενούς σου και συγκεντρώνεις τα κέρδη σου σε κότες και μοσχάρια, αποτυπώνεις την “αξία” όλων αυτών των προϊόντων σε χρήμα. Χρήμα δίνεις στους εργαζόμενούς σου και χρήμα συγκεντρώνεις ως κέρδος. Το κεφάλαιο παραμένει πάντα το μέσο, που παράγει ή ξοδεύει χρήμα και αυτό είναι το εργοστάσιο.
Το χρήμα λοιπόν έχει διπλή σημασία. Το έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να ζουν και το έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες, είτε για ν’ αγοράζουν νέο κεφάλαιο είτε για να διατηρούν σε άριστη κατάσταση αυτό το οποίο ήδη διαθέτουν. Αυτή η διπλή σημασία του χρήματος είναι πολύ σημαντική, γιατί αυτή καθορίζει τη δυναμική της οικονομίας. Αν “παίξεις” με το χρήμα, θα σε σταματήσει η δυναμική της οικονομίας πολύ πριν σε αντιληφθεί ο νόμος. Τι σημαίνει αυτό; Αν “τυπώνεις” χρήμα αυθαίρετα, δεν σημαίνει ότι θα αγοράσεις όλο τον κόσμο. Σε “αντιλαμβάνεται” το κεφάλαιο και επειδή είναι πιο ισχυρό, αντιδρά και καταστρέφει το χρήμα.
Το κεφάλαιο “αμύνεται”. “Τυπώνεις” χρήμα και το κεφάλαιο “ακριβαίνει”. Όσο πιο πολύ “τυπώνεις”, τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο ακριβαίνει. Ό,τι μπορούσες ν’ αγοράσεις με μια χούφτα δολάρια πριν αρχίσεις το “τύπωμα”, το ίδιο αγοράζεις και με ένα “κοντέινερ” δολάρια μετά τη “φάμπρικα” του τυπώματος. Αν δεν γνωρίζεις δηλαδή τι πρέπει να κάνεις, είναι θέμα χρόνου το χρήμα σου να έχει μικρότερη αξία από το ίδιο το χαρτί που απαίτησε η εκτύπωσή του. Το “πέτσινο” χρήμα, δηλαδή, έχει αξία μέχρι να πέσει πάνω στον “τοίχο”, που λέγεται κεφάλαιο. Είτε αυτό είναι γη είτε εργοστάσιο είτε πνευματικά δικαιώματα. Όσο πιο πολλά χρήματα βρίσκονται στην αγορά, τόσο πιο πολύ ανεβαίνουν οι απαιτήσεις αυτών που διαθέτουν κεφάλαιο προς πώληση και άρα τόσο πιο “αδύναμο” το χρήμα.
Οι Εβραίοι σ’ αυτό το σημείο απέδειξαν πόσο πονηροί είναι και πόσο καλά αντιλαμβάνονται την αγορά. Διαθέτοντας την εξουσία πάνω στην Τράπεζα που “κόβει” το χρήμα στις ΗΠΑ, κατόρθωσαν και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν τα πάντα από τους πάντες. Πώς το κατάφεραν αυτό. Με το να ρίξουν άπειρο χρήμα στην αγορά, χωρίς όμως να το φέρουν σε “σύγκρουση” με το κεφάλαιο. Έριχναν τόνους ψεύτικου χρήματος στην αγορά, αλλά χωρίς να απειλούν την ισορροπία της. Πώς τα κατάφεραν; Το “εξάτμιζαν” στην κατανάλωση πριν φτάσει στον “τοίχο” του κεφαλαίου και αποκαλυφθεί η απάτη τους. Τύπωναν άπειρα φτηνά χρήματα και δεν τους δημιουργούσαν πρόβλημα, γιατί μπορούσαν και τα “μάζευαν” με τον έλεγχο της ακρίβειας.
Σταματούσαν δηλαδή το χρήμα στην κατανάλωση. Σταματούσαν το χρήμα στο προϊόν, πριν αυτό φτάσει στο κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί το προϊόν δεν είναι κεφάλαιο. Δεν υπάρχει υπερπολύτιμο προϊόν. Υπερπολύτιμο είναι μόνον το κεφάλαιο. Υπερπολύτιμο είναι, γιατί σου επιτρέπει την έπ’ άπειρον εκμετάλλευσή του. Μπορεί να σε ταΐζει και όταν δεν θα εργάζεσαι. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένα προϊόν, ό,τι και όποιο κι αν είναι αυτό. Το προϊόν στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτό μπορεί να είναι απλά πανάκριβο στην απόκτησή του. Το προϊόν όμως, από τη στιγμή που κατασκευάζεται, έχει μία και μοναδική μοίρα. Να χρησιμοποιηθεί και στη συνέχεια να γίνει ένα σκουπίδι. Άρα; Άρα αυτός, που το απέκτησε πανάκριβα, στην πραγματικότητα δεν έχει στην κατοχή του τίποτε παραπάνω από ένα λαμπερό μελλοντικό σκουπίδι. Όσα χρήματα και να έδωσε για την απόκτησή του, αυτά —αργά ή γρήγορα— θα “σβήσουν” σε κάποιον σκουπιδοτενεκέ.
Οι Εβραίοι, κατανοώντας αυτές τις ιδιαιτερότητες της οικονομίας, έκαναν το εξής απλό. Φρόντιζαν να ρίχνουν άπειρο “πέτσινο” χρήμα στην αγορά, έχοντας από πριν εξασφαλίσει το δεδομένο ότι αυτό το χρήμα θα “αγοράζει” μόνον πανάκριβα σκουπίδια και ποτέ υπερπολύτιμο κεφάλαιο. Το “πέτσινο” χρήμα θα “επενδυόταν” σε μελλοντικά “σκουπίδια” και άρα θα “εξατμιζόταν”. Δεν θα απειλούσε αυτούς που το κυκλοφορούσαν. Στο σημείο αυτό έκαναν χρήση της ιδιομορφίας της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία ήταν διχασμένη σε κυρίαρχους “άσπρους” και υποτελείς “μαύρους”. Εκμεταλλεύτηκαν τον ρατσισμό μιας ρατσιστικής κοινωνίας και εκεί έπαιξαν. Εκμεταλλεύτηκαν την έξυπνη επινόηση των Αγγλοσαξόνων των ΗΠΑ. “Δούλεψαν” τους “ανώτερους” λευκούς και στην πραγματικότητα λεηλάτησαν την πατρίδα τους. Ποιο ήταν το “κόλπο”; Το “κόλπο”, το οποίο δεν εφεύραν οι Εβραίοι, αλλά το εφεύραν οι “άσπροι” Αγγλοσάξονες, για να “δουλεύουν” τους υπόλοιπους “άσπρους” στις ΗΠΑ.
Τι έκαναν μέχρι τότε οι “άσπροι” Αγγλοσάξονες, για να δουλεύουν τους επίσης “άσπρους” εργαζόμενους; Αυτό, το οποίο είπαμε πιο πάνω. Υπόσχονταν στους λευκούς εργαζόμενους ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Στην ίδια κοινωνία και στα ίδια εργοστάσια για την ίδια δουλειά οι “άσπροι”, είτε γηγενείς είτε “φρέσκοι” μετανάστες, πληρώνονταν σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τους “μαύρους”. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους “ανώτερους” και “δικαιούνταν” τη διαφορά αυτήν. Οι Αγγλοσάξονες “αναγνώριζαν” αυτήν την “ανωτερότητα” και δέχονταν να την πληρώνουν. Όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι οι “άσπροι” υπερέχοντες έναντι όλων των “μαύρων”.
Όμως, τα χρήματα προέρχονταν από το ίδιο κεφάλαιο, που ήταν το αμερικανικό. Άρα; Άρα τα παραπάνω χρήματα, που έπαιρναν οι “άσπροι”, δεν ήταν “πραγματικά”. Ήταν “πέτσινα”. Για να προστατεύσεις όμως αυτό το “πέτσινο” χρήμα, θα πρέπει να το προστατεύεις από την “πρόσκρουσή” του στο κεφάλαιο. Δεν δίνεις δηλαδή σε έναν “άσπρο” εργαζόμενο διπλάσιο μισθό, για να διπλασιάζει την περιουσία του σε σχέση με τον “μαύρο”. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να αγοράζει διπλάσια σπίτια, να αγοράζει χωράφια και να απειλεί την ισορροπία του κεφαλαίου. Αν συμβεί αυτό, είναι θέμα χρόνου να έρθει το χρήμα σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και να το “ακριβύνει”. Είναι θέμα χρόνου να διασπαστεί η εργατική τάξη και κάποιοι να “μετακινηθούν” σε άλλες ιδιότητες και να επιβιώνουν χωρίς να εργάζονται.
Γίνεται αυτό; Όχι βέβαια. Άρα; Άρα, όταν θα χρησιμοποιήσουν κάποιοι το χρήμα για “μετακίνησή” τους, θα πάμε και πάλι στο μηδέν, εφόσον το κεφάλαιο θα “αμυνθεί”. Είναι θέμα χρόνου ν’ αποδειχθεί ότι το χρήμα που δίνεις είναι “πέτσινο”. Δίνεις διπλάσιο μισθό υπό την προϋπόθεση ότι το “εξουδετερώνεις” στην πορεία. Τι σημαίνει αυτό; Ποια είναι η απαίτηση ενός εργαζόμενου από τον μισθό του; Να αγοράσει την Αμερική; Όχι βέβαια. Η απαίτηση του εργαζόμενου από τον μισθό του είναι να του δίνει τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώνει μέσω της εξασφάλισης τροφής, αλλά να ζει αξιοπρεπώς. Να έχει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και να μπορεί να αγοράσει …ένα παντελόνι.
Για να προστατεύσεις λοιπόν τα “πέτσινα” χρήματα, κάνεις το εξής απλό. Δεν επιτρέπεις στον “ευνοημένο” εργαζόμενο ν’ αλλάξει ταξική κατηγορία και να επιχειρήσει μέσω της αποταμίευσης ν’ αλλάξει ιδιότητα. Να επιχειρήσει να γίνει κεφαλαιοκράτης. Να αγοράσει δηλαδή το μέσον, το οποίο θα του επιτρέπει να ζει, χωρίς να εργάζεται. Να αγοράσει χωράφια και διαμερίσματα και να ζει με τα ενοίκια, χωρίς να εργάζεται. Τον θέλεις εργαζόμενο και τον διατηρείς τέτοιον, γιατί διαφορετικά καταστρέφεις την ισορροπία της οικονομίας. Άρα, όταν του δίνεις διπλάσιο μισθό, δεν του δίνεις τη δυνατότητα να κάνει τα διπλάσια πράγματα, αλλά φροντίζεις τα ίδια πράγματα να τα κάνει με διπλάσιο κόστος.
Αυτό είναι το όλο κόλπο. Δεν δίνεις στον “άσπρο” εργαζόμενο τη δυνατότητα να πάρει δύο σπίτια “μαύρων” με κίνδυνο να επιχειρήσει να ζει με τα ενοίκια “μαύρων”. Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για το δικό του σπίτι. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να πάρει δύο αυτοκίνητα. Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για την κάλυψη της ίδιας ανάγκης. Σ’ αυτό το σημείο εκμεταλλεύτηκαν οι Αγγλοσάξονες τον ρατσισμό. Οι “άσπροι” έμεναν σε “καλές” περιοχές. “Καλές” …και άρα “ακριβές”. Για το ίδιο ακριβώς σπίτι σε μια “κακή” περιοχή οι “μαύροι” πλήρωναν 50000 δολάρια, ενώ οι “άσπροι” 100000 δολάρια. Για την κάλυψη της ανάγκης της αυτομεταφοράς οι “μαύροι” πλήρωναν 5000 δολάρια για ένα Dodge, ενώ οι “άσπροι” πλήρωναν 10000 δολάρια για ένα Ford. Οι “μαύροι” φορούσαν παντελόνι των πέντε δολαρίων και οι “λευκοί” φορούσαν παντελόνι των δέκα δολαρίων.
Μιλάμε δηλαδή για κανονικό “δούλεμα”. Οι “διαφορετικοί” εργαζόμενοι έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα με διαφορετικό κόστος. Ένα κόστος, το οποίο ήταν σε απόλυτη αναλογία με την αναλογία που χαρακτήριζε τους μισθούς τους. Κανένας —εξαιτίας του μισθού του— δεν ξέφευγε από την τάξη των εργαζομένων και όλοι ήταν “ικανοποιημένοι”. Οι “καθρέπτες” και οι “χάντρες” απέδιδαν αποτελέσματα. Οι “άσπροι” ήταν περήφανοι που ήταν “κυρίαρχοι” και δεν διαμαρτύρονταν για την “ακρίβεια”, γιατί αυτήν τους προστάτευε από έναν ανεπιθύμητο “μαύρο” γείτονα. Δεν διαμαρτύρονταν για την “ακρίβεια”, γιατί το Ford τούς ξεχώριζε στον δρόμο από τους “κατώτερους”. Δεν διαμαρτύρονταν για την “ακρίβεια”, γιατί το παντελόνι των δέκα δολαρίων “έδειχνε” ακόμα και στο πεζοδρόμιο την “ανωτερότητά” τους. Ο ρατσισμός “εξάτμιζε” στην αγορά την τεχνητή διαφορά που υπήρχε στη μισθοδοσία των “διαφορετικών” εργαζομένων και δεν επέτρεπε στο “πέτσινο” χρήμα να συγκρούεται με το κεφάλαιο.
