ΟΡΦΕΩΣ – ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ (απόδοση στα νέα ελληνικά στίχοι 1-1384, σε μονοτονικό)

1.             Ω άνακτα, προστάτη της Πυθώνος, μακροβόλε, μάντη,
               που σου έλαχε η απόκρημνη και βραχώδης κορφή του Παρνασσού,
               την αρετή σου εξυμνώ, και συ χάρισέ μου αγαθή φήμη.
               Αφύπνισε στην καρδιά μου τον αληθινό λόγο, για να ψάλω

5.             στις διασκορπισμένες φυλές των ανθρώπων ύμνο μελωδικό,
               σύμφωνα με της Μούσας τους κανόνες και με συνοδεία άρπας
               καλοκουρδισμένης γιατί τώρα, Λυράρη, καθώς ψάλλω σε σένα
               τον ύμνο, με παρακινεί η καρδιά μου να φανερώσω πράγματα
               που ποτέ πριν δεν είπα, όταν παρασυρόμενος από τη βακχική
10.            μανία και την απολλώνια, αποκάλυψα τα φοβερά βέλη
               στους θνητούς και τα γαλήνια όργια στους μύστες. Και πρώτα
               τους φανέρωσα την ακαθόριστη ανάγκη του αρχέγονου χάους
               και τον Κρόνο, πώς στην απέραντη αγκαλιά του τον αιθέρα
               γέννησε, καθώς και το διφυή, με την πύρινη ματιά, ένδοξο
15.            Έρωτα, ξακουστό γιο της αιώνιας Νυκτός, που οι νεώτεροι
               Φάνητα αποκάλεσαν, αφού πρώτος φανερώθηκε. Επίσης
               αποκάλυψα τα τέκνα της ισχυρής Βριμούς και τα έργα
               τα σκοτεινά των Γηγενών, οι οποίοι, παίρνοντας ολέθριο
               σπέρμα απ’ τον Ουρανό, έπλασαν το προηγούμενο γένος
20.            των θνητών που κατοικούν πάντα στην απέραντη γη.
               Κι ακόμη το έργο του Διός και την αφοσίωση της ορεσίβειας
               Μητέρας, η οποία συμβουλεύθηκε στα Κύβελα την Περσεφόνη
               για τον ακαταμάχητο Κρονίωνα. Μίλησα επίσης για το περίφημο
               καταξέσκισμα του Ηρακλή και του Ευβούλου, για τα όργια
25.            των Ιδαίων και τη μεγάλη δύναμη των Κορυβάντων,
               για την περιπλάνηση της Δήμητρας και της Περσεφόνης το μέγα
               πένθος, για την όσια Θεσμοφόρο και των Καβείρων τα δώρα
               τα λαμπρά, για τους απόκρυφους χρησμούς της Νυκτός σχετικά
               με τον άνακτα Βάκχο, για την ιερή τη Λήμνο και τη θαλασσινή
30.            Σαμοθράκη, την υψιτενή Κύπρο και την Αδωναία Αφροδίτη,
               για τα όργια της Πραξιδίκης και τις νύκτες της φιλοπόλεμης
               Αθηνάς, για τους θρήνους των Αιγυπτίων και τα ιερά λουτρά
               του Όσιρη. Όσο για τη μαντική τέχνη, εσύ γνωρίζεις τους δρόμους
               τους πολυποίκιλους των ζώων και τις πορείες των πουλιών και τη θέση
35.            των σπλάχνων, καθώς και όσα προλέγουν οι ψυχές των θνητών
               με ονειρικές σκηνές, όταν ο νους κοιμάται. Κι ακόμη γνωρίζεις
               την εξήγηση σημείων και τεράτων, τις πορείες των άστρων
               και τον εξαγνιστικό καθαρμό, που μέγα όφελος είναι στους θνητούς,
               καθώς και τις εξιλεώσεις των θεών και τα άφθονα για τους νεκρούς
40.            δώρα. Και άλλα βέβαια σου απαρίθμησα, όσα είδα και κατάλαβα,
               όταν κατέβηκα το σκοτεινό δρόμο του Ταινάρου, για να μπω
               στον ’δη λόγω του έρωτα προς τη γυναίκα μου, έχοντας πεποίθηση
               βέβαια στη δική μου την κιθάρα. Και ακόμη όσα ιερά λόγια
               ξεστόμισα στην Αίγυπτο, όταν έφθασα στη σεπτή Μέμφιδα και στις ιερές
45.            πόλεις του ’πιδος, που στεφανώνει με τα πολλά νερά του ο Νείλος.
