ΟΙ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ ΚΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ

Οι δεσμοφύλακες κι οι φύλακες …

Εγώ το αίμα μου το δίνω να βρει η γενιά μου οδηγητή. Κι εσύ στην άμμο χτίζεις σπίτια στης Χαλιμάς τα παραμύθια…

..Ελεγε εκείνο το παλιό τραγουδάκι. Ξέρετε νομίζω πως από λόγια, στερεύουμε σιγά – σιγά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί. Τα έχουμε πει όλα. Πολλοί τα έχουμε πει πριν να γίνει οποιοδήποτε μνημόνιο. Πριν να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Είναι εκείνη η σπαστική πρόταση «Σου το είχα πει» που δεν ενδιαφέρεται πια κανείς να τη προφέρει, γιατί τι σκοπό θα είχε? Μια ικανοποίηση προσωπικής δικαίωσης μέσα στη συμφορά? Η ικανοποίηση ενός εγωισμού από ανθρώπους που υποτίθεται είναι ενός άλλου επιπέδου? Βλακείες. Οτι και να πει κάποιος, η γνώση γεννιέται μέσα στο πετσί μας. Γνώση είναι όλη η ζωή αν κάποιος τη δει έτσι, άγνοια είναι επίσης η ζωή αν κάποιος επιλέξει να κοιμάται συνέχεια με τα παραμύθια των άλλων…

Το χειρότερο για μια μερίδα ανθρώπων είναι πως δεν ήταν συνένοχοι σε τίποτα αλλά πρέπει να αντέξουν διπλά άγρυπνοι, και γι΄εκείνους που ξυπνάνε μόλις στον εφιάλτη. Είναι όλοι εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα να μην τους ενοχλήσει κανείς, να συνεχίσουν να είναι αόρατοι όπως ήταν πάντα, σε ένα παράλληλο κόσμο, έξω από τη φθορά και τη σαπιλα, αλλά επειδή είναι έτσι μένουν ακόμα εδώ, μακριά από το σπίτι τους, ανάμεσα στο τρομοκρατημένο πλήθος που ικετεύει για μια σανίδα σωτηρίας.

Ναι υπάρχουν οι άλλοι άνθρωποι. Που δεν πρόδωσαν ούτε τον ευαυτό τους ούτε τους συνανθρώπους τους. Που πέρασαν με σεβασμό πάνω από τις ψυχές των ανθρώπων. Που έβλεπαν,άκουγαν, τα έλεγαν με κόστος να είναι το περιθώριο που κανείς δεν έδινε σημασία. Κι όχι μόνο. Ηταν ο στόχος που συγκεντρωνόταν επάνω του τα βέλη της υποκρισίας, της ηλίθιας τάξης, των ανθρώπων που ζούσαν με ίνδαλμα τα υποκοριστικά τους και τα ανόητα βίτσια τους.

Ναι υπάρχουν. Εκτός κι αν συνενοχή στο έγκλημα θεωρείται πλέον και η ύπαρξη στο κόσμο αυτό. Γιατί η διαφθορά στα μυαλά των ανθρώπων είναι τόσο πολύ βαθειά απλωμένη που όντως πρέπει κανείς να αποδείξει πως έπεσε εδώ κατά λάθος. Πως είναι από άλλο πλανήτη. Πως έζησε όλο αυτό το καιρό που η ανθρωπότητα προόδευε, σ΄ενα σπήλαιο μαζεύοντας καρπούς από τα δέντρα και χαράζοντας επιγραφές στο σπήλαιο….

