Ο πλανήτης μεταξύ απληστίας και φανατισμού

Ο πλανήτης μεταξύ απληστίας και φανατισμού

Ο ηλικιωμένος τεχνίτης που κάνει απεντομώσεις στο σπίτι μου – τον φωνάζω για πλάκα «κύριε Μυρμηγκοφάγε» – είναι πολύ ιδιόμορφος αλλά και φιλοσοφημένος.

Για να είναι αποτελεσματικός στη δουλειά του έχει μελετήσει σε βάθος χρόνου τις συνήθειες των εντόμων και έχει βγάλει σημαντικά συμπεράσματα, που μπορεί εύκολα να μεταφερθούν και στις οργανωμένες κοινωνίες των ανθρώπων.

Έχει μάλιστα παρακολουθήσει απίθανα ντοκιμαντέρ με έντομα όπως εκείνο το περίφημο που προβαλλόταν στις αίθουσες των κινηματογράφων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 («Το χρονικό του Ελστρομ» νομίζω ότι λεγόταν) και έδειχνε πόσο οργανωμένες είναι οι κοινωνίες των μυρμηγκιών, με σαφείς ρόλους, ιεραρχία και κατανομή αρμοδιοτήτων σε κάθε μυρμηγκοαποικία.

«Αντί να στρέφεται κανείς κατά των στρατιωτών της μυρμηγκοφωλιάς, του απλού δηλαδή μυρμηγκιού που κουβαλάει φαγητό όλη τη μέρα, θα πρέπει να στραφεί κατά της βασίλισσας που γεννάει χιλιάδες στρατιώτες-κουβαλητές για να κρατάει σταθερό τον πληθυσμό στο βασίλειό της» μου επαναλαμβάνει.

Για τον σκοπό αυτόν παρασκευάζει ένα ειδικό δηλητήριο από μια ουσία που λατρεύουν οι βασίλισσες των μυρμηγκιών και την προσφέρει στους στρατιώτες να την κατεβάσουν στη φωλιά. Εκείνη, ανίκανη να αντισταθεί στη λιχουδιά, τη δοκιμάζει και πεθαίνει οδηγώντας στην καταστροφή την υπόλοιπη αποικία.

«Κύριε δημοσιογράφε» με φωνάζει για πλάκα «ο πλανήτης καταστρέφεται γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες. Από τη μία μεριά είναι η μυλόπετρα της απληστίας – που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του κέρδους και δεν ενδιαφέρεται για τις κραυγαλέες ανισότητες το 1% του πληθυσμού του πλανήτη να έχει το 50% του πλούτου και το 50% του πληθυσμού του κόσμου να ζει με ένα δολάριο την ημέρα. Από την άλλη, είναι η μυλόπετρα της θρησκείας που αλέθει όλους τους ανθρώπους που έχουν άγνοια και βρίσκονται σε οικονομική απόγνωση. Πείθει νέα παιδιά να ζωθούν εκρηκτικά και να σπείρουν τον θάνατο για να πετύχουν την αιώνιο ζωή του μουσουλμανικού Παραδείσου, με τρεχούμενα νερά, πιλάφια και παρθένες».

«Με τον ίδιο τρόπο που σταματάμε την επέλαση των μυρμηγκιών στρεφόμενοι κατά της βασίλισσας θα πρέπει να στραφούμε και κατά της καρδιάς της οικονομικής απληστίας αλλά και κατά της καρδιάς της θρησκευτικής μυθοπλασίας» μου επισημαίνει.

«Για να χτυπήσουμε τις ακρότητες των τζιχαντιστών πρέπει να δώσουμε τη γνώση και την ελπίδα στον μουσουλμανικό κόσμο και όχι να τον βομβαρδίζουμε και να τον φέρνουμε σε απόγνωση. Αυτό δημιουργεί κάθε φορά ολοένα και περισσότερους καμικάζι».

«Για να χτυπήσουμε την απληστία της αγοράς πρέπει να βάλουμε κανόνες και φρένο στα οικονομικά μεγαθήρια που νέμονται τον πλούτο του πλανήτη, να εξουδετερώσουμε τα πανίσχυρα κερδοσκοπικά funds, τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και τα χρηματιστήρια εικονικού πλούτου που έχουν γίνει πιο ισχυρά από τα κράτη».

Θα πείτε: σκέψεις και λόγια ενός φιλοσοφημένου αλλά ιδιόμορφου εξολοθρευτή εντόμων – πόση βαρύτητα μπορεί να έχουν; Πάντως στην καταπολέμηση των μυρμηγκιών είναι άσος.

Παπαδόπουλος Νότης