Διαφημίσεις
(Πολεμικό – Αστυνομικό
φανταστικό μυθιστόρημα στην Αθήνα του UCK και
των Μουτζαχεντίν….και κάποιων λίγων «Ενόπλων Πατριωτών». Πρώτη δημοσίευση το
2011 στην Εφημερίδα «Στόχος» σε 30 εβδομαδιαίες συνέχειες. Κάθε ομοιότητα με
πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)
Μέρος Α.

1. «Εσωτερική
Δυναμική Σύγκρουση»; Πιθανή…αλλά από «που» και «πως»; Στήνοντας
τον «φαντασιακό καμβά» μιας «φουτουριστικής μυθιστορηματικής Ένοπλης Δράσης»

– Προχωράς στο sequel ενώ θα έπρεπε να κάνεις ένα flash back και να
ανοίξεις ένα prequel Θεμιστοκλή. Νομίζω, έτσι;

– Ξηγήσου Παύλο. Και με
λιγότερες αγγλικούρες….
– Τι «ξηγήσου»; Έχουμε σαν concept – sorry, η
συνήθεια της δουλειάς – μια μυθιστορηματική ένοπλη ομάδα, εξαιρετικά οργανωμένη
κι εξοπλισμένη, με επιχειρησιακές δυνατότητες που εκτείνονται πανελλαδικά και
που ετοιμάζεται να μπει σε μια φάση μαζικών περίπλοκων στρατιωτικών πληγμάτων.
Μια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση με διεθνείς αναφορές και αναγωγές, με υψηλούς
πόρους και ακόμη υψηλότερους στόχους. Στόχους φιλόδοξους που ξεφεύγουν από τα
στενά όρια της εσωτερικής πολιτικής.
– Και που είναι το κακό σ’
αυτά;
– Όλα καλά Θεμιστοκλή, αλλά η
ιστορία έχει ένα μεγάλο κενό.
– Ποιο είναι αυτό ρε Παύλο,
πες το και θα με σκάσεις.
– Πως ξεκίνησε η ομάδα; Πως
πρωτοοργανώθηκε; Ποιοι αποτέλεσαν τον κεντρικό σκληρό πυρήνα; Πως βρέθηκαν
μαζί; Πως έγιναν οι πρώτοι σχεδιασμοί, οι πρώτοι εξοπλισμοί,οι πρώτες εκπαιδεύσεις,
τα πρώτα χτυπήματα; Πως έγιναν οι πρώτες στρατολογήσεις, οι πρώτες μυήσεις στον
Αγώνα, στην Ένοπλη Δράση; Πως αποκτήθηκε η πρώτη βοήθεια; Καταλαβαίνεις τι θέλω
να πω;
– Ναι, καταλαβαίνω. Κι εμένα
με απασχολεί αυτό το πρώτο «κενό» κομμάτι της μυθιστορίας μας. Δεν μπορεί να
περπατήσει το στόρι χωρίς «πόδια». Και το κομμάτι που εμφανώς λείπει είναι αυτό
ακριβώς: το «ξεκίνημα». Αν και κάποιες στιγμές σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να
«αποφύγουμε» αυτή την «αρχή».
– Διαφωνώ. Οπότε; Πως
σκέφτεσαι να το καλύψεις;
– «Τακφίρι».
– Τι είπες Θεμιστοκλή;
– «Τακφίρι».
– Και τι είναι αυτό;
– Έτσι λέγονται οι
«μουσουλμάνοι στρατολογητές». Για την ακρίβεια, αυτοί που στρατολογούν τους
υποψήφιους Βομβιστές αυτοκτονίας. Συνήθως 20άχρονα παιδιά που ψαρεύουν – από
ιδιωτική πρωτοβουλία – με «ιερό φανατισμό» στα διάφορα chat rooms.
– Το σκέπτεσαι σαν πιθανότητα
εξέλιξης της ιστορίας σου;
– Δεν ξέρω. Θα μπορούσε. Με
παραλλαγές και αυτοσχεδιασμούς φυσικά.
– Μισό λεπτό βρε Θεμιστοκλή.
Στο θέμα Ισλάμ έχουμε μια ολόκληρη τερατώδη διεθνή τρομοκρατική οργάνωση με
αποκορύφωμα την Αλ Κάϊντα. Τι «ιδιωτικές πρωτοβουλίες» μου τσαμπουνάς;

– Κι όμως Παύλο. Δεν είναι
όλες οι οργανώσεις και ομάδες τους «συνδεδεμένες» μεταξύ τους. Ούτε όλες
«κατευθυνόμενες». Πλήθος ομάδων, αν όχι οι περισσότερες, ενεργούν από προσωπική
πρωτοβουλία. Μόνοι τους «αυτοϋποκινούνται, αυτοστρατολογούνται,
αυτοεκπαιδεύονται, αυτοεξοπλίζονται, αυτοοργανώνονται και αυτενεργούν». Χωρίς
αυτό να σημαίνει πως δεν επιδιώκουν όλοι αυτοί οι «ανεξάρτητοι» – ή κάποιοι απ’
αυτούς – την «επαφή» με κάποιους εκ των «επαγγελματικά/στρατιωτικά
εκπαιδευμένων  ισλαμιστών
κομμάντος/τρομοκρατών». Κάποιοι το πετυχαίνουν, κάποιοι όχι.

– Δηλαδή, Θεμιστοκλή, για να
καταλάβω, σκέφτεσαι να πεις πως όλο αυτό το «άριστα οργανωμένο στρατιωτικό
μεγαθήριο» που περιγράφεις στην συνέχεια της ιστορίας θα το βάλεις να ξεκινάει
από «ερασιτεχνικές προσπάθειες» μερικών «θερμόαιμων ακτιβιστών»;
 – Όχι ακριβώς Παύλο….όχι ακριβώς….θα
μπορούσαμε όμως να πάρουμε «στοιχεία» απ’ αυτό το «περίπλοκο κουβάρι».
– Ε, θα μου πεις κι εμένα; Ο
εκδότης σου είμαι, ο παραγωγός σου είμαι, δεν δικαιούμαι να ξέρω; Ή έχεις σκοπό
να με σκάσεις;
– Κοίτα, τα πράγματα στην
ένοπλη δράση δεν είναι άσπρο μαύρο. Ιδίως όταν μιλάμε για διαστάσεις «εθνικοαπελευθερωτικού
μετώπου» όπου ανακατεύονται όχι μόνο μη θεσμικοί αλλά και θεσμικοί παράγοντες.
Κάποιες άλλες εποχές, αυτό θα ξεκινούσε απ’ ευθείας από θεσμικούς. Ή καλύτερα
ένα «θολό αμάλγαμα θεσμικών/παραθεσμικών. Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Η παράδοση Gurcio Malapesta
δεν έχει εφαρμογή πλέον – τουλάχιστον στον εξελιγμένο Βορρά. Ούτε καν η
παράδοση του «Σοβιετικού Κόκκινου Οκτώβρη» έχει εφαρμογή σήμερα. Που σημαίνει,
ξεχνάμε και εναλλακτικές τύπου Νικαράγουα. Άρα, θα πρέπει να εμπνευστούμε άλλες
πιθανές «εξελίξεις» για το στόρι μας.
– Ναι;…άϊντε προχώρα…μ’
έσκασες…
– Κοίτα, είναι σαν μια
πυρκαγιά που ξεκινάει από πολλές σπίθες, πολλές διαφορετικές εστίες που η μία
προκαλεί και αναζωπυρώνει την άλλη. Η βάση, το «εύφλεκτο υλικό» υπάρχει. Η
οικονομική κρίση που ταχύτατα μετατρέπεται σε κοινωνική εξαθλίωση όλο και
μεγαλύτερων μαζών, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας που όλο και διευρύνεται, οι
κοινωνικές εξεγέρσεις άλλων χωρών που όλο και μας πλησιάζουν. Σύντομα θα δούμε
ένα big bang.
– Μου λες τα γνωστά
Θεμιστοκλή. Πες μου καλύτερα γιατί και πως 
η «δυναμική ενέργεια που σταδιακά εκλύεται και σωρεύεται» θα διοχετευθεί
στο εν λόγω «Κίνημα/εγχείρημα» και όχι κάπου αλλού; Πχ στο «ακριβώς αντίθετό»
του. Μια «οιονεί αντεθνική εξέγερση».

