Στις δύσκολες συνθήκες το ζητούμενο είναι να παραμείνουμε άνθρωποι

Για να μην παίρνω νερό για το μποστάνι, το σχολείο αποφάσισε να κλείσει την κεντρική βάνα. Πριν την κλείσει, είχα δώσει τα στοιχεία μου στην υποδιευθύντρια και για να απαλλαχτεί της ευθύνης τής είπα να με καταδώσει στον δήμο για να προβούν εκείνοι στις νόμιμες ενέργειες. Τελικά έγινε κι αυτό που ήθελαν να αποτρέψουν οι γονείς του συλλόγου όταν με πολέμησαν, δηλαδή έκλεισαν οι βρύσες και δεν θα μπορούν πλέον να πιουν νερό ούτε και τα παιδιά τους που παίζουν στην αυλή το απόγευμα.

(Το αφήνω εδώ.. στο ότι όλοι έχουμε δίκιο από την μεριά μας. Η συνέχεια:)

Το οικόπεδο της κατάληψης συνορεύει με δύο πολυκατοικίες, που και οι δυο έχουν βρύσες προσβάσιμες. Κατά τύχη την ώρα που έφτασα έβγαινε από την μία πολυκατοικία ένας ένοικος. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να χρησιμοποιώ το νερό της αυλής τους για να ποτίζω το μποστάνι, πληρώνοντας το αντίτιμο. Μου είπε ότι δεν είναι ιδιοκτήτης, να απευθυνθώ στην κυρία με το κόκκινο που είναι στο μπαλκόνι. Η κυρία με το κόκκινο συνομιλούσε με μία κυρία της διπλανής πολυκατοικίας, τις διέκοψα για να της θέσω το ερώτημα. Η άλλη κυρία νόμισε στην αρχή ότι ήθελα λίγο νερό για σήμερα και προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει. Η κυρία με το κόκκινο κατάλαβε αμέσως ότι ζητούσα μόνιμη χρήση κι άρχισε αμέσως τις δικαιολογίες. Η διπλανή φάνηκε να απορεί με τη στάση της, αλλά μόλις κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο για μεμονωμένη εξυπηρέτηση, συστρατεύτηκε επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα της πρώτης. Ήρθε ο Νικόλας στο ενδιάμεσο και απαντούσε βρίσκοντας λύση σε κάθε εμπόδιο που η κυρία με το κόκκινο έφερνε. Θα βάζαμε δικό μας μετρητή να καταγράφει ακριβώς τι χαλάμε, θα έκανε εκείνος τις συνδέσεις. Είμαστε πολλοί οι ένοικοι εκείνη έλεγε δεν θα συμφωνήσουν όλοι, ο ιδιοκτήτης αποφασίζει έλεγε ο Νικόλας. Οι ιδιοκτήτες είναι σε χειρότερη μοίρα από τους ενοικιαστές σήμερα έλεγε η κυρία. Ο Νικόλας με τα πολλά δεν άντεξε, της είπε δικαιολογίες βρίσκονται πολλές, απλά δεν θέλετε, μου είπε δεν θα τους παρακαλάμε, και φύγαμε.

Στην διένεξη έμεινα αμέτοχη, γιατί… είχαμε όλοι δίκιο!! Οι περισσότεροι ενοικιαστές αδυνατούν να πληρώσουν το νοίκι. Κι όχι μόνο, αφήνουν απλήρωτους και τους λογαριασμούς νερού, ρεύματος. Όλο το μπουγιουρντί το τρώει μετά ο ιδιοκτήτης, χωρίς να μπορεί να βρει δικαιολογία δεν έχω, δεν πληρώνω, φεύγω. Του μένουν αμανάτι τα χρέη. Και δεν φταίει ούτε κι ο ενοικιαστής που δεν πληρώνει, αφού δεν έχει. Επίσης ο ιδιοκτήτης για το οίκημά του πληρώνει στο κράτος τόσα σαν να το χρωστάει. Τα επιπρόσθετα βάρη -τα χρέη που αφήνει ένας άλλος- πώς θα τα σηκώσει; Όσο κι αν θέλει να είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος, μπορεί να είναι; Να στηρίξει τον νοικάρη που δεν έχει να φάει και γι’ αυτό δεν πληρώνει, μα αν δεν έχει κι ο ίδιος να φάει, και δεν γλιτώνει μ’ ένα φεύγω;

Εγώ τώρα, είμαι μία άγνωστη που έκανε κατάληψη σ’ ένα χωράφι του δήμου για να φτιάξει μποστάνι. Και πού το ξέρει ότι δεν θα το παρατήσω αύριο, ή ότι δεν θα με χώσουν μέσα, και το νερό που χάλασα μετά ποιος θα της το πληρώσει;

Είχε λοιπόν δίκιο η κυρία με το κόκκινο που δεν ήθελε να μπει σε διαδικασία να επωμιστεί κι άλλα έξοδα. Αφού είχε κι εκείνη δίκιο πώς μπορούσα να πολεμήσω για το δικό μου δίκιο;

Είναι άπειρα τα δίκαια τελικά;

(Ό,τι έκανα από εκεί κι έπειτα το έκανα όχι από επιλογή, δεν ήθελα να συνεχίσω την αναζήτηση, πήγαινε σαν από μόνο του.)

