Πάψε να συμβιβάζεσαι!

Γράφει ο Βασίλης Τσιρακίδης

Σε όλη μας τη ζωή, πέραν της βρεφικής και παιδικής ηλικίας μας, πάντα κάτι μας λείπει.

Κάτι συγκεκριμένο μερικές φορές, κάτι αόριστο κάποιες άλλες, όμως, πάντα, κάτι μας λείπει.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί πάντα κάτι σου λείπει;

Γιατί πάντα κάτι σου στερεί την ευτυχία;

Και τι είναι αυτό, τέλος πάντων;

Η απάντηση είναι απλή! Εσύ είσαι που στερείς από τον εαυτό σου την ευτυχία.

Την απάντηση σίγουρα την περίμενες πριν την αναφέρω εγώ. Τι είναι αυτό όμως που σε κάνει αυτοσαμποτάρεσαι;

Είναι οι επιλογές σου. Αυτό το είχες σκεφτεί ποτέ κι αν όχι, γιατί;

Τι είναι αυτό που σε κρατούσε τόσα χρόνια από το να το σκεφτείς;

Μα πολύ απλά, ο φόβος σου για το άγνωστο και ο κίνδυνος απώλειας των κεκτημένων σου, η ζωή δηλαδή, όπως μας την μάθανε και όπως μας εξήγησαν ότι πρέπει να είναι.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, για να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που μας κάνει δυστυχισμένους, τι είναι αυτό που μας αποστερεί από τη δυνατότητα να αδράξουμε την ευτυχία και να την ενσωματώσουμε μέσα μας και στη ζωή μας;

Το πιο συνηθισμένο είναι ο συμβιβασμός που ο ίδιος έχεις αποδεχτεί και δεν αγωνίζεσαι πλέον για τίποτα που θα σου φέρει την ευτυχία. Δεν αγωνίζεσαι για τίποτα που θα σε ευχαριστούσε πραγματικά.

Είναι σαν να σηκώνεις ένα λευκό πανί στη ζωή και να λες «δεν βαριέσαι, καλά είμαι με αυτά που βρέθηκαν μπροστά μου, πού να ψάξω τώρα να βρώ αυτά που θέλω; Κι αν ψάχνοντας, χάσω και αυτά που έχω; Τότε, δεν θα έχω πια τίποτα».

Εκείνο που σου διαφεύγει είναι ότι, μένοντας εδώ, χάνεις έτσι κι αλλιώς τον εαυτό σου, οπότε, χωρίς εσένα, πάλι δεν έχεις τίποτα!

Ας υποθέσω όμως, ότι πίνεις ένα χλιαρό καφέ κι ας μην σε ικανοποιεί. Δεν σε καίει όμως!

Αρκείσαι στο να πηγαίνεις σε μια εργασία, που απλά, περιμένεις να έλθει η ώρα να τελειώσεις και να φύγεις. Σκέφτεσαι «ποιος βιοπορίστηκε, κάνοντας πραγματικά αυτό που ήθελε; Σπάνιο, σπανιότατο!». Κι ακόμη, «άσε που κι αν ακόμη κάνω αυτό που θέλω, τα χρήματα είναι πολύ λίγα».

Το ξαναζεσταμένο φαγητό;

Εντάξει, τουλάχιστον δεν είναι χαλασμένο.

Και οι μέρες χωρίς ένταση;

Δεν έχουν φασαρία κι εγώ προτιμώ την ησυχία μου!

Και το μεσημεριανό τραπέζι χωρίς μιλιά και βλέμμα;

Τουλάχιστον, έχω κάποιον απέναντί μου και στο κάτω κάτω, την ώρα του φαγητού θέλω ηρεμία.

Και η καληνύχτα που φτάνει από την άλλη μεριά του κρεβατιού στο αυτί;

Ναι αλλά, έχω κάποιον στο κρεβάτι μου να μου τη λέει. Σκέψου να μην είχα κανένα;

Και το να μεγαλώνεις ένα σπόρο που δεν είναι καρπός αγάπης;

Ναι αλλά, έχω ένα παιδί! Όλοι πρέπει να κάνουμε ένα παιδί κάποια στιγμή.

Μα για στάσου! Όλη σου η επιθυμία στηρίζεται στην ανασφάλεια της απώλειας!