– Όλα παίζουν και τρέχουν
ταυτόχρονα. Απλά, εμείς, για την ώρα τουλάχιστον,  είμαστε υποχρεωμένοι να «εστιάσουμε» στο
«συγκεκριμένο». Είναι αδύνατον να τρέξουν σπονδυλωτά δύο τέτοια ταυτόχρονα κι
εξίσου γιγάντια και λεπτομερούς εξελικτικής πλοκής μυθοπλαστικά concept. Κανονικά, θα έπρεπε να βάλουμε στην ιστορία μας δυο
τρεις κύριους οργανωτικούς πόλους Εθνικής Εξέγερσης και κάποιες
πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις (θεσμικές και εξωθεσμικές) να τους βοηθούν και να
τους στηρίζουν στο να αναπτύξουν την επιθυμητή στρατιωτική δομή και
επιχειρησιακή δυνατότητα και ετοιμότητα. Τα γνωστά μοτίβα δηλαδή.

– Συμφωνώ. Και γιατί δεν το
γράφεις έτσι ακριβώς όπως το’ πες;
– Γιατί αυτό είναι σενάριο
άλλων εποχών. Σήμερα, συναντάται μόνο σε καμία μπανανία.
– Θεμιστοκλή, το δυσκολεύεις
πολύ. Πάρα πολύ.
– Από μόνο του είναι δύσκολο
Παύλο. Άρα, κάτι άλλο πρέπει να σκεφτούμε για να βάλουμε στην «ιστοριούλα» μας
και που θα είχε την ικανότητα να λειτουργήσει ως «Αίτιο που θα φέρει κοινωνικά
Δυναμικά Αποτελέσματα».
– Αντί να ψάχνεις την «αληθοφάνεια»,
τον «ρεαλισμό» και το «μυθιστορηματικό πρωτότυπο» γιατί δεν πας προς καμιά
«παράδοξη διαδρομή» για να έχει και πιο πολύ σασπένς βρε Θεμιστοκλή;
– Ναι, όντως, θα μπορούσαμε
να κάνουμε το «απίθανο». Και ίσως θα έπρεπε.
 – Η «Θεσμική λύση»; Τι λες;
– Από Ροβεσπιέρους στην
ιστορία άλλο τίποτα. Μην περιμένεις τίποτε από Πολιτειακούς. Αυτοί δεν τολμάνε
ούτε ένα γεια να πούνε σε επαναστάτες, πόσο μάλλον να τους βάλουμε να βοηθάνε
κιόλας σε εθνικές μυθιστορηματικές εξεγέρσεις. Όχι να τους ηρωοποιήσουμε κιόλας
ενώ δεν το δικαιούνται.
– Θεμιστοκλή, γιατί φοβάμαι
να σε ρωτήσω το «που το πάς»;
– Δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις…
– Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι
τίποτα Δίδυμους Πύργους;
– ….
– Ω, Θεέ μου, αυτό
σκέφτεσαι…Ρε πας καλά;

– Δεν ξέρω….Οι πόλεμοι
πάντοτε πυροδοτούνταν από το αίμα Παύλο. Το Αίμα φλογίζει με Αίμα….πως να μην το λάβουμε υπ’ όψιν κάτι τέτοιο
σε μια τέτοια ιστορία; Σασπένς δεν ψάχνεις; Ε, σε συνταγές του Χόλιγουντ δεν
πρέπει να καταφύγουμε;

– Εντάξει, ηρέμησα, πες μου
τι σκέφτεσαι να βάλεις μέσα; Φαντάζομαι τίποτα μικρές αναίμακτες βομβιστικές
επιθέσεις, έτσι Θεμιστοκλή;
– …..
– Τι διάολο σκέπτεσαι που να
σε πάρει κι εσένα κι εμένα μαζί δαίμονα της κολάσεως;
– Ας πούμε, «κάτι στο
Σύνταγμα». Κάτι «βαρύ». Το κάνουν κάποιοι ανεγκέφαλοι με σκοπό να «δυναμιτίσουν
τα πράγματα» και την ευθύνη την φορτώνουν με προκήρυξη σε κάποια ισλαμική ένωση
πχ «Μουτζαχεντίν κάτι», ξέρω γω. Τα «υπόλοιπα» τα φαντάζεσαι.
– Καλά, ως εδώ. ΟΚ, ας πούμε
ότι «ποιητική αδεία» – κι ως ένα βαθμό βεβαίως – λειτουργεί η φόρμουλα για το
στόρι, ως προς το σασπένς τουλάχιστον. Εξακολουθεί να υπάρχει ένα μεγάλο κενό
από δω ως την αυστηρά οργανωμένη και πειθαρχημένη στρατιωτική οργάνωση που
αναφέρεις στην πορεία της ιστορίας.
– Από τη στιγμή που θα έχουμε
«πολεμικές καταστάσεις», αναγκαστικά θα αναδειχτούν και ηγέτες. Εξίσου
αναγκαστικά θα υπάρξει και ο ανάλογος «ανταγωνισμός» μεταξύ τους για τα
«Πρωτεία». Τα «καπετανάτα» θα ενισχυθούν. Θα γίνουν ένα σωρό συμμαχίες μεταξύ
τους. Σύντομα θα ξεκαθαρίσει το πράγμα. Κάποιος θα κυριαρχήσει. Αυτός στη
συνέχεια είναι που θα «καθορίσει και την αντζέντα». Που θα «σωρεύσει δύναμη»,
θα «συγκεντρώσει δυναμικά» όλους τους επίσης – αλλά λιγότερο δυναμικούς απ’
αυτόν – «δυναμικούς πόλους» κάτω από μια ενιαία στιβαρή διοίκηση, που θα
«οδηγήσει όλο αυτό το χύμα καμίνι» σε ένα «ατσάλινο συγκροτημένο ενιαίο Σχήμα».
Όταν φτάσουμε εκεί βλέπουμε τέλος πάντων.
– Θεμιστοκλή, έχω την αίσθηση
πως αυτό το πρώτο μέρος τείνει να υπερκαλύψει το δεύτερο. Ασύμμετρη εξέλιξη της
ιστορίας. Και απίστευτος όγκος λεπτομερειών που τείνει να μετατρέψει το
μυθιστόρημα σε ανεξέλεγκτο μεταφυσικό μελλοντολογικό χρονογράφημα. Με όλους
τους κινδύνους «ατυχών συνεπαγωγών» που μπορεί να σημαίνει αυτό.
– Εάν αφεθεί Παύλο, να
«χρονίσει» αυτή η ένταση, ναι. Εάν την κλείσουμε όμως «εν τάχει», όχι.

