Συναντήσεις χωρίς ατζέντα και απειλές αλά… Ιράκ

Όπως πριν από μερικές μέρες, κατά τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων, έτσι και κατά την μαραθώνια, 3,5 ωρών, σύσκεψη υπό την προεδρία του κ. Κάρολου Παπούλια, η πολιτική κατάσταση στη χώρα παρέμεινε στάσιμη και βαλτωμένη.

Η επόμενη ημέρα της σύσκεψης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερή για τη χώρα, καθώς όχι μόνο δεν έστειλε προς το εξωτερικό το (αμφιλεγόμενο) μήνυμα της συναίνεσης, αλλά επιβεβαίωσε την ήδη διαμορφωμένη άποψη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν είναι σε θέση, αλλά και δεν θέλει να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα.

Αποτέλεσμα, οι εκδηλώσεις «απογοήτευσης» από την Κομισιόν, αλλά και η νέα δήλωση Όλι Ρεν, ο οποίος αυτή τη φορά χρησιμοποίησε για την Ελλάδα μια απειλή που η διεθνής κοινότητα είχε χρησιμοποιήσει λίγο πριν ξεκινήσει η επίθεση στο Ιράκ: Ο χρόνος τελειώνει!

Προβληματικές από τη φύση τους αυτές οι συναντήσεις, καθώς δεν έχουν συγκεκριμένη ατζέντα – τουλάχιστον δεν έχει ανακοινωθεί κάτι περισσότερο από γενικότητες περί συνεννόησης – πρέπει να αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία στην ιστορία των… ειρηνευτικών διασκέψεων.

Η ανυπαρξία ατζέντας και η προσέλευση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να έχουν εκ των προτέρων τεθεί κάποια συγκεκριμένα σημεία επί των οποίων να εστιάσουν οι συζητήσεις, οδηγεί πια την κατάσταση στα άκρα.

Με αποτέλεσμα η προσπάθεια για (δήθεν) συναίνεση να καταλήγει σε χειρότερα κάθε φορά αποτελέσματα. Διότι σε τέτοιου είδους απόπειρες προσέγγισης υπάρχει πάντα ένα κείμενο βάσης, ένα συνυποσχετικό, από όπου ξεκινούν οι διαπραγματευσεις.

Ο πρωθυπουργός δίνει από μέρες την εντύπωση ότι ακολουθεί από μέρες ένα είδος πρωτοκόλλου επιδίωξης συμφωνίας, προκειμένου να καταλήξει σε δηλώσεις του τύπου «θα προχωρήσω μόνος μου».

Και οι αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν εμφανίσει τον τελευταίο καιρό μια σειρά προτάσεις και απόψεις, που καμιά δεν μπορεί να οδηγήσει σε άμεσες λύσεις, που τόσο χρειάζεται η χώρα.

Όλα δείχνουν ότι η χώρα θα προχωρήσει μοιραία και άβουλα προς το τέλος, καθώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ακολουθούμενη πολιτική, αλλά και οι ικανότητες αυτών που την σχεδιάζουν και την εφαρμόζουν.

Η κυβέρνηση επιθυμεί να λάβει πράσινο φως για να εφαρμόσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που έχει σχεδιάσει (μόνο του) το οικονομικό επιτελείο – με μικρές ίσως παραχωρήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία των μέτρων και την εδώ και ένα χρόνο επιλεγείσα πορεία περικοπών.

Παρά το γεγονός ότι οι εκλογές εξακολουθούν να εξορκίζονται, τίποτε πλέον δεν μπορεί να τις αποκλείσει.

Και αυτό, όχι λόγω της μη επιτευχθείσας «συναίνεσης», αλλά επειδή άλλοι, και όχι η αξιωματική αντιπολίτευση, θα εμποδίσουν την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και την υλοποίηση του σχεδίου αποκρατικοποιήσεων.

Την ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί βρίσκονταν στο Προεδρικό Μέγαρο, οι πραγματικοί αντίπαλοι του κυβερνητικού δημοσιονομικού προγράμματος προχωρούσαν σε επίδειξη δύναμης.

