Τα σενάρια διαμελισμού της Ελλαδας – Στήνουν νέο Κόσοβο

του Γιώργου Ανδρουτσόπουλου

Αν κατά την αρχαιότητα την Αίγυπτο τη «χτύπησαν» οι «Επτά πληγές του
Φαραώ», στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν να
δημιουργήσουν τις «Τέσσερις πληγές του διαμελισμού», καθώς από την εποχή
που σχηματίστηκε σε κράτος δεν χάνουν ευκαιρία να τις…

πετσοκόψουν την εδαφική της ακεραιότητα είτε με «σχέδια επί χάρτου» είτε με μεθοδεύσεις που αποσκοπούν στο διαμελισμό της.
Και μπορεί στην καθημερινότητα των Ελλήνων να μην έχουν σχηματιστεί
τέτοιου είδους «απειλές», εντούτοις, αν σκύψουμε με προσοχή στα
επιμέρους εθνικά μας προβλήματα, θα δούμε να κρέμονται απειλητικά πάνω
από το κεφάλι μας τα… κεφάλια της ΛερναίαςΎδρας,
που το καθένα θέλει να
κατασπαράξει τη Θράκη, τη Μακεδονία, την ‘Ηπειρο, την Κρήτη, όπως και
μερικά νησιά ακόμη. Και μπορεί, επίσης, όλα αυτά να προέρχονται από τη
«βουλιμία» ξένων παραγόντων, αλλά είμαστε πια σε θέση να μετρήσουμε κι
εμείς σύγχρονους Εφιάλτες που συνηγορούν, για τη δική τους σκοπιμότητα,
στο διαμελισμό των εδαφών της πατρίδας μας.

Και μπορεί κατά το παρελθόν να έχουν υποστηριχτεί αποσπάσεις ελληνικών
εδαφών πριν καν αυτές περιέλθουν στην κυριαρχία της Ελλάδας, όπως η
δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, ως επακόλουθο της Συνθήκης του Αγίου
Στεφάνου το 1878. η οποία και δεν εφαρμόστηκε ποτέ. καθώς διήρκεσε μόνο
120 ημέρες, προκάλεσε όμως επίσημα τη «βουλιμία» των Βουλγάρων, με
αποτέλεσμα τις βιαιότητες σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της
Μακεδονίας και της Θράκης.

Και αν η λήξη του Μακεδονικού Αγώνα, το 1908, αποτέλεσε και το τέλος
αυτής της επί 30 χρόνια γενοκτονίας του ελληνικού στοιχείου, η εμμονή
των Βουλγάρων για κατάκτηση των ελληνικών εδαφών συνεχίστηκε και με την
κατοχή τμημάτωντης Μακεδονίας και της Θράκης, ως επακόλουθο της
«συμμαχίας» τους με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου
πολέμου, αλλά ως «απώτερη επιδίωξη» τερματίστηκε οριστικά πριν από λίγα
χρόνια με την επίσημη ανακοίνωση από τη βουλγαρική πλευρά πως δεν
συντρέχει πλέον λόγος επιβουλής ελληνικών εδαφών.

Την περίοδο της Κατοχής

Οι Γερμανοί, αμέσως μετά την κατάληψη και της Κρήτης (Μάιος 1941). τότε
που ολόκληρη ή ελληνική επικράτεια βρέθηκε κάτω από την κατοχή των
δυνάμεωντου Άξονα, διαίρεσαν την Ελλάδα σε τρία βασικά μέρη. Έτσι. η
Ιταλία κατέλαβε τα Επτάνησα, ενώ στη Βουλγαρία παραχωρήθηκε αρχικά η
ζώνη ανάμεσα στο Στρυμόνα και στο Νέστο, καθώς και τα νησιά Θάσος και
Σαμοθράκη. Το τμήμα αυτό επεκτάθηκε αργότερα σχεδόν μέχρι την
Αλεξανδρούπολη. Τόσο οι Ιταλοί στα Επτάνησα όσο και οι Βούλγαροι στην
Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη επιχείρησαν να εφαρμόσουν πολιτική
αφελληνισμού. Η υπόλοιπη χώρα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατοχής, μία
γερμανική και μία ιταλική. Η γερμανική ζώνη περιλάμβανε τα 2/3 του
νομούΈβρου, την κεντρική και δυτική Μακεδονία, όλα τα νησιά του βόρειου
Αιγαίου, εκτός από τη Θάσο και τη Σαμοθράκη, την Αττική, την Κρήτη
(εκτός από το νομό Λασιθίου, που ήταν υπό ιταλική διοίκηση) και από τις
Κυκλάδες… τη Μήλο. Η ιταλική ζώνη περιλάμβανε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Το «Σχέδιο Κίσινγκερ»