– Καλά, προχώρα το και τα
ξαναλέμε…Πριν μου το στείλεις όμως προειδοποίησέ με να έχω πάρει τα χάπια της
καρδιάς και τα lexotanil.
  1. Το… «ανατίναξες το Σύνταγμα»;

–         
Τι έγινε βρε
Θεμιστοκλή; Το…ανατίναξες το Σύνταγμα;

–         
Όχι…
–         
Δηλαδή;
–         
Τι δηλαδή βρε
Παύλο; Οι Έλληνες δεν είναι μουσουλμάνοι να θυσιάζουν δικούς τους για να
ενεργοποιήσουν τους υπόλοιπους. Έχασα τον ύπνο μου από την ώρα που το
κουβεντιάσαμε σαν πιθανή ροή του κειμένου. Εν πάση περιπτώσει, ούτε καν σε μυθιστόρημα
δεν μπορώ να φανταστώ τέτοια εξέλιξη. Από όποια πτέρυγα Ελλήνων κι αν
προέρχεται.
–         
Βρε Θεμιστοκλή,
πάνω που άρχισα να συνηθίζω την ιδέα. Γιατί βρε που να σε πάρει; Θα ήταν έξοχη
κορύφωση. Τι λέω; Καθηλωτική εξέλιξη. Το μέγιστο σασπένς. Και όντως, θα
δικαιολογούσε την εξέλιξη των πραγμάτων όπως την περιέγραφες την άλλη φορά.
Άλλωστε, μυθιστόρημα είναι ρε φίλε, όχι πραγματικότητα.
–         
Ίσως Παύλο. Αλλά
σου είπα. Δεν είμαστε μουσουλμάνοι. Δεν πολεμάμε έτσι εμείς.
–         
Όχι ακριβώς.
–         
Τι θέλεις να
πεις;
–         
Θυμίσου τον ΕΛΑΣ.
Και το Δίστομο, θα έλεγα. Και τα Καλάβρυτα.
–         
Ναι, ξέρω τι
εννοείς. Βαρούσαν οι αντάρτες επίτηδες «ξεκάρφωτους Γερμανούς» για να
εξοργιστούν αυτοί μετά και να πάνε να σφάξουν τον άμαχο πληθυσμό και να
κατακάψουν τα σπίτια τους. Αυτοί μετά χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια και γεμάτοι
οργή πήγαιναν τρέχοντας να καταταγούν στους αντάρτες.
–         
Ακριβώς. Κι αυτό
δεν νομίζω να ήταν πρωτοτυπία του ΕΛΑΣ και μόνο. Διεθνής τακτική ήταν, είναι
και θα παραμείνει σε όλη την ιστορία και ανά την υφήλιο. Κι επίσης, μην ξεχνάμε
πως στα Καλάβρυτα, την διαταγή για την εκτέλεση των 100 άρρωστων αιχμαλώτων
Γερμανών από τους αντάρτες την έδωσε ο ίδιος ο Τσώρτσιλ για να ωθήσει τους
Έλληνες να ενισχύσουν την αντίσταση. Ήξερε βλέπεις το πόσο απάνθρωπα θα
αντιδρούσαν οι Γερμανοί.
–         
Ναι, ναι, ΟΚ. Δεν
είπα πως διαφωνώ. Όντως, είναι έμφυτο, εγγενές αν θέλεις κι αναπόσπαστο καρκίνωμα
του Πολέμου σαν μια αμείλικτη απάνθρωπη πραγματικότητα που υπακούει σε δικούς
της ασύλληπτης ωμότητας κανόνες και πολύ εύκολα αποκτάει την δική της δυναμική.
–         
Οπότε; Μετά απ’
αυτό το σαρκαστικό – αν και ακαταλαβίστικο – διανοουμενίστικο λογίδριό σου, γιατί
λοιπόν έχεις αναστολές στο να χρησιμοποιήσεις αυτή την κομβική εξέλιξη στο
σενάριο; Σου φαίνεται μήπως παράλογο;
–         
Όχι Παύλο.
Σύμφωνα με την λογική και ψυχοπαθολογία του Πολέμου δεν είναι παράλογη εξέλιξη
χίλια αδέλφια σου νεκρά από τα χέρια αδελφών τους για να ξεσηκωθούν έπειτα
οργισμένοι οι υπόλοιποι από τους καναπέδες τους και ν’ αρχίσουν κατόπιν να
σφάζονται πρώτ’ απ’ όλα μεταξύ τους. Σύμφωνα με την Ηθική και τον Πολιτισμό
όμως, ναι είναι παράλογη, απάνθρωπη τακτική και έξω από κάθε όριο Ενδοφυλετικής
Πατριωτικής Τιμής.
–         
Κι άλλο
σαρκαστικό διανοουμενίστικο λογίδριο. Προφανώς, δεν μπορώ να σε πείσω. Η
περίπτωσή σου είναι μάλλον σχιζοειδής ταύτιση του ιδεατού με το πραγματικό. Δεν
μου λες βρε Θεμιστοκλή, από πότε η μυθοπλασία θεωρείται πως μπορεί να προκαλεί
ανήθικα αποτελέσματα στον πραγματικό κόσμο αντί για απλή τέρψη και
προβληματισμό; Έστω και με εξτρήμ μεθόδους…
–         
Καλά, καλά μην
σκας Παύλο. Και να μην το κάνουν οι Έλληνες ήρωες της ιστορίας μας θα το κάνουν
στην πορεία άλλοι. Οπότε θα έχεις το σασπένς που θέλεις.
–         
Δηλαδή;
–         
Ε, πολύ θέλει; Για
πόλεμο μιλάμε. Μα οι Ισλαμιστές, μα οι ουτσεκάδες, μα κάποιοι άλλοι
καλοθελητές, όλο και κάποιος θα το κάνει στην πορεία της αύξησης της έντασης
των καταστάσεων. Εκ των πραγμάτων θα προκύψουν στη μυθοπλασία μας τέτοια
τραγικά έκτροπα. Με πολύ αίμα. Όσο θέλει η εκδοτική σου όρεξη …..Όπως κάθε
πόλεμος δηλαδή.
–         
Ναι, αλλά τόσο
μεγάλο χτύπημα;  Δεν θα ήταν παράλογο από
μέρους τους;

–         
Που είναι το
παράξενο; Η «εντροπία» να είναι καλά….Σε τόσο «αχανείς» και «χαλαρά
διασυνδεδεμένες διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις» πάντα υπάρχει «κάτι μη
ελέγξιμο»…Πάντα υπάρχει η ομάδα των φανατικών που θέλει να «κάνει την
διαφορά» και «απειθαρχεί» στα «κέντρα εξουσίας». Επιπροσθέτως, η Ελλάδα δεν
διαθέτει τους μηχανισμούς ασφαλείας που διαθέτουν Λονδίνο και Ν. Υόρκη. Δες
εκεί τι έγινε, σύγκρινε τα μεγέθη και θα δεις πως είναι πολύ ρεαλιστικό
τρομοκρατικό χτύπημα. Εδώ πέρασε βόμβα μέσα στο κτίριο της Κατεχάκη κι έφτασε
στο γραφείο του Υπουργού. Φαντάσου τι θα μπορούσε να γίνει σε επίπεδο μυθοπλασίας
μόλις εξοργιστούν οι μουσουλμάνοι και οι ουτσεκάδες από τα πλήγματα που θα
δεχτούν από τους εθνοαντάρτες του μυθουργήματός μας. Δικαιολογείται να βάλουμε
στην πορεία του όποια εξέλιξη θέλουμε τέλος πάντων. Στο κάτω κάτω της γραφής
μυθιστόρημα είναι.