Έχεις απαρνηθεί την πραγματική σου επιθυμία, για να πάρεις ψίχουλα!

Αυτά τα ψίχουλα, που μας είπαν ότι είναι ολόκληρο το καρβέλι.

Συγχώρεσέ με, αλλά, εγώ θέλω ολόκληρο το καρβέλι ή τουλάχιστον, να αγωνιστώ για να το πάρω, έστω κι αν, βρεθώ ξαφνικά, με ένα άλλο στο χέρι, που μέχρι εκείνη τη στιγμή, αγνοούσα την ύπαρξή του!

Και γιατί το προτιμώ;

Γιατί, ο καφές σου φίλε μου, σε λίγο θα είναι κρύος και δεν θα θέλεις πλέον να τον πιείς!

Η εργασία σου θα γίνει δουλεία και δεν θα διαπρέψεις ποτέ σ΄αυτήν!

Το φαγητό σου θα το ξεχνάς στο ράφι και θα μουχλιάσει. Και μουχλιασμένο, δεν τρώγεται!

Οι μέρες σου όλες, θα είναι άτονες, ίδιες και αδιάφορες!

Το τραπέζι σου θα είναι τελείως άδειο!

Το κρεβάτι σου θα είναι επίσης άδειο και μερικές φορές, αποκρουστικό!

Το παιδί σου λίγο ή πολύ διαταραγμένο, γιατί δεν γνώρισε ποτέ πραγματική αγάπη και δεν την ένιωσε ποτέ μέσα στο χώρο!

Και κάπου εκεί, θυμάσαι, ότι εσύ γνώριζες το δρόμο της ευτυχίας. Είναι εκείνος που αγνοούσες εδώ και χρόνια! Που σε γέμιζε με φόβο, ο κίνδυνος της απώλειας των κεκτημένων! Ποιων κεκτημένων τελικά;

Επέλεξες το δρόμο της δυστυχίας κι εκείνος αγκάλιασε ολόκληρη τη ζωή σου.

Και τώρα;;;;;;

Η έκρηξη!!!

Τώρα, δεν θέλεις πλέον άλλο. Τώρα δεν φοβάσαι, γιατί κατάλαβες ότι χειρότερη κι από τη δυστυχία είναι η αποδοχή της. Κι έχεις δίκιο. Γιατί, ποτέ δεν είναι αργά για να αδράξεις την ευτυχία και τώρα πια θέλεις…

Να πίνεις καυτό τον καφέ σου, έστω κι αν μερικές φορές θα καείς. Εσύ θα τον απολαμβάνεις.

Να αναγεννιέσαι, δημιουργώντας καθημερινά, στην εργασία σου.

Το φαγητό φρεσκομαγειρεμένο, ζεστό και δικό σου, διαφορετικά, δεν το επιθυμείς.

Οι μέρες σου να είναι μέσα στην ένταση, ζωντανός είσαι, χρειάζεται η ένταση, ο τσακωμός, ο έρωτας, η διεκδίκηση, αλλά δεν θα στερηθείς τίποτα πλέον από αυτά.

Το τραπέζι σου γεμάτο από χαμόγελα, ομιλίες και ματιές, γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάς και σε γεμίζει η παρουσία τους κι αν δεν έχει πολλά το τραπέζι αυτό, δεν πειράζει, θα έχει τα απαραίτητα. Τα πιο σημαντικά έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν!

Την καληνύχτα θα την έχεις να σου ψιθυρίζεται και να σου καίει το αυτί, διεγείροντας την κάθε σου αίσθηση και θα μοιράζεσαι την ύπαρξή σου και το ναό του πάθους σου, με αυτόν ή αυτή που πραγματικά επιθυμείς.

Ο σπόρος σου θα είναι υγιής και θα ανθίζει διαρκώς γιατί, από μικρός θα έχει γευτεί το μεγαλύτερο αγαθό, την αγάπη σας!

Θ α μεγαλώνει και θα ανθίζει σε ένα χώμα που τον περίμενε καρτερικά, με αγάπη και το ευλογούσε καθημερινά, ο ήλιος και η βροχή.

Εσύ ποια ζωή προτιμάς;

Μήπως είναι ώρα να σπάσεις τα δεσμά της δυστυχίας σου και να απελευθερωθείς από τον μοναδικό δεσμώτη σου, τον εαυτό σου;