ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ…

Είναι εκείνοι, οι οποίοι, το κατώτερο που λαμβάνουν ως αποδοχές μηνιαίως είναι μεταξύ δυόμισυ και τριών χιλιάδων Ευρώ και μόλις υπέστησαν την παραμικρή περικοπή απειλούν να κατέβουν στους δρόμους, όπως κάνουν οι κοινοί εργαζόμενοι, στα λιμάνια, στις αποχετεύσεις, στην οδοκάθαρση. Αναμένουμε να ιδούμε επικεφαλής κάποιας πορείας, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον Πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τον Αρχηγό της Αστυνομίας, τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων. Αφού εκεί φθάσαμε, θα γίνει και αυτό.

Όταν κατ’ εξακολούθηση παραβιάζεται το Σύνταγμα, και οι νόμοι χρησιμεύουν όχι για την απονομή δικαιοσύνης προς τον λαό, αλλά για την καταπίεσή του από την κρατική βία, το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά σύστημα, εκδίδει αποφάσεις που εξυπηρετούν και υποθάλπουν την παρανομία. Όταν κάποιος αδικημένος προσφεύγει στον Άρειο Πάγο, με όποιες θυσίες η διαδικασία αυτή συνεπάγεται, η απόφαση θα εκδοθεί τουλάχιστον μετά από δέκα χρόνια. Αυτό δε, εάν η απόφαση αφορά στην αδικία που υπέστη κάποιος πολίτης. Εάν, όμως, προσφεύγει το δημόσιο για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες της γραφειοκρατίας και της παράβασης διατάξεων του Συντάγματος και των νόμων, τότε οι ανώτατοι δικαστές βρίσκουν χρόνο και εκδίδουν αποφάσεις με ασυνήθη ταχύτητα.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες, δικαστές εξέδωσαν αποφάσεις μεροληπτικές υπέρ των εαυτών τους, προκειμένου να αυξήσουν τις αποδοχές τους, να πάρουν επιδόματα, να πλουτίσουν σε βάρος του φουκαρά λαού, που αγκομαχάει κάθε μέρα, να βγάλει το μεροκάματο και να έλθουν τα άλλα καλά παιδιά, οι εφοριακοί και να του πάρουν το μισό από το ψωμί του. Πρέπει από τον ιδρώτα του, ο φουκαράς λαός, να συντηρήσει όλους τους παρασιτιζόμενους γραφειοκράτες, οι οποίοι, είτε δεν προσφέρουν τίποτε στην ανάπτυξη και την προκοπή της χώρας, είτε προσφέρουν αρνητικές υπηρεσίες.

Πού βρίσκονται οι κύριοι δικαστές και οι κύριοι εισαγγελείς, όταν κατάφορα καταπατούνται τα δικαιώματα του πολίτη και οι ασκούντες την κρατική βία αυθαιρετούν κατά τον πιο προκλητικό τρόπο; Πού ήταν, φερ’ ειπείν, οι κύριοι αυτοί, όταν με εντολή των ασκούντων την κυβερνητική βία, οι αστυνομικοί έδερναν γεροντάκια στην οδό Ηρώδου του Αττικού, τα οποία διαμαρτύρονταν γιατί οι συντάξεις τους που δεν αρκούσαν ούτε για έναν καφέ ημερησίως, απαξιώνονταν ακόμα περισσότερο με την καταστροφική πολιτική του κ. Σημίτη; Γιατί δεν άσκησαν ποτέ μία δίωξη κατά των αυθαιρετούντων προϊσταμένων της αστυνομικής βιαιοπραγίας; Δεν είδαν, δεν ανακάλυψαν ποτέ καμία παρανομία; Δεν παραβιάστηκε ποτέ ο Ποινικός Κώδικας, τον οποίο σε άλλες περιπτώσεις, εφαρμόζουν με άμετρη σκληρότητα;

Δεν παρατήρησε κανένας αρμόδιος δικαστής ότι, οι πράξεις της κυβέρνησης του Γιώργου του ολίγιστου, ως τον ονομάζει ο καθηγητής Γιανναράς, άγγιξαν τα όρια της εθνικής προδοσίας, διότι παρεχώρησαν χωρίς αποχρώντα λόγο, την οντότητα του κράτους σε ξένους εκμεταλλευτές ωθούμενοι καταφανώς εκ δόλου; Πώς οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας επικύρωσαν όλες τις παράνομες πράξεις της Διοίκησης, συνεργήσαντες τοιουτοτρόπως στην παραχώρηση της κρατικής υπόστασης σε ξένους δυνάστες;