               Όλα αυτά με ακρίβεια έμαθες απ’ τα δικά μου στέρνα.
               Μα τώρα που ο πλανώμενος στον αέρα φοβερός οίστρος
               άφησε το σώμα μου και πέταξε στον πλατύ ουρανό, θα μάθεις
               απ’ τα δικά μου χείλια όσα πριν απέκρυπτα. Δηλαδή πώς κάποτε
50.            από την Πιερία κι απ’ τις απόκρημνες κορυφές των Λειβήθρων
               ο πρώτος των ηρώων και των ημιθέων πέρασε,
               παρακαλώντας με να γίνω βοηθός στο δικό του ταξίδι
               με ποντοπόρο πλοίο προς αφιλόξενα γένη ανθρώπων,
               σε ένα έθνος πλούσιο και αγέρωχο, στο οποίο βασιλεύει
55.            ο Αιήτης, γιος του Ήλιου που φωτίζει τους ανθρώπους.
               Γιατί ο Πελίας φοβόταν τους χρησμούς, δηλαδή μήπως ύπουλα
               χάσει απ’ τον Αισονίδη τη βασιλική αρχή, και δολερό τέχνασμα
               στο μυαλό του σχεδίαζε για να τον ξεγελάσει. Γιατί τον διέταξε
               να φέρει από τους Κόλχους το χρυσόμαλλο δέρας στη Θεσσαλία,
60.            τη γεμάτη με άλογα. Εκείνος ακούγοντας τη φοβερή προσταγή,
               επικαλέστηκε τη σεπτή Ήρα, υψώνοντας τα χέρια στη θεά,
               γιατί αυτήν από τους μακάριους θεούς λάτρευε περισσότερο.
               Κι εκείνη εισάκουσε τις προσευχές ενδιαφερόμενη για κείνον,
               γιατί απ’ όλους τους θνητούς τιμούσε πολύ και αγαπούσε
65.            το δυνατό ήρωα, τον ένδοξο γιο του Αίσονος.
               Έτσι αφού την ικέτευσε, εκείνη έδωσε στην Τριτογένεια
               εντολή, κι αυτή για πρώτη φορά τότε έφτιαξε για χάρη του
               δρύινο πλοίο. Κι αλήθεια, πρώτο αυτό με κουπιά ελάτινα
               πέρασε τους αλμυρούς πυθμένες και διέσχισε θαλάσσιους
70.            δρόμους. Αλλά όταν συγκάλεσε τους ξακουστούς βασιλιάδες,
               ο θεϊκός Ιάσων έσπευσε στη Θράκη με τα πολλά άλογα
               και με συνάντησε, καθώς ετοίμαζα την πολυποίκιλτη λύρα
               για να πω ένα μελωδικό τραγούδι εξυμνώντας σε
               και να μαγέψω τα ζώα, τα ερπετά και τα πτηνά.
75.            Και μπαίνοντας στο πολυαγαπημένο μου άντρο,
               μου μίλησε με μειλίχια φωνή που έβγαινε από τα δικά του στέρνα.
               «Φίλε Ορφέα, του Οιάγρου γιε και της Καλλιόπης, που βασιλεύεις
               στους Κίκονες της Βιστωνίας με τα πολλά ποίμνια, χαίρε,
               γιατί για πρώτη φορά έρχομαι στις βουνοκορυφές του Αίμου,
80.            στα ρεύματα του Στρυμόνα και στα ορεινά φαράγγια της Ροδόπης.
