ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΔΌΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ;
Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι…
να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.
Στον Μίλτον Φρίντμαν (αμερικανός οικονομολόγος, νομπελίστας, ουγγαροεβραϊκής καταγωγής, ηγετικό στέλεχος της Σχολής του Σικάγου
και των μονεταριστών, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού και «πατέρας» της θεωρίας του ελεύθερου εμπορίου Μίλτον Φρίντμαν) αποδίδεται η θεωρία του δόγματος του σόκ ή θεραπείας σοκ. Όπως ο ίδιος ισχυρίζεται η “επιτυχία” της πολιτικής αυτής βασίζεται στο γεγονός ότι ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτελέσματα της κρίσης ή της καταστροφής κάνει τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται.
H θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια… Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο». Mε λίγα λόγια… “Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την”.
Ο πόνος και ο αποπροσανατολισμός που υφίστανται οι άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να επιβληθεί η θεραπεία-σοκ. Βασική προϋπόθεση είναι ότι τα άτομα, σε ακραίες καταστάσεις, είναι αδύναμα να αντιδράσουν και συναινούν με την αμηχανία τους σε πολιτικές, οι οποίες, λεπτά πριν χτυπήσει η καταστροφή, θα είχαν προκαλέσει την αντίδρασή τους.
ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΉΡΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΊΑ-ΣΟΚ
Το Δόγμα του Σοκ συνδέει τα βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ με το σοκ που δέχεται μια κοινωνία από τα σκληρά οικονομικά μέτρα. Η Ναόμι Κλάιν κάνει εκτενή αναφορά στα πειράματα με ηλεκτροσόκ και ψυχότροπες ουσίες που έγιναν στη δεκαετία 1950 στο Ινστιτούτο Άλαν του Πανεπιστημίου Μακγκίλ στον Καναδά υπό την εποπτεία του διευθυντή Γουέιν Κάμερον και τη χρηματοδότηση της CIA.
Ο ψυχίατρος προσπαθούσε με ηλεκτροσόκ και ακραίες μεθόδους να αποκόψει έναν άνθρωπο από την πραγματικότητα και μέσα από το σοκ να τον επαναφέρει σε μια κατάσταση «λευκού χαρτιού», όπου ο καθένας θα μπορούσε να «γράψει» τον ιδανικό άνθρωπο.
Τα πειράματα απέτυχαν όταν οι ασθενείς-πειραματόζωα επέστρεφαν σε νηπιακό στάδιο και έφταναν σε σημείο να ξεχνούν πώς μιλάει κανείς, αλλά προέκυψε κάτι χρήσιμο για την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών: Ένα εγχειρίδιο «πόνου», μέθοδοι, δηλαδή, προκειμένου οι ανακριτές να μπορούν να προκαλούν σοκ στα θύματα μέχρι να αποσπάσουν τις πληροφορίες που θέλουν. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε τη δεκαετία του 1970 και η Κλάιν υποστηρίζει ότι το ίδιο εγχειρίδιο εφαρμόζεται μέχρι σήμερα από τις υπηρεσίες στις αμερικανικές βάσεις στο Γκουαντάναμο και το Αμπού Γκράιμπ.
Το δόγμα του σοκ μιμείται ακριβώς αυτή τη διαδικασία και προσπαθεί να επιτύχει σε μαζική κλίμακα ό,τι επιτυγχάνουν τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ενός ατόμου. Για την Κλάιν στο επίπεδο της κοινωνίας ο ψυχολόγος που προσπάθησε να κάνει το ίδιο πείραμα ονομαζόταν Μίλτον Φρίντμαν. «Όσοι ασπάζονται το δόγμα του σοκ είναι πεπεισμένοι ότι μόνο μία μεγάλη ρήξη, ένας πόλεμος, μία τρομοκρατική επίθεση μπορεί να τους εξασφαλίσει το είδος του μεγάλου λευκού καμβά που ποθούν. Είναι ακριβώς αυτές οι καθοριστικές στιγμές, όταν ψυχολογικά είμαστε έρμαια και σωματικά ξεριζωμένοι, που αυτοί οι δεξιοτέχνες της χειραγώγησης της πραγματικότητας απλώνουν τα χέρια τους και αρχίζουν να αναπλάθουν τον κόσμο».
