Τα Παιδιά του Μέλλοντος

«Παιδιά της μελλοντικής εποχής Διαβάζοντας αυτό το φύλλο της οργής
Να ξέρετε πως σε παλιότερά σας χρόνια Ο έρωτας ο γλυκός λογιάζονταν για κρίμα.»
Γουίλλιαμ Μπλέηκ

«Πάντα, σ’ όλη μου τη ζωή, αγαπούσα τα μωρά, τα παιδιά και τους νέους,
κι αυτά το ίδιο πάντα μ’ αγαπούσαν και μ’ ένιωθαν.
Τα μωρά μού χαμογελούσαν γιατί είχα μαζί τους μια βαθιά επαφή και,
πολλές φορές, παιδιά δυο και τριών χρόνων γίνονταν σκεφτικά και σοβαρά μόλις με κοίταζαν.

Ήταν αυτό ένα από τα μεγάλα και ευτυχή προνόμια που είχα στη ζωή μου,
και θέλω να εκφράσω κατά κάποιο τρόπο την ευγνωμοσύνη μου
για τούτη την αγάπη που μου χάρισαν οι μικροί μου φίλοι.

Είθε η μοίρα και ο μεγάλος ωκεανός της ζωντανής ενέργειας, απ’ όπου ήρθαν
κι όπου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν,
να τους ευλογήσουν με ευτυχία, ευδαιμονία κι ελευθερία στη ζωή τους.
Ελπίζω να ‘χω συμβάλλει κι εγώ αρκετά στη μελλοντική τους ευτυχία.»
Wilhelm Reich

Πρόλογος: Αυτά τα όμορφα, άδολα και χαρούμενα πλάσματα, τα μωρά. πώς άραγε γίνονται σαν κι εμάς, άνθρωποι ανασφαλείς, μπερδε­μένοι, ανίκανοι να ζήσουν μαζί αρμονικά, άνθρωποι που γυρεύ­ουν τα υπέρμετρα πλούτη, την περισσή εξυπνάδα, τη ζηλευτή ομορφιά, την παγκόσμια φήμη, όποια κι αν είναι αυτή, άνθρωποι που αναζητούν κάποτε το Θεό (που κάπου μοιάζει να είναι κρυμμένος) και ελπίζουν να μην τους μοιάσουν τα παιδιά τους:

Γεννιόμαστε άγγελοι και γινόμαστε απολωλότα πρόβατα. Κι όπως μαθαίνουμε διαβάζοντας τους παλιότερους, έτσι γινόταν πάντα. Πώς γίνεται αυτό; Γιατί εμείς οι άνθρωποι, που είμαστε από κάθε άποψη τα πιο νοήμονα από όλα τα ζώα, δεν καταφέρ­νουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που κάθε σκύλος, φάλαινα ή ποντίκι αυτόματα γνωρίζει – ότι είναι μέρος της φύσης ή ότι πρέπει να συνεργάζεται μαζί της, να υπακούει στους νόμους της; Γιατί αποξενωνόμαστε από τη ζωή; Ποιο είναι το λάθος μας; Ποιο είναι το λάθος μας στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ο Ράιχ πάντα έθετε ερωτήματα σαν κι αυτά. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που μπορούν και βγαίνουν έξω από τον πολιτισμό τους για να τον εξετάσουν με αμερόληπτη ματιά.

Αυτό το βιβλίο περιέχει ένα μέρος από το τεράστιο έργο του Ράιχ σχετικά με την ανθρώπινη παθολογία. Αποτελείται από μελέτες, που έγιναν ανάμεσα στα 1926 και 1952, για τις βλάβες που προκαλούμε στα παιδιά μας όταν καταστέλλουμε τις φυσι­κές τους παρορμήσεις, μερικές από τις οποίες είναι σεξουαλικές.

Το ενδιαφέρον που έχουν αυτές οι μελέτες είναι κάθε άλλο παρά εφήμερο. Μέσα σ» ένα κόσμο όπου τα έθνη ετοιμάζουν την εξόντωσή τους, τη δική τους και ολόκληρου του πλανήτη, για να επιβάλουν αποφασιστικά τις διάφορες ιδεολογικές τους από­ψεις, εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να μελετάμε με ζήλο καθετί που μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς βρεθή­καμε σ’ αυτή την τρομακτική θέση.

Η Πηγή του Ανθρώπινου “ Όχι” Όταν ένα παιδί γεννιέται, βγαίνει μέσα από μια ζεστή μήτρα θερμοκρασίας 37 βαθμών σ’ ένα περιβάλλον 18-20 βαθμών. Το σοκ της γέννησης… μεγάλο κακό. Μα θα μπορούσε να το αντέξει αν δεν γίνονταν τα υπόλοιπα. Μόλις βγει έξω, το σηκώνουν από τα πόδια και το χτυπούν στα πισινά. Το πρώτο καλωσόρισμα είναι ένα χαστούκι και το επόμενο, το παίρνουν από τη μητέρα- σωστά;

Το παίρνουν από τη μητέρα. Θέλω να προσέξετε εδώ πέρα. Είναι κάτι που, ύστερα από εκατό χρόνια, θα φαίνεται απίστευτο. Το παίρνουν από τη μητέρα.