Η άλλη προσβάσιμη βρύση βρίσκεται έξω από ένα υπόγειο, πάνω από το υπόγειο είναι ένα φροντιστήριο αγγλικών. Είχαν μάθημα, διακριτικά ρωτάω την δασκάλα αν το υπόγειο ανήκει σε εκείνην. Μου είπε ότι ανήκει στην κυρία στον τρίτο. (Αυτοί στον τρίτο μας ξέρουν, ο άντρας της είναι αυτός που μας έλεγε πώς να σκάψουμε.) Χτύπησα το κουδούνι, την ρώτησα αν μπορώ να χρησιμοποιώ το νερό, μου είπε ότι δεν ανήκει σ’ αυτήν αλλά στην δασκάλα δίπλα. Λέω με εμπαίζουν, φεύγω, πάω στην κοπέλα απέναντι που δουλεύει στο χασάπικο (η τελευταία επιλογή). Η κοπέλα αυτή είχε προθυμοποιηθεί κάποιες φορές να με διευκολύνει με το νερό. Της το πρότεινα, μου είπε δεν είναι ιδιοκτήτρια, ο ιδιοκτήτης δεν έρχεται συχνά κλπ. Δικαιολογίες…

Δεν ξέρω γιατί ξαναπήγα στο φροντιστήριο. Όταν με είδε η δασκάλα σαν να δυσανασχέτησε (πάλι την διέκοψα), της είπα ότι χρειάζομαι το νερό για να ποτίζω το μποστάνι. Πετάχτηκε σαν ξαφνιασμένη, μου λέει «α νερό χρειάζεσαι; Γιατί δεν μου το είπες, φυσικά μπορείς να το χρησιμοποιείς».

Παράτησε το μάθημα, άρχισε να ψάχνει το κλειδί της βρύσης, ντράπηκα που την διέκοψα, φώναξε περιπαιχτικά μην σε νοιάζει θα τους κρατήσω παραπάνω, τα παιδιά αστεία γκρίνιαξαν, εκείνη γέλαγε. Της είπα ούτως ή άλλως πρέπει να πάω να φέρω λάστιχο, μου είπε έχω εγώ δεν χρειάζεται να αγοράσεις. Της μίλησα για πληρωμή, μου λέει να μου φέρνεις κάνα μαρουλάκι να τρώω…..

Έκλαψα. Με κοίταξε παραξενεμένη, με ρώτησε γιατί κλαίω. Της είπα δεν έβρισκα κάποιον να με διευκολύνει. Παραξενεύτηκε τόσο πολύ.. μου λέει τι; δεν σου έδινε κανείς νερό; Αντέδρασε σαν να άκουσε κάτι αδιανόητο….

……….

Καλή τη πίστει….

Εμπιστοσύνη…

Καχυποψία…

Φόβος…

Εγκατάλειψη…

Ανασφάλεια…

Δεν μπορώ να σε σώσω αν σώζοντάς σε θα πεθάνω εγώ…

Οι συνθήκες κάνουν τον άνθρωπο απάνθρωπο…

Και δεν την γλιτώνει κανείς, όσο καλός κι αν είσαι, όσο συνειδητοποιημένος.. Εγώ είδα με δυσπιστία την δασκάλα, ήμουν επηρεασμένη από τις προηγούμενες συμπεριφορές. Την παρεξήγησα από την αρχή, πήγα με αρνητική διάθεση, πριν της μιλήσω στα μάτια μου την είχα σαν όλους τους άλλους…..

Δεν υπάρχουν δεκαπέντε δίκαια για το καθετί, μόνο ένα και ισχύει για όλους.

Τι θα έκανες σε κανονικές συνθήκες; Αυτό είναι το σωστό, δίκαιο, φύση.

Η δασκάλα φέρθηκε φυσιολογικά, σαν να μην ζει τον ορυμαγδό ή σαν να μην έχει επιδράσει για να την μεταλλάξει ο ορυμαγδός.

Όλοι έχουμε δίκιο να είμαστε όσο σκατά είμαστε σήμερα. Έχουμε δίκιο αλλά το σωστό είναι να κάνουμε το σωστό, ακόμα και (ιδίως) στις πιο δύσκολες συνθήκες. Το σωστό είναι να παραμείνουμε άνθρωποι.

Stefania Ligerou