               Από την έξοχη γενιά των Μινύων κατάγομαι εγώ, Αισονίδης
               Θεσσαλός και θα χαρώ, αν τύχω της φιλοξενίας σου. Έτσι
               με ευμένεια δέξου με σαν φίλος και άκουσε ευνοϊκά
               τα λόγια μου και εμένα που σε ικετεύω να με ακολουθήσεις
85.            στα βάθη του Εύξεινου Πόντου και στον όμορφο Φάσι
               με το πλοίο Αργώ και να μας δείξεις τους θαλάσσιους δρόμους
               της Παρθενίας θάλασσας, ως συμπαραστάτης των ηρώων,
               που περιμένουν να ακούσουν τη λύρα και τη θαυμάσια φωνή σου
               και επιθυμούν να σε έχουν βοηθό σε κοινούς μόχθους στο πέλαγος.
90.            Γιατί φυσικά, δεν σκέφτονται να ταξιδεύσουν σε βαρβαρικές φυλές
               δίχως εσένα. Πράγματι, μόνον εσύ απ’ τους ανθρώπους
               μπορείς να διαβείς τη σκοτεινή καταχνιά και τον έσχατο
               κρυψώνα και να βρεις το δρόμο της επιστροφής.
               ??????????????????
95.            Για χάρη τους κοινά βάσανα με τους Μινύες θα υποστείς,
               και θα σ’ ακολουθεί η δόξα στις μετέπειτα γενιές».
               Τότε εγώ, αποκρινόμενος στα λόγια του, είπα:
               «Αισονίδη, τι μου τα λες αυτά για να με πείσεις
               να έλθω στους Κόλχους βοηθώντας τους Μινύες
100.           στη μαύρη θάλασσα με το καλοφτιαγμένο καράβι;
               Αρκετοί είναι οι κόποι, αρκετοί και οι μόχθοι που πέρασα
               ταξιδεύοντας στην απέραντη γη και στις πόλεις,
               φανερώνοντας στους θνητούς τους θείους νόμους στην Αίγυπτο
               και στη Λιβύη. Απ’ τις περιπλανήσεις αυτές κι απ’ τη μανία,
105.           η μητέρα μου μ’ έσωσε οδηγώντας με στο σπίτι,
               για να τελειώσω εδώ με θλιβερά γεράματα. Μα να αποφύγω
               δεν μπορώ όσα το πεπρωμένο φέρνει και από τις παραινέσεις
               εξωθούμαι των Μοιρών. Γιατί οι Λιτές, κόρες του φιλεύσπλαχνου
               Διός, πρέπει να τιμούνται. Θα έλθω κι εγώ λοιπόν να προστεθώ
110.           στον αριθμό των νεώτερων βασιλιάδων και ημιθέων»,
               Κι αμέσως τότε διάβηκα το προσφιλές μου άντρο, τη φόρμιγγα
               κρατώντας, και κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα στους Μινύες,
               περνώντας πάνω απ’ τις ακτές των Παγασών. Εκεί θορυβώδικα
               μαζευόταν σε ομάδες ο λόχος των Μινυών αρχόντων,
115.           στη στενή αμμουδιά, στις όχθες του Αναύρου.
               Αλλά όταν με αντιλήφθηκαν από το δρόμο να έρχομαι,
               σηκώθηκαν με χαρά’ η καρδιά καθενός ένιωσε αγαλλίαση.
               Κι αμέσως τους μίλησα απευθυνόμενος στους άριστους άνδρες.
