Ο Μοναχικός Δρόμος του «Ιδανικού (Στρατιωτικού) Αυτόχειρα» Πολιτικού Ηγέτη

Τα Εθνικά Θέματα καθώς και η Εθνική Ασφάλεια έχουν μπει σε «Κόκκινο Συναγερμό» προ πολλού. Πρέπει πάραυτα να βρεθεί ένας Στρατηγός στην Πολιτική ηγεσία της χώρας.
Αυτό προστάζει η Φωνή της κοινής (Εθνικής) Λογικής.
Κι αυτό δεν θα είναι εύκολο. Αντιθέτως.
Η Καθεστωτική Πολιτική δεν το επιθυμεί. Άλλο αν «κατ’ ανάγκην θα το κάνει», θέλει δεν θέλει.

«Και κράτα το Στρατό μακριά απ’ την πολιτική»…

Αυτό είχε πει ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος όταν «παρέδιδε» στον Α. Παπανδρέου εκεί στα βάθη της δεκαετίας του ’80.
Και όχι μόνον αυτός.
Το είχε πει κι ο Βασιλιάς στο Μεταξά όταν τον «τοποθετούσε» στην Ύπατη Αρχή της χώρας προπολεμικά.
Και εννοούσαν γενικά το Στρατό.

Διότι γνώριζαν καλά ότι όσο «συστημικός» κι αν μοιάζει ο (όποιος) Στρατιωτικός «εκλεκτός» τους, οι ευαισθησίες τους (των Στρατιωτικών) στα Εθνικά Θέματα, σε θέματα Εθνικής Ασφάλειας και γενικώς Πατριωτικά Ζητήματα δεν είναι «αρεστές» στην καθεστηκυία Πολιτική Τάξη. Δεν είναι «συμβατές» με τις (Γεω)Πολιτικές Επιλογές των (διεθνών) Πατρόνων τους.

Εάν αυτός ο «πολιτικός αφορισμός» ισχύει λοιπόν για έναν «απλό Στρατιωτικό», πόσω μάλλον για έναν Εθνικιστή Επαναστάτη. Τουτέστιν, αυτό το «δεύτερο» ας το «ξεχάσουν» καλύτερα οι «θιασώτες» του. Για την ώρα τουλάχιστον. Ας είμαστε ρεαλιστές εάν θέλουμε «αποτελέσματα». Κι ας αναζητήσουμε την «βέλτιστη διαδρομή» για την «εν ευθέτω χρόνω υλοποίησή» του.

Άρα, εάν πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί Αξιωματικός στο τιμόνι της Χώρας, έστω και ως μια λύση του τύπου «το μη χείρον βέλτιστον», θα πρέπει να το σκεφτόμαστε με όρους «στυγνής οπτικής του Πολιτικοκοινωνικά εφικτού».
Υπ’ αυτήν την οπτική, αυτός ο Στρατηγός θα είναι υποχρεωμένος να «παίξει με τους όρους του Συστήματος» κατά την άνοδό του. Και προκειμένου ν’ «ανέλθει». Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική διαδρομή.

Αυτός ο Στρατηγός θα είναι ουσιαστικά μια «ηρωϊκή Ιφιγένεια» που θα «θυσιαστεί» (πιθανότατα) προκειμένου να έρθει η «επόμενη Πατριωτική Ημέρα».

Ένας (Μαρτυρικός) «Πρόδρομος».

Κατά πάσα πιθανότητα, τίποτε άλλο δεν θα κατόρθωνε να είναι (όσο και αν θα επιθυμούσε ή θα προσπαθούσε για το «αντίθετο») πέραν από μια «γέφυρα», ένας «ενδιάμεσος κρίκος» για την «επόμενη (Πατριωτικά σφύζουσα) Πολιτική κατάσταση».
Αυτό είναι το «ευκταίον» τουλάχιστον. Γιατί, ακόμη κι αυτό, θα πολεμηθεί άγρια κι από πολλούς.

Τα Εθνικά Θέματα, η Άμυνα και η Εθνική Ασφάλεια απαιτούν «ενίσχυση» και «προστασία» και τα απαιτούν ΤΩΡΑ. Αν όχι ΧΤΕΣ.
Μέσα από την διακυβέρνησή του θα πρέπει να ανδρωθεί μια άλλη τάξη Στρατηγών που θα τον διαδεχθεί. Όταν αυτός θα «πέσει» – αναπόφευκτα – υπό την πίεση του «πυρός ομαδόν» των ΠΑΝΤΩΝ εναντίον του.

Θα πρέπει να έχει το «καλώς έχειν» απ’ όσο το δυνατόν περισσότερες πολιτικές δυνάμεις προκειμένου ν’ «ανέλθει». Κι αυτό σημαίνει ότι πολλοί θα δυσαρεστηθούν από το «διπλωματικά προσεγμένο πολιτικό προφιλ» του.
Από την άκρα αριστερά ως τον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο.

Οι μεν θα προτιμούσαν έναν Ντουρούντι, κάποιοι άλλοι έναν Βελουχιώτη και κάποιοι άλλοι έναν Ζέρβα.
Και θα επιδιωχθεί βεβαίως αυτό σ’ έναν Εμφύλιο Πόλεμο – εάν αυτός δεν κατορθωθεί ν’ αποσοβηθεί. Έναν Εμφύλιο, που τόσοι πολλοί εύχονται και απεργάζονται, που τόσοι πολλοί (έξωθεν) αναμένουν προκειμένου να επιτύχουν τον τελικό τους στόχο: τον διαμελισμό της χώρας, την κοσοβοποίησή της, την καντονοποίησή της, την Φινλανδοποίησή της, την αποικιοποίησή της, την δορυφοροποίησή της και ουκ έσται τέλος στα άνομα και ανθελληνικά σχέδιά τους.

Ένας απλά και μονοκόμματα «μάχιμος (ΜΗ Πολιτικός) στρατιωτικός» απλά θα έριχνε λάδι στη φωτιά. (Εξ’ ου και «δεν θα στηριζόταν» από τις «ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις»).

Διότι ο αποκλειστικά μάχιμος στρατιωτικός δεν είναι «επαρκής πολιτικά» για την (Πονηρή και αδίστακτη) Μάχη του Πολιτικού Στίβου. Η πολιτική έχει «σκοτεινιά» ενώ ο πόλεμος είναι «ξεκάθαρος». Ο «αποκλειστικά (και μόνον) Μάχιμος» λοιπόν – που δεν είναι ΚΑΙ Πολιτικός – απλά δεν θα κατορθώσει να επιβιώσει κατά την άνοδό του. Θα μείνει εκτός πολιτικής πριν καλά καλά ξεκινήσει.

Ας θυμηθούμε τον Γρίβα. Άριστος Πολεμιστής αλλά όχι πολιτικός. Έμεινε στο περιθώριο της Ελληνικής πολιτικής. Αν και με τον πολεμικό Αγώνα που διεξήγαγε (και δη με επιτυχία) εναντίον μιας «συμμάχου χώρας» δεν θα μπορούσε να υπάρξει το παραμικρό «πολιτικό περιθώριο» γι’ αυτόν. Η πολιτική του αποτυχία όμως – πρέπει να πούμε – σημειώθηκε ΚΑΙ πριν απ’ αυτήν την νεότερη στρατιωτική δράση του. Οι πολεμικές ηρωϊκές περγαμηνές του δεν τον βοήθησαν καθόλου – ελλείψει της Πολιτικής Ικανότητας.

Και μην μας διαφεύγει ότι οι μάζες είναι πατριωτικά ανώριμες για να ανεβάσουν μόνες τους (και δη χωρίς «στήριξη άλλων δυνάμεων») έναν τέτοιον (μη Πολιτικό) «Πολεμιστή» στο ύπατο αξίωμα.

Άρα, ΜΟΝΟΣ του πρέπει να το κάνει. Ακολουθώντας και παίζοντας ΚΑΛΑ με τους κανόνες του συστήματος.
Όσο κι αν «ενοχλήσει» (άλλους) αυτό. Όσο κι αν «πονέσει» τον ίδιο. ΜΟΝΟΣ του πρέπει να χτίσει το οχυρό των «ενισχύσεών» του. ΜΟΝΟΣ του πρέπει να χτίσει σοφά και υπολογισμένα το ΜΕΤΩΠΟ του…

Και να ευχόμαστε κατόπιν να καταφέρει να βαδίσει με ασφάλεια (για την Ελληνική κοινωνία) μέσα από το ναρκοπέδιο που τον περιμένει στην Πολιτική του πορεία.
Διότι θα καεί πιθανότατα. Γι’ «αυτό» ακριβώς άλλωστε «προορίζεται» (από τους έμπειρους σ’ αυτό «Καθεστωτικούς Μαριονετίστες»). Επιδίωξη του «καθεστωτικού συστήματος» θα είναι να του «φορτώσει τα πάντα». Η (Εθνική) αξία του (από την άλλη) θα έγκειται στο να προετοιμάσει το έδαφος και τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες για τον «επόμενο Στρατιώτη-Πολιτικό Ηγέτη».
Και θέλει κότσια και διάθεση αυτοθυσίας για να γίνει κάποιος εν γνώσει του Ιφιγένεια.

Ο πιο φιλόδοξος (και ρεαλιστικός) στόχος απ’ όλο αυτό τον Γολγοθά θα ήταν να «αντέξει αρκετά» ώστε να «προετοιμάσει την διάδοχη κατάσταση».
Εγχώριο και διεθνές καθεστώς, βλέποντας την «ένταση» στην ελληνική κοινωνία, θα κρίνουν ότι οι «συνήθεις πολιτικοί» αδυνατούν να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Θα χρειαστεί «πυγμή» και κάποιο «θύμα» να «το αναλάβει αυτό». Διακρίνουν επίσης την αύξηση της «πατριωτικής έντασης». Θα επιδιώξουν λοιπόν να αναδείξουν έναν στρατιωτικό με διπλό σκοπό. Από την μία να ελέγξει αυτή την πατριωτική θερμότητα κι από την άλλη να ελέγξει με πυγμή την γενικότερη κοινωνική ένταση. Θα αποσκοπούν στο να καθιερώσουν μια «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» από τη μια κι από την άλλη, την φθορά που θα προέλθει από τις απόπειρες δυναμικού ελέγχου της κοινωνικής έντασης να τις χρεώσουν στους στρατιωτικούς ώστε μέσα από αυτή την ένταση να βγουν «αποκαθαρμένοι οι πολιτικοί».
Καθόλου εύκολη κατάσταση λοιπόν για τον εν λόγω «Ιδανικό Πατριώτη Αυτόχειρα».

Αντιθέτως. Θα μπορούσε να ονομαστεί η «Ελληνική Σκοτεινή Κοιλάδα της Αποκάλυψης» όλη αυτή η Κατάσταση Κρίσης. Τόσο για την Ελληνική Κοινωνία όσο και για τον ίδιο.

Οι παγίδες φαίνονται ξεκάθαρα.

Οπότε, ο Στρατηγός που θα δεχτεί να αναλάβει μέσα σ’αυτό το καμίνι θα πρέπει να έχει και μια δόση αισθήματος αυτοχειρίας. Γιατί όσο θ’ αντιστέκεται στις «ορέξεις» τους (να επιτεθεί στο Λαό επιβάλλοντας τα αντιλαϊκά φονικά τους μέτρα) τόσο θ’ αυξάνονται οι πισώπλατες μαχαιριές τους εναντίον του. (Αυτοί βεβαίως, ελπίζουν πως θα τα «καταφέρουν μαζί του». Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν πάση θυσία αυτό το «ύστατο σχέδιό» τους. Δεν έχουν κι άλλη επιλογή άλλωστε).

Το καλύτερο που θα μπορούσε να επιτύχει, για όσο διάστημα θα είναι στο τιμόνι (λίγο πιθανότατα) θα ήταν να συμβάλλει ώστε να ενισχυθεί η Εθνική Ασφάλεια και ταυτόχρονα να αναδειχθεί μια κάστα «μεστωμένων» στρατιωτικών και πατριωτών πολιτικών, δυναμωμένων απ’ αυτόν τον «ιδανικό Εθνικό αυτόχειρα» που θα τους ανοιχτεί ο δρόμος να τον «διαδεχτούν» μετά την «πτώση» του.
Δεν θα τον αφήσουν βεβαίως να το πράξει αυτό. Θα τον πολεμήσουν οι ΠΑΝΤΕΣ.
Εαν παρ’ ελπίδα, τα καταφέρει να «επιβιώσει αλώβητος (και «αλέκιαστος») (δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο) από τις «θανάσιμες πιέσεις» (ένθεν κακείθεν), τότε θα συνεχίσει να έχει θέση – την περίοπτη θέση που θα του αξίζει – και στην επόμενη Στρατιωτική Πατριωτική Μέρα του Ελληνισμού.

Εαν όχι, θα μετατραπεί στο εξιλαστήριο θύμα των ΠΑΝΤΩΝ.
Απ’ το ένα άκρο ως το άλλο.
Ένα εξιλαστήριο θύμα απ’ αυτά που ο ρόλος τους αναγνωρίζεται μετά θάνατον και μετά από πολύ πολύ καιρό….Άλλωστε, η Ιστορία μας βρίθει από «χαρακτηρισμένους Προδότες» τους οποίους ήρθε πολύ μετά η Ιστορία να αποκαταστήσει ως «συκοφαντηθέντες και διωχθέντες Ήρωες».

Αυτά τα γνωρίζουν βεβαίως οι «καθεστωτικές Δυνάμεις». Αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η μόνη τους επιλογή είναι να φέρουν στο προσκήνιο «Στρατιωτικούς Πολιτικούς» προκειμένου να ελέγξουν την «Πατριωτική αλλά και την κοινωνική ένταση» και να τους «φορτώσουν τα πάντα» βγάζοντάς τους εαυτούς τους «λάδι». Και φυσικά θα επιχειρήσουν με νύχια και με δόντια να «αποτρέψουν την άλλη (την «επικίνδυνη») δραστηριότητα» αυτών των Στρατιωτικών-Πολιτικών. Την «προετοιμασία» δηλαδή της «επόμενης Πατριωτικής Ημέρας». Την ενίσχυση των «Εθνικών Εφεδρειών», με ότι αυτό κι αν σημαίνει.
Αυτός ο «Στρατιωτικός-Πολιτικός Ηγέτης», τουτέστιν, θα υφίσταται ένα διαρκές «σαμποτάζ» σ’ αυτό το «δεύτερο και ουσιώδες πεδίο δράσης» του.

Μονόδρομος λοιπόν….ένας αυτοκτονικός Πολιτικός Πατριωτικός Μονόδρομος….

Θα υπάρξει άραγε αυτός ο «Στρατιώτης Ιδανικός Εθνικός Αυτόχειρας»;

Ίδομεν…κατά πάσα πιθανότητα πολύ σύντομα….

Γιώργος Ανεστόπουλος