Αυτήν την ηλίθια και ρατσιστική κατάσταση την βρήκαν οι Εβραίοι στις ΗΠΑ και δεν τη δημιούργησαν οι ίδιοι. Στις ΗΠΑ με τη συγκεκριμένη οικονομία, η οποία είχε βυθιστεί στην κρίση του 1929, όταν για πρώτη φορά ήρθε σε σύγκρουση το “πέτσινο” χρήμα με το κεφάλαιο. Όταν οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν καταφέρει να μαζέψουν αυτό το χρήμα από τα χέρια των ευνοημένων λευκών εργαζομένων. Όταν κάποιοι λευκοί εργαζόμενοι νόμισαν ότι με τους μισθούς τους μπορούν να γίνουν “επενδυτές” και ν’ αλλάξουν ιδιότητα, ζώντας από μερίσματα μετοχών. Το κεφάλαιο τούς “αντιλήφθηκε” και τους έστειλε …για συσσίτιο. Οι πονηροί Εβραίοι ήταν αυτοί οι οποίοι αντιλήφθηκαν αμέσως την ουσία της κρίσης και άρα γνώριζαν πώς να την αντιμετωπίσουν.
Το όλο θέμα ήταν να μην κάνουν το λάθος των Αγγλοσαξόνων και φέρουν ξανά το χρήμα απέναντι στο κεφάλαιο. Το όλο θέμα ήταν να “εξατμίζεται” το χρήμα πάση θυσία πριν φτάσει να δοκιμαστεί στην αγορά του κεφαλαίου και άρα και στο χρηματιστήριο. Ελέγχοντας οι Εβραίοι την αγορά, μπορούσαν να ελέγχουν τη “θερμοκρασία” της και άρα να τη διατηρούν στα όρια της “εξάτμισης”. Μόνιμος στόχος τους θα ήταν να απορροφούν όλο το χρήμα στην κατανάλωση, πριν φτάσει αυτό να γίνει απόθεμα και άρα επιχειρήσει να συγκρουστεί με το κεφάλαιο.
Με αυτήν τη γνώση επιχείρησαν να πείσουν τους Αγγλοσάξονες ότι έχουν “σχέδιο” εξόδου από την κρίση. “Σχέδιο”, το οποίο θα το έφερναν εις πέρας, αν τους έδιναν τον έλεγχο του νομίσματος και άρα του χρήματος. Μπορούσαν να τους υποσχεθούν ότι θα προστάτευαν εύκολα την ασφάλεια του σχεδιασμού τους. Να υποσχεθούν στους Αγγλοσάξονες ότι θα καταφέρουν αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν οι ίδιοι, γιατί απλούστατα ανήκαν στις δυνάμεις της παραγωγής και όχι της αγοράς. Δεν θα άλλαζε δηλαδή ο ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε η αμερικανική οικονομία, αλλά θα γινόταν πιο σύνθετος. Τότε λοιπόν οι πονηροί Εβραίοι, για ν’ αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, σκέφτηκαν κάτι το πολύ απλό. Επέκτειναν ακόμα περισσότερο τα επικίνδυνα δεδομένα της. Σε μια κοινωνία, που λειτουργεί με “άσπρους” και “μαύρους” και με “πέτσινο” χρήμα, γιατί να μην επεκτείνουμε το “χρωματολόγιο”;
Είσαι “άσπρος” …αλλά πόσο “άσπρος”; Πρώτη “ύλη” γι’ αυτήν την προσπάθεια υπήρχε άφθονη στις ΗΠΑ. Ήδη υπήρχαν διαφορετικές “αποχρώσεις” λευκών, που θα λάτρευαν όποιον τους αναγνώριζε την ιδιαίτερη “λευκότητά” τους. Οι Εβραίοι, όπως και οι πρώτοι λευκοί μετανάστες των ΗΠΑ, είχαν σταθεροποιήσει την παρουσία τους στη ρατσιστική χώρα και γνώριζαν τη λειτουργία της. Είχαν επωφεληθεί και οι ίδιοι από την ιδιόμορφη λειτουργία της, που δημιουργούσε “πυραμίδα” στη μισθοδοσία των εργαζομένων. Μια “πυραμίδα”, που καθιστούσε τις ΗΠΑ μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια οικονομία. Αυτήν την “πυραμίδα” θα ύψωναν οι Εβραίοι σε πρωτοφανή για την ανθρώπινη οικονομία “ύψη”.
Πώς υψωνόταν αυτή η πυραμίδα με τον αγγλοσαξονικό τρόπο; Υψωνόταν από την κάθε νέα γενιά λευκών μεταναστών. Γιατί; Γιατί κάθε νέο “κύμα” μεταναστών έμπαινε πάντα ανάμεσα στους μαύρους και τους ήδη υπάρχοντες λευκούς. Κάθε νέο “κύμα” λευκών μεταναστών έδινε αυξήσεις στους προηγούμενους και άρα τους έκανε “λευκότερους”. Κάθε επόμενο “κύμα” μεταναστών ήθελε να γίνει προηγούμενο, για να πάρει κι αυτό αύξηση, ώστε να μην γειτνιάζει με τους μαύρους. Όλοι ήθελαν ν’ αποφύγουν τη μισθολογική “επαφή” με τους μαύρους και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών. Αυτή ήταν η ιδιομορφία των ΗΠΑ και γι’ αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί εργαζόμενοι δεν αντιδρούσαν ποτέ με τον πάγιο αρνητικό τρόπο που αντιδρούν οι εργαζόμενοι απέναντι στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Όλοι ήθελαν ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα και άρα αυξήσεις και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών.
Όλα δηλαδή τα προβλήματα της οικονομίας των ΗΠΑ έχουν προκληθεί από τους μετανάστες και οφείλονται στον λόγο και στον τρόπο με τον οποίον έγινε η μετανάστευση στις ΗΠΑ. Στους μετανάστες, οι οποίοι ήθελαν και οι ίδιοι τα κέρδη των λευκών που βρήκαν στις ΗΠΑ. Στη μετανάστευση, που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ήταν συνεχής και κατά “κύματα”. Όταν όμως σε μια έξυπνη τακτική των “μεγάλων” εμπλέκονται και τα συμφέροντα των “μικρών”, είναι θέμα χρόνου να χαθεί ο έλεγχος.
Αυτό, το οποίο οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ κεφαλαιοκράτες είχαν ευφυώς εφεύρει για την ασφάλειά τους, το πήραν οι φτωχοί και το έκαναν “κόλπο” για τους εαυτούς τους. Αυτό, το οποίο έπρεπε να γίνει μία και μοναδική φορά, για να “κλειδώσει” η άμυνα των Αγγλοσαξόνων, έγινε επαναλαμβανόμενη “φάμπρικα”, για να εκμεταλλεύονται οι φτωχοί τις παρενέργείες του. Όταν ανάμεσα στους μικρούς είναι και οι πονηροί Εβραίοι, ευνόητο είναι ότι αυτό το κόλπο θα το έφερναν στα όριά του. Ευνόητο είναι ότι δεν θα απέφευγαν οι Αγγλοσάξονες το πρόβλημα. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο σύνθετη, όταν τα παιδιά των πρώτων μεταναστών είχαν πάει σχολείο και δεν ήταν αγράμματα σαν τους γονείς τους, αλλά παρέμεναν ρατσιστές, ως “γνήσιοι” Αμερικανοί.
Σε μια κοινωνία, η οποία είχε ήδη πολλές “αποχρώσεις” λευκών, λόγω των αλλεπάλληλων μεταναστευτικών “κυμάτων”, δημιουργήθηκαν ακόμα πιο πολλές. Αυτός ο ρατσισμός, που αναπτύχθηκε από τα παιδιά των πρώτων μεταναστών, έδωσε την ευκαιρία στους ρατσιστές Εβραίους να τον εκμεταλλευτούν. Στον αγγλοσαξονικό τρόπο, που ύψωνε την “πυραμίδα” με την εισαγωγή μεταναστών, προστέθηκε και ο εβραϊκός, ο οποίος συνδεόταν με την εκπαίδευση. Η ήδη επικίνδυνα ψηλή “πυραμίδα” θα γινόταν ακόμα πιο ψηλή. Τα δεδομένα υπήρχαν και τους ευνοούσαν. Τα μορφωμένα παιδιά των αγράμματων μεταναστών ήταν κι αυτά ρατσιστές. Έφαγαν γλυκό “ψωμάκι” από τον ρατσισμό και το γνώριζαν το “κόλπο”. Όποιος όμως μεγαλώνει με άδικο γλυκό “ψωμάκι”, στη συνέχεια θέλει η ίδια αδικία να του αποφέρει “παντεσπάνι”.
Αυτό έκαναν τα αμερικανοτραφή παιδιά των πρώτων μεταναστών. Δεν έβλεπαν σαν “κατώτερους” μόνον τους μαύρους, όπως έκαναν οι γονείς τους. Έβλεπαν σαν “κατώτερους” και κάποιους λευκούς. “Κατώτερους” σε σχέση με τους ίδιους. Ήταν Αμερικανοί δεύτερης γενιάς; Έβλεπαν σαν “κατώτερους” όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους Αμερικανούς της πρώτης γενιάς. Ήταν μορφωμένοι; Έβλεπαν σαν “κατώτερους” όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους λευκούς που ήταν αμόρφωτοι. Ήταν μορφωμένοι; Πόσο μορφωμένοι; Με απλό πτυχίο ή με μεταπτυχιακό; Το πτυχίο τι είδους ήταν; “Ακριβό” από το ιδιωτικό Χάρβαρντ ή “φτηνό” από το τοπικό δημόσιο Πανεπιστήμιο;
Ξαφνικά δηλαδή τα παιδιά των λευκών “τρελάθηκαν”. Έβλεπαν “χρώματα” εκεί όπου μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Έβλεπαν άπειρες διαβαθμίσεις του “λευκού”. Έψαχναν να βρουν τι είναι ο “απέναντι”, για να ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Να τον αντιμετωπίσουν σαν “κατώτερο”, “ίσο” ή “ανώτερο”; Τι ήταν ο “απέναντι”; “Άσπρος” αλλόγλωσσος νεοαφιχθής μετανάστης; “Ολόασπρος” αγγλόφωνος Αμερικανός εργάτης; “Κάτασπρος” με πτυχίο; “Ξέξασπρος” με μεταπτυχιακό; “Golden-άσπρος” με πτυχίο Χάρβαρντ; Από τη στιγμή που ο “οργανισμός” των ρατσιστών Αμερικανών το τραβούσε το “δούλεμα”, οι Εβραίοι ήταν διατεθειμένοι να τους “δουλέψουν” ακόμα πιο πολύ. Μετά την οικονομική κρίση του ρατσιστικού κράτους των ΗΠΑ το 1929, ανέλαβαν οι Εβραίοι να το κάνουν ακόμα πιο ρατσιστικό.
Τότε ακριβώς εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως ιδρυτές και ιδιοκτήτες της FED. Έχοντας τον έλεγχο της FED, είχαν ένα “καρότο”, που θα έβαζαν την αμερικανική κοινωνία να τρέχει πίσω του. Δεν θα έδιναν μόνον “καθρεπτάκια” και “χάντρες” στους λευκούς, για να τους διαχωρίζουν από τους μαύρους, όπως έκαναν οι Αγγλοσάξονες. Θα έδιναν και “βραχιόλια” και “φτερά” και “πούπουλα” σε κάποιους λευκούς, για να τους διαχωρίζουν από τους άλλους λευκούς. Θα έδιναν και μερικές “κορδέλες” σε κάποιους άλλους ακόμα πιο “άσπρους”. Με το “φτηνό” χρήμα μονιμοποίησαν την ιδιόμορφη “κινητή” μισθολογική πολιτική στην αμερικανική οικονομία.
Την “κινητή” μισθολογική πολιτική, που άνοιγε σε απίθανο βαθμό τη μισθολογική “ψαλίδα” —η οποία υπήρχε μεταξύ των εργαζομένων στις ΗΠΑ—, οι Εβραίοι την έλεγξαν πολύ εύκολα. Έριξαν ως έμποροι πανάκριβα “φτερά” και “πούπουλα” στην αγορά και ανάγκασαν τους εργαζόμενους να διχαστούν μεταξύ τους ανάλογα με τα προσόντα τους και άρα με το “δίκιο” τους σ’ ό,τι αφορά την απόκτηση αυτών των “σκουπιδιών”. Τότε ξεκίνησε ο μεγάλος “χορός” της μόδας. Της κατευθυνόμενης από τους Εβραίους μόδας. Της μόδας, που κατάπινε ό,τι αύξηση κι αν δινόταν σε κάθε λευκή “απόχρωση”.
Οι μορφωμένοι άρχισαν να σέρνουν τον χορό, εφόσον πρώτοι αντιλήφθηκαν το “δίκιο” τους. Τι στο καλό. Ολόκληρο Χάρβαρντ είχαν τελειώσει κάποιοι, να μην πάρουν το “φτερό” που “δικαιούνταν”; Να έχουν μόνον “καθρεπτάκια”, όπως οι υπόλοιποι λευκοί εργαζόμενοι; Είχαν τελειώσει το Χάρβαρντ και ήθελαν να φοράνε το “φτερό”, για να το δείχνουν. Οι Εβραίοι τα είχαν καταφέρει. Στο όνομα της ανάπτυξης έδιναν αφειδώς το “πέτσινο” χρήμα υπό την προϋπόθεση όμως να μην “αδικηθούν” και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Να πάρουν κι αυτοί το κατιτίς τους για τις σπουδές τους ή το “χρώμα” τους. Με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι της FED απέκτησαν και λαϊκή συμπάθεια. Έδιναν άφθονα χρήματα στους κεφαλαιοκράτες, αλλά δεν “ξεχνούσαν” και τα “εκλεκτά” παιδιά των σπουδών. Διατήρησαν τη διαφορά μεταξύ των “άσπρων” και των “μαύρων”, για να μην ερεθίσουν τον ρατσιστικό πληθυσμό των Αμερικανών και άρχισαν να παίζουν μόνον με τους “άσπρους”.