–         
Καλά, καλά, με
έπεισες. Και τι σκέφτεσαι ως εναλλακτικό σενάριο;
–         
Κάτι πιο «γήινο».
Κάτι πιο «συνηθισμένο» στα μυθιστορηματικά ειωθότα. Ένας «Πόλος-αστάθμητος
παράγοντας». Ένα άτομο μόνο του με «εθνοεξεγερτικό προσανατολισμό και πολεμικές
τάσεις» που πλησιάζει κάποιους πατριώτες και τους προτείνει την ένοπλη δράση.
Κάποιοι λένε ναι στην αρχή για να κάνουν πίσω την επόμενη μέρα. Κάποιοι άλλοι
συνεχίζουν να λένε ναι, αλλά δεν πραγματοποιούν αυτά που υπόσχονται. Άλλοι
αποδεικνύονται φαφλατάδες κι άλλοι ρουφιάνοι των Συστημικών θυλάκων των υπηρεσιών
ασφαλείας και δη του «καθεστωτικού βαθέος κράτους». Ο ήρωάς μας λοιπόν
συνειδητοποιεί πως ο μόνος τρόπος είναι να επεξεργαστεί μόνος του ένα σχέδιο,
βατό για ένα άτομο, εντυπωσιακό, που θα λειτουργήσει σαν πόλος έλξης στις
επόμενες απόπειρες στρατολόγησης. Άρα, το πρώτο που χρειάζεται είναι να
εντοπιστεί ο πιο «εντυπωσιακός στόχος».
–         
Πάλι αρχίζω ν’
ανησυχώ που να σε πάρει…Άντε, ξεφούρνισέ το. Ποιούς σκέφτεσαι σαν
εντυπωσιακούς στόχους;
–         
Λεπτομέρειες δεν
θα σου πω. Όχι ακόμη. Θα σου πω μόνον ότι εντοπίζει τον «ιστορικά πιο
αντιπαθητικό – στην κοινή γνώμη – κύκλο ανθρώπων σε περιόδους κρίσης». Αγοράζει
λοιπόν από την πιάτσα τον απαραίτητο εξοπλισμό – πχ χειροβομβίδες, πιστόλι,
σιγαστήρες, καραμπίνα, αυτόματο τυφέκιο μακρινής βολής, σκοπευτικά, αυτόματα
όπλα, εκρηκτικά, μικροκάμερα, τέτοια πράγματα τέλος πάντων…..
–         
Πριν συνεχίσεις,
όσο και να μιλάμε για μυθιστόρημα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο
να βρεθεί «εξεζητημένος εξοπλισμός». Είναι τόσο «στοχοποιημένα» τέτοια όπλα και
μάλιστα τέτοιες «ασύμμετρες εποχές» που οι Αρχές θα τον εντοπίσουν με τη μια.
Χάνει σε «αληθοφάνεια» το στόρι σου αν δεν βρεις λύση σ’ αυτό.

–         
΄Έχεις δίκηο.
Αλλά δες το σαν «υπερβατική συνθήκη έργου».
–         
Ως προς το πρώτο,
τι εκδότης θα ήμουν αν δεν είχα δίκηο; Ως προς το δεύτερο δεν κατάλαβα τίποτα.
–         
Άι πνίξου. Ως
προς το πρώτο.
–         
Κάτι άλλο ήθελες
να πεις. Βαρύτερο. Αλλά το προσπερνάω. Προχώρα…ξηγήσου για το δεύτερο, το
ακαταλαβίστικο, αυτό με τα … πως τόπες; «υπερβατικό»;
–         
Ναι….Θα
μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιο «αληθοφανείς επιλογές», αλλά άστο καλύτερα.
–         
Τι εννοείς;
–         
Εννοώ ότι
καλύτερα να αποφύγουμε επεξεργασμένες «ρεαλιστικές επιλογές». Καλύτερα να
«πραγματευθούμε απίθανα πράγματα», σουρεαλιστικά. Πράγματα που να περνάνε
ξεκάθαρα στο φαντασιακό. Τολμώ να πω, ότι μάλλον καλό θα ήταν να μπουν
εσκεμμένα και κάμποσες «υπερβολές» μέσα ακριβώς για να ξεφεύγει από τον απόλυτο
ρεαλισμό. Αλλά ας μην πλατειάσουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες καλύτερα.
–         
Ίσως έχεις δίκηο.
Στην τελική δεν θα εκδώσουμε και  το
«εγχειρίδιο του καλού αντάρτη».
–         
Σωστόν. Άλλωστε
τέτοια υπάρχουν άφθονα. Δεν θα κάνουμε εκλαΐκευση.
–         
Συμφωνώ. Άλλωστε,
τι διάολο; Μυθιστόρημα είναι. Ότι όπλο θέλει βρίσκει.  Ας παραβιάσουμε λοιπόν εσκεμμένα την
«αληθοφάνεια». Για πες μου για τους στόχους τώρα.
–         
Επιμένεις; Αφού
σου είπα ότι δεν θα σου πω. Όχι ακόμη. Μπλέκουμε άλλωστε κι εδώ στα χωράφια της
«αληθοφάνειας». Που ενίοτε ίσως πρέπει να ψιλοαποφεύγεται. Μπορούμε να
αναφερόμαστε πχ στην εκτέλεση των «Κατσαπλιάδων του Σουλτάνου στην Περαχώρα
Κορινθίας λίγο πριν το 1821 αλλά όχι στους Κατσαπλιάδες του σήμερα». Σωστόν;
–         
ΟΚ,
ΟΚ…κατάλαβα….μάλλον έχεις δίκηο…δες πως θα το καλύψεις…..
–         
Θα σου πω μόνον
για τον πιο «βασικό στόχο». Ή μάλλον, ήδη σου είπα νωρίτερα:
«Μουτζαχεντίν»  και Αλβανοουτσεκάδες.  Αυτά εν συντομία. Νομίζω πως
καλύψαμε το
«κενό» που λέγαμε Παύλο, ε;
–         
Ναι, Θεμιστοκλή,
το κάλυψες. Προχώρα την ιστορία.
3. Η «Πρώτη Στρατολόγηση»
–         
Γειά σου βρε
Νικόλα, τι γίνεται;
–         
Έλα ρε Λεωνίδα,
καλά, εσύ, πως πάει; Απάντησε ο Νίκος κλείνοντας απότομα την ανοιχτή ακρόαση
και ρίχνοντας λοξές ματιές γύρω για να δει αν πρόλαβε ν’ ακούσει κανείς απ’
τους συναδέλφους του γραφείου τίποτα.
–         
Τρέξιμο, όπως
πάντα κι όπως όλοι. Θα’ σαι στην Πλατεία απόψε;
–         
Ναι, βέβαια. Θα’
ρθεις;
–         
Πιθανότατα. Τα
λέμε εκεί λοιπόν το βράδυ;
–         
Έγινε.
–         
Εξακολουθείς να
συμφωνείς «μ’ αυτά που συζητάγαμε»;
–         
Εννοείται, το
ρωτάς;
–         
Εντάξει λοιπόν,
θα τα πούμε από κοντά…
                                                      
*  *  *
Βράδυ, 23.15μμ.Το κοφτό
κορνάρισμα έξω από την πάμπ τράβηξε την προσοχή και τα βλέμματα των θαμώνων. Ο
Νίκος κοίταξε έξω. Αν και δεν αναγνώρισε το αυτοκίνητο, γνώρισε το Λεωνίδα. Του
έκανε νόημα να παρκάρει και να έρθει μέσα αλλά έκπληκτος είδε τον οδηγό να τον
καλεί έξω. Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι, βγήκε σβέλτα απ’ το μαγαζί και πλησίασε το
ήδη ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου.
–         
Έλα βρε Λέων. Τι
θα κάνεις; Θα κατέβεις για μια μπύρα;
–         
Μπες μέσα Νικόλα.
–         
Ε; Τι έγινε;
–         
Βρε, μπες μέσα
σου λέω…Θα σου πω.
–         
«Οκ,  μισό», απάντησε ο Νίκος κι αφού επέστρεψε
σβέλτα στο μαγαζί να πάρει το μπουφάν του, 
μπήκε στο αυτοκίνητο.
–         
Τι έγινε Λέων,
καινούριο αυτοκίνητο; Εεε, τ’ αυτιά μου, τι έβαλες στο τέρμα τη μουσική;
–         
«Δανεικό»… φώναξε
ο Λεωνίδας για ν’ ακουστεί πάνω από την εκκωφαντική μουσική.
–         
Ε; τι…τι εννοείς;
–         
Θα καταλάβεις.
Βγάλε τη μπαταρία απ’ το κινητό.
–         
Τι;
–         
Ρε κάνε αυτό που
σου λέω.
–         
Οκ…οκ…τη βγάζω…αλλά
υπάρχει και η «δεύτερη» ξέρεις, η «κρυφή».
–         
….και βάλτο σε
κείνο το κουτί.
–         
Τι έγινε βρε
Λέων, τι μέτρα ασφαλείας είναι αυτά; Που πάμε;
–         
Θα δεις.
–         
Τι σκάρωσες ρε
φίλε; Τι παίζει;
–         
Υπομονή και θα
δεις μικρέ. Δράση δεν είπαμε κι όχι λόγια; Σου έχω μια μικρή έκπληξη.
–         
Τι έχεις
ετοιμάσει ρε συ;