Έτσι, το πρώτο αιματηρό πείραμα των Παιδιών του Σικάγου ξεκίνησε στη Λατινική Aμερική. Μετά το πραξικόπημα, που ήταν το πρώτο σοκ για τους πολίτες, ακολουθούσε η θεραπεία-σοκ. Όσα τμήματα της κοινωνίας αντιστέκονταν ή αποτελούσαν μία εν δυνάμει απειλή στη νέα τάξη πραγμάτων δέχτηκαν και ένα τρίτο σοκ: εξολοθρεύονταν με βασανιστήρια σε στρατόπεδα των καθεστώτων, με μεθόδους όμως που να γίνονται γνωστές στους πολίτες και το σοκ να διατηρείται στην κοινωνία.
ΤΟ “ΔΌΓΜΑ ΣΟΚ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ
Η χώρα μας αποτελεί το εργαστήριο όπου εφαρμόζεται η νέα θεραπεία του Σόκ, σύμφωνα πάντα με το «Δόγμα Σόκ». Tα νέα οικονομικά μέτρα των δοσίλογων κυβερνήσεων, προκαλούν Σόκ & Δέος στο Λαό. Τα διεθνή ΜΜΕ λέγουν, «Οι Έλληνες κουβαλούν βάρος που δεν τους αναλογεί», δηλαδή ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους μας το φόρτωσαν τα διεθνή αρπακτικά, οι διεθνείς γύπες, σε συνεργασία με τους εδώ εφιάλτες ορντινάντσες πολιτικούς σαν πιόνια τους.
Οι μαριονέτες πολιτικοί μας, ζητούν διεθνή αξιοπιστία της χώρας μας,αλλά τη θέλουν με μέτρα που επιβάλλουν εις βάρος του φτωχού λαού, ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες παραμένουν στο φορολογικό απυρόβλητο.
Οι Εθνοπροδότες πολιτικοί μας, καθυστερούν αδικαιολόγητα τις διαδικασίες για την έναρξη εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου, των πετρελαίων και φυσικού αερίου, μέχρι να είναι έτοιμοι οι διεθνείς γύπες να τον αρπάξουν. Ούτε την Ελληνική Α.Ο.Ζ. δεν αξιώθηκαν να ανακηρύξουν και χαράξουν, διότι έτσι το θέλει η παγκόσμια διακυβέρνηση. Φωνάζουν διαρκώς για ανάπτυξη, αλλά φοβούνται, εφόσον δεν τη θέλει το Μεγάλο αφεντικό τους.
Οι Γερμανοί μαζί με τους βόρειους δορυφόρους τους, μας θέλουν μεν μέσα στην Ευρωζώνη για τα πετρέλαια και τον άλλο πλούτο μας, αλλά μας θέλουν σαν αποικία, μας θέλουν σαν το εξοχικό τους, για να εκμεταλλευθούν τον ορυκτό, και τουριστικό μας πλούτο, με συμβάσεις αποικίας και προτεκτοράτου.
Ο Μαξ Κάϊζερ λέει, «Η Ελλάδα έχει δεχτεί εχθρική επίθεση. Η ιδέα της κατάληψης της Ελλάδος, στοχεύει στην αρπαγή της περιουσίας της». Και ο Έρικ Τουσέν λέγει, «Η τρόϊκα γνωρίζει καλά ότι με αυτή τη πολιτική δεν μπορεί να δημιουργήσει ανάπτυξη στην Ελλάδα. Ο στόχος και σκοπός είναι να ενισχύσει τις τράπεζες του Παντοκράτορα Ρότσιλντ.» Όπως λέγουν τα διεθνή ΜΜΕ, οι μεγάλοι διεθνείς τραπεζικοί όγκοι δωροδοκούν κυβερνητικούς αξιωματούχους σε όλα τα κράτη της Γης, για να υπογράψουν συμβόλαια και Μνημόνια που είναι υπέρ των εταιριών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και κατά του λαού.
ΑΠΕΧΘΈΣ ΧΡΈΟΣ – ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΑΝΆΓΚΗΣ – ΣΟΚ
Η αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου, είναι μαθηματικά διαφαινόμενη.
Αναγκάζονται να το παραδεχτούν και οι μέχρι τώρα υποστηρικτές και προπαγανδιστές του, στα ΜΜΕ και αλλού.
Το δημόσιο χρέος, διογκώνεται αντί να μειώνεται.
Δανειζόμαστε με διπλάσιο τόκο, μόνο για να αντιμετωπίσουμε τα προηγούμενα δάνεια.
Η παραγωγή νεκρώνεται. Η κοινωνία βυθίζεται.