Ο “Ολόασπρος” πτυχιούχος θα έπαιρνε πλέον τριπλάσιο μισθό από τον “μαύρο”, αλλά θα κατοικούσε σε “ολόασπρη” συνοικία, όπου τα σπίτια κόστιζαν τριπλάσια χρήματα από αυτά των μαύρων. Δεν θα οδηγούσε Dodge σαν τους μαύρους, αλλά ούτε και Ford σαν τους υπόλοιπους άσπρους. Θα οδηγούσε ένα “ολόασπρο” σουηδικό VOLVO. Το παντελόνι του θα κόστιζε τριπλάσια από αυτά των μαύρων και διπλάσια από αυτό των υπολοίπων άσπρων. Ο “Κάτασπρος” μεταπτυχιακός θα έπαιρνε τετραπλάσιο μισθό από τον “μαύρο”, αλλά κι αυτός θα κατοικούσε στη “δική” του συνοικία. Στην “κάτασπρη” συνοικία, όπου τα σπίτια κόστιζαν τετραπλάσια από αυτά των “μαύρων”. Αυτός δεν θα οδηγούσε ούτε καν “ολόασπρο” VOLVO, αλλά ένα “κάτασπρο” Mercedes. Δεν θα φορούσε το “ολόασπρο” παντελόνι, αλλά ένα “κάτασπρο” Armani.
Όλες οι πυραμίδες όμως έχουν μίια κορυφή και η κορυφή των “άσπρων” ήταν “χρυσή”. Εκεί “κατοικούσαν” τα Golden Boys, οι περισσότερο εκ των οποίων ήταν Εβραίοι. Οι ευνοημένοι των “θεών”. Αυτοί, παρόλο που ήταν κοινοί εργαζόμενοι, δεν θα κατοικούσαν κοντά στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Θα κατοικούσαν κοντά στα αγγλοσαξονικά “αφεντικά”. Στις Golden συνοικίες, όπου οι τιμές ήταν απροσδιόριστες. Θα οδηγούσαν Golden Ferrari και τα παντελόνια τους θα ήταν ειδική “παραγγελία”. Εισέπρατταν μισθούς, που λίγα χρόνια πριν αντιπροσώπευαν στην αμερικανική οικονομία την αξία ενός εργοστασίου, ενώ ήταν απλοί υπάλληλοι. Αγόραζαν για το σπίτι τους έναν καναπέ ίσης αξίας με το σπίτι του “μαύρου”.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Έριξαν “πέτσινα” χρήματα στην αγορά, αλλά αυτά δεν επηρέαζαν τη λειτουργία της οικονομίας. “Καταναλώνονταν” στα ίδια πράγματα και δεν διασπούσαν την τάξη των εργαζομένων. Τόνοι χρήματος ξοδεύονταν, για να καταλήξουν σε σκουπιδοτενεκέδες. Δεν γινόταν κάποιος Golden και ζώντας ως “μαύρος” ν’ αγοράζει με τους μισθούς του φέουδα και πόλεις ολόκληρες, όπως θα μπορούσε. Τα “εξάτμιζε” στην ελεγχόμενη αγορά. Όσα πιο πολλά έπαιρνε, στην πραγματικότητα τόσα πιο πολλά χρωστούσε. Γιατί; Γιατί αυτόματα τοποθετούνταν σε πολυδάπανη κοινωνική κατηγορία. Γιατί το σπίτι, που θα αγόραζε με δάνειο, είχε “εικονική” αξία εκατομμυρίων δολαρίων. Το αυτοκίνητο, που θα αγόραζε με δάνειο, είχε “εικονική” αξία εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων.
Όσα πιο πολλά εισέπραττε, τόσο πιο πολλά έπρεπε να ξοδεύει. Η μόδα είχε αρχίσει ν’ αλλάζει με τρομερούς ρυθμούς, γιατί έπρεπε να “καταβροχθίζει” τόνους “πέτσινου” χρήματος. Οι γυναίκες των Golden δεν έπρεπε καν να φοράνε το ίδιο ρούχο δύο φορές. Τα πάντα έχασαν το νόημά τους και ως εκ τούτου και την αξία τους. Ο Golden “άσπρος” ξόδευε τεράστιους μισθούς με απίστευτες ταχύτητες. Αγόραζε πανάκριβα καταναλωτικά προϊόντα, τα οποία μετά την απόκτησή τους έχαναν την αξία τους. Ισχύει πάντα αυτό το οποίο είπαμε πιο πάνω. Τα προϊόντα δεν είναι κεφάλαιο. Η μοίρα του προϊόντος είναι πάντα τα σκουπίδια. Αυτοί, που ευνοούνταν, αγόραζαν “φτερά” και “πούπουλα” άνευ αξίας. Με αυτόν τον τρόπο οι ευνοημένοι “άσπροι” των ΗΠΑ έγιναν δούλοι των Εβραίων. Χρωστούσαν τεράστια ποσά στις εβραϊκές τράπεζες και είχαν ανάγκη τα “πέτσινα” χρήματα της FED.
Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε και τα παράδοξα της σημερινής οικονομικής κρίσης. Βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι πριν από λίγες ημέρες εισέπρατταν εκατομμύρια δολάρια σε μισθούς, να χάνουν τις δουλειές τους και να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στα χαρτόνια και τις γέφυρες. Βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι ελάχιστες ημέρες πριν έπιναν κρασί, που η γουλιά κόστιζε ίσα με έναν μισθό εργαζομένου, να ζητιανεύουν στους δρόμους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί απλούστατα τα ποσά, που εισέπρατταν τα προηγούμενα χρόνια, δεν τα έκαναν απόθεμα ή κεφάλαιο. Δεν τα έκαναν δέκα διαμερίσματα ή εκατοντάδες στρέμματα γης, για ζουν από αυτά και μετά την απόλυσή τους.
Τα χρήματα που εισέπρατταν ήταν “πέτσινα” χρήματα και έτσι χρησιμοποιούνταν. “Αγόραζαν” ζωή δισεκατομμυριούχων κεφαλαιοκρατών και ξεχνούσαν ότι οι ίδιοι ήταν κοινοί εργαζόμενοι. Εισέπρατταν εκατομμύρια, αλλά είχαν στεγαστικά δάνεια εκατομμυρίων σε “καλές” περιοχές. Τα χρήματα που εισέπρατταν τα έκαναν life-style και ανούσια προϊόντα. Έτρωγαν σε εστιατόρια και πλήρωναν μια περιουσία. Αγόραζαν ένα αυτοκίνητο, που άξιζε ίσα με μια πραγματική περιουσία. Αγόραζαν παπούτσια πιο ακριβά από τα αυτοκίνητα των “μαύρων”.
Έχασαν τη δουλειά τους και πήγαν κατ’ ευθείαν στο μηδέν. Εκεί όπου πηγαίνει ο οποιοσδήποτε εργαζόμενος, όταν χάσει τη δουλειά του. Στο σημείο όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια. Στο σημείο όπου διαφοροποιείται ο εργαζόμενος από τον κεφαλαιοκράτη και άρα αποκαλύπτεται η πραγματική του ιδιότητα, η οποία για χρόνια μπορεί να “κρύβεται” κάτω από ένα Armani. Ο εργαζόμενος επιβιώνει χάρη στην εργασία του και εκεί διαφέρει από τον κεφαλαιοκράτη, ο οποίος επιβιώνει χάρη στο κεφάλαιό του. Στο σημείο όπου φαίνεται καθαρά αν αυτό, το οποίο κατέχεις, είναι ένα “φτερό” με τη μορφή Porsche ή υπερπολύτιμο κεφάλαιο. Από τη σημερινή τύχη των “κάτασπρων” ανέργων καταλαβαίνεις ότι δεν διέφεραν ποτέ και σε τίποτε από τους “μαύρους” συναδέρφους τους. Όποιος από τους δύο κι αν χάσει τη δουλειά του, κάτω από τις ίδιες γέφυρες θα καταλήξει.
Αν γνωρίζει δηλαδή κάποιος το “παιχνίδι” του χρήματος, είναι εύκολο να “δουλεύει” τους εργαζόμενους, ειδικά όταν αυτοί είναι ρατσιστές και βλάκες. Τα φτηνά χρήματα, που έδιναν οι Εβραίοι στους ρατσιστές “άσπρους”, τα μάζευαν με τα κάθε φορά πιο ακριβά προϊόντα, που προσέφεραν στους ηλίθιους. Αυτός ο ελεγχόμενος “καλπασμός” της ακρίβειας ήταν όλο το μυστικό του σχεδιασμού. Αυτό το παιχνίδι το έλεγχαν κατ’ αποκλειστικότητα οι Εβραίοι, για να μπορούν να ελέγχουν την πορεία του χρήματος. Να ελέγχουν την πορεία του, προκειμένου να μην το βάζουν στη “δοκιμασία” της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και εξευτελιστεί.
Αυτοί εφεύραν την “κινητή” χωροταξία, το πάθος για τη μόδα και βέβαια έφεραν στις ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα. Τι σημαίνει “κινητή” χωροταξία; Οι Εβραίοι έλεγχαν ποιες περιοχές θα είναι κάθε φορά απλά “άσπρες” ή “ολόασπρες” ή “κάτασπρες”. Αν μέχρι την εμφάνιση των Εβραίων οι λευκοί Αμερικανοί απλά κατοικούσαν σε διαφορετικές περιοχές από τους μαύρους, μετά από την επέμβαση των Εβραίων οι Αμερικανοί “μετακινούνταν” σχεδόν ανά δεκαετία. Έγιναν πραγματικοί νομάδες. Μετακινούνταν, για ν’ αποφύγουν τους σκουρόχρωμους λευκούς, οι οποίοι έπαιρναν αυξήσεις και πλησίαζαν απειλητικά τις γειτονιές τους. Με τις “πέτσινες” αυξήσεις των “αποχρώσεων” ο ένας “κυνηγούσε” τον άλλο. Οι Εβραίοι, μέσω του Χόλυγουντ και των εβραϊκών οίκων μόδας, έλεγχαν απόλυτα τη “μόδα” τόσο στην κατοικία όσο και στο ντύσιμο και άρα τα χρηματοβόρα “must” για κάθε “απόχρωση” των ηλιθίων.
Αυτοί εισήγαγαν για τους ίδιους λόγους και τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα στις ΗΠΑ με την κολοσσιαία αυτοκινητοβιομηχανία. Γιατί; Γιατί απλούστατα ήταν τα ιδανικά για τους “άσπρους”. Ήταν όμορφα, σπάνια και βέβαια πανάκριβα. Η κάθε μάρκα, ανάλογα με την πολυτέλειά της και τον όγκο παραγωγής της, γινόταν το “φυλετικό” αυτοκίνητο της κάθε “άσπρης” κατηγορίας. Για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση, φρόντισαν να ελέγχουν και τις “μήτρες”, που γεννούσαν αυτό το “χρωματολόγιο”. Τις “μήτρες”, που παρήγαγαν τον ρατσισμό μεταξύ των “άσπρων”. Έναν ρατσισμό χειρότερο ακόμα και από τον αυθεντικό κοινωνικό ρατσισμό των Αμερικανών.
Πιο ρατσιστής ήταν ο “γεννημένος” στο Χάρβαρντ Αμερικανός απέναντι στους κοινούς “άσπρους” των δημοσίων Πανεπιστήμιων, παρά οι “άσπροι” απέναντι στους πραγματικούς “μαύρους”. Εβραίοι έλεγχαν το σύστημα παιδείας, το οποίο παρήγαγε τις “αποχρώσεις” το λευκού. Οι “μαύροι” στα δημόσια δωρεάν σχολεία και οι “άσπροι” σε ιδιωτικά σχολεία, που “άσπριζαν” τους μαθητές τους ανάλογα με τις τσέπες των γονιών τους. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί εδώ βρίσκεται όλο το μυστικό του σημερινού ρατσιστικού “χρωματολογίου” των ΗΠΑ. Οι διάφορες “αποχρώσεις” της κοινωνίας τους, όπως είπαμε, προέρχονται από τη διαφορά που υπάρχει στους μισθούς τους. Τη “δίκαιη” για τους ρατσιστές διαφορά.
Αυτό το “δίκαιο” όμως δεν ήταν ισχυρό και άρα δεν άντεχε στην κριτική, προκειμένου ν’ ανοίξει την “ψαλίδα” των μισθών και άρα το εύρος του “χρωματολογίου”. Αυτό το “δίκαιο” δεν θα είχε μονιμότητα σε μια κοινωνία, η οποία φυσιολογικά θα ομογενοποιούνταν με τον χρόνο. Αυτό το γνώριζαν οι Εβραίοι και εκεί έδωσαν τη μάχη τους. Για να “νομιμοποιήσουν” και να μονιμοποιήσουν τη “δίκαιη” διαφορά, προσπάθησαν να της δώσουν οικονομική υπόσταση. Μια υπόσταση, η οποία θα την εμφάνιζε λογική. Τι έκαναν; “Κοστολόγησαν” την αξία της κάθε “βαφής”. Κοστολόγησαν το “χρώμα” και βέβαια την κάθε “απόχρωσή” του.
Πώς έγινε αυτό; Με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, που γεννούν τις “λευκές” αποχρώσεις. Υπάρχουν φτηνά Πανεπιστήμια και άρα φτηνές “αποχρώσεις” του “λευκού” και ακριβά Πανεπιστήμια με ακριβές “αποχρώσεις” του ιδίου χρώματος. Όταν κάποιος πληρώνει πολλά χρήματα, για να γίνει “λευκότερος” από κάποιον άλλο, ευνόητο είναι ότι θα εκφράσει απαιτήσεις στη μισθοδοσία του, γιατί πρέπει να κάνει απόσβεση των εξόδων του. Με αυτόν τον τρόπο “εμπλουτίστηκε” η ήδη περίεργη μισθολογική πολική των ΗΠΑ και οδηγήθηκε στο μεγάλο “χρωματολόγιο”. Κάποιοι πλήρωναν “πολλά” και δεν θα δέχονταν να εργάζονται για “λίγα”. Και πάλι το ίδιο κόλπο. Κατά έναν μυστήριο τρόπο όλοι μάθαιναν τα ίδια πράγματα από τα ίδια βιβλία σε διαφορετική “ποιότητα”. Πάλι κάποιοι πονηροί πλήρωναν διαφορετικά χρήματα, για να πάρουν τα ίδια πράγματα.