Η μητέρα δεν πρέπει ούτε ν’ αγγίξει ούτε να δει το μωρό. Το μωρό που είχε επί εννιά μήνες σωματική επαφή σε πολύ υψηλή θερμοκρασία – πεδιακή δράση μεταξύ των δύο σωμάτων, ζέστη και θερμότητα – τώρα δεν έχει καμιά σωματική επαφή. Επίσης, πριν από έξι-έφτά χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι καθιέρωσαν κάτι άλλο- την περιτομή. Δεν ξέρω για ποιο λόγο- αυτό παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα. Πάρτε το καημένο το πέος· εντάξει; Πάρτε κι ένα μαχαίρι κι αρχίστε να κόβετε κι όλοι λένε πως δεν πονάει.

Όλο λένε, «Όχι, δεν πονάει». Το καταλαβαίνετε; Αυτό, φυσικά είναι μια πρόφαση, ένα πρόσχημα. Λένε ότι τα έλυτρα των νεύρων δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα, κι ότι δεν έχει αναπτυχθεί ούτε η αίσθηση των νεύρων και ότι, το παιδί δε νιώθει απολύτως τίποτα. Μα αυτό λέγεται δολοφονί (Δες Κλειτεριδεκτομή
)

Η περιτομή είναι από τα χειρότερα που μπορούν να γίνουν στα παιδιά. Όσο για το τι απογίνονται αυτά, δεν έχετε παρά να τους ρίξετε μια ματιά. Δεν μπορούν να σας μιλήσουν παρά μόνο να κλάψουν. Δεν μπορούν παρά να ζαρώσουν, να μαζευτούν, να αποτραβηχτούν στον εαυτό τους, μακριά απ’ αυτό τον άσχημο κόσμο. Τα λέω πολύ ωμά αλλά σίγουρα καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Να, λοιπόν, ποιο είναι το καλωσόρισμα: η απομάκρυνση από τη μητέρα- η μητέρα δεν πρέπει να δει το μωρό. Για είκοσι τέσσερις ως σαράντα οκτώ ώρες, φαΐ τίποτα- σωστά; Κόψιμο του πέους, και ύστερα έρχεται το χειρότερο: το καημένο το παιδί, το μωρό, πασχίζει συνέχεια να τεντωθεί, να βρει κάποια ζεστασιά, από κάπου να πιαστεί.

Πλησιάζει τη μητέρα κι αγγίζει τα χείλη του στη μητρική θηλή· τι γίνεται τότε; Η θηλή είναι κρύα ή δεν ορθώνεται ή δε βγάζει γάλα ή το γάλα της είναι κακό κι αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, δεν είναι μια περίπτωση στις χίλιες. Είναι κάτι γενικό, συνηθισμένο. Τι κάνει, λοιπόν, αυτό το μωρό; Πως αντιδρά σ’ αυτό; Πως μπορεί ν’ αντιδράσει βιοενεργειακά; Δεν μπορεί να ‘ρθει και να σας πει: «Άκου, υποφέρω πολύ, πάρα πολύ».

Δε λέει «όχι» με λόγια που να τα καταλαβαίνετε, αλλά πάντως η συγκινησιακή του κατάσταση αυτή είναι. Και εμείς οι οργονομιστές το γνωρίζουμε. Το ανακαλύπτουμε στους ασθενείς μας. Το ανακαλύπτουμε στη συγκινησιακή τους δομή, στη συμπεριφορά τους κι όχι στα λόγια τους. Οι λέξεις δεν μπορούν να το εκφράσουν.

Εδώ, από το πρώτο κιόλας ξεκίνημα, αρχίζει να αναπτύσσεται το μίσος.
Εδώ αρχίζει να αναπτύσσεται, το «όχι», το μεγάλο «ΟΧΙ» της ανθρωπότητας.

… κι ύστερα ρωτάτε γιατί άραγε ο κόσμος έχει τέτοια χάλια.

Η μοίρα του ανθρώπινου γένους θα διαμορφωθεί από τη χαρακτηροδομή των Παιδιών του Μέλλοντος. Οι μεγάλες απο­φάσεις βρίσκονται στα χέρια τους και στις καρδιές τους. Αυτά θα αναλάβουν να βάλουν σε τάξη το χάος αυτού του εικοστού αιώνα κι αυτό είναι κάτι που μας αφορά, εμάς που σήμερα ζούμε μέσα σ’ αυτό το μεγάλο χάος. (δες Σκέψου Πριν Επιλέξεις να Αναπαραχθείς
)

Τον περασμένο αιώνα οι γονείς και οι παππούδες μας προσπά­θησαν πολλές φορές να διαπεράσουν το τείχος του κοινωνικού κακού με κάθε είδους κοινωνικές θεωρίες, πολιτικά προγράμμα­τα, μεταρρυθμίσεις, ψηφίσματα και επαναστάσεις και όλες τις φορές απέτυχαν οικτρά.