Επειδή όμως αυτό είναι αδύνατον, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας που πολύ απλά υπάρχει ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ζει ανάμεσά τους στη μοναχικότητα της διαφορετικότητάς του. Είναι εκείνο το παιδάκι που δεν κορόιδευε το χοντρούλι της τάξης γιατί δεν μπορούσε να βρει λόγο να κοροϊδέψει ένα άλλο παιδί εξ΄αιτίας των κιλών του. Είναι εκείνο το παιδάκι που δεν έλεγε ψέμματα γιατί δεν έβρισκεκανένα λόγο να το κάνει. Είναι εκείνος ο έφηβος που σεβόταν τους υπόλοιπους , το σπίτι του, τους φίλους του, το κόσμο γενικότερα γιατί αυτό θεωρούσε φυσιολογικό να κάνει. Είναι ο ερωτευμένος που απολάμβανε τον έρωτα με πάθος και ομορφιά σκέτα, χωρίς να χρειάζεται δυο βιβλιοθήκες βοηθήματα και οδηγίες για να το καταφέρει. Είναι ο φοιτητής που σπούδασε αυτό που ονειρευόταν κι όταν είδε πως για να ολοκληρώσει αυτό το όνειρο θα χρειαζόταν να γίνει σκλαβάκι του κάθε μ@λακα, να πονέσέι συνανθρώπους του ή να να βγει έξω από τις αξίες του, τα βρόντησε όλα κι άνοιξε άλλους δρόμους φυλάσσοντας την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του.

Είναι ο οικογενειάρχης που παντρεύτηκε χωρίς να λογαριάζει προίκες,τραπεζικούς λογαριασμούς, συμφέροντα, τον έρωτά του, που έφτιαξε με αγάπη τα παιδιά του και που τα έμαθε να είναι ελεύθεροι και περήφανοι με καθαρά χέρια και καθαρό μυαλό. Είναι ο μεσήλικας που δεν πρόδωσε όλα όσα υποσχέθηκε και δεν υπέκυψε σε οποιοδήποτε βόλεμα που θα τον ξεφτίλιζε σαν άνθρωπο, που θα έβλαπτε άλλους, που θα εκμεταλλευόταν, που θα αδικούσε. Είναι ο γέροντας που έφυγε πλήρης ημερών με τα παιδιά του και τα εγγόνια του να νοιώθουν αγάπή γι΄αυτόν, μόνο αγάπη γιατί τη κέρδισε άξια….

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δεν τους παρουσιάζει κανένα δελτίο. Δεν υπάρχει η ζωή τους σε κανένα πρωτοσέλιδο. Δεν γίνονται συζητήσεις σε πάνελ για να μάθουν οι υπόλοιποι πως καταφέρνεις να είσαι έτσι. Γιατί δεν είναι φανφαρόνικο αυτό το παραμύθι. Δεν περιέχει φαντασμαγορικές εικόνες, ούτε λάμπες με νέον να αναβοσβήνουν μέσα στο κρανίο και να αποχαυνώνουν τα μυαλά. Είναι η καλή όψη της πραγματικότητας. Είναι το αληθινό καλό παράδειγμα. Η απόδειξη πως κάποιος μπορεί να μην είναι καθίκι και όμως να επιβιώσει. Η απόδειξη πως η ελευθερία, η εκτίμηση, η αγάπη κερδίζεται με τιμήματα που δεν μπαίνουν σε κανένα ηλίθιο χρηματηστήριο, δεν αξιολογούνται από καμιά ηλίθια επιτροπή , δεν αξίζουν τη προσοχή κανενός ρομπότανθρώπου… ευτυχώς.

Δίπλα στη χωματερή υπάρχει κόσμος που καταφέρνει να φυτέψει λουλούδια. Υπάρχει κόσμος που βρίσκει καθαρό νερό, που τραγουδάει τα βράδια, που λέει παραμύθια στα παιδιά του. Δίπλα στη χωματερή υπάρχει κόσμος που το σπίτι του μυρίζει όμορφα κι οι μέρες είναι κρυστάλλινες. Είναι ένα μικρό κομμάτι, αλλά υπάρχει.