Επειδή οι Εβραίοι ήταν “δημοκράτες”, αυτήν τη δυνατότητα την έδωσαν σε όλους. Για να μην βρουν αντιδράσεις, δεν απέκλεισαν κανέναν από τη “λεύκανση”. Ούτε καν τα παιδιά των λευκών μεταναστών, που λίγα χρόνια πριν είχαν φτάσει στις ΗΠΑ πεινασμένοι. Πώς το κατάφεραν αυτό; Με το γνωστό εβραϊκό τρόπο. Με δάνεια και πάλι. Ακόμα και ο πιο ταπεινός “λευκός” μπορούσε να πάρει δάνειο, για να γίνει “λευκότερος” ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς του και άρα με “δίκαιες” απαιτήσεις, όταν θα έβγαινε στην παραγωγή. Από τα φοιτητικά δάνεια ξεκινούν όλα τα σημερινά προβλήματα των ΗΠΑ. Τα φοιτητικά δάνεια συντηρούν τον δομικό ρατσισμό τους σε όλα τα μήκη και τα βάθη της κοινωνίας τους. Τα φοιτητικά δάνεια είναι ο “καρκίνος”, ο οποίος αναπαράγει τον ρατσισμό των ΗΠΑ.
Οι Εβραίοι γι’ αυτόν τον λόγο πολέμησαν με πάθος τα δημόσια Πανεπιστήμια. Δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο αυτά τα Πανεπιστήμια, γιατί δεν ήθελαν “ταβάνι” στην πολιτική τους. Δημόσια Πανεπιστήμια θα σήμαινε αξιοκρατία, αλλά και ένα όριο “λεύκανσης”. Παραπάνω “όροφος” δεν θα υπήρχε. Αυτό δεν τους συνέφερε. Αυτούς τους συνέφερε να “προχωράει” ο καθένας με βάση την τσέπη του και να μην υπάρχει όριο σ’ αυτήν την “πορεία”. Τους συνέφερε οι “αποχρώσεις” ν’ αναπαράγονται με τον ίδιο ακριβή τρόπο και ταυτόχρονα να μην απειλούνται από τις πιέσεις της βάσης. Κάθε φορά που υπήρχε ασφυξία στη βάση, την εκτόνωναν από την κορυφή. Κάθε φορά που κάποιοι νέοι Αμερικανοί “έσπρωχναν” για να γίνουν “λευκότεροι”, οι Εβραίοι απλά ανέβαζαν τα δίδακτρα στην κορυφή. Κάθε φορά που γινόταν αυτό στην κορυφή, κάποια νέα “απόχρωση” Αμερικανών εμφανιζόταν στη βάση.
Η εβραϊκή πολιτική, δηλαδή, δεν διέφερε στην ουσία της από την προηγούμενη αγγλοσαξονική πολιτική. Η “πυραμίδα” υψωνόταν και πάλι με νέες “εισαγωγές” απαιτητικών “λευκών” μεταναστών, οι οποίοι με την άφιξή τους έδιναν αυξήσεις και στους υπόλοιπους. Κάθε νέα γενιά Αμερικανών εργαζομένων θα έμπαινε στην αμερικανική οικονομία σαν “μετανάστες”. Δεν θα διαδεχόταν απλά την προηγούμενη γενιά εργαζομένων ως όμοια, όπως συνέβαινε στις υπόλοιπες οικονομίες του κόσμου, αλλά θα την “προσπερνούσε” σαν “ανώτερη”. Η κάθε προηγούμενη γενιά εργαζομένων θα ήταν οι “μαύροι” μπροστά στους νέους “λευκούς μετανάστες”.
Κάθε νέα γενιά Αμερικανών, που εμφανιζόταν στην οικονομία, δεν δεχόταν να εργάζεται για τα ίδια χρήματα με την προηγούμενη και άρα με τους “μαύρους”. Απαιτούσε και έπαιρνε πιο πολλά “πέτσινα” χρήματα απ’ όσα έπαιρναν οι προηγούμενοι εργαζόμενοι. Απλά αυτοί οι νεοεισερχόμενοι “μετανάστες” δεν προέρχονταν από κάποιες υπαρκτές χώρες, αλλά από φανταστικές χώρες. Ήταν αυτοί, οι οποίοι “κατάγονταν” από τις “άριες χώρες” του Χάρβαρντ ή του Γέιλ και οι οποίοι είχαν πιο πολλές απαιτήσεις από αυτούς, οι οποίοι καταγόταν από κατώτερες “σκουρόχρωμες χώρες”, όπως ήταν τα δημόσια Πανεπιστήμια ή τα απλά Λύκεια. Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου. Οι Αμερικανοί, επειδή είχαν συμφέρον από τον ρατσισμό, είχαν γίνει ρατσιστές ακόμα και απέναντι στο είδωλό τους. Ως κοινωνία ήταν ρατσιστική ακόμα κι όταν στεκόταν μπροστά στον “καθρέπτη”. Οι πάντες απέναντί τους ήταν “μαύροι”. Ακόμα και οι προηγούμενοι Αμερικανοί. Οι ίδιοι οι γονείς τους.
Με αυτόν τον τρόπο η FED μοίραζε “ψεύτικο” χρήμα, αλλά κατέγραφε πραγματικά χρέη. “Εξάτμιζε” τα ψεύτικα χρήματα στην κατανάλωση και στις υπεραξίες της ψευδοπολυτέλειας, χωρίς να προσφέρει σ’ αυτούς τους “πετυχημένους” —που τα κατείχαν— τίποτε παραπάνω από όσα ήδη απολάμβαναν στην προηγούμενη ζωή τους. Ένα σπίτι είχαν και πάλι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ένα αυτοκίνητο οδηγούσαν και πάλι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Τις ίδιες φορές έτρωγαν κάθε εβδομάδα στα εστιατόρια. Τις ίδιες ντουλάπες με τον ανάλογο όγκο ενδυμάτων είχαν και πάλι. Τα πάντα όμως τα έκαναν με πολλαπλάσιο κόστος και αυτό αύξανε τα χρέη τους.
Τα χρήματα δηλαδή στην αγορά είχαν συνεχώς μειωμένη αξία, αλλά τα χρήματα στη λογιστική των χρεών παρέμεναν σταθερά. Η τεχνητά αυξημένη κατανάλωση ωθούσε τις υπάρχουσες βιομηχανίες σε αυξημένες επενδύσεις και άρα έσπρωχνε τους ιδιοκτήτες τους στις τράπεζες για δάνεια. Τα νέα δάνεια αύξαναν τις τιμές των προϊόντων και στην πραγματικότητα το μόνο που αύξαναν ήταν τα χρέη τόσο των καταναλωτών όσο και των βιομηχάνων.
Τα “φρεσκοτυπωμένα” χρήματα των “άσπρων” εργαζομένων δεν “λίμναζαν” σε καταθέσεις, ώστε να εξοφλούν προηγούμενα δάνεια ή να μειώνουν την αξία των νέων “πέτσινων” εκτυπώσεων. Τα “φρεσκοτυπωμένα” χρήματα των εισπράξεων των ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ βιομηχάνων δεν “λίμναζαν” σε καταθέσεις, αλλά έπρεπε να γίνουν εκ νέου “επενδύσεις”, για ν’ ακολουθούν τη μόδα, η οποία άλλαζε συνεχώς. Οι ίδιοι, δηλαδή, που με ψεύτικο χρήμα δημιουργούσαν “υπερκατανάλωση”, ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν τη βιομηχανία, η οποία κάλυπτε αυτήν την υπερκατανάλωση. Σταδιακά όλοι οι Αμερικανοί έγιναν “όμηροι” του ίδιου τραπεζικού συστήματος. Οι Εβραίοι έπαιζαν με “είδωλα” και τους δούλευαν όλους. Έβαζαν τους λευκούς Αμερικανούς απέναντι στους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ Αμερικανούς, προκαλώντας έναν τρομερής εντάσεως οικονομικό “εμφύλιο”. Τον εμφύλιο των ηλιθίων. Τον “εμφύλιο” των πιστών της Prada με αυτούς της Armani. Οι πάντες εναντίον των πάντων.
Τροφοδοτούσαν οι ίδιοι με “πολεμοφόδια” τις εμπόλεμες πλευρές και εκμεταλλεύονταν την “αιμορραγία” τους. Το αμερικανικό “όνειρο” έγινε “εφιάλτης” χρεών για τους πάντες και οι Εβραίοι έτριβαν τα χέρια τους. Οι μόνοι που απολάμβαναν το “όνειρο” μέσα στη μεγάλη χριστιανική χώρα. Οι λευκοί καταναλωτές ήταν βουτηγμένοι στα καταναλωτικά χρέη και οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ ιδιοκτήτες των βιομηχανιών έχαναν το μεγαλύτερο μέρος των ιδιοκτησιών τους από τους νέους τραπεζικούς συνέταιρους. Η χώρα, η οποία είχε αναγάγει την ατομική ιδιοκτησία σε εθνική της θρησκεία, είχε γίνει ένα έθνος κινούμενων “σκηνιτών”. Πραγματικών “σκηνιτών”, που σήμερα —στην εποχή της θεωρητικής παντοδυναμίας τους— μοιάζουν με τους Ινδιάνους, τους οποίους βρήκε ο Κολόμβος στη Νέα Γη …Μπροστά σε σκηνές και γύρω από τη φωτιά.
Οι Αμερικανοί, ως λαός πλέον, χρωστούσαν τα πάντα στους Εβραίους. Εξαιτίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τους χρωστούσαν πολύ πριν εισπράξουν το πρώτο τους δολάριο ως εργαζόμενοι. Όσο πιο πολλά χρήματα “τύπωναν” οι Εβραίοι, τόσο πιο πολύ κεφάλαιο έχαναν οι Αγγλοσάξονες. Όσο πιο πολλά χρήματα έβγαζαν οι Εβραίοι, τόσο πιο πολλά χρωστούσαν οι Αμερικανοί. Όσο πιο πολλά χρήματα έδιναν οι Εβραίοι με τους “δίκαιους” μισθούς, τόσο κάλπαζε η “άδικη” ακρίβεια, που προστάτευε τις εβραϊκές “φωτοτυπίες”, τις οποίες εισέπρατταν οι ίδιοι στα δικά τους high-life μαγαζιά. Οι Αμερικανοί είχαν “μπλέξει” σε έναν φαύλο κύκλο χρεών. Χρωστούσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν. Από το “κινητό” σπίτι που κατοικούσαν —και άλλαζαν κάθε φορά που έπαιρναν “αύξηση” στους μισθούς τους—, μέχρι και τον καναπέ που κάθονταν, για να παρακολουθούν τα νέα σήριαλ του νέου εβραιόπνευστου life-style, που τους πλάσαραν οι Εβραίοι μέσω του Χόλυγουντ.
Τίποτε δεν τους ανήκε πραγματικά και το μόνο, που πραγματικά κληροδοτούσαν στα παιδιά τους, ήταν χρέη. Τα παιδιά, που τα έβαζαν να ξεκινήσουν τις ζωές τους με χρέη, εξαιτίας των σπουδών. Ακόμα και το διαμαντένιο δακτυλίδι, που έβαλαν στην παράδοσή τους, ήταν ένα τεχνητό εβραϊκό δημιούργημα. Μια γνήσια “αμερικανική” παράδοση, η οποία αποφασίστηκε μεταξύ κάποιου Εβραίου εμπόρου διαμαντιών της Αμβέρσας και κάποιου Εβραίου κινηματογραφικού παραγωγού του Λος Άντζελες. Τους τα είχαν πάρει όλα. Τους “σκότωσαν” και έπαιρναν προμήθεια ακόμα και από την “κηδεία” τους. Όλοι χρωστούσαν στους ίδιους Εβραίους τραπεζίτες, οι οποίοι απλά έλεγχαν το “αίμα” της οικονομίας και αυτό είναι το νόμισμά της. Πολλοί λένε —και μάλλον αυτή είναι η αλήθεια— ότι ο Κένεντυ δολοφονήθηκε, όταν αποφάσισε να πάρει τον έλεγχο του αμερικανικού εθνικού νομίσματος από τα χέρια της εβραϊκής FED.
Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε το παράδοξο φαινόμενο του τρομερού χρέους της υπερδύναμης. Αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές. Υπερδύναμη-“μπατίρης” είναι μοναδικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Η υπερδύναμη, που θεωρητικά και για πάνω από μισό αιώνα κυβερνά και άρα λεηλατεί τον κόσμο, όχι μόνον δεν είχε κέρδη από αυτήν τη μοναδική “επιτυχία” της, αλλά η ίδια χρωστάει ως κράτος σε βαθμό τέτοιο, που να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με το Μπαγκλαντές. 12 τρισεκατομμύρια δολάρια χρωστάει η υπερδύναμη και άρα και ο λαός της. Τέτοια μπατιροϋπερδύναμη δεν πρέπει να έχει ξαναεμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα και τα αγράμματα στίφη του Ταμερλάνου είχαν καλύτερη οικονομική διαχείριση από την αυτοκρατορία του Χάρβαρντ. Τουλάχιστον οι σκηνές τους ήταν γεμάτες θησαυρούς και μπριζόλες, όταν τα θύματά τους ήταν γυμνά και πεινούσαν.