Όλες οι προσπάθειες για βελτίωση της τύχης του ανθρώπου απέτυχαν. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι, με κάθε νέα προσπάθεια, η αθλιότητα γινόταν ακόμα βαθύτερη και η εμπλοκή ακόμα χειρότερη. Η σημερινή γενιά, δηλαδή εκείνοι που βρίσκονται σήμερα σε ώριμη ηλικία, από τριάντα ως εξήντα χρόνων, κληρονόμησαν τη σύγχυση και μάταια προσπάθησαν να την αποφύγουν.

Ορισμένοι μπόρεσαν και όρθωσαν το κεφάλι τους πάνω από το χάοςάλλοι παρασύρθηκαν από τη δίνη δίχως ποτέ να ξαναβγούν στην επιφάνεια. Με άλλα λόγια, στην προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε ένα νέο προσανατολισμό στη ζωή, αποτύχαμε οικτρά. Το παρελθόν βάρυνε πάνω μας πάρα πολύ. Προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να πηδήξουμε προς την ελευθερία μ’ αλυσοδεμένα πόδια, και πέσαμεη γενιά μας δε θα τα καταφέρει να σηκωθεί ποτέ.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ελπίδα; Υπάρχει. Ελπίδες υπάρ­χουν πολλές, φτάνει μόνο να επιστρατεύσουμε το θάρρος και την ευθύτητα που χρειάζονται για να παραδεχτούμε την οικτρή αποτυχία μας. Τότε και μόνο τότε Θα ξέρουμε που και πως μπορούμε να επέμβουμε για να ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ.

Μπορούμε να βοηθήσουμεφτάνει να αναγνωρίσομε τις τερά­στιες ελπίδες που υπόσχεται μια εντελώς νέα και άγνωστη ως τώρα κοινωνική εξέλιξη που μόλις έκανε την εμφάνισή της, το “Οργονικό Ινστιτούτο” στο Φόρεστ Χιλς της Νέας Υόρκης για το παιδί – που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1946, λίγο μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Το σχέδιο καταστρώθηκε μέσα σε μια περίοδο δέκα χρόνων, από το 1939 ως το 1949, οπότε και έγιναν τα πρώτα πρακτικά βήματα για την οργάνωση αυτού του έργου.

Η πρώτη προϋπόθεση για να αδράξουμε την ευκαιρία που μας δίνεται μ’ αυτή τη νέα εξέλιξη είναι να συνειδητοποιήσουμε την δική μας λειτουργία. Δεν είμαστε παρά οι μεταφορικοί ιμάντες από ένα κακό παρελθόν σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να πούμε στα παιδιά μας πως να φτιάξουν το μέλλον τους, αφού αποδειχτήκαμε ακατάλληλοι να φτιάξουμε το δικό μας παρόν.

Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε, ωστόσο, είναι να πούμε στα παιδιά μας πού και πώς αποτύχαμε και μπορούμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό, για να απομακρύνουμε τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο τους για να φτιάξουν ένα νέο, καλύτερο κόσμο για τον εαυτό τους.

Δεν είναι δυνατό να υποστηρίξουμε την «πολιτιστική προσαρ­μογή» των παιδιών μας όταν, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, ο ίδιος αυτός πολιτισμός καταρρέει κάτω από τα πόδια μας. Γιατί να πρέπει να προσαρμοστούν τα παιδιά μας σ’ αυτή την εποχή του πολέμου, των μαζικών φόνων, της τυραννίας και του ηθικού εκφυλισμού; (δες Τα παιδιά της Ιοκάστης
)

Δεν είναι δυνατό να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουμε ανεξάρτητους ανθρώπινους χαρακτήρες, όταν η αγωγή των παιδιών βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών. Δεν πρέπει να παραδίνουμε τα παιδιά μας σε τέτοιο άθλιο τρόπο.

Δεν μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας τι είδους κόσμο θα χτίσουν ή πρέπει να χτίσουν. Μα μπορούμε να τα εφοδιάσουμε με τέτοια δομή χαρακτήρα και βιολογική δύναμη ώστε να μπορέ­σουν να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, να βρουν το δικό τους δρόμο, να φτιάξουν το δικό τους μέλλον και το μέλλον των παιδιών τους με ορθολογικό τρόπο.

Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο
, Κοινό Άνθρωπο.
Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου».
Πόσο σε λυπάμαι Κοινέ Ανθρωπάκο
Wilhelm Reich