               Και πρώτα είδα τη θωριά του θείου Ηρακλή, τον οποίον
120.           η Αλκμήνη γέννησε σμίγοντας με τον Κρονίωνα Δία όταν στην
               πορεία του ο ήλιος έχανε την τριπλή αίγλη του Σειρίου κι από
               παντού απλωνόταν η μακριά νύκτα. Είδα και τον Αγνιάδη Τίφυ,
               κυβερνήτη του μακριού καραβιού, στο σημείο όπου οι Θεσπιείς,
               που ζούσαν πλάι στις όχθες του Περμησσού, έκαναν συμφωνίες
125.           με τους Σιφαείς για το ποτάμι που τους χώριζε,
               αυτός ήξερε να κατευθύνει με δεξιοτεχνία το καράβι
               ακόμη και στις σφοδρές λευκές θύελλες. Αναγνώρισα
               τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τον ιπποδαμαστή,
               μα και τον Μόψο απ’ τον Τίταρο, τον οποίο γέννησε κάτω από
130.           τη Χαονία βαλανιδιά η Αρηγονίς, αφού παντρεύτηκε τον ’μπυκα,
               Και τον Πηλέα, τον Αιακίδη, είδα, ξακουστό γιο της Αίγινας
               που βασίλευε στους Δόλοπες της εύφορης Φθίας. Είδα
               και την τριπλή και ένδοξη γενιά του Ερμή, τον Αιθαλίδη
               δηλαδή, τον οποίον η διάσημη Ευπολέμεια γέννησε,
135.           η κόρη του Μυρμιδώνος, στη βραχώδη Αλόπη,
               και τον Έρυτο και τον όμορφο Εχίονα, τους οποίους ο Αργειφόντης
               με τη χρυσή ράβδο, ο προστάτης της Κυλλήνης, γέννησε όταν με τη
               νύμφη Λαοθόη πλάγιασε κάποτε, του Μενετού την κόρη.
               Έπειτα ήλθε ο Αλεκτορίδης Κόρωνος που τ’ άρεσαν πολύ τα κρέατα
140.           βοδιών, κι εκεί ήταν κι ο ‘Ιφικλοτ; θεία γενιά του Φυλάκου,
               και ο Αινιάδης Βούτης, όμοιος με το χρυσάορα Φοίβο. Ο Κάνθος
               πάλι ο Αβαντιάδης έφθασε απ’ την Εύβοια, αν και η μοίρα
               τον νίκησε κι η ανάγκη του επέβαλε πρόωρα ένα τέλος, να χαθεί
               δηλαδή στη Λιβύη και να μην επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα.
145.           Ήλθε ακόμη του ’λκωνος ο Φάληρος απ’ τα νερά του Αισήπου,
               ο οποίος έκτισε τη θαλασσόβρεκτη πόλη της Γυρτώνος,
               και μαζί μ’ αυτούς ο ‘Ιφιτοξ, γιος του Ναυβόλου, που βασίλευε
               στη Φωκίδα και την πυργοθωρακισμένη Τανάγρα. Ήλθαν
               και οι άψογοι αδελφοί Λαοδόκος, Αρήιος και Ταλαός,
150.           ξακουστοί Αβαντιάδες, τους οποίους γέννησε η Πηρώ.
               Έφθασε και ο Αμφιδάμας του Αλέου, γιατί σταλμένος
               από το γενναίο πατέρα του, άφησε πίσω την επικράτεια
               της Τεγέας κι ακόμη ήλθε ο Εργίνος, αφήνοντας τη σιτοφόρα γη
               του Βράγχου και τους πύργους της οχυρής Μιλήτου
155.           που περιβρέχεται από το δαιδαλώδη Μαίανδρο.
               Κατέφθασε κι ο Περικλύμενος, του Νηλέα γιος, αφήνοντας
               τις Κολωνές με τα πολλά λιβάδια, πόλη εύφορη
               κοντά στην Παλλήνη και στην υδροχαρή Λίπαξο. Αφήνοντας
               την Καλυδώνα ήλθε κι ο γοργοπόδαρος Μελέαγρος,
160.           γιος του Οινέα και της ροδοδάκτυλης Αλθαίας.
               Κι ακόμη ο ‘Ιφικλοξ, συγγενής της Αλθαίας, έφθασε,
               αφού εγκατέλειψε την Α τρακηίδα αυτός τιμούσε απ’ όλους
               πιο πολύ τον όμορφο Μελέαγρο και τον δίδασκε τα λαμπρά έργα.