Οι σημερινοί “Πλανητάρχες” όχι μόνον δεν συγκέντρωσαν στα “θησαυροφυλάκια” τους τον πλούτο όλου του κόσμου, αλλά χρωστάνε ένα αντίστοιχο ποσό. Σε ποιους χρωστάνε; Στους Εβραίους τραπεζίτες. Είναι υποθηκευμένο όχι μόνον το παρόν τους, αλλά και το μέλλον τους. Άλλους τέσσερις Πλανήτες να βρουν να εκμεταλλεύονται οι Αμερικανοί, δεν μπορούν να “ξεχρεώσουν”. Αν βρουν άλλους τέσσερις Πλανήτες, απλά θα τετραπλασιάσουν τα χρέη τους. Γιατί; Γιατί “περπατάνε” σε κινούμενη “άμμο”.
Όσο πιο πολλά “βγάζουν” ως Αμερικανοί, τόσο πιο πολλά θα “χρωστάνε” στους Εβραίους. Έπαθαν αυτά, τα οποία ήθελαν να κάνουν στους άλλους. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ την είχαν πατήσει πανηγυρικά. Έπεσαν οι ίδιοι στην “παγίδα” που είχαν εφεύρει. Έβγαζαν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά έχασαν σχεδόν το σύνολο του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ τους και άρα την ίδια την πατρίδα τους. Ως γνήσιοι Αμερικανοί και άρα ως “Νεοϊνδιάνοι” γέμιζαν τις αποθήκες τους με ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΒΡΑΪΚΟΥΣ “ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ” ΚΑΙ “ΧΑΝΤΡΕΣ”. Πανάκριβους “καθρέπτες” και “χάντρες”, που έτειναν αργά αλλά πολύ σταθερά προς τους σκουπιδοτενεκέδες.
Αυτή είναι η μοίρα του πονηρού και του ρατσιστή. Πάντα θα βρεθεί απέναντί του ένας ακόμα πιο πονηρός και πιο ρατσιστής από τον ίδιο, για να τον “δουλέψει”. Όταν θεωρείς “δίκαιο” να αφαιρέσεις την πατρίδα κάποιων για μερικά “καθρεπτάκια” και μερικές “χάντρες”, είναι θέμα χρόνου να χάσεις τη δική σου για κάτι ανάλογο. “Δούλεψες” τους Ινδιάνους με μερικά κασόνια ουίσκι και σε “δούλεψαν” οι Εβραίοι με μερικά Armani. Αδίκησες τους μαύρους για να τους εκμεταλλεύεσαι και σε αδίκησαν οι Εβραίοι για τον ίδιο λόγο. Έφτιαχνες “άσπρους” για να τους δουλεύεις και σε “σκούραναν” οι Εβραίοι. Έπαθες ό,τι ονειρευόσουν να κάνεις στους άλλους και αυτό είναι το δίκιο. Ας πρόσεχες. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ των ΗΠΑ, με βάση το μέγεθος των απωλειών τους, δικαιούνται τον τίτλο του μεγαλύτερου κορόιδου της ανθρώπινης ιστορίας. Οι μεγαλύτεροι ηλίθιοι όλων των εποχών. Αυτοί, οι οποίοι αυθαίρετα αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους σαν κύριους των κυρίων, έπεσαν θύματα των Εβραίων. Θύματα των γύφτων των γύφτων.
Γιατί αναφερόμαστε σ’ αυτούς; Για να δούμε ως Έλληνες την “καμπούρα” των Αμερικανών. Για να μάθουμε πώς είναι οι “καμπούρες” αυτών που πιάνονται κορόιδα. Τα κορόιδα των Εβραίων, που έχασαν τα πάντα, χωρίς να καταλάβουν τι έχουν πάθει. Γιατί πρέπει να το μάθουμε; Γιατί δεν είναι μόνον οι Αμερικανοί “καμπούρηδες”. Δεν είναι μόνον οι “Πλανητάρχες” τέτοιοι. Τέτοιοι είναι και οι “Ευρωπάρχες”. Οι Γερμανοί. Για να καταλάβει όμως κάποιος πόσο “καμπούρηδες” είναι οι Γερμανοί, θα πρέπει να γνωρίζει την εβραϊκή τακτική της δημιουργίας της “καμπούρας” και γι’ αυτό περιγράψαμε την αμερικανική περίπτωση. Αν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργούν τα πράγματα στις ΗΠΑ των “λευκών” κορόιδων, μπορεί να καταλάβει γιατί και οι Γερμανοί είναι τέτοια “κάτασπρα” κορόιδα.
Με βάση λοιπόν τη γνώση μας βλέπουμε ότι, για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο χρηματοοικονομικό “τρυκ”, θα πρέπει να υπάρχει διχασμός σε μια κοινωνία. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική σε μια ενιαία και δημοκρατική κοινωνία. Θα πρέπει να υπάρχει κοινωνικός διχασμός σε μια κοινωνία, ώστε να “ευνοηθούν” κάποιοι εις βάρος κάποιων άλλων. Πρέπει να υπάρχουν “λευκοί” διαθέσιμοι να “ευνοηθούν” εις βάρος κάποιων “μαύρων” σε μια κοινωνία. Πρέπει να υπάρχουν οι “έξυπνοι”, γιατί αυτοί στο τέλος θα γίνουν οι “μουντζούρηδες”. Ποια ήταν τα δεδομένα στη Γερμανία και ποιοι ήταν οι “έξυπνοι”; Υπήρχαν “μαύροι” στη Γερμανία; Δεν υπήρχαν, αλλά μετά την ενοποίηση μπορούσαν κάποιοι να μπουν σε συνθήκες οικονομικού “σολάριουμ” και να αποκτήσουν το “μαύρο” χρώμα. Οι “έξυπνοι” ήταν οι “λευκοί” Δυτικογερμανοί και απέναντί τους είχαν τους “μαύρους” Ανατολικογερμανούς.
Η ιδιομορφία στην περίπτωση της Γερμανίας ήταν ότι η απομίμηση της αμερικανικής πολιτικής παίχτηκε την ίδια στιγμή στο σύνολό της και όχι τμηματικά, όπως συνέβη στις ΗΠΑ. Οι Ανατολικογερμανοί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άλλαξαν δύο ιδιότητες. Στην εποχή της ενοποίησης ήταν “Ινδιάνοι” και την επομένη αυτής της ενοποίησης έγιναν κατευθείαν “μαύροι”. “Ινδιάνοι” ήταν, γιατί ήταν ιδιοκτήτες μιας πατρίδας, η οποία ενδιέφερε τους “έξυπνους” της Δυτικής Γερμανίας. Τους αντιμετώπισαν σαν “Ινδιάνους” και τους αφαίρεσαν την πατρίδα. Η μόνη διαφορά ήταν στο τι ακριβώς αντιπροσώπευαν οι “καθρέπτες” και οι “χάντρες” στην κάθε περίπτωση. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έχασαν την πατρίδα τους για λίγα κασόνια ουίσκι και μερικά όπλα, ενώ οι “Ινδιάνοι” της Ευρώπης έχασαν την πατρίδα τους για μερικά μπλουτζίν και λίγα Φολκσβάγκεν. Καμία άλλη διαφορά.
Γι’ αυτόν τον λόγο άνοιξαν χωρίς όρους και προϋποθέσεις την ανατολικογερμανική αγορά. Γνώριζαν ότι θα κατέστρεφαν ανατολικογερμανική παραγωγή, αλλά είχαν μαζί τους “καθρέπτες” και “χάντρες”. Τους “έδωσαν” χρήμα. Τους έδωσαν δηλαδή την πρώτη “ύλη”, για ν’ αγοράσουν μελλοντικά “σκουπίδια”. “Σκουπίδια” τα οποία οι ίδιοι παρήγαγαν και άρα τα χρήματα θα επέστρεφαν και πάλι στις δικές τους τσέπες. Όσο περισσότερα χρήματα τους έδιναν, τόσο ακρίβαιναν αυτά τα “σκουπίδια”. Τζάμπα ήταν η ακρίβεια. Τους πήραν κεφάλαιο και τους έδωσαν “καθρεπτάκια” και “χάντρες”. Στη συνέχεια “αγόρασαν” την Ανατολική Γερμανία από τους ιδιοκτήτες της. “Νόμιμα” …όπως “αγόρασαν” οι Αμερικανοί τις ΗΠΑ από τους Ινδιάνους. Οι Δυτικογερμανοί δεν ήταν “κατακτητές”, αλλά “αγοραστές” της Ανατολικής Γερμανίας. Οι Ανατολικογερμανοί δεν ήταν “κατακτημένοι”, αλλά “πωλητές”. Οι Δυτικογερμανοί αγόρασαν την Ανατολική Γερμανία στο σύνολό της. Με τάνκ να έμπαιναν μέσα στην Ανατολική Γερμανία, μεγαλύτερο ποσοστό της θα άφηναν στους κατακτημένους.
Από τη στιγμή που την “αγόρασαν”, πέρασαν στο δεύτερο μέρος του σχεδίου της ενοποίησης. Από τη στιγμή που ξεγέλασαν τους “Ινδιάνους” με την ιδιαίτερη πατρίδα, θα έπρεπε να βρουν πώς θα τους εντάξουν στην νέα ενιαία πατρίδα. Αυτό ήταν εύκολο ν’ αντιμετωπιστεί. Αυτοί, οι οποίοι ήταν προηγουμένως οι “Ινδιάνοι” της γειτονικής Ανατολικής Γερμανίας, θα γίνονταν οι “μαύροι” της νέας ενιαίας Γερμανίας. Θα ευνοούνταν συστηματικά οι “άσπροι” της Δυτικής Γερμανίας, η οποία όμως θα γινόταν πλέον πανάκριβη για να ζει κανείς σ’ αυτήν. Θα έβρισκαν λόγους να τους “διαφοροποιήσουν” από τους “μαύρους” και δεν θα αντιδρούσαν, γιατί οι “μαύροι” δεν θα μπορούσαν να μπουν στις πανάκριβες “γειτονιές” τους. Απλά πράγματα για τους Εβραίους.
Οι Εβραίοι ήταν στο στοιχείο τους. Ήταν κυρίαρχοι στη Δυτική Γερμανία και μπορούσαν και έλεγχαν απόλυτα το τραπεζικό της σύστημα. Έλεγχαν τα “εκτυπωτήρια” των μάρκων. Έβαλαν τις “μηχανές” να δουλεύουν στο φουλ και άρχισαν να μοιράζουν “πέτσινα” μάρκα. Όσο πιο πολλά μοίραζαν, τόσο κάλπαζε η ακρίβεια. Επανέλαβαν την ίδια ακριβώς “αμερικανική” τακτική και στη Γερμανία με στόχο την ενοποίησή της. Απλά στη Γερμανία την τακτική της εβραϊκής FED τη δρομολόγησε η εβραϊκή Deutsche Bank. Τι έκανε; Το γνωστό κόλπο με το “πέτσινο” χρήμα και τον ανοικτό ανταγωνισμό μεταξύ “άσπρων” και “μαύρων”. Τον ανταγωνισμό μεταξύ των “ασπροδυτικών” Γερμανών και των “μαυροανατολικών” Γερμανών. Με την ενοποίηση έβαλε τη Δυτική Γερμανία να “κατακτήσει” την Ανατολική και από εκεί και πέρα μπορούσε να “δουλεύει” τους “κατακτητές” σε σχέση με τους “κατακτημένους”.
Στο έγκλημα αυτό συνέβαλε ο διεφθαρμένος Κολ. Έβαλε την Ανατολική Γερμανία εντελώς απροετοίμαστη μέσα σε ένα ασυναγώνιστο οικονομικό περιβάλλον και άρα γνώριζε ότι με τον τρόπο αυτόν θα της κατέστρεφε το σύνολο της παραγωγής. Ούτε μία ανατολικογερμανική βιομηχανία δεν είχε ελπίδες να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Ήταν θέμα χρόνου να δημιουργηθούν στρατιές εκατομμυρίων ανέργων. Για να μην φανεί αυτό το έγκλημα στα θύματα, που ήταν τα εκατομμύρια των νέων ανέργων, η εβραϊκή συμμορία “έπαιξε” με το “πέτσινο” χρήμα. Η γνωστή “φάμπρικα”. Άρχισαν να τυπώνουν μέρα και νύχτα μάρκα. Στερούσε από τους Ανατολικογερμανούς δήθεν τον μισθό από την απώλεια της εργασίας τους, αλλά τους έδινε “χρήμα” υπό την μορφή επιδομάτων. Μοίρασε χρήμα στους —άσχετους με την καπιταλιστική οικονομία— Ανατολικογερμανούς και τους το πήρε πίσω μαζί με τις περιουσίες τους.
Με μια ελεγχόμενα “καλπάζουσα” ακρίβεια τούς πήρε πίσω αυτά που τους έδωσε και τους άφησε με χρέη. Το αποτέλεσμα ήταν το επιθυμητό για τους Εβραίους. Με την ανεργία κατέστρεψαν τους Ανατολικογερμανούς και με την ακρίβεια βύθισαν στα χρέη τους Δυτικογερμανούς. Οι “μαύροι” θα έδιναν τον αγώνα της επιβίωσης στις “μαύρες” συνοικίες —και με τους μισθούς των “μαύρων”— και οι “άσπροι” θα έδιναν τον δικό τους, περιμένοντας εύνοια από την Deutsche Bank. Περιμένοντας οι ίδιοι να ευνοηθούν με ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ανάλογα με τη “λευκότητά” τους. Τα “δικαιούνταν”, εφόσον ήταν “λευκοί” Δυτικογερμανοί μέσα σε μια ενιαία Γερμανία με “μαύρους” Ανατολικογερμανούς. Η “παγίδα” ήταν έτοιμη. Οι ίδιοι, ως “ευνοημένοι” εργαζόμενοι, θα έπαιρναν περισσότερα χρήματα από τους “μαύρους”, αλλά θα κατοικούσαν σε μια πανάκριβη “άσπρη” πλευρά της ενιαίας Γερμανίας. Αυτός ήταν ο τελευταίος γερμανικός “εμφύλιος”. Οι Γερμανοί αλληλομισούνται, θεωρώντας ο ένας τον άλλο σαν υπεύθυνο για τη δυστυχία του και οι Εβραίοι τα πήραν όλα.