Είναι οι άνθρωποι που ορίζουν τη ζωή τους με μεγαλείο κι όχι μεγαλεία. Μπορεί να είναι εγγράμματοι ή αγράμματοι εντελώς, μπορεί να είναι άσπροι, μαύροι,κίτρινοι ή κόκκινοι, μπορεί να ζουν σε ξηρασία ή στο πάγο, σε ουρανοξύστες ή σε υπόγεια, δεν υπάρχει όριο στην αξιοπρέπεια. Μπορείς να τη βρεις οπουδήποτε όπως οπουδήποτε μπορείς να βρεις τη σιχαμάρα. Το πρόβλημα είναι πως η ζυγαριά γέρνει πάντα από τη μεριά της μιζέριας. Είναι ελαφριά σαν φτερό, το ζύγι μιας ψυχής, η μεριά που περιέχει το μεγαλείο της ύπαρξής μας, σε αντίθεση με το βαρύ μέταλλο που είναι φτιαγμένη η απλήστεία από την άλλη…

Και σ΄αυτό το λαό , όπως και σε όλες τις πατρίδες του κόσμου, σ΄αυτήν εδώ λοιπόν τη πατρίδα που έχει ακούσει τόσα πολλά, που έχει γίνει η παιδική χαρά των αρπακτικών και το σφαγείο των φουκαριάρηδων και δειλών ανθρώπων, υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν που όλα κινούνται αλλιώς. Κι αυτό δεν γεννήθηκε από ανάγκη επίβίωσης στη μνημονιακή εποχή, αυτό ήταν έτσι όταν όλλα ήταν αλλιώς.

Δίπλα στις λέσχες των αχυρανθρώπων, των σκιάχτρων, των εκβιαστών της ζωής, των αναμορφοτών των συνειδήσεων, των χειραγωγών των ονείρων, των αφεντικών της σιωπηλής χώρας του σιωπηλού πλανήτη, δίπλα στους υπηκόους και δούλους σαδιστών θεών, υπάρχουν μικρές φωλιές με ανθρώπους άλλων θεών. Και τους εκνευρίζει αυτό, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Δεν μπορούν να νοιώσουν καμιά χαρά για την επιτυχία τους όσο υπάρχουν αυτοί οι τελευταίοι εναπομείναντες ΖΩΝΤΑΝΟΙ άνθρωποι.

Γιατί εκείνοι λειτουργούν σαν ένα ύπουλο και θανατηφόρο ιό κι αυτοί οι τελευταίοι άνθρωποι είναι τα μοναδικά αντισώματα στην αρρώστεια που εξαπλώνεται χωρίς όρια πλέον. Το γεγονός πως παρόλο το βομβαρδισμό με κάθε είδους μικρόβια, υπάρχουν οργανισμοί που έχουν ανοσία, αυτό τους τρελλαίνει….

Είναι η αυθόρμητη έκφραση αγανάκτισης που πέταξε ο τότε υπουργός υγείας «και δεν πεθαίνουν κιόλας» Το είπε σαν να είναι κάτι το παλαβό να επιζούν τα γερόντια με τόσα εκτελεστικά αποσπάσματα γύρω τους. Πως στο δι@ολο καταφέρνουν να ζουν ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για τους τελευταίους ανθρώπους. Εχουν λυσσάξει να δουν για ποιους λόγους δεν πιάνει το sleep… το obey….

Που στο δι@ολο προμηθεύονται επί τέλους εκείνα τα γυαλιά…

Δεν θα ησυχάσουν αν δεν καταστρέψουν και το τελευταίο ζευγάρι που είναι ακόμα στη κυκλοφορία. Γιατί έχουν παραβλέψει μια πολύ σημαντική παράμετρο. Δεν χρειάζονται γυαλιά όταν κάποιος βλέπει και στο σκοτάδι. Δεν μασάει δηλητήριο κάποιος που έχει ιδιαίτερη όσφρηση και γεύση, δεν τρομοκρατείται

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΛΕΨΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ κι είναι εδώ για να πει την ιστορία του…

Απλά.