               Κι ο Αστερίων ήλθε, παιδί του ένδοξου Κομήτη, ο οποίος
165.           στην Πειρεσία ζούσε, όπου τα νερά του Απιδανού
               ενώνονται με τα νερά του Πηνειού και χύνονται μαζί
               στη θάλασσα. Κι ο Ευρυδάμας έφθασε αφήνοντας
               τη Βοιβηίδα, που είναι στον Πηνειό κοντά και στην
               πελαγίσια Μελίβοια. Κι έπειτα ο Πολύφημος, γιος του Ελάτου,
170.           που διακρινόταν για την ανδρεία του ανάμεσα στους ήρωες.
               Και ο γιος του Καινέως ήλθε, για τον οποίο λένε ότι σύμμαχος
               όντας των Λαπιθών, καταβλήθηκε από τους Κένταυρους, όταν
               εκείνοι κορμούς πεύκων και ελάτων του έριχναν, ενώ αυτός όρθιος
               και με μπηγμένα στο χώμα τα γόνατα κρατιόταν, κατερχόμενος
175.           έτσι ζωντανός στα βάθη της γης, όπου είναι τα άντρα των νεκρών.
               Απ’ τις Φερές ο ’δμητος κατέφθασε, τον οποίον κάποτε
               υπηρετούσε ο Παιάν, γλίτωσε όμως απ’ την οργή του Διός,
               επειδή με τα ακαταμάχητα βέλη του έστειλε στον ’δη
               τους Κύκλωπες, που κακό είχαν κάνει στον Ασκληπιό, Ήλθε
180.           κι ο Ευρυτίων, του ‘Ιρου παιδί και εγγονός του Ακτορίωνος,
               αφού άφησε τη βραχώδη Οπούντα’ και μαζί μ’ αυτόν ήλθε
               κι ο Ίδας κι ο Λυγκεύς, που αυτός μόνος απ’ τους ανθρώπους
               με τη φοβερή ματιά του έβλεπε τα βάθη του αιθέρα και της
               θάλασσας, καθώς και του Πλούτωνα τα υπόγεια βάραθρα.
185.           Κι αυτούς ακολουθούσε ο Τελαμών, τον οποίο γέννησε με τον
               ακατάβλητο Αιακό η Αίγινα, κόρη του ένδοξου Ασωπού, εκεί στις
               κροκάλες της αλιστεφούς Σαλαμίνος. Τότε ήλθε κι ο δυνατός
               Ίδμων, νόθο παιδί του ’βαντος, που γεννήθηκε από την Αντιάνειρα,
               κόρη του Φέρητος, κοντά στις όχθες του Αμφρύστου,
190.           όταν αυτή έμεινε έγκυος από τον άνακτα Απόλλωνα.
               Σ’ αυτόν ο Φοίβος τη μαντοσύνη χάρισε και φωνή
               προφητική για να φανερώνει στους ανθρώπους τα μέλλοντα.
               Ήλθε επίσης απ’ την Οπούντα ο Μενοίτιος, γείτονας
               των Μινύων κι ακόμη ο θείος Οϊλεύς. Κι ο Φλίας έφθασε,
195.           ο ένδοξος, με άψογη θωριά και φρόνιμη σκέψη, τον οποίον
               κάποτε γέννησε μια νύμφη, πλαγιάζοντας με το Βάκχο πλάι
               στις όχθες του Ασωπού, Από την Αρκαδία ο Κηφεύς ήλθε
               να ενωθεί με τους ήρωες, αλλά και ο Αγκαίο; από την Αρκαδία
               με τα πολλά πρόβατα προστέθηκε στον όμιλο, σταλμένος
200.           από το γέρο πατέρα του για το ταξίδι προς τον Εύξεινο.
               Αυτός ποτέ χλαίνη δεν έβαζε στους στιβαρούς του ώμους,
               μόνο με πυκνότριχο δέρμα αρκούδας προφύλαγε τα στέρνα του.
               Κι ο Ναύπλιος πάλι, της Αμυμώνης γιος αγαπητός ήλθε,
               που τον γέννησε πλαγιάζοντας με τον ξακουστό Εννοσίγαιο,
205.           λαμπρός κι ανδρείος ήταν, με σώμα όμοιο με των αθανάτων.
               Κι ο Εύφημος έφθασε από το Ταίναρο, αφήνοντας τις χαράδρες
               του ακρωτήριου Μαλέα και τις θαλασσόβρεκτεξ Θεράπνες. Μα κι ο
               Αγκαίος φάνηκε απ’ την Πλευρώνα, που τις ουράνιες πορείες
               γνώριζε των άστρων και τις πλανητικές τροχιές, γιατί ζητούσε
210.           να μάθει των ανθρώπων τα τωρινά και τα μελλούμενα.
               Εκεί και ο Παλαιμόνιος, νόθος γιος του Λέρνου, έφθασε,
               που βλαμμένα είχε και τα δυο σφυρά, κι ούτε
               τα πόδια του ήταν σωστά προσαρμοσμένα, γι’ αυτό
               και όλοι γιο του Ηφαίστου τον αποκαλούσαν.
215.           Και ο Αυγείας ήλθε, γιος του φλογερού Ηλίου,
               αφήνοντας τις όχθες του Αλφειού και της Πισάτιδος. Προσήλθαν
               και οι δίδυμοι λαμπροί νέοι, ο ξακουστό; Αμφίων κι ο Αστέριος,
               που ήταν καρτερικός στη μάχη, αφού την Παλλήνη άφησαν και τα
               ήθη της πατρίδας τους. Είδα και τους δυο όμορφους βλαστούς
220.           του Βορέου, που γέννησε η Ωρείθυια, κόρη του Ερεχθέα,
               όταν ερωτικά ενώθηκε μ’ αυτόν κοντά στο ρεύμα
               του Ιλισσού, ο Ζήτης δηλαδή και ο Κάλαϊς, που πετούσαν
               με υποπόδια που είχαν στις φτέρνες των ποδιών τους
               και είχαν σώμα παρόμοιο με των αθανάτων.
225.           ?????????????????
               Ήλθε ακόμη κάποιο; συγγενής του βασιλιά Πελία από τις Φερρές,
               γιατί ποθούσε να ανέβει στην Αργώ, και στον αφιλόξενο Φάσι μαζί
               με τους ήρωες να φθάσει. Μαζί μ’ αυτούς ήλθε κι ο ωραίος Ύλας,
               συγγενής του θείου Ηρακλέους πάνω από το δροσερό πηγούνι του,
230.           το απαλό χνούδι δεν είχε ακόμη χρωματίσει τα λευκά του μάγουλα,
               μα ήταν έφηβος ακόμη και άρεσε πολύ στον Ηρακλέα.
               Όλοι αυτοί ήταν σαν λόχος μαζεμένοι κοντά στο πλοίο,
               καλώντας και προστάζοντας ο καθένα; απ’ τη μεριά του.
               Δείπνα ετοιμάζονταν σε φιλόξενο τραπέζι, όπου κάθονταν
235.           πλάι-πλάι’ κι ο καθένας ήθελε να συμμετέχει στο έργο.
               Κι όταν νόμισαν πως είχαν φάει και πιει αρκετά,
               σηκώθηκαν απ’ την παχιά άμμο και άρχισαν όλοι
               να βαδίζουν προς το μέρος όπου το πλοίο στεκόταν
               πάνω απ’ τη θαλάσσια άμμο και να θαυμάζουν βλέποντάς το.
240.           Τότε αποφάσισε ο ’ργος να μετακινήσει το πλοίο.
               Έτσι αφού κρέμασε από την πρύμνη ξύλινους κυλίνδρους
               και καλοστριμμένα σχοινιά, τους καλούσε με κάθε λογής
               επαίνους στο επίμοχθο έργο. Εκείνοι πρόθυμα υπάκουσαν
               και αφήνοντας τα όπλα τους πέρασαν γύρω από τα στέρνα τους
245.           τα στριφτά σχοινιά, γιατί με όλη τους την ορμή ήθελαν να σύρουν
               αμέσως στο ευκίνητο κύμα τη γλυκόλαλη Αργό).
               Αυτή όμως είχε κατακαθήσει στην άμμο από το βάρος
               τα ξερά φύκια την συγκρατούσαν στη στεριά
               και δεν υποτασσόταν στα στιβαρά χέρια των ηρώων.
250.           Τότε πάγωσε η καρδιά του Ιάσονος και στρεφόμενος σε μένα,
               μου έκανε νεύμα να διεγείρω με το τραγούδι μου την ορμή
               και το θάρρος στους κουρασμένους ήρωες. Κι αμέσως
               εγώ, παίρνοντας τη φόρμιγγα στα χέρια μου, τους κέρασα
               ένα όμορφο τραγούδι της μητέρας μου, συνοδεύοντάς το
255.           με απαλή φωνή που έβγαινε απ’ τα στήθη μου.
               «Ω, εσείς που μέσα σας κυλάει αίμα της γενιά;
               των Μινύων ηρώων, εμπρός κάτω απ’ τα δυνατά στέρνα
               σφίξτε τώρα όλοι μαζί τα σχοινιά. Στηρίξτε τα πέλματα
               στη γη και τεντώστε πόδια και σώμα, σπρώχνοντας
260.           χαρούμενοι το καράβι στα γαλανά κύματα.
               Και συ, ω Αργώ, φτιαγμένη από πεύκα και δρυς, τη φωνή μου
               άκου, όπως και παλιότερα άκουγεξ όταν στους δασωμένους
               λόφους μάγευα τα δένδρα και τα βράχια τα απόκρημνα
               που κατέβαιναν κυλώντας προς εμένα, αφήνοντας
265.           πίσω τα ψηλά βουνά. Σπεύσε ξανά στους δρόμους
               της Παρθενίας θάλασσας για να φθάσεις γρήγορα στο Φάσι,
               πειθόμενη στη δική μου κιθάρα και θεϊκή φωνή». Τότε
               βγάζοντας δυνατό ήχο, μ’ άκουσε η βαλανιδιά απ’ τον Τόμαρο
               που ξύλα της είχε ο ’ργος βάλει στο μαύρο καράβι
270.           με συμβουλή της Παλλάδος. Και ανυψώθηκε αμέσως
               ελαφρώνοντας τα ξύλα και γρήγορα γλίστρησε στη θάλασσα,
               αφού διέσπασε τη σειρά των ξύλινων κυλίνδρων που είχαν μπει
               κάτω απ’ την καρίνα δεμένοι με σχοινιά. Μπήκε λοιπόν
               στο λιμάνι και υποχώρησε το γαλανό κύμα, ενώ κατακλύστηκε
275.           απ’ το νερό η αμμουδιά. Τότε ο Ιάσων χάρηκε στην καρδιά του κι ο
               ’ργος πήδησε μέσα στο καράβι, ακολουθούμενος
               από τον Τίφυ. Και ετοίμασαν το πλοίο, φτιάχνοντας
               τα άρμενα, τον ιστό και τα πανιά έδεσαν και τα πηδάλια,
               κρεμώντας τα στην πρύμνη, και με ιμάντες τα έσφιξαν γερά.
280.           Έπειτα απλώνοντας τα κουπιά δεξιά κι αριστερά,
               να μπουν διέταξαν τους βιαστικούς Μινύες. Κατόπιν ο Αισονίδης,
               απευθυνόμενος σ’ εκείνους, είπε αυτά τα εμπνευσμένα λόγια.
               «Ακούστε με, έξοχοι βασιλιάδες. Δεν μ’ αρέσει βέβαια να εξουσιάζω
               σε ανθρώπους πιο ανδρείους από μένα. Σεις λοιπόν
285.           βάλτε αρχηγό, όποιον η ψυχή και η καρδιά σας προτιμά.
               Αυτός θα μεριμνά για όλα και θα υποδείχνει, λέγοντας
               και κάνοντας ό,τι πρέπει καθώς θα πλέουμε στον πόντο
               και όταν σε στεριά πλησιάζουμε είτε των Κόλχων
               είτε άλλων ξένων φυλών. Γιατί βέβαια εσείς πολλοί
290.           και ικανοί, που καυχιέστε ότι απ’ το αθάνατο γένος
               κατάγεστε, ένα μόνο μόχθο αναλάβατε μ’ εμένα
               για χάρη της δόξας. Δεν νομίζω λοιπόν ότι πρέπει
               να θεωρούμαι πιο ισχυρός και ανδρείος
               από τον άνακτα Ηρακλή: το ξέρετε κι εσείς».