Οι Εβραίοι είχαν επαναλάβει την αμερικανική “επιτυχία” τους και στη Γερμανία. Στη χώρα του Γκαίτε και του Λούθηρου είχαν στήσει την “παράγκα” του “Μπάρμπα Θωμά”. Ολόκληρο το ρατσιστικό “οικοδόμημα” των ΗΠΑ μεταφέρθηκε και στη Γερμανία. “Μαύροι” Γερμανοί οι Ανατολικογερμανοί. Σκουρόχρωμοι “άσπροι” οι Γερμανοί εργάτες. Ανοιχτόχρωμοι “άσπροι” οι Γερμανοί που σπούδασαν στα δημόσια Πανεπιστήμια της Γερμανίας. “Ξέξασπροι” οι Γερμανοί που σπούδασαν στα ιδιωτικά πανεπιστημιακά “ασπριστήρια” των ΗΠΑ. Στην κορυφή αυτής της ξύλινης “πυραμίδας” οι Golden-άσπροι Εβραίοι. Οι μόνιμα “πετυχημένοι” της Γερμανίας. Οι εκ γενετής “πετυχημένοι”. Οι “καταδικασμένοι” να είναι οι “πρώτοι” της Γερμανίας.
Με αυτόν τον τρόπο η εβραϊκή συμμορία, η οποία, εξαιτίας της “αποζημίωσης” του “Ολοκαυτώματος”, κυριαρχούσε στο μεταπολεμικό δυτικό μέρος της κατακτημένης Γερμανίας, κατόρθωσε και έγινε κυρίαρχη και στην ενιαία Γερμανία. Αυτό το κράτος το ελέγχει απόλυτα η εβραϊκή συμμορία και αυτό χρησιμοποιεί πλέον εις βάρος της Ευρώπης. Με τα “πέτσινα” χρήματα, που “δάνεισε” για την ενοποίηση, δημιούργησε συνθήκες συνενοχής με το ίδιο το γερμανικό κράτος και τον λαό της Δυτικής Γερμανίας. “Δάνεισε” στο κράτος της Γερμανίας τα χρήματα που απαιτούσε η εγκληματική ενοποίηση και από τότε το ελέγχει απόλυτα. Πόσο απόλυτα; Τόσο, ώστε να τους επιβάλει ως ηγέτιδα μια κοινή χαφιέ της Στάζι. Μια γυναίκα, η οποία δεν έχει προσόντα ούτε για να καθαρίζει τραίνα στη Γερμανία. Μια θηλυκή Σημίτη. Μια Γερμανία εκατομμυρίων μορφωμένων και χαρισματικών Γερμανών κυβερνάται από μια γυναίκα “καρτούν”.
Οι Εβραίοι τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Μετά τους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ των ΗΠΑ προστέθηκαν και οι ΣΑΞΟΝΕΣ της Γερμανίας στα επιφανή θύματά τους. Οι Εβραίοι είχαν πάρει σβάρνα όλο το “ανώτερο” “σόι” και το “δούλευαν” ασυστόλως. Και πάλι με βάση το μέγεθος των απωλειών οι Γερμανοί καταλαμβάνουν δικαιωματικά τη δεύτερη θέση των μεγαλύτερων κορόιδων της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτοί, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους “ueber Alles” βρέθηκαν κάτω από τους “unter unter Alles” Εβραίους. Κάτω από τους κατώτερους των κατωτέρων. Πλανητάρχες και Ευρωπάρχες έγιναν “υπάλληλοι” των Εβραίων. Από εκεί και πέρα, ως “υπάλληλοι” των ίδιων “αφεντικών”, λογικό είναι να κάνουν τα ίδια πράγματα, εξαιτίας κοινών εντολών, που προκύπτουν από κοινά συμφέροντα.
Αφού οι Εβραίοι κατέκτησαν την υπερατλαντική χώρα και την έβαλαν να “κατακτήσει” τον Πλανήτη για λογαριασμό τους, σειρά είχαν να βάλουν την κατακτημένη Γερμανία να “κατακτήσει” την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί θα πολλαπλασίαζαν τα εβραϊκά κέρδη με τις παγκόσμιες κατακτήσεις τους και οι Γερμανοί θα πολλαπλασίαζαν τα εβραϊκά κέρδη με τις δικές τους ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Οι μεγαλύτεροι θύτες του Πλανήτη, οι οποίοι από την κουτοπονηριά τους έγιναν τα μεγαλύτερα θύματα. Οι λαοί, οι οποίοι ξεκίνησαν Παγκόσμιους Πολέμους και νίκησαν σε τέτοιους, έχασαν τις πατρίδες τους με “χάντρες” και “βραχιόλια”. Απλά πράγματα. Οι πονηροί είχαν φορτωθεί “καθρέπτες” και “χάντρες” και έτρεχαν να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά που τα μοίραζαν.
Αφού λοιπόν είδαμε την “καμπούρα” και των Γερμανών, φτάνουμε στην “καμπούρα” των υπολοίπων Ευρωπαίων και άρα και στη δική μας. Αυτό το εβραϊκής ιδιοκτησίας γερμανόφωνο μόνον κράτος με την απόλυτα ελεγχόμενη ηγεσία, που κατέστρεψε τον λαό του, χρησιμοποιήθηκε ως “θηρίο” απέναντι σε όλα τα αδύναμα κράτη της ευρωζώνης. Ένα “θηρίο” άπληστο και αρπακτικό, που δεν είχε έλεος απέναντι σε κανέναν. Ανηλεές, όπως τα πραγματικά του αφεντικά, που είναι οι Εβραίοι. Ο “εμφύλιος” πλέον άλλαζε επίπεδο και μεταφερόταν εκτός Γερμανίας. Μετά τον “εμφύλιο” μεταξύ των Γερμανών ερχόταν ο “εμφύλιος” μεταξύ των Ευρωπαίων. Η μόνη ιδιομορφία είναι ότι τον ρόλο των πανίσχυρων επιχειρήσεων, οι οποίες στέκονταν απέναντι στους καταναλωτές στην περίπτωση του αμερικανικού ή του γερμανικού “εμφυλίου”, για να “μαζεύουν” τα χρήματα των Εβραίων, θα τον έπαιρναν τα ισχυρά κράτη απέναντι στα αδύναμα. Τα “είδωλα” άλλαζαν στο νέο παιχνίδι του “εμφυλίου” που θα προκαλούσαν.
Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα.
Σε έναν τέτοιο μεγάλο “εμφύλιο” ευνόητο είναι ότι θα υπάρχει ένα “στρατηγείο”, που θα τον διευθύνει. Το “στρατηγείο”, που “διευθύνει” τον ευρωπαϊκό “εμφύλιο” είναι η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με “στρατηγό” τον Εβραίο Τρισέ. Η κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα είναι “χτισμένη” με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και από τους ίδιους ακριβώς “αρχιτέκτονες”, που “έχτισαν” και την FED. Άσχετα με το πώς εμφανίζεται στα “χαρτιά”, στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτικής φύσης τράπεζα, η οποία έχει ως κύριο ρόλο την έκδοση και την προστασία του ευρωπαϊκού νομίσματος. Γιατί είναι ιδιωτικής φύσεως; Γιατί δεν ελέγχεται από τα κράτη, τα οποία θεωρητικά και μόνον εμφανίζονται σαν ιδιοκτήτες της. Ελέγχεται αποκλειστικά από τη διοίκησή της, η οποία είναι καθαρά εβραϊκή. Ο έλεγχος αυτής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας δεν ανήκει στα εθνικά κοινοβούλια. Στην πραγματικότητα είναι μια απλή θυγατρική του συστήματος Ρότσιλντ –Ροκφέλερ.
Είναι ένας απλός “κρίκος” στη μεγάλη εβραϊκή “αλυσίδα”. Ένα “εργαλείο”, από αυτά που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι, για να “αλώσουν” τις οικονομίες των θυμάτων τους. Αυτά τα “εργαλεία”, τα οποία εξυπηρετούν τους ίδιους στόχους, αντιλαμβανόμαστε ότι λειτουργούν ως συγκοινωνούντα “δοχεία”. “Δοχεία”, που, κάθε φορά που “γεμίζουν”, επιλέγουν νέους στόχους και νέα θύματα. Με τα ίδια χρήματα κατακτούν τους διαφορετικούς στόχους. Με τα χρήματα των προηγούμενων θυμάτων τους δημιουργούν νέα θύματα. Με χρήματα από τα θύματά τους στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δημιούργησαν τα θύματά τους στην Ανατολική Γερμανία. Με χρήματα από τα θύματά τους σε ΗΠΑ και Γερμανία δημιούργησαν τα νέα θύματά τους στην Ενωμένη Ευρώπη.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ του Εβραίου Μπενράκε είναι συγκοινωνούντα δοχεία με την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του Εβραίου Τρισέ, την Παγκόσμια Τράπεζα του Εβραίου Γούλφοβιτς ή την Ντόιτσε Μπανκ του Εβραίου Άκερμαν. Με αυτό το δίκτυο των τραπεζών οι Εβραίοι κάνουν το εξής απλό. Ελέγχουν τα νομίσματα των ισχυρών του Κόσμου και ελέγχουν τα χρέη των θυμάτων τους. Με τις κεντρικές τράπεζες, που ελέγχουν, “τυπώνουν” τα χρήματα που δημιουργούν θύματα και με τράπεζες τύπου Παγκόσμιας Τράπεζας τα “αλυσοδένουν” στα χρέη. Στρέφουν τους “λευκούς” εναντίον των “μαύρων” και στη συνέχεια τους εκμεταλλεύονται όλους μαζί.
Τα πάντα ξεκινούν από τις ΗΠΑ και αυτό είναι φυσικό, εφόσον αυτές “Πλανηταρχεύουν” και άρα οι Εβραίοι των ΗΠΑ είναι οι πρώτοι τη τάξη Εβραίοι. Οι Εβραίοι, οι οποίοι αποφασίζουν και για όλους τους υπολοίπους. Εκεί πάρθηκαν οι αποφάσεις για την κατάκτηση της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Η διαβόητη FED δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί να “κατακτήσει” την Ευρώπη. Η ίδια είναι αυτή που χρηματοδότησε τον Χίτλερ στην προσπάθειά του να κατακτήσει την Ευρώπη με τις “πλάτες” και βέβαια το “αίμα” του γερμανικού λαού. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ άρχισε να “χτίζει” την πολεμική του “μηχανή” με χρήματα των Εβραίων Ρότσιλντ. Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ βύθιζε τα πλοία του Ατλαντικού με υποβρύχια, τα οποία έπαιρναν πετρέλαιο από τον Εβραίο Ροκφέλερ. Τότε δεν κατάφεραν οι Εβραίοι να κατακτήσουν την Ευρώπη και το επανέλαβαν λίγες δεκαετίες αργότερα. Δεν το κατάφεραν με τις σφαίρες και το επιχείρησαν με τα χρήματα. Πάλι όμως με τις ίδιες γερμανικές “πλάτες” επιχειρούν να το κάνουν και με τα ίδια θύματα.
Ο Τρισέ, δηλαδή, δεν είναι μόνον συνάδελφος τραπεζίτης του Μπενράκε, αλλά και ομοεθνής του. “Πνευματικό” παιδί του Εβραίου Γκρίνσπαν δεν είναι μόνον ο Μπενράκε, αλλά και Τρισέ. Όλοι αυτοί είναι Εβραίοι, οι οποίοι προφανώς έχουν έναν κοινό στόχο. Είναι ομοτράπεζοι σε κοινά σχέδια κοινών συμφερόντων. Τον στόχο, που περιγράψαμε πιο πάνω. Μετά τις ΗΠΑ έβαλαν ως στόχο τους να “κατακτήσουν” και την Ευρώπη. Αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν να κάνουν χρηματοδοτώντας τις βόμβες του Χίτλερ, φαίνεται ότι το καταφέρνουν χρηματοδοτώντας τις “Μερσεντές” της Μέρκελ. Αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν να κάνουν με τον “δεκανέα” της Βέρμαχτ, το δοκίμασαν με τη “χαφιέ” της Στάζι. Ψάχνουν στα “σκουπίδια” της Γερμανίας και βρίσκουν τους “ηγέτες” της. Αυτοί οι “ηγέτες” τούς προστατεύουν και οι ίδιοι παραδίδουν την ισχύ των κρατών τους, για να προστατεύουν τους εγκληματικούς μηχανισμούς των Εβραίων.
Μηχανισμούς, οι οποίοι επηρεάζουν τις οικονομίες ολόκληρων κρατών και Ενώσεων Κρατών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μηχανισμούς, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνον την οικονομία αυτών των κρατών, αλλά και την ίδια την ειρήνη. Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι και η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης. Μια συμμορία, η οποία μπορεί να βυθίσει την Ευρώπη στην αθλιότητα και να την οδηγήσει ακόμα και στο αιματοκύλισμα. Γιατί; Γιατί επηρεάζει το “κυκλοφορικό” σύστημα ολόκληρης της οικονομίας της Ευρώπης. Επηρεάζει την ποιότητα του “αίματος” αυτού του οικονομικού συστήματος, που είναι το νόμισμά του.
