Ο πρώτος νόμος του murphy υπό το πρίσμα της θεώρησης ύπαρξης πολλαπλών συμπάντων

Στο βαθμό που τα δυσάρεστα ενδεχόμενα μπορούν να προβλεφθούν και να προληφθούν η μη εμφάνιση ατυχημάτων θα εξηγείται από την λήψη προληπτικών μέτρων και η ισχύ του κανόνα δεν θα αμφισβητείται.

Αν τα δυσάρεστα ενδεχόμενα είναι τελείως απρόβλεπτα η εμφάνιση ατυχημάτων θα επιβεβαιώνει τον κανόνα και μάλιστα θα ενισχύει και την σημασία του καθώς οι ζημιές ως απρόβλεπτες μπορεί να γίνουν σημαντικές.

β) Αν δεν αναγνωρίζουμε την ισχύ του νόμου τότε θεωρούμε ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά και δεν θα λάβουμε αυξημένα μέσα προστασίας για ενδεχόμενα με μικρή πιθανότητα εμφάνισης, οπότε οι ζημιές θα γίνουν σωρευτικά μεγάλες (άσωτος βίος).

Αυτό θα συμβεί γιατί μπορούν θεωρητικά να συμβούν όλες οι ζημιές διαδοχικά ή και σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς τους.

Η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων μας εξασφαλίζει ότι υπάρχει σύμπαν όπου όλα τα δυσάρεστα ενδεχόμενα συμβαίνουν συγχρόνως.

Υπάρχει όμως και το σύμπαν όπου κανένα από τα δυσάρεστα ενδεχόμενα δεν εμφανίζεται.

Σε ποιό από τα σύμπαντα βρισκόμαστε εξαρτάται από την προγενέστερη γνώση μας για τα δυνατά δυσάρεστα ενδεχόμενα και από τα μέτρα πρόληψης που πήραμε για να τα αποφύγουμε.

Στο βαθμό που είμαστε συνεχώς προσεκτικοί θα βασιζόμαστε στο νόμο και θα παίρνουμε προφυλάξεις και για τα πιο απίθανα ενδεχόμενα.

Με μία παρόμοια προσέγγιση το πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο, καθώς ενδεχομένως κάποιες λύσεις να αποκλείονται αμοιβαία ή να έχουν κόστος μεγαλύτερο από το ώφελος.

θα οδηγηθούμε τότε στην επιλογή να γίνουμε σε κάτι απρόσεκτοι και το ατύχημα θα εμφανισθεί σίγουρα (θάνατος).

Το άθροισμα της πιθανότητας να βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν όπου όλα τα δυσάρεστα ενδεχόμενα συμβαίνουν συγχρόνως και της πιθανότητας να βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν όπου δεν συμβαίνει κανένα δυσάρεστο ενδεχόμενο δεν θα είναι ποτέ ίσο με τη μονάδα, εφόσον τα δύο ενδεχόμενα δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενα.

Αμοιβαία αποκλειόμενα μπορούν να είναι μόνο τα διττά ενδεχόμενα (συμβολικά : καλό-κακό).

Τα διττά ενδεχόμενα δημιουργούν συμμετρικά σύμπαντα.

Στα συμμετρικά σύμπαντα δεν ισχύει απόλυτα η έννοια της αιτίας (καλή ή κακή πράξη) και του αποτελέσματος (ανταμοιβή ή τιμωρία).

Αυτό που στο ένα σύμπαν εμφανίζεται ως αιτία στο άλλο μπορεί να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα.

Στα συμμετρικά σύμπαντα είναι εφικτή η συνεχής παλινδρόμηση και οι διορθωτικές κινήσεις (αμαρτία-μετάνοια).

Το παρόν σύμπαν δεν είναι συμμετρικό ως προς τον χώρο, αλλά συμμετρικό ως προς τον χρόνο.

Απόδειξη: Mπορούμε να διακρίνουμε διάφορες σταθερές περιόδους εξέλιξης απλών ή σύνθετων γεγονότων πχ εποχές, ήμέρα και νύκτα, ηλιακός κύκλος κ.λ.π.

Το σύμπαν όμως ως όν στον χωροχρόνο είναι πεπερασμένο (ζωή), εξαιτίας της κυκλικότητας του χρόνου.

Το σύμπαν ως όν εκτός χρόνου είναι συμμετρικό , όμως όλα τα σύνθετα ενδεχόμενα του και οι μορφές του είναι τριαδικές.

Εμφανίζεται ως θετικό, ως αρνητικό και ως ουδέτερο.

Ουδέτερο είναι όταν βρίσκεται εντός του χρόνου, οπότε όλα τα σύνθετα ενδεχόμενα είναι ή εξελίσσονται ως διττά.

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι φαινόμαστε συμμετρικοί ως προς την μορφή υποδηλώνει ότι κινούμαστε εντός χρόνου.

Μπορούμε όμως να κινηθούμε και εκτός χρόνου.

Η κατάσταση αυτή αντιστοιχεί στον ύπνο ή στην συνείδηση ή στην προαίσθηση (παρελθόν, παρόν, μέλλον).

Στον ύπνο βλέπουμε τους άλλους ως αντικείμενα, στο παρόν ως υποκείμενα και στο μέλλον βλέπουμε τον εαυτό μας ως αντικείμενο.

Σαν τελικό συμπέρασμα θα κατέληγα για να μην σας κουράσω :

Στη ζωή ειναι πιθανότερα τα δυσάρεστα ενδεχόμενα, εφόσον δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εκτός από σώμα έχουμε και ψυχή.