–         
Όλα στην ώρα
τους. Για πες μου ρε φίλε, τι λες για τις τελευταίες εξελίξεις;

–         
Ποιο απ’ όλα;
Πολλά έχουν γίνει… ….
–         
–         
Α, κατάλαβα. Τα
χτυπήματα εννοείς.
–         
Ακριβώς.
–         
Τι να πω ρε
φίλε…Άξιοι. Όποιοι κι αν τα έκαναν ν’ αγιάσει το χέρι τους.
–         
Ποιο χτύπημα λες
έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση;
–         
Να σου πω, οι
γνώμες διΐστανται. Κάθε μέρα με τα παιδιά αυτό κουβεντιάζουμε τον τελευταίο
καιρό. Εικασίες πολλές, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιοι είναι πίσω
απ’ αυτές τις επιθέσεις.
–         
Δεν σε ρώτησα
αυτό.
–         
Ναι, σόρι, αλλά
είχα το νου μου στις κουβέντες που είχαμε κάνει μαζί – και μάλιστα πολύ πριν
απ’ αυτά τα χτυπήματα – για την ανάγκη μιας πιο δυναμικής δράσης κι έλεγα «ρε
κοίτα να δεις σύμπτωση!»…
–         
Ρε, θα μου πεις
τώρα εκτιμήσεις για τα χτυπήματα κι άσε την παπαρολογία.
–         
ΟΚ…οκ…λοιπόν, όλα
τα χτυπήματα αρέσανε στα παιδιά. Στον καθένα βεβαίως έκανε μεγαλύτερη εντύπωση
και διαφορετικό χτύπημα. αλλά…
–         
Λέγε…
–         
Αλλά, τώρα που το
καλοσκέφτομαι, όλοι μάλλον συμφωνούν στην αποθέωση του τελευταίου χτυπήματος.
Οι Ουτσεκάδες θα το φυσάνε και δεν θα κρυώνει. Χτυπήθηκαν με αλβανικές
χειροβομβίδες που οι ίδιοι είχαν προμηθεύσει. Αν είναι δυνατόν!!!
–         
Ώστε αφιονίστηκαν
τα παιδιά…
–         
Μόνο; Εδώ είναι
έτοιμοι να βγούν στους δρόμους και να σηκώσουν τα λάβαρα της επανάστασης. Τόσο
ενθουσιασμένοι είναι.
–         
Και γιατί δεν το
κάνουν;
–         
Εντάξει τώρα, από
την θεωρία και τον ενθουσιασμό μέχρι την πράξη ξέρεις καλά τι απόσταση υπάρχει.
–         
Αν ξέρω λέει…
–         
Επίσης, τις
κόντρες και τις ασυμφωνίες μεταξύ των ομάδων τις ξέρεις κι αυτές Λεωνίδα. Τους
αρχηγισμούς επίσης τους ξέρεις. Τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εξίσου τις
κατέχεις. Πώς να κατέβουν σε συντονισμένες ενέργειες λοιπόν ρε φίλε ; Υπό τίνος
την ηγεσία και τι είναι αυτό που θα τους πείσει να ομονοήσουν;
–         
Που να μας πάρει
και να μας σηκώσει Νικόλα….
–         
Όπως τόπες
Λέων…Που να μας πάρει και να μας σηκώσει…Αλλά δυστυχώς, έτσι ήταν πάντα κι έτσι
είναι. Και πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα παραμείνει…
–         
Αυτό ήταν λοιπόν;
Εκεί εξαντλείται ο «επαναστατισμός των οργισμένων» μετά από τόσο χυμένο αίμα;
–         
Κοίτα, η αλήθεια
είναι πως με όλα αυτά τα χτυπήματα και το χυμένο αίμα που είπες, έχουν αυξηθεί
οι «εντάσεις» και οι «επαναστατικές ζυμώσεις» στις ομάδες.
–         
Νικόλα, το ξέρεις
αυτό που λέει ο φτωχοπρόδρομος ο λαός μας πως «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει,
σαράντα μέρες κοσκινάει»;
–         
Ναι, Λέων το
ξέρω. Από χωριό είμαι κι εγώ. Αλλά, νομίζω πως έχει αρχίσει να υπάρχει διαφορά.
Την νοιώθεις στην ατμόσφαιρα όταν βρίσκεσαι μαζί τους. Δεν είναι απλώς
ηλεκτρισμένη. Μυρίζει μπαρούτη από απόσταση. Ζηλεύουν μπορώ να πω.
–         
Ζηλεύουν;
–         
Ναι, ζηλεύουν.
Ζηλεύουν αυτούς που συμμετέχουν σ’ αυτές τις ένοπλες επιθέσεις.
–         
Και τι κάνουν γι’
αυτό;
–         
Απ’ όσο ξέρω,
τίποτα το ιδιαζόντως δυναμικό. Αυξήσανε βεβαίως τις «νυχτερινές κόντρες» με
τους «γνωστούς» αλλά μέχρις εκεί.
–         
Μέχρις εκεί;
–         
Ναι, μέχρις εκεί…
–         
Αναρωτιέμαι,
τελικά, εάν αυτός ο λαός θέλει στ’ αλήθεια εντέλει να ξαναβρεί τον πολεμικό
εαυτό του και την αποκατάσταση της εθνικής του κυριαρχίας.
–         
Τι περίμενες βρε
Λέων; Μόνοι τους είναι, ανοργάνωτοι είναι, ανεκπαίδευτοι είναι. Τι περίμενες;
Να ενθουσιαστούν, να πάρουν τα όπλα και να βγούν στους δρόμους πυροβολώντας;
–         
Θα περίμενα, τουλάχιστον,
κατ’ αρχήν να αυτοοργανωθούν και να εκπαιδευτούν.
–         
Λέων, από πότε
πιστεύεις στα «θαύματα» και στις δυνατότητες της «αμεσοδημοκρατικής
αυτοοργάνωσης» της κοινότητας;
–         
Σ’ αυτά όχι, αλλά
στις δυνατότητες των ηγετών των ομάδων πιστεύω. Από τις ομάδες πάντα
γεννιούνται ηγέτες. ΠΑΝΤΑ. Που είναι αυτοί τώρα Νικόλα;
–         
Ίσως δεν είναι
ακόμα η ώρα Λεωνίδα. Εντάξει, φούντωσαν, άναψαν, κονταροχτυπιούνται όλο και
περισσότερο με τους «γνωστούς», ε, θέλει το χρόνο του για να μετατραπεί όλη
αυτή η συσσωρευμένη ένταση σε οργανωμένο κίνημα.
–         
Δεν υπάρχει αυτός
ο χρόνος Νικόλα. Τα πράγματα τρέχουν τόσο δαιμονισμένα που μας έχουν ήδη
προσπεράσει. Να ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα.
–         
Τι έγινε Λεωνίδα;
Γιατί σταματήσαμε; Ουφ, επιτέλους έκλεισε κι αυτή η δαιμονισμένη μουσική…
–         
Βάλε το ακουστικό
που θα βρεις στο συρτάρι.
–         
Μην μου πεις ότι
μ’ έβγαλες έξω για να μου βάλεις ν’ ακούσω τίποτα χιτάκια απ’ το mp4;
–         
Άσε τις αηδίες
και συγκεντρώσου…
–         
ΟΚ, το έβαλα…α,
βλέπω έβαλες κι εσύ…
–         
Σσσστ…
–         
Καλά ντε…
–         
Κλείστο και άκου…
–         
….
–         
….
–         
Τι είν’ αυτά ρε
μαλάκα; Αραβικά; Αλβανικά; Αφγανικά; Πακιστάνικα;
–         
Όλα μαζί..
–         
Ρε με δουλεύεις;
Τι να καταλάβω από τις κωλόγλωσσές τους;
–         
Σκάσε και
περίμενε…θ’ ακούσεις και την μετάφραση σε λίγο…στ’ Αγγλικά…
–         
Μετάφραση;!
–         
Ναι, μετάφραση..
–         
Ρε Λέων, να σε
ρωτήσω κάτι;
–         
Όχι…
–         
Καλά…Τώρα δεν
υπάρχει φόβος να μας «ακούνε»; Γιατί έκλεισες τη μουσική;
–         
Διότι αυτό το
πραγματάκι εδώ εκπέμπει αρκετά παράσιτα ώστε να έχουμε και λίγες ιδιωτικές
στιγμές.
–         
Και γιατί δεν
μπλοκάρει και τα «εισερχόμενα» που ακούμε;
–         
Άλλες συχνότητες
σήματος.
–         
Και γιατί δεν το
έκανες νωρίτερα αντί να μας ξεκουφαίνεις με την μουσική;
–         
Γιατί θα
απενεργοποιούνταν και το GPS που διαθέτει
αυτό το εργαλείο.
–         
Ρε, θα με
τρελάνεις; Δηλαδή, ξέρουν που είμαστε και τι κάνουμε αυτή τη στιγμή; Και γιατί
τους άφησες αφού μπορούσες να το μπλοκάρεις;
–         
Νίκο. Το ανοίγω
και το κλείνω για να τους δείξω πως «κάτι θα γίνει» και τους θέλω «σχετικά
κοντά». Για «παν ενδεχόμενο».  Πχ το
μπλόκαρα σε απόσταση από την πλατεία. Δεν γνωρίζουν λοιπόν ότι ήρθα από κει.
Αυτοί από τη μεριά τους κατάλαβαν πως το όχημα θα χρησιμοποιηθεί σε «κάτι
σοβαρό» και είναι “stand by”. Εάν το κλείναμε επί μακρόν θα περνούσαν σε «δεύτερη
φάση ετοιμότητας» εξ’ αιτίας της μακροχρόνιας διακοπής σήματος και θα
κινητοποιούνταν. Κι επειδή θα είχαν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους και «ήδη
ενεργό εγρήγορση» θα μας εντόπιζαν. Πράγμα που δεν το θέλουμε να συμβεί τόσο
γρήγορα απόψε. Το μπλόκαρα βεβαίως αρκετά πριν φτάσουμε εδώ, όταν ήμασταν στην
υπόγεια γέφυρα. Και μετά αν θυμάσαι γυρίσαμε «ανάποδα». Μέχρι να εντοπίσουν τη
«διακοπή» θα περάσει ώρα. Όταν εντοπίσουν το σημείο θα σκεφτούν πως «μείναμε»
κάτω από τη γέφυρα και γι’ αυτό πιθανόν να μην συλλαμβάνουν το σήμα. Θα
στείλουν περιπολικό για έλεγχο. Όταν προσπελάσουν κι αυτό το εμπόδιο, πρώτον θα
έχουν ήδη χάσει πολύ χρόνο και δεύτερον θα έχουν μια πολύ μεγάλη περίμετρο να
ελέγξουν και να είσαι σίγουρος πως αδυνατούν να το κάνουν αποτελεσματικά και
γρήγορα. Τέλος οι ερωτήσεις;

–         
Ε, όχι δα. Τώρα
έγιναν περισσότερες…ρε φίλε, δεν καταλαβαίνω…τι είν’ αυτοί που νυχτιάτικα σ’
ένα παλιόσπιτο χρησιμοποιούν μεταφραστή για τη συνεννόησή τους; Κι εν πάση
περιπτώσει ποιους ακούμε νυχτιάτικα από ένα σκοτεινό στενό;
–         
Σου θυμίζω ότι
ακούς από κοριό Νικόλα. Βούλωστο επιτέλους, συγκεντρώσου και θα καταλάβεις…
–         
Τι θες να πεις;
Μιλάω πολύ;
–         
Ω, μα κλείστο
πια…
–         
Ρε μαλάκα τι λέει
το άτομο; Κάτι για εξέγερση… όπλα…. συνεργασία Ισλαμ, Αλβανών,
Μακεδόνων…Τούρκοι…κατάληψη…διαδηλώσεις…βόμβες…πρεσβεία…τζαμί…σφαγή… δημόσια
προσευχή…πολιτική…εκλογές…..Θράκη….Κύπρος….Τσαμουριά…Μακεδονία…
       τα σημειώνεις όλα αυτά ρε Λεωνίδα;
–         
Ασταμάτητα εδώ
και μήνες.
–         
Δεν καταλαβαίνω.
Τι παίζει εδώ ρε φίλε;
–         
Θα δεις. Ώρα να
μετακινηθούμε.
–         
Που πάμε;
–         
Είναι η ώρα που
αλλάζει η σκοπιά τους κι ανοίγει κενό στην ασφάλειά τους. Μεταφερόμαστε στην
πίσω είσοδο.
–         
Λεωνίδα, πας με
τα καλά σου; Άσε που χωρίς φώτα θα βρεθούμε πάνω σε κανένα παρκαρισμένο
αυτοκίνητο έτσι που δεν έχει ούτε κερί αναμμένο αυτή η γειτονιά αλλά, το
κυριότερο, εκείνοι εκεί πρέπει να είναι όλοι οπλισμένοι, εκπαιδευμένοι κι
αδίστακτοι. Τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ; Ας ειδοποιήσουμε την Αντιτρομοκρατική
κι ας αναλάβουν αυτοί.
–         
Εσύ πιστεύεις ότι
δεν τα γνωρίζουν οι Αρχές Νικόλα; Τα πάντα γνωρίζουν. Και δεν κάνουν τίποτα.
Αυτό ονομάζεται politically correct εξωτερική πολιτική.
–         
Που το πας Λεωνίδα;
–         
Θα δεις.
–         
Τι έγινε, εδώ θ’
αφήσεις τ’ αμάξι;
–         
Περίπου. Βλέπεις
αυτή την καγκελόπορτα;
–         
Ναι, τι μ’ αυτήν;
–         
Πάρε αυτό το
κλειδί και πήγαινε σβέλτα άνοιξέ την για να μπω με την όπισθεν
–         
ΟΚ, αλλά μου
χρωστάς πολλές εξηγήσεις φιλαράκι.
Ο
Νίκος άνοιξε την εξώπορτα του ερειπωμένου νεοκλασσικού και παραξενεύτηκε που αν
και παμπάλαια δεν άφησε το παραμικρό τρίξιμο. Σαν νά’ ταν πρόσφατα λαδωμένη. Την
ξαναέκλεισε αφήνοντας απλά να κρέμεται η αλυσίδα. Ο Λεωνίδας έκρυψε το
αυτοκίνητο πιο μέσα στον εγκαταλειμμένο κήπο.
–         
Και τώρα Λέων, τι
κάνουμε εδώ;
–         
Πάμε πίσω απ’ το
αυτοκίνητο να σου δείξω.
Ακριβώς
λίγα μέτρα πίσω από το όχημα, στην πίσω μεριά του σπιτιού, δέντρα και θάμνοι
έκρυβαν την χαμηλή μάντρα. Περνώντας μέσα από τα κλαδιά είδαν ξεκάθαρα μπροστά
τους στα πενήντα μέτρα την πίσω είσοδο του κτιρίου. Καθώς και άτομα να
μπαινοβγαίνουν.
–         
Τι γίνεται εδώ
βρε Λέων;
–         
Θα μάθεις. Έλα
όμως.  Έχουμε πρώτα να ξεφορτώσουμε
μερικά πράγματα.
–         
Λέων, γιατί έχω
αρχίσει ν’ ανησυχώ;
–         
Δεν είναι τίποτα,
θα σου περάσει. Τράβα άνοιξε το πορτ μπαγκάζ.
–         
ΟΚ, αλλά κάτι δεν
μου πάει καθόλου καλά φίλε…..ωχ, τι έχεις εδώ ρε μαλάκα; Ρε πας καλά; Πόλεμο θα
ξεκινήσεις;
–         
Για την ακρίβεια,
θα «ξεκινήσουμε»…
–         
Ε, δεν πας
καλά…Που τα βρήκες όλα αυτά τα όπλα ρε; Και τι εννοείς θα «ξεκινήσουμε»; Εμείς
οι δύο, εναντίον όλων αυτών εκεί; Αυτοί μπορεί να είναι στρατός ολόκληρος εκεί
μέσα… Ποιοι είναι; Τους ξέρεις;
 4. Η «Μύηση της Φωτιάς»


–         
Σού’ πα. Τους
παρακολουθώ πολλές εβδομάδες τώρα. Φανατικοί ισλαμιστές που στήνουν
τρομοκρατικό δίκτυο στην Ελλάδα. Συνεργασία Μουτζαχεντίν κάθε πιθανής
προέλευσης με Ουτσεκάδες…και όχι μόνο… Το αν λειτουργούν ανεξάρτητα ή
κατευθυνόμενα, δεν το γνωρίζω. Θα το μάθουμε κι αυτό στην πορεία. Γνωρίζω όμως
καλά ότι ελέγχουν εκατοντάδες μουσουλμάνους και αλβανούς φανατικούς όπως και
μέλη του υποκόσμου στην Αθήνα.
–         
Κάποιος έρχεται.
–         
Ακριβώς στην ώρα.
–         
Τι εννοείς πάλι;
–         
Έχουν
συγκέντρωση…
–         
Δηλαδή; Θα έρθουν
κι άλλοι;
–         
Πολλοί.
–         
Ρε Λεωνίδα,
σκέψου λογικά ρε φίλε. Δυό μας είμαστε. Πάμε να φύγουμε όσο είναι καιρός…Ας ειδοποιήσουμε
την Αντιτρομοκρατική, δική τους δουλειά είναι, αυτοί θα ξέρουν πώς να το
χειριστούν…
–         
Έλα…έχουμε
δουλειά να κάνουμε κομάντο.
–         
Τι δουλειά ρε
μαλάκα, κοίτα εκείνον εκεί στην ταράτσα. Καλάσνικοφ είναι αυτό που κρατάει;
–         
Ναι.
–         
Και το λες έτσι;
–         
Κλείστο και
μελέτα το χώρο Νικόλα. Πιάσε την ατομική σου διόπτρα και πρόσεχέ τη σαν το
πουλί σου…κοστίζει ένα κάρο λεφτά…Δράση δεν ήθελες; Απόψε θα έχεις όση θέλεις.
–         
Άγιε μου Νικόλα,
που έμπλεξα με τον τρελό;…Βόηθα Χριστέ και Παναγιά να βγούμε σώοι απ’ αυτά τα
….
–         
Σσστ…σκάσε κι άσε
τις προσευχές γι’ αργότερα…Πιάσε εκείνο το σακκίδιο και άνοιξέ το…
–         
Ωχ, γαμώ την
καταδίκη μου…τι είναι αυτό πάλι γαμώ το κέρατό μου μέσα;
–         
RPG…
–         
Α…α…αντιαρματικό;
–         
Ναι…
–         
Και που θα
χρησιμοποιήσεις αυτό το γαμημένο κανόνι ρε φίλε – πανάθεμα την ώρα που είπα να
έρθω μαζί σου απόψε;
–         
Βλέπεις εκείνο το
κλειστό υμιϋπόγειο παράθυρο στα δεξιά;
–         
Ναι…
–         
Πίσω από κει
είναι ο λέβητας της κεντρικής θέρμανσης. Και η δεξαμενή πετρελαίου φυσικά. Και
δεν θα το χρησιμοποιήσω εγώ. Αλλά εσύ…
–         
Εγώ;;;
–         
Ναι, εσύ…Απόψε θα
χάσεις την παρθενιά σου Νικολή…
–         
Ήθελα να’ξερα,
την κοπελιά σου που θα την έβγαζες πρώτο ραντεβού; Στη…Βαγδάτη;
–         
Δεν είσαι η
κοπελιά μου και κόψ’ την κρεβατομουρμούρα επιτέλους…α, και μην ξεχάσεις αυτή
την νευρική κοπελιά εκεί δίπλα στο Α/Τ…
–         
Τι είν’ αυτό
πάλι;
–         
Ω,χου, πέντε
χρόνια επαγγελματίας οπλίτης στις ειδικές δυνάμεις ήσουν…δεν αναγνωρίζεις το ΜG-30;

–         
Ρε…ρε μαλάκα, από
πάνω είναι διαμερίσματα…θα καούν όλοι…
–         
Ναι, αλλά το
χειρότερο είναι το τι βρίσκεται κάτω από το λέβητα…
–         
Τι, που να σε
πάρει γαμώ τις εκπλήξεις σου;
–         
Η αποθήκη
πυρομαχικών τους…Κι όσο για τα διαμερίσματα, μη χολοσκάς…Στρατόπεδο είναι εδώ
μέσα…δεν υπάρχουν οικογένειες…
–         
Λεων;
–         
Ναι..
–         
Εσύ ήσουν, ε;
–         
Τι πράγμα;
–         
Αυτός που έκανε
τα χτυπήματα τον τελευταίο καιρό…
–         
Ναι…ηρέμησες
τώρα;
–         
Προσπαθώ…αλλά
τρέμουν τα χέρια μου…πως θα σημαδέψω γαμώ την καταδίκη μου;
–         
Πάρε βαθιές
ανάσες…και σκέψου πόσο όμορφα θα’ ναι όταν βγάλεις το σκασμό…Άλλωστε, είχες
εκπαιδευτεί πολύ καλά απ’ ότι μαθαίνω στο στρατό…τα παιδιά λένε πως τα έχεις
τρελάνει στις ιστορίες….έλα να στήσουμε τώρα…
–         
Άλλο οι ασκήσεις
γαμώ την κοινωνία μου μέσα  κι άλλο ο
πραγματικός στόχος…
–         
Το ίδιο είναι…θα
δεις…
–         
Ωχ, μπήκε
αυτοκίνητο μπροστά…Δεν έχω στόχο…
–         
Θα φύγει…Κόσμο
φέρνει…Θ’ αδειάσει και θα φύγει…
–         
Καλά, πόσοι θα’
ρθούνε ακόμη ρε φίλε;
–         
Πολλοί
Νικόλα…πολλοί…Είναι από τις τελικές τους συγκεντρώσεις όπου θα οριστικοποιηθεί
ο σχεδιασμός τους για μεγάλα χτυπήματα κατά Ελληνικών θέσεων που ετοιμάζουν.
–         
Καλά, κι έτσι
ξεκάρφωτα κινούνται;
–         
Δυστυχώς ή
ευτυχώς για την χώρα μας ναι. Έμαθαν να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς να τους
ενοχλεί κανείς. Μετά όμως το χτύπημα που έφαγαν προ ημερών έχουν σαλτάρει
εντελώς. Έχουν εξαγριωθεί και κάνουν αψυχολόγητες σπασμωδικές κινήσεις. Μια απ’
αυτές, που θα τους γυρίσει στα μούτρα σήμερα είναι κι αυτή η αποψινή
ξεδιάντροπη αλαζονική υπερ-συνάντησή τους χωρίς ούτε καν σοβαρά μέτρα
ασφαλείας. Τόσο σίγουροι νοιώθουν.
–         
Με τους φρουρούς
εκεί πάνω τι θα κάνουμε; Θα δούν τη λάμψη από τη βολή και θα μας λιανίσουνε.
–         
Ησύχασε. Γι’
αυτούς έχω αυτό εδώ…
–         
Τι βιδώνεις εκεί
ρε φίλε;
–         
Μ 110, sniper rifle με
σιγαστήρα. Κι αυτό το ξέχασες;
–         
Τα χτυπήματα!!!
Μ’ αυτό έγιναν;
–         
Ακριβώς.
–         
Ρε Λεωνίδα;
–         
Πες το.
–         
Χτύπαγες στην
τύχη αυτούς τους διάολους;
–         
Όχι βέβαια.
Παρακολουθούσα καιρό και συνέλεγα στοιχεία. Αυτά τα καθίκια, όποια θέση κι αν
κατείχαν, χρόνια τώρα τα παίρνανε κανονικά από μεγαλοκομπιναδόρους για να τους
καλύπτουν και κυνηγούσαν διαρκώς κι αμείλικτα μικρούς φουκαράδες. Είχαν
καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη αυτά τα άθλια υποκείμενα. Μια ζωή ανενόχλητοι κι
ακαταδίωκτοι. Άλλωστε στρατιώτη, μετά από κάθε χτύπημα έβγαινε και προκήρυξη.
–         
Ναι, σωστά. Απλά
ήταν σημαντικό να τ’ ακούσω κι από σένα.
–         
Χμμμ…
–         
Τι, σου φαίνεται
παράξενο Λέων;
–         
Αναρωτιέμαι Νίκο.
Μήπως η δημοσιότητα δεν ήταν επαρκής; Γιατί αν νοιώθουν κι άλλοι πατριώτες σαν
κι εσένα απέναντι στα χτυπήματα, ίσως έχουμε «πρόβλημα».
–         
Μα τα πάντα έχουν
αναλυθεί και δημοσιευθεί. Στο διαδίκτυο τουλάχιστον.
–         
Ναι, αλλά πιθανόν
το «επικοινωνιακό» να μην πήγε τελικά τόσο καλά.  Το «γεγονός των αιματηρών συμβολικών
χτυπημάτων» επικοινωνιακά ίσως να υποτιμήθηκε σε σοβαρότητα.
–         
Που να τους πάρει
ο διάολος όλους….πολλή κίνηση και νευρικότητα ρε φίλε…ανησυχώ….
–         
Στη δουλειά μας
τώρα. Θα αναλάβω πρώτα εγώ τους φρουρούς. Ο σιγαστήρας θα καλύψει κάθε θόρυβο.
–         
Λέων, δεν είναι
και τόσο απλό. Ούτε ιδιαίτερα κοντά. Και είναι και σκοτάδι. Θα τα καταφέρεις με
τις υπέρυθρες αρκετά γρήγορα και χωρίς ούτε μια αποτυχημένη βολή ώστε να πέσουν
νεκροί τόσοι φρουροί χωρίς να προλάβουν να δώσουν σήμα;
–         
Ναι. Μην
ανησυχείς γι’ αυτό.
–         
Θες να το κάνω
εγώ; Ήμουν απ’ τους καλύτερους sniper στο
Στρατό.
–         
Όχι ακόμη εσύ
τέτοια χτυπήματα. Πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου εύκολη η πρώτη φορά που θα
κοιτάξεις τον άλλον κατάματα μέσα από τον σταυρό και θα τραβήξεις την σκανδάλη.
Από την άλλη φορά, ίσως. Τώρα θέλω να έχεις το νου σου στη βολή με το
αντιαρματικό και μετά στο πολυβόλο. ΟΚ;
–         
Εντάξει.
–         
 Αφού τελειώσω μ’ αυτούς, ρίχνεις τη βολή σου
και μετά γαζώνουμε παράθυρα, ταράτσα και όποιον γλιτώσει απ’ τις εκρήξεις κι
επιχειρήσει να βγει  έξω από το κτίριο.
Πρόσεχε μη χτυπήσεις καθόλου εκείνα τα δύο αυτοκίνητα στο πλάι του κτιρίου. Θα
ακινητοποιήσω εγώ τους οδηγούς τους, αλλά θέλω να είναι έτοιμα για «αναχώρηση».
–         
Τι εννοείς
«αναχώρηση»;
–         
Θα καταλάβεις
στην ώρα του.
–         
Κι αν δε βρω
στόχο με τη ρουκέτα ; Κι αν μπλοκάρει; Κι αν πάθει αφλογιστία;
–         
Τότε Νικόλα, όλοι
αυτοί εκεί μέσα θα σε πιάσουν ζωντανό και θα σε σκίσουν πατόκορφα για να μάθουν
πόσα ξέρεις, για εκδίκηση αλλά και για παραδειγματισμό. Πήρες τώρα μια ιδέα για
το τι σε περιμένει αν δε βρεις στόχο;
–         
Γκχ…χμ…καλά…μια
σκέψη έκανα…
–         
Κακές σκέψεις εν
ώρα επιχείρησης απαγορεύονται…Αν δεν πετύχει η συνδυασμένη έκρηξη ρουκέτας,
δεξαμενής καυσίμου και αποθήκης πυρομαχικών, δεν θα μας σώσει το πολυβόλο
απέναντι σε τόσους οπλισμένους βετεράνους. Ο όγκος πυρός μας δεν είναι αρκετός.
Θα μας τσακίσουν. Στήσε το πολυβόλο τώρα και συνέχισε την κατόπτευση του χώρου.
–         
Πω, πω, αν βγούμε
ζωντανοί από δω δεν θα με πιστέψει κανείς για όλα αυτά.
–         
Ζωντανοί θα
βγούμε αν κάνεις ότι σου πω…Όσο για το «Ομηρικό σου Έπος», λυπάμαι αλλά δεν θα
το διηγηθείς πουθενά εκκολαπτόμενε Ράμπο μου…Ετοιμάσου τώρα, είναι σχεδόν ώρα…
 5. Το «Βάπτισμα του Πυρός»
–         
Ώρα, για τι;
–         
Για να φτάσουν οι
αρχηγοί τους…βλέπεις την αναταραχή;
–         
Ναι…
–         
Είναι η φρουρά
τους…ασφαλίζουν το χώρο…
–         
Και δεν θα’ ρθουν
εδώ;
–         
Όχι…
–         
Πως το ξέρεις;
–         



Μην αφησετε την Πληροφορια να σας ξεπερασει

Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice

  • 1 Month Subscription
    3 Month Subscription
    6 Month Subscription
    Year Subscription

Από Κατοχικά Νέα

"Το katohika.gr δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το katohika.gr , ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς χώρους." Η συντακτική ομάδα των κατοχικών νέων φέρνει όλη την εναλλακτική είδηση προς ξεσκαρτάρισμα απο τους ερευνητές αναγνώστες της! Ειτε ειναι Ψεμα ειτε ειναι αληθεια !Έχουμε συγκεκριμένη θέση απέναντι στην υπεροντοτητα πληροφορίας και γνωρίζουμε ότι μόνο με την διαδικασία της μη δογματικής αλήθειας μπορείς να ακολουθήσεις τα χνάρια της πραγματικής αλήθειας! Εδώ λοιπόν θα βρειτε ότι θέλει το πεδίο να μας κάνει να ασχοληθούμε ...αλλά θα βρείτε και πολλούς πλέον που κατανόησαν και την πληροφορία του πεδιου την κάνουν κομματάκια! Είμαστε ομάδα έρευνας και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε μαζί μας καμία ταμπέλα που θα μας απομακρύνει από το φως της αλήθειας ! Το Κατοχικά Νέα λοιπόν δεν είναι μια ειδησεογραφική σελίδα αλλά μια σελίδα έρευνας και κριτικής όλων των στοιχείων της καθημερινότητας ! Το Κατοχικά Νέα είναι ο χώρος όπου οι ελεύθεροι ερευνητές χρησιμοποιούν τον τοίχο αναδημοσιεύσεως σαν αποθήκη στοιχείων σε πολύ μεγαλύτερη έρευνα από ότι το φανερό έτσι ώστε μόνοι τους να καταλήξουν στο τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και τι κρυβεται πισω απο καθε πληροφορια που αλλοι δεν μπορουν να δουν! Χωρίς να αναγκαστούν να δεχθούν δογματικές και μασημενες αλήθειες από κανέναν άλλο πάρα μόνο από την προσωπική τους κρίση!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

elGreek