Φτάνουμε λοιπόν στο κύριο θέμα μας. Στον σχεδιασμό, που επέβαλε η Κεντρική Τράπεζα πάνω στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αντικείμενο αυτής της εβραϊκής Τράπεζας ήταν ο σχεδιασμός του νομίσματος της Ευρώπης. Από τον σχεδιασμό αυτού του νομίσματος μπορεί να καταλάβει κάποιος τις προθέσεις της εβραϊκής συμμορίας, αλλά μπορεί να καταλάβει και κάτι άλλο. Μπορεί να καταλάβει και τη “βιασύνη” της. Τη “βιασύνη” να επιτύχει κάποιους στόχους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Σε διάστημα πολύ μικρότερο από αυτό το οποίο απαιτήθηκε για την εφαρμογή της πολιτικής της στις ΗΠΑ του δολαρίου ή στη Γερμανία του μάρκου.
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Το εξής απλό. Το ευρώ, ως νόμισμα, δεν σχεδιάστηκε από κάποιους ειδικούς της οικονομίας. Δεν σχεδιάστηκε για να προστατεύει τους κατόχους του. Δεν σχεδιάστηκε για να προστατεύει την οικονομία από την ακρίβεια. Δεν σχεδιάστηκε για να ομογενοποιεί την κοινωνία και τα κράτη που θα το χρησιμοποιούσαν. Σχεδιάστηκε για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Το ευρώ σχεδιάστηκε για να διχάζει την κοινωνία. Να διαφοροποιεί τους πλούσιους από τους φτωχούς τόσο σε επίπεδο πολιτών όσο και σε αυτό των κρατών. Να ευνοεί τα φαινόμενα της αισχροκέρδειας και άρα να δημιουργεί ακρίβεια. Να δημιουργεί τα φαινόμενα που ευνοούν την εβραϊκή πολιτική των “αποχρώσεων”.
Είναι βέβαιο, δηλαδή, ότι για τη μορφή του —ως νόμισμα— δεν αποφάσισαν κάποιοι ειδικοί οικονομολόγοι, οι οποίοι είχαν ως προτεραιότητά τους τα συμφέροντα των Ευρωπαίων. Σχεδιάστηκε από ειδικούς ψυχολόγους της αγοράς. Σχεδιάστηκε από ειδικούς, τους οποίους πληρώνουν οι ιδιωτικές εταιρείες, για να σπρώχνουν τους καταναλωτές στην μέχρι “αυτοκτονίας” σπατάλη. Σχεδιάστηκε με λίγα λόγια από τα “τσιράκια” των απατεώνων της αγοράς. Σχεδιάστηκε από τους εγκληματίες συνεργάτες των Εβραίων. Σχεδιάστηκε από τον υπόκοσμο.
Ακριβώς, επειδή σχεδιάστηκε από κακοποιούς και όχι από επιστήμονες, έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που το καθιστούν μοναδικό στο είδος του. Αρκεί κάποιος να το συγκρίνει με το ομοειδούς αξίας και ανταγωνιστικό του νόμισμα, που είναι το αμερικανικό δολάριο. Το αμερικανικό δολάριο έχει τη “μονάδα” του αποτυπωμένη σε χαρτονόμισμα. Το σύνολο των διαβαθμίσεών του δεν διαφέρει στο χρώμα ή το μέγεθος από τη “μονάδα”. Τα ακριβώς αντίθετα δηλαδή από το ευρώ. Το ευρώ δεν έχει αποτυπωμένη τη “μονάδα” του σε χαρτονόμισμα. Η κάθε διαβάθμισή του διαφέρει από τις υπόλοιπες τόσο στο χρώμα όσο και στο μέγεθος. Διαφέρει τόσο πολύ, σαν να επρόκειτο για παντελώς διαφορετικά νομίσματα.
Θα εξετάσουμε αυτές τις ιδιαιτερότητες του ευρώ, για να κατανοήσουμε τις συνέπειές τους, ώστε από εκεί ν’ αντιληφθούμε τους στόχους αυτών που το “κατασκεύασαν”. Το ευρώ, όπως είπαμε, είναι το μοναδικό ισχυρό νόμισμα στον κόσμο —και ίσως στη σύγχρονη ιστορία της οικονομίας—, που δεν έχει αποτυπωμένη τη “μονάδα” του σε χαρτονόμισμα. Γιατί έγινε αυτό; Για να μην έχει άμυνες. Για να μην αντιλαμβάνονται οι κάτοχοι την πραγματικά μεγάλη αξία του αντικειμένου που βρίσκεται στα χέρια τους. Άρα; Άρα γίνονται εύκολα θύματα αυτού, ο οποίος έχει ως στόχο να τους το αφαιρέσει από τα χέρια. Η έλλειψη δηλαδή χαρτονομίσματος του ενός ευρώ ήταν αυτή, που οδήγησε στον “καλπασμό” της ακρίβειας στην ευρωζώνη.
Η μονάδα του ευρώ είναι αποτυπωμένη σε νόμισμα και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι το μεγαλύτερο νόμισμα του ευρώ. Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της επιλογής; Να δημιουργηθούν τάσεις ακρίβειας, αλλά να “προστατευτούν” όσο το δυνατόν περισσότερο οι ισχυροί της ευρωζώνης. Αυτοί, δηλαδή, που είχαν ισχυρό νόμισμα και ως εκ τούτου είχαν μια τάση να προστατεύουν και τα μεταλλικά της “παρελκόμενα”. Θύματα αυτής της επιλογής ήταν όλα τα κράτη και οι λαοί που είχαν αδύναμα νομίσματα και άρα ασήμαντης αξίας κέρματα. Κράτη όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία. Τα κράτη-“στόχοι” δηλαδή των Εβραίων. Οι λαοί, εξαιτίας του κέρματος του ευρώ, δεν είχαν ισχυρές άμυνες και αδύναμοι λαοί δεν είχαν καθόλου άμυνες.
Καθόλου άμυνα σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόκκινη “γραμμή”, η οποία ενεργοποιεί συναγερμούς απέναντι στην ακρίβεια και στην αισχροκέρδεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό, το οποίο έζησαν οι Έλληνες στις πρώτες ημέρες του ευρώ. Οι Έλληνες στην εποχή της δραχμής έπιναν έναν καφέ με εκατόν πενήντα δραχμές —δηλαδή μισό ευρώ— και άφηναν “μπουρμπουάρ” μερικά ασήμαντα κέρματα και την επόμενη “ημέρα” έπιναν καφέ με μισό ευρώ και άφηναν “μπουρμπουάρ” κέρματα των δύο ευρώ, γιατί δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τα κέρματα. Τα κέρματα, τα οποία τα υποτιμούσαν, γιατί ακριβώς ήταν αδύνατο το νόμισμά τους και οι άμυνές του ξεκινούσαν από το πρώτο μεγάλο χαρτονόμισμά του, που ήταν οι εκατό μονάδες.
Μέσα σε λίγες ημέρες οι Έλληνες, χωρίς να “πλουτίσουν”, ξαφνικά φέρονταν σαν “πλούσιοι”. Για έναν απλό καφέ άφηναν “μπουρμπουάρ” τέτοιο, που λίγες ημέρες πριν τους επέτρεπε να φάνε σε ένα εστιατόριο. Η αγορά “αντιλήφθηκε” αμέσως την αδυναμία τους να αξιολογήσουν το νέο νόμισμα και μέσα σε λίγες ημέρες ενσωμάτωσε το “μπουρμπουάρ” στην τιμή του καφέ. Ο καφές, ελλείψει αμυνών και άρα χωρίς καμία αντίσταση, πήγε από τις εκατόν πενήντα δραχμές στα δύο ευρώ και άρα στις επτακόσιες δραχμές. “Τζάμπα”. Ένα “κερματάκι” έδινε ο Έλληνας και έπινε τον καφέ του. Τα χαρτονομίσματα ήταν καλά “ασφαλισμένα” στην τσέπη του μέχρι να τα βγάλει και να πάρει ρέστα κέρματα και να ξαναμπερδευτεί.
Τα ίδια έγιναν παντού. Εκεί που αγόραζε ο Έλληνας ένα ματσάκι μαϊντανό με είκοσι δραχμές, ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει, το πλήρωνε τριακόσιες πενήντα δραχμές. Έδινε ένα νέο νόμισμα δύο φορές μικρότερο από το εικοσάρικο, αλλά δεκαεπτά φορές ακριβότερο. Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς ένα “περίεργο” νόμισμα οδηγεί στην ακρίβεια; Το σύνολο των λαών της ευρωπαϊκής Μεσογείου —και άρα των λαών με τα ασθενικά νομίσματα— την “πάτησαν”. Μόνον οι ισχυροί δεν την “πάτησαν” σε τέτοιον βαθμό και κυρίως οι Γερμανοί. Αυτοί δεν την “πάτησαν” το ίδιο, γιατί είχαν εμπειρία ισχυρού νομίσματος και άρα ισχυρών κερμάτων. Όπως δύσκολα τους έπαιρνες από τα χέρια τα φενίκια, έτσι θα τους έπαιρνες δύσκολα και τα νέα κέρματα.
Ο σχεδιασμός των χαρτονομισμάτων έχει τελείως διαφορετικούς στόχους. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι το ανισομεγέθες, που τα χαρακτηρίζει, έγινε για να διευκολυνθούν οι τυφλοί στις συναλλαγές τους. Προφανώς οι τυφλοί στις ΗΠΑ είναι πιο έξυπνοι από τους Ευρωπαίους. Στην πραγματικότητα αυτό τους το χαρακτηριστικό δεν έγινε για να “βλέπουν” οι τυφλοί, αλλά για να “βλέπουν” συγκεκριμένα πράγματα αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα όρασης.
Τι σημαίνει αυτό το περίεργο που λέμε; Η ευρωπαϊκή κοινωνία ήταν η πιο ανεπτυγμένη κοινωνία του πλανήτη. Η κοινωνία, που μέσα από αγώνες είχε καταφέρει πράγματα, τα οποία δεν είχαν καταφέρει άλλες κοινωνίες. Ήταν ομοιογενής. Δεν είχε “μαύρους”, όπως για παράδειγμα είχε η αμερικανική κοινωνία. Οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν αποδώσει καρπούς και υπήρχε ένα καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας μεταξύ των πολιτών τους.
Όμως, αυτό δεν βόλευε τους Εβραίους, οι οποίοι ήθελαν να εφαρμόσουν το αμερικανικό μοντέλο των “χρωματολογίων”. Δεν υπήρχαν “μαύροι” και άρα δεν υπήρχε υποδομή για τις “αποχρώσεις” των “άσπρων”. Αυτοί όμως ήθελαν να μετατρέψουν τους Ευρωπαίους σε “πολύχρωμους” δούλους τους, γιατί ήθελαν να τους τα αρπάξουν όλα με τα “πέτσινα” χρήματα. Να τους λεηλατήσουν με τις απαιτήσεις του κάθε επιπέδου του κοινωνικού “χρωματολογίου”.
Το κάθε νόμισμα, δηλαδή, το έβλεπε ο καθένας με βάση τη “λευκότητά” του σαν κάτι το διαφορετικό. Οι εργάτες, όπως ήταν φυσικό, ήταν οι πιο “σκούροι” από τους “λευκούς”. Τόσο “σκούροι”, που, εξαιτίας του ευρώ, έγιναν τελείως “μαύροι”. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ο “μαύρος” εργάτης έβλεπε ένα “μπλε” ευρώ, που αντιπροσώπευε το “μαύρο” μεροκάματό του. Έβλεπε ένα “γαλάζιο” ευρώ, που αντιπροσώπευε το “μαύρο” παντελόνι που θα φορούσε. Έβλεπε ένα “πράσινο” ευρώ, που αντιπροσώπευε το “μαύρο” ενοίκιό του. Ο “άσπρος” υπάλληλος με το ίδιο νόμισμα έβλεπε άλλα πράγματα. Έβλεπε το “πορτοκαλί” ευρώ ως το “άσπρο” μεροκάματό του. Έβλεπε το “μπλε” ευρώ ως το “άσπρο” παντελόνι που θα φορούσε. Έβλεπε το “μωβ” ευρώ ως το “άσπρο” ενοίκιό του.
Οι συλλογικές άμυνες της κάθε κατηγορίας “λευκών” ξεκινούσαν, όταν δεν έβλεπαν τα “χρώματα” που είχαν εκπαιδευτεί να βλέπουν. Ο “μαύρος” διαμαρτύρονταν όταν δεν έπαιρνε “μπλε” μεροκάματο. Όταν το παντελόνι του δεν αγοραζόταν με το “γαλάζιο” νόμισμα. Όταν το ενοίκιο δεν πληρωνόταν με το “πράσινο” νόμισμα. Καμία σχέση με την άμυνα του “άσπρου”, η οποία γινόταν πολλές βαθμίδες παραπάνω. Αυτό γινόταν από τη βάση μέχρι την κορυφή του κοινωνικού συστήματος. Τα Golden Boys της κορυφής αντιδρούσαν, όταν ένα “μωβ” νόμισμα δεν έφτανε για ν’ αγοράσουν κάλτσες. Παραξενεύονταν όταν ένα “μπλε” νόμισμα δεν ικανοποιούσε τον παρκαδόρο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι τυφλοί της Ευρώπης “έβλεπαν” τα νομίσματα, αλλά οι “ανοιχτομάτηδες” την πάτησαν. Οι Εβραίοι ήταν ευτυχείς. Είχαν μεταφέρει την αμερικανική νοοτροπία των “χρωματολογίων” στην άλλοτε ομοιογενή Ευρώπη. “Δούλευαν” τους εργαζόμενους με “φτερά” και “πούπουλα”, που τους τα έπαιρναν την αμέσως επόμενη στιγμή. Η ακρίβεια όχι μόνον κάλπαζε, αλλά διαφοροποιούσε και τους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία. Τα “πέτσινα” χρήματα είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν την Ευρώπη, χωρίς να απειλείται ο σχεδιασμός των Εβραίων, εφόσον δεν ερχόταν σε σύγκρουση με το κεφάλαιο.