Τι έπραξαν οι αρμόδιοι και ορκισμένοι να τηρούν τους νόμους της πολιτείας και το Σύνταγμα, για να σταματήσουν την πορεία προς τον γκρεμό, στην οποία έθεσαν τη χώρα οι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου; Δεν διεπίστωσαν οι κύριοι εισαγγελείς τόσα χρόνια, καμία ανομία των ασκούντων την κυβερνητική εξουσία, ενώ οι πάντες βοούσαν για τις ρεμούλες και την καταλήστευση του κράτους; Γιατί ποτέ δεν κινήθηκαν αυτεπαγγέλτως να ασκήσουν διώξεις κατά κλεφτών και ληστών του δημοσίου πλούτου; Δεν καταλάβαιναν ότι, κάποια μέρα, ο δυστυχής μεροκαματιάρης και ο ασπρομάλλης απόμαχος, δεν θα μπορούν να πληρώσουν άλλο τους παχυλούς τους μισθούς; Τώρα το κατάλαβαν και απειλούν να κατέβουν στους δρόμους όπως συνήθως κάνουν οι οδοκαθαριστές του Δήμου;

Αλλά, πέρα από αυτούς, έχουμε και τους κακοπληρωμένους, τους φουκαράδες που ζουν σε εσχάτη ένδεια, τους καθηγητές των πανεπιστημίων, οι οποίοι, με την τεράστια πνευματική προσφορά τους, έχουν ανεβάσει στα ύψη την Παιδεία και την Εκπαίδευση και η χώρα μας αποτελεί παράδειγμα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι που κρατούν ψηλά το όνομα της Ελλάδος και τα πανεπιστήμιά μας χαίρουν εκτίμησης σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Είναι οι άνθρωποι με τα πολλά προσόντα, με λαμπρές σπουδές σε διακεκριμένα πανεπιστήμια του Τίτοφ Βέλλες, της Τιμισουάρα, σε ιδιωτικά κάθε μορφής όπου με πεντακόσια δολάρια παίρνεις διδακτορικό και με τους νόμους του Ανδρέα Παπανδρέου, αναρριχήθηκαν στην κορυφή της πνευματικής πυραμίδας. Αυτοί, οι μη δυνάμενοι εξ ανεπαρκείας να προσφέρουν καμία υπηρεσία στους νέους που εισέρχονται στα πανεπιστήμια και μεταβάλλονται σε όργανα κομματικών επιδιώξεων και σε αιώνιους φοιτητές, συντάχθηκαν με τους άλλους αδικημένους της δικαστικής εξουσίας και απειλούν να κλείσουν τα πανεπιστήμια μέσα στην εξεταστική περίοδο. Αυτό κύριοι εισαγγελείς δεν είναι εκβιασμός και δεν τιμωρείται από την ποινική νομοθεσία; Αλλά, πέρα από το ποινικό μέρος, κι αν κλείσουν τα πανεπιστήμια ποια ζημιά θα προξενήσουν; Απολύτως καμία. Κ Α Μ Ι Α ! Τι μαθαίνουν σήμερα οι νέοι μας στα αμαρτωλά αυτά ιδρύματα; Και λέγω αμαρτωλά γιατί έτσι τα κατάντησαν τα κομματικά αλαλάζοντα κύμβαλα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της αριστεροφασιστικής συμφοράς. Τι μαθαίνουν, λοιπόν, οι νέοι μας, που με χίλιους κόπους και χιλιάδες θυσίες, οι γονείς στερούμενοι τα πάντα, τους στέλλουν στα πανεπιστήμια; ΤΙΠΟΤΕ!!!

Έ, λοιπόν, και αυτοί απειλούν. Γιατί; Γιατί το κράτος που πλέον βρίσκεται σε χρεοκοπία, έκανε και σ’ αυτούς μερικές περικοπές στις αποδοχές τους. Αδικημένοι και αυτοί με τους παχυλούς μισθούς, με τα διάφορα προγράμματα, με τις εξωπανεπιστημιακές τους δραστηριότητες, με τις φοροαπαλλαγές τους, με τις φοροφυγές τους. Θα κατέβουν στους δρόμους μαζί με τους οδοκαθαριστές του Δήμου για να διεκδικήσουν δικαιώματα που τους αφαιρεί το άδικο κράτος…

Ερχόμαστε στην άλλη τάξη. Αυτή των αστυνομικών. Αυτή η τάξη είναι εκείνη που πραγματικά υποφέρει. Όχι βέβαια οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, που εισπράττουν κάποιες χιλιάδες Ευρώ τον μήνα. Τα παιδάκια, οι αστυφύλακες, που βρίσκονται μέρα νύχτα στους δρόμους, κάτω από το λιοπύρι, κάτω από παγωνιά, σε διαρκή πόλεμο με τους κακοποιούς και τους παρανόμους. Δεν αναφέρομαι καθόλου σ’ εκείνους, οι οποίοι, με δολερά τερτίπια και κομματικές τοποθετήσεις, γίνονται ορντινάντσες υπουργών, βουλευτών και άλλων μεγαλόσχημων, και χάνουν κάθε αξιοπρέπεια. Οι κατώτεροι αστυνομικοί είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο. Αλλά, ο συνδικαλισμός στην Αστυνομία, υπήρξε η κατάρα για το ίδιο το Σώμα.