Για 20 σχεδόν χρόνια (δεκαετίες 70 και ’80) εκείνος που μεσουράνησε στη
διεθνή πολιτική σκηνή δεν ήταν άλλος από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ,
ΧάιντςΆλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger). Γεννημένος στη
Γερμανία το 1923 από γονείς εβραϊκής καταγωγής, οι οποίοι το 1938
διέφυγαν στην Αμερική υπό την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος,
ακολούθησε αρχικά ακαδημαϊκή καριέρα στο Χάρβαρντ, αλλά παράλληλα
συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που
αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι, το 1969 διορίστηκε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας για τον Πρόεδρο
Νίξον και ύστερα, κατά τη διάρκεια της Προεδρίας Φορντ, διετέλεσε και
υπουργός Εξωτερικών, ενώ, μετά την εκλογή του Κάρτερ στην Προεδρία,
ίδρυσε εταιρεία παροχής συμβουλών και συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως
ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και βραβεύτηκε με το Νόμπελ
Ειρήνης το 1993.Μόνο που για την Ελλάδα αποτέλεσε έναν από τους πιο
βασικούς διαμορφωτές της «όρεξης» των γειτόνων μας για επιβουλή
ελληνικών εδαφών, καθώς το «σχέδιο» του προέβλεπε το διαμελισμό της
Ελλάδας. Το ένα κρατίδιο ξεκινά από την Άρτα και πάνω, με την ονομασία
Μεγάλη Αλβανία. Το δεύτερο κρατίδιο έχει να κάνει με τα Σκόπια, όπου
δημιουργείται το κράτος της Μακεδονίας, που φτάνει έως τη Λάρισα. Το
τρίτο κρατίδιο είναι η Θράκη. Και όλα αυτά θα γίνουν σταδιακά με την
«άλωση» των πολιτιστικών στοιχείων των Ελλήνων, καθώς ο Κίσινγκερ είχε
δηλώσει ότι: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να
τιθασευθεί. Γι αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του
ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα
του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να
εξουδετερώσουμε τη δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να
επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην ανατολική
Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή
στρατηγικής σημασίας για μας».

Από τότε, είτε η δήλωση είναι αληθινή είτε όχι, τα όσα περιέγραψε τότε
τα βλέπουμε έκτοτε να γίνονται σταδιακά πραγματικότητα από Σκοπιανούς,
Αλβανούς και Τούρκους, ενώ τροφοδότησε και το «σχέδιο» του για
αναπροσαρμογή των εδαφών των βαλκανικών χωρών. Περιληπτικά, το
επονομαζόμενο «Σχέδιο Κίσινγκερ» προβλέπει τη λύση των προβλημάτων της
Μέσης Ανατολής, της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με τη
δημιουργία μιας συνομοσπονδίας κρατών, των ε πονομαζομένων « Ηνωμένων
Πολιτειών της Ανατολικής Μεσογείου» (ΗΠΑΜ). Συγχρόνως, ένα κομμάτι της
Ε.Ε. που είναι ήδη ενταγμένο σε αυτή ή θεωρείται πεδίο μελλοντικής
διεύρυνσης (Βαλκάνια), θα αποκοπεί ή θα αποτελέσει τμήμα μιας «χαλαρά
συνδεόμενης» με αυτή πτέρυγας που θα εκτείνεται προς Ανατολάς.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το «σχέδιο» άρχισε να εφαρμόζεται το
1989. Τότε προέβλεπε αρχικά το διακανονισμό του προβλήματος
Ισραήλ-Παλαισπνίων, με τη «διάσπαση» του Ισραήλ, στόχος που παραλίγο να
πραγματοποιηθεί πρόσφατα. Η δεύτερη φάση προέβλεπε διάσπαση της
Γιουγκοσλαβίας, στόχος που έχει ήδη επιτευχθεί. Η τρίτη φάση θεωρείται
ότι προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου (αφού πρώτα έχει διασπαστεί
σε δύο «κρατίδια»), φάση που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή.Εδώ όμως
αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται περισσότερο ενδιαφέροντα. Σύμφωνα με
κάποιες εκτιμήσεις, το «Σχέδιο» στην αρχική του μορφή προέβλεπε ακόμη:

■ Αυτονόμηση Κρήτης. Δωδεκανήσων, νήσων του ανατολικού Αιγαίου και δυτικής Μικράς Ασίας.