Οι “μαύροι” πληρώνονταν με ένα “μπλε” ευρώ την ημέρα και έκαναν την προβλεπόμενη “μαύρη” ζωή στις “μαύρες” συνοικίες με τα “μαύρα” σπίτια κι αυτοκίνητα. Οι “άσπροι” πληρώνονταν με ένα “πορτοκαλί” ευρώ την ημέρα και έκαναν την προβλεπόμενη “άσπρη” ζωή στις “άσπρες” συνοικίες με τα “άσπρα” σπίτια κι αυτοκίνητα. Οι “κάτασπροι” με ένα “πράσινο” ευρώ την ημέρα έκαναν τα ανάλογα στη δική τους “κάτασπρη” ζωή. Οι “ξέξασπροι” το ίδιο, εφόσον εισέπρατταν κι αυτοί ένα “βυσσινί” ευρώ την ημέρα, για να κάνουν τα “ξέξασπρα” πράγματα.
Όλοι ένα “ευρώ” πληρώνονταν και αυτό δεν δίχαζε την κοινωνία των εργαζομένων. Η ακρίβεια, που δημιουργούσε το κέρμα μεγάλης αξίας, δίχαζε τους εργαζόμενους ανάλογα με τα “προσόντα” τους και στη συνέχεια τα διαφορετικά χαρτονομίσματα τούς μονιμοποιούσαν στις νέες “συνθήκες” παραμονής. Στις νέες “συνοικίες” των ηλιθίων και των ρατσιστών.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί ποτέ δεν σχεδίασαν χαρτονόμισμα του ενός ευρώ κοινό για όλους; Όλοι έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα με διαφορετικά κόστη, λόγω των “διαφορετικών” ευρώ που εισέπρατταν. Όλοι φτωχοί εργαζόμενοι του ενός “ευρώ” είναι στην ουσία. Ούτε ένας εργαζόμενος, όποιος κι αν ήταν ο μισθός του, δεν απέκτησε με αυτόν τίποτε παραπάνω από κάποιον άλλο εργαζόμενο. Ούτε ένας, που εισέπραττε κάποια πολύ “παρδαλά” ευρώ, δεν απέκτησε ένα σπίτι ή ένα χωράφι παραπάνω απ’ ό,τι είχε.
Οι περισσότεροι έχασαν περιουσιακά στοιχεία και άρα κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια “μετακίνηση” σε “μεγαλύτερη” κατηγορία. Πούλησαν χωράφια και διαμερίσματα, για ν’ αγοράσουν το μοναδικό τους σπίτι σε “ανώτερη” συνοικία. Στερήθηκαν φαγητό, για ν’ αγοράσουν “ανώτερο” παντελόνι. Βυθίστηκαν στα χρέη. Όσο πιο πολλά έπαιρναν, τόσο μεγαλύτερα τα χρέη. Πληρώνονταν “μπλε” ευρώ και χρωστούσαν “πορτοκαλί”. Πληρώνονταν “πορτοκαλί” ευρώ και χρωστούσαν “πράσινα”. Πληρώνονταν “μωβ” και χρωστούσαν χρυσάφι. Πραγματικό χρυσάφι.
Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί οι ίδιοι Εβραίοι δεν έκαναν τα ίδια πράγματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Στις ΗΠΑ δεν είχαν ανάγκη το τρυκ του νομίσματος, για να δημιουργήσουν “χρώματα” μέσα στην κοινωνία τους. Προϋπήρχαν τα “χρώματα” μέσα στη αμερικανική κοινωνία. Το ίδιο πράσινο νόμισμα το έπαιρναν άνθρωποι, οι οποίοι έβλεπαν ο ένας τον άλλον με διαφορετικό “χρώμα” πριν το πάρουν στα χέρια τους. Στην Ευρώπη το νόμισμα ήταν διαφορετικό, για να “χρωματίζει” αυτούς που το έπαιρναν, γιατί, μέχρι να το πάρουν στα χέρια τους δεν έβλεπαν διαφορετικά “χρώματα” μεταξύ τους. Αν η ηλιθιότητα είχε “χρώμα” θα είχε χρώμα λευκό. Μιλάμε για πραγματική ηλιθιότητα. Ούτε τις μαϊμούδες δεν τις “δουλεύεις” τόσο εύκολα. Η ισχυρή μαϊμού θα θελήσει να φάει καλύτερα από την αδύναμη και όχι τα ίδια σε “καλύτερο” πιάτο.
Σημίτης και Μητσοτάκης.
Οι δύο μεγάλοι προδότες του ελληνικού έθνους.
Αυτοί, οι οποίοι έφεραν τους “καθρέπτες”
και τις “χάντρες” στους “ιθαγενείς”.
Μετά από αυτήν την —ελπίζουμε ευχάριστη στον χώρο και στον χρόνο— “διαδρομή”, φτάνουμε και στην Ελλάδα. Αφού είδαμε τις “καμπούρες” των άλλων, μπορούμε να υποθέσουμε και για το πώς περίπου είναι η δική μας. Αφού είδαμε τις “καμπούρες” των Αμερικανών και των Γερμανών, φτάνουμε στη δική μας. “Καμπούρα”, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι η ηλιθιότητα ενός λαού, που τον εκμεταλλεύονται οι Εβραίοι. Η ηλιθιότητα ενός λαού, ο οποίος, σκεπτόμενος πονηρά και άρα θέλοντας να αδικήσει κάποιους άλλους, στο τέλος χάνει ό,τι έχει και δεν έχει. Όχι μόνον δεν επωφελείται εις βάρος “αφελών” τρίτων, αλλά γίνεται δούλος τέτοιων τρίτων.
Αυτήν την ελληνική ηλιθιότητα θα περιγράψουμε τώρα. Την ηλιθιότητα κάποιων ελληνικών κρατικών παραγόντων, οι οποίοι νόμιζαν ότι θα εκμεταλλευτούν τα ταμεία της ισχυρής Ευρώπης, για να ισχυροποιηθούν οι ίδιοι και όταν έκαναν ταμείο”, είδαν ότι χρωστάνε σε όλον τον Πλανήτη και όχι μόνον. Την ηλιθιότητα κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι διεφθάρθηκαν, προκειμένου να γίνουν πλούσιοι και όταν έκαναν “ταμείο”, βρέθηκαν να είναι σε χειρότερη μοίρα από αυτήν που βρίσκονταν πριν διαφθαρούν. Τίποτε δεν είναι όπως νόμιζαν κάποιοι, γιατί δεν κατάλαβαν ότι έμπαιναν σε μια “παγίδα”. “Παγίδα” τόσο για τους ίδιους όσο και για την πατρίδα μας και την οποία την είχαν “στήσει” οι έμπειροι στην αθλιότητα Εβραίοι.
Για να καταλάβει κάποιος ένα μεγάλο “κόλπο”, πολλές φορές είναι ευκολότερο να το κάνει μέσω ενός απλού παραδείγματος. Έτσι κι αλλιώς στην οικονομία τα φαινόμενα σε όλες τις κλίμακες είναι τα ίδια. Οι αναλογίες απλά αλλάζουν. Τα κράτη-απατεώνες ελάχιστα διαφέρουν από τους ανθρώπους-απατεώνες και άρα το ίδιο όμοιες είναι και οι τακτικές τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, αναφερόμενοι στην Ελλάδα —προ της ένταξής της στην Ευρώπη— την περιγράψαμε ως έναν ευκατάστατο “κληρονόμο”. Άρα, για να καταλάβουμε την πολιτική των πονηρών “άσπρων” της Ευρώπης εις βάρος των “μαύρων” της Ελλάδας, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να δούμε ποια είναι η πολιτική που ακολουθεί ένας απατεώνας, όταν έχει απέναντί του έναν “ευκατάστατο” κληρονόμο. Τι κάνεις όταν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο κληρονόμο, που θέλεις να του “φας” την περιουσία;
Τα πράγματα σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλά. Γνώσεις χρειάζεται και όχι σφαίρες. Τον ξεγελάς και δεν τον απειλείς με όπλο. Για να το κάνεις όμως αυτό, θα πρέπει να γνωρίζεις άριστα τα δεδομένα της οικονομικής λειτουργίας, προκειμένου να μπορείς να τα εκμεταλλεύεσαι. Πρέπει να γνωρίζεις τι σημαίνει χρήμα και ποια η διαφορά του από το κεφάλαιο. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ ανάπτυξης και “σπατάλης”. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ “τζόγου” και επένδυσης. Πρέπει να γνωρίζεις σε τι χρησιμεύει το “πέτσινο” χρήμα και πώς χρησιμοποιείται. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ έξυπνου και βλακώδους.
Όταν λοιπόν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο “κληρονόμο”, τι ακριβώς έχεις ως στόχο και ποιος είναι ο εχθρός αυτού του στόχου σου; Στόχος πάντα είναι το κεφάλαιό του και εχθρός σου είναι το χρήμα του. Γιατί; Για όσο διάστημα έχει χρήμα να καλύπτει τις καθημερινές του ανάγκες, δεν πουλάει κεφάλαιο. Δεν είναι βλάκας ν’ ανταλλάξει το υπερπολύτιμο κεφάλαιο με χρήμα της πλάκας. Άρα; Άρα σκοπός σου είναι να του αφαιρέσεις το χρήμα και άρα την άμυνα που προστατεύει το κεφάλαιό του. Τι κάνεις; Εμφανίζεσαι σαν γενναιόδωρος φίλος. Τον βοηθάς ν’ αναπτύξει το κεφάλαιό του. Γιατί; Για να γίνει ισχυρότερος και άρα δυσκολότερος αντίπαλος και πιθανόν ανταγωνιστής; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνεις, για να τον παρασύρεις σε οικονομική “αιμορραγία”. Για να κάνει έξοδα, τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα έκανε. Όσο πιο πολλά κάνει, τόσο κοντύτερα θα βρεθεί στην ανάγκη να πουλήσει.
Αν αρχίσει και αγχώνεται με τα έξοδα, μπορείς να τον παρασύρεις στον τζόγο. Μπορείς, για παράδειγμα, να τον αφήσεις να κερδίσει μερικές “παρτίδες” στον παπά και μετά να του πάρεις ό,τι έχει και δεν έχει σε χρήμα. Να τον “γλυκάνεις” και στο τέλος να τον παγιδεύσεις. Με τα ανέλπιστα κέρδη μπορεί ν’ αρχίσει να γίνεται υπερκαταναλωτικός. Να αγοράσει νέο αυτοκίνητο, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα. Να αγοράσει νέα ρούχα, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα. Μπορεί να μπει σε δάνεια, γιατί θα είναι σίγουρος για τα κέρδη που έρχονται. Βλέπει άπειρες “ροές” και δεν φοβάται τα δάνεια, όπως τα φοβόταν. Είναι τζογαδόρος, είναι πολυέξοδος και κάθεται στο “τραπέζι”.
Όταν φτάσεις σε σημείο να τον έχεις “δέσει” σε υποχρεώσεις, τότε τον νικάς στην παρτίδα. Αυτόν, που τον αφήνεις να ψευτοκερδίζει σε όλες τις “γύρες”, τον νικάς στην τελευταία και καθοριστική. Αυτόν, που τον κάνεις να αισθάνεται “παικταράς”, τον εξευτελίζεις στην παρτίδα που θέλει γνώσεις. Αυτόν, που κερδίζει μάχες, τον κάνεις να χάσει τον πόλεμο. Αυτό είναι το κόλπο. Τα χάνει όλα τα χρήματά του και έχει και χρέη. Άρα; Άρα το κεφάλαιό του έχασε την άμυνά του. Όχι μόνον δεν έχει χρήματα για να ζήσει, αλλά πρέπει να πουλήσει κεφάλαιο για να τα καταφέρει. Ο “κληρονόμος” είναι πλέον αλυσοδεμένος από τους αλήτες. Χωρίς όπλα και χωρίς απειλές είναι έτοιμος να χάσει όλη του την περιουσία.
Αυτό ακριβώς έπαθε η Ελλάδα με την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση των εγκληματιών Εβραίων. Αυτό όμως, που για έναν ιδιώτη απαιτεί απλή ηλιθιότητα, όταν συμβαίνει σε ένα κράτος, απαιτεί προδοσία. Απαιτείται μια προδοτική ηγεσία, για να πάρει αυτές τις ολέθριες αποφάσεις, που για έναν απλό άνθρωπο εξασφαλίζει η ηλιθιότητά του. Ποιοι κυβερνούσαν την Ελλάδα σ’ αυτό το διάστημα; Ο Σημίτης και ο Μητσοτάκης. Αυτοί οι δύο “Εφιάλτες” είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα και ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική.
Οι ίδιοι, ως πολιτικά πρόσωπα, λειτουργούσαν σαν “είδωλα”, που παραπλανούσαν τον λαό και τον παγίδευαν. Εμφανίζονταν ως ηγέτες διαφορετικών κομμάτων, ενώ εφάρμοζαν την ίδια πολιτική, η οποία ήταν επιβεβλημένη από τα “αφεντικά” τους. Οι προσωπικές τους πορείες στο πολιτικό μας σκηνικό ήταν πανομοιότυπες. Βίοι παράλληλοι σε όλα τα επίπεδα. Αφού άλωσαν με τις πλάτες των αφεντικών τους τα δύο μεγάλα λαοφιλή κόμματα της χώρας, στη συνέχεια απέδωσαν την ίδια τη χώρα στα αφεντικά τους. Στα εβραϊκά αφεντικά τους. Από το βρόμικο 89, που με τις “σφαίρες” επέβαλαν ως Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, μέχρι και σήμερα οι ίδιοι είναι που μας κυβερνούν. Ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης. Ακόμα και η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός της τυρόπιτας και του playstation απλά παρίστατο. Αυτός ο οποίος κυβερνούσε στην πραγματικότητα ήταν ο Μητσοτάκης.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek