Πού και πώς περιμένεις να δεις τον άστεγο;

Πού και πώς περιμένεις να δεις τον άστεγο;

Περιμένεις να τον δεις στα φανάρια, στο δρόμο, στα παγκάκια. Περιμένεις να τον δεις επαίτη, μίζερο και βρόμικο. Περιμένεις να φωνάζει το παρουσιαστικό του να τον λυπηθείς, να δείξεις ελεημοσύνη. Περιμένεις να έχει χάσει την αξιοπρέπειά του, να συμβιβάζεται και να σκύβει το κεφάλι

Όλα αυτά τα θεωρείς φυσιολογικά, τα περιμένεις και σου δίνουν το δικαίωμα να συνεχίζεις να στηρίζεις τη δομή που έχεις καταχωρημένη στο νου σου.

Δεν θα δεις όμως τον άστεγο που χάκαρε τη ζωή του και τόλμησε να απαρνηθεί το σύστημα που τον θέλει δούλο. Μπορεί να τον εντοπίσεις, αλλά σίγουρα δεν θα τον αναγνωρίσεις, σε μεμονωμένες στιγμές της ζωής σου, που ο νους σου έχει ήδη ονομάσει «άσχετες φάσεις». Θα πρέπει, να έχεις πρώτα απεγκλωβιστεί ο ίδιος, από όλα όσα έχεις ονομάσει «σημαντικά» στη ζωή σου. Και δεν είναι βολικό να είσαι «άστεγος».

Γιατί αυτοί ζουν αθόρυβα, μακριά από κάμερες και μεγάλους λόγους. Δεν κάνουν λάβαρο τα μικρά κατορθώματά τους που θεωρούν απλά τη μικρή αλήθεια τους, που όμως τολμούν να ζουν. Μπορεί να μη «ζεσταίνονται το χειμώνα» αλλά τίποτα δεν είναι ικανό να τους στερήσει τη φλόγα που σιγοκαίει μέσα τους… πάντα με τον κίνδυνο να σβήσει.

Συχνά, δεν τους αναγνωρίζει ούτε ο γείτονάς τους, που έχει και αυτός συνηθίσει να βλέπει όλα όσα έμαθε και εκπαιδεύτηκε να βλέπει. Τίποτα και κανέναν πέρα από αυτά! Γιατί μοιάζουν με όλους εμάς, που πιστεύουμε πως ζούμε μια «φυσιολογική» («ήσυχη» άκουσα τις προάλλες) ζωή, προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας, να ανταποκρινόμαστε στην τρέχουσα ηθική και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τις νέες τάσεις (σε όλους τους τομείς) αλλά και να γεμίζουμε ακόμα περισσότερο το ήδη παραφορτωμένο κεφάλι μας.

Το παρουσιαστικό του σίγουρα δεν παραπέμπει και ο λόγος του είναι συχνά «φτωχός» και απλοϊκός. Δεν μάθαμε να κατανοούμε τα απλά. Δεν έχει τίποτα να επιδείξει, ούτε καν «το παράδειγμα της ίδιας του της ζωής». Δεν είναι «παράδειγμα» για κανέναν και το ξέρει. Το όνομά του δεν έχει καμία σημασία. Άλλωστε, το ίδιο το σύστημα τον έχει διαγράψει προ πολλού από τα νομικά βιβλία του. Είναι άνομο πρόσωπο, ανύπαρκτο, ασήμαντο και αόρατο.

Από την άλλη, μπορεί και να προκαλεί. Δεν τον βλέπεις όμως πάλι. Τον έχεις ήδη κατατάξει, προτού καν εμφανιστεί στον ορίζοντά σου. Δεν παίζει καν ρόλο – είτε αποδεκτό είτε μη αποδεκτό – όμως εσύ εκπαίδευτηκες να βλέπεις ρόλους, να νομίζεις ότι είναι άνθρωποι, πραγματικοί. Τους φτιάχνεις μόνος σου και αισθάνεσαι ασφάλεια στο κεφάλι σου. Άλλωστε, πώς αλλιώς να κυκλοφορείς, να υπάρχεις στον κόσμο;

Και τώρα ζει. Ελεύθερος πια, χωρίς καμία αναγνώριση, κανένα όνομα, καμία κατάκτηση, κανένα δικαίωμα, ζει. Επιτέλους… άστεγος, αόρατος, ανύπαρκτος, ζει!

Χριστιάνα Σοφία