■ Αυτονόμηση της ανατολικής, της δυτικής Θράκης καιτηςνοτίου Βουλγαρίας.

■ Αύξηση των εδαφών του κράτους των Σκοπίων με προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.

■ Αύξηση των αλβανικών εδαφών προς Νότο μέχρι καιτην Πρέβεζα.

Ήδη, από το 1989, είχε αποκαλυφθεί ότι η άμβλυνση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα έχει ως μακροπρόθεσμους στόχους:

• Την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.

• Την αποστρατιωτικοποίηση των τουρκικών ακτών της Μικράς Ασίας, μέχρι εκεί που, όπως λένε. δεν φτάνει πιο πέρα.

• Την ίδρυση ελληνοτουρκικών επιχειρήσεων (τουριστικών, πετρελαϊκών,
εμπορικών, βιομηχανικών) και την ίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου στο
Αιγαίο και στις μικρασιατικές ακτές μεταξύ των δύο κρατών, στο πλαίσιο
μιας «μεικτής ζώνης κυριαρχίας», που θα εξελιχθεί σε αυτόνομο
«κρατίδιο-μαξιλάρι» των τοπικών διενέξεων, διεθνούς επιρροής και
ελεγχόμενο από τον ΟΗΕ.

Ανθελληνικές ΜΚΟ και Σόρος

Έτσι, από τότε βλέπουμε τη δημιουργία εκείνων των φορέων που επιχειρούν
την εφαρμογή του «Σχεδίου Κίσινγκερ». Κι αυτές δεν είναι παρά μια
«συνομοταξία» Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), οι οποίες δρουν με την
οικονομική στήριξη του Τζορτζ Σόρος.

Στην ουσία, πρόκειται για εκείνες τις ΜΚΟ που δεν κάνουν τίποτε άλλο
παρά να συντάσσουν εκθέσεις περί ύπαρξης «τουρκικής», «μακεδονικής»,
«τσάμικης» και «βλάχικης» μειονότητας σε διάφορες περιοχές κυρίως της
βόρειας Ελλάδας. Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν διστάζουν επίσης να
κατηγορήσουν το ελληνικό κράτος για παραβίαση «των δικαιωμάτων των
μειονοτήτων», κάνοντας λόγο στα κείμενα τους για ελληνικό σοβινισμό,
εθνικιστική υστερία και απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών.Τα
ερωτήματα, για ορισμένες από αυτές τις ΜΚΟ, πολλαπλασιάζονται τα
τελευταία χρόνια δημιουργώντας εύλογες υπόνοιες και απορίες, τόσο για
τις πηγές χρηματοδότησης τους όσο και για τους σκοπούς που εξυπηρετούν.
Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση τους, αρκετές από αυτές
εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα τους χάρη στη «γαλαντομία» του γνωστού
μεγαλοχρηματιστή, κερδοσκόπου και «παγκόσμιου πολίτη», όπως αρέσκεται να
αυτοαποκαλείται, Τζορτζ Σόρος.

Και ποιος είναι ο Τζορτζ Σόρος, ο φίλος και συνδαιτυμόναςτου Κώστα
Σημίτη και συνομιλητής του Γιώργου Παπανδρέου; Είναι ένας 80χρονος
σήμερα Ουγγροαμερικανός επενδυτής, εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος
ονομαζόταν αρχικά Γκιόργκι Σβαρτς, που δραστηριοποιείται σε περίπου 40
χώρες, με πολλές από αυτές να τον έχουν κατηγορήσει ότι προκαλεί και
εκμεταλλεύεται την αποσταθεροποίηση κρατών για να αυξάνει την ήδη
αμύθητη περιουσία του. Παρά το γεγονός ότι «αυτοσυστήνεται» ως
«πολιτικός ακτιβιστής» και υπέρμαχος της «ανοικτής κοινωνίας» και του
φιλελευθερισμού, κατά τα πρότυπα του «πνευματικού του πατέρα», φιλοσόφου
Καρλ Πόπερ στο London School of Economics, πολλά είναι τα κράτη που
ένιωσαν «στο πετσί τους» τις προθέσεις του μεγάλου κερδοσκόπου.