Η λεωφόρος Κηφισίας είχε αποκλειστεί από την ΟΜΕ-ΟΤΕ και έξω από το Μέγαρο του Οργανισμού επικρατούσε πολεμική ατμόσφαιρα, με καρφωμένες ελληνικές σημαίες στα κάγκελα της πύλης!

Την ίδια ώρα, το λιμάνι παρέμενε σε αναταραχή και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ετοίμαζε τις δικές της κινητοποιήσεις.

Αν κάποιοι έπρεπε να βρεθούν στο προεδρικό μέγαρο για να κληθούν να δώσουν την συναίνεσή τους, αυτοί δεν είναι άλλοι από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα και προσωπικά στον πρωθυπουργό.

Στην ουσία, είτε ήθελαν συναινέσει είτε όχι οι πολιτικοί αρχηγοί, έχουν ήδη διαμορφωθεί δύο πόλοι που δεν πρόκειται να συναινέσουν ή να ακολουθήσουν τα κόμματα:

Από τη μια το «Κίνημα της 25ης Μαΐου», που προς το παρόν ούτε διαθέτει, αλλά ούτε και επιδιώκει πολιτική έκφραση. Και από την άλλη, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των υπό αποκρατικοποίηση οργανισμών.

Ο κ. Παπανδρέου οφείλει να μας πει τι σκοπεύει να κάνει με τους εκλεκτούς του. Μετά την κινητοποίησή τους και το χάος που προκάλεσαν στη Λεωφόρο Κηφισίας, οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ όχι μόνο ανακοίνωσαν πανελλαδική απεργία για την Πέμπτη, 2 Ιουνίου, συνοδευόμενη από πανελλαδικό συλλαλητήριο, αλλά και καταλήψεις υπηρεσιών πανελλαδικά.

Ανάλογες κινητοποιήσεις προγραμματίζονται και στη ΔΕΗ – γι’ αυτό άλλωστε η επιχείρηση έμεινε προς το παρόν στα μετόπισθεν των αποκρατικοποιήσεων.

Όλα αυτά, απλώς δημιουργούν πρόβλημα σε έναν Οργανισμό, τον ΟΤΕ, όπου ήδη το κράτος είναι μειοψηφία, στέλνοντας ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα στο εξωτερικό από αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση.

Όλα αυτά, απλώς ρίχνουν στα τάρταρα την αξία ενός άλλου οργανισμού, της ΔΕΗ, καθιστώντας απαγορευτική την αποκρατικοποίησή της, όσον αφορά στο τίμημα.

Μέχρι στιγμής, ο κ. Παπανδρέου δεν έχει συγκαλέσει σύσκεψη των μεγαλοσυνδικαλιστών που τον έχουν στηρίξει σε όλη την πορεία της πολιτικής του καριέρας.

Με τη διαφορά ότι αυτό είναι το πρόβλημά του. Ακόμη και αν το σύνολο της αντιπολίτευσης συμφωνούσε, μια τέτοια συμφωνία θα ήταν εντελώς άχρηστη.

Επομένως, δεν βλέπουμε πώς ακόμη και αν δεν «σκέφτονταν τις καρέκλες τους», όπως είπε κατά την έξοδό του από το Προεδρικό Μέγαρο ο κ. Καρατζαφέρης, θα μπορούσαν όλοι μαζί να επιβληθούν σ’ αυτούς στους οποίους δεν κατορθώνει να επιβληθεί το «αφεντικό» τους.

Με κλειστούς δρόμους, κλειστά λιμάνια και διακοπή της ηλεκτροδότησης καμιά χώρα δεν βγήκε ποτέ από την κρίση.

Αλλά ο κ. Παπανδρέου συμπεριφέρεται ως εάν να μην κατανοεί, να μην θέλει να κατανοήσει, ποιο πραγματικά είναι το πρόβλημά του. Και προτιμά να το κρύβει κάτω από το χαλί, φορτώνοντας τα βάρη και στέλνοντας τον λογαριασμό στους πολιτικούς του αντιπάλους!