295.           Έτσι μίλησε και όλοι βέβαια φωναχτά τον επαίνεσαν,
               ενώ το πλήθος συμφωνούσε να είναι των Μινύων αρχηγός
               ο Αλκείδης, που ήταν εξοχότερος όλων των εταίρων. Όμως
               δεν έπειθαν τον εμπνευσμένο άνακτα, που, παρακινούμενος
               από την Ήρα, αναγνώρισε τον τιμημένο άνδρα,
300.           γιατί αυτή θα του χάριζε μεγάλη δόξα στις μετέπειτα γενιές.
               Έτσι πρότεινε στην ξηρά και στη θάλασσα ο Ιάσων
               να είναι αρχηγός στους πενήντα κωπηλάτες.
               Τότε επαίνεσαν πολύ αυτά που ο Ηρακλής πρότεινε,
               και τον Ιάσονα ψήφισαν να είναι αρχηγός.
305.           Ήδη ο ήλιος που διασχίζει τον απέραντο αιθέρα
               με τα γρήγορα άτια του έσερνε πίσω του τη σκοτεινή νύκτα,
               όταν ο γιος του Αίσονα σκέφθηκε να ζητήσει πίστη ‘_
               από τους ήρωες και όρκους για τη συμφωνία,
               ώστε σταθερά να διαφυλάξουν τα λεγόμενα.
310.           Τότε λοιπόν, Μουσαίε, αγαπητό παιδί του Αντιοφήμου,
               με κάλεσε να ετοιμάσω ιερά ζώα για θυσία. Κι αμέσως
               εγώ κουβάλησα ξύλα στην αμμουδερή παραλία
               από τη ζωοδότρα βαλανιδιά κι από πάνω έβαλα
               για τους θεούς ένα καλάθι με άφθονα δώρα.
315.           Έσφαξα ευθύς το βασιλιά των βοδιών, έναν ψηλό ταύρο,
               στρέφοντας το κεφάλι του στο θείο αιθέρα, και τον τεμάχισα
               χύνοντας αίμα εδώ κι εκεί τριγύρω στην πυρά.
               Έπειτα, βγάζοντας την καρδιά του, έριξα πάνω της
               γλυκίσματα, αφού την άλειψα με λάδι και γάλα πρόβειο.
320.           Και κάλεσα τους ήρωες, αφού πλησιάσουν κυκλικά,
               τα δόρατα στη γη να μπήξουν και τα ξίφη τους
               και τις παλάμες να ακουμπήσουν στα σπλάχνα του ταύρου
               και στο δέρμα του. Κι έβαλα στη μέση, αφού το στήριξα καλά,
               αγγείο από όστρακο γεμάτο κυκεώνα, μέσα στον οποίον όλα
325.           είχαν προσεκτικά αναμιχθεί, το ζωοποιό της Δήμητρας κριθάλευρο
               πρώτα κι ύστερα αίμα ταύρου και αλμυρό της θάλασσας νερό.
               Τους παρακίνησα ακόμη να φορέσουν ωραία στεφάνια
               από κλαδιά ελιάς και παίρνοντας χρυσή φιάλη στα χέρια μου,
               τη γέμισα με κυκεώνα και έδωσα με τη σειρά
330.           να πιει ο καθένας από τους ισχυρούς βασιλιάδες.
               Και είπα στον Ιάσονα να ανάψει λαμπάδα από ξερό πευκόκλαδο,
               απ’ όπου πράγματι ξεπήδησε θεσπέσια φλόγα. Και τότε εγώ,
               απλώνοντας τα χέρια πάνω απ’ το κύμα της θάλασσας
               της πολυτάραχης, εκφώνησα τα λόγια τούτα: «Ω άρχοντες
335.           του Ωκεανού, θεοί μακάριοι, που ζείτε στα βάθη