Το έλλειμα δεν λέει να κλείσει, παρά τις ανέλεκτες περικοπές και τα προγράμματα θανατηφόρας λιτότητας.
Τα σενάρια που διακινούνται (αναδιάρθρωση κλπ), δεν δίνουν λύση στην άμεση ανάγκη απεγκλωβισμού της χώρας.
Αντίθετα, επικρέμεται φάσμα μιας χώρας υπό διαρκές χρέος (Perpetual debt).
Η κοινωνία και η παραγωγή της, θα είναι ισόβια διατεταγμένες στην αποπληρωμή του σισύφειου χρέους.
Το παράδοξο, έγκειται στο ότι το δυσθεώρητο πανθομολογουμένως χρέος δεν έχει ποτέ λογιστικά απεικονιστεί, πέρα από τα ερμητικά κλειστά λογιστικά βιβλία του Κράτους. Δεν έχει ποτέ επίσημα κοινοποιηθεί προς τους πολίτες. Ζωγραφίζεται ως μπαμπούλας, την ακριβή μορφή του οποίου ουδείς γνωρίζει. Λέγεται, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού συνίσταται στην κεφαλαιοποίηση τόκων, που γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω. Το κεφάλαιο των δανείων, έχει καταβληθεί. ΠΑΝΩΤΟΚΙΑ, δηλαδή. Σε τέτοια περίπτωση, το Ελληνικό Κράτος δικαιούται αλλά και υποχρεούται βάσει των συνθηκών, να ΑΡΝΗΘΕΙ το επαχθές μέρος του χρέους. (Odious debt).
Βάσει του Διεθνούς Δικαίου και της Νομολογίας των Διεθνών Δικαστηρίων, το χρέος, πληροί τις προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό του ως «απεχθούς», κατά το Διεθνές Δίκαιο και άρα μη πληρωτέο. Να σημειωθεί μάλιστα , πως, η επαχθής Δανειακή Σύμβαση με το ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. Δεν έχει συζητηθεί, ούτε κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή.
Δεν υπήρξε καμία προεκλογική ή μετεκλογική (δημοψήφισμα) εντολή του Ελληνικού Λαού προς τέτοια δέσμευση. Ταυτόχρονα, κανένα Κράτος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί σε εκπλήρωση υποχρεώσεων, συμπεριλαμβανομένης της αποπληρωμής μέρους του χρέους του, όταν εξαιτίας ανεξέλεγκτων καταστάσεων αδυνατεί αντικειμενικά. (Περίπτωση ανώτερης βίας). Για παράδειγμα, οι ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές πιέσεις (που ασύνδετα γονάτισαν το οικοδόμημα της Ευρωζώνης, χωρίς κανείς να μπορέσει να τις αποτρέψει) ήταν αυτές που αύξησαν το κόστος δανεισμού του Ελληνικού Κράτους, σε τέτοιο ύψος, που του απέκλεισαν την εξωτερική χρηματοδότηση. Με συνέπεια να μην μπορεί να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια και ληγμένα ομόλογα.
Τέτοιες δυνάμεις, αποδείχθηκαν ΥΠΕΡΤΕΡΕΣ της αντοχής των Κρατών.
Σε κάθε περίπτωση, συντρέχει η περίπτωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (state of necessity). Τέτοια χαρακτηρίζεται η κατάσταση εκείνη, όπου η οικονομική ή πολιτική υπόσταση του Κράτους κινδυνεύει. Και το Κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει βασικές ανάγκες του πληθυσμού. Δεν πρόκειται και για άρνηση εκπλήρωσης των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας αλλά για ιεράρχηση της ανάγκης να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του πληθυσμού σε βάρος της αποπληρωμής του χρέους. Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, διακήρυξε ήδη, με σχετικό ψήφισμα, το γεγονός ότι όταν η εξυπηρέτηση του χρέους θίγει θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών (εργασία, εκπαίδευση, υγεία κλπ), η άρνηση πληρωμής του είναι δικαιολογημένη.
Ηδη, τα πρώτα σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν. Η ανεργία καλπάζει.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο Ελληνικό, αφορά όλη την Ευρώπη. Ούτε βέβαια είναι απλό. Χρειάζεται σύνθετη αντίληψη και διεθνείς συμμαχίες. Όμως σε καμία περίπτωση, λύση δεν αποτελεί η υποθήκευση και ο εγκλωβισμός της χώρας στα Δεσμά του ατέλειωτου Χρέους.
http://www.wikigreeks.com
πηγη
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek